Vanmorgen aan de ontbijttafel kwam er ineens een superhappy, razend enthousiaste hond op ons afgestoven: onze wandelvriend! Die kwam overal snuffelen om te zien of er nog wat te verhapsjakken viel maar was door het dolle heen en hopste van links naar rechts en stoof overal heen. Dan zag hij de waterbak en begon daar als een zot in te dabben…de mafkees!! We hebben beslist dat we vandaag geen luie dag “thuis” houden, maar naar het Lago di Fiastra gaan en naar de Lame Rosse. Daar was de Duitser heel enthousiast over, zij gingen voor hun laatste dag naar de zee, maar hij was heel enthousiast over het meer en wat ze daar gezien hadden. Ze mochten alleen niet met hun fietsen daar rijden, dus denk ik niet dat ze tot aan de rotsformaties waren geraakt…En toen hij de woorden “Lame Rosse” uitsprak, wist ik dat ik daarover iets had opgezocht en dat ik daar een wandeling van in de nota’s had staan. Dus was het beslist!
Na het ontbijt togen we op weg: terug langs de weg die we eergisteren deden via Comunanza, Amandola, Sarnano. Ineens kwamen we een EuroSpin tegen, dat is de Italiaanse tegenhanger van Lidl en Aldi (denken we) en die waren we in Sardinië ook veel tegengekomen, het was daar dat we de anijsbolletjes met drop hadden gevonden. Dus: hop erheen want we zaten al maanden door onze voorraad! We hebben dan maar meteen tien potjes gekocht én twee zakjes chips voor de aperitief van vanavond! Jeuj! (Lichtjes hebberig, maar zo zijn we)
En dan verder richting de stuwdam van Fiastra. Op het laatste stuk kronkelweg reden we zo goed als alleen. Er stonden een handvol auto’s aan de brug van de dam geparkeerd, maar daar konden we niet meer bij, dus hebben we de onze wat verder gezet, in de schaduw van een boom. Verderop is een parking, maar dat was met een keuterwegje steil omhoog en we hadden plek opzij, vandaar… We besloten om niet met onze picknick te gaan slepen, dus namen wat repen mee en drinken en we waren weg.
Het water in het stuwmeer is prachtig! Helder blauwgroen en er zwemmen redelijk veel vissen in. Aangezien het gebied daar onder water is gezet door de stuwdam, staan er ook bomen tot hun (kale) kruin in het water wat een raar effect geeft.
De wandeling loopt over een rotsachtig pad met dan weer een boel losliggend gesteente, dan weer door zachte bosgrond en door een heel speciaal stukje bos. Het is onwaarschijnlijk dat de bomen op zulke grond en zo schuin kunnen groeien!! En er staan zoveel mooie bloemen langs het pad, zelfs mini cyclamen zowaar!!! En massa’s daarvan!! Er groeit ook daslook, geurende brem, iets wat op een paardenbloem lijkt maar dan lichter geel, boterbloemen, een soort van hele fijne, ranke campanula,…prachtig! Het is dan ook een gezoem en gegons van jewelste naast het pad.Maar daar kan je niet op letten, want op sommige plekken heb je écht al je aandacht nodig om niet te vallen of weg te schuiven over al die stenen!
Na ongeveer 1,5 uur lopen, kom je aan een super steil stuk met heel veel stenen, waar je - zo’n beetje als in een zandduin - goed je evenwicht moet zoeken en extra oppassen dat je niet wegglijdt, maar je wordt dan ook beloond met een pràchtig uitzicht! Waauw! De door het water en de wind weggesleten rozig/gele rotsen zijn adembenemend! ( voor zover je nog adem hèbt na de klim! ) Het doet wat denken aan Bryce Canyon of Antilope Canyon, in het kleiner dan, maar evengoed…
Het is een beetje kriepie om naar beneden te gaan nadien, omdat het toch wel wat schuiverig is en omdat joors troelen niet meteen de grootste dapperste avonturier is. Maar ik ben er toch geraakt en het alternatief - daar boven blijven zitten - is natuurlijk geen optie.
Op exact een uur hebben we de tocht terug afgelegd en was onze picknick onze naam al aan het scanderen! We hebben onze “pikkeltjes” uit de auto gehaald en installeerden ons op het strandje om de stevige gust van een brood, met prosciutto en trostomaatjes te verorberen. Het brood was wel van die aard dat je er iemand de hersens mee kon inslaan, dus heb ik een stuk overgehouden voor de ezels, mijn kaakspieren geraakten licht overwerkt!
Donkere wolken pakten zich samen in wat we denken dat “onze area” was, maar wij konden nog wel wat van de zon genieten, tot in Amandola, toen was het wel al merendeels bewolkt. Daar hebben we in een voos barretje/pasticcheria een cappuccino gedronken. Marc koos er nog een gebakje bij dat eruit zag als een vidé-koekje met een dot crème in en een laag chocolade. De crème bleek citroencrème te zijn en het algemene enthousiasme op het pateeke was matig.
Bij aankomst in Ramusé hoorden we van de familie dat het stevig gehageld heeft toen ze in Forcé waren. Dus vandaag zijn we daaraan ook weeral kunnen ontsnappen!
We hadden afgesproken met het Duits koppel om te aperitieven omdat het hun laatste avond is, en bijna zodra ze thuis waren, zaten we aan de grote tafel. De andere mensen kwamen er later ook bij zitten tot we gingen eten, gezellig!
Het eten was een bruscetta met sneetjes kaas en trostomaat, een super lekkere lasagne, en dan frittata van artisjok met gegrilde courgette reepjes (volgens mij hadden we dat al eens gehad, maar evengoed blijft het lekker) Het nagerecht was verse ricotta met verse aardbeien en smaakte ook supergoed!
De kinderen van de andere mensen wilden met de “bat detector” op zoek gaan naar vleermuizen, maar het was waarschijnlijk nog ietsje te vroeg op ofwel de avond ofwel het seizoen, maar ze vonden wel glimwormen !
Heerlijk om dat nog eens terug te zien! Dat zie je nooit meer bij ons! Het leek wel een sterrenhemel in de struiken! Prachtig!!!
Ook vannacht zijn we onder een volle maan gaan slapen…
Vanmorgen was Ninja er weer (de nicht van Paolo) en het lijkt telkens of ze ruziemaken maar het is gewoon hun manier van doen…het is wel een stevig gekakel onder onze kamer, maar intussen zijn we het gewoon.
Onze Duitse vrienden vallen later dan wij uit hun bedjes, dus daar wachten we niet op. We kregen een tote bag van Paolo met daarop een opdruk van Ramusè. Gisteren vertelde hij ons dat dit het huis van zijn grootouders was (en de grond) en dat hij - toen we hem in Ascoli tegenkwamen met zijn oom - net een stuk grond van zijn oom had gekregen, extra aan dit land. Wel heel fijn voor hem!
Kennelijk was Ramusè vrij volgeboekt tijdens Covid maar is het nadien wat slap gevallen en hij moet wat meer reclame maken voor zijn agriturismo. Dat is waarschijnlijk de reden dat hij die zakken heeft laten maken met opdruk van een truffel met daarrond allemaal cirkels, eigenlijk wat zoals de binnenkant van sommige schelpen. De kern van Ramusè is terugkeer naar de natuur en de truffel…zoiets.Hij grabbelde een stuk keukenrol en legde daarop uit hoe we naar de supermarkt moesten gaan waar ze de anijslikeur verkochten, want de maker zelf zou waarschijnlijk niet thuis zijn en dan stonden we daar…We kregen ook eettips mee voor een lunch in Portonuovo. Tegen dik half tien zaten we al in de auto richting Loreto, het Lourdes van Le Marche, het heiligdom van de zwarte Madonna. We hadden de basiliek boven op de heuvel al gespot toen we hier op zaterdag voorbij reden, maar blij dat we toen niet stopten want vandaag scheen de zon! En alles is toch mooier als de zon schijnt!
Het was eigenlijk rustig rijden op de snelweg, ik zal de Duitse vriend nog gelijk moeten geven. Heel fijn eigenlijk, na het geraas en gewroet van afgelopen weekend!
We geraakten zonder problemen (en met maar 4,60€) in Loreto alwaar we de auto parkeerden en dan de kundige hulp van een parkeerwachtster moesten inroepen want het systeem van het ticket was voor mensen met een hoger IQ dan wij… Maar we waren niet de enige want een Duitser (weeral ene!) zat met de handen in de schaarse pijlen haar omdat hij er ook geen bal van snapte. Ons ticket was een feit, dus trad ik maar op als vertaler tussen de parkeerwacht en de man… iedereen gelukkig en een goede daad gedaan in het halve heiligdom.
Het was een beetje zoals de Taj Mahal: we kwamen door een grote stadspoort en daar lag ze: de basiliek gewijd aan Maria! Heel indrukwekkend en het handjevol zusters en paters dat over het plein liep, maakte het plaatje compleet!
