Het weekend is weer gepasseerd, en daar ben ik blij om. Het viel al bij al wel mee, zaterdag zijn Marc en ik gaan winkelen, dat was lang geleden dat we dat samen deden. Zondag zijn we gaan wandelen in Knokke, daar was de Zwintocht van de wandelclub. Ik had er eigenlijk totaal geen zin in, maar ik wist wel dat als we thuis bleven ik de hele namiddag aan de pc zou zitten en Marc voor de TV, en dat hij op m'n zenuwen zou werken, dus heb ik maar al m'n moed bij mekaar genomen, en zijn we gaan wandelen. Het was wel een mooie wandeling, langs het Zoute, het Zwin, de dijk, 11 km, en achteraf gezien deed het wel deugd, maar ik was blij terug thuis te zijn. Dat wandelen doet mij ook altijd herinneren aan Jelle, hij deed dat ook zo graag! De laatste tijd komen er herinneringen aan hem bij alles wat ik doe of waar ik naartoe ga, dat is zo raar dat dat nu opeens komt. Het zijn meestal wel leuke herinneringen, maar toch doet het zoveel pijn... Gisteravond aan tafel ging het met Joke over choco, en Jelle kwam ter sprake. Het is zo raar, ik vind dat we veel te weinig over Jelle praten, maar als hij dan ter sprake komt wil ik het steeds over een andere boeg gooien, het is alsof ik er zelf niet over wil praten... Het is allemaal zo moeilijk en verwarrend. Morgen moet ik naar de psychiater in St. Jan, ik ben benieuwd. Ik verwacht er veel van, ik verwacht een goed gesprek, hopelijk valt het mee, we zullen zien...
IK heb genoten van een rustige avond, dat was lang geleden. Marc is aan 't werk, Joke en Lize zitten boven, ik geniet van het alleen zijn en m'n ding kunnen doen. Eindelijk. Hoe komt het toch dat ik zo moeilijk aan rust kom? Vandaag terug van het een naar het ander gehold, afspraak bij de osteopaat voor m'n rug, boodschappen, zorgen dat Joke op tijd eten heeft, haar naar school brengen, en terug afhalen na een uurtje of 2, koken... En dan eindelijk rust... IK had vandaag ook eindelijk telefoon van een van m'n vriendinnen, dat deed deugd. Ze wou me uit huis krijgen, maar daar heb ik nu echt nog geen zin in. Ik weet dat ik zou moeten buiten komen, het was vandaag mooi weer, maar ik heb er echt geen zin in... Ik zie terug wat op tegen het weekend, Marc thuis, Joke thuis, Jelle die er niet meer is en die anders zo aanwezig was in het weekend. In het begin was het wennen in het weekend, daarna raakte ik dat wat gewoon, maar nu is er elk weekend dat vreselijke gemis, ik kan het niet laten om de vrijdag te denken, anders kwam Jelle nu naar huis, de zaterdag lekkere chocolade-broodjes halen voor hem, hij kon daar zo van genieten, nu moet ik voor niemand meer naar de bakker, Marc en Joke slapen lang, en eten dan iets kleins.Het is nog steeds heel raar, ik denk dat ik daar nooit aan zal wennen.
Ik ben gisteren nog eens naar het kerkhof geweest. Ik heb het er nog steeds heel moeilijk mee om daar naar toe te gaan. Ik voel mij steeds verplicht om eens te stoppen, ik denk steeds dat Jelle weet of ik kom of niet, maar ik kan daar niet lang blijven. Ik heb altijd het gevoel dat ik dan moet praten tegen hem, en ik weet dan niet goed wat te zeggen. Ik kan nog steeds niet geloven dat hij daar echt ligt, de gedachte is vreselijk... Het enige wat ik wil is dat er bloemetjes staan, Jelle zag graag bloemen, dat het er 'mooi' uit ziet. Ik had in het najaar een beetje bloembollen geplant, krokussen en paaslelies, zodat er vroeg in het voorjaar bloemen zijn, maar men had met allerheiligen christanten gezet waar ik krokus-bolletjes geplant had, en nu komen die natuurlijk niet uit. Ik ben daar zo boos om, degene die die christanten gezet had wist dat ik daar bolletjes geplant had, en nu komt het natuurlijk uit dat die bolletjes weg zijn... Ik weet dat ik zaag over onbenulligheden, maar voor mij is dat zo belangrijk, ik wil er gewoon een mooi plaatsje van maken voor Jelle, meer kan ik niet meer doen voor hem. Er staan nog steeds die kerststukjes, eigenlijk wil ik iets anders in die potjes zetten, maar ik kan dat niet zelf en durf het niet goed vragen aan mijn vriendin die dat doet. Vriendinnen, nu ik thuis ben hoor ik niemand meer. Ik ben zo ontgoocheld, niemand belt mij om te vragen hoe het gaat, nu ik er nood aan heb om eens te babbelen, hoor ik niemand. En ik ben zelf te trots om te bellen, als zij niet aan mij denken en eens bellen of langskomen dan hoeft het voor mij ook niet. Het doet pijn, ik dacht dat ik vriendinnen had, maar soms denk ik nu dat die vriendschap niet echt is. Ik voel mij alleen met mijn verdriet en pijn
