Vrijdag 27 mei 2022: Inverness- Culloden battlefield- Loch Ness-Urquhart Castle
Vrijdag 27 mei 2022: Inverness- Culloden battlefield- Loch Ness-Urquhart Castle
Lekker geslapen- mits het af en toe wakker worden door licht of wat dan ook. Om vier uur was het al licht, het blijft wennen.
De douche was ook een avontuurtje: stond ik daar in mijn paddere, op alle knoppen te drukken ( ze hebben hier van die aparte douchesystemen, soort van elektrische mini boiler, denk cooker waterkraan 😉) maar er bewoog niets! Marc had al meteen door dat het ding geen stroom kreeg, naast de badkamerdeur was er een knop met shower toen ik die aanzette, stroomde het water vanzelf, duh 🤦🏻♀️
Onze lavabo is - net als die in Stonehaven- van het vliegtuigtoilet-hokje-soort. Daar krijg je nét je handen onder! 😳
Het ontbijt was wat gewoon, omdat we niets gebakken wilden. We hielden het bij muesli met banaan en een aardbeien yoghurt. En wat toast.
We hadden het gezelschap van een heel leuk Canadees koppel uit Noord-Toronto, de vrouw (75jaar) had Schotse roots en wou daarom nog wat rondreizen hier voor het niet meer kan. Jammer genoeg had ze net voor de vakantie haar voet gebroken, dus moet ze nu rond peddelen met een brace, maar het lukt haar vrij goed!
De eerste stop was dus Culloden Battlefield ( https://www.nts.org.uk/visit/places/culloden) waar we een beetje te vroeg arriveerden, en aangezien het koud, winderig en nat was, zijn we maar even terug in de auto gekropen. Ondertussen kwamen er busladingen mensen aan, dus konden we ook niet te lang blijven zitten. Er speelde een man in highlander outfit op de doedelzak wat een heel speciaal gevoel gaf, de somberte van de lucht, de emotionele beladenheid van de plek en dan die ijle klanken van de doedelzak kippenvel!
We kochten een kaartje voor het museum, maar zooooo veel tekst dat er daar te lezen was, daar was geen beginnen aan. We stapten mee met de rondleiding, maar die mens bleef zo lang op de eerst plek al staan, dat we ons zachtjesaan voelden verstijven van de kou, dus zijn we ervantussen geknepen en hebben wat op ons eentje rondgewandeld. Het was heel speciaal om te zien dat er verschillende clans begraven lagen, her en er langs het pad, gewoon het massagraf in gegooid, een beetje zoals in Oekraïne 😔 Maar hier stond er aan elk graf dan wel een steen met de naam van de clan erop gebeiteld.
Wat een tijd!!! Loop daar maar hé, met je kilt en je zwaard, verdedig je maar tegen kanonskogels en musketgeweren gene zever denk ik, en dan nog in een moor wat zoveel als een moeras is, sta je daar tot aan je knieën in de drab, de ijskoude drab dan nog je zou voor minder de moed verliezen, ik toch!
Toen we bijna buiten waren, kwamen we de Canadezen tegen, die vonden ons idee van het bezoek wel aantrekkelijk en waren ook hierheen gekomen!
Op dagen als vandaag, ben ik extra dankbaar voor zetel verwarming in de auto, dat deed deugd!
Verder naar Loch Ness en Urquhart Castle (https://www.historicenvironment.scot/visit-a-place/places/urquhart-castle/) Mannekes, wat is dat Loch Ness groot! 😳 De zon kwam er intussen door en dat maakte ons bezoekje weer een stukje aangenamer! Het kasteel (allee, de ruïne) vinden we belange zo mooi niet als Dunnottar Castle, maar, het is prachtig gelegen ongeveer in de helft van het Loch, dus je moet het wel gezien hebben! Eerst zagen we een film van de historie van het kasteel en dan bezochten we het kasteel zelf. We liepen langs smalle wenteltrapjes (dunne mensjes met kleine voetjes toen hoor!), gluurden in de cel (moet ook tof geweest zijn toen! Één van de straffen toen was met je oor vastgenageld worden, denk dat je toen niet teveel wou mispeuteren) en kuierden door wat vroeger danszalen, keukens, stockageruimten enzo moeten geweest zijn.
We smikkelden nog een ciabattabroodje en verbaasden ons over een koppel waarvan de man met open mond zijn eten zat te vermalen 🤢
En dan terug naar Inverness city , waar we voor alle veiligheid maar wat extra koud weer, regen en wind-outfit hebben gekocht! Want het is hier verdorie fris als het waait en regent en dat zal in Isle of Skye niet anders zijn. Een muts kopen was een brugje te ver, dus maar een fleece jacket met kap aangeschaft!
Nadien nog even de food corner van M&S binnengestuikt voor wat eilandproviand, je weet nooit dat we ergens terecht sukkelen waar we geen eten vinden.
Toen was het aperitief tijd en hebben we een half pint Guiness verschalkt in The Castle Tavern. ( https://www.castletavern.pub/) wat rond gebeld voor een diner-plekje maar zonder enig succes. Dus zijn we gebleven waar we waren en hebben daar een Cullen Skink gegeten, dit is een dikke Schotse soep gemaakt van gerookte schelvis, aardappelen en uien. Een authentieke Cullen skink gebruikt finnan schelvis, maar kan ook worden bereid met andere ongeverfde gerookte schelvis. Het was lekker en het smaakte en na dat bord zaten we poef!
Toen we bijna gedaan met eten hadden, kwam de act of the day eraan, want er is elke dag live muziek. Maar we hebben er niet op gewacht, want de pub was zo al luidruchtig genoeg 😶
Dan maar een early night, ik heb wat extra tijd om deze blog te schrijven en - meer nog- om eindelijk in mijn boek te duiken!
Gene zever: we werden vannacht wakker rond een uur of twee en - echt - het was al stilletjes aan het dagen in het oosten, het is niet normaal hoe vroeg het hier licht is en eigenlijk ook hoe lang het hier licht is.
Rond acht uur is Marc even de parkeermeter gaan bijvullen en zijn we gaan ontbijten: de keuze tussen : Schots ontbijt (heel zware kost) - een vegetarisch Schots ontbijt (zware kost maar zonder vlees) - pancakes met bacon en Maple sirop (zware kost) en toast met zalm en roerei op cream cheese with chives, (de minst zware optie) Die hebben we dus genomen, hoewel we één toast wel een héle schrale optie vonden. Dat hadden best wel twee sneetjes brood mogen zijn hoor, we moeten er tenslotte een halve dag op teren.
En dan op weg naar Dunnottar Castle (https://www.dunnottarcastle.co.uk/) kennelijk de meest gefotografeerde kasteelruïne van Schotland. We waren er vroeg, dus nog heel weinig mensen .zàlig! En wat is het er prachtig! Je kan blijven fotos nemen van het kasteel en de omgeving! (Maar er zaten een hoop lastige vliegen, dus moest je er ook niet té lang blijven staan kijken of je had er één binnen) Kijken en zwijgen was dus het motto daar😉 Op de weg naar het kasteel heb ik wel een prachtig vogeltje kunnen fotograferen, dat leek daar echt voor mij te poseren Een boel trappen naar beneden - ik vraag me altijd af hoe het toen moet geweest zijn, rolden ze dan van de helling? Hadden ze al een soort van trappen? Was er een brug?
ik dacht eerst: waarom hebben we een toegangsticket gekocht? Je kan het kasteel prima vanop afstand bewonderen, maar ik ben heel blij dat we het hebben gedaan! Dit kasteel was een heel dorp! 😳 En ik zou niet graag een bandiet geweest zijn, want die cellen (om maar niet te spreken van de vergeetputten! ) waren bangelijke onderkomens hoor! Blègh! Je kan soms naar het schijnt dolfijnen spotten vanuit het kasteel, maar dat was niets voor vandaag, je kan in de vroegere bakkerij kennelijk ook een geest spotten, maar die had vandaag ook geen zin om te komen spoken. Dus hebben we ons gewoon verkeken aan alle moois, want het is écht een hele mooie ruïne, heel goed onderhouden en met hele goeie informatie borden. We lezen net dat het kasteel nu gesloten is vanwege de felle winden die er waaien, tjah, dat hebben we al mogen ondervinden vandaag. Maar wat een chance dat we er toch zijn binnen geraakt!
De klim naar boven was andere koek, zuchtend als een oud paard kwam ik boven aan (conditie is top! 🥵)
Van Dunnottar ging het verder richting Dufftown en drie keer raden wat we onderweg zagen (naast een half miljoen schapen in zwart-wit en bruin) ONZE EERSTE HIGHLAND COO !!!!! Woehoe!!! Meer dan één zelfs! (En twee met vuile manieren, want die probeerden op elkaar te kruipen) Keischattige, nieuwsgierige beesten die echt wel guitig van onder hun froefroes naar je kijken! Nooit gedacht dat een koe ons zo blij zou kunnen maken! We kwamen rond lunchtijd aan in Dufftown - alwaar er geen reet te zien is! - en gingen op zoek naar iets om te eten. We zagen een knus restaurant The Cosy Neuk, maar dat was jammer genoeg gesloten 😁
Maar we vonden Dufftown Glassworks (http://dufftownglassworks.co.uk/) waar we genoten van een heerlijke dubbele cappuccino met kaneel en een pannini met kaas en hesp. Als dessertje wou ik echt wel eens een millionnaires shortbread proeven, dus hebben we er eentje gedeeld, denk: twix maar dikker en lekkerder juhum!!
Nadien dachten we even snel over en weer naar Balvenie Castle ( https://www.historicenvironment.scot/visit-a-place/places/balvenie-castle/)(Amper3/4 yards) te wandelen, maar ik denk dat die 3/4 yards in vogelvlucht waren, want we kwamen het maar niet tegen, dus op onze stappen teruggekeerd en de auto ingestapt richting Glenfiddich, waar we om 15u30 een toer boeking hadden. We waren er veel te vroeg en konden niet met een andere toer mee, dus moesten we de tijd wat doden, oa met schuilen voor regen en hagel! Welcome to Scotland!
Eindelijk was het zover en konden we binnen: Eerst nog even een sanitaire stop en eerlijk : de damestoiletten leken wel een woonkamer van iemand! Met open haard en hertengewei als verlichting én super lekkere zeep! Jaaaaaa .hier zit geld! 🤩 Om de tijd te doden, waren we voordien al eens in de shop gaan neuzen bende afzetters daar zeg! Een fles Glenfiddich van 12 jaar kost in de Colruyt zon 34,5 , hier 40£ begot! Dat is een pàk meer hé zeg!!! No way dat wij hier iets gaan kopen! 😡
Maar de toer was supergoed! Heel interessant en op het einde kregen de non-drivers vier verschillende jaargangen te proeven, voor de drivers was er een samplebox met de verschillende whiskys in, om later te proeven als je niet moet rijden. Kennelijk zit het verschil niet zozeer in het aantal jaren rijpen maar vooral ook in wat voor vat de whisky rijpt (uit een sherry vat of uit een bourbon vat ) Zodus: bezoeken maar deze site, koop er niets maar bezoek het wel want het is écht de moeite! (En ga of gooi een blik in de damestoiletten) Ik kan geen link naar de site kopiëren, maar je kan zelf even on site loeren.
We waren pas om half zes buiten en moesten dus stante pede naar Inverness Onderweg kregen we daar een stevige plensbui op onze kop !! Jawadde! En we zaten achter uitzonderlijk verkeer dat met een slakkengangetje over de A90 kroop! Soit, tegen 19u waren we dan eindelijk in Inverness en aan ons adres voor de komende twee nachten (http://braeheadguesthouse.inverness-hotels.com/en/ ) We hebben een leuke kamer aan de voorzijde. Heerlijk!
De eigenares gaf ons de tip om in Café One te gaan eten en dat hebben we gedaan! Echt een super aanrader, niet enkel voor het lekkere eten, maar ook voor de supervriendelijke bediening! (https://www.cafe1.net/)
Het waait buiten dat het niet schoon is en ik denk dat we morgen eerste werk op zoek gaan naar een muts en een dikke fleecetrui (sorry Jani)
We hebben heerlijk geslapen in ons zalige kamertje in Tigh Na Cloigh! Maar jammer genoeg ook weer veel te vroeg wakker, maar dan konden we meteen ook een douche nemen, want op het papier van de kamer stond vermeld dat het tijdens de douche-piekuren s morgens wel eens een probleem kon zijn om warm water te hebben, genoeg warm water maar niet om het overal tegelijk te krijgen. Bwah, zelfs om iets voor zeven was het bij momenten een dunne lijn tussen gestoomd worden en bijzonder afkoelen 🥶 maar al bij al viel het goed mee. We hadden ons ontbijt tegen 08u00 besteld, en werden begroet door de bruisende, energieke, vrolijke eigenares. Zij en haar man hadden echt super hun best gedaan voor dit ontbijt buffet, aan alles was gedacht en het was superlekker! Tegen half negen kwamen de andere gasten binnengedruppeld wat voor een klein paniekske zorgde bij de eigenares omdat iedereen er zo ineens tegelijkertijd was. 😱
Tegen kwart voor negen waren we al op weg naar Queens View (https://forestryandland.gov.scot/visit/forest-parks/tay-forest-park/queens-view-visitor-centre) gelukkig was de weg er naartoe open, want die was gisteren kennelijk gesloten en dat zou dan anderhalf uur omrijden betekenen! We waren er kluit alleen, ZALIG! De ochtend nevels omhelsden de heuveltoppen en gaven het geheel iets extra mysterieus. Zo mooi! Toen we weg wilden gaan, kwam er nog een koppel aan, en dat bleek van het Drielandenpunt te komen, ze waren gisteren in Edinburgh geland en zouden 11 dagen rondtoeren.
