Dit is mijn
zusje Aphra. Wat een mooi teefje, he? Het vrouwtje heeft om een foto gevraagd, want dan kunnen
we mijn zusje weer eens zien, maar ze is wel groot geworden hoor.
Daaag, ik ben Aphra, het zusje van Arcil. Ik mocht bij onze moeder Senna blijven. Hieronder sat ik samen met mijn moeder op de foto. We wachten netjes op eten.
Arcil vindt het leuk om met Hondje te spelen. Die wordt de hele kamer
doorgesleurd. Af en toe gaat-ie Hondje naar het vrouwtje brengen, maar
die wil hem dan pakken. Maar dat is niet de bedoeling. Arcil wil laten
zien hoe sterk hij is en houdt Hondje stevig vast. Vrouwtje zegt dan
LOS. Nou vooruit, voor een brokje moet dat dan maar. Nou heeft het
vrouwtje een nieuw spelletje bedacht. Ze gooit Hondje weg en omdat ze
weet dat Arcil hem gaat pakken zegt ze Apport en dan lokt ze hem met
een brokje. Maar omdat Arcil al had geleerd dat hij een snoepje kreeg
als hij ging zitten voor het vrouwtje als ze ZIT zei, gooit hij Hondje
maar gelijk voor het vrouwtje op de grond, gaat zitten en kijkt schuin
omhoog. Kom maar op met je brokje. 't Vrouwtje vond dat zo grappig dat
ze heel erg moest lachen. Daar ga je met je oefening. Commando LOS is
overbodig en ZIT ook. Maar Apport werkte nog steeds, totdat Arcil
besloot dat ook dat flauwe kul was en toen hij z'n brokje had
verorberd, zelf Hondje van de grond pakte, er een rondje mee liep en
terugkwam naar het vrouwtje, Hondje achteloos op de grond liet vallen,
ging zitten en weer schuin omhoog keek. Kom maar met m'n brokje.
Later
op de avond bleek dat hij toch wat commando's had meegekregen. Want
nadat hij er weer eens met een slipper vandoor was gegaan, riep het
vrouwtje Apport en tot grote verbazing van de baasjes kwam Arcil, liet
de slipper los, ging zitten en kreeg uiteraard z'n brokje.
Dit zijn alle deelnemers aan de cursus. Van links naar rechts: Amber met Puck, Muriel (instructrice), Marianne (instructrice), Ellen, Hans, Erik. Op trampoline: Sam (Ellen), Arcil (Hans), Joep (Erik) Een mooi klein groepje, hoewel je met een klein groepje ook een grote kluwen kunt maken. Arcil vindt het kennelijk erg leuk om z'n cursusgenoten met de pootjes te betimmeren.
Vanmorgen was her weer zover, we mochten weer op cursus. Arcil moest weer de auto in. Dat vindt hij steeds minder leuk. Maar op de heenweg heeft hij zich netjes gehouden. Hij had dan ook geen eten gekregen, dat kon er dus ook niet uitkomen. Op het cursusterrein werd flink gewerkt, ook met allerlei machines, waaronder een bulldozer. Dat was dus gelijk een bijkomstig leermoment. Er werd wel op gereageerd, maar al gauw was alle aandacht bij de les. Er moest onder andere over de trampoline gelopen worden. Een paar hondjes vonden dat wat eng, maar Arcil had er geen enkel probleem mee. En als er een schaap over de dam is enz. Dus al snel was het een wirwar van lijnen. Het vrouwtje vond het wel wat om het deze keer eens als fotograaf vanaf de zijkant te bekijken, hoewel ze steeds de neiging had zich ermee te bemoeien. En Arcil had eigenlijk ook wel een beetje te veel oog voor de fotograaf.
