Bij het leeghalen van de brievenbus deze middag een envelop van CM kazoe, met de kampen voor dit jaar, op naam van Jelle gevonden! Wat doet dit pijn! Jelle is er nu al bijna 10 maanden niet meer, de CM weet van zijn overlijden, waarom dan mensen kwetsen met zo'n post? Ik was er totaal ondersteboven van, dit kan toch niet? Ik ben echt wel van plan om eens te mailen naar de CM dat zoiets ontzettend pijn doet! En zo gaan de stapjes vooruit die ik al had gemaakt weer helemaal teniet! Ik voelde mij nu wat beter, wat rustiger, nu komt het allemaal terug boven. Jelle is 2X meegeweest met de speciale kampen van de CM, Jomba, voor kinderen met een beperking. Hij vond dat fantastisch, hij had het moeilijk als wij hem naar het kamp brachten als we daar weggingen, en ik ook natuurlijk, maar uiteindelijk genoot hij er wel van. Vooral het er bij zijn als andere mobielere kinderen speelden, vond hij leuk, hij genoot daar van. De moni's van Jomba waren zelfs aanwezig op Jelle zijn afscheid, en dan zenden ze de nieuwe folder, hoe is dat toch mogelijk
Oef, het weekend is voorbij! Marc nam zoveel plaats in, ik kan er niet tegen! En dan die drukte met de ouders en schoonouders,ik was blij dat ze weg waren. Ik heb het gevoel dat ik mijn plicht gedaan heb, ik heb hun een gezellige namiddag bezorgd, maar ik had er geen deugd van. Ik vind het zo erg dat er nooit over Jelle gepraat wordt. Als of hij er niet meer bij hoort! Op zo'n momenten moet ik altijd aan hem denken, hoe hij er van genoot als er bezoek was, opa was zijn beste vriend, ze zouden zeker een wandeling gemaakt hebben, goed ingeduffeld tegen de koude, mutsje op, wat hij helemaal niet graag had! Die herinneringen doen deugd, maar doen ook pijn. Waarom toch? Er waren gisteravond ontelbare sterretjes, en dan kan ik het niet laten om de helderste er uit te kiezen, en even te zwaaien, dan denk ik dat hij me ziet, dat hij daar ergens is. Hij moet toch ergens zijn? Ik hoop op een week van rust, dat ik de rust nu wat vind. Het liefst wil ik even weg van alles, niets moet, geen verplichtingen, ik weet wel dat dat niet realistisch is, maar toch... Kon ik maar even weg zijn...
Het is te druk in huis! Een tijd geleden was het voor mij veel te stil in huis, Jelle weg, Joke niet veel thuis, ik had het er moeilijk mee. En nu kan ik niet goed tegen de drukte. Joke haar liefje is hier veel, ik vind dat heel leuk voor haar, ze zijn zo verliefd, maar ik kan niet zo goed tegen de drukte van die 2 meisjes, ik heb het gevoel dat ik mijn ding niet kan doen, ik vind totaal geen rust. IK heb zo'n nood aan alleen zijn, maar het lukt me totaal niet. Ik zou willen zitten huilen in Jelle zijn kamertje, een beetje door z'n spulletjes gaan, maar met die 2 en Marc in huis kan ik dat niet. En morgen nog bezoek van de ouders en schoonouders, ik zie er zo tegenop!! Wanneer zal ik een beetje rust vinden?
