Vrijdag is Marc meegeweest naar de dokter, ik had het hem gevraagd, en hij wou gelukkig mee. Ze heeft hem uitgelegd waarom ik nog niet kan gaan werken, dat mijn werk ook heel veel van me vraagt, en dat dat nu nog niet kan. Ik had de indruk dat hij het wel begreep, hij heeft er nu niets meer over gezegd dat ik nog een maand thuis ben. Hij is niet van plan om elke keer mee te gaan, en dat is ook niet de bedoeling, maar af en toe eens. Ik ben blij dat ik nog een maandje extra krijg, ik zou het echt nog niet zien zitten om te gaan werken. De laatste tijd komen er steeds weer leuke herinneringen aan Jelle boven, en daar ben ik blij om. In het begin herinnerde ik mij steeds de minder goeie momenten, Jelle was geen gemakkelijk kereltje, die echt wist wat hij wou. Nu herinner ik mij leukere dingen, zo van Jelle zou daar om gelachen hebben, of zou dit of dat leuk gevonden hebben. Dat neemt niet weg dat ik hem met de dag meer en meer mis, maar het maakt het wel wat dragelijker. Ik heb mij nu toch wel voorgenomen om eindelijk eens zijn kleertjes te bekijken, ik wil dat echt in april wel doen. Ik weet dat het niet makkelijk zal zijn, maar ik wil het nu echt wel proberen, ik zie wel hoe ver ik daarmee geraak...
Deze namiddag gaan we op bezoek in het MPI. De plaats waar Jelle zo gelukkig was. Ook de plaats waar hij z'n laatste dagen beleefd heeft. Ik heb er wel zin in om al die lieve mensen nog eens te ontmoeten, ze doen daar zo'n fantastisch werk met die kinderen, daar hangt zo'n toffe sfeer! Ik heb er ook nood aan om over Jelle te spreken, en thuis gaat dat zo moeilijk, ik hoop dat we deze namiddag nog wat herinneringen kunnen ophalen. Morgen moet ik dan terug naar de dokter, ik zou Marc willen meenemen, zodat hij ziet en hoort dat ik er nog niet klaar voor ben om terug te gaan werken... Ik ben er bang voor, voor hem moet ik gaan werken, maar ik zie het nog niet zitten, ik vind nog steeds geen rust, ben vreselijk nerveus... We zien wel, ik moet hem nog overhalen om mee te gaan, hopelijk lukt het....
Zondag was het Jelle zijn verjaardag, terug een moeilijke dag... De dag waarop we vorig jaar definitief afscheid van hem namen, de herinneringen kwamen terug... 16 zou hij geworden zijn, een ferme jongen al, alhoewel hij klein was, maar hij voelde zichzelf al zo groot! Ik was blij dat Joke samen met Lize naar het kerkhof ging, broertje een gelukkige verjaardag wensen, het doet deugd te zien dat ze haar broertje niet vergeet... De oma's en opa's en mijn zus kwamen in de namiddag, zoals we andere jaren deden voor zijn verjaardag. Ik was blij als ze terug weg waren, eigenlijk had ik die dag veel liever in m'n eentje doorgebracht, maar het is zoals mijn psycholoog me zei Jelle zijn dag, we moesten dit voor hem doen... Gisteren weeral vanalles naar mijn hoofd geslingerd gekregen van Marc. Hij vindt dat ik maar terug moet gaan werken, het draait allemaal om geld... Hoe ik mij voel, dat heeft geen belang, dat ik het leven niet meer zie zitten, dat ik er nog niet klaar voor ben om terug te gaan werken, dat is niet belangrijk, maar dat we nu wat minder verdienen dat is het belangrijkste van alles... Ik ben echt wel heel boos nu, weeral zal ik moeten toegeven, ik wil dit echt niet meer... Ik wil zo niet meer leven met hem, ik zit echt in mijn hoofd met zwarte gedachten, waarom ben ik hier nog? Niemand hier thuis begrijpt mij, niemand gunt mij wat rust en ruimte, ik moet maar terug gaan werken... Vrijdag moet ik terug naar de dokter en zal ik dus moeten vragen om mij geen ziektebriefje meer te schrijven, ik zou er niet meer durven mee thuiskomen, Marc doet mij wat. Ik ben echt wel bang van hem, ik denk dat het niet ver meer af is van mij een klap te verkopen, ik ben bang dat hij mij zal slaan... Aan de ene kant zou hij het misschien beter eens doen, dan had ik iets om hem te doen vertrekken... Ik kan echt niet meer....
