Ik heb alweer het gevoel dat ik al de hele week aan het rennen ben, ik voel me zo nerveus en opgejaagd... Ik zit de hele tijd te denken, ik moet nog dit en dat, maar eigenlijk moet ik niets, maar ik kan er niet aan doen. Ik denk ook alweer heel de week dat ik eens Jelle zijn kleren moet bekijken, maar die stap zetten lijkt me nog zo groot. En wat moet ik er dan mee? Ik weet niet of ik ooit iets zal kunnen wegdoen, maar ik kan toch niet alles sparen? Nog even en het is 1 jaar geleden... Ik wil dit niet, ik weet dat ik er niet onderuit kan, maar ik weet helemaal niet wat ik die dag zal doen, hoe ik mij zal voelen? Marc heeft verlof genomen die dag, maar eigenlijk was ik veel liever alleen thuis geweest... Ik weet ook nog niet of ik al terug zal moeten gaan werken, morgen moet ik naar de dokter... Eigenlijk mag ik er niet aan denken dat ik al terug zou moeten gaan werken, maar ik weet dat als mijn ziekteverlof zal verlengt worden Marc daarover zal zagen, hij begrijpt mij niet, vind dat ik niet nog langer moet thuiszitten, dat ik het beste maar gewoon terug moet gaan werken, maar niets is meer gewoon, nooit meer!! Ik weet dat in het begin m'n werk een vlucht was, ik wou zo snel mogelijk het leven weer opnemen, maar na al die maanden gaat het gewoon niet meer, weet ik niet meer hoe ik met dat gemis en verdriet moet omgaan, vraag ik mij af hoe het allemaal verder moet, wat ik verder wil? Wil ik wel nog??
Ik heb het moeilijk na een gesprek met mijn psycholoog deze week. Ik vind het zo erg dat ik thuis moet vechten om een beetje ruimte voor mezelf als Marc er is. We hadden een hele tijd geleden afgesproken dat als hij thuis komt van zijn werk hij in de living moet gaan zitten met zijn krant, want hij palmt heel de keuken in en ik kan zijn aanwezigheid als hij juist thuis is zo moeilijk verdragen, ik moet er steeds aan wennen dat hij daar terug is... Maar hij doet dit weeral niet meer, ik zou het hem moeten zeggen maar ik kan het gewoon niet, ik voel mij er niet sterk genoeg voor, ik heb het zo moeilijk met het verlies van Jelle, ik heb ook geen zin in gedoe en discusies, hoe moet dit alles verder gaan? Deze namiddag zijn we onze vakantie voor deze zomer gaan boeken. Het voelt voor mij heel dubbel, aan de ene kant wil ik er wel een weekje tussenuit, een weekje niets moeten doen, een andere streek opzoeken, nieuwe dingen ontdekken, lekker eten, aan de andere kant zie ik er zo tegenop om een hele week enkel maar met Marc op te trekken... Hij was al weer bezig van zie je ons al zitten op een terrasje, dan denk ik, ja, zitten naar mekaar kijken, we hebben mekaar niets meer te vertellen... Ook het feit dat ik Jelle hier dan terug achterlaat steekt weer de kop op, vorig jaar had ik dat ook, ik vond dat ik hem in de steek liet... Nog steeds zit ik met die ene vraag: wat wil ik verder met mijn leven? Binnenkort zijn we 25 jaar getrouwd, en ik vraag mij dan af hoeveel tijd van die 25 jaar ik gelukkig geweest ben, bitter weinig!! Moet ik nu nog zovele jaren verder ongelukkig zijn???
