Zodus, na de Harbour Cruise en de mislukte (ik ben er nóg niet over!) whale watching tour, moesten we dringend terug wat op temperatuur komen en de innerlijke mens wat sterken. Gelukkig waren we tijdens de boottocht bijna altijd op het bovenste dek gebleven, daar werd je wel totaal uit je jas en uit je vel geblazen (goed voor alle bacterieën die zich hardnekkig aan onze huid hadden gevestigd, die hebben het onderspit moeten delven!!), maar je moest er niet toezien hoe mensen spuugziek waren van de deining. We waren eventjes eens naar beneden gegaan om wat op te warmen, maar daar werd je danig mottig door de deining, dan maar liever vernikkelen van de kou!!!
Zodus middagmaal genuttigd, in het zonnetje bij Wagamama, zalig! Noedels slurpen en intussen genieten van het straat theater want het is dit weekend theater festival in Boston en sommige van die mannen (allee, eigenlijk allemaal) zijn echt wel de moeite!
Daarna nog wat gaan shoppen bij American Eagle Outfitters en bij Abercrombie! Maar deze winkel is met niets te vergelijken met het hectische, loeiharde, pikdonkere, niet te doene Abercrombie op 5th Avenue in New York! Hier kon je gewoon rondlopen zonder dat je spontaan iemand een lel op zijn gezicht wou geven! Zalig!
Na deze totaal nieuwe ervaring, richting hotel gewandeld, omgekleed en terug de stad in. Deze keer kwamen we eigenlijk puur per toeval in Little Italy terecht! En dat zullen we geweten hebben! Aan elk goed- Italiaans restaurant stonden rijen mensen te wachten (zoiets geloven ze niet in België!) en zelfs aan de lokale bakkerijen (pastry shops) stonden rijen dik aan te schuiven voor hun pateeke! Allee jong! Geloof je nu zoiets?!
We hebben het eens bekeken en zijn toen ergens binnengestesseld, alwaar we wel even moesten wachten op ons eten (linguine met seafood) en een overlauwe merlot, maar kom, het viel wel mee.
Terug naar het hotel gewandeld, langs plekjes waar mensen gezellig met een take away zaten te dineren. Want dat heb je hier wel hé: (en met hier bedoel ik eigenlijk de VS voor zover we die kennen) plekjes waar mensen gewoon kunnen zitten, tafeltje, stoeltjes, geen bar, je kan er vanalles en nog wat doen: portie schaken, boek lezen, uithaal eten verhapsjakken, gezellig keuvelen dat zou bij ons niet waar zijn, binnen de kortste keren staat daar dan ene en wa mag het zijn?!
Rond den tienen het bedje in en dodo in het prinses-op-de-erwt-bed waar ik net geen opstapje voor nodig heb!
29 mei 2011
Mensen, het dient gezegd: WIJ HOUDEN VAN BOSTON!! Wat een héérlijke stad! Véél minder gejaagd dan NYC, heel Europees, prachtige huizen, en maar dat is ons persoonlijke geluk: zalig weer!!
Vandaag ging de trip met de metro richting Back Bay, alwaar we eerst een heel gezond ontbijt van youghurt met vers fruit en granen en amandelschilfers hebben genuttigd. Nadien in de Prudential Tower de lift naar het 50ste namen voor een Sky Walk. Jammer dat het achter glas was en niet live zoals in het Empire State Building, maar het was dan weer héél rustig, dus genietend rondkuieren en heel groot Boston aanschouwen!
Na de Tower zijn we langs de First Christian Church gewandeld (en er even in rondgekeken ook) Voor de Church ligt een waterpartij van 2,5 keer een voetbalveld lang en ¾ keer breed, echt wel mooi, en dan nadien verder gewandeld in de prachtige straten van Back Bay alwaar duidelijk de beter bedeelden van de samenleving huizen! Teruggekomen langs Beacon Hill en even door het park naar de metro gewandeld. Die hebben we richting het stadsdeel Cambridge en de Harvard University genomen. Beetje rondgetaffeld in het universiteitsgebied, een dametje van 95 lentes de richting gevraagd, en haar meteen de straat over geholpen. Op de campus ook wat rondgelopen, die deed heel Brits aan, en er was duidelijk iets te doen geweest, waarschijnlijk Graduation day of zoiets, want het stond er vol met podia enzo. Voor het standbeeld van John Harvard (een Engelse predikant en eerste weldoener van een universiteit die de Harvard University werd genoemd.Hij wilde dat de helft van zijn geld, samen met zijn bibliotheek aan de recent opgerichte school gegeven zou worden. Zijn schenking verzekerde dat de instelling kon blijven werken. In tegenstelling tot wat men soms denkt is John Harvard niet de stichter van de Harvard University - met dank aan Wikipedia :o) ) en dan het illustere (lees: totààl debiele!!!!!) idee gehad (tkwam van mij!) om dat korte stukje naar de Longfellowbridge te wandelen.