Balmoral wachtte op ons, dus wij terug de auto in. We weg waarop we zaten had wat van een roller coaster: omhoog, omlaag, dan weer wat naar links, dan naar rechts, soms bijna alles tegelijk en héél breed is het hier niet. Ik zal het proper zeggen: mijn rectale spier doet overuren in aanspannen en loslaten, want potverdekke, soms komen ze toch wel héél dicht hoor! Dzjieses! 😱
Terwijl we toch onderweg zijn naar Balmoral wil ik nog wat kwijt: elk boek, elke ansichtkaart van Schotland heeft wel een beeld van een Highland Coo - die koddige, rosse, langharige koeien - dus : we zijn in de Highlands , we zitten tussen brem, heide, rotsen, gras, het hele decor is er, maar WAAR ZITTEN DIE BEESTEN ?! We zien zwarte, bruine, rosse, gevlekte, grote, kleine koeien, maar DE koe die we wilden zien noppes! Oh ja, schapen wel, duizenden hebben we al gezien, die het hele landschap voorzien van witte nopjes en soms zelfs zo arrogant zijn om aan de verkeerde kant van de afsluiting te gaan grazen (en dan bijna uit hun pels springen van t verschieten als je voorbij komt)
Ook nog even een kleine vestimentaire opmerking: in Schotland denkt men nog altijd dat leggings gewone broeken zijn die je ook gewoon als broek kan dragen. Ook hier geldt: hoe dikker de billen en hoe dikker de pens, hoe waarschijnlijker de legging echt! 🤦🏻♀️
We kwamen aan in Balmoral met een prachtige zon! Heerlijk weertje om de tuinen te bezoeken. Heb ik al gezegd dat je hier in Schotland écht wel bijna four seasons in one day kan hebben? Ik dacht dat Belgïe er wat van kon, awel, hier is het nog straffer! Voor ons liep een man met short en kaalgeschoren benen zeker weten dat die daar tien minuten later dik spijt van had, toen het begon te waaien gelijk zot met een stevige geut regen er bovenop!
We kregen onze audiogids en het was zelfs mogelijk om die in het Nederlands te horen, geweldig toch! Tjah, ware het niet dat de mens die de gids insprak, zwaar depressief was of toch minstens zo sprak! Na tien minuten was ikzelf al bijna zelfmoordneigingen, zeg! Toen ik dit later vermeldde aan de dame van de receptie, schoot ze in de lach en haar collega zei dat de Engelse stem in het zelfde bedje depressief was. Oh jongens toch
Balmoral dus (https://www.balmoralcastle.com/index.html) prachtig gelegen tussen hele oude pijnbomen van allerlei slag. We kwamen aan een herten huis, waarin vroeger het hertenvlees bewaard werd op ijs van een ijs huis verderop. Onder het dak, waren rondom rond allemaal geweien bevestigd (kon je je zeker niet van huisje vergissen) Kennelijk leven er enorm veel herten op de Balmoral gronden en hun bestand wordt nauwkeurig bijgehouden door de ghillies, dit zijn jachtopzieners. Ik denk dat we er twee hebben zien lopen, in hun kniebroek met kniekousen, tweed jasje en pet op. Wij liepen wat sneller omdat het toen aan het gieten was, maar ik denk dat rennen een ghilly niet betaamd, dat je steeds statig moet schrijden of zo 😉 De Ballroom is de enige ruimte die je op Balmoral kan bezoeken en je mag er absoluut geen fotos nemen, jammer wel, want het was een leuke zaal. Er hingen zelfs toiletjes van de Queen, met fotos van de evenementen waarop ze die toiletjes aanhad, keitof! In het midden van de zaal hing er een kunstwerk met allemaal zilveren vissen, die het zalmbestand van rond Balmoral uitbeelden. Ah, en een weetje: een hertengewei met 14 pieken is een Emperor, eentje met 12 pieken is royal, tis maar dat je het weet voor het geval je nog eens een hert tegen het lijf loopt.
We hebben ons nog een pleuris gezocht naar het pet cemetery van de royals, om het dan uiteindelijk ergens tussen de bomen verstopt te vinden alwaar we vlotjes voorbij gebaggerd waren. Maar nu weten we tenminste waar Flash en Spark en Holly en Minnie begraven liggen. Enkel Nobel, de favoriete hond van de Queen, zal voor eeuwig een raadsel blijven, want hij kreeg kennelijk een standbeeld, maar dat hebben we nergens gevonden.
Voor de rest kan je uren en uren rondwandelen in de tuinen en het park, prachtig is het daar, maar ja We hebben nog heel royaal een sandwich met zalm en dille gegeten en zijn dan vertrokken richting Stonehaven.
Hier zijn we rond vier uur gearriveerd. Wat kan ik zeggen: het is een redelijk verslenst kustdorpje, geen leuke winkels, niet echt veel te beleven en zelfs voor een pintje moesten we kiezen tussen een donker dus kriepie, een kunnen-niet-binnenkijken-dus -voos en een vergane glorie-café. Het werd het laatste dat meteen ook het café van het hotel was waar we verblijven. Het strand hier is van keien en er is een houden vlonder waarop je fijn kan wandelen van de ene kant van de baai naar de andere kant. Je zou soms dolfijnen kunnen spotten en allerlei bijzondere vogels, maar dat was vandaag niet voor ons weggelegd, wou ook geen uren naar de zee liggen turen in de hoop een dolfijn te zien passeren.
Het was nog even zoeken naar een restaurant voor vanavond, maar in de Tolbooth hebben we dan toch superlekker gegeten! (http://tolbooth-restaurant.co.uk) Ik was lichtjes geïntimideerd door de dame die ons ontving, het leek me eerder iemand om cipier te worden, dan om te bedienen in een restaurant, maar soit. Het eten was lekker, het gezelschap prima, we kunnen er weer tegen voor vannacht 😉 We zijn wel bijna uit onze flikker gevlogen toen we terug naar het hotel wandelde. Het is duidelijk : we hadden echte winter truien moeten meebrengen en niet denken zeg, t is zomer, dat denken ze hier wél, want hier lopen de mensen in hemd of met shorts rond, terwijl wij sjaal en dikke trui onder onze jas aanhebben Waarschijnlijk allemaal te maken met ingesteldheid.😉
Het was een goeie, rustige nacht op ons rond punt! We hebben allebei goed geslapen, wel weer vroeg wakker doordat het hier zo vroeg licht is het ontbijt werd geserveerd ( dus geen buffet, wat je in een hotel wel zou verwachten, maar aangezien hier maar 6 kamers zijn, denk ik dat ze op die manier de verspilling willen tegengaan) door een keivriendelijk meisje dat sprak zoals Amy McDonald😍. Zonde, dat zon mooi hotel, met toch een beetje grandeur ingang, dan zon sullige achteringang heeft voor de parking, dat geeft al meteen een knauw aan het hele elan. Soit, dat is niet belangrijk. We hebben onze boel ingeladen en hopla, kuststadjes here we come! Maar aangezien we toch terug moesten richting Falkirk hebben we deze keer de hele wijze beslissing genomen om de afslag naar de Kelpies toch te nemen en ze van dichtbij te gaan bekijken! Waauw! Geweldig! Indrukwekkend! Adembenemend mooi! Mysterieus! Gewoon MOET JE ZIEN! Vanop de snelweg is het al indrukwekkend, als er zon groot paardenhoofd over de bomen komt geloerd, maar als je ervoor staat, is het kippenvel-machtig! En de suspense wordt opgebouwd, want vanop de eerste parking zie je niets, je loopt een pad af langs een water (waarin massas, maar écht massas kikkervisjes zwemmen, dat moet er nogal een kikkerconcert zijn s avonds!) en dan tussen een paar struiken door, kan je de twee hoofden al spotten, dan verdwijnen ze weer achter het lover en ineens - vlam! - zijn ze daar! Zooooooooo mooi! Wat ben ik blij dat we toch zijn gekomen, dit mag je echt niet missen! Het Falkirk Wheel hebben we wel overgeslagen, daar wilden we nu geen tijd aan geven. En dan verder richting Crail, een historisch vissersdorp aan het mooie East Neuk of Fife (no pun intended) waar we volgens een Schotse vriend echt naartoe moesten, omdat ze daar voor drie keer niets gekookte kreeft verkochten. We parkeerden onze auto en werden al meteen getrakteerd op een fikse Schotse bui! Daar wordt natuurlijk de wereld niet pittoresker van 😩 en toen we het kreeften-plekje gevonden hadden, was het toch wel gesloten zeker!!! Er zat dus niets anders op dan terug naar de auto te sjokken, een nog nattere bui over onze hoofden te krijgen en verder door te rijden naar St.Andrews. We zaten wel op de scenic route en het was echt wel prachtig! Glooiend en golvend (en putten in het wegdek) en verkeersdrempels om een baarmoederverzakking van te krijgen, maar voor de rest prachtig! St.Andrews is de stad met de oudste universiteit (opgericht in 1413) aan de Schotse Noordzeekust waar kennelijk Kate en William elkaar hebben ontmoet (in hun volwassen leven, want hun eerste ontmoeting was kennelijk toen ze nog piepjong waren) Het begon licht te regenen toen we er aan kwamen, dus dat beloofde weeral Gauw wat geld in de parkeerautomaat, voor een veel te korte tijd, en wijle op prospectie. Jammer genoeg was de site van de kathedraal afgezet en niet toegankelijk, dus we moesten hier en daar wat tussen stenen gluren om een foto te nemen, maar het had wel wat. Een beetje zoals vroeger toen we een heel tafereel in een schoenzool moesten maken met zon kijkholletje.😉 Intussen was de bui over en kwam de zon erdoor, dat maakte de wereld meteen weer een pakje aantrekkelijker! De beer begon ook stilaan te grommen, dus zochten we een lunchplekje, dat we zowaar vlak over onze parkeerplek vonden! CombiniCo (https://combinico.com/) waar we een soort van pokébowl hebben gegeten, weggespoeld met een heerlijk verfrissende natuurlijke thee. Jum! Jammer genoeg had CombiniCo geen cash geld, dus moest ondergetekende op zoek naar een plekje dat mijn papieren geld wou omzetten in centen voor de parkeerautomaat. Bij de Crystal Shop (https://www.crystalshopstandrews.com/) vond ik iemand die mij wel wou helpen en dan - beetje uit schuldgevoel- heb ik maar een rozenkwarts armbandje gekocht ook (whoop whoop! ) Jammer dat ik niet meer tijd had om daar wat rond te neuzen 😔 Maar voor mijn portemonnee was het een goeie zaak. Toen ik bij de auto kwam om het ticket erin te leggen, zag ik dat er een meeuw een poging had gedaan om van de voorruit een modern schilderij te maken. Dzjiezes, de hele voorruit was bekletst! Als enige auto hé!? Gelukkig niets op het koetswerk, maar toch Het heeft ons wat Snoetenpoetsers gekost om het kunstwerk eraf te krijgen! Gelukkig heeft de regen nadien ook nog wat geholpen! Rond half drie zijn we vertrokken uit St. Andrews richting Pitlochry. Onderweg zagen we prachtige wolkenformaties, maar écht, prachtig! En groene, zachtgolvende landschappen, waarbij de loofbomen stilaan plaats ruimden voor dennenbomen, we komen duidelijk in een andere streek. Tegen 16u15 arriveerden we aan Tigh Na Cloigh, uit te spreken als Taai na kloich wat zoveel betekent als huis van de steen. (https://tighnacloich.com/) En wat een warm, hartelijk welkom kregen we!!! Zon vriendelijke eigenares, ik kreeg meteen een spraaktest want ze wou wel es weten hoe ik de naam van hun hotel zou uitspreken, kennelijk deed ik het nogal goed.🤩 Wat een koddige kamer hebben we, niet groot, maar gewoon perfect! Wel weer een queensize bed, gelukkig is Marc een slanke man, je mag het niet gedroomd hebben dat je hier als twee dikkerds in moet liggen!!! Onmiddellijk zijn we het stadje gaan verkennen, hier is het toerisme duidelijk afgestemd op wandelaars en trekkertjes, met redelijk wat outdoor winkels. We zijn tot aan de kerk gewandeld, maar die was jammer genoeg gesloten, dus we konden (weeral !) geen kaarsje branden. Onze wandeltocht is geëindigd bij The Old Mill waar Marc een Guiness en ik een Belhaven stout (die iets zoeter en zachter is dan de Guiness) dronken. Gelukkig was Marc voorzienig geweest want we zaten onder een parasol en toen kregen we de volgende drasj over onze hoofden. Het heeft wel wat: biertje drinken buiten en ondertussen regent het en je wordt niet nat. Diner was in the Auld Smiddy Inn ( https://www.auldsmiddyinn.co.uk/) een pub vlakbij het hotel waar Marc een Seafood platter (geen schelpjes, enkel vis ) heeft gegeten en ik een Highland burger mét black pudding (speciale combinatie) Lekker maar zeker genoeg! Bij mij ging er geen dessert meer bij, maar de treacle pie met salted caramel icecream smaakte mijn tafelgenoot wel 😉 Toen we in het hotel kwamen, hebben we nog een hele fijne babbel gedaan met de eigenares, we MOETEN echt nog es terugkomen! Het is hier ook te fijn om maar één nachtje te blijven, maar het is nu zo. Het is hier nu 22u (dat is bij jullie 23u) en het is nog licht buiten, wel met donkere regenwolken en een beetje nachthemel die eraan komt, maar evengoed bijzonder hier. ⭐️