Gisteren was het al 11 maanden geleden dat Jelle overleden is, ik kan het niet geloven! De tijd gaat veel te vlug, hoe graag zou ik eens kunnen terugkeren, zodat ik hem nog eens kan vastpakken, kan knuffelen, kan zeggen hoe graag ik hem zie... Ik denk steeds maar dat ik dat niet genoeg gedaan heb in z'n korte leventje, dat ik er niet genoeg was voor hem, ik zou het zo anders doen nu.... Ik vraag mij nog steeds af hoe het nu verder moet met mijn leven? Ik ben niet gelukkig, ik mis Jelle zo verschrikkelijk, Marc maakt mij zo nerveus, hoe kan ik ooit nog gelukkig zijn en intens genieten van het leven? Gisteren was het ook Valentijn, niet dat ik daar zoveel belang aan hecht, het is en blijft in mijn ogen een comerciele bedoening, maar toch vond ik het heel erg dat Marc heel gewoon zei, ik heb nu niets voor je valentijn, en daarmee was de kous af! Ik had wel zijn lievelingsgerecht klaargemaakt, hij had niets, ik had zo'n zin om te zeggen dat ik niet anders verwacht had, want zo is het ook. Nooit doet hij eens iets voor mij, ik voel me zijn slaaf, die maakt dat er eten is, was gestreken, huisje proper, hij doet nooit iets, en dat doet zo'n pijn! Ik weet niet hoe lang ik dat nu nog zal volhouden, en of ik ooit de stap zal durven zetten, een sprong in het duister.... Zou het niet veel simpeler zijn moest ik er niet meer zijn, gewoon Jelle achterna gaan.......
Dinsdag middag belde een vriendin om te vragen of ik mee ging wandelen met de hond. Ik had er weer geen zin in maar heb toch ja gezegd, ik moet naar buiten! Uiteindelijk deed het echt wel deugd, we hebben kunnen babbelen, over Marc, over Jelle, we hebben een flinke toer gedaan... Ze heeft dan ook de potjes op het kerkhof opgehaald om ze opnieuw te vullen, er stond nog steeds kerstversiering in, niet dat ik dat erg vond, Jelle hield daar van. Bedankt lieve L. Gisteren was ik wat aan het opruimen en vond Joke haar schetsboek. Eigenlijk doe ik dat nooit, in haar spullen snuffelen, maar ik wou alleen maar kijken naar de tekeningen die ze gemaakt had, en ik stote op een gedichtje voor haar broer... Het was zo ontroerend, ze mist hem ook zo erg... Ik was altijd bang dat ze haar broertje zou vergeten, maar nu ik dat gelezen had weet ik wel beter. Spijtig dat we er samen niet goed over kunnen praten, ik vind dat zelf ook zo ontzettend moeilijk... Zaterdag hebben we een nieuwjaarsfeestje met de famillie, met mijn ouders, broers, zus, neven en nichten, de eerste keer zonder Jelle. Ik zie er wel wat tegenop, de herinneringen zullen pijnlijk zijn, geen kadootje van opa en oma voor Jelle, geen nieuwjaarsbrief van hem... Wanneer stopt dat toch eens?
Ik voel mij nog steeds zo nerveus en opgejaagd, het is een vreselijk gevoel. Er is weinig wat moet voor mij voor het moment, en toch heb ik het gevoel geen tijd genoeg te hebben, opgejaagd te zijn, dan denk ik ik moet nog dit en dat en eigenlijk moet ik niets... Daardoor kan ik ook weinig genieten van het alleen zijn, ik vind de rust niet die ik zo nodig heb. Het weekend was ik zowel vrijdag- als zaterdagavond helemaal alleen thuis en had ik gedacht daar zal ik nu eens van genieten, maar het ging gewoon niet, de zenuwen gieren door m'n lijf, ik voel m'n hart zo kloppen... Dag per dag nadert ook het moment dat Jelle al een jaar overleden is, daar zie ik zo tegenop... Ik kan het niet geloven, al bijna een vol jaar dat m'n kleine ventje er niet meer is, wat heb ik met al die tijd gedaan, hoe heb ik al een vol jaar kunnen leven zonder hem? Wat je leven noemt, het lijkt allemaal nog zo zinloos, wat doe ik nog met mijn leven? Wat wil ik er nog van maken? Ik weet het helemaal niet!! Een verdere toekomst met Marc zie ik niet zitten, weg gaan bij hem durf ik niet, zal ik dan de rest van m'n leven verder moeten ongelukkig zijn in een relatie die er in mijn ogen geen is? We maken plannen voor een vakantie volgende zomer, aan de ene kant wil ik wel op vakantie, eens een weekje geen verplichtingen, aan de andere kant zie ik er al weer tegenop om een volle week alleen maar met Marc op te trekken, m'n huis achter te laten met alle herinneringen, Jelle achter laten....