Nu ben ik op zoek naar wat rust, wat is dat moeilijk! Ik had het er gisteren over met mijn psycholoog, het liefst zou ik een tijdje helemaal alleen willen zijn, weg van het dagelijkse leven, weg van alle herinneringen, maar ik besef ook wel dat dat niet kan, ik zou me blijven zorgen maken om Joke en Marc, zij zouden het ook niet begrijpen, ik hang er aan vast...Ik heb ook geen zin om naar buiten te gaan, ik wil gewoon alleen thuis zijn en mijn eigen ding doen, maar ik voel mij tegengehouden door Joke die thuis is om te blokken. Er is altijd wel iets, van wanneer gaan we eten tot haal je eens dit of dat in de winkel. Ik snak er zo naar om alleen te zijn, en dat lukt me nu niet! En dan dat nieuwe jaar, mijn ouders belden me om een gelukkig nieuwjaar te wensen en te vragen wanneer we komen nieuwjaren. Ik heb daar totaal geen zin in, maar ik voel wel dat ik er niet onderuit kan, 'we hebben jou nog niet gezien sedert nieuwjaar, je broers en zus wel...' We hebben ze dan maar uitgenodigd om zondag te komen, samen met mijn schoonouders die we ook nog niet gezien hebben in het nieuwe jaar. Maar eigenlijk heb ik daar totaal geen zin in, waarom begrijpen ze niet dat het voor ons geen 'gelukkig nieuwjaar' is? Ik wil dit niet maar ik voel mij verplicht!
Gisteren ben ik naar de dokter geweest, het gaat niet meer, ik heb de feestdagen amper overleefd, nu wil ik even wat rust vinden. De rust die ik nu zo nodig heb, maar het is zo moeilijk om die te vinden. Marc begrijpt mij weeral niet, hij wil een 'gewoon leven', en blijkbaar kan dat niet met mij, het is weer allemaal mijn schuld... Wat hij met dat 'gewoon leven ' bedoeld kan hij niet zeggen, ik begrijp wel dat het voor hem ook niet gemakkelijk is, maar waarom reageert hij altijd zo verkeerd? Het is alsof hij me mijn rust niet gunt, alsof hij me niet begrijpt. Ik kan er nog steeds niet bij dat het nu van vorig jaar geleden is dat ik Jelle nog heb gezien, gehoord, gevoeld... Het lijkt nu al zo lang geleden, ik kan er niet tegen... Bijna zal het een jaar geleden zijn, ik zie daar zo tegen op, waarom gaat de tijd zo snel, waarom kan ik de tijd niet even stopzetten, of terugdraaien? IK wil dit leven niet meer, voor wie moet ik er nog zijn? Ik voel me zo nutteloos, alsof niemand mij nog nodig heeft...
Oudejaarsavond was vreselijk.... Ik ben na m'n vroegen even gestopt bij Jelle, eindelijk is al de sneeuw daar weg en kon ik z'n kaarsje aansteken... Een beetje warmte en licht voor mijn klein ventje die daar buiten in de kou ligt. Ik heb hem vertelt dat het oudejaar is, andere jaren kwamen opa en oma, Jelle genoot daar van, lang opblijven, lekker eten... Nu was er niets... Joke was naar Gent met Lize, wij bleven alleen achter... Dit is wel wat ik wilde, geen gedoe, geen oudejaar voor mij, maar toch, het was zo vreselijk moeilijk! Ik heb bijna de hele avond zitten wenen, ik kon echt de tranen niet tegenhouden, ik wou niet dat het Nieuwjaar werd, niet zonder Jelle. De gedachte dat het nu van vorig jaar geleden is dat hij er niet meer is vind ik vreselijk... Ik ben dan maar vroeg gaan slapen, zag het echt niet zitten om tot 12u te wachten, maar van slapen kwam er niet veel in huis... En dan Nieuwjaar, ik heb het er zo moeilijk mee om mensen een gelukkig nieuwjaar te wensen, het gaat gewoon niet, het is voor mij geen gelukkig nieuwjaar... Gelukkig waren mijn beste vriendinnen op het werk, die mij begrepen, die met me meleven, dat doet deugd! Spijtig van die ene collega die mij terug een heel pijnlijke reactie gaf, waarom laat ze mij niet met rust als ze enkel maar pijnlijke dingen kan zeggen... Wat moet ik nu met dat nieuwe jaar beginnen? Ik zie het niet zitten, een jaar zonder Jelle... Ik zit nu al te denken dat het vlug maart zal zijn, de maand waarin Jelle overleden is, waarin hij jarig is... Weeral een moeilijke periode, wanneer stopt het??