Gisteren was het al 1 jaar dat Jelle overleden is. Een vol jaar zonder mijn kleine ventje, ik kan het nog steeds niet geloven dat hij nooit meer terug komt... De herinneringen kwamen allemaal terug, dat telefoontje waardoor heel m'n wereld stil stond, het moeten vertellen aan Marc en Joke, en dan naar het MPI, ik wou het echt met m'n eigen ogen zien, hij lag daar zo vredig, alsof hij sliep, maar zou koud al, ik heb het daar nog altijd zo moeilijk mee dat ik z'n warme lichaampje niet meer gevoeld heb... Marc en ik zijn 's morgens een bloemetje gaan halen voor op zijn grafje, daarna hebben we Joke naar school gebracht en zijn we naar Auchan gereden, het boodschappen doen gaf wel wat afleiding, maar toch moest ik steeds aan Jelle denken... Ik kreeg verschillende smsjes, een paar kaartjes, het doet wel deugd als mensen aan je denken op zo'n dag, en aan de andere kant geen telefoontje of berichtje van iemand van de familie!! Zijn ze Jelle al vergeten? Vinden ze het de moeite niet om eens te laten weten dat ze aan hem denken? Ik vond het helemaal niet leuk!! Zondag zal het zijn verjaardag zijn, 16 zou hij geworden zijn, terug een moeilijke dag... We hebben de opa's en oma's uitgenodigd, eigenlijk heb ik daar geen zin in, maar het is Jelle zijn dag en anders zouden we dat ook gedaan hebben... Ik zal blij zijn als deze week voorbij is, hopelijk gaat het daarna wat beter, ik weet het niet?? Zal het ooit nog normaal zijn???
Deze week heb ik dan toch kunnen praten met Marc over de dag dat het 1 jaar geleden zal zijn dat Jelle overleden is. Ik had die dag zo graag met mijn vriendinnen een koffietje gaan drinken, weg van Marc, maar hij wil iets samen doen met mij. Ik heb daar totaal geen zin in, maar het is zoals altijd terug zijn zin, ik moet weeral toegeven! Ik zie zo op tegen die dag. Ik kan het nog steeds niet geloven dat het bijna een jaar geleden is dat ik die vreselijke telefoon kreeg, met 1 telefoontje lag nog maar eens mijn hele leven overhoop... 1 jaar zonder zijn lach, zijn vrolijke snoetje, ja zelfs zijn getrunt mis ik... Het is gewoon niet eerlijk... Soms denk ik 's avonds dat ik hem hoor 'rammelen' in zijn bed, en dan kom ik terug in de realiteit, en moet ik denken dat hij er niet meer is, nooit meer... Voor wie moet ik nu nog leven? Joke heeft haar leven terug in handen, ze is verliefd, geniet terug, en verwijt mij dat ik mijn leven niet terug opneem... Maar ik kan het niet, ik heb het gevoel dat ik in zo'n diepe put zit, er komt geen lichtpuntje, ik kan niet meer genieten, mij gelukkig voelen, want dat ben ik niet, niet met Marc, niet met het vreselijke gemis om Jelle. Wanneer wordt het beter? Waarom is het leven zo vreselijk moeilijk?