Joke is zo pas vertrokken voor een weekend met vrienden, Marc is heel de avond gaan werken, eindelijk rust. Joke was zo gestresst voor dat weekend, ik werd er nog nerveuzer van dan ik al was... Ik vind het nu wel erg dat ik denk eindelijk is ze even weg, het klinkt zo verwarrend, ik wil zo graag dat ze bij me is, maar ik snak ook naar wat tijd voor mezelf, wat rust, weeral... Ik hoop dat ik zal kunnen genieten van mijn avond, ik zal alleszins mijn best er voor doen, op tijd een douche nemen en dan heerlijk in mijn pyama voor tv... Niemand die me voor de voeten loopt, niemand die zaagt, niemand die mij nerveus maakt
Ik heb mezelf maandag echt moeten dwingen om naar de koffieklets te gaan met mijn vriendinnen, ik had er echt geen zin in. Al bij al viel het wel mee, maar ik zat achteraf steeds maar te denken of ik daar nu deugd aan heb gehad of niet, ik weet het niet goed! Het was raar om terug onder de mensen te komen, dat was lang geleden, en in dat opzicht was ik er wel blij voor dat ik geweest was, maar ik was o zo blij om terug thuis te zijn. Gisteren had Joke voor de derde keer haar rijexamen, en weer liep het mis af. Ze was razend kwaad, uitvliegen tegen mij, net zoals Marc zou doen, ik vind het zo erg dat zij dat ook doet. Ik kan daar niet meer tegen, en had ze zo graag daar achtergelaten... Ze beseft niet hoeveel pijn en verdriet ze mij daar mee doet! Ik begrijp wel dat ze boos was maar ik heb haar ook gezegd dat ze enkel maar boos kan zijn op zichzelf, en dat er in het leven ergere dingen zijn dan dat, en daarmee bedoel ik dan het overlijden van Jelle, maar ik zeg dat niet.... Vandaag kon ik dan eindelijk bij de juiste dokter terecht. Wat een aangenaam en meelevende vrouw, ze begreep mij, ze zag dat ik het gewoon moeilijk had, niet zoals mijn vorige dokter die steeds zei dat ik weer in mijn zwarte periode zat. Het was natuurlijk nog een heel verkennend gesprek, waarbij ik veel moest vertellen, over Jelle, over Marc, het was voor mij wel weer moeilijk, en de tranen kwamen heel gemakkelijk, wat ik zo ambetant vind omdat ik dan niet meer uit mijn woorden kom. Ik had er niet naar gevraagd, maar ze schreef een ziektebriefje tot eind deze maand, waar ik eigenlijk wel blij om ben, ik zie het totaal nog niet zitten om nu al terug aan het werk te gaan. De vraag is maar hoe Marc daar weer zal op reageren. Hij had mij deze week al gezegd dat ik beter terug zou gaan werken.... Ik zie er tegenop om het hem te vertellen als hij straks thuis komt.
Oef, het weekend is weer voorbij. Zaterdag hebben we een nieuwe lamp boven ons salon gehangen, 't was weer met vloeken en roepen bij Marc, ik kan er echt niet meer tegen!! Hij maakt mij zo nerveus... Hoe kan ik hier rust vinden? Ik word al nerveus aan de gedachte dat hij thuis komt van z'n werk. Ik voel mij opgejaagd, en ik zou niet weten waarom? Deze namiddag is het koffieklets bij een van mijn vriendinnen, ik zie er tegenop, ik heb ja gezegd als ze vroeg of ik zou komen, maar nu zou ik het veel liever afbellen, ik heb geen zin om mensen te zien... Heb geen zin in de vragen hoe het met me gaat...Ik wil gewoon thuis zijn. Deze week komt dan hopelijk eindelijk de afspraak bij de dokter in St. Jan, daar kijk ik wel naar uit, ik verwacht er misschien te veel van, we zullen zien. Ik wil deze week ook echt eens werk maken van Jelle z'n gerief, ik zie daar enorm tegen op maar weet dat het ooit moet... Joke heeft terug les, dus zal ze wat minder thuis zijn, zodat ik dat eens alleen kan doen, kan proberen doen, denk ik dan, want ik weet niet of het mij zal lukken...