Juist! We zijn nu nóg altijd aan het bekomen en mijn voeten schreeuwen luidkeels NEEEEEEE!! als ze mijn stapschoenen in het vizier krijgen! Fuck zeg! Wat een trip! Aan lunchen zijn we gewoon niet toegekomen wegens gebrek aan mogelijkheid, dus werd het een granenreep weggespoeld door een energie drankje en ik kan je zeggen: we hadden het nodig!!!
Uiteindelijk de Longfellow Bridge(ofte: peper- en zoutvat brug) bereikt en overgestoken, moesten we toch nog wel Beacon HILL over zeker?! Àààrrrggghhh! Onze reeds zwaar beproefde kuitjes smeekten om genade, die we dan prompt vonden middels een koel, fris Budweiserken en een Guinessken in een Irish pub hetgeen het leed een beetje kon doen vergeten (maar helemaal tot aan onze voeten is het niet geraakt!)
Een doucheke, de ontstellende ontdekking dat we wéér verbrand zijn!!, en we kunnen weeral op weg voor het avondmaal!
Onderweg nog even vertellen dat het mij is opgevallen hoeveel Aziaten en bij uitbreiding Indiërs hier rondlopen! Echt! En Boston is duidelijk het nieuwe homeland voor de Ieren, want je struikelt hier bijna over de Irish Pubs enzo. Dat zal hier ook wel ambiance zijn op Saint Patricks Day! Allee, nu dus even terug buiten om nog een laatste snuif Boston op te doen, want morgen zijn we hier weeral en zeer jammerlijk weg!
Ik ben al de hele tijd iets vergeten en op een dag, ik weet niet meer precies wanneer, kwam het allemaal terug: de Amerikaanse iet of wat openbare toiletten! Dzjieses!! Ik geraak er niet aan gewoon, aan die hele grote ruimte onder de deur, alwaar je mits enige lenigheid weliswaar en middels lichtjes door de knietjes gaan- heel makkelijk kan bekijken wat je buurvrouw zo allemaal aan het fotteren is! Trouwens, na de plas, is het ook kwestie van net niet voor die gigantische spleet in de deur te staan, want dan ziet iedereen wat je zoal in huis hebt! Raar volk, die Amerikaanders!!!
Zodus: na een nachtje heerlijk slapen in het torenhoge bed- ik voelde mij een beetje de prinses op de erwt, maar dan zonder erwt, maar met wollige, heerlijke matras en dito dekbed- hebben we ons klaargemaakt voor ons half dagje Whale watching.
Eerst hebben we ons een pleuris gezocht naar iets om te ontbijten en toen kregen we ineens overdaad, want we stootten op een marktje dat enkel eetkraampjes had. Heb ik trouwens al vermeld dat de mensen hier constant lijken te eten? Altijd wordt er hier gebunkerd en gesmikkeld en gesmakt, het is écht geen wonder dat die mensen hier zo stevig zijn (lees: moddervet) Dat heeft één groot voordeel: ik voel mij hier ok!! :o)
Zodus: na onze cholesterol nog een paar trapjes omhoog gejaagd te hebben, zijn we rustig richting Long Wharf gekuierd, alwaar onze zeestomer het ruime sop zou kiezen. We werden lichtjes een rij ingeforceerd en hadden dan ook nog geen keuze: op de foto gingen we! Duh!
Zo tegen iets na tienen kwam onze boot eraan gevaren en konden we aan boord. We gingen natuurlijk voor het beste uitzicht: helemaal bovenaan, dat we niet konden zitten wegens geen bankjes voorzien, namen we er dan maar bij.
Toen onze boot vertrok, rees het kippenvel in rijen van tien via onze benen naar onze nekharen, dus wij onze jas algauw aangestekt, had ik spijt dat we geen pots en handschoenen en sjaal en dikke fleece bijhadden!!!! Maar er waren ook mensen op de boot, die dachten dat walvissen spotten vanop de kant kon, met stillettos aan en een cavatje in de hand, want die stonden daar in hotpants, een flinterdun bloeske en hoge hakjes. Tjah
We waren de haven nog maar goed en wel uit, of we leken zo precies in de mouw van een grijze sweater te schuiven, alles werd grijs en je kon niet meer zien waar de zee in de lucht overging. En wind! En koud!! Toen er zon dik uur en driekwart voorbij was, begon er een deskundige hare uitleg door de micro te doen, waar we juist zaten en dat het gebied gekend was om zijn uitgebreid sea life, en dat er heel veel walvissen werden gespot enz, enz
Nu, allemaal goed en wel, maar WIJ HEBBEN GODMILJAAR GEEN ENE GEZIEN !!!!! nog geen mottige sardien kwam er langsgezwommen, laat staan een walvis of orka of dolfijn!
Fuk zeg!! Ja, ergens heel in de verte zagen we iets, wat leek op de uitademingsfontein van een walvis, maar aangezien de zee niet echt rustig was en er witte kopjes waren, kon dat evengoed een fata morgana zijn hé! Maar intussen was de mist weg en scheen de zon lekker, dus dat was een meevaller.