Weeral een rotdag... Ik ben het allemaal zo kots-beu!! Ik vind geen rust, niet thuis, ik wil gewoon alleen zijn, rust vinden, dat is toch niet te veel gevraagd? Ik weet dat ik mij boos maak op Joke, op Marc, voor stommigheden, maar ik kan er niet aan doen, ik wil gewoon alleen zijn, rust hebben... Ik zie het allemaal niet meer zitten, morgen moet ik gaan werken, 4 dagen, dat zie ik helemaal niet zitten, ik heb er geen zin meer in, maar hier thuis met Marc en Joke die thuis zijn vind ik ook geen rust... Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, weet geen weg met mezelf... Is dit nu mijn leven, ik zie hier geen toekomst meer, ik mis Jelle zo vreselijk, het liefst zou ik hem achterna gaan, niets meer voelen, geen verdriet meer... Al dat gedoe rond nieuwjaar kan ik niet meer verdragen, een nieuw jaar, dan zal het van 'vorig jaar' zijn dat Jelle er niet meer is, ik wil dat niet, ik wil de tijd terugdraaien, ik wil nog eens kunnen zeggen dat ik hem graag zie, hem nog eens kunnen knuffelen... Ik vraag mij af hoe ik door dit weekend moet komen... Het doet allemaal zo'n pijn...
Ik heb een moeilijke dag, het gaat niet. Ik maak me boos op Joke over onbenulligheden, loop al heel de dag met een krop in m'n keel... Wanneer zijn eindelijk die ambetante dagen voorbij. Ik zie zo tegen die nieuwjaarsdagen op, iedereen zal weer gelukkig nieuwjaar zeggen, voor mij is het alsof het nooit meer gelukkig nieuwjaar wordt, niet meer zonder Jelle. Ik vraag mij soms af wat ik hier nog loop te doen, niemand heeft respect voor wat ik doe, niemand doet eens iets voor mij, ik ben het zo beu... Ik heb vandaag heel de living opgeruimd, het was een stort, rommel van Joke en Marc, maar niemand die het ziet, ze vinden het allemaal maar heel gewoon dat ik dat doe. Ik wil het zo niet meer. Ik snak naar rust, geen gedoe rond mij... IK kan het gemis niet meer aan, ik weet niet meer hoe ik er mee moet leven... Ik weet niet meer of ik er wel nog mee wil 'leven'...
Oef, kerst is voorbij. Wat een rotte dagen! Kerstavond onder ons 2, ik wou er zo graag een doodgewone avond van maken, maar je weet gewoon dat het kerstavond is... Ik had mij voorgenomen niet te huilen, maar het kwam zomaar, de gedachte dat wij daar nu ons 2 zaten... Vroeger zaten we gezellig met ons 4tjes rond de kerstboom, met een lekker hapje, kadootjes, nu was er niets, ik miste Jelle zo vreselijk Het is gewoon niet eerlijk!! Ik had dan nog keelpijn, snotteren, hoesten, hoofdpijn, krop in de keel... Ben dan maar vroeg gaan slapen, kon niet slapen, moest steeds weer aan m'n kleine ventje denken, die daar buiten onder de sneeuw ligt... Wanneer stopt het?? Kerstdag gewerkt, 's avonds naar de schoonouders, ik zag er zo tegen op... Ik dacht daar iets te eten en terug naar huis te gaan, maar ze rekten het zo lang uit, alles duurde zo lang, ik werd met de minuut stiller en bozer , ik kon er niet tegen, daar te zitten zonder Jelle, dat zij zo gewoon doen, alsof het altijd zo geweest is.. Weeral dat grote gemis... Ik kan het gewoon niet meer verdragen!! Wanneer zie ik hem terug?? Ik zou hem zo graag nog eens knuffelen, horen, zien, ruiken, voelen... Broertje, waar ben je toch??? Het kan gewoon geen kerstmis zijn zonder jou