Woensdag ben ik dan aan een nieuwe afspraak gegraakt bij de dokter in St. Jan, volgende week donderdag kan ik er heen, hopelijk komt er nu niets meer tussen. Gisteren had ik eindelijk een namiddag voor mezelf. Eigenlijk had ik mij voorgenomen om eens Jelle z'n gerief te bekijken, z'n kleertjes, z'n vele cd's, wat moet ik daar allemaal mee? Maar het is er niet van gekomen, ik zie daar zo tegen op!! Ik weet dat ik er ooit eens zal moeten werk van maken, maar dit is zo ontzettend moeilijk... Nog steeds kom ik plots dingen tegen van hem, waar ik daarvoor niet zo op lette, zoals deze morgen viel mij opeens z'n pinguinetje aan z'n badzitje op, dan komen er terug die vele herinneringen, die deugd doen maar ook zo vreselijk pijnlijk zijn. Gisteren belde eindelijk nog eens één van mijn vriendinnen, om te vragen of ik maandag koffie kom drinken. Ik heb ja gezegd, maar eigenlijk heb ik er geen zin in. Ik weet dat ik buiten moet komen, onder de mensen moet komen, maar ik zie er zo tegen op, ik heb geen zin om mensen te zien, om te moeten zeggen hoe het met me gaat, ik wil gewoon rustig thuis zitten, niets speciaals doen, gewoon thuis zijn. Het weekend staat weer voor de deur, Marc thuis, ik zie er weeral tegen op. Hij maakt mij zo nerveus, ik kan er niet meer tegen , maar wat moet ik dan? Ik weet niet meer wat ik met m'n leven wil...Ik wil zo graag alleen zijn, maar ik durf het niet, ik heb de moed niet om weg te gaan, ik ben bang dat ik dat nooit zal durven en dat ik de rest van mijn leven ongelukkig zal zijn, wat een vooruitzicht...
Vandaag was de dag, de dag dat ik eindelijk bij de juiste dokter terecht kon. Ik zag er zo naar uit, ik hoopte op een goed gesprek, op begrip. Maar deze voormiddag kreeg ik telefoon dat de dokter vandaag afwezig was. Ik was zo ontgoocheld, ik kon wel huilen. Meer dan 2 maanden had ik al die afspraak, en nu kon dat plots niet doorgaan. 'We kunnen je naar een andere dokter laten gaan' vertelde men, maar ik wou dat niet, ik wil die bepaalde dokter, het is een vrouw, wat ik heel belangrijk vind, en ze werkt samen met mijn psycholoog. Deze namiddag belde ze mij al op, ik kan eventueel volgende week bij haar terecht, ze zal het nog laten weten, anders is het al voor de week daarop. Dat lijkt allemaal nog zo lang. Ik wil dat ze mijn medicatie bekijkt, soms denk ik dat ik te veel neem, andere keren denk ik dat het allemaal niets doet. Zo'n 'akkefietjes' doen mij terug helemaal van de kaart zijn, duwen mij nog een beetje meer de put in, ik kan er niet meer tegen...
Het weekend is weer gepasseerd, en daar ben ik blij om. Het viel al bij al wel mee, zaterdag zijn Marc en ik gaan winkelen, dat was lang geleden dat we dat samen deden. Zondag zijn we gaan wandelen in Knokke, daar was de Zwintocht van de wandelclub. Ik had er eigenlijk totaal geen zin in, maar ik wist wel dat als we thuis bleven ik de hele namiddag aan de pc zou zitten en Marc voor de TV, en dat hij op m'n zenuwen zou werken, dus heb ik maar al m'n moed bij mekaar genomen, en zijn we gaan wandelen. Het was wel een mooie wandeling, langs het Zoute, het Zwin, de dijk, 11 km, en achteraf gezien deed het wel deugd, maar ik was blij terug thuis te zijn. Dat wandelen doet mij ook altijd herinneren aan Jelle, hij deed dat ook zo graag! De laatste tijd komen er herinneringen aan hem bij alles wat ik doe of waar ik naartoe ga, dat is zo raar dat dat nu opeens komt. Het zijn meestal wel leuke herinneringen, maar toch doet het zoveel pijn... Gisteravond aan tafel ging het met Joke over choco, en Jelle kwam ter sprake. Het is zo raar, ik vind dat we veel te weinig over Jelle praten, maar als hij dan ter sprake komt wil ik het steeds over een andere boeg gooien, het is alsof ik er zelf niet over wil praten... Het is allemaal zo moeilijk en verwarrend. Morgen moet ik naar de psychiater in St. Jan, ik ben benieuwd. Ik verwacht er veel van, ik verwacht een goed gesprek, hopelijk valt het mee, we zullen zien...