Vandaag is het juist 1 jaar geleden dat ik Jelle voor het laatst uitzwaaide om naar het MPI te gaan. Nog een knuffel en een zoen, en als hij met papa wegreed keek hij nooit meer naar mij... Die keer ook niet, het was de laatste keer... Had ik dat toen geweten, ik had hem nog een hele week thuis bij mij gehouden, nog leuke dingen doen, z'n lievelingseten maken,... Maar ik kon dat natuurlijk niet weten, het is nog steeds een vreselijke gedachte dat hij de laatste week van z'n leven niet bij ons was... Waarom moest het allemaal zo lopen? Zaterdag was er terug wat ruzie tussen Joke en ik, ze begrijpt niet waarom ik al zolang thuis ben, waarom ik m'n leven niet terug opneem, zoals zij dat doet, waar ik blij mee ben, maar ik heb haar ook gezegd dat ze het allemaal beter zal begrijpen als ze zelf eens kinderen heeft... Gelukkig zijn de discussies nu wat voorbij, ik kon er niet goed tegen en heb heel veel gehuild... Het worden nog heel moeilijke weken, volgende week maandag zal het 1 jaar zijn dat Jelle overleden is, de week daarop is het zijn verjaardag. Ik weet nog steeds niet goed hoe ik die dagen zal moeten invullen. Ik ben er nog steeds niet toe gekomen om er met Marc over te praten, ik stel het steeds maar uit, waardoor het steeds moeilijker wordt. Ik zou heel graag die dag iets gaan drinken met mijn vriendinnen zoals 1 van mijn vriendinnen voorgesteld heeft, maar ik durf er niet goed over beginnen tegen Marc... Waarom is het leven toch zo ontzettend moeilijk????
IK lig in de clinch met Joke, ze verwijt mij vanalles, ze roept en tiert tegen mij, net zoals Marc altijd doet als hij boos is. Ik kan er niet meer tegen. Ze verwijt mij dat ik niets zeg, dat ik niet wil praten met haar, maar als ik wil praten zegt ze op voorhand dat ze toch niets zal zeggen... Ik weet niet meer wat ik moet doen? Ik zie het allemaal niet meer zitten! Ze begrijpt natuurlijk niet wat het is om een kind te verliezen, maar ze zou toch eens rustig kunnen luisteren naar mij? Maar neen, ze scheld me de huid vol, ik ben het echt beu, en ik ben boos op haar... Hoe moet ik dat nu weer goed maken? Ik vind dat zij de eerste stap moet zetten, zij heeft mij vanalles verweten, maar ik weet zo dat ze deze avond terug heel gewoon zal doen, en daar kan ik dan helemaal niet tegen. Wat heeft het nog allemaal voor zin? Ik heb haar gezegd dat ik er misschien beter niet meer zou zijn??? Dat was misschien niet mooi van mij, ze is daar wel van geschrokken, maar ze beseft niet dat zij nog de enige is waarvoor ik nog verder wil met dit leven...
't Is bijna 14 maart, de dag dat Jelle is overleden. Ik zie er zo tegenop, ik zou die dag zo graag willen overslaan... Ik kan het niet geloven dat het al bijna een jaar geleden is dat ik hem gezien, gevoeld, gehoord heb, m'n kleine ventje, waarom toch vraag ik mij steeds af, waar ben je??? Deze week belde een vriendin met de vraag of we die dag ergens een koffietje gaan drinken, ik heb gezegd dat ik erover zou nadenken. Ik had het er gisteren ook over met mijn psycholoog, ik vind het zo moeilijk dat Marc ook verlof genomen heeft. Ik begrijp wel dat hij die dag thuis wil zijn, maar ik weet dat hij op mijn zenuwen zal werken, dat ik er niet tegen zal kunnen, zodat ik beter even kan weg zijn. Maar ik heb het moeilijk om hem dat te zeggen, ik wil hem die dag ook niet in de steek laten, maar ik weet ook niet of hij misschien liever alleen is... Waarom vind ik het toch altijd zo moeilijk om met hem over zo'n dingen te praten? Ik weet dat ik het niet mag uitstellen om er met hem over te praten, maar het is zo verdomd moeilijk... Ik heb het gevoel dat ik steeds voor iedereen goed moet doen, en dat ik dan mezelf wat in de steek laat. Het zal nu maandag juist een jaar geleden zijn dat ik Jelle voor het laatst zag. Hij ging de zondagavond naar het MPI, ik heb hem nog in de auto gezet, nog een dikke knuffel, nog een zoen en zwaaien, had ik toen geweten dat dat de laatste keer zou zijn... Het is allemaal niet eerlijk!! Ik wil zo'n leven niet meer...
