Deze week heb ik dan toch kunnen praten met Marc over de dag dat het 1 jaar geleden zal zijn dat Jelle overleden is. Ik had die dag zo graag met mijn vriendinnen een koffietje gaan drinken, weg van Marc, maar hij wil iets samen doen met mij. Ik heb daar totaal geen zin in, maar het is zoals altijd terug zijn zin, ik moet weeral toegeven! Ik zie zo op tegen die dag. Ik kan het nog steeds niet geloven dat het bijna een jaar geleden is dat ik die vreselijke telefoon kreeg, met 1 telefoontje lag nog maar eens mijn hele leven overhoop... 1 jaar zonder zijn lach, zijn vrolijke snoetje, ja zelfs zijn getrunt mis ik... Het is gewoon niet eerlijk... Soms denk ik 's avonds dat ik hem hoor 'rammelen' in zijn bed, en dan kom ik terug in de realiteit, en moet ik denken dat hij er niet meer is, nooit meer... Voor wie moet ik nu nog leven? Joke heeft haar leven terug in handen, ze is verliefd, geniet terug, en verwijt mij dat ik mijn leven niet terug opneem... Maar ik kan het niet, ik heb het gevoel dat ik in zo'n diepe put zit, er komt geen lichtpuntje, ik kan niet meer genieten, mij gelukkig voelen, want dat ben ik niet, niet met Marc, niet met het vreselijke gemis om Jelle. Wanneer wordt het beter? Waarom is het leven zo vreselijk moeilijk?
Vandaag is het juist 1 jaar geleden dat ik Jelle voor het laatst uitzwaaide om naar het MPI te gaan. Nog een knuffel en een zoen, en als hij met papa wegreed keek hij nooit meer naar mij... Die keer ook niet, het was de laatste keer... Had ik dat toen geweten, ik had hem nog een hele week thuis bij mij gehouden, nog leuke dingen doen, z'n lievelingseten maken,... Maar ik kon dat natuurlijk niet weten, het is nog steeds een vreselijke gedachte dat hij de laatste week van z'n leven niet bij ons was... Waarom moest het allemaal zo lopen? Zaterdag was er terug wat ruzie tussen Joke en ik, ze begrijpt niet waarom ik al zolang thuis ben, waarom ik m'n leven niet terug opneem, zoals zij dat doet, waar ik blij mee ben, maar ik heb haar ook gezegd dat ze het allemaal beter zal begrijpen als ze zelf eens kinderen heeft... Gelukkig zijn de discussies nu wat voorbij, ik kon er niet goed tegen en heb heel veel gehuild... Het worden nog heel moeilijke weken, volgende week maandag zal het 1 jaar zijn dat Jelle overleden is, de week daarop is het zijn verjaardag. Ik weet nog steeds niet goed hoe ik die dagen zal moeten invullen. Ik ben er nog steeds niet toe gekomen om er met Marc over te praten, ik stel het steeds maar uit, waardoor het steeds moeilijker wordt. Ik zou heel graag die dag iets gaan drinken met mijn vriendinnen zoals 1 van mijn vriendinnen voorgesteld heeft, maar ik durf er niet goed over beginnen tegen Marc... Waarom is het leven toch zo ontzettend moeilijk????
Ik ben An
Ik ben een vrouw en woon in Damme () en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 10/08/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik heb een dochter van 19, ons zoontje van bijna 15 is in maart 2010 oveleden. Ik met deze blog mijn verdriet van me afs
