Gisteren, vrijdag, een ambetante dag gehad. In de voormiddag gaan werken, Martine die terug op m'n zenuwen werkte. 'sMiddags thuis een humeurige Marc, wat haat ik dat. Hij had nog niet eens de paadjes in de tuin en het terras een beetje sneeuwvrij gemaakt, en als ik daar dan een opmerking over geef, dan is hij boos. Mag ik dan nooit iets zeggen? Ik ben dat zo beu. En tis weer koud en sneeuw, en m'n kleine ventje ligt daar buiten in de sneeuw, ik vind het vreselijk, ik kan er maar niet aan wennen, kan het ook niet uit m'n hoofd zetten. Waarom toch, waarom ben je er niet meer? Ik mis hem zo vreselijk, welk leven heb ik nu nog, wat heeft mijn leven nog voor zin? En die stomme kerstdagen komen er aan, ik zie er zo tegenop!! Ik kan het zelfs niet verdragen dat mensen kaartjes zenden, met 'prettig feestdagen!', dan denk ik: welke prettige feestdagen? Niets prettigs, ik wil het niet En tis weer weekend, ik vind dat zo'n ambetante dagen, anders was Jelle hier om voor te zorgen, hoe moeilijk het ook was, hij was er... Ik heb zo het gevoel dat ik niet genoeg voor hem gedaan heb, dat ik er niet genoeg was voor hem. Hij was te veel in het MPI, waarom heb ik hem niet meer thuis gelaten? Waarom was hij niet bij mij de laatste week van z'n leven, waarom heb ik dat moeten missen? Ik kan het allemaal niet meer goedmaken, en dat vind ik zo erg. Ik zou hem zo graag achterna gaan, wat doe ik hier nog? Niemand heeft mij nodig, ik ben moe, ik vind geen rust, ik wil het niet meer
Deze namiddag voor het eerst op consultatie geweest bij een andere psychiater, ik was wel heel nerveus, weet de weg niet goed in St. Jan, maar het viel allemaal wel goed mee. Ik was blij dat het een vrouw was, jong. Ik heb natuurlijk heel veel moeten vertellen over al wat ik al heb meegemaakt, ik had het moeilijk, maar ik had de indruk dat ze wel met me meeleefde, wat ik wel belangrijk vind. Wat een verschil met de psychiater in Knokke, ik heb mij nu afgevraagd waarom ik zolang bij hem ben blijven gaan, ongelooflijk welk verschil! Ik had er echt een goed gevoel bij toen ik buiten kwam, ik moest dan ook nog bloed laten trekken, ook iets wat hij in Knokke nooit heeft gedaan, ik heb hem zelfs nooit iets weten opschrijven! Deze avond was het alweer heel moeilijk. Joke wou nog naar Lize, en ze weet dat ik 's avonds niet graag buiten kom, en Marc was niet thuis. Ze zegt wel altijd dat als ik niet wil ik haar ook niet moet voeren, maar ik begrijp wel dat ze bij haar liefje wil zijn. Maar we vonden de weg niet, en het begon bij mij al weer te koken, zie mij hier nu rondrijden, ik zou liever in m'n zetel zitten, tis donker en koud en 't begon dan ook nog te sneeuwen. Ik heb mij echt moeten inhouden om niet boos te worden of te beginnen huilen, want daar had ik zoveel zin in! Uiteindelijk toch het huis gevonden, en ik dan helemaal van de kaart in de sneeuw naar huis. En dan komt Marc thuis, met een hele uitleg van hoe z'n dag was, hij heeft gewoonweg niet gevraagd hoe ik het gesteld had bij die dokter!! Ik had hem nochthans gezegd dat ik er naar toe moest. Wat is die vent toch verschrikkelijk bezig met zichzelf, ik wordt daar moe en triest van
Deze morgen kwam Liesbet met 2 potjes die ze gevuld had voor op het kerkhof bij Jelle. Ze zijn prachtig, het zijn kerststukjes, Jelle hield daar zo van! Maar toch was het weer zo moeilijk voor mij op het kerkhof, ik kan dat niet goed aan, kan er niet tegen, kan de gedachte dat mijn kleine jongen daar in de grond ligt, in de koude, in de natte... Ik kan daar echt niet lang blijven, ik vind dat zo erg, ik moet er soms naartoe, en als ik daar dan ben wil ik direct weer weg... Ik ben wel blij dat die vuile christanten daar nu weg zijn en dat die kerststukjes daar staan, er hangt zelfs een kaarsje bij die ik toch wel geregeld zal aansteken, dat zal misschien wat warmte brengen. Moest ik durven ik zet een kerstboom bij z'n grafje, in plaats van hier thuis. Jelle hield daar zo van de kerstboom samen versieren, de lichtjes die branden, nu hoeft het voor mij niet... Deze namiddag naar die nieuwe psychiater, ben wel wat nerveus, 'k zal wel zien hoe het uitdraait.?
