Dinsdag middag belde een vriendin om te vragen of ik mee ging wandelen met de hond. Ik had er weer geen zin in maar heb toch ja gezegd, ik moet naar buiten! Uiteindelijk deed het echt wel deugd, we hebben kunnen babbelen, over Marc, over Jelle, we hebben een flinke toer gedaan... Ze heeft dan ook de potjes op het kerkhof opgehaald om ze opnieuw te vullen, er stond nog steeds kerstversiering in, niet dat ik dat erg vond, Jelle hield daar van. Bedankt lieve L. Gisteren was ik wat aan het opruimen en vond Joke haar schetsboek. Eigenlijk doe ik dat nooit, in haar spullen snuffelen, maar ik wou alleen maar kijken naar de tekeningen die ze gemaakt had, en ik stote op een gedichtje voor haar broer... Het was zo ontroerend, ze mist hem ook zo erg... Ik was altijd bang dat ze haar broertje zou vergeten, maar nu ik dat gelezen had weet ik wel beter. Spijtig dat we er samen niet goed over kunnen praten, ik vind dat zelf ook zo ontzettend moeilijk... Zaterdag hebben we een nieuwjaarsfeestje met de famillie, met mijn ouders, broers, zus, neven en nichten, de eerste keer zonder Jelle. Ik zie er wel wat tegenop, de herinneringen zullen pijnlijk zijn, geen kadootje van opa en oma voor Jelle, geen nieuwjaarsbrief van hem... Wanneer stopt dat toch eens?
Ik voel mij nog steeds zo nerveus en opgejaagd, het is een vreselijk gevoel. Er is weinig wat moet voor mij voor het moment, en toch heb ik het gevoel geen tijd genoeg te hebben, opgejaagd te zijn, dan denk ik ik moet nog dit en dat en eigenlijk moet ik niets... Daardoor kan ik ook weinig genieten van het alleen zijn, ik vind de rust niet die ik zo nodig heb. Het weekend was ik zowel vrijdag- als zaterdagavond helemaal alleen thuis en had ik gedacht daar zal ik nu eens van genieten, maar het ging gewoon niet, de zenuwen gieren door m'n lijf, ik voel m'n hart zo kloppen... Dag per dag nadert ook het moment dat Jelle al een jaar overleden is, daar zie ik zo tegenop... Ik kan het niet geloven, al bijna een vol jaar dat m'n kleine ventje er niet meer is, wat heb ik met al die tijd gedaan, hoe heb ik al een vol jaar kunnen leven zonder hem? Wat je leven noemt, het lijkt allemaal nog zo zinloos, wat doe ik nog met mijn leven? Wat wil ik er nog van maken? Ik weet het helemaal niet!! Een verdere toekomst met Marc zie ik niet zitten, weg gaan bij hem durf ik niet, zal ik dan de rest van m'n leven verder moeten ongelukkig zijn in een relatie die er in mijn ogen geen is? We maken plannen voor een vakantie volgende zomer, aan de ene kant wil ik wel op vakantie, eens een weekje geen verplichtingen, aan de andere kant zie ik er al weer tegenop om een volle week alleen maar met Marc op te trekken, m'n huis achter te laten met alle herinneringen, Jelle achter laten....
Ik ben An
Ik ben een vrouw en woon in Damme () en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 10/08/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik heb een dochter van 19, ons zoontje van bijna 15 is in maart 2010 oveleden. Ik met deze blog mijn verdriet van me afs