IK heb genoten van een rustige avond, dat was lang geleden. Marc is aan 't werk, Joke en Lize zitten boven, ik geniet van het alleen zijn en m'n ding kunnen doen. Eindelijk. Hoe komt het toch dat ik zo moeilijk aan rust kom? Vandaag terug van het een naar het ander gehold, afspraak bij de osteopaat voor m'n rug, boodschappen, zorgen dat Joke op tijd eten heeft, haar naar school brengen, en terug afhalen na een uurtje of 2, koken... En dan eindelijk rust... IK had vandaag ook eindelijk telefoon van een van m'n vriendinnen, dat deed deugd. Ze wou me uit huis krijgen, maar daar heb ik nu echt nog geen zin in. Ik weet dat ik zou moeten buiten komen, het was vandaag mooi weer, maar ik heb er echt geen zin in... Ik zie terug wat op tegen het weekend, Marc thuis, Joke thuis, Jelle die er niet meer is en die anders zo aanwezig was in het weekend. In het begin was het wennen in het weekend, daarna raakte ik dat wat gewoon, maar nu is er elk weekend dat vreselijke gemis, ik kan het niet laten om de vrijdag te denken, anders kwam Jelle nu naar huis, de zaterdag lekkere chocolade-broodjes halen voor hem, hij kon daar zo van genieten, nu moet ik voor niemand meer naar de bakker, Marc en Joke slapen lang, en eten dan iets kleins.Het is nog steeds heel raar, ik denk dat ik daar nooit aan zal wennen.
Ik ben gisteren nog eens naar het kerkhof geweest. Ik heb het er nog steeds heel moeilijk mee om daar naar toe te gaan. Ik voel mij steeds verplicht om eens te stoppen, ik denk steeds dat Jelle weet of ik kom of niet, maar ik kan daar niet lang blijven. Ik heb altijd het gevoel dat ik dan moet praten tegen hem, en ik weet dan niet goed wat te zeggen. Ik kan nog steeds niet geloven dat hij daar echt ligt, de gedachte is vreselijk... Het enige wat ik wil is dat er bloemetjes staan, Jelle zag graag bloemen, dat het er 'mooi' uit ziet. Ik had in het najaar een beetje bloembollen geplant, krokussen en paaslelies, zodat er vroeg in het voorjaar bloemen zijn, maar men had met allerheiligen christanten gezet waar ik krokus-bolletjes geplant had, en nu komen die natuurlijk niet uit. Ik ben daar zo boos om, degene die die christanten gezet had wist dat ik daar bolletjes geplant had, en nu komt het natuurlijk uit dat die bolletjes weg zijn... Ik weet dat ik zaag over onbenulligheden, maar voor mij is dat zo belangrijk, ik wil er gewoon een mooi plaatsje van maken voor Jelle, meer kan ik niet meer doen voor hem. Er staan nog steeds die kerststukjes, eigenlijk wil ik iets anders in die potjes zetten, maar ik kan dat niet zelf en durf het niet goed vragen aan mijn vriendin die dat doet. Vriendinnen, nu ik thuis ben hoor ik niemand meer. Ik ben zo ontgoocheld, niemand belt mij om te vragen hoe het gaat, nu ik er nood aan heb om eens te babbelen, hoor ik niemand. En ik ben zelf te trots om te bellen, als zij niet aan mij denken en eens bellen of langskomen dan hoeft het voor mij ook niet. Het doet pijn, ik dacht dat ik vriendinnen had, maar soms denk ik nu dat die vriendschap niet echt is. Ik voel mij alleen met mijn verdriet en pijn
Vandaag zondag, nog steeds een rare dag. Vroeger moesten we met Jelle altijd wel ergens naar toe, wandelen, winkelen, een pannenkoek gaan eten, het maakte niet uit, hij kon niet thuis zitten. En nu zijn die zondagen zo vervelend, ik kan die dag zo moeilijk invullen. Gelukkig is Marc vandaag gaan werken, zodat ik wat alleen ben en hopelijk wat rust vind. Ik voel mij zo nerveus en weet niet waarom? Ik ben gisteren terug bij de dokter geweest en ben nog 3 weken thuis. Ik zie het aan de ene kant totaal niet zitten om te gaan werken, aan de andere kant denk ik soms dat ik mij dan wat nuttiger zou voelen. Ik heb nergens zin in, voel mij zo moe, ik zou moeten strijken, kuisen, maar heb er totaal geen zin in. Ik wil gewoon alleen zijn en rust vinden... Deze avond moeten we gaan eten met vrienden, eigenlijk heb ik er totaal geen zin in, zou ik veel liever in m'n zetel zitten, maar misschien zal ik er wel deugd van hebben, we zullen zien.