Daarnet mijn stoute schoenen aangetrokken en eens naar Jelle's grafje geweest, ik vind het vreselijk nu, alles is ondergesneeuwd, alles is koud, ik kan mij nog steeds niet van de gedachte ontdoen dat Jelle daar heel koud heeft... Ik zou zo graag eens z'n kaarsje die we daar vorige week gezet hebben aansteken maar nu is het helemaal ondergesneeuwd en is er zo veel koude wind.... Ik voel mij zo schuldig dat ik nu zo weinig naar het kerkhof ga, ik moet mij dan verontschuldigen bij Jelle, ik denk altijd dat hij weet dat ik daar ben en dat ik nu niet veel meer ga. Ik ben uiteindelijk wel blij dat ik even gestopt ben, maar eigenlijk heb ik er geen deugd van, ik mis hem zo erg... Morgen kerstavond, dan kerstmis, hopelijk is dit alles vlug weer voorbij... Wat valt er nu te vieren zonder m'n kleine ventje die daar zo van hield, kaasbolletjes eten bij de kerstboom, kadootjes open maken,.. het hoeft allemaal niet meer. Ik ben zo blij dat Joke bij haar liefje terecht kan morgen, dan zit zij hier toch niet bij trieste ouders die het allemaal niet zien zitten... IK had gisteren een mailtje van het MPI, dat deed wel deugd. Jelle blijft daar nog zeer sterk aanwezig, en daar ben ik heel blij om, het was ook het grootste stuk van zijn leven. Z'n foto's hangen daar nog, z'n fiets staat voor de deur. Ik hoop dat we na nieuwjaar eens de moed vinden om daar eens op bezoek te gaan, om herinneringen op te halen, om al die lieve mensen terug te zien, want ook hun mis ik.... Morgen gaan werken, aan de ene kant ben ik blij dat ik met die dagen niet de hele tijd thuis zit, aan de andere kant zie ik het niet zitten, ik ben zo moe en futloos...
Ik ben moe vandaag, ik weet niet wat het is, heb geen fut, ben doodmoe, zou zo graag in de zetel liggen, maar Marc kwam deze middag thuis, en ik wil hem dat niet laten zien, hij kan mij dan niet met rust laten, stelt lastige vragen en ik wil dat vermijden. Ik had deze morgen wel een deugddoend gesprek met de psycholoog, er zijn mij terug wat dingen duidelijker geworden. Dat ik inderdaad Jelle meer had thuisgehouden moest ik geweten hebben dat hij zou overlijden, maar dat ik dat in het uitzichtloze van de situatie niet heb gedaan, maar toch blijft het lastig, al die tegenstrijdige gevoelens, misschien ben ik daardoor zo moe? Ik zou zo graag slapen tot na Nieuwjaar, ik zie die feestdagen echt niet zitten, ik ben aan de ene kant blij dat ik ga werken, aan de andere kant zie ik het niet zitten om te gaan werken, weer al die vrolijke collega's, die en leuk kerst- en nieuwjaarsfeest gaan hebben, al die patienten met hun gezaag over onbenullige, en soms wel belangrijke dingen,... Maar ik wil het echt nog volhouden tot na nieuwjaar... Ik kreeg m'n uurlijst voor januari, moet terug bijna al mijn dagen de eeste 2 weken werken, en daarna bijna 2 weken thuis, ik heb dat niet graag, zie dat niet zitten om zoveel te werken, ik had het nochthans anders gevraagd, maar ik wil daar niet altijd over zagen. Toen ik de lijst zag kon ik er wel bij huilen,dacht ik 'weeral'... En die sneeuw, ik hou er wel van, vind de natuur zo mooi, maar kan het nog steeds niet uit m'n hoofd zetten dat Jelleke daar buiten in de kou ligt, ik kan er nu ook niet naartoe gaan, ik vind dit zo moeilijk... Ik zou zo graag eens z'n kaarsje gaan aansteken en hem wat warmte geven, maar ik vind het vreselijk om al die sneeuw daar te zien...