Huiswerk: Lopen en draaien aan de lijn Halsband onder kin pakken Vanuit zit gaan liggen Hand als pistooltje over bek om kaken van elkaar te krijgen
Vanmiddag mocht Arcil weer naar de dierenarts voor een prik. Naar binnen lopen ging nu toch redelijk makkelijk. Alleen bleef het neusje snuffelen, al die vreemde luchtjes en alleen maar grote honden. Wel nieuwsgierig, maar liever op een afstandje. Als ze even niet kijken dan stiekem er naartoe en, net als een kat, er met een pootje naar meppen. Maar o jee als ze dan omkijken, weer snel in z'n achteruit en veilig onder een stoel gaan zitten. Ondertussen word je dan weer eens op de weegschaal gezet, 8.05 kilo. Ruim 2 kilo erbij in 3 weken. Op de tafel was het allemaal wat minder fijn. Dan zitten ze overal aan om te voelen of alles erop en eraan zit en dan val je nog bijna van die gladde tafel. Maar dan komt er een lekker snoepje en merk je niet dat je ondertussen een spuit krijgt. Als het goed is zien ze hem pas ergens volgend jaar weer. Dus maar geen rare fratsen uithalen. De baasjes hebben het een en ander tegen wormen en vlooien meegenomen. Dat moet dan ook goed gaan. En toen weer in de auto, op de heenweg ging het redelijk. Maar op de terugweg was er een wegomlegging met extra veel bochten en zaten de snoepjes van de dokter ook nog in de weg. Dat blijft dan niet lang goed gaan. Thuis is alles snel weer vergeten. Morgenochtend is het weer tijd voor de cursus.
Bas ( het blogmaatje van Arcil) is niet meer. Gisteren is hij gestorven, in het bos, in de armen van zijn baasjes. Bas heeft het niet meer kunnen beseffen, heeft geen pijn geleden. Voor Belle en de baasjes is het heel erg schrikken, voor Bas is het een mooie dood na een lang en gelukkig leven. Straks kunnen Belle en de baasjes hun aandacht gaan richten op de pupjes die Belle binnenkort gaat krijgen. Vanmiddag zullen ze weten hoeveel dat er gaan worden. Dat zal dan het gemis van Bas helpen verzachten.
Dit is leuk. Lekkere losse aarde. Het baasje had vast niet gedacht dat je daar zo lekker in kan spelen. Alleen dat ding ernaast prikt steeds.
Na de cursus zaterdag was Arcil nogal opgewonden . Je zou denken dat hij zo moe zou zijn dat hij de rest van de dag zou slapen. Maar niets van dat alles. Na een paar uurtjes het rustig aangedaan te hebben, ging hij er weer tegenaan.
Als een dolleman moest er van alles versleept worden, van en naar de mand. Wat een onzin zo'n lage instap, je springt gewoon over de hoge kant, 't liefst met 4 poten tegelijk, die lage is alleen voor sukkels. Je komt wel eens wat hard terecht, maar ja, dat is het risico als je stoer wil zijn. Dan wordt je door het baasje mee naar buitengenomen in de hoop dat je daar wat rustiger van wordt. Nou dat lukt aardig als er op een garagepad een grote oranje Ferrari tegen je staat te grommen. Dan toch maar liever in z'n achteruit, maar gelukkig ging die auto weg. Thuisgekomen denken de baasjes dat je nu wel rustig zal gaan slapen. Uiteindelijk, na nog wat drenzen van vermoeidheid lukt dat dan toch. En onder het slapen bewegen alle pootjes nog. Want alle indrukken moeten weer verdroomd worden.