Het was een goeie, rustige nacht op ons rond punt! We hebben allebei goed geslapen, wel weer vroeg wakker doordat het hier zo vroeg licht is het ontbijt werd geserveerd ( dus geen buffet, wat je in een hotel wel zou verwachten, maar aangezien hier maar 6 kamers zijn, denk ik dat ze op die manier de verspilling willen tegengaan) door een keivriendelijk meisje dat sprak zoals Amy McDonald😍. Zonde, dat zon mooi hotel, met toch een beetje grandeur ingang, dan zon sullige achteringang heeft voor de parking, dat geeft al meteen een knauw aan het hele elan. Soit, dat is niet belangrijk. We hebben onze boel ingeladen en hopla, kuststadjes here we come! Maar aangezien we toch terug moesten richting Falkirk hebben we deze keer de hele wijze beslissing genomen om de afslag naar de Kelpies toch te nemen en ze van dichtbij te gaan bekijken! Waauw! Geweldig! Indrukwekkend! Adembenemend mooi! Mysterieus! Gewoon MOET JE ZIEN! Vanop de snelweg is het al indrukwekkend, als er zon groot paardenhoofd over de bomen komt geloerd, maar als je ervoor staat, is het kippenvel-machtig! En de suspense wordt opgebouwd, want vanop de eerste parking zie je niets, je loopt een pad af langs een water (waarin massas, maar écht massas kikkervisjes zwemmen, dat moet er nogal een kikkerconcert zijn s avonds!) en dan tussen een paar struiken door, kan je de twee hoofden al spotten, dan verdwijnen ze weer achter het lover en ineens - vlam! - zijn ze daar! Zooooooooo mooi! Wat ben ik blij dat we toch zijn gekomen, dit mag je echt niet missen! Het Falkirk Wheel hebben we wel overgeslagen, daar wilden we nu geen tijd aan geven. En dan verder richting Crail, een historisch vissersdorp aan het mooie East Neuk of Fife (no pun intended) waar we volgens een Schotse vriend echt naartoe moesten, omdat ze daar voor drie keer niets gekookte kreeft verkochten. We parkeerden onze auto en werden al meteen getrakteerd op een fikse Schotse bui! Daar wordt natuurlijk de wereld niet pittoresker van 😩 en toen we het kreeften-plekje gevonden hadden, was het toch wel gesloten zeker!!! Er zat dus niets anders op dan terug naar de auto te sjokken, een nog nattere bui over onze hoofden te krijgen en verder door te rijden naar St.Andrews. We zaten wel op de scenic route en het was echt wel prachtig! Glooiend en golvend (en putten in het wegdek) en verkeersdrempels om een baarmoederverzakking van te krijgen, maar voor de rest prachtig! St.Andrews is de stad met de oudste universiteit (opgericht in 1413) aan de Schotse Noordzeekust waar kennelijk Kate en William elkaar hebben ontmoet (in hun volwassen leven, want hun eerste ontmoeting was kennelijk toen ze nog piepjong waren)
Wat is het toch, dat we hier echt à krieken du jour wakker worden? Komt het door het licht? Door het gekweel van Merel en familie of is het écht die duif die persé in de struik bij ons raam moet komen roekoe-en?! Bon, dan maar douche genomen en de boel bij elkaar gepakt. Het ontbijt wordt op Madingly Hall geserveerd, pardon, genuttigd want het is selfservice, in de grote zaal aan drie lange rijen tafels waar je dan schouder aan schouder zit, en als je wat forsig bent, zit je met je ellebogen in het bord van je buurman/-vrouw Het heeft wat van een refter of van een klooster eigenlijk.Het is een full English breakfast, maar de staff is niet superalert, zo was vandaag het brood ineens op, waren de kleine bordjes verschwunden, liep er een meneer alle tafels rond op zoek naar een glas water enfin, er kan nog wat geleerd worden over goede hotelmanieren, daar op Madingly. Zoals misschien het bed opmaken van gasten die maar twee nachtjes blijven, handdoeken verversen en theekoppen wegnemen en nieuwe zetten, 🙄. Ik wou eigenlijk mijn zegje doen, maar het meisje aan de receptie knikte me minzaam toe, nam mijn sleutel in ontvangst en was alweer met wat anders bezig. Niet getreurd, ik doe mijn parlé dan wel online op de website 😈 Het was een prachtige, zonnige dag, ideaal voor een trip naar het noorden van het land. Wat een geluk dat we eigenlijk de hele tijd de M1 moesten volgen, nergens afslaan, geen roundabouts nemen, gewoon rechtendeur rijden ! Dat hebben we het liefste en - het moet ECHT gezegd - wat zijn de Britten hoffelijke chauffeurs!! Wil je de trip aan een slakkengangetje doen? No problem dear, dan steek ik jou even voorbij en kan jij gewoon rustig verder bollen. Geen geflits, geen geduw-in-t-gat, geen gegesticuleerd, niets van dat, gewoon rustig laten betijen en ik rijd dan wel wat sneller op het andere vak. Heerlijk toch! Ergens na Sherwood Forest (geen Robin Hood gespot 😧) hebben we benzine én een lekkere Starbucks koffie getankt en hebben we Maxine even geïnformeerd wanneer we aan haar deur zouden staan.We waren - heel zot- de allerenigste buitenlanders op de hele parking! Hoe zot is dat? Jim liet weten dat we best twee afritten verder zouden nemen dan onze gps ons zou zeggen en na even aandringen, gaf Maxine ons een paar adresjes voor de lunch. Ja zeg, je kan toch niet binnen komen vallen bij vrienden pal op het lunch-uur?! We zochten - en vonden- een parking waar het énorm naar braaksel rook, maar de hele wijk rook zo, dus waarschijnlijk was er een overijverige boer bezig geweest zijn land te bemesten!🤢 Bij Olivers Pantry (https://oliverspantry.com/) hebben we een kipsandwich gegeten en kregen we een koude douche, want de bankbiljetten die wij op zak hebben, zijn niet meer geldig !!! Maar de superlieve en leuke dame die ons bediende, zei dat we in de post terecht zouden kunnen en zeg maar dat Annie heeft gezegd dat je ons goed moet helpen ❤️ Gelukkig is hier ook het betalen met de kaart helemaal ingeburgerd, dus moesten we niet gaan afwassen. Toen was het ECHT tijd om naar Maxine en Jim te rijden, we waren er heel snel en wat een heerlijk welkom! En wat een groot en tof huis hebben ze, wel heel Engels, met een garden room, een sitting room, een keuken met zithoek en nog een aparte eetkamer Die mensen hebben enorm veel kamers en we hadden een kamer met badkamer voor onszelf, en zo leuk ingericht, het leek wel een boutique hotel! Waauw! Ze namen ons mee naar Helmsley, naar de Walled Garden (https://helmsleywalledgarden.org.uk/) waar we een koffietje hebben gedronken en waar de tijd voorbij vloog, zodat we moesten doorstappen naar de auto voordat ons ticketje zou vervallen en waar Marc nog een spurtje mocht trekken omdat hij de paraplu aan zijn stoel had laten hangen. (Noot: je krijgt hier bijna nooit een koekje bij je koffie en ook geen fudge (toch typisch Engels), gewoon niets noppes, valt dat tegen!) Maxine had de heks in zichzelf losgelaten vorige herfst en had zich aan het brouwen van een drankje gemaakt Sloe gin, gemaakt van de bessen van de sleedoorn.( https://www.discoverwildlife.com/how-to/make-things/how-to-make-sloe-gin/ )Lekker dat dat was!! Het smaakte wat naar Killepitsch (voor de kenners onder jullie) maar was minder stroperig. We mochten eens puur proeven, echt lekker maar ze had een goeie klets in onze prosecco gedaan waarvan ze ons een royaal glas had gegeven, dus we zagen de wereld al een beetje rooskleuriger toen we naar het restaurant vertrokken. 🥳 Het was heel gezellig bij Valentinos Restaurant en lekker! (https://www.valentinosripon.co.uk/) maar er was geen tijd voor koffie of dessert, want we moesten nog even gezwind naar het Studley Royal Deer park waar we echt prachtige herten zagen, zo rustig en mooi Maar we moesten alweer verder naar het marktplein van Ripon alwaar er elke avond een hornblower - The Wakeman of Ripon - de mensen komt vertellen dat alles ok is en dat er geen Vikings op weg zijn om aan te vallen ( https://www.realyorkshireblog.com/post/the-ripon-hornblower-one-of-the-longest-ongoing-traditions-in-the-world-still-just-about-going) Jammer genoeg begon het te regenen, dus we zijn naar huis gereden voor een kopje thee en nadien bedje in
Maandag 23 mei 2022: Ripon - Queensferry - Stirling
Heerlijk geslapen onder het dak en wakker geworden met een blauwe hemel en vogeltjesgekweel, maar ook weer veel te vroeg, tjah Maxine en Jim hadden voor een heerlijk ontbijt gezorgd, dat we hebben opgegeten op het terras, zalig zo in de ochtend! Na het ontbijt startte het Grote Wisselavontuur, want Maxine ging proberen om onze oude biljetten om te wisselen, ondertussen haalde Jim voor ons nieuwe biljetten af en de hele klus was in een tiental minuten geklonken. Wat een fijne mensen zijn het toch! Na afscheid genomen te hebben, hebben ze ons nog geëscorteerd tot aan een rond punt waar wij de A1 op moesten en zijzelf rechtdoor zouden rijden en toen was ons bezoek aan Ripon en vooral aan onze vrienden, voorbij.😢 Maar we hadden nog een paar bezienswaardigheden op zak meegekregen: The angel of The North (https://www.gateshead.gov.uk/article/3957/Angel-of-the-North) die we eigenlijk puur par abuis ineens in de mot kregen, net op tijd om nog een foto te maken! We zijn niet gestopt omdat we nog een hele trip voor de boeg hadden. Dus verder koers gezet naar Bamburgh Castle (https://www.bamburghcastle.com/) en dan langs de kustlijn verder richting Queensferry. De Forth Bridge, een spoorwegbrug en de eerste grote stalen constructie in de wereld, ligt daar prachtig! Wat een spectaculair zicht! De plek is zo genoemd naar Koningin (Heilige) Margaret die een overzet heeft geïnstalleerd om pelgrims naar St. Andrews en Dunfermline over te laten zetten. Middenin het water ligt nog een ruïne, dit is Inchgarvie of Inch Garvie en het is een klein, onbewoond eiland in the Firth of Forth. Op de rotsen rond het eiland staan vier pilaren die de fundering vormen van de Forth bridge. De naam Inchgarvie is Gaelic en betekent ofwel ruw eiland (van innis garbh) ofwel eiland van de ruwe streek (van innis gharbhaidh) Of nog een oudere betekenis kan komen van het Schotse woord garvie wat refereert naar de sprotvisvangst die in 1983 werd verboden. Na een kleine lunch in een plaatselijk gezellig restootje, zijn we verder gereden richting Stirling. Onderweg passeerden we de Kelpies (waarvoor we niet gestopt zijn, misschien wat jammer) die heel grappig over de bomen naar de snelweg leken te gluren. (https://www.thehelix.co.uk/visit/kelpies-tour/) Mooi, heel mooi en vooral heel speciaal, maar ik ben wat allergisch voor paarden, dus vandaar de bewondering op afstand 😁 In Stirling logeren we in het Fletcher Hotel (https://fletchersstirling.co.uk/) en we waren er al vlotjes voorbij gesjeesd, tjah, wie legt er nu een hotel pal op een rond punt begot?! Dus moest Marc even het hele ronde punt rondrijden om dan zo de parking van het hotel op te rijden. Gelukkig was het niet te druk want die ronde punten hier, dat is gene zever hoor, daar moet je heel goed je verstand bij houden! We checkten snel in en dan hopla, richting Stirling Castle! Waarom, o waarom, moeten burchten/kastelen steeds op het hoogste punt gebouwd worden? Het werd een stevige klim!(https://www.stirlingcastle.scot/discover/) Ondertussen vond Marc nog even een zijpaadje en ging hij wat kuieren tussen de grafstenen. De oude stad is knus, met niets dan oude gebouwen, het heeft echt wel iets! Als avondmaal namen we fish and chips met erwtjes, gekke combinatie in Baker Street N°2 pub, gezellig! Weggespoeld met een lager van Innis & Gunn, een Schotse brouwerij. Mijn vis had een eigenaardige ammoniak- achtige bijsmaak, dus ik was al wat vies op voorhand en heb daarom niet de hele portie opgesmikkeld, dat was trouwens ook veel teveel! Ben ik blij dat ik geen grote portie had gevraagd! Tijd om in mijn queensize bedje te duiken, hopelijk kukel ik er vannacht niet uit! Want de combinatie smal bed+zachte matras kan wel eens gevaarlijk zijn voor uitval-gevaar 😉
