Joke is zo pas vertrokken voor een weekend met vrienden, Marc is heel de avond gaan werken, eindelijk rust. Joke was zo gestresst voor dat weekend, ik werd er nog nerveuzer van dan ik al was... Ik vind het nu wel erg dat ik denk eindelijk is ze even weg, het klinkt zo verwarrend, ik wil zo graag dat ze bij me is, maar ik snak ook naar wat tijd voor mezelf, wat rust, weeral... Ik hoop dat ik zal kunnen genieten van mijn avond, ik zal alleszins mijn best er voor doen, op tijd een douche nemen en dan heerlijk in mijn pyama voor tv... Niemand die me voor de voeten loopt, niemand die zaagt, niemand die mij nerveus maakt
Ik heb mezelf maandag echt moeten dwingen om naar de koffieklets te gaan met mijn vriendinnen, ik had er echt geen zin in. Al bij al viel het wel mee, maar ik zat achteraf steeds maar te denken of ik daar nu deugd aan heb gehad of niet, ik weet het niet goed! Het was raar om terug onder de mensen te komen, dat was lang geleden, en in dat opzicht was ik er wel blij voor dat ik geweest was, maar ik was o zo blij om terug thuis te zijn. Gisteren had Joke voor de derde keer haar rijexamen, en weer liep het mis af. Ze was razend kwaad, uitvliegen tegen mij, net zoals Marc zou doen, ik vind het zo erg dat zij dat ook doet. Ik kan daar niet meer tegen, en had ze zo graag daar achtergelaten... Ze beseft niet hoeveel pijn en verdriet ze mij daar mee doet! Ik begrijp wel dat ze boos was maar ik heb haar ook gezegd dat ze enkel maar boos kan zijn op zichzelf, en dat er in het leven ergere dingen zijn dan dat, en daarmee bedoel ik dan het overlijden van Jelle, maar ik zeg dat niet.... Vandaag kon ik dan eindelijk bij de juiste dokter terecht. Wat een aangenaam en meelevende vrouw, ze begreep mij, ze zag dat ik het gewoon moeilijk had, niet zoals mijn vorige dokter die steeds zei dat ik weer in mijn zwarte periode zat. Het was natuurlijk nog een heel verkennend gesprek, waarbij ik veel moest vertellen, over Jelle, over Marc, het was voor mij wel weer moeilijk, en de tranen kwamen heel gemakkelijk, wat ik zo ambetant vind omdat ik dan niet meer uit mijn woorden kom. Ik had er niet naar gevraagd, maar ze schreef een ziektebriefje tot eind deze maand, waar ik eigenlijk wel blij om ben, ik zie het totaal nog niet zitten om nu al terug aan het werk te gaan. De vraag is maar hoe Marc daar weer zal op reageren. Hij had mij deze week al gezegd dat ik beter terug zou gaan werken.... Ik zie er tegenop om het hem te vertellen als hij straks thuis komt.
Oef, het weekend is weer voorbij. Zaterdag hebben we een nieuwe lamp boven ons salon gehangen, 't was weer met vloeken en roepen bij Marc, ik kan er echt niet meer tegen!! Hij maakt mij zo nerveus... Hoe kan ik hier rust vinden? Ik word al nerveus aan de gedachte dat hij thuis komt van z'n werk. Ik voel mij opgejaagd, en ik zou niet weten waarom? Deze namiddag is het koffieklets bij een van mijn vriendinnen, ik zie er tegenop, ik heb ja gezegd als ze vroeg of ik zou komen, maar nu zou ik het veel liever afbellen, ik heb geen zin om mensen te zien... Heb geen zin in de vragen hoe het met me gaat...Ik wil gewoon thuis zijn. Deze week komt dan hopelijk eindelijk de afspraak bij de dokter in St. Jan, daar kijk ik wel naar uit, ik verwacht er misschien te veel van, we zullen zien. Ik wil deze week ook echt eens werk maken van Jelle z'n gerief, ik zie daar enorm tegen op maar weet dat het ooit moet... Joke heeft terug les, dus zal ze wat minder thuis zijn, zodat ik dat eens alleen kan doen, kan proberen doen, denk ik dan, want ik weet niet of het mij zal lukken...
Ik ben An
Ik ben een vrouw en woon in Damme () en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 10/08/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik heb een dochter van 19, ons zoontje van bijna 15 is in maart 2010 oveleden. Ik met deze blog mijn verdriet van me afs