De kapitein begon toen lichtjes de kriebels te krijgen dat we al zo lang weg waren, Cape Cod was al in zicht (allemaal goed en wel maar geen walvis!!) en we moesten dus terug. En in het begin zag alles nog mooi blauw en fris, maar de haven vaarden we in al toeterend met een misthoorn, want je zag echt bijna niets. Vond er nog ne frisse het broodnodig om pal in de mist wat te gaan roeien! Die kerel was bijna overvaren!!! Sommige mensen
Eigenlijk waren we zowat verkleumd tot op het bot, en we waren blij om aan land te komen alwaar we een rain check kregen omdat we dus geen walvis of aanverwante gezien hadden. Maar wat zijn we daar nu mee?! Overmorgen vertrekken we al!
Trouwens, het lijkt een beetje aan ons te kleven: in Indonesië ging ik ooit op dolfijnen safari, geen één vermaledijd beest liet zich zien (ha nee, we stoven er met twintig motorboten op af, je zou voor minder stillekes op de bodem gaan liggen en wachten tot het over is!)
In India gingen we op tijgersafari, nog geen keutel gevonden daar!
En nu dit! Misschien is het toch een teken van God, dat wij niet gemaakt zijn om op safari te gaan!! J
Nu kruip ik in bed, morgen volgt de rest. Slaap lekker, xx
Een early rise vanmorgen, uitchecken, coffee-to-go meeritsen en dan richting Penn Station met de metro...als die al zou gereden hebben !!! Maar om zeven uur dus kennelijk nog niet, dus konden we beladen als muilezels- 6 (!!) blokken te voet richting Penn Station. En dankzij een vriendelijke New Yorker, zijn we geraakt waar we moesten zijn, anders hadden we nog lang kunnen zoeken!!Het dient trouwens gezegd: New Yorkers (en waarschijnlijk bij uitbreiding alle Amerikanen) zijn echt heel behulpzame mensen! Aangezien we zeker een half uur voor het vertrek aanwezig moesten zijn, zaten we ge kent ons!- al een dik uur te vroeg in het station, het zweet van het haasten in deze tropische temperaturen stond in onze schoenen en ook nog wat in hogere, niet nader te definiëren regionen.
Maar we waren snel waar we moesten zijn. En okee wat er dan volgt is te debiel voor woorden: niet vroeger dan een kwartier voor vertrek, komt het spoor van jouw trein op een bord, en van zodra het erop verschijnt, komt er een massale volksverhuizing op gang!!! F*ck zeg! Iedereen begint als een maf te koersen richting gate, alwaar je natuurlijk maar per persoon door kan. Ik heb de jonge vrouw voor mij bijna een lap gegeven, die blééf maar mensen laten doorgaan, waarschijnlijk een overdreven minderwaardigheidsgevoel, maar zeg kind! Wij willen ook nog ergens kunnen zitten hé!!!! Duuuhh! Dus lopen, in coupés loeren, doorbenen, nog eens loeren, pfff! Tegen het einde van de trein, toch maar op goed geluk een wagon ingestapt en wonder- daar nog lekker naast elkaar kunnen zitten!
Zie, dat vind ik dus stress voor den drol hé! In plaats van dat ze je een plek toekennen op je biljet net zoals in een vliegtuig, dan krijg je zo van die onvolwassen toestanden niet! Dan gaat iedereen rustig op zijn toegewezen plekje zitten. Enfin, soit, we zaten en dat was het voornaamste. Toen bleek dat onze trein een soortement van boemeltrein was! En eigenlijk leek hij zowat uit te bollen van station naar station. En héél af en toe vond de machinist zijn gaspedaal àààrrrggghh!Maar het uitzicht was mooi, we zaten gezellig in de trein een beetje te reizen, en ik ben nog een koffietje gaan halen in de restauratiewagen. Alwaar ik weer vriendelijk (!!) verwelkomd werd en alweer een totaal ongeïnteresseerde blik met dito beleefdheid naar mij toegeslingerd kreeg! ZEG! Wees blij dat je werk hebt en wees tenminste ewa beschaafd!!!!!!!
Na zon 4,5 uur zat onze trip erop, wij dus de metro in en richting Omni Parker House hotel
Jaaaaaawadde! Bitje poepsjiek hotel, zo nog echt ouwe glorie, héérlijk!! We voelen ons hier wel thuis, hoewel het Distrikt Hotel in NY meer ons ding was. We logeren nu ook maar op het 12de ipv op het 29ste de voorbije dagen . J
En dan ik zal het maar bekennen: Liefde op het eerste gezicht! Wat is Boston GEWELDIG!!! Heel Europees, redelijk klein, zalig!!! En het stralende superweer dat maar blijft aanhouden maakt het natuurlijk compleet!!! GENIETEN!!
Onze eerste wandeling leidde ons naar a place where everybody knows your name de Cheers bar!! Daar een Guiness geslurpt, en gezien waar Norms place aan de bar was, de indiaan aan den ingang bekeken, en dan naar boven, waar de set van de Cheers bar was nagedaan Aaaahhhh, nostalgie!!!