Donderdag had ik een afspraak met de dokter, het was een goed gesprek, vooral over Jelle, het gemis, het feit dat we er bijna niet over praten thuis, ik vind dit nog stees zo moeilijk! Ik probeer het onderwerp steeds uit de weg te gaan als er thuis eens iets over Jelle wordt gezegd, en dan denk ik achteraf, waarom heb ik daar nu niet op ingepikt? Het is zo moeilijk, we willen mekaar geen pijn doen, we sparen mekaar, en ik weet dat dat niet goed is .... Ik heb terug nieuwe medicatie gekregen, ik was er vrijdag een beetje 'grogy' van, maar nu is het beter. Hopelijk helpt het wat. Ik vraag mij nog steeds af of ik mij ooit nog 'goed' zal voelen, of ik ooit nog eens zal kunnen genieten?? Ik merk dat Joke het ook moeilijk heeft, haar statussen op Face Book liegen er niet om, ze mist haar broertje... Ik vind het zo erg dat zij dat allemaal moet meemaken, ze zou een onbezorgd studentenleven moeten leiden, moeten genieten van haar liefje, maar ik denk dat Jelle daar steeds wel ergens tussen zit... Ik ben nu nog een hele maand thuis, het werk is iets zo heel ver weg voor mij. Gisteren bracht ik mijn ziektebriefje binnen en ben ik even goeiedag gaan zeggen aan m'n collega's, ik mag er niet aan denken dat ik zou moeten werken... Het wordt een hele moeilijke maand, de 1ste verjaardag van het overlijden van Jelle, de week daarop zijn verjaardag, 16 zou hij geworden zijn, het is allemaal niet eerlijk....
Ik heb alweer het gevoel dat ik al de hele week aan het rennen ben, ik voel me zo nerveus en opgejaagd... Ik zit de hele tijd te denken, ik moet nog dit en dat, maar eigenlijk moet ik niets, maar ik kan er niet aan doen. Ik denk ook alweer heel de week dat ik eens Jelle zijn kleren moet bekijken, maar die stap zetten lijkt me nog zo groot. En wat moet ik er dan mee? Ik weet niet of ik ooit iets zal kunnen wegdoen, maar ik kan toch niet alles sparen? Nog even en het is 1 jaar geleden... Ik wil dit niet, ik weet dat ik er niet onderuit kan, maar ik weet helemaal niet wat ik die dag zal doen, hoe ik mij zal voelen? Marc heeft verlof genomen die dag, maar eigenlijk was ik veel liever alleen thuis geweest... Ik weet ook nog niet of ik al terug zal moeten gaan werken, morgen moet ik naar de dokter... Eigenlijk mag ik er niet aan denken dat ik al terug zou moeten gaan werken, maar ik weet dat als mijn ziekteverlof zal verlengt worden Marc daarover zal zagen, hij begrijpt mij niet, vind dat ik niet nog langer moet thuiszitten, dat ik het beste maar gewoon terug moet gaan werken, maar niets is meer gewoon, nooit meer!! Ik weet dat in het begin m'n werk een vlucht was, ik wou zo snel mogelijk het leven weer opnemen, maar na al die maanden gaat het gewoon niet meer, weet ik niet meer hoe ik met dat gemis en verdriet moet omgaan, vraag ik mij af hoe het allemaal verder moet, wat ik verder wil? Wil ik wel nog??
