Deze voormiddag een wandelingske gemaakt en inkopen gedaan.
Want deze avond ontvangen we Toon en Romana in de volgende aflevering van
Komen eten. Het zal venkel met zalm worden.
De taakverdeling is simpel. Aankopen doen we samen. Ik mag daarna
ui en look versnipperen, de zoete aardappelen schillen en later op de avond de
zalm bakken. Kris ontfermt zich over de serieuze facetten, zoals het karameliseren
van de venkel en al de rest. Als nagerecht voor de zoetebekken tovert ze ook
nog chocolade mousse met behulp van zwarte chocolade (85%), wat eieren en met
de hand opgeklopt eiwit.
In de wijnwinkel vraag ik naar een droge witte wijn en voeg
er onmiddellijk aan toe dat ie droger moet wezen dan de witte pinot gris van
Oyster Bay van enkele dagen geleden. Die vond ik toch wel al te zoet. Kwestie
de verkoopster een duidelijk referentiepunt in graad van zoetheid te
geven.Dat was er compleet naast. Ik zag
in haar ogen dezelfde panische angst opborrelen die je ook in de ogen van een
hedendaagse verkoopster in de Veritas kunt ontwaren als je een vraag waagt te
stellen over snit of naad. Je mag kiezen, het maakt niet uit. Dat wicht poogt
al toeterend haar existentiële stress te verwerken en laat haar ogen over al
haar flessen dwalen, wanhopig op zoek naar een etiket waarop DRY staat. Heel
haar wezen straalt geluk uit als ze een fles vindt. Ik ben een beetje
achterdochtig en lees de achterkant van de fles en ik struikel over termen
zoals exotic fruit en dergelijke. Uit pure menslievendheid heb ik gezwegen.
Ik heb de fles beleefd terug op haar plaats gezet en dezelfde Pinot Gris als
vorige maal mee genomen. Dat leek me het meest zekere.
Dit allemaal om duidelijk te maken dat we vandaag niets
speciaals mee gemaakt hebben en bijgevolg ook niet veel te vertellen hebben. En
ja, de maaltijd is een succes geworden.
