Nou, dat was me wat, ik ben er nog moe van. Zondag kwamen Senna en Aphra. Eerst was het nog wel rustig, want toen waren alleen Bert
en Nelly binnen. Dat waren eerst mijn baasjes. Ik moest wel even goed
kijken en snuffelen, want ik was er niet helemaal zeker van. Maar ze
waren het toch wel. En toen heb ik me maar even lekker laten knuffelen. Nadat
ze koffie hadden gedronken mochten moeder Senna en Aphra binnenkomen.
Nou, ik weet niet wat ik had gedaan maar ze namen me goed te
grazen. En me maar achterna zitten, vooral Aphra. Zusjes!!!!! En toen gingen ze ook nog met m'n
speelgoed spelen en uit mijn waterbak drinken. Voor het eerst van mijn leven hing m'n tong uit m'n bek. En toen gooiden we nog een lamp om, maar die werd heel knap
gered door Bert. De baasjes hebben die lamp nu maar op een andere, veiligere plek
neergezet. Maar het was wel een dolle boel. Volgens de baasjes lag ik, toen ze weg waren, op apegapen. Ze zeggen dat ik de volgende dag nog steeds onder de indruk was. Maar nu begin ik weer bij te komen en heb maar vast een paar modderpoten op de bank achtergelaten voor het geval dat ze denken dat het zo rustig blijft. En nu gaan ze dreigen dat ze Senna en Aphra weer op bezoek gaan vragen, omdat dat een goede invloed heeft. Pfffft, nou zeg.
Zaterdagmiddag nadat Arcil uitgerust was van de cursus hebben we een stukje langs de Linge gelopen gelopen. Mooi stukje om de lange lijn en het tuigje te proberen. Het loopt een stuk prettiger voor zowel hond als baas. Jammer genoeg is alles met hekwerk afgezet. Maar er valt genoeg te zien en te onderzoeken, zoals bijvoorbeeld paarden en geiten. De geiten staken de weg over en verdwenen gelijk. Wie er nou bang was voor wie, Arcil voor de geiten of andersom? We weten het niet. De geiten hebben we in ieder geval ook op de terugweg niet meer gezien.
Drie nieuwe honden erbij, nog een Pyreneese herder, een Golden Retriever (namen hond en eigenaar??) en Roos, een kruising Jack Russell en een Chi hua hua, van eigenares Nannie. Totaal zijn er nu 7 honden en dat is het maximum. We moesten leren: aan de voet volgen (lukte van geen kanten), over een afstandje laten komen (ging prima, ook heuvelop) en nog een paar dingen, die ik alweer vergeten ben. Arcil niet hoop ik, tenminste de dingen die goed zijn gegaan. Op de heenweg had Arcil wel weer overgegeven in de auto. Terug niet. Netjes!!!
Woensdagmorgen regende het en Arcil schrok nogal van de paraplu. Omdat
het in ons landje nogal eens regent moet hij daar maar snel aan wennen.
Dus heeft het vrouwtje een paraplu in de kamer neergezet. Arcil keek er
zeer wantrouwend naar en begon te blaffen, ging steeds iets dichter er
naartoe, maar bleef op afstand. Toen zijn ze maar apportje gaan spelen,
Hondje steeds iets dichter naar de paraplu gooien en Arcil had er geen
erg meer in. Totdat het vrouwtje de paraplu weer dichtdeed, toen was
het weer blaffen geblazen. Dat moet nog meer geoefend worden. Niet het
blaffen, dat is goed genoeg, maar het open en dichtdoen van de plu.
Donderdagavond
mocht Arcil nog even in de tuin spelen. Hij bleef wel erg lang weg, dus
ging het vrouwtje maar eens kijken wat hij aan het doen was. Arcil
stond ergens op te meppen. Wat zou dat zijn? Het bewoog en het
probeerde weg te lopen. Nader onderzoek wees uit dat het een pad was.
Dat vond het vrouwtje niet zo leuk om te zien en die riep het baasje.
Maar die zei "die pad overleeft dit niet en dat is nu eenmaal de
natuur" en ondertussen bleef Arcil, inmiddels een stukje verderop in de
tuin, lekker doormeppen. Uiteindelijk Arcil maar binnengeroepen. De pad is niet meer gesignaleerd.
