Vrijdag is Marc meegeweest naar de dokter, ik had het hem gevraagd, en hij wou gelukkig mee. Ze heeft hem uitgelegd waarom ik nog niet kan gaan werken, dat mijn werk ook heel veel van me vraagt, en dat dat nu nog niet kan. Ik had de indruk dat hij het wel begreep, hij heeft er nu niets meer over gezegd dat ik nog een maand thuis ben. Hij is niet van plan om elke keer mee te gaan, en dat is ook niet de bedoeling, maar af en toe eens. Ik ben blij dat ik nog een maandje extra krijg, ik zou het echt nog niet zien zitten om te gaan werken. De laatste tijd komen er steeds weer leuke herinneringen aan Jelle boven, en daar ben ik blij om. In het begin herinnerde ik mij steeds de minder goeie momenten, Jelle was geen gemakkelijk kereltje, die echt wist wat hij wou. Nu herinner ik mij leukere dingen, zo van Jelle zou daar om gelachen hebben, of zou dit of dat leuk gevonden hebben. Dat neemt niet weg dat ik hem met de dag meer en meer mis, maar het maakt het wel wat dragelijker. Ik heb mij nu toch wel voorgenomen om eindelijk eens zijn kleertjes te bekijken, ik wil dat echt in april wel doen. Ik weet dat het niet makkelijk zal zijn, maar ik wil het nu echt wel proberen, ik zie wel hoe ver ik daarmee geraak...
Deze namiddag gaan we op bezoek in het MPI. De plaats waar Jelle zo gelukkig was. Ook de plaats waar hij z'n laatste dagen beleefd heeft. Ik heb er wel zin in om al die lieve mensen nog eens te ontmoeten, ze doen daar zo'n fantastisch werk met die kinderen, daar hangt zo'n toffe sfeer! Ik heb er ook nood aan om over Jelle te spreken, en thuis gaat dat zo moeilijk, ik hoop dat we deze namiddag nog wat herinneringen kunnen ophalen. Morgen moet ik dan terug naar de dokter, ik zou Marc willen meenemen, zodat hij ziet en hoort dat ik er nog niet klaar voor ben om terug te gaan werken... Ik ben er bang voor, voor hem moet ik gaan werken, maar ik zie het nog niet zitten, ik vind nog steeds geen rust, ben vreselijk nerveus... We zien wel, ik moet hem nog overhalen om mee te gaan, hopelijk lukt het....
Zondag was het Jelle zijn verjaardag, terug een moeilijke dag... De dag waarop we vorig jaar definitief afscheid van hem namen, de herinneringen kwamen terug... 16 zou hij geworden zijn, een ferme jongen al, alhoewel hij klein was, maar hij voelde zichzelf al zo groot! Ik was blij dat Joke samen met Lize naar het kerkhof ging, broertje een gelukkige verjaardag wensen, het doet deugd te zien dat ze haar broertje niet vergeet... De oma's en opa's en mijn zus kwamen in de namiddag, zoals we andere jaren deden voor zijn verjaardag. Ik was blij als ze terug weg waren, eigenlijk had ik die dag veel liever in m'n eentje doorgebracht, maar het is zoals mijn psycholoog me zei Jelle zijn dag, we moesten dit voor hem doen... Gisteren weeral vanalles naar mijn hoofd geslingerd gekregen van Marc. Hij vindt dat ik maar terug moet gaan werken, het draait allemaal om geld... Hoe ik mij voel, dat heeft geen belang, dat ik het leven niet meer zie zitten, dat ik er nog niet klaar voor ben om terug te gaan werken, dat is niet belangrijk, maar dat we nu wat minder verdienen dat is het belangrijkste van alles... Ik ben echt wel heel boos nu, weeral zal ik moeten toegeven, ik wil dit echt niet meer... Ik wil zo niet meer leven met hem, ik zit echt in mijn hoofd met zwarte gedachten, waarom ben ik hier nog? Niemand hier thuis begrijpt mij, niemand gunt mij wat rust en ruimte, ik moet maar terug gaan werken... Vrijdag moet ik terug naar de dokter en zal ik dus moeten vragen om mij geen ziektebriefje meer te schrijven, ik zou er niet meer durven mee thuiskomen, Marc doet mij wat. Ik ben echt wel bang van hem, ik denk dat het niet ver meer af is van mij een klap te verkopen, ik ben bang dat hij mij zal slaan... Aan de ene kant zou hij het misschien beter eens doen, dan had ik iets om hem te doen vertrekken... Ik kan echt niet meer....
Ik ben An
Ik ben een vrouw en woon in Damme () en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 10/08/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik heb een dochter van 19, ons zoontje van bijna 15 is in maart 2010 oveleden. Ik met deze blog mijn verdriet van me afs