Na zondag Arcil rustig te hebben gehouden (geprobeerd in ieder geval), maandag met het huiswerk begonnen. Te beginnen met leren zitten. Tijdens het spelen kwam Arcil geregeld Hondje brengen. Dus daar maar eens aan vastgeknoopt dat hij eerst moest gaan zitten voor Hondje opnieuw werd gegooid. Dat had hij op een gegeven moment redelijk door. Daarna zitten zonder Hondje met, als dat lukt, een brokje als beloning. Hij begrijpt inmiddels waar het om gaat. Wel gaat hij nu te pas en te onpas zitten en kijkt hij dan zeer verwachtingsvol naar de (broek)zak waar de brokjes inzitten. En kijkt bepaald teleurgesteld als er dan geen brokje volgt. Arcil wil nog wel eens opspringen, aan je trui of in je broekspijpen hangen en/of bijten. Ook dan werkt het commando ZIT meestal om hem te laten stoppen. Hij verwacht dan wel een brokje en na hem even te hebben laten zitten krijgt hij dat dan ook. En dan maar hopen dat hij inmiddels is vergeten waar hij mee bezig was. Ook voordat hij zijn eten krijgt moet hij blijven zitten tot het er staat. Dat gaat nog niet helemaal goed. Maar we blijven eraan werken.
Zaterdagmorgen. Het was lekker (!!!) puppycursus-weer. Druilerig, miezerig en kil. Arcil had weinig trek om de auto in te gaan, had niets te maken met het weer, maar meer met de ervaring van de dag ervoor. En helaas ging het weer niet goed. (inmiddels uit betrouwbare bron vernomen dat dat met een jaartje of twee over kan zijn.) Over een stukje van 6 kilometer moeten er al 3 rotondes genomen worden, tel daar de 'gewone' bochten maar bij op en dan nog de diverse verkeersdrempels, hobbels en kuilen. Al met al een niet onaardige kermisattractie. Genoeg om misselijk van te worden. Vorige week was er geen les en we waren benieuwd of hij nog het een en ander herkende. De hondjes Puck en Sam werden begroet met een paar timmers op hun neus. Dus van enige reserve was geen sprake meer. Ook Marianne (de instructrice) werd nog herkend, maar dat zal hem grotendeels in de lekkere 'snoepjes' zitten. De les ging om aandacht van het hondje te vragen. Thuis lukt dat al aardig, maar met zoveel andere indrukken valt het voor een hondje niet mee om bij de les te blijven. Ook aan de lijn lopen werd geoefend. Daar valt nog heel veel te leren. Het terrein van de cursus ligt vol met steentjes en dat vindt Arcil erg leuk. Hij heeft dan ook meer aandacht hoe een steentje te bemachtigen dan voor Marianne (de instrustrice) en het vrouwtje. Dus ook dat moet aangepakt worden. Ook viel op, dat Arcil wel erg springerig is. Om het rijtje compleet te maken, er moet ook iets gebeuren aan het bijtgedrag. Kortom, er is genoeg werk aan de winkel. Huiswerk: Oefenen met zitten " met geen dingen van straat te pakken " met aan de lijn lopen Na de les nog even gevraagd of er misschien tips zijn om wagenziekte te verhelpen. Tip: Geef eten in de auto, terwijl die stilstaat. Daarna eten geven in auto en dan motor starten en laten lopen, zonder te rijden. Enz. (vervolg vergeten, nog even navragen)
De baasjes zijn al heel lang op zoek naar bijzettafeltjes. Nu hadden ze in een reclamefolder iets gezien, waarvan ze dachten dat dat wel eens kon zijn wat ze zochten. Dat was in een winkel in Tiel en omdat ze daar toch naar toe gingen konden ze gelijk even naar de groothandel, om de wijnvoorraad aan te vullen, en langs Tuinwereld om hondenvoer te kopen. En Arcil zou op het huis passen. Eerst gingen ze maar voor de tafeltjes naar Kwantum, maar daar konden ze ze niet vinden. Stond het eigenlijk wel in het krantje van Kwantum? Of was het toch van Leen Bakker? Of misschien was het pas volgende week in de winkel? Eerst de andere zaken dan maar regelen en thuis het krantje nog eens zoeken. Thuisgekomen, het foldertje opgezocht, bleek het toch Leen Bakker te zijn. Wat nu? Arcil wilden ze niet nog eens alleen laten en ze wilden toch naar de tafeltjes kijken. Arcil mocht mee. Gelijk goed om aan de auto te wennen op een ander stuk dan naar de dierenarts en de puppycursus, want Arcil kan niet zo goed tegen autorijden. Bij de eerste de beste rotonde ging het al mis. Voordat ze in Tiel waren was er al heel wat keukenrol gebruikt. Vlakbij het centrum van Tiel geparkeerd op een heel druk parkeerterrein, wat ook al niet zo fijn was, toen nog een drukke weg oversteken en een drukke winkelstraat door en toen was Leen Bakker.......... niet meer dan een braak stuk land, met hier en daar nog een stukje muur, en hekken eromheen. Bij navraag door het baasje bleek deze verhuisd te zijn. Jawel, naar een buitenwijk van Tiel, waar de baasjes 's morgens al geweest waren, 100 meter voorbij Kwantum. Uiteindelijk waren ook de tafeltjes niet wat ze zochten en vond Arcil autorijden op de terugweg nog steeds niet leuk.