Koud, sneeuw, ik hou er van maar ik kan het niet uit m'n hoofd zetten dat Jelleke daar buiten ligt in de koude, onder de sneeuw, ik kan er nu niet naar toe gaan. Deze morgen wat boodschappen gedaan in Euro-shop, ik mijd de kerstversiering, ik kan er niet tegen. Vrijdag kerstavond, ik mag er niet aan denken. Blij dat Joke bij Lize terecht kan, wij zullen wel zien hoe we het overleven, ik zie het niet zitten. Een kerst zonder Jelle, dat kan toch niet, voor mij moet het nooit meer kerstmis zijn. Ik ben blij dat ik moet gaan werken, alhoewel het werk me niet zint, het wordt mij allemaal te veel, het liefst zit ik thuis alleen, aan de pc, domme spelletjes te spelen, dan kan ik mijn gedachten wat verzetten. Morgen afspraak met Thomas, ik kijk daar altijd naar uit. Ik wil het graag hebben over het feit dat ik vind dat ik er niet genoeg was voor Jelle, dat ik er de laatste week niet was, dat hij enkel maar in het weekend hier was, en dat het mij dan nog soms te veel was, ik kan er niet tegen... Ik zeg het nog eens ik zou zo graag al was het maar 1 keer hem nog eens kunnen zeggen dat ik van hem hou, ik zou hem zo graag nog eens zien, horen, voelen, knuffelen.... Waarom???????
Gisteren, vrijdag, een ambetante dag gehad. In de voormiddag gaan werken, Martine die terug op m'n zenuwen werkte. 'sMiddags thuis een humeurige Marc, wat haat ik dat. Hij had nog niet eens de paadjes in de tuin en het terras een beetje sneeuwvrij gemaakt, en als ik daar dan een opmerking over geef, dan is hij boos. Mag ik dan nooit iets zeggen? Ik ben dat zo beu. En tis weer koud en sneeuw, en m'n kleine ventje ligt daar buiten in de sneeuw, ik vind het vreselijk, ik kan er maar niet aan wennen, kan het ook niet uit m'n hoofd zetten. Waarom toch, waarom ben je er niet meer? Ik mis hem zo vreselijk, welk leven heb ik nu nog, wat heeft mijn leven nog voor zin? En die stomme kerstdagen komen er aan, ik zie er zo tegenop!! Ik kan het zelfs niet verdragen dat mensen kaartjes zenden, met 'prettig feestdagen!', dan denk ik: welke prettige feestdagen? Niets prettigs, ik wil het niet En tis weer weekend, ik vind dat zo'n ambetante dagen, anders was Jelle hier om voor te zorgen, hoe moeilijk het ook was, hij was er... Ik heb zo het gevoel dat ik niet genoeg voor hem gedaan heb, dat ik er niet genoeg was voor hem. Hij was te veel in het MPI, waarom heb ik hem niet meer thuis gelaten? Waarom was hij niet bij mij de laatste week van z'n leven, waarom heb ik dat moeten missen? Ik kan het allemaal niet meer goedmaken, en dat vind ik zo erg. Ik zou hem zo graag achterna gaan, wat doe ik hier nog? Niemand heeft mij nodig, ik ben moe, ik vind geen rust, ik wil het niet meer