Volgens mij is het bed Queen size én het heeft een zachte matras, dus is het wat naar Marc toe bollen af en toe.Om half zes scheen de zon al en werd ik wakker, veel te vroeg, dus dan maar wat verder proberen slapen, wat werd bemoeilijkt door een duif die hardnekkig haar ochtendgekoer moest laten doorgaan ergens vlak bij ons raam! Het ontbijt was in een grote zaal, daar waren drie lange tafels gedekt en het was de bedoeling dat je zij-aan-zij met de andere gasten zou eten, dat viel nogal mee want er was niet zoveel volk, dus zat iedereen een beetje apart. Het aanbod was ok: er was fruitsap en verse watermeloen, youghurt, cornflakes, granola, dadels en vijgen en gedroogde banaan, grof en wit brood (van het soort dat je best toast 😉), wat salami en gerookte hesp en croissants. Koffie en thee was er ook en dan schalen met typisch Engels ontbijt: worst, rösti, bacon, gebakken champignons, gebakken tomaat en roerei.Maar dat heb ik maar zo gelaten, Marc nam een beetje ei en voor de rest hesp. De koffie was niet meteen de beste die ik ooit gedronken had, dus die heb ik maar gelaten voor wat hij was. En toen was het terug Cambridge-tijd! Deze keer waren we slimmer: we reden naar de Park&Ride parking en voor 6£ hebben we geparkeerd en zijn we heen en terug naar Cambridge centrum gebracht, wat een luxe! En dan nog bovenin de bus, dat maak je ook niet elke dag mee! We waren wat vroeg voor Kings college, dus hebben we wat rondgekuierd en wat de boel afgekeken tot het tijd was. Je ziet hier echt mensen van allerlei pluimage, boeiend hoor! En hoe dikker de billen, hoe korter en aanspannender de rok! Blote buiken zijn ook hier een modefenomeen, alleen je hoeft daar niet persé een platte buik voor te hebben, een stevige speklaag is ook ok 😳 En tussen de toeristen, studenten en Cambridgenaren, huppelen dan nog hordes supertrotse ouders naast of achter hun kind dat met toga vandaag (ook nog, het lijkt een weekendactiviteit te zijn) gevierd wordt. Kings College dus de kapel is ADEMBENEMEND! Het gewelf is monumentaal, het is een waaiergewelf en geeft het geheel iets heel verfijnds en luchtigs. Fantástisch mooi, luchtig, statig, echt prachtig! Helemaal vooraan, waar het altaar staat, hangt een Rubens - De Aanbidding der Wijzen, gekregen van België, want het was oorspronkelijk geschilderd in 1634 voor het klooster van de Witte Nonnen in Leuven, en aan het college geschonken in 1961. Om het tot zijn recht te laten komen, hebben ze de vloer en het altaar verlaagd, straffe mannen! Op de muren hier vooraan, kan je nog graffiti zien in rode kleuren, aangebracht door de soldaten van Cromwell toen dit religieuze werk als militair kamp werd gebruikt tijdens de burgeroorlog. Na de kapel was het tijd voor een bezoek aan de tuinen, ook deze zijn heel mooi en vooral groot! Hier hebben ze één kant van het gazon niet gemaaid, wat heeft geresulteerd in een bloemenzee van margrieten, korenbloemen, papavers, grassen, boterbloemen prachtig! We zijn tot aan de Cam gewandeld en hebben dan de achteruitgang genomen om wat meer in de backs te gaan wandelen, zo kom je aan verschillende colleges. Via een brug zijn we terug richting centrum gestapt, want het was tijd voor een koffie. Die hebben we als take away bij Fitzbillies (https://www.fitzbillies.com/) gaan halen, samen met een Chelsea bun (hun specialiteit) voor mij en een muffin voor Marc. Dat zijn we gaan opsmikkelen in het grote park waar we al meteen companie kregen van drie kraaien die wel een hapje lustten! Potverdekke zeg, nog lastiger dan duiven! Onze volgende halte was het Trinity College, alwaar we ook niet binnen mochten en zelfs de Wren Bibliotheek kon niet bezocht worden, want die is al gesloten sinds Covid en kennelijk wordt er nog niet gesproken over heropenen. Gisteren hebben we daarover wel iets leuks gehoord: alle glas-in-lood-glazen werden ingesmeerd met een mengsel van rivierwater en algen, zodat het licht er wel door kan maar zodanig gefilterd wordt, dat het de boeken niet kan beschadigen. Niet slecht bekeken van die mensen! Vandaag was het trouwens al een pak drukker op de Cam, er werd gepunt dat het een lieve lust was! En dat is dan eigenlijk wat zonde, want dan wordt het snel te druk, vooral als er leken zijn die het nog nooit gedaan hebben en dan wat zitten sukkelen en de hele boel ophouden blij dat we gisteren hebben gepunt! 🥳 Het is jammer dat zoveel colleges gesloten zijn voor het publiek, maar hier en daar kan je toch nog een glimp opvangen. De mooiste glimpen konden weliswaar opgevangen worden tijdens de boottocht, maar we konden toch nog deze mooie foto van Saint Johns College maken vanuit het lover rond Trinity College :
Dan terug in de Backs wat rondgelopen om via één van de vele bruggen terug richting centrum te lopen. Maar méns wat was het intussen druk in de straten! De zon scheen en iedereen was buiten, niet te doen! We kwamen nog langs straatartiesten waarvan de zanger een toeval kreeg, zo raar dat die mens deed, roepen en schreeuwen en .dzjieses! Pakt mor een pilleke jongen en laat ons gerust! Het was dus hoog tijd voor wat meer rust. En eigenlijk ook voor lunch, want het was al dik na één uur! Maar overal waar we naartoe gingen, stonden er lange rijen aan te schuiven, zelfs aan de foodkramen op de markt! Uiteindelijk zijn we richting de P&R-bushalte gekuierd en hebben we daar in een klein eethuis elk een pie gegeten: Marc met beef en ik met kip en prei. We zaten er rustig en meer moest dat niet zijn! Nadien naar de bushalte alwaar een hele menigte al samengekomen was voor die bus, ik was ervan overtuigd dat we de volgende zouden moeten nemen, maar neen hoor, rechtstaan mocht ook en zo waren we snel weer aan de auto! Wat een super gemak! In het hotel (waar het kamermeisje onze kamer overgeslagen had) zijn we nog een wandeling rond de tuin gaan maken. Zalig rustgevend zo dat groen en nadien even de mooie ommuurde tuin met bloemen bezocht, prachtig !! En het deed deugd na de drukte en het gebuzz van de stad! s Avonds zijn we weer gaan eten in The three horseschoes, we hadden echt geen zin om terug naar Cambridge te rijden. En het was weer lekker en gezellig! De terugwandeling was in het donker en dat had ook nog wel iets 😉
Om 3:50 kraaide de gsm ons wakker, nadat we na middernacht ongeveer elk uur hadden zien passeren (stress om te laat te komen zeker?) Alles bij elkaar gepakt en hop! Richting de Eurotunnel Wat is het heerlijk rijden op een snelweg à krieken du jour, bijna niemand die er rijdt en stilaan transformeert de nacht in de dag, het was een prachtige maan ook, die verstoppertje speelde achter wat slaperige wolken. Toen we aan de terminal kwamen, konden we meteen boarden , maar er moest nog even een sanitaire stop gedaan worden, op het ritme van de Bee Gees die al vrolijk door de luidsprekers van het toilet kweelden. We hebben wat in een foute rij staan wachten, ttz: enkel de rij van de high and long vehicles was open, maar personenauto stonden voor een vakje met personenauto te wachten op de duur dan toch maar van rij veranderd, maar er is dan ook geen ene van die douaniers die het de moeite vindt om de rij wachtenden even te attenderen op hun dommigheid, duh! We reden de Mad Max-trein in en moesten naar het bovenperron, bitje kriepie wel. En bij het ochtendgloren, gleden we onder het Kanaal We kwamen stipt op tijd aan en nadat ik onze GPS een paar keer LUID en DUIDELIJK moest vertellen waarheen we wilden, waren we weg! Ik denk dat ze wraak wou nemen op mijn luid getoeter want ze stuurde ons begot bijna via London City naar Cambridge, waarschijnlijk wou ze file van 5 minuten vermijden, waardoor we in een file van 20 minuten terechtkwamen, dit omdat we door de Konijnenpijp van Londen moesten, het zogenaamde Rabbit hole (neen hoor, het is de Black Wall tunnel, die nog dateerde van Jezekes tijd en er ongeveer als de Konijnenpijp uitziet, maar dan met bochten) Bon, dat hebben we dan ook weer eens meegemaakt. Ik vind het straf dat Marc er zo rustig onder blijft, die mens rijdt hier rond alsof hij niets anders gewoon is, terwijl ik het nog steeds griezelig vind om rechts voorbij te steken, maar ja, je zit rechts wel op wat bij ons het linkse rijvak is hé Bon, mijn sluitspier kon iets of wat ontspannen toen we goed en wel buiten Londen waren En toen kwamen we aan in Cambridge, waar de zoektocht naar een parking begon en we iemand de stuipen op het lijf joegen, onszelf niet in het minst, toen we even hebben spookgereden tjah, zoiets moet je minstens één keer doen in Engeland en dan hadden we dat meteen gehad . We kwamen aan bij een soort van shopping area en zagen een Starbucks, dus parkeerden we onze auto en zijn we de emotie (en ook al wat dikke honger) gaan wegspoelen met een grande cappuccino en een grande caramel macchiato 😋 in een voor de rest vrij groezelig etablissement. Want dat is onze specialiteit: onze vakantie laten beginnen in een beetje een uithoek, zo wat een rare plek waarvan je denkt:goh, bitje raar hier toch. 😉 Maar we mochten daar niet blijven staan - toch niet voor een paar uren - dus hebben we een parking gezocht én zonder ongelukken gevonden en toen kon het bezoek aan Cambridge écht beginnen!Onderweg naar het centrum, voelden we de eerste druppels, en natuurlijk lag onze jas en paraplu nog in de auto, maar doorzetters als we zijn, baggerden we vrolijk verder. Wat is het hier mooi en keigezellig, zelfs met een zwaar bewolkte hemel! Het lijkt minder statig als Oxford, ik dacht dat ik nooit meer zoiets moois zou zien, maar ik denk dat deze stad toch de winnaar is! Onze beer begon nu echt wel lawaai te maken, dus doken we een supergezellig theehuis binnen, The Copper Kettle, waar we zijn gaan ontbijten. Voor mij leek het alsof het middag was, maar het was amper 10u00! Ha ja, als je à krieken du jour al op trot bent . Marc had scrambled eggs on toast met avocado on the side en ik had youghurt met granola en vers fruit. Met de portie die we thuis eten in één ontbijt, kon ik hier drie ontbijtjes serveren, maar kom, het was vers en het was lekker dus meer moest dat niet zijn! In het theehuis was er een familie die duidelijk iets kwamen vieren, en overal op straat zagen we opgedofte studenten met hun ouders. Het is vandaag Graduation Day voor de studenten die vorig jaar afgestudeerd zijn maar geen Graduation Day hadden wegens Covid, Keileuk! Dat we dat weer net konden meemaken! Zo mooi hoe ze hier rondlopen met hun togas en hun beste kleren!!Ik had gelezen dat Pembroke College normaal wel toegankelijk was, maar de supervriendelijke porter vertelde ons dat het silent period is, de periode waarin de studenten moeten blokken, en dat we daarom niet konden bezoeken, we mochten wel fotos nemen in de ingang, wat ook heel fijn is, want de binnenplaatsen van de colleges zijn prachtig! Echt zoals bij Morse of Lewis maar dan in Cambridge 😉 Stilaan begon het toch wat te drizzelen, en toevallig waren we nét aan het Fitzwilliam Museum, waar er een Hockneys Eye- tentoonstelling was, naast de gewone tentoonstellingen van Griekse en Romeinse en andere artefacten, leuk om eens te bekijken en vooral: het was gratis! (Én droog ) maar eens moet je terug naar buiten, en dat was gelukkig tegen de middag, dus gingen we op zoek naar Bread&Meat in Benet Street, alwaar we een heerlijk broodje hebben verhapsjakt! https://www.breadandmeat.co.uk Nadien moesten we echt wel terug om een regenjas, dus snel naar de auto waar we ook zagen dat onze parkeersessie een dure grap ging worden, maar ja (>5 uur was 28£ begot, daar ga je voor eten!! 😳 Het voordeel was: zodra we onze jas aanhadden en de paraplu in de hand, regende het niet meer. Meer zelfs, kwam de zon er stralend door! Morgen doen we die jas meteen aan! Elke straat die je hier inslaat, brengt een ander pareltje naar boven, dit keer een hele troep studenten die door de collegepoort kwamen gestapt, in vol ornaat, en door de stad liepen. Het heeft toch wat hoor! Een bezoek aan Cambridge is niet compleet als je niet bent gaan punten, dat is een boottochtje maken met een punt op de Cam-rivier. En het bootje wordt dan bestuurd door een student die met een lange stok de punt stuurt. Onze kapitein was Jacob, van origine Duits, maar geboren in Cambridge en een hele fijne verteller, het was een toffe belevenis! https://www.cambridgepuntcompany.co.uk We hebben weer één en ander bijgeleerd, onder andere dat het woord blazer eigenlijk komt van de college jongens die een felrode vest droegen in blazing red dus werd het afgekort blazer, dat wist ik dus niet zie! 💡 Na het punten zijn we stilaan richting parking gekuierd en naar het hotel gereden, dat vonden we vrij gemakkelijk, hoewel we eerst dachten dat het op de grond van de universiteit was, en dat IS het ook. https://www.madingleyhall.co.uk/ We moeten nog een toerke in de tuinen doen, maar dat zal voor morgen zijn. Eerst moest deze blog geschreven worden, want straks, na het eten in The three horseshoes (https://threehorseshoesmadingley.co.uk/) heb ik daar waarschijnlijk geen zin meer in, het was een lange dag
Alle voorbereidingen bijna klaar, na 2 jaar uitstel is het eindelijk zover 20 mei start ons avontuur naar Schotland, alle overnachtingen zijn geboekt, bezoekjes ingepland en reisplan zo goed als klaar.
