IK lig in de clinch met Joke, ze verwijt mij vanalles, ze roept en tiert tegen mij, net zoals Marc altijd doet als hij boos is. Ik kan er niet meer tegen. Ze verwijt mij dat ik niets zeg, dat ik niet wil praten met haar, maar als ik wil praten zegt ze op voorhand dat ze toch niets zal zeggen... Ik weet niet meer wat ik moet doen? Ik zie het allemaal niet meer zitten! Ze begrijpt natuurlijk niet wat het is om een kind te verliezen, maar ze zou toch eens rustig kunnen luisteren naar mij? Maar neen, ze scheld me de huid vol, ik ben het echt beu, en ik ben boos op haar... Hoe moet ik dat nu weer goed maken? Ik vind dat zij de eerste stap moet zetten, zij heeft mij vanalles verweten, maar ik weet zo dat ze deze avond terug heel gewoon zal doen, en daar kan ik dan helemaal niet tegen. Wat heeft het nog allemaal voor zin? Ik heb haar gezegd dat ik er misschien beter niet meer zou zijn??? Dat was misschien niet mooi van mij, ze is daar wel van geschrokken, maar ze beseft niet dat zij nog de enige is waarvoor ik nog verder wil met dit leven...
't Is bijna 14 maart, de dag dat Jelle is overleden. Ik zie er zo tegenop, ik zou die dag zo graag willen overslaan... Ik kan het niet geloven dat het al bijna een jaar geleden is dat ik hem gezien, gevoeld, gehoord heb, m'n kleine ventje, waarom toch vraag ik mij steeds af, waar ben je??? Deze week belde een vriendin met de vraag of we die dag ergens een koffietje gaan drinken, ik heb gezegd dat ik erover zou nadenken. Ik had het er gisteren ook over met mijn psycholoog, ik vind het zo moeilijk dat Marc ook verlof genomen heeft. Ik begrijp wel dat hij die dag thuis wil zijn, maar ik weet dat hij op mijn zenuwen zal werken, dat ik er niet tegen zal kunnen, zodat ik beter even kan weg zijn. Maar ik heb het moeilijk om hem dat te zeggen, ik wil hem die dag ook niet in de steek laten, maar ik weet ook niet of hij misschien liever alleen is... Waarom vind ik het toch altijd zo moeilijk om met hem over zo'n dingen te praten? Ik weet dat ik het niet mag uitstellen om er met hem over te praten, maar het is zo verdomd moeilijk... Ik heb het gevoel dat ik steeds voor iedereen goed moet doen, en dat ik dan mezelf wat in de steek laat. Het zal nu maandag juist een jaar geleden zijn dat ik Jelle voor het laatst zag. Hij ging de zondagavond naar het MPI, ik heb hem nog in de auto gezet, nog een dikke knuffel, nog een zoen en zwaaien, had ik toen geweten dat dat de laatste keer zou zijn... Het is allemaal niet eerlijk!! Ik wil zo'n leven niet meer...
Ik ben An
Ik ben een vrouw en woon in Damme () en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 10/08/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik heb een dochter van 19, ons zoontje van bijna 15 is in maart 2010 oveleden. Ik met deze blog mijn verdriet van me afs