Afgelopen
vrijdag was het baasje vrij en die heeft toen met het vrouwtje zo'n
uitschuiflijn gekocht, zodat Arcil wat meer ruimte krijgt om te lopen
maar ook kort gehouden kan worden. En ook maar een tuigje, want hij
trekt zo hard aan de lijn dat de baasjes dachten dat hij de nek van die
meneer Langnek op de Efteling zou krijgen. En omdat Arcil heel soms
(bijvoorbeeld, als hij vindt dat hij niet genoeg aandacht krijgt) in
z'n bench plast, hebben ze ook een heel stoer benchkussen gekocht dat
plas/waterdicht is en zo met een doekje afgenomen kan worden. 's
Middags nog even geoefend met een grote beer, ook daar werd tegen
geblaft, maar uiteindelijk moest de beer gered worden voor z'n neus er
werd afgebeten.
Dit is mijn
zusje Aphra. Wat een mooi teefje, he? Het vrouwtje heeft om een foto gevraagd, want dan kunnen
we mijn zusje weer eens zien, maar ze is wel groot geworden hoor.
Daaag, ik ben Aphra, het zusje van Arcil. Ik mocht bij onze moeder Senna blijven. Hieronder sat ik samen met mijn moeder op de foto. We wachten netjes op eten.
Arcil vindt het leuk om met Hondje te spelen. Die wordt de hele kamer
doorgesleurd. Af en toe gaat-ie Hondje naar het vrouwtje brengen, maar
die wil hem dan pakken. Maar dat is niet de bedoeling. Arcil wil laten
zien hoe sterk hij is en houdt Hondje stevig vast. Vrouwtje zegt dan
LOS. Nou vooruit, voor een brokje moet dat dan maar. Nou heeft het
vrouwtje een nieuw spelletje bedacht. Ze gooit Hondje weg en omdat ze
weet dat Arcil hem gaat pakken zegt ze Apport en dan lokt ze hem met
een brokje. Maar omdat Arcil al had geleerd dat hij een snoepje kreeg
als hij ging zitten voor het vrouwtje als ze ZIT zei, gooit hij Hondje
maar gelijk voor het vrouwtje op de grond, gaat zitten en kijkt schuin
omhoog. Kom maar op met je brokje. 't Vrouwtje vond dat zo grappig dat
ze heel erg moest lachen. Daar ga je met je oefening. Commando LOS is
overbodig en ZIT ook. Maar Apport werkte nog steeds, totdat Arcil
besloot dat ook dat flauwe kul was en toen hij z'n brokje had
verorberd, zelf Hondje van de grond pakte, er een rondje mee liep en
terugkwam naar het vrouwtje, Hondje achteloos op de grond liet vallen,
ging zitten en weer schuin omhoog keek. Kom maar met m'n brokje.
Later
op de avond bleek dat hij toch wat commando's had meegekregen. Want
nadat hij er weer eens met een slipper vandoor was gegaan, riep het
vrouwtje Apport en tot grote verbazing van de baasjes kwam Arcil, liet
de slipper los, ging zitten en kreeg uiteraard z'n brokje.
Dit zijn alle deelnemers aan de cursus. Van links naar rechts: Amber met Puck, Muriel (instructrice), Marianne (instructrice), Ellen, Hans, Erik. Op trampoline: Sam (Ellen), Arcil (Hans), Joep (Erik) Een mooi klein groepje, hoewel je met een klein groepje ook een grote kluwen kunt maken. Arcil vindt het kennelijk erg leuk om z'n cursusgenoten met de pootjes te betimmeren.
Vanmorgen was her weer zover, we mochten weer op cursus. Arcil moest weer de auto in. Dat vindt hij steeds minder leuk. Maar op de heenweg heeft hij zich netjes gehouden. Hij had dan ook geen eten gekregen, dat kon er dus ook niet uitkomen. Op het cursusterrein werd flink gewerkt, ook met allerlei machines, waaronder een bulldozer. Dat was dus gelijk een bijkomstig leermoment. Er werd wel op gereageerd, maar al gauw was alle aandacht bij de les. Er moest onder andere over de trampoline gelopen worden. Een paar hondjes vonden dat wat eng, maar Arcil had er geen enkel probleem mee. En als er een schaap over de dam is enz. Dus al snel was het een wirwar van lijnen. Het vrouwtje vond het wel wat om het deze keer eens als fotograaf vanaf de zijkant te bekijken, hoewel ze steeds de neiging had zich ermee te bemoeien. En Arcil had eigenlijk ook wel een beetje te veel oog voor de fotograaf.