Vandaag is Arcil alweer 11 weken en komende zondag alweer 4 weken bij de baasjes. Hij is inmiddels al zo hard gegroeid dat hij z'n kop tegen de onderkant van de eettafel stoot en de salontafel van aanwezige dingen kan ontdoen. Ook de vensterbank is in de gevarenzone gekomen. Laten we het afkloppen, maar de schade is tot nu toe beperkt gebleven tot z'n eigen riempje. Alles wat zich op ooghoogte en lager bevindt, wordt terdege onderzocht. Als Arcil tot de orde wordt geroepen denkt hij het delict te verdoezelen door er, zeer onschuldig kijkend, aan te gaan likken. Ook een plastic dopje, dat op de grond viel, had hij te pakken gekregen. Het vrouwtje wilde het afpakken maar dat ging zomaar niet. Vrouwtje, ook niet dom, deed wat water in een bakje in de hoop dat Arcil het dopje los zou laten. Maar Arcil probeerde in eerste instantie met het dopje in zijn bek water te pakken. Dat lukte toch niet. Wat nu? Nou dan het dopje maar in het water laten vallen in de hoop dat het vrouwtje het niet ziet. Maar helaas voor Arcil....
Op het moment dat dit wordt geschreven vist Arcil een gebruikt theezakje van de salontafel en loopt er, met het zakje uit zijn bek bengelend, heel parmantig mee weg.
Kleine
hondjes laten grote boeren. (zie vorig plaatje) "t Vrouwtje wist niet
wat ze hoorde, ze keek al beschuldigend in de richting van het baasje.
Maar die zat te lachen en zei, "zie je wel dat het normaal is". Ze is
er wijselijk maar niet op ingegaan.
Gisteren heeft Arcil 2
keer in huis geplast. Hij was compleet door het dolle heen ( ja, dan is
het moeilijk om je plas op te houden tot je buiten bent) en stuiterde
zo ongeveer de kamer door. Dat was voor een groot deel te danken aan de
eend, die heeft het vrouwtje dan ook maar weggelegd voor de rest van de
dag. Maar hoe krijg je een dolgedraaid hondje rustig? Uiteindelijk maar
door hem in de bench te lokken en daar bleek dat dat wel nodig was,
want het duurde niet lang of hij lag te slapen en te snurken (zo hond,
zo baas???).
Vanmiddag, om een uur of vijf, gingen Arcil en het
vrouwtje wandelen, om te wennen aan auto's. Maar dan moet je eerst de
door de hal en dan de drempel over naar het garagepad. Dat gaat iedere
keer ietsje beter. Ze komen al zonder veel problemen op het garagepad.
Maar dan begint het echte werk pas, de straat. ( de echte
uitlaatgebieden zijn nog te ver om te lopen voor Arcil) Zo rond vijf
uur komen er nog al wat auto's langs. Dus gaat hij eerst maar eens op
z'n achterwerk bekijken of hij het risico durft te nemen. Nou vooruit
dan maar, omdat het vrouwtje zo aandringt. Arcil kan niet goed kiezen
tussen bang en nieuwsgierig . Die brommer was in ieder geval eng.