Deze namiddag voor het eerst op consultatie geweest bij een andere psychiater, ik was wel heel nerveus, weet de weg niet goed in St. Jan, maar het viel allemaal wel goed mee. Ik was blij dat het een vrouw was, jong. Ik heb natuurlijk heel veel moeten vertellen over al wat ik al heb meegemaakt, ik had het moeilijk, maar ik had de indruk dat ze wel met me meeleefde, wat ik wel belangrijk vind. Wat een verschil met de psychiater in Knokke, ik heb mij nu afgevraagd waarom ik zolang bij hem ben blijven gaan, ongelooflijk welk verschil! Ik had er echt een goed gevoel bij toen ik buiten kwam, ik moest dan ook nog bloed laten trekken, ook iets wat hij in Knokke nooit heeft gedaan, ik heb hem zelfs nooit iets weten opschrijven! Deze avond was het alweer heel moeilijk. Joke wou nog naar Lize, en ze weet dat ik 's avonds niet graag buiten kom, en Marc was niet thuis. Ze zegt wel altijd dat als ik niet wil ik haar ook niet moet voeren, maar ik begrijp wel dat ze bij haar liefje wil zijn. Maar we vonden de weg niet, en het begon bij mij al weer te koken, zie mij hier nu rondrijden, ik zou liever in m'n zetel zitten, tis donker en koud en 't begon dan ook nog te sneeuwen. Ik heb mij echt moeten inhouden om niet boos te worden of te beginnen huilen, want daar had ik zoveel zin in! Uiteindelijk toch het huis gevonden, en ik dan helemaal van de kaart in de sneeuw naar huis. En dan komt Marc thuis, met een hele uitleg van hoe z'n dag was, hij heeft gewoonweg niet gevraagd hoe ik het gesteld had bij die dokter!! Ik had hem nochthans gezegd dat ik er naar toe moest. Wat is die vent toch verschrikkelijk bezig met zichzelf, ik wordt daar moe en triest van
Deze morgen kwam Liesbet met 2 potjes die ze gevuld had voor op het kerkhof bij Jelle. Ze zijn prachtig, het zijn kerststukjes, Jelle hield daar zo van! Maar toch was het weer zo moeilijk voor mij op het kerkhof, ik kan dat niet goed aan, kan er niet tegen, kan de gedachte dat mijn kleine jongen daar in de grond ligt, in de koude, in de natte... Ik kan daar echt niet lang blijven, ik vind dat zo erg, ik moet er soms naartoe, en als ik daar dan ben wil ik direct weer weg... Ik ben wel blij dat die vuile christanten daar nu weg zijn en dat die kerststukjes daar staan, er hangt zelfs een kaarsje bij die ik toch wel geregeld zal aansteken, dat zal misschien wat warmte brengen. Moest ik durven ik zet een kerstboom bij z'n grafje, in plaats van hier thuis. Jelle hield daar zo van de kerstboom samen versieren, de lichtjes die branden, nu hoeft het voor mij niet... Deze namiddag naar die nieuwe psychiater, ben wel wat nerveus, 'k zal wel zien hoe het uitdraait.?
't Is nog maar middag en het is al een hele rotdag. Joke voeren, Joke brengen naar hier en daar, ik ben het gewoon zo beu!! 'Ben je morgen thuis' vraagt ze dan, weeral om ergens naartoe gebracht te worden, wanneer heb ik eens rust, de rust waar ik zo'n nood aan heb? Nu vlug de badkamer gekuist, wat heb ik daar een pest aan, het was 14 dagen geleden, en ik sta daar dan te kuisen met tranen in de ogen, waarom doe ik dat allemaal, niemand ziet het , niemand heeft er respect voor.... En dan kom ik plots een washandje van Jelle tegen, wanneer stopt het dat ik dingen tegen kom?? Ik ben zo nerveus, moet mij inhouden om niet uit te vliegen tegen Joke, wil Marc niet zien, wanneer heb ik tijd voor mij alleen? Amai wat een klaagzang, maar ik heb voor het moment niets positiefs te vertellen, wanneer wordt alles weer een beetje normaal?