We hebben genoten van deze reis, die normaal gezien een rondrit rond het eiland zou geweest zijn, maar door tijdsgebrek hebben we het eiland in tweeën verdeeld en houden we de oostkant over voor een volgende keer. De wegen zijn over het algemeen ok, maar in het binnenland wordt het avontuurlijk We hebben nooit het gevoel gehad dat we in een toeristisch land zaten, behalve misschien in Cefalù waar je over de toeristen struikelde! We hadden zelfs een beetje de indruk dat het zuiden nog niet écht heel toeristisch is. En hopelijk houden ze het zo, want dat is supercharmant!
Wat echt een eervolle vermelding verdient, is het Siciliaanse eten: vers, meestal met weinig franje maar barstensvol smaak! Heerlijk!! En helemaal niet duur!
We houden van het heerlijke relaxte waarmee de oude mannen op hun bankje onder een boom op een piazza zitten en van daaruit de wereld zien voorbijdraaien, van de kleine barretjes waar je op elk moment een heerlijke koffie kan krijgen, van de mooie mensen, van de vriendelijkheid van de mensen ook, van de manier waarop ze rijden ( je kan het je hier niet voorstellen, maar daar kan het allemaal!), de manier waarop ze parkeren (of eigenlijk soms gewoon hun auto dumpen!), van het prachtige taaltje en het vele gesticuleren, van de mix van verschillende culturen die allemaal hun stempel op Sicilië hebben gedrukt en het de smeltkroes hebben gemaakt die het nu is.
Het landschap was doorspekt met olijfbomen, amandelbomen en cactussen (cacteeën?) die vol stonden met vruchten in allerlei stadia van rijpheid. Bijna de hele tijd hebben we de zee kunnen zien, das het leuke aan een eiland, maar ook heel veel rotsen en hoge bergen, die dikwijls met hun topje in de wolken zaten.
Er is nog zoveel te vertellen en er is ongetwijfeld nog een heleboel te zien daar in het oosten van Sicilië. We houden jullie op de hoogte wanneer we dat stukje van de wereld gaan verkennen! Dankjewel voor het lezen van onze blog! Liefs, Marc & Ann
Héél lekker geslapen...tot een uur of vijf want vanaf dan begon het leven in huis op gang te komen! Ofwel zijn de eigenaars echt vroege vogels ofwel was het één van de gasten die vroeg weg moest en zijn ze daar dan vroeg voor opgestaan. Maar rammelen met kopjes en borden en potten en weetikveelwat nog...ik wakker natuurlijk! Maar nog wat blijven dommelen tot het licht was buiten (er schenen zeven zonnen in een helderblauwe lucht!) Alles bij elkaar gezocht, nog een laatste lekkere douche genomen, rugzakken in de auto en dan ontbijten.Dat was echt verwennerij! De tafels waren extra verzorgd gedekt en er stond vers fruit en fruitsap en water en brood en verschillende soorten confituur. Maar er was ook een buffetje van superlekkere, zongezoende tomaten, met olie van hun eigen productie (jammer dat we met het vliegtuig zijn!), en heerlijke lokale kaas: loeiverse mozarella, afsmakende pecorino en dan nog een ander kaasje dat stevig doorsmaakte maar wel heel lekker was. Meneer bracht nog de hesp en heeft zich dan echt uitgesloofd om het ons naar de zin te maken, hij sleurde zowaar alles aan van het buffetje, zodat we zeker zouden proeven en vooral niets te kort zouden komen!Bij het afscheid met drie dikke kussen- kregen we nog een zak met sesamkoekjes mee voor onderweg. Ik kreeg er al de tranen van in mijn ogen!
De dag was stralend, het verkeer heel rustig en het was een heel fijn ritje naar de luchthaven van Punta Raisi. Alleen...we hadden ons tuutje nog niet volgetankt. Normaal gezien, is er altijd een benzinestation op de luchthaven, dichtbij de Car Rental. Hier dus niet!! Eerst helemaal teruggereden langs een parallelweg (mijn briljante idee!) maar dat leverde geen tankstation op! Dan zo maar de auto binnenleveren hé, goed hoor meneer, maar dat gaat u wel wat kosten hoor! Want dan moet je nog een manneke betalen die gaat voltanken enz enz.Ge hebt nog tijd genoeg, ga toch maar eerst tanken Stress!!! Allee, wij TERUG de baan op en zon vijf kilometer verder toch een tankstation gevonden en toen was alles in orde. Ook het inchecken verliep supervlot en onze beide vluchten vertrokken stipt op tijd. Jammer genoeg zat er deze keer geen celebrity in het vliegtuig....maar de koffie-met-een-zakje-koekjes maakte veel goed! Stipt om 15:35u in Brussel geland geland, alwaar onze chauffeur nét kwam aangereden toen we buitenkwamen. Het perfecte einde van een hele fijne, geslaagde reis!
Onze huisbaas had de tafels gedekt met ieder een croissant-met-iets-in (chocolade, abrikozenconfituur of crème) op zijn bord. We zaten heerlijk voor het open raam omdat hij de tafeltjes buiten nog aan het dekken was. Dit was dus de kamer waar madame de huishoudster 55 jaar heeft gewoond, voor het grootste deel met haar man, maar die was iets sneller bij vader dan zij. Ze woonden hier sinds 1950, kan je je dat voorstellen?! En kennelijk valt er tegen zoiets niets te beginnen, aldus onze huisbaas.
Na het eten ons tuutje ingeladen, naar de supermarkt gegaan om een plastieken doos, zodat de nonnen-koekjes heelhuids in België geraken! en dan op trot, naar de stad. Ons eerste doel was de Duomo, die is echt heel mooi. Binnenin is hij maar half af, maar de koepel met een Christus-figuur is prachtig. Helemaal in de Capella Pallatina-stijl, maar deze Christus had een heel echt gezicht, hij leek zelfs een beetje op Barry Gibb!!!
Na de Duomo was het tijd voor het Grote Werk: het beklimmen van de rots boven de stad! Dzjieses! Waarom maakten ze vroeger hun trappen toch zo hoog? Dat waren toch ook maar kleine mensen?! Ik moet mijn knie bijna tot aan mijn buik optrekken om een trap op te geraken! Om maar te zwijgen van de glattigheid (gladheid!) van die stenen! Na heel veel gezweet, hebben we de eerste etage bereikt en ook de tweede (de voormalige kasteelmuur) hoger vonden we niet echt nodig! ;o) Maar wat een uitzicht! Hier zijn eigenlijk geen woorden voor! De zee is blauwer dan blauw, de stad lag er met zijn oranjeachtige dakpannen superbeeldig bij, de kathedraal was nog een tikje mooier en we hebben ook een glimp van de kloostertuin opgevangen (spaarde ons een entreetje!)
Jammer dat het oorspronkelijke kasteel helemaal vervallen is, en dat er enkel nog wat stenen van overblijven. Er staat nog een tempel van Diana hmja, maar het had evengoed het kotje van de tuinman kunnen zijn
De tocht naar beneden was ietsje avontuurlijker (de gladde stenen, weetjewel!) en toen we dat heelhuids hadden afgebonjourd, vonden we dat we wel een cappuccinootje verdienden op het terras van il Antica Terra, gevolgd door een smeuiig pistache-ijsje! Hmmm!
Nadien nog een kijkje gaan nemen in het publieke washuis, dat was eigenlijk ook de moeite, maar je kon je zo voorstellen hoe die vrouwen hier eeuwen geleden hun was kwamen doen in het zuivere water dat van de rivier hierlangs stroomde! Nadien nog even langs de zee gewandeld en het opspatten van het water tegen de rotsen bewonderd en Marc zijn kas opgefret omdat er een koppel midden in zijn foto bleef zitten. En tot overmaat van ramp begonnen ze nog vanalles om te eten uit hun zakken te laden!
Inmiddels was het dik na enen en dus het dode uur, maar hier in Cefalù wordt dat kennelijk niet zo strikt opgevolgd als in de rest van Italië! We hebben ons vanillebolleke genomen en zijn richting ons eindadres in Balestrate gereden. Toch een hele tijd in de file gestaan aan Palermo en ons verbaasd over hoe de mensen hier rijden: er wordt soms spontaan een derde en zelfs vierde rijstrook gemaakt, er rijden fietsers(!!!) op de snelweg en er wordt geswingd en gesjeesd dat het een lieve lust is!
Veilig en wel in Balestrate aangekomen, alwaar de B&B-eigenaar ons al opwachtte met een perfect parkingske vlakbij! (www.casaruffino.it) We werden uitgenodigd voor een glaasje Marsala (juhum!) en een gebakje met ricotta. DAT noem ik nu nog eens een leuke ontvangst zie! Met handen en voeten en veel Frans en Spaans en Italiaans-met-haar-op toch een uitleg proberen te doen met die mens en dan kregen we onze kamer! Zooooooon mooi huis hier! De meubelen zijn antiek en heel stijlvol, in onze kamer kan je een fuif geven, we hebben zowaar een balkonnetje! Tof om onze laatste avond hier te zijn!
Na een verkwikkende douche (met héérlijke ginseng douchegel!) zijn we het stadje wat gaan verkennen (was snel beklonken!) hebben we een aperitiefje gedronken( het mijne was wat mislukt, want de prosecco waarmee mijn bellini werd gemaakt was al wat uitgesist, blègh!) en dan naar ons eetadresje: La Perla.
Euh is dat refterachtige ding, met buislampen en felblauw een restaurant?! Awel, dit is nu een voorbeeld van dat je nooit op het uiterlijk moet afgaan! Zon lekker eten, zon vriendelijke mensen! En we zaten ook supergezellig naast een Nederlands koppel waar we de hele avond tegen gekletst hebben! Keileuk!
Ik nam polpo (inktvis) die werd uit de koeling gehaald en gekookt en dan in stukken gesneden. Nadien kwam de dochter des huizes Marc halen om er een foto van te nemen keimaf! Het leek wel een rubberen badspeeltje! Maar het was best lekker (wel lang sjikken!) maar teveel! De spagetti al vongole was heel lekker, het glas wijn was te groot (en dat voor 1 euro!)Allee het was een supergeslaagde laatste avond!
