Ik heb het moeilijk na een gesprek met mijn psycholoog deze week. Ik vind het zo erg dat ik thuis moet vechten om een beetje ruimte voor mezelf als Marc er is. We hadden een hele tijd geleden afgesproken dat als hij thuis komt van zijn werk hij in de living moet gaan zitten met zijn krant, want hij palmt heel de keuken in en ik kan zijn aanwezigheid als hij juist thuis is zo moeilijk verdragen, ik moet er steeds aan wennen dat hij daar terug is... Maar hij doet dit weeral niet meer, ik zou het hem moeten zeggen maar ik kan het gewoon niet, ik voel mij er niet sterk genoeg voor, ik heb het zo moeilijk met het verlies van Jelle, ik heb ook geen zin in gedoe en discusies, hoe moet dit alles verder gaan? Deze namiddag zijn we onze vakantie voor deze zomer gaan boeken. Het voelt voor mij heel dubbel, aan de ene kant wil ik er wel een weekje tussenuit, een weekje niets moeten doen, een andere streek opzoeken, nieuwe dingen ontdekken, lekker eten, aan de andere kant zie ik er zo tegenop om een hele week enkel maar met Marc op te trekken... Hij was al weer bezig van zie je ons al zitten op een terrasje, dan denk ik, ja, zitten naar mekaar kijken, we hebben mekaar niets meer te vertellen... Ook het feit dat ik Jelle hier dan terug achterlaat steekt weer de kop op, vorig jaar had ik dat ook, ik vond dat ik hem in de steek liet... Nog steeds zit ik met die ene vraag: wat wil ik verder met mijn leven? Binnenkort zijn we 25 jaar getrouwd, en ik vraag mij dan af hoeveel tijd van die 25 jaar ik gelukkig geweest ben, bitter weinig!! Moet ik nu nog zovele jaren verder ongelukkig zijn???
Gisteren was het al 11 maanden geleden dat Jelle overleden is, ik kan het niet geloven! De tijd gaat veel te vlug, hoe graag zou ik eens kunnen terugkeren, zodat ik hem nog eens kan vastpakken, kan knuffelen, kan zeggen hoe graag ik hem zie... Ik denk steeds maar dat ik dat niet genoeg gedaan heb in z'n korte leventje, dat ik er niet genoeg was voor hem, ik zou het zo anders doen nu.... Ik vraag mij nog steeds af hoe het nu verder moet met mijn leven? Ik ben niet gelukkig, ik mis Jelle zo verschrikkelijk, Marc maakt mij zo nerveus, hoe kan ik ooit nog gelukkig zijn en intens genieten van het leven? Gisteren was het ook Valentijn, niet dat ik daar zoveel belang aan hecht, het is en blijft in mijn ogen een comerciele bedoening, maar toch vond ik het heel erg dat Marc heel gewoon zei, ik heb nu niets voor je valentijn, en daarmee was de kous af! Ik had wel zijn lievelingsgerecht klaargemaakt, hij had niets, ik had zo'n zin om te zeggen dat ik niet anders verwacht had, want zo is het ook. Nooit doet hij eens iets voor mij, ik voel me zijn slaaf, die maakt dat er eten is, was gestreken, huisje proper, hij doet nooit iets, en dat doet zo'n pijn! Ik weet niet hoe lang ik dat nu nog zal volhouden, en of ik ooit de stap zal durven zetten, een sprong in het duister.... Zou het niet veel simpeler zijn moest ik er niet meer zijn, gewoon Jelle achterna gaan.......
Ik ben An
Ik ben een vrouw en woon in Damme () en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 10/08/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik heb een dochter van 19, ons zoontje van bijna 15 is in maart 2010 oveleden. Ik met deze blog mijn verdriet van me afs