Huiswerk: Lopen en draaien aan de lijn Halsband onder kin pakken Vanuit zit gaan liggen Hand als pistooltje over bek om kaken van elkaar te krijgen
Vanmiddag mocht Arcil weer naar de dierenarts voor een prik. Naar binnen lopen ging nu toch redelijk makkelijk. Alleen bleef het neusje snuffelen, al die vreemde luchtjes en alleen maar grote honden. Wel nieuwsgierig, maar liever op een afstandje. Als ze even niet kijken dan stiekem er naartoe en, net als een kat, er met een pootje naar meppen. Maar o jee als ze dan omkijken, weer snel in z'n achteruit en veilig onder een stoel gaan zitten. Ondertussen word je dan weer eens op de weegschaal gezet, 8.05 kilo. Ruim 2 kilo erbij in 3 weken. Op de tafel was het allemaal wat minder fijn. Dan zitten ze overal aan om te voelen of alles erop en eraan zit en dan val je nog bijna van die gladde tafel. Maar dan komt er een lekker snoepje en merk je niet dat je ondertussen een spuit krijgt. Als het goed is zien ze hem pas ergens volgend jaar weer. Dus maar geen rare fratsen uithalen. De baasjes hebben het een en ander tegen wormen en vlooien meegenomen. Dat moet dan ook goed gaan. En toen weer in de auto, op de heenweg ging het redelijk. Maar op de terugweg was er een wegomlegging met extra veel bochten en zaten de snoepjes van de dokter ook nog in de weg. Dat blijft dan niet lang goed gaan. Thuis is alles snel weer vergeten. Morgenochtend is het weer tijd voor de cursus.
Bas ( het blogmaatje van Arcil) is niet meer. Gisteren is hij gestorven, in het bos, in de armen van zijn baasjes. Bas heeft het niet meer kunnen beseffen, heeft geen pijn geleden. Voor Belle en de baasjes is het heel erg schrikken, voor Bas is het een mooie dood na een lang en gelukkig leven. Straks kunnen Belle en de baasjes hun aandacht gaan richten op de pupjes die Belle binnenkort gaat krijgen. Vanmiddag zullen ze weten hoeveel dat er gaan worden. Dat zal dan het gemis van Bas helpen verzachten.
Dit is leuk. Lekkere losse aarde. Het baasje had vast niet gedacht dat je daar zo lekker in kan spelen. Alleen dat ding ernaast prikt steeds.
Na de cursus zaterdag was Arcil nogal opgewonden . Je zou denken dat hij zo moe zou zijn dat hij de rest van de dag zou slapen. Maar niets van dat alles. Na een paar uurtjes het rustig aangedaan te hebben, ging hij er weer tegenaan.
Als een dolleman moest er van alles versleept worden, van en naar de mand. Wat een onzin zo'n lage instap, je springt gewoon over de hoge kant, 't liefst met 4 poten tegelijk, die lage is alleen voor sukkels. Je komt wel eens wat hard terecht, maar ja, dat is het risico als je stoer wil zijn. Dan wordt je door het baasje mee naar buitengenomen in de hoop dat je daar wat rustiger van wordt. Nou dat lukt aardig als er op een garagepad een grote oranje Ferrari tegen je staat te grommen. Dan toch maar liever in z'n achteruit, maar gelukkig ging die auto weg. Thuisgekomen denken de baasjes dat je nu wel rustig zal gaan slapen. Uiteindelijk, na nog wat drenzen van vermoeidheid lukt dat dan toch. En onder het slapen bewegen alle pootjes nog. Want alle indrukken moeten weer verdroomd worden.