Rondgeslenterd in het prachtige park en in de stad, douche genomen en dan richting Long Wharf voor het diner. Eerst alweer een superlekkere cocktail geslurpt. En ik wil nu niet zagen, maar dat ijs altijd hé!!!! Miljaar toch! Dat knotst tegen je tanden, krijg je pijnscheuten, krijg je niet lekker je drankje binnen, zucht! Maar toch juhum hoor!
En toen mochten we gaan zitten aan onze tafel. Mijn gerecht was rauwe tonijn met soyasaus, alleen waren ze de soyasaus vergeten. En zon droge tonijn binnensjikken was ook niet de bedoeling, allee, ik heb zon half uur gewacht op wat saus. Intussen de ober, nog een ober en uiteindelijk de baas aan mijn bord, zich uitputtend in verontschuldigingen en hij zou de helft van mijn maaltijd betalen. Beetje nadien, nog eens verontschuldigen, want het duurde veel te lang, hij zou mijn hele hap betalen niet slecht!
Nadien zijn we voldaan en tevreden naar het hotel gewandeld, in het keihoge en vééééél te smalle bed gekropen en nu dus maffen, want morgen is het de Grote Walvisdag!! Jeuj!!!
Onze laatste dag in New York (deze week) Ik zit hier, bovenop het heerlijke, zachte, fluffy, gewèldige-ik-neem-het-mee-naar-huis!!!- bed van ons hotel, gewoon om terug wat leven in of beter uit mijn voeten te krijgen!! Pffff!Ik heb het gevoel dat ik op olifantenpootjes rondbagger, maar het was elke stap waard!
Want vandaag zijn we naar het hoge noorden lees: Harlem- getrokken voor een wandeling uit ons 100% New York-boekje. Maar laat me beginnen bij het begin: we waren weer redelijk vroeg wakker en ogen dicht blijven knijpen, daar trapte het lijf deze keer niet meer in, dus maar opgestaan, douche genomen en wijle weg. Ik in de hal van het hotel nog algauw een coffee-to-go meegeritst, kon ik ook eens uit zon bekertje met een dekseltje op met een teutje drinken, gelijk dechten!! Dan de metro in echt, wij hier in 40th Street hebben de langste aanloop naar het perron die we tot hiertoe al meegemaakt hebben! Das hier miljaar bijna de Meir afbaggeren alvorens ge aan uwen trein zijt! Dus das altijd een goed opwarmertje..
Uitgestapt all the way in Harlem! Het was alsof je ergens in een total ander deel van Amerika zat of zelfs gewoon in Engeland of zo! Zo heerlijk rustig (ok, we waren ook redelijk vroeg daar, maar toch) en zo mooi Allee,t is te zeggen: in het begin toch. We hebben door Astor Row gekuierd (130 W Street), de enige bakstenen huizen in Harlem met houten verandas, zon echte Amerikaanse porch, zoals in de film )gebouwd in 1880, ze waren zelfs nog mooier dan sommige huizen in The Village. Er waren huizen, met zo van die kelderappartementen, maar ipv dat ze zon mottige donkere dumpsters zijn, waren deze netjes en schoon, opgefleurd met bloemen en planten of zelfs tuinmeubelen.
Het was wel zo, dat we zo ongeveer de enige bleekneuzen waren die er rondliepen, maar we voelden ons niet onveilig of zo (het was ook de Bronx niet hé!)
Alleen dat moeten daar allemaal nachtraven zijn, want nergens een plekje om te ontbijten en ons beerken begon al stilaan te grommen. Dan maar in een superpropere Deli een heel gezonde smoothie gaan halen en die smààkte!! Er wou zelfs een oud meneerke met handschoenen aan- dat één zielig fleske in een zak steken, hij was duidelijk de professionele inlader! Koddig, maar het moest natuurlijk niet, die fles was sneller leeg dan dat ze gekocht was!
En ondertussen zwalpten en zigzagden we rustig verder door Harlem, begeleid door een stràlende zon en een verfrissend windje! Heerlijk! We kwamen door Strivers Row (W 138th Str) met huizen die gebouwd waren voor welgestelde blanken, en in de tijd dat alles nog met paard en kar vervoerd werd. Op sommige hekken staat nog walk your horses te lezen, en dat wordt nog altijd mooi terug bijgeschilderd. Strivers sloeg op ambitieuze zwarte Amerikanen.
Sommige straten in Harlem hebben namen van zwarte vrijheidsstrijders:Malcolm X, Adam Clayton Powell, Martin Luther,
Stilaan voerde onze weg ons meer en meer richting Central Park, maar dan moesten we eerst nog door de Carnotstraat dzjieses f Christ!! Wat je dààr allemaal ziet! Woorden schieten gewoon tekort! Hoedje af voor die zwarten, die zich soms aanstekken alsof ze meedoen in een toneelstuk, of die er niet om malen dat hun jeans vijf maten te klein is en alles er als een muffin over puilt, of je steekt krulspelden in je haar, trekt ze er nadien uit en laat die rolletjes in rijtjes langs je schedel lopen. We hebben ook al een paar dames gezien die eruit zien als een roofdier, met nagels van zeker drie-vier centimeter! Bweurrek!! Je wil niet weten wat daar allemaal onder huist !! En hoe doen die in godsname de afwas???