Nog wat nagekletst met die mensen en dan rustig huiswaarts gestapt. Email adressen uitgewisseld, en wijle weg.
Onze vakantie zit erop! Morgen om acht uur ontbijten en dan richting luchthaven (zon half uurke)
Na een kort nachtje en het wegslapen van de stress, hebben we een heerlijk ontbijtje gehad, wel binnen in de woonkamer omdat het zowaar aan het regenen was! We deelden een tafeltje met een Schotse dame en haar Nieuw-Zeelandse vriend. Zij sprak vlot Italiaans omdat ze hier jaren had gewoond, op verschillende plekken en hij was de weidsheid en de eenzaamheid van Nieuw-Zeeland beu en genoot van de drukte hier. De dochter van onze B&B maakte nog speciaal voor ons een superlekkere cannoli (das een hard soort van rolletje gevuld met ricotta-en-nog-wat, bitje zwaar maar heel lekker! Voorts stonden er allerhande zelfgemaakte confituren klaar en pasta di pistacchio (hopelijk juist geschreven) een smeerpasta van pistachenoten en een specialiteit van het eiland. Eigenlijk een soort van superlekkere groene Nutella! Nog twee ovenverse croissants maakten het feest compleet.
De dochter bood ons aan om ons naar het busstation te voeren, zodat we tegen een democratische prijs Agrigento konden bereiken. Het duurde toch wel een tijdje alvorens de bus er was, maar dan was het heerlijk sightseeing. Eigenlijk zo bij klaarlichte dag zagen we dat we pal (PAL!!) bij onze B&B hadden gelopen de voorbije nacht, maar gewoon de straat niet hadden herkend (wat wil je ook, we woonden er net!)
Soit, Agrigento dus, even checken dat ons autootje er nog stond ja hoor!- en dan de stad in. We hebben een leuke wandeling uit de 100%-boek gestapt, die ons van de platgetreden hoofdstraat voerde, hoog de bergrug op (waarom o waarom kruipen die mensen toch altijd zo hoog de bergen op om een stad te stichten of een Duomo neer te poten?! J ) De Duomo lag heel mooi op een elegant plein, maar was jammer genoeg chiuso per lavori.
Dan maar naar het nonnenklooster Santo Spirito (www.monasterosantospiritoag.it) om er de beste amandelkoekjes ter wereld te kopen, die door de zusters worden gemaakt. Ok, ik moest er wel een centje voor aan een oud wijfje voor geven dat er niet al te fris uitzag. Zij drukte secondenlang op de bel (misschien zijn de zusters al wat ouder en een bitje hardhorig?) en riep in de parlofoon turisti!! dat was kennelijk het codewoord! J En toen mochten we binnen in een ontvangsthal die weelderig naar de mottenballen rook. Een getralied raam/deurtje stond open, maar geen nonnetje te zien. Rustig wachten was de boodschap. Toen dook het nonnetje Commerciale op met een mooi ingepakt pakje waarin we de koekjes vermoedden. Jammer voor haar zijn we gulzig want we hebben elk een paar ouders, dus kon ze nog eens terug voor een tweede pakje wéér wachten en tijd genoeg om een hele rozenkrans te bidden. Maar we gingen opgetogen met de buit terug buiten. En in een steegje hebben we stiekem toch een koekje uit het pakje gevist (sorry mama) en er heeeeel langzaam van genoten! Hemels! Door een wirwar van straatjes, klimmen en dalen, terug naar de hoofdstraat gewandeld en richting Vanigliaatje aan het station, maar eerst in een Pasticceria nog een zoute warme koek gekocht als middagmaal en in de zon opgesmikkeld. Dan richting B&B, alles gedropt, en hop naar de zee! Momenteel waait de mistral dus het waren woeste golven die zich spectaculair op de rotsen voor het strand smakten in een schouwspel van water. Daar kan je uren naar blijven kijken! Maar in de verte zagen we kitesurfers bezig, dat moesten we zien! Heerlijk langs het strand geflaneerd, wind in ons haar, door ons hoofd bijna zalig! Die surfers dat was ook indrukwekkend hoor! Sommigen gingen meters de hoogte in, waauw! (of klink ik nu als Eddy Wally?!)
Na dit uitwaaiertje en een portie zandstralen tegen onze beentjes, een douche genomen en terug richting Agrigento stad voor de passegiata en het avondmaal. Jammer genoeg was Bar Mojo (www.mojo4music.it) gesloten, dus geen mojito deze keer L Daar hebben we in Bar/Restaurant QOC (www.qoc.me) dan iets op gevonden: een lekkere margarita en intussen was het aperitief-uurtje ook aangebroken! Dit betekent dat er allerlei heerlijke hapjes, tapas eigenlijk, op de bar staan waarvan je naar hartelust mag nemen terwijl je van je drankje nipt. Nadien in het muntgroene restaurant gaan dineren, maar eigenlijk hebben we ons wat overeten. Soit, het was super de moeite waard, we zijn schandelijk verwend en hebben voor het eerst in ons leven zeeëgel gegeten, in pasta verwerkt. Iets te zout naar onze smaak maar kom. En toen ik een tweede glas wijn vroeg, goot de kelner gewoon de rest van de fles in mijn glas en toch rekende hij maar drie glazen voor ons beidjes aan! En we kregen nog een zoet pousse-cafeetje als afsluiter. Ik moet niet zeggen dat we lichtjes teut naar huis reden zeker?!
21/09/2011: Castelbuono Cefalù
Vanmorgen was het ontbijt op het terras, zalig toch! Deze keer vroeg ik om een espresso ipv de koffie uit de thermoskan. Jawadde! Een slokje en ik was klaarwakker!!Yiehaa!
Alles in de auto gepropt en doorgereden, want vandaag steken we het hele eiland door en rijden we noordwaarts richting Cefalù. Een paar dagen geleden hebben we wijselijk besloten dat het hele eiland zien een kleine utopie is in tien dagen, vandaar dat we het in twee helften delen en de oostkant voor een volgende keer houden. Eerst zijn we naar Caltavuturo gereden, weer zon dorpje hoog in de bergen! Hier vonden we een archeologische site van wat leek op iets Noorman-achtigs. Maar er was geen bordje met uitleg, nog iets anders in de buurt en het waaide er enorm! (wat wil je, hoog op een rots?) Intussen hadden zich dikke wolken boven onze hoofden samengepakt, heel indrukwekkend! Sommige bergtoppen zaten helemaal in een dik wolkendek verstopt! Vandaag hebben we echt een paar keer op het dak van Sicilië gezeten, mijlenver weg van de beschaving, zo leek het toch. We reden langs keuterbaantjes van jewelste, soms was het wegdek gewoon half weggezakt! Maar wat een spectaculaire uitzichten!! En ja, een zonovergoten aarde is heel mooi, maar als zich van die dramatische wolken samenpakken en de aarde nog meer op een lappendeken doen lijken het hééft toch wel iets! Na een hoop gekrinkeldewinkel kwamen we van Caltavuturo naar Castelbuono, een koddig middeleeuws stadje, waar we jammer genoeg toekwamen op het moment dat de wereld in Italië stilvalt: tussen 13:00 en 16:00 uur. We hebben een capppuccino gedronken, wat rondgekuierd en dan verder naar Cefalù. Hier hebben we een kamer gereserveerd in Villa Margherita (www.villamargheritacefalu.it). Dit huis heeft een speciale historie: toen de eigenaren het kochten van de vorige eigenaars, had de huishoudster de voordeursleutel nog in haar bezit en ze sloot zich in het huis op, om er 55 jaar niet meer weg te gaan. Ze bewoonde enkel de kamer waar nu het ontbijt wordt opgediend, de rest liet ze gewoon verkommeren. Pas toen ze overleed, in 2005, konden de eigenaars aan de slag om het huis tot een guesthouse om veranderen. Straffe kost hé!
En dan zijn we de stad ingetrokken. Cefalù ligt heel idyllisch onderaan een rots, en dan met de wind en de woeste golven op een schitterende blauwe zee het is te begrijpen waarom het hier totaal WEMELT van de toeristen! Dit moet een geweldige stad zijn als het toeristisch seizoen voorbij is! Nu is het voor ons wat veel van het goede, komende van een streek waar het toerisme bijna nog uitgevonden moet worden! J Momenteel zitten we op een terrasje te internetten, want onze villa heeft geen wifi. Stilaan begint de passegiata rondom ons op gang te komen. Tijd om af te sluiten dus! Morgen gaan we de rots beklimmen om de stad eens vanuit de hoogte te bekijken!
Rond kwart voor zes zijn we uit ons bed getuimeld om een kijkje te gaan nemen in de haven naar het thuiskomen van de vissersboten. De eerste die we zagen was net beginnen lossen, massas en massas en massas sardienen! Die werden in houten kratjes gekapt, die kratjes werden gestapeld, een laag ijs erop gekwakt en omwikkeld met folie en dan de vrachtwagen in. Het was een drukte van belang. Zagen we een meneerke dat gewoon wat vissen ging schooien, dat is ook een manier om aan je avond eten te geraken!
Jammer dat we enkel sardienen gezien hebben, wij hadden eigenlijk eerder gehoopt op kanjers als de zwaardvis, of een tonijn of misschien wel kleine haaikes of zo niet dus!
Teruggewandeld naar onze B&B, onderweg winkelende Gagà tegengekomen die al een kramp kreeg omdat we al op de wandel waren! Maar die ons nadien opnieuw een heerlijk ontbijt serveerde! Zalig op dat dakterras, het was vanmorgen al 26°C om zes uur, heerlijk om te ontbijten onder een palmbladeren dakje. Maar de trip riep, dus we moesten verder .Rugzakken aan en wij weg. Het begon te donderen toen we buitenkwamen en Gagà zei dat ze regen voorspeld hadden, we geraakten droog in de auto, Marc heeft eerst nog een auto helpen in gang duwen, verschillende keren want die sukkelaar liet hem telkens terug stilvallen!!
Onderweg naar zijn we gestopt in Siculiana, gekend om zijn trouwfoto decors, maar daar hebben we niet te lang rondgehangen omdat de lucht donkerder en dreigender werd en bijna op ons hoofd kwam hangen. Een plensbui bleef niet al te lang uit! Dju toch! Waren we net aan dit heerlijke weertje gewend!
Verder gereden naar de Scala dei Turchi, deze turkse trap is een krijtrots met brede traptreden die door de wind en de tijd zijn uitgesleten. Bitje spekglad ook na een fikse regenbui dus het was uit de doppen te kijken want bijna pladijs tegen het krijt! We hebben dan maar onze schoenen uitgedaan en laten staan en op onze blote voeten verder. Heerlijk eigenlijk en wondermooi! Intussen kwam het zonneke er terug door en dat maakte het plaatje kompleet! Vooral omdat in de verte nog een hele dikke donderwolk hing, wat het geheel een beetje surrealistisch maakte. We vrezen echter, dat dit natuurwonder hetzelfde lot beschoren zal zijn als Pamukkale in Turkije, want ook hier hebben interessante tisten het nodig gevonden om vanalles in de rotsen te krassen. Zon krijtrotsen zijn eigenlijk al heel kwetsbaar, want heel zacht, dus lang zal het waarschijnlijk niet duren dat men er zal mogen blijven oplopen. Zonde toch !
Na het wonder van de natuur, doorgereden naar de Valle dei Templi, niet echt een vallei maar een heuvelrug ten zuiden van Agrigento en een wonder door mensenhanden gemaakt. Ook weer dik de moeite hoor! Het oude Agrigento moet een enorme stad geweest zijn, jammer dat bijna niets de tand des tijds heeft kunnen weerstaan. De Tempel van Concordia is de mooiste en het best geconserveerde heiligdom. Deze trip kreeg iets surrealistisch omdat we regelmatig een flinke bui over onze hoofden kregen en telkens naar een boom moesten spurten waaronder we konden schuilen (want geen paraplu meegenomen en te koppig om er één te kopen, dat beetje regen) wel grappig eigenlijk. Je leert ook meteen onder welke bomen je vooral niet moet gaan staan, omdat die lekken als een zeef!!!
Na een paar uur ronddolen in het verleden, zijn we onze B&B gaan opzoeken in San Leone, een stadje vlak onder Agrigento en pal aan de zee (wegens een licht trauma van steile baantjes midden in een stad te moeten oprijden!) Kraaknet, maar de kamer muft een beetje naar vochtige lucht, hetgeen Marc meteen oploste door dartel met zijn flesje Aqua di Gio rond te sproeien! En eindelijk ook terug internet, alhoewel je moet bijna met pc en je hoofd uit het raam gaan hangen om iets of wat bereik te hebben, maar beter dan gisteren in dat internet café waar ik mijn hand bijna niet van de muis kreeg, zo klef en plakkerig dat die was, blègh!