Ik denk dat ze hier de klok rond eucharistievieringen houden, want toen wij in de basiliek kwamen, was er een mis bezig en een kwartier nadien, toen we een toertje door het centrummetje hadden gedaan, waren ze weer aan het bidden (allee, dat hoorden we door de luidsprekers) en het was niet dezelfde mis, want ze waren al aan de communie toen wij nog in de basiliek waren…
De “kapel van de pelgrims” was ook de moeite! Met prachtige plafond fresco’s en vitrinekasten vol met allerhande memorabilia en heiligbeenderen enzo. Op een kast stond een kader met daarin een jeansbroek en een foto van een truckchauffeur-mét-kruk en daarachter zijn zwaar vernielde cabine en een bedankkaartje.Het maakte toch indruk. Natùùtlijk kan ik zo’n heiligdom niet verlaten zonder een klein souvenirke te kopen,Marc liep intussen al terug wat buiten rond, die is niet zo voor al die heiligendingskes enzo.
Er zat een kunstenaar met krijt een hele mooie tekening te maken, maar daar heb ik jammer genoeg geen foto van genomen. We liepen eens rond de basiliek , maar daar was niet zo meer zoveel te zien, dus keerden we op onze stappen terug en gingen maar naar de parkeerplaats.
De volgende stop was Macerata (of de zee, maar dat was nog een hele trip verder noordwaarts en daar hadden we zo precies niet veel zin in) Macerata dus…het was al bangelijk om daar onder de oude stadswallen te parkeren (we moesten eerst een kei steile straat op - niet echt mijn ding), ook hier moest je hogere studies gedaan hebben om de parkeermeter te begrijpen, maar het lukte toch.
En dan de stad in. Dit is overduidelijk een universiteitsstad en jammer genoeg zie je dat ook aan de overvloedige graffiti die maakt dat het allemaal wat marginaal aandoet, zonde…
We hebben in Centrale een hapje gegeten: Marc een hamburger en ik een lasagne “vincisgrassi”. Je wil niet weten wat erin zit (varken, rund en kipgehakt) maar het is wel lekker en - ideaal als lunch - niet veel!
Weggespoeld met bruiswater waarvan het bruis ook ergens in een ver verleden lag maar soit.
Nadien zijn we de stad wat gaan verkennen, maar - eerlijk is eerlijk - ze kon ons niet bovenmatig bekoren. Naast het Piazza Centrale was er eigenlijk weinig moois.
En het rare is: hier komen de “automatenkotjes” hoe langer hoe meer voor, dwz: ipv een bar of een winkeltje, haal je gewoon je drankje uit een automaat die ergens in een nis staat. Gezellig en knus (not! )
Macerata kon ons eigenlijk niet verder bekoren, dus moest de volgende stop bedacht worden: dat was: “likeur gaan kopen “ of “naar Grottammare”. Drie keer raden wat het geworden is…. Juist! De anijslikeur!
Hiervoor moesten we voorbij Force en Rotella richting Ripaberarda. Allee, toch volgens de Paolo zijn keukenrol! Hoe meer we het binnenland inreden, hoe donkerder het werd. Af en toe zelfs de occasionele bliksemschicht en donderslag. En toen zagen we het: er moest vast en zeker een wolkbreuk geweest zijn tijdens onze trip, want er lag enorm veel modder op de weg en er waren zelfs hele klodders planten weggespoeld, mini-aardverschuivingen dus!! De temperatuur daalde ook zienderogen, van nog een hele aangename 26 graden in Loreto naar zo’n 16,5 graden op de likeur-bestemming!
Onderweg zagen we de prachtig besneeuwde toppen van het Sibillini gebergte machtig en massief uitsteken. Nu de zon erop stond, zag je pas hoe hoog en machtig ze waren!
Bon, de supermarkt dus…Paolo zei dat die even uit het gehucht Ripaberarda lag, dus we reden ergens een keuterbaantje af waarvan mijn Google Maps had gezegd dat er een supermarkt was. Niet dus…dan maar wat verder en hoera, hoezee! We zagen op onze rechterkant een gebouw dat een supermarkt leek ter herbergen achter een barretje “Coal Il market”. Het zag er niet veelbelovend uit maar we gingen het toch eens proberen. En zowaar! Hoera hoezee! De anijslikeur was aanwezig, niet meteen in vollen getalen, maar toch een paar flessen. Toen we volop aan het bekijken waren welke fles we zouden kopen, kwamen er een paar dames onze richting uit, dus heb ik maar snel een paar flessen vastgegrabbeld, het zou eeuwig zonde zijn als we ze voor onze neus zouden zien verdwijnen, toch?
De bloem “00” was hier ook heel goedkoop: 0,79€ voor een kilo! Tegenover 3€ in Delhaize!!! En hier verkopen ze nog de échte macarons voor in de vla, dus hebben we hiervan ook nog maar twee pakjes gekocht. Dàt noem ik een stevige slag doen!
En daar moest op gedronken worden! Een koffietje (we zitten tenslotte in koffieland en ik lijk hier wel af te kicken van de koffie) en een limonade voor Marc. De dame had niet helemaal door dat ik géén kleine straffe koffie met melk wou, maar een gewone, want ik kreeg weerom een kaboutertasje weliswaar met een wolkje melk.
En dan nog een potje chips en een flesje met gezouten pindanootjes en dat allemaal voor de luttele prijs van 2,90€, waarbij mijn koffie 0,90€ kostte!
Wegens een paar wegomleggingen (het is hier ook bijna verkiezingen hé en dus overal “lavori” op de wegen) geraakten we pas wat verder op de weg naar Force en zagen we dat het een stevige wolkbreuk moest geweest zijn! Overal gelige plassen en modderhopen… en sporen waar het water in stevige snelheid van de heuvel moest gekomen zijn! Onnodig te zeggen dat het leek of onze auto meegedaan had aan een modderrace… het was tot op de voorruit gespat!
We waren nog niet zo lang terug op onze kamer toen we de nieuwe gasten hoorden aankomen: een Duits koppel met twee zoontjes. Gedaan met onze rust, want ze hebben niet goed door hoe de voordeur werkt wat resulteert in een hoop gemorrel met de grote sleutel, een hoop getaffel op en af de trap, iets wat op de verbouwing van het appartementje hierboven leek,…
Het was toch te mooi weer om binnen te blijven zitten, dus hebben we nog een wandelingetje in de tuin gedaan. Daar werden we door Paolo en zijn Zia aangespoord om kersen te plukken en mispels te eten, vers van de boom. Lekker !! Er zijn hier ook moerbeien, dat is ook al zo lekker!!
Aan het diner zagen we de mama zitten met één van de zoontjes. Die zijn best wel vrank en vrij hoor, gingen van tafel, loerden achter het gordijn naar wat er in de keuken gaande is, en zaten behoorlijk te lachen, maar ik denk dat dat normaal is voor jongens van die leeftijd…
We aten een bruscetta met een streepje spek en gedroogde salie, nadien was het spirelli pasta met tomatensaus en worst en daarna een halve gevulde paprika met gehakt en gebakken courgettes met olie.
Het dessert was terug een “salami” van ricotta, met amandel en koekjes en chocolade, maar ik heb ervoor bedankt want dat was gisteren wat zwaar gevallen. Maar het anijslikeurtje, dat is mijn favorietje natuurlijk!!
Het was een prachtige volle maan, daar heb ik een paar foto’s van genomen en we zijn blijven kletsen met de Duitse vrienden tot na tienen, Paolo had toen al lang zijn keuken gesloten…
De hele nacht heeft het geregend en gebliksemd en ergens midden in de nacht begon - denk ik - de blinde moefti te blaffen! Toen kreeg ik toch wat schrik, zo’n hond blaft niet zomaar, wat als er iemand op den hof kwam? Paolo was er niet…
De kikkers waren hun best aan het doen! Echt, dat is niet normaal hoe die liggen van hun gat te maken! Geen gekwaak, maar een aaneenschakeling van “taktaktaktaktak” da’s een neurotisch beest hoor!! Dzjieses!!
Ik zal dan toch terug in slaap gesukkeld zijn, want het was al licht aan het worden toen ik nog eens wakker werd, waarschijnlijk een uur of zes. Marc is toen ongeveer beginnen lezen, ik heb me nog eens omgedraaid, altijd goed…
Ik hoorde trouwens dat het regende, dat het NOG STEEDS regende, dus dat beloofde voor de dag die kwam!
Er was een hoop lawaai en gediscuteer en geroep in de keuken onder ons, alsof Paolo en de dame-van-het-ontbijt ruzie aan het maken waren, niet erg leuk eigenlijk om zo de dag te beginnen.
Het ontbijt was niet op het terras door de regen, maar binnen, waar we ook avondeten. De Duitse vrienden waren nog niet wakker, dus hebben we alleen gegeten, ook goed. Tegen dat we goed en wel gedaan hadden, kwamen ze uit hun huisje… We zullen vanavond wel bijpraten.
Het uitzicht over de vallei was prachtig! Er hingen dikke wolken tussen de heuvels en ook al is dat voorbode voor mottig weer, het blijft wel heel mooi om naar te kijken! Maar het begon te druppelen, dus we gingen maar snel naar de kamer. Allee, ik toch, Marc liep nog even door de tuin.