Wat een drukke dag op 't werk, ik kan dat niet goed meer aan. Ik was al zo moe, heel de dag rondgekrost, vriendelijk zijn voor de patienten, een aangename collega proberen zijn, het was moeilijk. Gelukkig ben ik nu terug wat thuis, hopelijk vind ik hier wat rust, want Joke is thuis en ik kan dat niet altijd goed verdragen. Ik voel mij zo nerveus, ik weet niet hoe het komt. Vandaag kwam ik een collega van een andere dienst tegen die mij vroeg hoe het echt met me ging. Dat deed mij zo'n deugd, dat er toch nog iemand iets durft vragen over Jelle. En ik ken haar eigenlijk niet zo goed, bedankt Helena!! Overal begin je kerstlichtjes te zien, ik heb het er zo moeilijk mee. Jelle hield daar zo van , 'een donker toertje' doen met de auto, langs de kerstlichtjes in Bruggen of Knokke, hij kon daar zo van genieten, en nu ziet hij dat niet, of toch wel? Ik zou zo graag eens weten waar hij nu is, of hij het goed heeft, of hij weet dat ik soms met hem praat. Ik zou zo graag eens een teken krijgen, ik blijf er op wachten! Het is morgen al 9 maanden dat hij er niet meer is, ik kan het niet geloven dat het al zo lang geleden is. Soms vraag ik me af hoe ik het al al die maanden uitgehouden heb... Ik mis je zo erg broertje, ik wil geen Kerstmis en Nieuwjaar vieren zonder jou, je hield daar zo van, de kerstboom, kadootjes, je nieuwjaarsbrief,... En het wordt weer zo koud, je bent daar buiten in de koude, ik kan de gedachte niet van me afzetten. Ik wil zo graag een paar kousjes naar je toe brengen, maar ik heb het zo moeilijk om naar die koude steen te gaan... Ik mis je zo vreselijk, het doet zo'n pijn.....
Gisteren gewandeld in Knokke met Marc, we kwamen aan de start Marc en Annie tegen en hebben samen 11km gewandeld, het deed wel deugd, fijn kunnen kletsen met Annie... Maar terug thuis is alles terug hetzelfde, Jelle is er niet meer, nooit meer? 's Avonds was Marc gaan werken, Joke en Lize iets gaan drinken in Brugge, ik zag er zo naar uit om een avondje alleen te zijn, maar het viel niet mee, ik voelde mij helemaal alleen, eenzaam, achtergelaten, raar, ik kijk er altijd naar uit om wat alleen te zijn, en nu viel het tegen, ben dan maar op tijd gaan slapen. Vandaag 5uurtjes gewerkt voor Annie. Het ging echt niet goed, heb mij vreselijk geergerd aan vanalles en nog wat, ben dat werk zo beu, ik heb er zo genoeg van, ik moet mij daar zo inspannen om mijn best te doen, ik heb er helemaal geen zin meer in. Ik mag er niet aan denken dat ik morgen terug de vroegen heb, ik zie het niet meer zitten....
Tis weer weekend, ik zie er soms tegen op. Marc thuis, ik heb geen rust. Ik ben daarnet een bloemetje gaan kopen om bij Jelle z'n foto op de schouw te zetten, het is daar een beetje te warm met de stoof die brandt, en de bloemetjes die ik daar zet gaan altijd direct kapot, ik vind dat zo erg, hij zag graag bloemetjes, en ik wil daar altijd een bloemetje zetten. Ik heb nu een soort vetplantje die bloeit gekocht, hopelijk houdt het beter stand. Ik ben ook even aan het kerkhof gestopt, ik heb het er nog steeds zo moeilijk mee, toch zeker nu het zo koud is... Morgen ga ik die lelijke chrisanten wegdoen, oef, ze zijn kapot gevroren... Nog 2 weken en het is kerstmis, ik zie er zo tegenop!!! Een kerst zonder Jelle kan niet, hij zag er altijd zo naar uit... We zouden vandaag de kerstboom gezet hebben, altijd het weekend na Sinterklaas, nu hoeft het voor mij niet, geen kerstboom, geen lichtjes, niets... Niet zonder Jelle, en dan denk ik, nooit meer!! Geen mooie nieuwjaarsbrief die hij op school gemaakt zou hebben, het is allemaal niet eerlijk. Deze namiddag een wandeling in Knokke, misschien zal het mij deugd doen even buiten te zijn. Deze avond moet Marc werken en gaat Joke iets drinken met haar liefje, oef, een avondje voor mij alleen, een avondje om te huilen en verdrietig te zijn, want ik kan dat niet tonen als Marc en Joke thuis zijn, dan krop ik alles op, tot het pijn doet! Ik voel mij soms zo alleen met al mijn verdriet...