Na een douche waren we klaar voor een tripje naar de stad. Weer wat fout gereden, weer wat zoeken, weer den daver krijgen omdat de straten smaller en steiler werden, maar dan toch zonder verdere problemen de gratis parking aan het station gevonden. En bijna meteen waren we in de hoofdstraat ook, die s avonds kennelijk autovrij wordt gemaakt. Fijn zo! We zochten en vonden vrij makkelijk Bar Mojo waar we een lekkere mojito voor weinig geld (5) geslurpt hebben. Er stonden ook tapa s op de bar waar we naar hartelust van mochten smikkelen. Juhum! Het duurde even voor we iets vonden om te gaan eten, want het ene zat vol, het andere had zijn sluitingsdag, maar bij Osteria Expanifico konden we nog terecht. Een gezellige ex-bakkerij met broodmanden en broodzakken aan de muur, een menukaart op bruin papier en de originele winkelvloer. Tof ingericht en lekker eten! Nadien nog even vanaf de Piazza Sinatra (niet genoemd naar de zanger maar wel naar Giuseppe Sinatra, een kunstverzamelaar!) naar de verlichte tempels staan kijken. Heel feeëriek!
En toen begon de ellende!!!!
We kwamen aan bij het station en de parking was afgesloten!! Geen uitgeraken meer aan! Stond er buiten (!!!??) een bordje dat de parking maar open was tot 21:00 uur. Tjah, ons tuutje dan maar laten staan en in een nabijgelegen hotel om een taxi gevraagd. Die was er na een kwartiertje of zo, maar kende de straat van onze B&B niet. Ok, maar wij waren er vanmiddag gereden, dat was dus geen probleem. Die mens sjeesde ervandoor tegen topsnelheid en toen zagen we de tempels mooi verlicht, nog steeds! nog eens van dichterbij ook. Hij dropte ons in de Via Salvatore Campo, die straat ligt net naast onze straat. Jajaaaa, maar de chauffeur was wel langs een andere kant gekomen hé! Naar waar moesten we nu?! Fuck zeg! Het is daar dan begot aardedonker, je hoort de zee wel maar waar ligt ze juist? En geen levende ziel meer op de straat! We hebben daar straten afgelopen en terug en toch nog eens verder en intussen was het al dik na middernacht! Ik was al niet meer zo scheutig om daar rond te taffelen, je weet nooit wat voor raar volk je tegenkomt! En waarom, oh waarom heeft godmiljaar ELK San Leonees gezin een hond?!!! AL die beesten begonnen te blaffen, al maar goed dat er geen ene op straat kon! Jongens toch! Loop je daar, in een vreemd land, in de stikkedonker, met een gsm die wel licht geeft maar ook geen vérstraler is en niemand weet waar je bent! Fuckerdefuck! Toen we dezelfde straat nog eens voor de derde keer insloegen hebben we een auto tegengehouden, gelukkig met een jong, vriendelijk koppel en als bij wonder wist de vrouw waar de B&B was, na een minuutje rijden (!!!!) waren we er al! Ik kan je zeggen: ik zou de man, de vrouw en de grond gekust hebben!! Blij dat ik ben dat we er waren!! Morgen maar met de bus naar Agrigento en ons tuutje gaan verlossen.
Nu is het intussen al dik na tweeën en wordt het hoog tijd om af te sluiten. Slaaplekker!!!
Gagà was er al vroeger dan voorzien en zat al vrolijk met koppen en borden te rammelen, dus rond half negen zijn we naar het dakterras getogen.Daar wachtte ons een heel zonnig ontbijt: verse fruitsla met een vleugje citroensap, verse Italiaanse koffie van het soort dat je uitgiet met de schaar ernaast, warme melk, sinaassap, verse meloen, druiven, twee koffiekoeken met warme pudding en een paar sesambroodjes met mamas abrikozenconfituur! Het smaakte heerlijk en Gagà maakte alles nog wat vrolijker, die mens is al zot en koddig van s morgens vroeg. Maar hij vertrok vrij snel en dus hebben wij de afwas ook maar algauw gedaan (véél te goed voor deze wereld!)
Toen we buitenkwamen, kwam Lulo nog even dag zeggen, die mens trekt echt heel erg op Sean Connery! Een mooie, aangename man! Gagà lijkt dan weer op die acteur van La Vita e bella, we zijn dus omgeven door filmsterren! Toen hij hoorde dat we het Castello Incantato gingen bezoeken, zei hij dat dat niet echt zijn ding was, beetje kriepie.
Na enig zoeken en rondtuffen op Siciliaanse keuterwegjes (lees: putten in de baan, bulten, niet goed onderhouden, ) en verkeerd rijden, vonden we het Castello. (www.castelloincantato.net) Eigenlijk is het geen kasteel, het is een tuin van een excentriekeling, Filippo Bentivegna, geboren in 1888 in een arm gezin, zijn geluk gaan zoeken in Amerika, er verliefd werd op een vrouw boven zijn stand, flink wat rammel heeft gekregen van zijn rivaal en totaal getraumatiseerd teruggekomen naar Sciacca. En daar heeft hij een beetje molentjes op zijn zolder gekregen en schiep hij zijn eigen rijk door hoofden uit steen en in olijfbomen te hakken, dat waren dan zijn onderdanen. Het waren ofwel fictieve ofwel bestaande gezichten. De mens had een groot koninkrijk hoor! (met een boel lelijkaards erin ook nog! )
Na dit Castello zijn we nog gaan griezelen, in Ruderi di Montevago, dit stadje werd door een aardbeving in 1968 totaal vernield. Men heeft dan een nieuw dorp vlak ernaast gebouwd, en alle brokstukken gewoon laten liggen.Door het verwoeste deel werd als herdenkingsteken een betonnen straat aangelegd, dwars door de brokstukken heen. Heel hallucinant!
Nog even langs het Lago di Arancio alwaar we even stopten om een foto te maken van een hoop schapen en prompt de drie herdershonden op ons dak (bijna letterlijk!!) kregen!!!Gauw koers gezet naar de zee voor een namiddagje aan het strand. En waar konden we dat beter doen dan aan Porto Palo, dat als één van drie stranden een Blue Flag kregen: een erkenning als schoonste strand. Hmjah wij waren het er niet helemaal mee eens maar soit: zeteltjes en parasol gehuurd en even de echte toerist uitgehangen zalig! Het was een heerlijk zandstrand dat maar supertraag afliep in zee en het water was lekker. Allee, het deed deugd! (wij waren wel van kilometers ver te herkennen, twee witte stippen tussen allemaal mensen met een chocoladekleurig vel!! Na een douche een pizza gaan smikkelen in de beste pizzeria van Sciacca, voor géén geld en écht heel lekker. En een extra bonus: we zaten echt temidden van de locals. Heb ik al gezegd dat er hier hele mooie vrouwen zijn? Ongelofelijk! De jongens zijn dikwijls ook knap, de mannen ietske minder. Kennelijk speelde Napels tegen Milaan want overal in de stad stonden grote schermen in bars opgesteld en zaten mannen te supporteren!
Trouwens...wij dachten dat vrouwen langer leefden dan mannen, dat lijkt hier niet het geval, want het wemelt hier van de oude mannen en die zitten superkoddig!- op rijtjes op een bankje onder de bomen of aan het stadhuis of tisaleenderwaar, maar altijd een rijtje.
Na de klim deze keer een kortere weg gevonden!- gauw het bedje in want morgen moeten we er vroeg uit!
Goeie avond iedereen! Wegens geen internet beschikbaar op dit moment (moeten morgen de code nog vragen) typ ik dit alvast en ik zal proberen het morgenvroeg door te sturen. We zitten momenteel op een dakterras in de oude stad van Sciaccamet een temperatuur van 30°C !!! ongelofelijk! Gewoon buiten zitten, zonder een fleece aan te moeten trekken, dat is bij ons al hééééééél lang geleden!!! En een voorproefje van wat ons in de Emiraten wacht Vanmorgen al vroeg gewekt door de poetsdienst, lawaai, maar het betekent wel dat ze de straten poetsen! Lekker gaan ontbijten in de tuin, met cappuccino en met een half buffet vol met patisserie. Ok, dat is lekker, maar toch wat teveel van het goede als ontbijt. Marc heeft zich even laten gaan en van van bijna alles geproefd: amandeltaart, abrikozengebak en appeltaart, ik heb het maar bij appeltaart gehouden. Juhum!
Uitgecheckt en nog eens door het oude stadje gekuierd en naar de Mercato Storico gewandeld: eigenlijk een kleine vismarkt. Elk kraam had de bijna obligate kop van de zwaardvis staan, maar ik heb nog een boel andere vissen gezien, waaronder iets dat heel erg leek op een mini tijgerhaai. In sommige manden lag gewoon de boel die we opgevist hebben, kleine visjes allerhande, zonde van die beesten. Ik blijf me trouwens afvragen of er nog wel vis in de zee zit als je elke dag die vangsten bekijkt! Zonde toch!
Dan de auto in en koers gezet naar Selinunte, een archeologische site vlakbij de zee. Jammer genoeg hebben hier in de zevende eeuw een paar aardbevingen de boel naar beneden doen donderen (dat moet spectaculair geweest zijn!!! Zón stenen jong!) wat maakte dat het eigenlijk een grote berg stenen is. Maar je kan je wel voorstellen dat het imposant moet geweest zijn. Eén tempel de tempel van Hera- werd in 1958 weer opgebouwd en das tof, want dan kom je tenminste niet voor de drol van janus(lees: een boel stenen op een hoop) dat hele end omhoog gebeend in een temperatuur van 35°C en meer!!
Na dit tempelbezoek en de fikse wandeling, zijn we doorgereden naar Nemfi, dachten dat we daar pied dans leau een koffietje zouden drinken, maar kwamen in de bovenstad uit. Soit, de cappuccino was even lekker hoor, bitje lauw misschien. Dan maar verder naar onze eindbestemming, Sciacca, alwaar we zullen logeren in de B&B da Lulo e Gaga, uitgebaat door een homokoppel, deels kunstenaar( Lulo, van Giulio),van het andere deel (Gaga, van Gaspar) is niet duidelijk wat hij doet, maar hij houdt iets open in de stad. Braaf volgden we onze gps en wat toen volgde heeft menig rectaal fronsen bewerkstelligd!!! OMFG!!!! De oude stad van Sciacca bestaat uit SUPERSMALLE straatjes die soms zomaar ineens- doodlopen op een trap. Het zweet brak mij al uit toen ik zag wat voor steile straten we omhoog moesten (geloof mij, daar kan het vertrek van een rollercoaster nog van leren!!!) ik hààt die steile straten, krijg er het groen en geel van en ook nog het zweet! Maar Marc hield zich koen en sterk, ook nog toen we een straatje doormoesten dat nét de breedte van ons Vanigliaatje had! Àààààrrrrrggghhhhh! En toen reden we ons zowat klem in een Vicolootje (lees: klein straatje, doorsteek eigenlijk) en zijn we maar te voet op zoek gegaan naar de B&B. Zucht! Het zweet stond ons in de schoenen en op nog een paar plekken !!! Kunstenaar Lulo deed open en vervloekte meteen Gaga omdat die weer vergeten was ons te vertellen dat we niet op onze GPS moesten vertrouwen en gelijk had hij verdorie!!! De mens mee de auto ingesleurd nadat Gaga eraan kwam gekoerst en ons in sneltempo het hele huis liet zien, (want dat is wat we hebben: een heel huis, mét dakterras zelfs, woehoe!!) waarna hij weer even vlot koersend de deur uit vloog. Lulo heeft ons uit de wirwar van smalle straatjes geloodst, af en toe voor ons uitlopend om te zien of we door het straatje konden, en ons naar een plein gewezen waar we konden parkeren. Rugzakken eruit, Lulo ook beladen en wij te voet terug.
Zucht! Dubbele zucht! Allemaal bezweet en blij dat we terug thuis waren!
Na een verkwikkende douche zijn we helemaal tot aan de haven gewandeld, dat is zon drie verdiepingen van de stad naar beneden en hebben een spectaculaire zonsondergang gezien. Een beetje verkeerd gelopen ook, in een beetje een achterbuurt verzeild geraakt, maar door de geweldige oriëntatie van Marc toch terug op het juiste pad gekomen. En dan maar gaan eten in een tentje dat Lulo ons had aangeraden. De helft van de kaart was er niet, maar wat we kregen was toch heel lekker en niet duur en de wijn voor 7,5 eur een hele fles witte Siciliaanse lekkere wijn niet slecht toch?! Tijdens het etentje nog een babietje van 1 jaar oud geëntertaind, die het geweldig voor Marc had (Vincenzo, groot uitgevallen voor zijn leeftijd en superkoddig!) En dan de klim naar ons adelaarsnest terug hervat wéér zweten!- want het is hier echt nog lichaamstemperatuur-warm en deugd dat dat doet!! Heerlijk gewoon!!