Naarmate ze verder van huis komen hoe makkelijker het gaat. Maar op de
terugweg moet het vrouwtje op de rem trappen. Ze probeert Arcil
onderweg te laten stoppen en dan ook te laten zitten tot ze zegt dat
hij weer mag. Dan wordt de sprint weer ingezet en vervolgens weer op
rem getrapt. En zo doe je nog aardig lang over 100 meter. En.....vandaag maar 1 keer in huis geplast.
Arcil heeft ze allemaal aangevallen. Als eerste de stofzuiger. Die had hij al eerder gezien en gehoord, maar was steeds veilig op een afstandje gebleven. Maar vandaag moest het er maar eens van komen. Hij diende verslagen te worden. Na een voorzichtige benadering van het rooie gevaar en een onderzoekend snuffelen aan de slang werd de eerste tik uitgedeeld. Heel voorzichtig werd afgewacht wat het ding terug zou doen. Er gebeurde niets en er werden aan aantal fermere tikken aan gewaagd. Opeens maakte het een raar geluid en ging het achter het vrouwtje aanrijden. Hoe dit ding te stoppen? Nog meer tikken uitdelen, blaffen, grommen? Kwispelen misschien? Alles maar geprobeerd. Niets hielp. Dan er toch nog nog maar eens over nadenken. Het werd wel weer stil, maar waardoor dat nou was???
En dan de televisie. Daar had Arcil nog niet veel van meegekregen, omdat de televisie alleen maar aanging als Arcil sliep. Maar vanmiddag had het vrouwtje de televisie aangezet, zomaar. Plotsling praatte er een vreemde vrouw in de kamer. Toch maar eens kijken waar die was. Nee, er was niemand en toch moest er nog iemand zijn. Opeens begreep Arcil dat dat geluid uit een kast kwam, maar eens even kijken. Ja hoor, daar was ze. Toch maar eens proberen of ze er uitkwam als ie ging blaffen. Nee, dat werkte niet. En toen ging ze nog zingen ook. Nog maar wat harder blaffen en ook maar gaan janken. Ook hier hielp niets en ook hier werd het vanzelf weer stil.
En vanmiddag kreeg Arcil de eend. Die had liggen te wachten tot Arcil groot genoeg was. Dat was een feest. Daar kon-ie tenminste van winnen. En vaak ook. En maar piepen die eend. Het was wel even schrikken voor Arcil, toen die in zijn enthousiasme om de eend te verslaan, bovenop de oranje kalkoen viel, die prompt ook piepte. Arcil keek eens verbaasd naar zijn achterste met een blik van, "dat geluid, daar vandaan, ken ik nog niet".
Arcil leek vandaag besloten te hebben zijn baasjes te helpen herinneren aan alles wat ze hem verboden hebben, door dat alles gewoon de hele dag door herhaaldelijk te doen. Dus het "nee, Arcil" of "Arcil nee" was niet van de lucht. Niet aan de bank zitten, niet op de bank springen, niet aan de snoeren bijten, niet aan de plinten kluiven, niet aan de planten zitten, niet aan de stoelpoten knagen enz. Af en toe werd er zo'n rondje gemaakt en er maar weer achteraan, om hem met een vriendelijk doch dringend "nee Arcil" te laten stoppen met datgene waar hij op dat moment mee bezig was. Soms leek het te werken, maar dan greep-ie uit pure frustratie z'n piepende kale oranje kalkoen (of wat het dan ook voorstelt) en ging een aantal rondjes door de kamer racen, niets en niemand ontziend. Vandaag of morgen doet hij zichzelf nog wat aan. Ook was het een leuk spelletje om om de haverklap de tuin in te willen en dan daar een paar rondjes te racen om dan vervolgens binnen een plasje te komen doen en dat uiteraard begeleid door natte modderpootjes. En tot slot als een soort grande finale vond hij het nodig om ook de grote boodschap binnen te doen. Dat had hij behalve de eerste dag nog niet gedaan. Vervolgens vleide meneer zich prinsheerlijk neer op een smerige handdoek om daar te gaan liggen snurken.