Het weer vandaag zag er maar zo-zo uit, maar je kan toch geen hele dag in de kamer zitten…
We besloten om de Gola dell’Infernacio dan maar te wandelen, het is een soort van Duivelskloof en naar het schijnt de moeite waard. We trokken onze stapschoenen aan, hielden toch maar een jeans en een trui aan en pakten onze knapzak mee. (Brood - prosciutto crudo en pommodori)
Eens we op de iets meer provinciale weg zijn, gaat het maar het wegje naar Force, dat is ééntje om het olleke open en dicht te laten gaan! Je ziet niet wat eraan komt en het is een beetje op het goed vallen uit de bocht nemen! Dus altijd blij als het huis met de dame met de hondjes in ‘t zicht komt, dan zijn we er bijna…
We zagen wel een hele mooie hop of Vlaamse gaai (die zitten hier allebei) en gisteren hebben we een prachtige buizerd zien opvliegen toen we voorbij kwamen, zò dicht hebben we zo’n vogel nog nooit gezien!
We vonden de Gola niet op de gps, dan maar het gehucht Rubbino ingetikt vanwaar we kennelijk aan de wandeling konden beginnen. Alleen…Er was daar nergens een parkeerplek, er was daar zelfs geen deftige weg en het leek alsof wàt er ooit geweest was, door de regen was weggespoeld. Heel gek dat er in de zomer massa’s auto’s kunnen parkeren en dat je nu niet ziet waar die ergens mogelijks zouden kunnen staan.
We besloten dan maar om de wandeling door de kloof te laten voor wat ze was en dat bleek een goeie beslissing, want dikke wolken kwamen over het Sibillini gebergte en door de kloof gezweefd en daar viel af en toe toch wel wat nat uit!
We besloten dan maar om het Lourdes van de Marche te gaan bezoeken: het Santuario Chiesa della Madonna dell’Ambro, wat prachtig gelegen was aan het einde van de weg. Parkeerplek met overvloed en ik kan me voorstellen wat het in de zomer of op drukke pelgrimsdagen daar moet zijn! Kraampjes en stalletjes en vanalles om te kopen, bikken en drinken!
Jammer genoeg was de Chiesa net gesloten en ging ze pas om half vier terug open. Het was goed en wel 12 uur dus we waren waarschijnlijk nét te laat…
Er loopt een wandelpad naast de kerk en verder door, deel van het Parco Nazionale de Sibillini, maar de hemelsluizen gingen open en dan zijn we maar terug de auto ingedoken…
Onze volgende stop was het dorpje Montefortino, hoog gelegen met een spectaculair uitzicht op de Sibillini bergen ( en op de kloof die onder een dik wolkendek dat tussen de twee bergen hing, verscholen zat). Maar eerst: een hapje eten om de innerlijke mens wat te sterken. We vonden een bankje aan een prachtig uitzichtspunt en hebben daar onze lunch van baguette- prosciutto crudo en tomaatjes verhapsjakt. En dat het smaakte!
Ondertussen gaf de zon de dag toch nog een kans en besloten we om onze regenjas maar in de auto te laten en het stadje te bezoeken. Wat is het hier mooi! Maar je ziet dat er heel veel vernieuwd en heropgebouwd is. Ik las in de gids dat meer dan een derde van de inwoners de stad permanent verlaten hebben, wegens de aardbeving. Wat maakt dat het een beetje een spookstadje is, mooie huizen, kraaknette straten, prima onderhouden maar dood… Op een halsstarrige stofzuiger na die ons begeleidde bij het binnenkomen in de stad. En in zo’n bergdorp met steile smalle straatjes, galmt zo’n Dyson natuurlijk nog eens extra!
Wat ons verbaasde, was dat er nog geeneens een centraal barretje is, er is nietsniemendalle!! Geen bakker, geen slager, geen Tabacco, geen bar. De aardbeving heeft hier duidelijk ook het sociaal leven een stevige knauw gegeven! Zonde…
Aangemoedigd door de wind die kwam opzetten en de zon die weer achter dikke wolken verdween, zijn we maar naar de auto teruggekeerd. De volgende post op het programma, was Sarnano. Dit kuuroord ligt aan de rand van het nationaal park en ook hier heeft de aardbeving zwaar huisgehouden. Het Piazza Alta is prachtig en ik denk dat het ‘s avonds ook heel mooi verlicht zal zijn. Het kleine kerkje Chiesa Santa Maria leek gesloten, maar even aan de deur leuteren en ik was binnen! Ze zijn het volop aan het renoveren en er rammelde wat in één van de ramen, dus ben snel terug weggegaan…
Wat een gezellig dorp is dit, maar weinig te zien, buiten de mooie huizen. Kennelijk is hier in de buurt een waterval, dat willen we natuurlijk even zien, dus hop, auto in en naar de Cascada dell’Antico Mulino del Piano. Ook hier was het weeral zoeken naar de parking - allee, dat moet hier toch een toeristische attractie zijn in de zomer?! - dus hebben we onze auto maar ergens in de buurt geparkeerd op iets wat op een parking leek en togen gezwind richting de waterval.
Tjah…een schuifel-en schuifpad hadden we vandaag nog niet gehad, dus dat kregen we nu, gelukkig stonden er hier en daar armleuningen waar een mens met evenwichtsstoornissen zich even kon aan vast grijpen.
De waterval was een stevige klets water die van een hoogte naar beneden viel, maar eerder van een cement plateau dan van een rotspartij. Het water was ook wat opaque en grijzig en zeker en vast niet helder en doorzichtig. Maar het was wel mooi om te zien. Onderweg was nog een mini versie van de waterval, meer in het groen en meer verstopt en dus heel mooi om te zien.
Of dat nu de hele afdaling waard was…kweethetzoniet. Wel héél blij dat er weinig toeristen waren, want mijn inmiddels overvolle blaas moest echt wel ergens geleegd worden, dus even in een hoekje een plasje en ik was terug een blij mens.
Onderweg naar huis passeerden we het lieflijke stadje Amandorla, ook héél mooi opgeknapt en supergezellig, maar we zijn er niet gestopt. Want in Communanza moesten we nog even in de Conrad stoppen voor een nieuw brood en nieuwe prosciutto. Zoooo schattig dat de mens achter de kaas-en vleestoog was: ik kreeg zomaar een stuk hesp om te proeven en toen ik niet meteen begreep wat hij wou zeggen toen hij vroeg waar ik logeerde, maakte hij met zijn twee handen een dakje boven zijn hoofd…keischattig!
Langs het keuterbaantje terug naar onze agriturismo alwaar Marc in een ijsbeer veranderde en moedig een plonske deed in het zwembad! Ondertussen werd ik gestalkt door één van de Siamezen die dringend behoefte had aan een knuffel en mij als een schaduw volgde. Jammer genoeg ben ik superallergisch voor poezen, dus meer dan wat flodderen en strelen over het hoofdje, wou ik niet doen. Trouwens, die dames zijn duidelijk in hun ruitijd, dus voor je het weet, ben je behangen met kattenharen!!
We maakten onze fles schuimwijn van gisteren soldaat op het terras, samen met een chipje-met-olijfolie- gemaakt. Tot mijn grote verbazing lusten poezen chips!!!! En nog geen klein beetje!! Maar je moet wel een voldoende groot stuk geven, want voor kruimels bukken ze zich niet hoor! (Hautaine kwezels!)
Onze Duitse maten waren vanavond uithuizig, dus moest Paolo voor ons alleen koken…. Zonde, de mens, maar hij bleef benadrukken dat hij graag kookt en dat het geen enkel probleem was. We aten eerst een bruscetta met artisjok (sùperlekker!), nadien een stuk lasagne (hier maken ze dat zonder witte saus, en dan kip met salie en geroosterde mini courgette in schijfjes met olijfolie overgoten. Het dessert was “heel licht”, jawadde: een stevige chocolade klomp gemaakt van ricotta met chocolade, amandel, rozijnen en stukjes biscotti. Ik vond het wel een stevige hap hoor, dus het anijslikeurtje was welkom!
We hebben een hele gezellig klets gedaan met Paolo, over reizen, over champagne, over zijn trips naar Zuid Amerika, over corruptie met de aardbeving betalingen, over de verkiezingen, over de gasten die hier komen enzovoort… Wat een gezellige man! En hij lacht superkomisch en zegt dikwijls “I happy” maar op een manier dat je er zelf happy van wordt!
Het is intussen 22u45, Paolo zit nog wat te telefoneren in de keuken onder onze kamer en ik ga mijn oogjes dicht doen. Morgen gaan we richting Macerata en het Maria-heiligdom Loreto.
Ah ja, nog even vermelden dat ik al bijna mijn pyjama aanhad, toen ineens de voordeur openging, kennelijk slaapt de eigenaar in het appartement dat toegang heeft via ons halletje. Kon hij dan eens niets zeggen toen we aan tafel zaten of toen hij ons de kamer gaf? Voor hetzelfde geld, sta je daar in je paddere als de deur ineens opengaat! We hebben dan maar snel alle schoenen van de trap gehaald en in onze kamer gezet. We willen niet dat de mens zijn nek breekt over onze schoenen…
En we weten nu ook dat we de deur van de kamer moeten vastmaken en dat het halletje door nog iemand wordt gebruikt. Wat natuurlijk geen enkel probleem is, als je het maar gewoon weet…
Oooooh wat is hier hier heerlijk slapen! Ondanks het totaal neurotische gekwaak van de kikkers in de poel, die niet gewoon kwaken maar die keisnel“kwakwakwakwakwakwak”achter elkaar zeggen, dat is waarschijnlijk de Italiaanse kikkertaal. Het kan niet anders of die klinkt niet zoals bij ons in België…
Van die kikkers hebben we trouwens vannacht geen last gehad. Ik heb wel gehoord wanneer de koelkast aansprong, en heb wat problemen gehad om mij warm genoeg in te dekken (het deken zit stevig achteraan ingetast , dus dat moet vanavond losser getrokken worden)
Het was al na half acht toen ik een eerste oog opentrok en tot mijn verbazing lag Marc nog lekker te snurken, die had duidelijk deugd van zijn slaap!