Ik heb het moeilijk na een gesprek met mijn psycholoog deze week. Ik vind het zo erg dat ik thuis moet vechten om een beetje ruimte voor mezelf als Marc er is. We hadden een hele tijd geleden afgesproken dat als hij thuis komt van zijn werk hij in de living moet gaan zitten met zijn krant, want hij palmt heel de keuken in en ik kan zijn aanwezigheid als hij juist thuis is zo moeilijk verdragen, ik moet er steeds aan wennen dat hij daar terug is... Maar hij doet dit weeral niet meer, ik zou het hem moeten zeggen maar ik kan het gewoon niet, ik voel mij er niet sterk genoeg voor, ik heb het zo moeilijk met het verlies van Jelle, ik heb ook geen zin in gedoe en discusies, hoe moet dit alles verder gaan? Deze namiddag zijn we onze vakantie voor deze zomer gaan boeken. Het voelt voor mij heel dubbel, aan de ene kant wil ik er wel een weekje tussenuit, een weekje niets moeten doen, een andere streek opzoeken, nieuwe dingen ontdekken, lekker eten, aan de andere kant zie ik er zo tegenop om een hele week enkel maar met Marc op te trekken... Hij was al weer bezig van zie je ons al zitten op een terrasje, dan denk ik, ja, zitten naar mekaar kijken, we hebben mekaar niets meer te vertellen... Ook het feit dat ik Jelle hier dan terug achterlaat steekt weer de kop op, vorig jaar had ik dat ook, ik vond dat ik hem in de steek liet... Nog steeds zit ik met die ene vraag: wat wil ik verder met mijn leven? Binnenkort zijn we 25 jaar getrouwd, en ik vraag mij dan af hoeveel tijd van die 25 jaar ik gelukkig geweest ben, bitter weinig!! Moet ik nu nog zovele jaren verder ongelukkig zijn???
Gisteren was het al 11 maanden geleden dat Jelle overleden is, ik kan het niet geloven! De tijd gaat veel te vlug, hoe graag zou ik eens kunnen terugkeren, zodat ik hem nog eens kan vastpakken, kan knuffelen, kan zeggen hoe graag ik hem zie... Ik denk steeds maar dat ik dat niet genoeg gedaan heb in z'n korte leventje, dat ik er niet genoeg was voor hem, ik zou het zo anders doen nu.... Ik vraag mij nog steeds af hoe het nu verder moet met mijn leven? Ik ben niet gelukkig, ik mis Jelle zo verschrikkelijk, Marc maakt mij zo nerveus, hoe kan ik ooit nog gelukkig zijn en intens genieten van het leven? Gisteren was het ook Valentijn, niet dat ik daar zoveel belang aan hecht, het is en blijft in mijn ogen een comerciele bedoening, maar toch vond ik het heel erg dat Marc heel gewoon zei, ik heb nu niets voor je valentijn, en daarmee was de kous af! Ik had wel zijn lievelingsgerecht klaargemaakt, hij had niets, ik had zo'n zin om te zeggen dat ik niet anders verwacht had, want zo is het ook. Nooit doet hij eens iets voor mij, ik voel me zijn slaaf, die maakt dat er eten is, was gestreken, huisje proper, hij doet nooit iets, en dat doet zo'n pijn! Ik weet niet hoe lang ik dat nu nog zal volhouden, en of ik ooit de stap zal durven zetten, een sprong in het duister.... Zou het niet veel simpeler zijn moest ik er niet meer zijn, gewoon Jelle achterna gaan.......