Na zondag Arcil rustig te hebben gehouden (geprobeerd in ieder geval), maandag met het huiswerk begonnen. Te beginnen met leren zitten. Tijdens het spelen kwam Arcil geregeld Hondje brengen. Dus daar maar eens aan vastgeknoopt dat hij eerst moest gaan zitten voor Hondje opnieuw werd gegooid. Dat had hij op een gegeven moment redelijk door. Daarna zitten zonder Hondje met, als dat lukt, een brokje als beloning. Hij begrijpt inmiddels waar het om gaat. Wel gaat hij nu te pas en te onpas zitten en kijkt hij dan zeer verwachtingsvol naar de (broek)zak waar de brokjes inzitten. En kijkt bepaald teleurgesteld als er dan geen brokje volgt. Arcil wil nog wel eens opspringen, aan je trui of in je broekspijpen hangen en/of bijten. Ook dan werkt het commando ZIT meestal om hem te laten stoppen. Hij verwacht dan wel een brokje en na hem even te hebben laten zitten krijgt hij dat dan ook. En dan maar hopen dat hij inmiddels is vergeten waar hij mee bezig was. Ook voordat hij zijn eten krijgt moet hij blijven zitten tot het er staat. Dat gaat nog niet helemaal goed. Maar we blijven eraan werken.
Zaterdagmorgen. Het was lekker (!!!) puppycursus-weer. Druilerig, miezerig en kil. Arcil had weinig trek om de auto in te gaan, had niets te maken met het weer, maar meer met de ervaring van de dag ervoor. En helaas ging het weer niet goed. (inmiddels uit betrouwbare bron vernomen dat dat met een jaartje of twee over kan zijn.) Over een stukje van 6 kilometer moeten er al 3 rotondes genomen worden, tel daar de 'gewone' bochten maar bij op en dan nog de diverse verkeersdrempels, hobbels en kuilen. Al met al een niet onaardige kermisattractie. Genoeg om misselijk van te worden. Vorige week was er geen les en we waren benieuwd of hij nog het een en ander herkende. De hondjes Puck en Sam werden begroet met een paar timmers op hun neus. Dus van enige reserve was geen sprake meer. Ook Marianne (de instructrice) werd nog herkend, maar dat zal hem grotendeels in de lekkere 'snoepjes' zitten. De les ging om aandacht van het hondje te vragen. Thuis lukt dat al aardig, maar met zoveel andere indrukken valt het voor een hondje niet mee om bij de les te blijven. Ook aan de lijn lopen werd geoefend. Daar valt nog heel veel te leren. Het terrein van de cursus ligt vol met steentjes en dat vindt Arcil erg leuk. Hij heeft dan ook meer aandacht hoe een steentje te bemachtigen dan voor Marianne (de instrustrice) en het vrouwtje. Dus ook dat moet aangepakt worden. Ook viel op, dat Arcil wel erg springerig is. Om het rijtje compleet te maken, er moet ook iets gebeuren aan het bijtgedrag. Kortom, er is genoeg werk aan de winkel. Huiswerk: Oefenen met zitten " met geen dingen van straat te pakken " met aan de lijn lopen Na de les nog even gevraagd of er misschien tips zijn om wagenziekte te verhelpen. Tip: Geef eten in de auto, terwijl die stilstaat. Daarna eten geven in auto en dan motor starten en laten lopen, zonder te rijden. Enz. (vervolg vergeten, nog even navragen)
De baasjes zijn al heel lang op zoek naar bijzettafeltjes. Nu hadden ze in een reclamefolder iets gezien, waarvan ze dachten dat dat wel eens kon zijn wat ze zochten. Dat was in een winkel in Tiel en omdat ze daar toch naar toe gingen konden ze gelijk even naar de groothandel, om de wijnvoorraad aan te vullen, en langs Tuinwereld om hondenvoer te kopen. En Arcil zou op het huis passen. Eerst gingen ze maar voor de tafeltjes naar Kwantum, maar daar konden ze ze niet vinden. Stond het eigenlijk wel in het krantje van Kwantum? Of was het toch van Leen Bakker? Of misschien was het pas volgende week in de winkel? Eerst de andere zaken dan maar regelen en thuis het krantje nog eens zoeken. Thuisgekomen, het foldertje opgezocht, bleek het toch Leen Bakker te zijn. Wat nu? Arcil wilden ze niet nog eens alleen laten en ze wilden toch naar de tafeltjes kijken. Arcil mocht mee. Gelijk goed om aan de auto te wennen op een ander stuk dan naar de dierenarts en de puppycursus, want Arcil kan niet zo goed tegen autorijden. Bij de eerste de beste rotonde ging het al mis. Voordat ze in Tiel waren was er al heel wat keukenrol gebruikt. Vlakbij het centrum van Tiel geparkeerd op een heel druk parkeerterrein, wat ook al niet zo fijn was, toen nog een drukke weg oversteken en een drukke winkelstraat door en toen was Leen Bakker.......... niet meer dan een braak stuk land, met hier en daar nog een stukje muur, en hekken eromheen. Bij navraag door het baasje bleek deze verhuisd te zijn. Jawel, naar een buitenwijk van Tiel, waar de baasjes 's morgens al geweest waren, 100 meter voorbij Kwantum. Uiteindelijk waren ook de tafeltjes niet wat ze zochten en vond Arcil autorijden op de terugweg nog steeds niet leuk.