't Is nog maar middag en het is al een hele rotdag. Joke voeren, Joke brengen naar hier en daar, ik ben het gewoon zo beu!! 'Ben je morgen thuis' vraagt ze dan, weeral om ergens naartoe gebracht te worden, wanneer heb ik eens rust, de rust waar ik zo'n nood aan heb? Nu vlug de badkamer gekuist, wat heb ik daar een pest aan, het was 14 dagen geleden, en ik sta daar dan te kuisen met tranen in de ogen, waarom doe ik dat allemaal, niemand ziet het , niemand heeft er respect voor.... En dan kom ik plots een washandje van Jelle tegen, wanneer stopt het dat ik dingen tegen kom?? Ik ben zo nerveus, moet mij inhouden om niet uit te vliegen tegen Joke, wil Marc niet zien, wanneer heb ik tijd voor mij alleen? Amai wat een klaagzang, maar ik heb voor het moment niets positiefs te vertellen, wanneer wordt alles weer een beetje normaal?
Wat een drukke dag op 't werk, ik kan dat niet goed meer aan. Ik was al zo moe, heel de dag rondgekrost, vriendelijk zijn voor de patienten, een aangename collega proberen zijn, het was moeilijk. Gelukkig ben ik nu terug wat thuis, hopelijk vind ik hier wat rust, want Joke is thuis en ik kan dat niet altijd goed verdragen. Ik voel mij zo nerveus, ik weet niet hoe het komt. Vandaag kwam ik een collega van een andere dienst tegen die mij vroeg hoe het echt met me ging. Dat deed mij zo'n deugd, dat er toch nog iemand iets durft vragen over Jelle. En ik ken haar eigenlijk niet zo goed, bedankt Helena!! Overal begin je kerstlichtjes te zien, ik heb het er zo moeilijk mee. Jelle hield daar zo van , 'een donker toertje' doen met de auto, langs de kerstlichtjes in Bruggen of Knokke, hij kon daar zo van genieten, en nu ziet hij dat niet, of toch wel? Ik zou zo graag eens weten waar hij nu is, of hij het goed heeft, of hij weet dat ik soms met hem praat. Ik zou zo graag eens een teken krijgen, ik blijf er op wachten! Het is morgen al 9 maanden dat hij er niet meer is, ik kan het niet geloven dat het al zo lang geleden is. Soms vraag ik me af hoe ik het al al die maanden uitgehouden heb... Ik mis je zo erg broertje, ik wil geen Kerstmis en Nieuwjaar vieren zonder jou, je hield daar zo van, de kerstboom, kadootjes, je nieuwjaarsbrief,... En het wordt weer zo koud, je bent daar buiten in de koude, ik kan de gedachte niet van me afzetten. Ik wil zo graag een paar kousjes naar je toe brengen, maar ik heb het zo moeilijk om naar die koude steen te gaan... Ik mis je zo vreselijk, het doet zo'n pijn.....
Ik ben An
Ik ben een vrouw en woon in Damme () en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 10/08/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik heb een dochter van 19, ons zoontje van bijna 15 is in maart 2010 oveleden. Ik met deze blog mijn verdriet van me afs
Ik zou hem zo graag achterna gaan, wat doe ik hier nog? Niemand heeft mij nodig, ik ben moe, ik vind geen rust, ik wil het niet meer