Dinsdag middag belde een vriendin om te vragen of ik mee ging wandelen met de hond. Ik had er weer geen zin in maar heb toch ja gezegd, ik moet naar buiten! Uiteindelijk deed het echt wel deugd, we hebben kunnen babbelen, over Marc, over Jelle, we hebben een flinke toer gedaan... Ze heeft dan ook de potjes op het kerkhof opgehaald om ze opnieuw te vullen, er stond nog steeds kerstversiering in, niet dat ik dat erg vond, Jelle hield daar van. Bedankt lieve L. Gisteren was ik wat aan het opruimen en vond Joke haar schetsboek. Eigenlijk doe ik dat nooit, in haar spullen snuffelen, maar ik wou alleen maar kijken naar de tekeningen die ze gemaakt had, en ik stote op een gedichtje voor haar broer... Het was zo ontroerend, ze mist hem ook zo erg... Ik was altijd bang dat ze haar broertje zou vergeten, maar nu ik dat gelezen had weet ik wel beter. Spijtig dat we er samen niet goed over kunnen praten, ik vind dat zelf ook zo ontzettend moeilijk... Zaterdag hebben we een nieuwjaarsfeestje met de famillie, met mijn ouders, broers, zus, neven en nichten, de eerste keer zonder Jelle. Ik zie er wel wat tegenop, de herinneringen zullen pijnlijk zijn, geen kadootje van opa en oma voor Jelle, geen nieuwjaarsbrief van hem... Wanneer stopt dat toch eens?
Ik voel mij nog steeds zo nerveus en opgejaagd, het is een vreselijk gevoel. Er is weinig wat moet voor mij voor het moment, en toch heb ik het gevoel geen tijd genoeg te hebben, opgejaagd te zijn, dan denk ik ik moet nog dit en dat en eigenlijk moet ik niets... Daardoor kan ik ook weinig genieten van het alleen zijn, ik vind de rust niet die ik zo nodig heb. Het weekend was ik zowel vrijdag- als zaterdagavond helemaal alleen thuis en had ik gedacht daar zal ik nu eens van genieten, maar het ging gewoon niet, de zenuwen gieren door m'n lijf, ik voel m'n hart zo kloppen... Dag per dag nadert ook het moment dat Jelle al een jaar overleden is, daar zie ik zo tegenop... Ik kan het niet geloven, al bijna een vol jaar dat m'n kleine ventje er niet meer is, wat heb ik met al die tijd gedaan, hoe heb ik al een vol jaar kunnen leven zonder hem? Wat je leven noemt, het lijkt allemaal nog zo zinloos, wat doe ik nog met mijn leven? Wat wil ik er nog van maken? Ik weet het helemaal niet!! Een verdere toekomst met Marc zie ik niet zitten, weg gaan bij hem durf ik niet, zal ik dan de rest van m'n leven verder moeten ongelukkig zijn in een relatie die er in mijn ogen geen is? We maken plannen voor een vakantie volgende zomer, aan de ene kant wil ik wel op vakantie, eens een weekje geen verplichtingen, aan de andere kant zie ik er al weer tegenop om een volle week alleen maar met Marc op te trekken, m'n huis achter te laten met alle herinneringen, Jelle achter laten....
Joke is zo pas vertrokken voor een weekend met vrienden, Marc is heel de avond gaan werken, eindelijk rust. Joke was zo gestresst voor dat weekend, ik werd er nog nerveuzer van dan ik al was... Ik vind het nu wel erg dat ik denk eindelijk is ze even weg, het klinkt zo verwarrend, ik wil zo graag dat ze bij me is, maar ik snak ook naar wat tijd voor mezelf, wat rust, weeral... Ik hoop dat ik zal kunnen genieten van mijn avond, ik zal alleszins mijn best er voor doen, op tijd een douche nemen en dan heerlijk in mijn pyama voor tv... Niemand die me voor de voeten loopt, niemand die zaagt, niemand die mij nerveus maakt