Om even te ontsnappen aan de drukte (en vooral onze voetjes even te laten bekomen) zijn we bij gebrek aan beter, écht dan een Starbucks binnengewipt voor een ontbijt. Dedees moest natuurlijk ook het obligate plaske doen, dus naar het toilet, dat vacant was OMG!!!!! Eerste beeld dat mijn oog trof: een zwarte,oudere meneer, met zijn hemd open, bolle koffie-met-melk buik, op de pot, het allerbeste van zichzelf te geven, gehuld in een walm om u tegen te zeggen (ik botste er boenk op!!) en met een blik van : ik zit hier wel hé! Jàààà doe dan misschien de deur op slot??!!!
Wij dus terug buiten en dan verder, langs Columbia University (alwaar Obama nog gestudeerd heeft) en dan in een Italiaanse Deli (ok, we hadden het kunnen weten) een heerlijke ciabatta met prosciutto en tomaat en mozarella laten ineenflansen- to-go, maar dan deed die mens er nog een flinke geut olie met azijn(!!!) op!!!
Toch bij nader inzicht en al smikkelend- hééééééééél lekker hoor! En vooral het bankje deed deugd! We hebben alweer zigzaggend- heel Central Park doorwandeld, en ondertussen een heleboel wandelaars, fietsers en joggers tegengekomen. En ik kan jullie zeggen: ik loop volgens Marc een bitje raar, maar wat voor rare vogels we zijn tegengekomen een mens zou bijna wensen dat hij een camera op zijn hoofd bevestigd had!!! Je hebt de stoere zeven mijls reuzen, die lopen alsof ze een T-Rex zijn, met zware stappen die indruk maken, je hebt de huppelaars, die dénken dat ze lichtvoetig lopen maar zich overloos belachelijk maken omdat ze eigenlijk debielig huppelen! Je hebt ook de ik-heb-er-nog-ergens-een-stuk-inzitten-joggers, eum dat spreekt voor zich, je hebt de doodlopers, de halve wandelaars, de echte atleten, de wannabee-joggers, de strak-in-het-vel lopers en de ik-laat-het-rustig-allemaal-wobbelen-joggers héééééérlijk!
Ook nog halfweg gestuit op een paartje dat elkaar zodanig aan het opvrijen was, dat het bijna genânt was om er voorbij te komen. Zeg!! Doetdathuishé!
Na Central Park hebben we ons even in de Apple Store gestort. Ààààààrrrrggghhhh! Wàt een drukte zeg!! Elke computer/I-pad/Mac Air/ was ingenomen en ook alle mensen die er werkten. Even onze mail gecheckt, en dan maar terug doorgegaan, het was ietske te druk!
En wegens bestellingen voor Abercrombie en Fitch hebben we ook die duik gewaagd Voor ondergetekende GEEN goed idee na een hele dag lopen en niet al teveel eten en dikke dorst. FFS!!!! MOET die muziek daar loeihard staan?! MOETEN er nu perse domme kalveren de doorgang versperren als je naar boven wil?! (want als je iets vraagt weten ze van niets!!!) en waarom geven ze een kledingstuk een naam op internet maar vind je er geen bal van terug in de winkel?!Ik werd er begot aggressief van! Conclusie: joors troelie is niet écht een die-hard fan van A&F, vooral niet als ze moe is en ze niet vindt wat ze zou moeten vinden, alle mooie mensen en six packs ten spijt (ergerlijk, want die laten je nog eens extra voelen dat je er niet uitziet zoals zou moeten!)
Het was toen DRINGEND tijd om de innerlijke mens wat van vocht te voorzien, dus doken we Europa Café binnen voor een drankje en vonden we when in Rome en hebben we er een dikke, zwarte, met pure chocoladedruppels belegde en LOODZWARE muffin verhaptsjakt àlle calorieën die we er vandaag moeizaam hebben afgemarcheerd in één smak er terug aan!
Even naar het hotel, douche genomen en dan hupla, terug het New Yorkse avondleven in op zoek naar avondeten. En dat hebben we gevonden!!! Bij 5 Napkin Burgers!! Eerst een cocktailke omdat de tafel nog niet klaar was (instant tipsy) en dan pffff! Vlees, broodje, kaas, uiringen, frietjes, bacon, véél teveel, véél te zwaar, maar ju-hùm! Om nooit meer te doen maar wel van te genieten op het moment zelf! De zaak was duidelijk in een oud slachthuis, met haken en weegschalen en een lopende band .heel sfeervol, heel VOL ook (leek wel een kiekenskot) maar de moeite.
Terug in de kamer, zak ingepakt want morgen trekken we noordwaarts, richting Boston.
Slaapwel iedereen, het is nu 22:10 en hoog tijd om de oogjes te sluiten!