Vandaag zondag, nog steeds een rare dag. Vroeger moesten we met Jelle altijd wel ergens naar toe, wandelen, winkelen, een pannenkoek gaan eten, het maakte niet uit, hij kon niet thuis zitten. En nu zijn die zondagen zo vervelend, ik kan die dag zo moeilijk invullen. Gelukkig is Marc vandaag gaan werken, zodat ik wat alleen ben en hopelijk wat rust vind. Ik voel mij zo nerveus en weet niet waarom? Ik ben gisteren terug bij de dokter geweest en ben nog 3 weken thuis. Ik zie het aan de ene kant totaal niet zitten om te gaan werken, aan de andere kant denk ik soms dat ik mij dan wat nuttiger zou voelen. Ik heb nergens zin in, voel mij zo moe, ik zou moeten strijken, kuisen, maar heb er totaal geen zin in. Ik wil gewoon alleen zijn en rust vinden... Deze avond moeten we gaan eten met vrienden, eigenlijk heb ik er totaal geen zin in, zou ik veel liever in m'n zetel zitten, maar misschien zal ik er wel deugd van hebben, we zullen zien.
Vandaag is het al 10 maanden dat Jelle er niet meer is. Ik tel er voor mezelf nog een week bij, die laatste week, dat hij niet bij ons was, ik heb het er nog steeds zo moeilijk mee. Waarom was hij niet bij ons, waarom hebben we zijn laatste dagen niet met hem kunnen beleven? Waarom moest hij sterven? Allemaal vragen waar ik nog steeds geen antwoord op weet en waarschijnlijk ook nooit zal weten. Het is allemaal niet eerlijk... Ik mis z'n vrolijke gezichtje, z'n lach, z'n knuffels op zijn manier... Hoe kan ik mij nu goed voelen, vrolijk zijn? Ik heb geen zin om mensen te horen of te zien, heb geen zin om buiten te komen, het hoeft allemaal niet voor mij, ik wil gewoon thuis zijn, met alle herinneringen... Gisteren belden er 2 vriendinnen, ik had totaal geen zin om op te nemen, om met hen te praten, ik weet wel dat ze het goed bedoelen, en ik denk zelfs soms van ik hoor niemand, maar als ze dan bellen heb ik er geen zin in. Het klinkt zo verwarrend, maar dat is ook wat ik voel, ik voel me verward, heb hele tegenstrijdige gevoelens, het is allemaal zo ontzettend moeilijk en lastig! Morgen ga ik terug naar de dokter, ik zie het totaal nog niet zitten om te gaan werken, die stress, dat gedoe, ik ben nog zo moe...
Bij het leeghalen van de brievenbus deze middag een envelop van CM kazoe, met de kampen voor dit jaar, op naam van Jelle gevonden! Wat doet dit pijn! Jelle is er nu al bijna 10 maanden niet meer, de CM weet van zijn overlijden, waarom dan mensen kwetsen met zo'n post? Ik was er totaal ondersteboven van, dit kan toch niet? Ik ben echt wel van plan om eens te mailen naar de CM dat zoiets ontzettend pijn doet! En zo gaan de stapjes vooruit die ik al had gemaakt weer helemaal teniet! Ik voelde mij nu wat beter, wat rustiger, nu komt het allemaal terug boven. Jelle is 2X meegeweest met de speciale kampen van de CM, Jomba, voor kinderen met een beperking. Hij vond dat fantastisch, hij had het moeilijk als wij hem naar het kamp brachten als we daar weggingen, en ik ook natuurlijk, maar uiteindelijk genoot hij er wel van. Vooral het er bij zijn als andere mobielere kinderen speelden, vond hij leuk, hij genoot daar van. De moni's van Jomba waren zelfs aanwezig op Jelle zijn afscheid, en dan zenden ze de nieuwe folder, hoe is dat toch mogelijk
Oef, het weekend is voorbij! Marc nam zoveel plaats in, ik kan er niet tegen! En dan die drukte met de ouders en schoonouders,ik was blij dat ze weg waren. Ik heb het gevoel dat ik mijn plicht gedaan heb, ik heb hun een gezellige namiddag bezorgd, maar ik had er geen deugd van. Ik vind het zo erg dat er nooit over Jelle gepraat wordt. Als of hij er niet meer bij hoort! Op zo'n momenten moet ik altijd aan hem denken, hoe hij er van genoot als er bezoek was, opa was zijn beste vriend, ze zouden zeker een wandeling gemaakt hebben, goed ingeduffeld tegen de koude, mutsje op, wat hij helemaal niet graag had! Die herinneringen doen deugd, maar doen ook pijn. Waarom toch? Er waren gisteravond ontelbare sterretjes, en dan kan ik het niet laten om de helderste er uit te kiezen, en even te zwaaien, dan denk ik dat hij me ziet, dat hij daar ergens is. Hij moet toch ergens zijn? Ik hoop op een week van rust, dat ik de rust nu wat vind. Het liefst wil ik even weg van alles, niets moet, geen verplichtingen, ik weet wel dat dat niet realistisch is, maar toch... Kon ik maar even weg zijn...