Vanaf 8u30 konden we ontbijten, en dat hebben we dan ook gedaan. Deze keer zaten we wél op het terras buiten, heerlijk!
We kregen een grote pot confituur van kleine blauwe pruimpjes (zelfgemaakt) voorgezet, een schijfje boter, en twee schijfjes lekkere kaas. Hij vroeg of we ook salami wensten, maar dat zal dan voor morgen zijn. We kregen ook elk een potje zelfgemaakte youghurt (heel licht en fris) waarin we een frisse kwak confituur kwakten. Het obligate zoetje was er ook, onder de vorm van twee stukjes cake. De koffie is lekker en we kregen sneetjes brood. En dat het ons allemaal heel goed gesmaakt heeft!
De Duitsers-met-dochter vertrekken vandaag richting thuis maar gingen nog een stop maken in Verona. Nog steeds geen interesse om met ons te praten, tjah. De anderen kwamen eraan toen wij ons ontbijt verorberd hadden, dus hebben we ook met hen geen klapke meer gedaan.
Eerst was de tuin aan de beurt, even rondkijken langs de overigens prachtige ezels en eens een kijkje gaan nemen aan de kikkerpoel, veel riet en veel drab maar geen kikker gezien, wel gezien dat er snel bewogen werd toen we eraan kwamen. De grappige hond die duidelijk net uit het kot gelaten was, dartelde in en rond de poel, zat te snuffelen aan stenen alsof zijn leven er vanaf hing en koerste vrolijk de heuvel op en af.
Wij trokken onze stapschoenen en -sokken aan, bermuda en stap-t-shirt aan en togen op weg naar Force. Het stadje ligt hier tegenover, hoog op de heuvel en is 4,8 km van de agriturismo verwijderd. Makkie dus! Dat varkentje zouden we wel eens wassen zie!
We togen op weg…
Dartelhond huppelde vrolijk mee, dook in bermen op zoek naar hagedissen, zat te huppen in het graan, waarschijnlijk om dat hij ook daar iets had zien bewegen en vooral…hij wou niet teruggaan! We hadden verwacht dat hij - net zoals de hond in Les Beaux de Provence- het wel zou beu worden om met ons mee te lopen en op zijn stappen zou terugkeren. Niets van dat alles, Pierke Koekeleute vond het heel spannend dat wij op de wandel waren en vond het een groot avontuur om met ons mee te gaan. Halfweg heb ik toch maar even naar Paolo gebeld om te zeggen dat zijne cane aan het passeggiaren was met ons en niet naar huis terug wou lopen.
We kregen al een kramp toen we voorbij een hof kwamen waar ze voorzekers 10 honden hadden die allemaal hun klep moesten openzetten toen wij passeerden. De bewoners kwamen eens kijken wat de oorzaak van al dat hels lawaai was en ik probeerde in mijn beste Italiaans uit te leggen dat het “non mio cane” (niet mijn hond) was maar “questo del agriturismo Ramusè (die van het agriturismo) en dat wij “passeggiare” en hij ons maar bleef volgen. Iedereen was vriendelijk, iedereen kent duidelijk iedereen hier en onze dartelhond is ook een absoluut schatje!
Maar toen we stilaan het centro naderden, was de lol er een beetje af, want Dartel heeft geen schrik van auto’s en was stokkendoof voor onze bevelen. Dus moesten we er iets op vinden. De oplossing kwam er in de vorm van de koordjes van onze gsm (we hebben zoiets gekocht waarmee we onze gsm rond onze nek kunnen hangen, zodat hij niet kan vallen en we hem toch steeds grabbelklaar hebben)Maar dat was ook niet ideaal want het is gemaakt van een soort rekstof, dus Fideelke dichtbij houden terwijl hij net in de berm wou gaan rondsnuffelen en hopsen, was geen sinecure.
Op de duur van ellende dat beestje maar opgepakt en rondgedragen…heerlijk vond ik dat: Marc die met een hond in zijn armen liep! Dat we dàt nog meemaken! Ineens hadden we ook meer begrip voor alle sukkels die hun hondje in een buggy steken, dan is het beest tenminste veilig, want den deze dacht dat elke passerende auto een vriend was! Bij een Tabacheria - met blèrende muziek - vroeg ik of ze geen soortement leiband verkochten of misschien wat koord hadden, maar de mens zei dat het zondag was en alles dicht en neen, hij had ook geen koord (hij wou gewoon verder tennissen met zijn zoon, maar soit)
En gelukkig hadden we ook een grote fles water bij want Fideelke had dikke dorst van al het rondtoerden, die heeft die tocht minstens anderhalve keer gemaakt, door altijd maar verder te spurten en dan terug en ….manmanman! Gelijk een jong kind eigenlijk.
Het oude centrum is superschattig maar we denken dat het redelijk onbewoond is, het lijkt er alleszins op dat er heel veel leeg staat en dat er ook nog heel veel te renoveren valt.
Op het pleintje aan het stadhuis en de kerk vonden we op een bouwplek een stuk plastic touw, waarvan Marc dan prompt een soortement van leiband van maakte. Fideelke leek het wel een ok idee te vinden om eens wat anders dan die gsm-koord rond zijn nekje te hebben. En met de hond aan de leiband, gingen we terug richting het barretje dat we gepasseerd waren. Daar hebben we een koffie (ik ) en een cola (Marc) gedronken en een glas water (Fideelke) en twee zandkoeken om toch maar iets te eten, want een soortement koffiekoek hadden ze niet. En dat alles voor de luttele prijs van 6,5 euro!
Rustig zitten is het toch niet met een zenuwpees die wil verder lopen of op je schoot wil zitten of weet ik veel, dus zijn we stilaan teruggewandeld. Deze keer moest Fideelke aan de leiband tot we goed en wel voorbij alle hondjes waren (en dus eigenlijk bijna thuis!)
We moesten nét aan de klim richting Ramusè beginnen, toen er een auto stopte, daarin zat duidelijk Paolo die onze nieuwe vriend riep en die trok een spurtje en sprong galant in de auto, ons een beetje verweesd achterlatend. De wandeling had ineens wat kleur verloren…
Nadien hebben we aan Paolo uitgelegd dat we een soort van leiband hebben gemaakt en hij vond het duidelijk heel schattig en lief dat we dat voor zijn hondje hadden gedaan.
We waren nét thuis toen de hemelsluizen opengingen, dat was echt geluk hebben! Het is wel zonde, want dan koelt het toch ook meteen af en is het minder gezellig.
Maar we maken er het beste van, dus met een granenreep en de fles water aan de grote tafel op het terras gaan zitten (wat ook meteen de interesse van de Siamezen aanwakkerde want die vonden wel dat het tijd was voor een knabbel….)
De blinde moefti kwam er ook aangestesseld, ocharme. Botste tegen de stoelpoot, liep bijna tegen de muur, het beestje ziet dus duidelijk niet veel meer. Maar een stukje reep kon hij wel smaken (hoewel ik dat zeven keer vlak voor zijn neus moest leggen voordat hij de geur opving en het stukje vond! )
Omdat het op het terras wat frisjes werd, zijn we maar even terug naar de kamer gegaan om dit wat verder te schrijven en een mini-dutje te doen…
Het werd geen dutje, maar het was toch een goeie manier om nog even wat op te warmen.
Ik heb nog wat met mama geskypt en dan was het - eindelijk! Niet eten ‘s middags is geen goed idee! - tijd om te gaan eten. De tante van Paolo komt hier koken en was in de wolken dat we met de hond tot in Force waren gewandeld. Ze vond de foto’s heel tof! Zo’n leuke Madame!
Het hapje was een stukje toast met daarop een spekreepje en daarop kwam Paolo verse truffel raspen. Ik ben niet zo voor truffel, maar dit was overheerlijk!! Zooo lekker! Zo had ik er nog wel een paar opgekund !
Nadien was het cannelloni, gemaakt van pannenkoekjes en gevuld met ricotta en spinazie, met een tomatensausje overgoten én onder strikte instructies van Paolo: mét een beetje olijfolie! Nu, dat was inderdaad heerlijk!
Het hoofdgerecht was gebakken aubergine (maar die was jammer genoeg koud, waardoor ik er wat de griezels van kreeg) en een frittata van artisjok (dwz: een omelet met artisjok maar dan zo’n dik omelet zoals ze het in Spanje maken met patatten.)
Het nagerecht was gesneden aardbeien met citronella, maar we denken dat er ook wat suiker overheen was gegooid, wat maakte dat het een zoetig sapje had.
We dronken er onze Sangiovese van gisteren bij én natuurlijk moest de maaltijd beëindigd worden met een anisce, maar het leek dat het niet dezelfde was van gisteren, we denken dat het deze keer Sambucca was, maar zeker zijn we niet.