Vandaag is het al 10 maanden dat Jelle er niet meer is. Ik tel er voor mezelf nog een week bij, die laatste week, dat hij niet bij ons was, ik heb het er nog steeds zo moeilijk mee. Waarom was hij niet bij ons, waarom hebben we zijn laatste dagen niet met hem kunnen beleven? Waarom moest hij sterven? Allemaal vragen waar ik nog steeds geen antwoord op weet en waarschijnlijk ook nooit zal weten. Het is allemaal niet eerlijk... Ik mis z'n vrolijke gezichtje, z'n lach, z'n knuffels op zijn manier... Hoe kan ik mij nu goed voelen, vrolijk zijn? Ik heb geen zin om mensen te horen of te zien, heb geen zin om buiten te komen, het hoeft allemaal niet voor mij, ik wil gewoon thuis zijn, met alle herinneringen... Gisteren belden er 2 vriendinnen, ik had totaal geen zin om op te nemen, om met hen te praten, ik weet wel dat ze het goed bedoelen, en ik denk zelfs soms van ik hoor niemand, maar als ze dan bellen heb ik er geen zin in. Het klinkt zo verwarrend, maar dat is ook wat ik voel, ik voel me verward, heb hele tegenstrijdige gevoelens, het is allemaal zo ontzettend moeilijk en lastig! Morgen ga ik terug naar de dokter, ik zie het totaal nog niet zitten om te gaan werken, die stress, dat gedoe, ik ben nog zo moe...
Bij het leeghalen van de brievenbus deze middag een envelop van CM kazoe, met de kampen voor dit jaar, op naam van Jelle gevonden! Wat doet dit pijn! Jelle is er nu al bijna 10 maanden niet meer, de CM weet van zijn overlijden, waarom dan mensen kwetsen met zo'n post? Ik was er totaal ondersteboven van, dit kan toch niet? Ik ben echt wel van plan om eens te mailen naar de CM dat zoiets ontzettend pijn doet! En zo gaan de stapjes vooruit die ik al had gemaakt weer helemaal teniet! Ik voelde mij nu wat beter, wat rustiger, nu komt het allemaal terug boven. Jelle is 2X meegeweest met de speciale kampen van de CM, Jomba, voor kinderen met een beperking. Hij vond dat fantastisch, hij had het moeilijk als wij hem naar het kamp brachten als we daar weggingen, en ik ook natuurlijk, maar uiteindelijk genoot hij er wel van. Vooral het er bij zijn als andere mobielere kinderen speelden, vond hij leuk, hij genoot daar van. De moni's van Jomba waren zelfs aanwezig op Jelle zijn afscheid, en dan zenden ze de nieuwe folder, hoe is dat toch mogelijk
Oef, het weekend is voorbij! Marc nam zoveel plaats in, ik kan er niet tegen! En dan die drukte met de ouders en schoonouders,ik was blij dat ze weg waren. Ik heb het gevoel dat ik mijn plicht gedaan heb, ik heb hun een gezellige namiddag bezorgd, maar ik had er geen deugd van. Ik vind het zo erg dat er nooit over Jelle gepraat wordt. Als of hij er niet meer bij hoort! Op zo'n momenten moet ik altijd aan hem denken, hoe hij er van genoot als er bezoek was, opa was zijn beste vriend, ze zouden zeker een wandeling gemaakt hebben, goed ingeduffeld tegen de koude, mutsje op, wat hij helemaal niet graag had! Die herinneringen doen deugd, maar doen ook pijn. Waarom toch? Er waren gisteravond ontelbare sterretjes, en dan kan ik het niet laten om de helderste er uit te kiezen, en even te zwaaien, dan denk ik dat hij me ziet, dat hij daar ergens is. Hij moet toch ergens zijn? Ik hoop op een week van rust, dat ik de rust nu wat vind. Het liefst wil ik even weg van alles, niets moet, geen verplichtingen, ik weet wel dat dat niet realistisch is, maar toch... Kon ik maar even weg zijn...