Het is te druk in huis! Een tijd geleden was het voor mij veel te stil in huis, Jelle weg, Joke niet veel thuis, ik had het er moeilijk mee. En nu kan ik niet goed tegen de drukte. Joke haar liefje is hier veel, ik vind dat heel leuk voor haar, ze zijn zo verliefd, maar ik kan niet zo goed tegen de drukte van die 2 meisjes, ik heb het gevoel dat ik mijn ding niet kan doen, ik vind totaal geen rust. IK heb zo'n nood aan alleen zijn, maar het lukt me totaal niet. Ik zou willen zitten huilen in Jelle zijn kamertje, een beetje door z'n spulletjes gaan, maar met die 2 en Marc in huis kan ik dat niet. En morgen nog bezoek van de ouders en schoonouders, ik zie er zo tegenop!! Wanneer zal ik een beetje rust vinden?
Nu ben ik op zoek naar wat rust, wat is dat moeilijk! Ik had het er gisteren over met mijn psycholoog, het liefst zou ik een tijdje helemaal alleen willen zijn, weg van het dagelijkse leven, weg van alle herinneringen, maar ik besef ook wel dat dat niet kan, ik zou me blijven zorgen maken om Joke en Marc, zij zouden het ook niet begrijpen, ik hang er aan vast...Ik heb ook geen zin om naar buiten te gaan, ik wil gewoon alleen thuis zijn en mijn eigen ding doen, maar ik voel mij tegengehouden door Joke die thuis is om te blokken. Er is altijd wel iets, van wanneer gaan we eten tot haal je eens dit of dat in de winkel. Ik snak er zo naar om alleen te zijn, en dat lukt me nu niet! En dan dat nieuwe jaar, mijn ouders belden me om een gelukkig nieuwjaar te wensen en te vragen wanneer we komen nieuwjaren. Ik heb daar totaal geen zin in, maar ik voel wel dat ik er niet onderuit kan, 'we hebben jou nog niet gezien sedert nieuwjaar, je broers en zus wel...' We hebben ze dan maar uitgenodigd om zondag te komen, samen met mijn schoonouders die we ook nog niet gezien hebben in het nieuwe jaar. Maar eigenlijk heb ik daar totaal geen zin in, waarom begrijpen ze niet dat het voor ons geen 'gelukkig nieuwjaar' is? Ik wil dit niet maar ik voel mij verplicht!
Gisteren ben ik naar de dokter geweest, het gaat niet meer, ik heb de feestdagen amper overleefd, nu wil ik even wat rust vinden. De rust die ik nu zo nodig heb, maar het is zo moeilijk om die te vinden. Marc begrijpt mij weeral niet, hij wil een 'gewoon leven', en blijkbaar kan dat niet met mij, het is weer allemaal mijn schuld... Wat hij met dat 'gewoon leven ' bedoeld kan hij niet zeggen, ik begrijp wel dat het voor hem ook niet gemakkelijk is, maar waarom reageert hij altijd zo verkeerd? Het is alsof hij me mijn rust niet gunt, alsof hij me niet begrijpt. Ik kan er nog steeds niet bij dat het nu van vorig jaar geleden is dat ik Jelle nog heb gezien, gehoord, gevoeld... Het lijkt nu al zo lang geleden, ik kan er niet tegen... Bijna zal het een jaar geleden zijn, ik zie daar zo tegen op, waarom gaat de tijd zo snel, waarom kan ik de tijd niet even stopzetten, of terugdraaien? IK wil dit leven niet meer, voor wie moet ik er nog zijn? Ik voel me zo nutteloos, alsof niemand mij nog nodig heeft...
Ik ben An
Ik ben een vrouw en woon in Damme () en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 10/08/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik heb een dochter van 19, ons zoontje van bijna 15 is in maart 2010 oveleden. Ik met deze blog mijn verdriet van me afs