Zodus: we vonden het wel een leuk idee om een stevige stapdag te beëindigen met een beetje lezen in Bryant Park, dat niet zover van ons hotel ligt en dat supergezellig is en de Ginger Margarita van de eerste namiddag had goeie herinneringen op onze tong achtergelaten... Bij het stekje van Southwest aangekomen, zagen we dat dit duidelijk the place to be was, het stond er afgeladen vol met New Yorkse al dan niet yuppen die er na het werk kwamen socialisen. Fijn zo! Wij gingen ons daar niet tussen wringen, dus Marc koos een plekje aan de tafeltjes en ik ging aanschuiven voor de drank. Alwaar ik weer mocht meemaken, dat ik lichtjes doorzichtig of zelfs onzichtbaar begin te worden! Maar uiteindelijk had ik mijn drankje (en niet eens zelf mogen kiezen of ik drinkgeld gaf of niet, ze kwakten het gewoon bij de rekening!!) en toog naar Marc. Echter dat was zonder de zwarte man gerekend die zowat op wacht staat aan de"uitgang" van het domeintje van het kraam, ik mocht er niet af, ik moest en zou met mijn drinken binnen blijven. Redeneren hielp niet en een scène schoppen is ook zo debiel, dus schoven we braaf op onze stappen terug (allee, braaf, luidop mopperend en kneutend van dat het een schande was enzo!) Een slinkse poging om er aan de andere kant af te stappen, mislukte evenzeer onder het alziend oog van een andere buitenwipper...pfff! Nadien zakte de nikkel: je mag in dit park (en ik denk in geen enkel park hier) alcohol drinken, alleen dus maar in de bar alwaar lekker aperitieven in de buitenlucht op dat moment gelijk staat als het "haringen-in-een-tonnetje-gevoel" maar soit. Dus om te vermijden dat je door de parkpolitie wordt opgepakt, moet het dus "binnenskamers" of beter "binnenslinten" gebeuren. Nadien toch nog wat mensjes gekeken en wat gelezen zalig! Het is ook zon heerlijk zomerweer hier!
We beslisten om maar een stuk pizza te gaan eten bij een tentje op de hoek van de straat van het hotel, er staat altijd volk (dus die pizzas krijgen niet de kans om slecht te worden) en je kan al een stuk hebben voor 1$, het moet niet altijd hoogculinair zijn nietwaar!
En toen werden we getrakteerd op weer een portie New Yorkse gastvrijheid en vriendelijkheid de pepperoni stukken werden op een papieren bordje gekwakt, nog voor mijn hand mijn portemonnee raakte, werd er al luid néééééxt!! geroepen en kreeg ik de meest onverschillige, komt er nog wat van-blik die ik gezien heb! Zeg!!
Qua sfeer en gezelligheid scoort dit een 1, maar de cuisson was wel ok en het eten was zelfs lekker!!
En dan is het zover: onze reis naar New York staat voor de deur! Gedurende maanden hebben we links en rechts tips en tricks gesprokkeld en in een document gestoken en dat slepen we nu met ons mee, vastbesloten om een heleboel hoekjes en plekjes te ontdekken, die we vorige keer in onze haast om toch zeker alle highlights te zien, gemist hebben.
En deze keer willen we ook meer GENIETEN van New York, ons eens ergens zetten en de wereld aan ons voorbij zien gaan, gewoon..rustig
Dat begon vanmorgen al iets minder rustig, want je denkt dan wel dat je onwijs vroeg uit je bed komt, maar na de douche bleek er nog maar bitter weinig tijd over om te eten/rustig de auto in te laden/nog eens een toerke-als-laatste-check door het huis te lopen/ de paar resterende aardbeien uit de tuin van Marc zijn ouders op te smikkelen, laat staan een deugddoend tasje koffie te slurpen
Maar soit, een tikje na het afgesproken uur stonden we bij Joris, onderweg nog feilloos (??!!) een fietser ontwijkend (khad hem gewoon niet gezien!!) en konden we onze trip écht beginnen. Een hogere macht had de rust op de snelweg zeker in de hand, want we hadden maar een piepklein accordeonfiletje, het vernoemen niet waard en waren iets na zeven reeds op de luchthaven. Afscheid genomen, beetje uit frak gebibberd en dan naar de incheck, alwaar we aan een heus verhoor werden onderworpen: zijn jullie getrouwd? Reizen jullie samen (neen, ik heb die man hier gewoon opgepikt, hij zag er leuk uit en moest dezelfde richting uit!), hebben jullie je bagage zelf ingepakt (tjah, mijn eunuch had een zenuwinzinking en moest rusten), hebben jullie iets bij dat als wapen kan gebruikt worden (méns, je kan tegenwoordig met bijna alles iemand de hoek om helpen, een goeie snok met mijn bh kan het wonder al verrichten!!) enfin soit, we werden goedgekeurd en wel bevonden en mochten dus onze rugzakken gaan afgeven.