Het is te druk in huis! Een tijd geleden was het voor mij veel te stil in huis, Jelle weg, Joke niet veel thuis, ik had het er moeilijk mee. En nu kan ik niet goed tegen de drukte. Joke haar liefje is hier veel, ik vind dat heel leuk voor haar, ze zijn zo verliefd, maar ik kan niet zo goed tegen de drukte van die 2 meisjes, ik heb het gevoel dat ik mijn ding niet kan doen, ik vind totaal geen rust. IK heb zo'n nood aan alleen zijn, maar het lukt me totaal niet. Ik zou willen zitten huilen in Jelle zijn kamertje, een beetje door z'n spulletjes gaan, maar met die 2 en Marc in huis kan ik dat niet. En morgen nog bezoek van de ouders en schoonouders, ik zie er zo tegenop!! Wanneer zal ik een beetje rust vinden?
Nu ben ik op zoek naar wat rust, wat is dat moeilijk! Ik had het er gisteren over met mijn psycholoog, het liefst zou ik een tijdje helemaal alleen willen zijn, weg van het dagelijkse leven, weg van alle herinneringen, maar ik besef ook wel dat dat niet kan, ik zou me blijven zorgen maken om Joke en Marc, zij zouden het ook niet begrijpen, ik hang er aan vast...Ik heb ook geen zin om naar buiten te gaan, ik wil gewoon alleen thuis zijn en mijn eigen ding doen, maar ik voel mij tegengehouden door Joke die thuis is om te blokken. Er is altijd wel iets, van wanneer gaan we eten tot haal je eens dit of dat in de winkel. Ik snak er zo naar om alleen te zijn, en dat lukt me nu niet! En dan dat nieuwe jaar, mijn ouders belden me om een gelukkig nieuwjaar te wensen en te vragen wanneer we komen nieuwjaren. Ik heb daar totaal geen zin in, maar ik voel wel dat ik er niet onderuit kan, 'we hebben jou nog niet gezien sedert nieuwjaar, je broers en zus wel...' We hebben ze dan maar uitgenodigd om zondag te komen, samen met mijn schoonouders die we ook nog niet gezien hebben in het nieuwe jaar. Maar eigenlijk heb ik daar totaal geen zin in, waarom begrijpen ze niet dat het voor ons geen 'gelukkig nieuwjaar' is? Ik wil dit niet maar ik voel mij verplicht!
Gisteren ben ik naar de dokter geweest, het gaat niet meer, ik heb de feestdagen amper overleefd, nu wil ik even wat rust vinden. De rust die ik nu zo nodig heb, maar het is zo moeilijk om die te vinden. Marc begrijpt mij weeral niet, hij wil een 'gewoon leven', en blijkbaar kan dat niet met mij, het is weer allemaal mijn schuld... Wat hij met dat 'gewoon leven ' bedoeld kan hij niet zeggen, ik begrijp wel dat het voor hem ook niet gemakkelijk is, maar waarom reageert hij altijd zo verkeerd? Het is alsof hij me mijn rust niet gunt, alsof hij me niet begrijpt. Ik kan er nog steeds niet bij dat het nu van vorig jaar geleden is dat ik Jelle nog heb gezien, gehoord, gevoeld... Het lijkt nu al zo lang geleden, ik kan er niet tegen... Bijna zal het een jaar geleden zijn, ik zie daar zo tegen op, waarom gaat de tijd zo snel, waarom kan ik de tijd niet even stopzetten, of terugdraaien? IK wil dit leven niet meer, voor wie moet ik er nog zijn? Ik voel me zo nutteloos, alsof niemand mij nog nodig heeft...
Ik ben An
Ik ben een vrouw en woon in Damme () en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 10/08/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik heb een dochter van 19, ons zoontje van bijna 15 is in maart 2010 oveleden. Ik met deze blog mijn verdriet van me afs