Paolo stak zijn hoofd binnen en zei dat hij ermee weg was en of we het licht wilden uitdoen. Maar de twee Duitsers zaten er nog en die hebben we dan achtergelaten (ook deze keer geen enkele poging om met ons te praten, tjah…)
Nu lekker in het bedje, lekker warm en knus en dus stilaan dodo (hoewel het nog maar nét 22 uur is)
Na alweer een zalige nacht in de stilte van het platteland, waren de oogjes vanmorgen toch al wat vroeger open, wat meer België-uur voor Marc: een uur of zes. Hij heeft wat de krant gelezen in bed en ik heb me nog even omgedraaid voor nog een knorretje.
En dan beginnen ineens die ezels te balken alsof hun leven ervanaf hangt! Dzjieses zeg!! En dat klinkt altijd zo triestig…
Paolo is tegen een uur of zeven aangekomen en stesselde naar boven, nadien naar de keuken waar er een heus gekwetter losbarstte van een vrouwenstem. Die Italianen kunnen toch wel stevig drukte maken hoor!
Rond half negen zaten we aan het ontbijt, Paolo was nergens meer te bespeuren, het was deze keer een dame die ons bediende. We kregen sneetjes brood, twee sneetjes kaas, de pot met pruimenconfituur, twee youghurtjes en een soort van gedraaide zoete koek met suiker op. Ik vroeg ook een caffè lungo, maar volgens mij heeft Paolo daar een ander idee over dan de dame, want ik kreeg een grote tas met daarin ongeveer een vierde koffie…dat was ook niet de bedoeling natuurlijk, maar soit, de cappuccino nadien heeft veel goedgemaakt, hoewel ik nadien natuurlijk met een koffiebuik zat!
En hoezee, hoeraaaa! Marc begon een klapke met de Duitsers en er werd heel joviaal teruggepraat, dus waarschijnlijk zijn het eerder timide mensen die niet goed tegen iemand als eerste durven praten (laat het ons daarop houden, alle andere opties zijn niet leuk ;-) )
We pakten de rugzak, het boekje van Le Marche en vertrokken richting Ascoli Piceno. Ik heb het niet zo heel erg voor al die kronkelende bergweggetjes waar de Italianen overheen sjesen alsof het niets is! Kunnen die magischerwijze achter de hoek zien of wat?! Maar onze Marc is een keigoeie chauffeur, dus die loodst ons veilig naar waar we willen gaan…
Het was prachtig weer, gauw nog even tanken -want het was precies goedkoper hier - en dan een parkeer plekje zoeken langs de weg en te voet de stad in. Wat is hier hier mooi! Na de aardbeving van 24 augustus 2016 is er heel veel heropgebouwd en er staat ook heel veel in de stelling, gebouwen die ze aan het renoveren zijn. Er worden ook heel veel gebouwen ondersteund, je kan daar de stevige barsten zien, waarschijnlijk veroorzaakt door de beving. Dat zei die mevrouw vanmorgen ook: ze hebben heel veel geluk gehad hier en ze is nog steeds bang voor een eventuele volgende beving. Daarom staat er ook zoveel in de stellingen in Force, dat komt voornamelijk door de aardbeving. Dat moet hier toch stevig wat geweest zijn! Maar het is ook al wel 8 jaar geleden, kan je nagaan hoe traag alles hier verloopt…
Toen we naar het centrum stapten zagen we ineens iemand die ons bekend voor kwam, en ja hoor! Het was begot “onze” Paolo die een klapke aan het doen was met zijn zio (oom) Wat een leuk toeval zeg!
We namen een kijkje in de bisschoppelijke tuin waar een meneer aan het tekenen was en waar er heel veel bustes stonden van mannen (of wat had je gedacht?!) die ervoor gezorgd hadden dat Ascoli Piceno groot werd. De één of andere onverlaat vond het nodig om margrietjes te plukken en in het vijvertje van de goudvissen te gooien, hoe is het toch mogelijk?! En welke (groot) ouder laat zoiets toe?!
We kuierden verder en kwamen aan een grote kerk waar het interessantste toch wel de enorme crypte was! Mensenlief! Wel heel mooi, jammer genoeg waren - waarschijnlijk in de godsdienstoorlogen - de gezichten van de heiligen uitgekrabd/verwijderd. Evengoed was de crypte nog indrukwekkend! Er zat/zit veel geld in de katholieke kerk!
Het Piazza del Popolo was - zoals de reisgids beschreef - indrukwekkend, wel heel jammer dat Caffè Meletti op maandag gesloten was, want dat is kennelijk een must-see…tjah, niet dan zeker…
We doken een ander etablissement binnen “Bocacena” waar we een hele studie hebben gemaakt van alle zoetigheden in de koeltoren. Marc koos voor iets waarvan hij dacht dat het een éclair was (niet dus, chocolade pasta binnenin ook, dus een stevige blok) en ik had een koek waarvan ik dacht dat het enkel gebakken crème was maar waar de verrassing een binnenkant van frangipane bleek te zijn, jeuj!! De caffè lungo was ook hier een bedroevend bodempje, maar ik kreeg er wel heet water en warme melk bij, dus kon ik er zelf een grotere koffie van maken.
Voor ons zaten er drie dames op het terras, gezellig te keuvelen en koffie te drinken totdat er eentje een telefoon kreeg en het ging over haar frigorifero (koelkast) waarbij ze minstens zes keer luid “lascia le” riep en toen boos haar gsm afdrukte. Vanaf toen was het voorbij met de leute en zat ze heel zenuwachtig te kijken en is ze tenslotte snel de rekening van haarzelf en haar vriendinnen gaan betalen en vertrokken. De andere twee bleven zitten, waarschijnlijk nog even doorbreiend op de vriendin haar ergernis.
Ascoli Piceno is een leuke en heel “luchtige” stad, met mooie piazza’s achter elke hoek, imposante middeleeuwse woontorens en prachtige gebouwen die deugd doen aan je ogen. Jammer genoeg waren er heel veel winkels dicht (omdat het maandag is? Omdat het Pinkstermaandag is?) en dat maakt het altijd toch een beetje slaperig en dromerig.
Op een gezellig klein terrasje( Bottega Panchi in de Via R.Panchi nr 3) omgeven door jasmijnbloemetjes en hun heerlijke, haast bedwelmende geur, hebben we een superlekkere ciabatta gesmikkeld, Marc met gestoomde zalm en guacamole en ik met vitello tonato en kerstomaatjes en rucola. Keilekker en gezellig en dan hadden we toch wat “echter” eten binnen dan zoete koeken en consoorten.
Onze auto stond wat buiten de stadsmuren geparkeerd en was lekker warm ð¥µ
Van Ascoli Piceno naar Offida was niet zo ver, onze gps liet ons wel op een geblokkeerde route rijden… af en toe is ze niet zo heel goed mee met veranderde omstandigheden ;-) Offida is één van een drie-éénheid van wijnbouwgemeenschappen, samen met Ripatransone en Acquaviva Picena (deze laatste twee hebben we niet bezocht) Offida is een cultureel en commercieel levendige stad en vandaar dat we deze bezochten.
Ook hier parkeerden we wat buiten het Centro Storico , dat heel veel goed bewaarde en mooie middeleeuwse huizen en leuke steegjes heeft . We flaneerden we door de rustige, zonnige straten. De warmte viel een beetje op ons en de soms nauwe straten waren een welkome verfrissing.
Het Piazza Popolo was pràchtig! Kennelijk heeft Offida één van de mooiste stadhuizen van de Marche, het Palazzolo Communale bekoort met zijn arcaden waaraan een half zo hoge loggia is toegevoegd. Ernaast staat de 17de eeuwse Chiesa dell’Addolorata. De kerk zelf is redelijk simpel. Jammer genoeg ook hier geen echte kaarsjes meer, maar elektrische… ik begrijp het wel hoor, maar evengoed is het jammer want een echt kaarsje geeft toch nog iets extra’s aan het hele ritueel van “kaarsje branden in de kerk”. Een elektrisch kaarsje is alsof je het licht aansteekt… maar soit.
In de crypte bevond zich iets zeer eigenaardigs: een Lourdes- grot! En ook een tafereel van de geboorte plek van Jezus. Het leek toch wel een beetje op een Efteling-attractie, met al die huisjes met hun mensjes erin. Als het er ooit zo heeft uitgezien, is Jezus op een verdomd druk dorpsplein geboren hoor!
Maar ik was er wel door gecharmeerd, vooral tegen het einde van de “voorstelling”, dan werd het wat donker en gingen er in alle gebouwtjes lichtjes branden, wat het een heel gezellig dorpje maakte. Alleen in de stal (of toch daar waar Jezus was) hing er een hoogst irritante felle lamp die maar blééf branden!
De Lourdes grot daarentegen was het toonbeeld van eenvoud, maar toch ook tegen het kitscherige af, want er druppelde zelfs een bron (wat maakte dat je dacht dat er ergens een lek in het plafond was, beetje raar)
Onze Offida-trip bracht ons vervolgens tot aan de Chiesa Santa Maria Della Rocca. We hadden ze al van beneden zien balanceren op haar rotspunt maar nu waren we er face-to-face. Jammer genoeg ging ze pas op donderdag open, dus de prachtige fresco’s zullen aan ons voorbij gaan, maar we konden wel genieten van hoe mooi deze kerk in het landschap lag! En we konden aan de #Baciami (ofte #kissme) een foto maken van onze zoen.
