Gisteren was het al 1 jaar dat Jelle overleden is. Een vol jaar zonder mijn kleine ventje, ik kan het nog steeds niet geloven dat hij nooit meer terug komt... De herinneringen kwamen allemaal terug, dat telefoontje waardoor heel m'n wereld stil stond, het moeten vertellen aan Marc en Joke, en dan naar het MPI, ik wou het echt met m'n eigen ogen zien, hij lag daar zo vredig, alsof hij sliep, maar zou koud al, ik heb het daar nog altijd zo moeilijk mee dat ik z'n warme lichaampje niet meer gevoeld heb... Marc en ik zijn 's morgens een bloemetje gaan halen voor op zijn grafje, daarna hebben we Joke naar school gebracht en zijn we naar Auchan gereden, het boodschappen doen gaf wel wat afleiding, maar toch moest ik steeds aan Jelle denken... Ik kreeg verschillende smsjes, een paar kaartjes, het doet wel deugd als mensen aan je denken op zo'n dag, en aan de andere kant geen telefoontje of berichtje van iemand van de familie!! Zijn ze Jelle al vergeten? Vinden ze het de moeite niet om eens te laten weten dat ze aan hem denken? Ik vond het helemaal niet leuk!! Zondag zal het zijn verjaardag zijn, 16 zou hij geworden zijn, terug een moeilijke dag... We hebben de opa's en oma's uitgenodigd, eigenlijk heb ik daar geen zin in, maar het is Jelle zijn dag en anders zouden we dat ook gedaan hebben... Ik zal blij zijn als deze week voorbij is, hopelijk gaat het daarna wat beter, ik weet het niet?? Zal het ooit nog normaal zijn???
Ik ben An
Ik ben een vrouw en woon in Damme () en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 10/08/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik heb een dochter van 19, ons zoontje van bijna 15 is in maart 2010 oveleden. Ik met deze blog mijn verdriet van me afs