Ik heb mezelf maandag echt moeten dwingen om naar de koffieklets te gaan met mijn vriendinnen, ik had er echt geen zin in. Al bij al viel het wel mee, maar ik zat achteraf steeds maar te denken of ik daar nu deugd aan heb gehad of niet, ik weet het niet goed! Het was raar om terug onder de mensen te komen, dat was lang geleden, en in dat opzicht was ik er wel blij voor dat ik geweest was, maar ik was o zo blij om terug thuis te zijn. Gisteren had Joke voor de derde keer haar rijexamen, en weer liep het mis af. Ze was razend kwaad, uitvliegen tegen mij, net zoals Marc zou doen, ik vind het zo erg dat zij dat ook doet. Ik kan daar niet meer tegen, en had ze zo graag daar achtergelaten... Ze beseft niet hoeveel pijn en verdriet ze mij daar mee doet! Ik begrijp wel dat ze boos was maar ik heb haar ook gezegd dat ze enkel maar boos kan zijn op zichzelf, en dat er in het leven ergere dingen zijn dan dat, en daarmee bedoel ik dan het overlijden van Jelle, maar ik zeg dat niet.... Vandaag kon ik dan eindelijk bij de juiste dokter terecht. Wat een aangenaam en meelevende vrouw, ze begreep mij, ze zag dat ik het gewoon moeilijk had, niet zoals mijn vorige dokter die steeds zei dat ik weer in mijn zwarte periode zat. Het was natuurlijk nog een heel verkennend gesprek, waarbij ik veel moest vertellen, over Jelle, over Marc, het was voor mij wel weer moeilijk, en de tranen kwamen heel gemakkelijk, wat ik zo ambetant vind omdat ik dan niet meer uit mijn woorden kom. Ik had er niet naar gevraagd, maar ze schreef een ziektebriefje tot eind deze maand, waar ik eigenlijk wel blij om ben, ik zie het totaal nog niet zitten om nu al terug aan het werk te gaan. De vraag is maar hoe Marc daar weer zal op reageren. Hij had mij deze week al gezegd dat ik beter terug zou gaan werken.... Ik zie er tegenop om het hem te vertellen als hij straks thuis komt.
Oef, het weekend is weer voorbij. Zaterdag hebben we een nieuwe lamp boven ons salon gehangen, 't was weer met vloeken en roepen bij Marc, ik kan er echt niet meer tegen!! Hij maakt mij zo nerveus... Hoe kan ik hier rust vinden? Ik word al nerveus aan de gedachte dat hij thuis komt van z'n werk. Ik voel mij opgejaagd, en ik zou niet weten waarom? Deze namiddag is het koffieklets bij een van mijn vriendinnen, ik zie er tegenop, ik heb ja gezegd als ze vroeg of ik zou komen, maar nu zou ik het veel liever afbellen, ik heb geen zin om mensen te zien... Heb geen zin in de vragen hoe het met me gaat...Ik wil gewoon thuis zijn. Deze week komt dan hopelijk eindelijk de afspraak bij de dokter in St. Jan, daar kijk ik wel naar uit, ik verwacht er misschien te veel van, we zullen zien. Ik wil deze week ook echt eens werk maken van Jelle z'n gerief, ik zie daar enorm tegen op maar weet dat het ooit moet... Joke heeft terug les, dus zal ze wat minder thuis zijn, zodat ik dat eens alleen kan doen, kan proberen doen, denk ik dan, want ik weet niet of het mij zal lukken...
Woensdag ben ik dan aan een nieuwe afspraak gegraakt bij de dokter in St. Jan, volgende week donderdag kan ik er heen, hopelijk komt er nu niets meer tussen. Gisteren had ik eindelijk een namiddag voor mezelf. Eigenlijk had ik mij voorgenomen om eens Jelle z'n gerief te bekijken, z'n kleertjes, z'n vele cd's, wat moet ik daar allemaal mee? Maar het is er niet van gekomen, ik zie daar zo tegen op!! Ik weet dat ik er ooit eens zal moeten werk van maken, maar dit is zo ontzettend moeilijk... Nog steeds kom ik plots dingen tegen van hem, waar ik daarvoor niet zo op lette, zoals deze morgen viel mij opeens z'n pinguinetje aan z'n badzitje op, dan komen er terug die vele herinneringen, die deugd doen maar ook zo vreselijk pijnlijk zijn. Gisteren belde eindelijk nog eens één van mijn vriendinnen, om te vragen of ik maandag koffie kom drinken. Ik heb ja gezegd, maar eigenlijk heb ik er geen zin in. Ik weet dat ik buiten moet komen, onder de mensen moet komen, maar ik zie er zo tegen op, ik heb geen zin om mensen te zien, om te moeten zeggen hoe het met me gaat, ik wil gewoon rustig thuis zitten, niets speciaals doen, gewoon thuis zijn. Het weekend staat weer voor de deur, Marc thuis, ik zie er weeral tegen op. Hij maakt mij zo nerveus, ik kan er niet meer tegen , maar wat moet ik dan? Ik weet niet meer wat ik met m'n leven wil...Ik wil zo graag alleen zijn, maar ik durf het niet, ik heb de moed niet om weg te gaan, ik ben bang dat ik dat nooit zal durven en dat ik de rest van mijn leven ongelukkig zal zijn, wat een vooruitzicht...