Eigenlijk waren we vrij snel terug aan de auto, we hebben nog snel in de Conrad supermarkt een baguette gekocht en tomaatjes en prosciutto crudo om morgen als lunch op te smikkelen.
En toen begon de trip terug naar Ramusè, langs krinkelende winkelende wegen onder een lucht die steeds donkerder en dreigender werd….
We bereikten onze agriturismo in droge staat, moesten even uitkijken dat we blinde moefti niet van zijn sokken reden (die bleef daar maar ronddartelen rond onze wielen, dus ben ik maar uitgestapt en heb hem voor erger behoed, het is al zonde die blinde sukkelaar)
We vroegen aan Paolo of we een fles schuimwijn konden kopen en hebben nog gezellig (maar frisser wordend) een glaasje schuimwijn op het terras gedronken, begeleid door het rustige snurken van de moefti.
Tegen half zeven werd het wel heel donker en hoorden we de dreigende donder steeds dichterbij komen, dus tijd om naar binnen te verkassen en een warme douche te nemen!
En dan brak het onweer echt wel los, met bliksem en al! Tegen acht uur was het stevig aan het regenen, maar ja, we werden beneden verwacht.
Onze Duitse medebewoners waren al in de eetkamer en ze waren kennelijk op ons aan het wachten om het avondeten te serveren…oeps!
Het amuseke was deze keer “olive all’ascolane”, dwz opgevulde olijven met weetikveelwat, die gepaneerd waren en normaal gefrituurd worden, maar die nu in de oven waren klaargemaakt. Lekker maar zout, het deed me wat aan bitterballen denken, maar dan anders. Ook wel een beetje zwaar. De antipasto waren buispasta van Monte Sibilini (dwz, pasta gemaakt van een oude graansoort en dus échter en lekkerder) Dikke, korte buisjes, en daarbij stukjes worst en gedecoreerd met venkel groen. Heel origineel en heel lekker en redelijk zwaar.
Als pasto was het dan mini courgettes, opgevuld met ricotta-met-ei en een slaatje erbij overstrooid met blaadjes van de echinacea en nog een ander bloemeke. Het was eens goed om sla te eten.
We hebben deze keer wel een dure fles wijn gekozen, maar Paolo deed er kweetniet hoe over, dus zonder dat ik wist hoeveel het kostte, zei ik “doe maar”, tjah… da’s dan weer €28, maar over twee avonden verdeeld, valt het dan weer mee.
Het dessert was perziken uit eigen tuin die ze op siroop hadden gezet en Paolo gaf de tip om ze even te overgieten met wat rode wijn. Het hàd inderdaad wel iets!
En na het eten volgde het inmiddels obligate glaasje anijslikeur. Ik vroeg hem of hij intussen nieuwe flessen had, en hij zei dat hij die glad vergeten was maar dat hij ons het adres wel zou geven. Tjah, dan moeten we nog eens richting Ascoli Piceno blijkbaar… Maar hij zei ook dat de anijslikeur van Meretti te zeer industrieel was en bestond uit aroma en suiker en deze… die is simpelweg lekker!
We hebben vanavond ook gezellig gekletst met de Duitsers, het is toch veel fijner op deze manier hoor!
Tegen 22:20 hebben we de boel afgesloten (Paolo is vroeger doorgegaan) en zagen we dat het nog steeds aan het bliksemen was, maar gelukkig geen regen meer. De Duitsers paften hun pafke, wij kruipen onder de wol.
Het was goed slapen hier in Zwitserland aan de Italiaanse grens! Je hoorde de snelweg wel, maar ik ben daar toch vlot doorgemaft, allee, in stukjes. En de frisse lucht deed echt deugd!
Rond zes uur waren we alletwee wakker. Klaar voor -waarschijnlijk weer- een drukke dag. Snel de douche in voor een frisse start van de dag en dan om zeven uur naar beneden voor het ontbijt. Er stond leuke easy listening muziek op en we kregen het volgende: sinaassap, twee hardgekookte eitjes, twee soorten croissant (één gewone met boter en één met marmelade vanbinnen), sneetjes vers afgesneden brood, sneetjes kaas en sneetjes ham. Er was ook nog choco en confituur en toastjes in een pakje als we wensten. Ik vroeg nog een koffie met melk en voor Marc was het ok zo.
Er stonden ook nog twee youghurtjes (één met banaansmaak en één met aardbeien) die hebben we ook nog opgesmikkeld.
Dan naar boven om de bagage, de sleutel in het mandje gedropt en wijle weg.
We zagen dat ze al flink aan het aanschuiven waren op de snelweg, maar onze Truus leidde ons via via rond tot aan Como stad, waar we een grensovergang passeerden waar niemand veel aandacht aan ons schonk. Van daaruit dan recht de snelweg op richting Milaan.
En dat het druk was!!! Dzjieses!! Half Duitsland heeft nu voorzeker vakantie samen met half Zwitserland! Zoveel volk op de snelweg! En het absoluut maffe is: de eerste rijstrook is zo goed als leeg!!
Italianen rijden zoals Belgen: gatrijden en niet hoffelijk ! Wadismedazeg?!
Dus de beste plek is eigenlijk de eerste rijstrook, daar kan je het beste doorrijden en rijd je veilig.
We zagen op een moment een dikke grijze SUV Porsche, die schoot van uiterst links naar rechts naar terug uiterst links! Mensen wagen hun leven en waarvoor?!
Ook de motards gaan hier niet vrijuit! Die schieten overal maar tussen en als ideale rijstrook bij file is de pechstrook de uitverkozene! Het is echt bangelijk als er een tros motards de snelweg op komt, want die gasten kijken naar niets en rijden volgens geen regels.
Maarreu…de verkeersregels of de snelheidsborden…dat geldt niet voor Giuseppe-modaal hoor! Als je maar 80 mag, sjesen ze je vlotjes voorbij aan 130! Te zot voor woorden!
Ik was blij dat we de drukte rond Milaan voorbij waren, want dat was toch wel heel druk.
Marc heeft de hele weg gereden vandaag, ik had misschien het laatste stuk ook kunnen rijden, maar ja…
We zijn af en toe es gestopt, voor een plasje en/of een tasje koffie. Dat tasje cappuccino hebben we echt op het gemakje gedronken. Het gaf meteen ook 20 minuten extra bij ons aankomst uur, maar we zijn met vakantie hé zeg!
Naarmate we zuidelijker reden en zeker toen we Rimini en Riccione gepasseerd waren, dunde het verkeer wat uit (oef!) Af en toe hadden we nog wat file of vertraagd verkeer, want ook hier is het volop werken aan de infrastructuur, dus baanvakken versmallen of afsluiten en dus trager rijden (of niet, als je Italiaan bent)
En Duitsers… dat zijn middenrijvakrijders!!! Wasdazeg?!
Iets voor drie uur namen we de afslag van de snelweg, in Fermo zijn we nog even gestopt om water te kopen en wat extra ice tea, nu we nog een supermarktje tegenkwamen. Daar stond een oud vrouwtje voor ons aan de kassa die kennelijk geen geld had om haar brood en koekjes te betalen, ik stelde voor aan de kassierster dat ik het betaalde, maar dat hoefde niet (ofwel regelen ze het zelf ofwel heeft het vrouwtje een rekening daar) Wel zielig…
Tegen drie uur arriveerden we een Ramusé, ons vakantiestekje voor de komende week. Bovenop een heuvel (alweer) verlaten van God en de mensen (of zo lijkt het toch) en hééééééérlijk rustig! Hier hoor je niets behalve de vogels en… jawel hoor: kikkers!!
We werden heel vriendelijk ontvangen door een hondje dat door het dolle heen was dat we er waren, zeg maar de Italiaanse versie van Pukkie! En ook door de eigenaar, die ons snel onze kamer liet zien en ons dan een beetje rondleidde. Hij vroeg of we zin hadden om iets te drinken: koffie of vino spumante.. Ja zeg, wat een vraag! Als er te kiezen valt tussen koffie en schuimwijn, dan weet ik het wel hoor! En de spumante was héél lekker! En hoe speciaal en tof dat we met een glas in de hand, de boel wat konden verkennen! Het is hier vrij groot! Er staan wijnranken met al piepkleine druiventrosjes aan, er staat een eik zoals de onze maar dan zoals hij in de natuur bedoeld is, er lopen hier drie prachtige Siamese katten rond en nog een andere langharige met grijs en wit en dus twee schattige en speelse hondjes én een soort van dikke, korte cockerspaniël die blind lijkt en ook ergens tegenop gebotst lijkt te zijn, want heeft een wonde op zijn hoofd. Hij waggelt superschattig…
Het mooie zwembad is net open omdat het nu stilaan goed weer wordt!
Onze kamer is precies de slaapkamer van de bomma, met een redelijk kort bed en bomma kleerkasten, maar het past hier perfect! Onze kamer heeft een klein halletje met nog een deur naar boven, maar die kreeg ik niet open. Ik heb dan maar onze schoenen op die trap gezet, staan ze wat in de inkom en niet zomaar in de kamer.
De badkamer is klein en grappig, want als je op het toilet zit, kom je bijna met je knieën tegen de muur, bij Marc is dat het geval… Hij zei dat hij makkelijk een slaapje kan doen op het toilet: kop tegen de muur en dodo kikin! Ze hebben hier heerlijke zeep van lavendel, kennelijk gemaakt met de lavendel van de agriturismo, ruikt NOG beter dan die van de Trappistinnen.