Zo de eerste hindernis was dus al vlekkeloos genomen. Dat riep om een feestelijk kopje van de elitair chique en zwaar overprijsde (in Zaventem is het nóg duurder!) Starbucks koffie! Deze keer was mijn beker wel tot de rand gevuld,in tegenstelling tot een paar maanden geleden toen Katrien ons trakteerde en mijn koffie zich heel nederig verschool onder een massieve laag schuim alwaar er dan een zielig stroompjekoffie overbleef, maar als je dat ontdekt, is het te laat om nog te gaan klagen natuurlijk, want voor hetzelfde geld heb je je al een pleuris geslurpt aan het extra gouden vocht en wil je gewoon een refill !!) soit, vol dus! J
Dan maar langs de immer sfeervolle krantenwinkel alwaar je rug tegen rug langs de rekken kan schuifelen tot je je favoriete (of toch iets dat ermee door kan) tijdschrift gevonden hebt. En de tocht kan verder gezet worden, langs de lachebekjes van de douane ok, het is vroeg, maar zeg! Een beetje vriendelijkheid ?
Alvorens ons in het pretparkachtig afgezet loopparcours van de security check te begeven, hebben we eerst nog ons stukje frangipane taart verorberd, ju-hùm! En toen konden we er tegen. Maar wonder boven wonder verliep alles vlot, de machine floot zelfs niet toen ik erdoor kwam, het grootste bewijs dat je eens de veertig gepasseerd- op je weg naar beneden bent! Als je zelfs al niet meer door een machine wordt opgemerkt!!!!
Deze keer hebben we aan de gate geen rare vogels gezien, die met koptelefoon op hun Argentijnse tango of andere Zuidamerikaanse heupbewegingen aan het oefenen waren, toch zonde, want dat was wel een billenkletser!!
En toen mochten we dan eindelijk onze stalen vogel in ook al een oud beestje zelle!! We hadden al prompt spijt dat we op onze zak gezeten hadden bij de boeking, want dit is zeker geen British Airways! Om te beginnen, hangt de tv in het midden van de gang, om de drie meter, een jemelle is dus onmisbaar! Het geluid, mmmjah alsof het door de atmosfeer wordt gefilterd, dus een bitje een kwelling voor het oor, maar kom. Toen werd er omgeroepen dat er beverages and food for sale waren! Kregen we prompt allebei een kramp, maar die was maar van korte aard, want de vriendelijke steward, met haar dat duidelijk een eigen leven leidt, kwam ons al vragen wat voor drankje we wilden. Eum American Airlines hé, dus geen sterke drank, daar ging mijn obligate en supergewaardeerde G&Ttje!!! L koffie dan maar zeker? Ging gewèldig samen met de zoute crackers (zo werd beloofd op het pakje) Echter, volgens mij waren dit vermomde mottebollen, gebakken en gepekeld, bweurrek!!!
Maar het middagmaaltje maakte ook weer dat ongemak goed: Marc nam een pasta en ik de kip (ook vergezeld van overdone pasta, ik denk dat je zon al dente niet echt kan houden in de warme bakken van een vliegtuig, vandaar ), vergezeld van een soort tucjes (jum en ik heb er twee want Marc lust dat niet!!), een broodje met zaadjes, en een totaal opgepoeft zakje met een granenkoek in (denken we, nog niet durven openen, bang dat het ontploft!!)
En voila zie, we waren helemaal voldaan. Af en toe flitste de fasten seatbelts aan en leek het alsof we over verkeersdrempels donderden, maar kom aangezien het vliegtuig bijlange niet vol zat, hebben we onze vriend op de derde stoel vaarwel gezegd, en zijn we op de rij achter hem gekropen, véél meer plek!
Maar koud! Koud in dat vliegtuig! En zoals gezegd: a bumpy ride Maar goed aangekomen in JFK airport en na wat gesukkel ook op de juiste metro beland. Het hotel ligt redelijk dicht bij Time Square en het Theatre district en was: omg zalig luxueus! We liggen op de 29ste (!!!) verdieping en het lijkt hier heel rustig, vijf kamers per verdieping. Als je uit het raam krijgt, bekruipen de koude rillingen je ruggegraat, maar voor de rest is het superdeluxe buiten gehoorafstand van eventuele zatte New Yorkers en ander gespuis!
Marc een korte broek aan en een t-shirt en wijle weg, richting Bryant Park alwaar we heerlijk onder de bomen een Ginger Margarita hebben genuttigd, die prompt in het koppeke ging zitten (wat wil je? Toen was het ook al zowat kwart voor elf s avonds Belgische tijd), nog een kijkje genomen in de bibliotheek (prachtig) en wat rondgewandeld.
De temperatuur hier is superzuiders! Gemakkelijk 30°C, heerlijk (bitje doef wel!) en we genieten er echt van, maar je wil niet in deze stad zijn als het over de 35°C is!!
En vanavond gaan eten in Hells Kitchen, ons lichtblauw betaald, maar het was dan toch een eerste maaltijd die we eens goed deden, ipv anders, als we altijd wel ergens in een toeristenval trappen! Nog even naar de waterfront gewandeld en dan terug richting 40th street, alwaar het bedje letterlijk- gespreid was: chocolaatje, weersvoorspelling en dekbed teruggeslagen aaaaahhh!
