Vandaag zondag, nog steeds een rare dag. Vroeger moesten we met Jelle altijd wel ergens naar toe, wandelen, winkelen, een pannenkoek gaan eten, het maakte niet uit, hij kon niet thuis zitten. En nu zijn die zondagen zo vervelend, ik kan die dag zo moeilijk invullen. Gelukkig is Marc vandaag gaan werken, zodat ik wat alleen ben en hopelijk wat rust vind. Ik voel mij zo nerveus en weet niet waarom? Ik ben gisteren terug bij de dokter geweest en ben nog 3 weken thuis. Ik zie het aan de ene kant totaal niet zitten om te gaan werken, aan de andere kant denk ik soms dat ik mij dan wat nuttiger zou voelen. Ik heb nergens zin in, voel mij zo moe, ik zou moeten strijken, kuisen, maar heb er totaal geen zin in. Ik wil gewoon alleen zijn en rust vinden... Deze avond moeten we gaan eten met vrienden, eigenlijk heb ik er totaal geen zin in, zou ik veel liever in m'n zetel zitten, maar misschien zal ik er wel deugd van hebben, we zullen zien.
Vandaag is het al 10 maanden dat Jelle er niet meer is. Ik tel er voor mezelf nog een week bij, die laatste week, dat hij niet bij ons was, ik heb het er nog steeds zo moeilijk mee. Waarom was hij niet bij ons, waarom hebben we zijn laatste dagen niet met hem kunnen beleven? Waarom moest hij sterven? Allemaal vragen waar ik nog steeds geen antwoord op weet en waarschijnlijk ook nooit zal weten. Het is allemaal niet eerlijk... Ik mis z'n vrolijke gezichtje, z'n lach, z'n knuffels op zijn manier... Hoe kan ik mij nu goed voelen, vrolijk zijn? Ik heb geen zin om mensen te horen of te zien, heb geen zin om buiten te komen, het hoeft allemaal niet voor mij, ik wil gewoon thuis zijn, met alle herinneringen... Gisteren belden er 2 vriendinnen, ik had totaal geen zin om op te nemen, om met hen te praten, ik weet wel dat ze het goed bedoelen, en ik denk zelfs soms van ik hoor niemand, maar als ze dan bellen heb ik er geen zin in. Het klinkt zo verwarrend, maar dat is ook wat ik voel, ik voel me verward, heb hele tegenstrijdige gevoelens, het is allemaal zo ontzettend moeilijk en lastig! Morgen ga ik terug naar de dokter, ik zie het totaal nog niet zitten om te gaan werken, die stress, dat gedoe, ik ben nog zo moe...
Bij het leeghalen van de brievenbus deze middag een envelop van CM kazoe, met de kampen voor dit jaar, op naam van Jelle gevonden! Wat doet dit pijn! Jelle is er nu al bijna 10 maanden niet meer, de CM weet van zijn overlijden, waarom dan mensen kwetsen met zo'n post? Ik was er totaal ondersteboven van, dit kan toch niet? Ik ben echt wel van plan om eens te mailen naar de CM dat zoiets ontzettend pijn doet! En zo gaan de stapjes vooruit die ik al had gemaakt weer helemaal teniet! Ik voelde mij nu wat beter, wat rustiger, nu komt het allemaal terug boven. Jelle is 2X meegeweest met de speciale kampen van de CM, Jomba, voor kinderen met een beperking. Hij vond dat fantastisch, hij had het moeilijk als wij hem naar het kamp brachten als we daar weggingen, en ik ook natuurlijk, maar uiteindelijk genoot hij er wel van. Vooral het er bij zijn als andere mobielere kinderen speelden, vond hij leuk, hij genoot daar van. De moni's van Jomba waren zelfs aanwezig op Jelle zijn afscheid, en dan zenden ze de nieuwe folder, hoe is dat toch mogelijk
Oef, het weekend is voorbij! Marc nam zoveel plaats in, ik kan er niet tegen! En dan die drukte met de ouders en schoonouders,ik was blij dat ze weg waren. Ik heb het gevoel dat ik mijn plicht gedaan heb, ik heb hun een gezellige namiddag bezorgd, maar ik had er geen deugd van. Ik vind het zo erg dat er nooit over Jelle gepraat wordt. Als of hij er niet meer bij hoort! Op zo'n momenten moet ik altijd aan hem denken, hoe hij er van genoot als er bezoek was, opa was zijn beste vriend, ze zouden zeker een wandeling gemaakt hebben, goed ingeduffeld tegen de koude, mutsje op, wat hij helemaal niet graag had! Die herinneringen doen deugd, maar doen ook pijn. Waarom toch? Er waren gisteravond ontelbare sterretjes, en dan kan ik het niet laten om de helderste er uit te kiezen, en even te zwaaien, dan denk ik dat hij me ziet, dat hij daar ergens is. Hij moet toch ergens zijn? Ik hoop op een week van rust, dat ik de rust nu wat vind. Het liefst wil ik even weg van alles, niets moet, geen verplichtingen, ik weet wel dat dat niet realistisch is, maar toch... Kon ik maar even weg zijn...
Ik ben An
Ik ben een vrouw en woon in Damme () en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 10/08/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik heb een dochter van 19, ons zoontje van bijna 15 is in maart 2010 oveleden. Ik met deze blog mijn verdriet van me afs