Gistermorgen was het weer zover, er moest weer een plasje opgevangen
worden. Maar oefening baar kunst. "t Vrouwtje wachtte precies lang
genoeg met het bakje onder te Arcil te houden, dat hij zo snel niet kon
stoppen met plassen en dus kwam er een redelijke hoeveelheid in het
bakje terecht. Toen moest er een beetje over het stripje gedruppeld
worden om te kijken of een door de dierenarts-assistente aangeduid geel
vakje groen zou worden. Dat gebeurde niet, toen voor de zekerheid het
restant er ook maar over heen gegoten. Maar ook nu bleef het vakje
gewoon geel. De conclusie mag dus zijn, dat er geen sprake is van
suiker. Misschien doen we nog een tweede testje, tenslotte hadden we 3
stripjes meegekregen, we worden er vanzelf handig in. En over een
kleine 2 weken zitten we alweer bij de dierenarts en spreken we alles
nog eens door. Gisteren heeft Arcil nog 2 keer op de grond in huis
gegeplast en vandaag tot nu toe nog helemaal niet. Hij gaat keurig voor
de deur staan als hij een plasje moet. Maar soms 'moet' hij ook een
blaadje, maar het verschil tussen die twee herkennen de baasjes niet.
Dus er toch maar even uit, voor het geval dat.
Thea, het zusje
van het vrouwtje, was gisteren helemaal uit Egmond aan Zee gekomen om
Arcil te zien. Heel even was dat wennen, maar daarna vond hij het
heerlijk om lekker geaaid te worden. Ze had ook een hele mooie houten
knoop aan haar jasje. maar dat is toch niet gelukt om die eraf te
krijgen, hoewel hij wel erg z'n best deed. Vanmorgen (ze bleef een
nachtje slapen) werd ze al net zo enthousiast begroet als de baasjes.
Als Arcil straks wat ouder is, kan hij daar mooi op het strand en in het water spelen, want ze woont heel dicht bij de zee. Dat lijkt de baasjes ook wel leuk, om Arcil met de golven te zien spelen.
Vanavond zijn we het baasje een eindje tegemoet gelopen toen die terugkwam van zijn werk. Dat was heel spannend, al die verschillende blaadjes, struiken en vooral de buxushagen. Maar daar mag Arcil zeker niet aankomen. Aan de lijn lopen is nog niet wat het wezen moet, van huis af blijft Arcil het liefst op z'n achterwerk zitten en moet dus 'meegetrokken' worden, op de terugweg is het precies andersom. Dan wordt al het baasje (of het vrouwtje) mee teruggesleurd. Maar langzamerhand gaat het steed beter, hij gaat al redeliijk zelfstandig over de drempel van de voordeur bij het naar buiten gaan. Weer naar binnen is geen probleem.
Later op de avond was er even paniek. Terwijl de baasjes aan het eten waren lag Arcil in de bench en was kennelijk aan het proberen hoe sterk de spijlen waren, want op een gegeven moment kwam er een panisch gejank uit de bench. De baasjes vlogen van tafel, zat Arcil met z'n bekkie klem tussen de spijlen. Met een prima tegenwoordigheid van geest heeft het baasje de spijlen uit elkaar gtrokken en kwam Arcil vrij en er heelhuids vanaf. Dat was wel een angstig moment. Maar gelukkig was hij even later alweer lekker aan het dollen en ging zelfs de bench weer in. En nu maar hopen dat hij wat ontzag heeft gekregen voor de spijlen.
Daaag, ik ben Aphra, het zusje van Arcil. 
Wennen aan een baby? 
Springen door een autoband. 
Als Arcil straks wat ouder is, kan hij daar mooi op het strand en in het water spelen, want ze woont heel dicht bij de zee. Dat lijkt de baasjes ook wel leuk, om Arcil met de golven te zien spelen.