Vandaag is Arcil alweer 11 weken en komende zondag alweer 4 weken bij de baasjes. Hij is inmiddels al zo hard gegroeid dat hij z'n kop tegen de onderkant van de eettafel stoot en de salontafel van aanwezige dingen kan ontdoen. Ook de vensterbank is in de gevarenzone gekomen. Laten we het afkloppen, maar de schade is tot nu toe beperkt gebleven tot z'n eigen riempje. Alles wat zich op ooghoogte en lager bevindt, wordt terdege onderzocht. Als Arcil tot de orde wordt geroepen denkt hij het delict te verdoezelen door er, zeer onschuldig kijkend, aan te gaan likken. Ook een plastic dopje, dat op de grond viel, had hij te pakken gekregen. Het vrouwtje wilde het afpakken maar dat ging zomaar niet. Vrouwtje, ook niet dom, deed wat water in een bakje in de hoop dat Arcil het dopje los zou laten. Maar Arcil probeerde in eerste instantie met het dopje in zijn bek water te pakken. Dat lukte toch niet. Wat nu? Nou dan het dopje maar in het water laten vallen in de hoop dat het vrouwtje het niet ziet. Maar helaas voor Arcil....
Op het moment dat dit wordt geschreven vist Arcil een gebruikt theezakje van de salontafel en loopt er, met het zakje uit zijn bek bengelend, heel parmantig mee weg.
Kleine
hondjes laten grote boeren. (zie vorig plaatje) "t Vrouwtje wist niet
wat ze hoorde, ze keek al beschuldigend in de richting van het baasje.
Maar die zat te lachen en zei, "zie je wel dat het normaal is". Ze is
er wijselijk maar niet op ingegaan.
Gisteren heeft Arcil 2
keer in huis geplast. Hij was compleet door het dolle heen ( ja, dan is
het moeilijk om je plas op te houden tot je buiten bent) en stuiterde
zo ongeveer de kamer door. Dat was voor een groot deel te danken aan de
eend, die heeft het vrouwtje dan ook maar weggelegd voor de rest van de
dag. Maar hoe krijg je een dolgedraaid hondje rustig? Uiteindelijk maar
door hem in de bench te lokken en daar bleek dat dat wel nodig was,
want het duurde niet lang of hij lag te slapen en te snurken (zo hond,
zo baas???).
Vanmiddag, om een uur of vijf, gingen Arcil en het
vrouwtje wandelen, om te wennen aan auto's. Maar dan moet je eerst de
door de hal en dan de drempel over naar het garagepad. Dat gaat iedere
keer ietsje beter. Ze komen al zonder veel problemen op het garagepad.
Maar dan begint het echte werk pas, de straat. ( de echte
uitlaatgebieden zijn nog te ver om te lopen voor Arcil) Zo rond vijf
uur komen er nog al wat auto's langs. Dus gaat hij eerst maar eens op
z'n achterwerk bekijken of hij het risico durft te nemen. Nou vooruit
dan maar, omdat het vrouwtje zo aandringt. Arcil kan niet goed kiezen
tussen bang en nieuwsgierig . Die brommer was in ieder geval eng.
Naarmate ze verder van huis komen hoe makkelijker het gaat. Maar op de
terugweg moet het vrouwtje op de rem trappen. Ze probeert Arcil
onderweg te laten stoppen en dan ook te laten zitten tot ze zegt dat
hij weer mag. Dan wordt de sprint weer ingezet en vervolgens weer op
rem getrapt. En zo doe je nog aardig lang over 100 meter. En.....vandaag maar 1 keer in huis geplast.
Daaag, ik ben Aphra, het zusje van Arcil. 
Wennen aan een baby? 
Springen door een autoband. 