Vandaag terug gaan werken, ik moet het kleine beetje moed die ik nog heb gebruiken om naar m'n werk te gaan, het wordt mij allemaal te veel. Vrolijke collega's, patienten die zagen over onbenulligheden, ik kan er niet meer tegen. Ik wil en zal werken tot en met Nieuwjaar, ik wil die ambetante dagen niet thuis zijn, daarna zien we wel... Ik zit met zo'n krop in m'n keel, ik zou willen huilen, ik weet niet waarom ik het tegen houd, misschien omdat ik straks terug naar het werk moet en ik er mijn collega's niet mee wil belasten? Ik mis Jelle zo hard, ik kan er niet meer tegen. Raar, maar gisteren bij de psycholoog hebben we over Jelle gepraat, ik dacht dat ik in tranen ging uitbarsten, maar dat is niet gebeurt, wel toen ik terug thuis kwam, zo raar, ik moet thuis maar denken aan Jelle en de tranen komen al... Een klein lichtpuntje, m'n schoonouders hebben aanvaard dat er voor ons dit jaar geen Kerst en Nieuwjaar is, dat we niet op bezoek komen, dat we hen ook niet gaan uitnodigen, een hele opluchting, ik had er echt geen zin in. Ik vraag mij af hoe lang ik mij nog zo moet voortslepen, ik wordt zelfs boos op Joke, en had er dan zo'n spijt van, ik dacht zij moet er toch niet voor boeten dat ik mij niet goed voel?
Ik ben An
Ik ben een vrouw en woon in Damme () en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 10/08/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik heb een dochter van 19, ons zoontje van bijna 15 is in maart 2010 oveleden. Ik met deze blog mijn verdriet van me afs
, ik kon er niet tegen, daar te zitten zonder Jelle, dat zij zo gewoon doen, alsof het altijd zo geweest is.. Weeral dat grote gemis... Ik kan het gewoon niet meer verdragen!! Wanneer zie ik hem terug?? Ik zou hem zo graag nog eens knuffelen, horen, zien, ruiken, voelen... Broertje, waar ben je toch??? Het kan gewoon geen kerstmis zijn zonder jou
Ik had deze morgen wel een deugddoend gesprek met de psycholoog, er zijn mij terug wat dingen duidelijker geworden. Dat ik inderdaad Jelle meer had thuisgehouden moest ik geweten hebben dat hij zou overlijden, maar dat ik dat in het uitzichtloze van de situatie niet heb gedaan, maar toch blijft het lastig, al die tegenstrijdige gevoelens, misschien ben ik daardoor zo moe? Ik zou zo graag slapen tot na Nieuwjaar, ik zie die feestdagen echt niet zitten, ik ben aan de ene kant blij dat ik ga werken, aan de andere kant zie ik het niet zitten om te gaan werken, weer al die vrolijke collega's, die en leuk kerst- en nieuwjaarsfeest gaan hebben, al die patienten met hun gezaag over onbenullige, en soms wel belangrijke dingen,... Maar ik wil het echt nog volhouden tot na nieuwjaar... Ik kreeg m'n uurlijst voor januari, moet terug bijna al mijn dagen de eeste 2 weken werken, en daarna bijna 2 weken thuis, ik heb dat niet graag, zie dat niet zitten om zoveel te werken, ik had het nochthans anders gevraagd, maar ik wil daar niet altijd over zagen. Toen ik de lijst zag kon ik er wel bij huilen,dacht ik 'weeral'... 