Nu duiken we in ons bedje, morgen mogen we wat langer slapen want Gaga komt maar rond negen uur om het ontbijt klaar te maken jeuj! J
wegens geen internet in onze studio (zucht) zitten we nu in een bedoempt internet cafe in de pikkedonker te zweten en een kamer voor morgen te boeken. de blog is klaar en zal verstuurd worden zodra we terug online kunnen op een comfortabele manier ! tot dan!
Goeie avond iedereen! Even laten weten dat ik hier met een geweldige, nagenietende grijns zit, want we hebben vanavond supergeweldigenormheerlijkfantastisch gegeten!!!! Aaaaaahhhh, geprezen zij het boek 100% Sicilië, want alles wat we al deden dat daarin beschreven staat, is een topper van formaat!!
Maar laat me beginnen bij het begin: na het ontbijt in het klooster, compleet met echte kloosterkoffie (lees: pikzwart, je moest hem bijna doorknippen als je kop vol was!!) maar ook met heerlijke prosciutto crudo, vers fruit, tomaatjes en zowaar baguetten, zijn we nog even het stadje ingedoken, om het ook eens by day te bekijken! En dat was zeker een goeie keuze! We hebben ons schandelijk laten gaan bij Pasticceria Maria Grammatico (www.mariagrammatico.it) de crème de la crème van Siciliaanse banketbakkers, alwaar we heerlijke koekjes en kleine gebakjes hebben gekocht voor onderweg (mierenzoet wel hoor, zo van het soort waar de vullingen al spontaan van uit je tanden komen gevallen als je de zak opent!) Nog een paar kiekjes genomen van het kasteel in zonlicht, van de prachtige kust en van de zoutpannen en Trapani in de verte. Dan de auto in, richting Trapani.
Hmjah het blijft een havenstad, ons kon het niet meteen bekoren, hoewel het oude centrum best gezellig is, maar het had hét niet. (ok, wij zijn redelijk moeilijke mensen, maar waarschijnlijk ook al veel Italiaans schoon gewoon en dat is dan voor ons de regel) Dan maar doorgereden naar de zoutpannen. Dat was nog eens de moeite zie! Dat zout wordt losgefreest en dan lopen er een tiental mannen met kruiwagen om dat zout op te scheppen en in een bak te gooien. Dit Siciliaanse zout zou één van de beste van Europa zijn, ons was het vooral te doen om het pittoreske! Maar amai die mannen die daar met hun sandalen inzaten, dan moet je geen wondje in je teen hebben hoor! Waarschijnlijk wel héél zachte voetjes van de voortdurende scrub! Na het zout, het verleden, dus togen we richting Segesta, waar we de Tempel van Artemis zijn gaan bekijken. Moooooooi! En zo intact! Ok, er staat geen dak op en de verticale groeven in de zuilen ontbreken omdat hij eigenlijk niet af was, maar hij staat er zo perfect in het landschap indrukwekkend!
En helemaal opgeladen van dit moois, vonden we dat we best te voet de 1,5km lange klim naar het amfitheater konden doen, ipv de bus te nemen, kwestie van die mottige pizza van gisteren eraf te werken. Ahum! Het was wel palna de middag, de zon op onze bol wie heeft er nog een saunabezoek nodig?! Zweten tot waar je het niet wil weten ! Maar het resultaat mocht er zijn: ook weer écht helemaal dik de moeite, heel deze site die ze nog steeds verder aan het onderzoeken en ontdekken zijn. En een bonuspunt: de tempel zag er vanuit de hoogte nog mooier uit! De afdaling was drie keer niets natuurlijk, dus waren we zonder een spatje moeite gauw weer bij de auto. Richting Marsala deze keer!
Hier hebben we ons even laten gaan en een superhotelletje geboekt: Hotel Carmine (www.hotelcarmine.it), een stukje duurder dan de vorige, maar dsjiezeseffingkraaist!!!! We hebben een droom van een kamer en een wolk van een badkamer! Heerlijk toch!! Dus onmiddellijk een lekkere douche genomen, vastgesteld dat we danig verbrand waren en dan terug de stad in. Kwamen we aan een prachtig gerestaureerde kerk, de Chiesa Madre en was er toch wel weer een huwelijk aan de gang zeker!!! Op een bankje hebben we de lokale bevolking (en de toeristen, die haal je er zo uit!) gadegeslagen en nadien genoten van de mooie mensen en het mooie koppel!
Dat verdiende een aperitief, dus wij naar een pinoteca: "La sirena ubriaca", een kleine enoteca met krukken binnen en buiten én ze geven een boel lekkere hapjes bij je glaasje Marsala wijn. En we hadden de indruk dat de baas een Ted Danson lookalike!- alles allemaal even voorproefde! Heerlijk toch! Dit is echt genieten! Potje pesto met pistachenoten gekocht, juhum!
Nadien verder naar het restaurantje van de avond: Il gallo e linnamorata (www.osteriailgalloelinnamorata.com) Dit was een supervoltreffer van formaat! Het verdient pluimen, duimen omhoog, sterren, gelukwensen, bloemen en kransen ! voor amper 35 kregen we het volgende: een voorgerechtje van inktvis met een zalige, smeuïge aardappelpuree met citroendruppels, een arancine (bal met rijst en zalm, normaal met vlees, het heet zo omdat het eruit ziet als een sinaasappel, deze was mini versie dus mandarine ), een puree van vis met munt en een gegrild/gefrituurd visfiletje met aubergine, kappers, tomaat en olijven. Al maar goed dat we dit voorgerechtje gedeeld hadden!! (één voor ons twee) nadien had Marc pasta met verse tomaten, tonijn, tonijneitjes en ik had van die opgedraaide pasta (busceria, lekker maar zwaar omdat het veel is per sliert!) met pistachepesto, verse tomaten, garnalen en look.
Toen konden we geen pap meer zeggen, maar we kregen nog een bordje met amandel- en sesamkoekjes van de zaak, én een likeurtje, juhum! Nog even Franse toeristen uit de nood geholpen die geen letter anders dan Frans spraken en mijn goeie daad voor de dag was ook weer een feit!
Daarna naar ons hotel nagenietend, genieten van het heerlijke weer hier, van de relaxte sfeer er is zo weinig nodig om gelukkig te zijn
15/09/2011: Monreale, Castellamare di Golfo,San Vito lo Capo en Erice
Hey iedereen! Toch even melden dat we gisterenavond héérlijk gegeten hebben!! In La Dispensa de Monsù,aan de mooiere kant van Palermo. De Via de la Libertad is zoals de Champs Elysée en vlak ernaast liggen mooie straten. Awèl, daar dus, in een delicatessenwinkel annex restaurant, waar we heerlijke gefrituurde scampi met een soort van engelenhaar rond hebben gesmikkeld en nadien pasta met verse visragoût, doorgespoeld met een bio dynamische Siciliaanse wijn en een Limoncello toe! Meer moet dat niet zijn! Vanmorgen na het ontbijt:rugzakken aan en hop, naar het autoverhuurbedrijf. Het was al danig warm, dus het zweet stond mij als snel in de schoenen! (ik hou het proper!)Ons autootje is een Fiat 500, crèmekleurig dus we doopten het Vaniglia, omdat het lijkt op een bolleke vanille ijs! Nog gauw even de volle asbak leeggestofzuigd (bweikh!) en toen hebben we ons in het Palermitaanse verkeer gestort! OMG!!! Gene zever hoor! Want ze vallen van alle kanten aan! En alomtegenwoordig zijn ook de scooters, motos en Vespas, de moeite!!
Zonder ongelukken hebben we toch Monreale bereikt, alwaar we ons zwaar zijn gaan vergapen aan het goudmozaïek in de Duomo. Net zoals de Capella Pallatina maar dan in het groot! Enorm veel fragmenten uit het Oude maar ook het Nieuwe Testament zijn hier te zien, je kijkt je ogen uit! (en mét ons, volledige busladingen met halfbejaarden, hun begeleiding met het obligate felgekleurde parapluutje in de lucht! ) Na nog een bezoek aan de toren, met pràchtig uitzicht op de kloostertuin van de Benedictijnen, zijn we nog een cappuccino gaan drinken om nog even na te genieten van het mooie plein. (jammer genoeg zaten we achter wat struiken!!!)
Dan richting Castellamare di Golfo, heel pittoresk gelegen in u raadt het nooit!- de Golfo di Castellamare! We denken dat het toeristische seizoen zowat op zijn einde loopt, want wij waren bijna de enige wandelaars in het haventje (ofwel de enige zotten die bij die hitte s middags op straat komen!) Dus dan maar verder gereden naar de oude Tonnaro, voorbij Scopello (heel lieflijk strandje ook weer, met pràchtig azuurblauw water!!) Dat is een oude tonijnverwerkende fabriek, die al jaren leeg staat, maar gelukkig niet neergehaald is. Hier werden scènes uit Oceans Twelve opgenomen, dus de verwachtingen waren hooggespannen Awèl zie: een echte toeristenval! We waren diep teleurgesteld! Je moet dan 3 betalen om binnen te mogen en als je dan een steil weggetje hebt afgewandeld, stoot je niet op tonijn, maar op een hoop mensen die daar liggen te bakken en te braden in de zon! Wèg charme van het hele plekje!!! Dan maar terug weggebeend! Maar: eerlijk is eerlijk: de oude gebouwen liggen er super lieflijk tegen een achtergrond van rotsen en diepblauw water.
Onze volgende bestemming was San Vito lo Capo. We hebben meteen ontdekt waar de rest van al die toeristen zaten!! Een blik op het volgepakte strand, deed mij meteen denken aan een kaart die we ooit in Benidorm zagen: een grote paëllapan met bradende mensen en de zon met koksmuts erboven. Need I say more?! En toen was het eerste ijsje een feit! Marc proefde van pistache en zuppa inglese en ik had iets met amandelen, juhùm! Maar het was smikkelen tegen de klok, want het ijs was nogal zacht
Toen kwam onze eindbestemming in zicht: een berg met zijn hoofd in de wolken en daar bovenop Erice, zon 750 meter boven de zeespiegel, enkel te bereiken langs een kronkelende weg. Maar dit is echt een heel liefelijk vestingstadje met maar liefst 60(!!!) kerken en met straatjes zoals je die in Italië voorsteld: afgesleten kasseien. Héérlijk! Achter elke hoek ligt er iets moois, is het geen kerk, dan een kasteel dat sfeervol verlicht is, of een parkje met een leuke fontein, of gewoon, de gezellige straatjes.
We slapen in een oud klooster, Il Carmine (www.ilcarmine.com), sereen, stil, zo weer eens iets anders. Na een verkwikkende douche, zijn we nog even het stadje gaan verkennen, je hebt hier adembenemende vergezichten,soms komen de wolken ook heel dichtbij zoals een zendmast die ineens een suikerspin leek! en redelijk wat winkeltjes. Alleen de pizza vanavond was bijna gedrenkt in kaas, bweurrek! Geen goede keuze en het bewijst wat we eigenlijk al wisten: eet nooit ofte nimmer ergens waar de gerechten met fotos staan afgebeeld!!! Nu is het tijd om in onze alkoof te kruipen, na nog eerst het rozenhoedje natuurlijk! slaap lekker! xx
Italië 2024
en geeft het geheel iets heel verfijnds en luchtigs. Fantástisch mooi, luchtig, statig, echt prachtig! Helemaal vooraan, waar het altaar staat, hangt een Rubens - De Aanbidding der Wijzen, 
gekregen van België, want het was oorspronkelijk geschilderd in 1634 voor het klooster van de Witte Nonnen in Leuven, en aan het college geschonken in 1961. Om het tot zijn recht te laten komen, hebben ze de vloer en het altaar verlaagd, straffe mannen! Op de muren hier vooraan, kan je nog graffiti zien in rode kleuren, 
aangebracht door de soldaten van Cromwell toen dit religieuze werk als militair kamp werd gebruikt tijdens de burgeroorlog. Na de kapel was het tijd voor een bezoek aan de tuinen, ook deze zijn heel mooi en vooral groot! Hier hebben ze één kant van het gazon niet gemaaid, wat heeft geresulteerd in een bloemenzee van margrieten, korenbloemen, papavers, grassen, boterbloemen
prachtig! 
We zijn tot aan de Cam gewandeld en hebben dan de achteruitgang genomen om wat meer in de backs te gaan wandelen, zo kom je aan verschillende colleges. Via een brug zijn we terug richting centrum gestapt, want het was tijd voor een koffie. Die hebben we als take away bij Fitzbillies ( "Shocked"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Twisted Evil"){kind=icon}
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
 "Evil or Very Mad"){kind=icon}
 "Sad"){kind=icon}
 "Confused"){kind=icon}
 "Cool"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
 "Mad"){kind=icon}