We hebben wat zitten lezen op de ligstoelen aan het zwembad tot het wat frisjes werd en dan ben ik wat op bed gaan liggen om te doezelen. Marc heeft intussen het terrein wat verkend en kennis gemaakt met de poel met kikkers en twee superleuke ezels die hier ook wonen.
We kunnen hier - goddank! - ook ‘s avonds eten, want ik zie ons nog niet in het pikkedonker telkens dat keuterwegeltje op-en afrijden!
Onze douche is klein maar ok, het is een goeie sproeiknop, alleen…ik heb redelijk lang moeten staan wachten eer het water warm werd, het moet natuurlijk ook hoog de heuvel opkomen. Maar dan was het wel heerlijk warm en dan met de muntdouchegel van Rituals…je bent een ander mens als je er onderuit komt! Whoop whoop!
Om 20u00 was het avondeten, niet buiten op het terras wegens te fris nog, maar binnen in wat toch ook weer oma’s eetkamer lijkt, met een oude buffetkast waarin de glazen staan en een plank tegen de muur met daarop de wijnen die de man aanbiedt. De prijzen vallen goed mee, toch weer wat anders dan in een restaurant.
De andere gasten zaten er al : een Duits koppel met dochter van rond de 16 jaar en een ietsje ouder Duits koppel die kennelijk veel fietsen en er -waarschijnlijk daarom- wat peziger uitzien. Maar buiten “goeie avond” en “smakelijk” werd er tegen ons niet veel gezegd. De Duitsers waren tegen elkaar aan het praten toen we binnen kwamen, maar dat viel dan ook stilaan stil. Zonde,want ik vind het wel gezellig om wat met andere gasten te kletsen, soit, het zei zo…
Het avondmaal was een “amuseke”: een bruscetta met stukjes gesmolten kaas en kerstomaatjes, daarop verse blaadjes oregano. En we kregen de raad om er wat olijfolie op te druppelen.
Dan volgde er een soort van fusilli pasta met stukjes worst en tomatensaus, en dan als hoofdgerecht schijfjes kipfilet die precies wat paneermeel met olijfolie hadden en schijfjes courgette. Heel licht allemaal hoor, zeker niet om overboekt te zijn.
Het dessert was huisgemaakte panna cotta met aardbeien. Daar ben ik niet zo geweldig fan van, maar het was ok.
We dronken er een Sangiovese wijn bij waar we de stop mochten opzetten om de rest morgen verder uit te drinken. Toen vroeg de baas of hij een digestifke mocht serveren, eentje met anijssmaak. En hemeltjelief! Wat was die lekker! Daar kon Sambucca nog niet naast liggen hoor! Kennelijk was het van een lokale producent die zelf het anijszaad teelt en daarvan dan deze goddelijke likeur maakt! Die wil ik mee naar huis nemen!
Na het eten zijn we maar in ons korte bedje gekropen en dodo…
Om 04:00 uur liep onze wekker af, maar we waren alletwee al wakker ( of wat dacht je?)
Gauw een douche genomen, de rest van de zakken en de sandwiches en het drinken in de auto en wijle weg!
Het was niet zo rustig op de baan als je zou denken, maar het viel wel goed mee!
We hebben aan de werken in Tervuren dik 20 minuten verloren, en dan is het 05:15 hé! Wat moet dat dan om 8 uur zijn ?!
Toen we aan de stad/dorp/gehucht Tellin kwamen, zagen we twee everzwijnen die aan het wroeten waren aan de kant van de snelweg! Zo cool! Ik heb nog nooit wilde everzwijnen gezien!! Marc realiseerde zich ineens dat onze Bip&Go waarschijnlijk nog op de nummerplaat van Joris stond, dat moest dus nog veranderd worden, alleen… het systeem nam zijn paswoord niet meer aan ð
Toen we rond Luxemburg kwamen, begon het te gieten ! ð³
Aan “onze” Aire de Berghem was het dus ff spurten naar het toilet (0,50€ voor een toiletbezoek, maar… ‘t was wel proper!) het was even zoeken eer ik koffie uit de automaat kreeg ( een licht geïrriteerde Nederlander deed het me voorð)
Darna een spurtje naar de auto om de sandwiches op te smikkelen.
En dan nam ik het stuur over… maar niet voor heel lang want ik werd heel zenuwachtig van dat weer, de plassen, het niet genoeg kunnen zien… na een dik uur vroeg ik of Marc terug wou overnemen.
Ik moet wél zeggen: de Fransen rijden een stuk gedisciplineerder dan Belgen met dat mottige weer en de Zwitsers idem dito!
Rond Basel stonden we in de eerste file en dat zette dan de toon voor de rest van de dag…
We denken dat het misschien - wegens Pinksteren- een soort van « zwarte vrijdag » was, maar we hebben heel veel file gehad!
Al can ver stond aangekondigd dat er 12 km file aan de Gottard was, dus koos onze gps zelf om langs San Bernardino te rijden, maar dat is wel zowat heel Zwitserland door ð³
Bonus: we zijn gepasseerd waar we nog nooit geweest waren, we hebben pràchtige landschappen gezien: pakken sneeuw, warervallen door naar beneden gutsend smeltwater, bergtoppen in de wolken,… maar het heeft ons ook tijd gekost. Oorspronkelijk zei de gps ( bij het ingeven van de bestemming in Balerna) dat we er om 13:30 uur zouden zijn- whoop whoop!- dat werd uiteindelijk 19:50 uur! Uiteindelijk bleek dat we « maar » 60km omgereden hadden .
Het laatste stuk was eerder een « scenic route » langs het meer van Lugano. We namen die omdat de snelweg vol stond. Maar zó mooi dat het hier is!!!ð³ Prachtige villa’s staan pied-dans-l’eau en dat is echt bijna letterlijk! Op sommige plaatsen leek het of we het water van het meer zo konden aanraken.
En dan denk je dat je er bent, maar dan volgen nog wat krinkeldewinkel straatjes in een woonwijk om uiteindelijk aan een hotel-restaurant ( goddank ! We moeten niet meer verkassen voor avondeten!) aan te komen, waar een vriendelijke meneer annex garçon ons inschreef en uitlegde hoe de deur naar de parking werkte.
Onze kamer is gewoon maar schoon, met een electrische velux en twee aparte vedden tegen een muur met een poster van een wijngaard. Een beetje warm en duf door een overdaad aan geurstokjes, maar niets wat een frisse lucht niet kan verhelpen.ð
Een glaasje prosecco hadden we wel verdiend, jammer genoeg miste hij wat pit. De spaghetti vongole was naar verluidt lekker met zeker 35 vongole(!!) mijn pizza 4stagione was heerlijk! Beste deeg die ik ooit proefde! Nog een glaasje Sangiovese erbij, wat spuitwater en we hadden heerlijk gegeten!
Daarna dodo kikin, we waren ook al op van 4uur…
18/05/2024
Het was goed slapen hier in Zwitserland aan de Italiaanse grens! Je hoorde de snelweg wel, maar ik ben daar toch vlot doorgemaft, allee, in stukjes. En de frisse lucht deed echt deugd!
Rond zes uur waren we alletwee wakker. Klaar voor -waarschijnlijk weer- een drukke dag.
Zondag 5 juni: Betley - Folkestone - Calais - Middelkerke
Vannacht zijn we wakker geworden van pletsende regen op het dak, en dat was nog steeds bezig toen het tijd was om op te staan. Wat een geluk dat het gisteren en de afgelopen dagen zon mooi weer was, dat we konden wandelen en konden genieten van buiten zijn zonder te moeten spurten naar een afdak of rond te hossen onder een paraplu!
Het ontbijt bestond uit banaan, granola, zaden en yoghurt. Eigenlijk hebben we hier bijna altijd gezond gegeten 👌🏻. En om eerlijk te zijn, om nu zo s morgens op je nuchtere maag een full Scottish breakfast binnen te wurmen, laat maar.
Je moet het zeker wel eens eten als je in Schotland bent, want het is de moeite, je hoeft dan ook voor de rest van de dag niet meer uit te kijken naar een lunch gelegenheid 😁 Maar het is zoals een English breakfast: als je het een keertje gegeten hebt, heb je het geprobeerd en klaar! Wij zijn niet zon fans van de gebakken tomaat en champignons en bonen in tomatensaus enzo, laat staan van black pudding op je nuchtere pudding!!
Rond kwart over negen trokken we de deur van de Studio achter ons dicht, zwaaiden we nog even naar Shaun en Sally die in de keuken naar ons keken en wijle weg! We moesten nog even een rap-rap bezoek langs David brengen, 🤫 want ik was gisteren het dankjewelvooralles-kaartje domweg vergeten ! Dus nu, op onze velouren sokken nog tot daar gebold, zit die hun brievenbus toch wel poef in de voordeur zeker!? Dju, en met Twiggy die voor een ijle niet gromt Ik moest verdorie nog wat druk op de kaart zetten om ze door dat brievenbusgat gewrongen te krijgen en hoorde een kleine grom, dus maken dat ik weg was voordat Twiggy alarm sloeg. Later kreeg ik een berichtje van David dat de kaart op madam haar hoofd terecht gekomen was 🤭
En toen was het écht zover: onze laatste trek richting de Eurotunnel. Jammer genoeg dretste het nog steeds maar het leek minder erg dan bij ons, omdat de chauffeurs zich gewoon normaler gedroegen.