In New Yo-hork!! Zingt Alicia Keys, en het liedje zit al de hele dag in mijn hoofd, wat een héérlijke stad! Je kan hier gewoon jezelf zijn, ook al betekent dat, dat je met een pluim in je gat en met een knalgroene bloes op een pimpelpaarse rok met rubberen laarzen loopt (écht, hebben we meer dan ééns gezien vandaag!), niemand kijkt ervan op. Iedereen beent gewoon door in zijn haastige, typisch New Yorkse ritme.
Mensen, nu gaat dedees slapen, bij ons is het inmiddels 3:10 en mijn ogen beginnen echt wel pijn te doen. Slaap lekker!
Het vervelende aan naar de US reizen is, dat je boenk in de nacht wakker wordt, omdat het dan jouw eigenste opstaan uur is Dus het was een kwestie van stijf de oogjes dicht houden en te hopen dat Klaasken nog eens langs kwam. Dat is redelijk ok gelukt, af en toe verstoord door de airco die opsprong elke keer als je je in bed omdraaide en daardoor warme lucht liet ontsnappen (zo leek het toch) Maar wel héérlijk geslapen in een zalig bedje! Het leek wel of we omgeven waren door dons, zo comfortabel en zacht. Tjah, een duur hotel, maar toch zijn geld wel dik waard hoor! Rond achten togen we richting Greenwich Village, alwaar we op het terras van een Italiaans restaurantje een heerlijk ontbijt verorberd hebben: Marc een eitje op zijn Italiaans: boemvol verse groenten en kruiden en aan twee kanten gebakken, ik hield het bij een kom granola met vers fruit (blauwe bessen, frambozen en zwarte bessen) en youghurt. Lékker!! De granola hier is met niets te vergelijken, dus mag ik niet vergeten van mee te nemen naar huis.
Aaaaah, (verzaligde zucht) wat is Greenwich Village toch gezellig en mooi!!! Nadien door Washington Square Park gewandeld, langs the Row (een rij mooie herenhuizen), en verder naar Union Square en de Green Market, zoooo gezellig!! Dit is hier echt wel dé plek om je verse groenten en fruit te komen halen! Je kan zelfs zakjes vullen met de groenten die je wil eten, zodat je geen zeven zakken met allemaal verschillende slasoorten moet kopen zoals bij ons! Wat een geweldig idee!
Na Tompkins Square Park alwaar er een uitdeling van eten en kleding voor de daklozen aan de gang was- zijn we met de metro naar Canal Street gegaan en dan terug bovengronds verdergemarcheerd richting Nobu restaurant,wereldberoemd, dus daar moesten we naartoe hé! Ook wel een belevenis, want we hebben er sushi en sashimi en Miso soep gegeten, lekkeueueueuer! Nu kunnen we daar ook weeral over meepraten zie!
Dan de metro terug in richting 14th Street (ik kan mij hier nog altijd niet oriënteren, al maar goed dat ik een levende gps bijheb, alhoewel hij daarstraks even gemankeerd heeft en we een bitje te veel naar het zuiden zaten J) richting de High Line. Dat was ook echt heel mooi, echt de moeite! Zo mooi aangeplant en dan het uitzicht:tussen twee gebouwen in, kon je in de verte het Vrijheidsbeeld zien. Ja dat had toch wel wat!Teruggekomen via Gansevoort street en daar wat gekwijld aan de winkels van Diane Von Furstenberg, Steve McQueen, Stella McCartney, Hugo Boss en de Apple Store!
Het was nog wel een stukje van daar naar het hotel, onze benen begonnen stilaan pijn te doen, maar het is veel te mooi weer om in die donkere metro te duiken, dus: stappen maar! Intussen kwam de stoom bijna uit onze tenen en waren onze zolen minstens een centimeter afgesleten, maar we hebben echt een boel toffe dingen gezien hier en dat allemaal onder een stralende zon, felblauwe hemel en een temperatuurtje van zon 28°C, wat kan een mens nog meer wensen?
Seffens gaan we terug richting Bryant Park en gaan we daar een beetje chillenen misschien nog zon lekker Ginger-aperitiefke slurpen, woehoe!! J daar wordt een mens gelukkig van zie!
Waar we gaan eten zal nog af te wachten zijn van de honger en de goesting, dus zal ik dit maar al posten.
en we zijn weeral bijna weg zie! Nog één keer slapen en we steken terug de grote plas over richting The Big Apple, om daar nog eens een stevige knauw uit te nemen! Rugzakken gepakt, alle laatste dingen klaargelegd, afscheid genomen van ouders en wij zijn er klaar voor! Nog eerst een nachtje (hopelijk goed!) slapen en ...let's hear it for New Yo-hork!! woehoeoe!! Blij dat jullie weer meelezen... benieuwd wat deze reis ons zal brengen. Heel veel plezier en tot gauw!
Italië 2024
 "Sad"){kind=icon}
 "Razz"){kind=icon}
 "Cool"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Shocked"){kind=icon}
 "Twisted Evil"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
 "Evil or Very Mad"){kind=icon}
