Donderdag had ik een afspraak met de dokter, het was een goed gesprek, vooral over Jelle, het gemis, het feit dat we er bijna niet over praten thuis, ik vind dit nog stees zo moeilijk! Ik probeer het onderwerp steeds uit de weg te gaan als er thuis eens iets over Jelle wordt gezegd, en dan denk ik achteraf, waarom heb ik daar nu niet op ingepikt? Het is zo moeilijk, we willen mekaar geen pijn doen, we sparen mekaar, en ik weet dat dat niet goed is .... Ik heb terug nieuwe medicatie gekregen, ik was er vrijdag een beetje 'grogy' van, maar nu is het beter. Hopelijk helpt het wat. Ik vraag mij nog steeds af of ik mij ooit nog 'goed' zal voelen, of ik ooit nog eens zal kunnen genieten?? Ik merk dat Joke het ook moeilijk heeft, haar statussen op Face Book liegen er niet om, ze mist haar broertje... Ik vind het zo erg dat zij dat allemaal moet meemaken, ze zou een onbezorgd studentenleven moeten leiden, moeten genieten van haar liefje, maar ik denk dat Jelle daar steeds wel ergens tussen zit... Ik ben nu nog een hele maand thuis, het werk is iets zo heel ver weg voor mij. Gisteren bracht ik mijn ziektebriefje binnen en ben ik even goeiedag gaan zeggen aan m'n collega's, ik mag er niet aan denken dat ik zou moeten werken... Het wordt een hele moeilijke maand, de 1ste verjaardag van het overlijden van Jelle, de week daarop zijn verjaardag, 16 zou hij geworden zijn, het is allemaal niet eerlijk....
Ik heb alweer het gevoel dat ik al de hele week aan het rennen ben, ik voel me zo nerveus en opgejaagd... Ik zit de hele tijd te denken, ik moet nog dit en dat, maar eigenlijk moet ik niets, maar ik kan er niet aan doen. Ik denk ook alweer heel de week dat ik eens Jelle zijn kleren moet bekijken, maar die stap zetten lijkt me nog zo groot. En wat moet ik er dan mee? Ik weet niet of ik ooit iets zal kunnen wegdoen, maar ik kan toch niet alles sparen? Nog even en het is 1 jaar geleden... Ik wil dit niet, ik weet dat ik er niet onderuit kan, maar ik weet helemaal niet wat ik die dag zal doen, hoe ik mij zal voelen? Marc heeft verlof genomen die dag, maar eigenlijk was ik veel liever alleen thuis geweest... Ik weet ook nog niet of ik al terug zal moeten gaan werken, morgen moet ik naar de dokter... Eigenlijk mag ik er niet aan denken dat ik al terug zou moeten gaan werken, maar ik weet dat als mijn ziekteverlof zal verlengt worden Marc daarover zal zagen, hij begrijpt mij niet, vind dat ik niet nog langer moet thuiszitten, dat ik het beste maar gewoon terug moet gaan werken, maar niets is meer gewoon, nooit meer!! Ik weet dat in het begin m'n werk een vlucht was, ik wou zo snel mogelijk het leven weer opnemen, maar na al die maanden gaat het gewoon niet meer, weet ik niet meer hoe ik met dat gemis en verdriet moet omgaan, vraag ik mij af hoe het allemaal verder moet, wat ik verder wil? Wil ik wel nog??
Ik ben An
Ik ben een vrouw en woon in Damme () en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 10/08/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik heb een dochter van 19, ons zoontje van bijna 15 is in maart 2010 oveleden. Ik met deze blog mijn verdriet van me afs