Vandaag was de dag, de dag dat ik eindelijk bij de juiste dokter terecht kon. Ik zag er zo naar uit, ik hoopte op een goed gesprek, op begrip. Maar deze voormiddag kreeg ik telefoon dat de dokter vandaag afwezig was. Ik was zo ontgoocheld, ik kon wel huilen. Meer dan 2 maanden had ik al die afspraak, en nu kon dat plots niet doorgaan. 'We kunnen je naar een andere dokter laten gaan' vertelde men, maar ik wou dat niet, ik wil die bepaalde dokter, het is een vrouw, wat ik heel belangrijk vind, en ze werkt samen met mijn psycholoog. Deze namiddag belde ze mij al op, ik kan eventueel volgende week bij haar terecht, ze zal het nog laten weten, anders is het al voor de week daarop. Dat lijkt allemaal nog zo lang. Ik wil dat ze mijn medicatie bekijkt, soms denk ik dat ik te veel neem, andere keren denk ik dat het allemaal niets doet. Zo'n 'akkefietjes' doen mij terug helemaal van de kaart zijn, duwen mij nog een beetje meer de put in, ik kan er niet meer tegen...
Het weekend is weer gepasseerd, en daar ben ik blij om. Het viel al bij al wel mee, zaterdag zijn Marc en ik gaan winkelen, dat was lang geleden dat we dat samen deden. Zondag zijn we gaan wandelen in Knokke, daar was de Zwintocht van de wandelclub. Ik had er eigenlijk totaal geen zin in, maar ik wist wel dat als we thuis bleven ik de hele namiddag aan de pc zou zitten en Marc voor de TV, en dat hij op m'n zenuwen zou werken, dus heb ik maar al m'n moed bij mekaar genomen, en zijn we gaan wandelen. Het was wel een mooie wandeling, langs het Zoute, het Zwin, de dijk, 11 km, en achteraf gezien deed het wel deugd, maar ik was blij terug thuis te zijn. Dat wandelen doet mij ook altijd herinneren aan Jelle, hij deed dat ook zo graag! De laatste tijd komen er herinneringen aan hem bij alles wat ik doe of waar ik naartoe ga, dat is zo raar dat dat nu opeens komt. Het zijn meestal wel leuke herinneringen, maar toch doet het zoveel pijn... Gisteravond aan tafel ging het met Joke over choco, en Jelle kwam ter sprake. Het is zo raar, ik vind dat we veel te weinig over Jelle praten, maar als hij dan ter sprake komt wil ik het steeds over een andere boeg gooien, het is alsof ik er zelf niet over wil praten... Het is allemaal zo moeilijk en verwarrend. Morgen moet ik naar de psychiater in St. Jan, ik ben benieuwd. Ik verwacht er veel van, ik verwacht een goed gesprek, hopelijk valt het mee, we zullen zien...
Ik ben An
Ik ben een vrouw en woon in Damme () en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 10/08/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik heb een dochter van 19, ons zoontje van bijna 15 is in maart 2010 oveleden. Ik met deze blog mijn verdriet van me afs