Het is grappig, maar op heel veel verkeersborden staat er The South ipv een opsomming van de volgende steden/dorpen. Natuurlijk heb je die wel op de afritten maar toch. Dat is iets wat je bij ons niet ziet. Toen we vertrokken, viel het ons ook op dat we richting The North reden en dat was zo een hele tijd.
We zijn telkens na een tweetal uren gestopt, voor een koffietje en een sanitaire stop en de laatste keer voor een hapje. Die service stations zijn mini-shopping malls precies 😳: je kan er shoppen, gamen, verschillende soorten snelle hap krijgen, koffie tanken en natuurlijk ook een toilet bezoeken.Waarbij ik echt wil benadrukken dat de toiletten hier schoon zijn, een opmerkelijk verschil met de etablissementen langs de Autoroute du Soleil! En hier komt ook een halve wereldbevolking langs per dag, dus daar kan het niet aan liggen
Het was even de billen dichtknijpen rond Birmingham en later rond Luton en Londen, maar eens we goed en wel onder Londen reden, was het terug rustig en bedaard op de weg. Het was intussen gestopt met regenen en dat maakte het ook wat aangenamer. Ik had een massale uittocht verwacht richting The South, maar dat was het gelukkig niet. Het was eerder een invasie richting The North en wij reden op de rustigere snelweg, oef!
Een tweetal uren vroeger dan origineel gepland, kwamen we aan bij de Eurotunnel en gelukkig konden we ook meteen boarden . Nu, dat meteen is met een stevige brok zout te nemen hoor, want je moet daar eerst een hele toer doen, langs het gebouw met de winkels en de koffie en dan helemaal zigzag terug en dan moet je gaan aanschuiven tot het tijd is.
We reisden deze keer ook weer bovenin, het heeft wel wat. En - eerlijk is eerlijk - ook in de Eurotunnel was het toilet heel schoon! (En geen rij die stond te wachten, oef!) Voor we het goed en wel wisten, waren we in Calais en was het nog een klein uurtje trotten richting Middelkerke.
Daar kwamen we rond 19 uur aan (ha ja, wij staan al een uurtje verder dan in Engeland hé!) en we konden nog snel langs de Spar voor wat eten voor vanavond en morgen.
We hebben - om in de sfeer te blijven- een aflevering van Vera opgezet en zijn nadien in ons super king bed gekropen. Aaaaaaaaahhhhhhh (gelukzalige zucht), héérlijk om terug in een ruim bed te slapen!!
Wat was dit een fantastische reis! Een ongelofelijke trip die me nog heel lang zal bijblijven.
Een dikke dankjewel aan Marc om alles zo fantastisch te plannen! En ook om de hele reis zo rustig en bedaard te rijden aan de foute kant van de weg, met maar één klein vergissinkje in Cambridge. Die tegenligger zijn hart klopt nu nòg een slagje sneller, maar kom 🥴 En om zijn kalmte te bewaren op de supersmalle wegen, vol met gaten en putten op Isle of Skye of gewoon overal waar het geen snelweg was.
Wat ikzelf één van de hoogtepunten van de reis vond - naast het bezoek aan vrienden, maar dat spreekt voor zich - zijn de Kelpies! Dat is echt letterlijk adembenemend en van een bijna buitenaardse schoonheid! Kelpies zijn eigenlijk mythische wezens die verschillende gedaanten kunnen aannemen, maar meestal als paard verschijnen. Je moet zelf maar eens de mythe nalezen. Ik hou het hier op de schoonheid van die stalen paardenhoofden en de magie die ze uitstralen. Die ging recht naar mijn hart en zal ik niet licht vergeten!
Fairy Glen is een ander hoogtepunt, dat is zo magisch, zo heerlijk sprookjesachtig, en vooral, toen wij er waren, was het een druilerige dag hetgeen alles nog wat meer magie gaf!
Cambridge staat een beetje los van de eigenlijke Schotland-reis, maar dat is echt een fantastische stad die je zeker eens moet bezoeken en vergeet dan niet om te gaan punten op de rivier Cam.
Mocht ik bij iemand de reiskriebels aangewakkerd hebben, onthou dan vooral goed dat je best al je slaapplekken op voorhand reserveert, want in Inverness, op Isle of Skye, in Helensburgh, in Fort William, eigenlijk overal, waren de B&Bs no vacancies, dus als je niet onder een brug wil slapen
Neem ook zeker in mei/juni warme kleren mee, ja het is bijna zomer, maar daar doen ze in Schotland toch niet zo enthousiast aan mee, dus neem warme spullen mee, zodat je niet half blauw een winkel moet instuiken zoals wij in Inverness om dan een winterjasje te kopen.
Proef zeker Cullen Skink, geniet van een pint Hobgoblin (even donker als Guiness maar zoeter en zachter), bezoek een bekende whisky stokerij en koop desnoods je whisky nadien ergens anders, degusteer een hapje Haggis (anders heb je Schotland niet bezocht 😉 ) en geniet van de warmte van de mensen, van hun vriendelijkheid, hun hoffelijkheid, hun gezelligheid en neem vooral de tijd om het land te absorberen.
Ik heb heimwee naar al die diepe tinten van groen, naar de prachtige natuur, naar de wezenloos mooie wolkenformaties, naar het puffen op hellingen en het ademloos staan kijken naar prachtige vergezichten,
Dan kan ik enkel nog zeggen: beannachd lead Alba ofte tot ziens Schotland! ❤️
Ok, ik ben dus écht niet gemaakt om in een queensize bed van 1,40m te slapen, ben verschillende keren liggend op het randje wakker geworden en gedacht dat ik eruit zou totteren.
Vandaag verjaart mijn mannetje!! Dus ben ik naar de auto gelopen om alle kaartjes voor zijn verjaardag te gaan halen. Toen zagen we een bericht van de gastvrouw: Shaun had zijn auto gepoetst en er was sop op onze auto gespat, dat vond hij niet kunnen, dus heeft hij maar meteen de hele auto gepoetst! Zeg! Hoe fantastisch lief is dat?! Wat een geweldige verrassing!!
Toen Marc in de douche stond, heb ik een verjaardagsslinger opgehangen (veel meer kon ik niet meesmokkelen 😔) en geloof het of niet, hij is er zeker drie keer gepasseerd zonder hem op te merken!!! 😳
We hebben gezellig geskypt met de dochters en Marcs moeder belde en toen hadden we nog nét even de tijd om een klein toerke in het dorp te maken. We zijn naar de kerk gekuierd en konden er gelukkig binnen. Het is er heerlijk rustig en David heeft inderdaad gelijk: de pilaren en het gewelf is van een donker hardhout maar vooral: er hangt een heerlijke, rustige sfeer die maakt dat het er goed vertoeven is.
En wat je hier nog heel veel ziet zijn de echte kerk-hoven, waar de graven in de tuin van de kerk liggen. Dat vind ik super bijzonder en altijd sfeervol (ook al klinkt dit een beetje macaber)
We kuierden gezellig terug langs de village shop waar we snel twee bananen en wat zaden kochten voor morgen bij de granola en dan hop, richting de Holdens.
Maar toen kwam Shaun eraan en hebben we nog gezellig met hem en zijn vrouw -die ook buiten kwam- een klapke gedaan. Waren we natuurlijk een kwartier te laat bij David 🤭
We vertelden over het bed en blijkt dat dit bed een normaal dubbel bed is, dat een bed van 1,60m een kingsize bed is en een bed van 1,80m - zoals het onze thuis- is een superkingsize. Allee vooruit! Ik zou niet dag in dag uit in zon klein bedje kunnen slapen, ik weet dat ze dat vroeger waarschijnlijk wel deden, maar ik vermoed dat de mensen dan dunner waren of het kouder hadden (en geen nachtelijke vapeurs 😉) of alles tegelijk.
Sam toonde Marc zijn collectie treinen, die jongen spaart vanalles, gewoon om te hebben en blij te zijn dat hij het heeft
We trokken richting Nantwich waar er ook Jubilee festivities bezig waren. Zo druk dat het er was zeg! Ook daar namen we een kijkje in de kerk, een hele gezellige kerk, weer in de rode zandsteen zoals in Betley.
We moesten ook absoluut eens gaan kijken in de Nantwich Bookshop (https://nantwichbookshop.co.uk/) die ook gebouwd is in Tudor stijl en die bookshop/coffeebar in één is. We vonden een gezellig plekje boven waar de vloeren allemaal schuin aflopen en we van de dame die bediende, zeker een verdieping hoger moesten gaan kijken. Via een supersmal trapje klauterden we de zolder op, met Elmie in ons kielzog. Ze vertelde dat ze hier boven naar Santa Claus kwam en ook naar de Gruffalo. Ik vond het maar een kriepie plekje daar op de zolder hoor!
We hadden gezellig de kamer voor onszelf om een koffie te slurpen, altijd leuk!
David en Anna kochten nog wat groenten op de markt en wij loerden even binnen in de overdekte markt.
Dan naar huis voor de lunch, ze hadden voor alles gezorgd: gerookte forel (ziet eruit als gerookte zalm maar is zachter van smaak), roerei, vers brood, charcuterie, lekker en gezellig!
Na het eten togen we richting Barthomley, waar we ook een piepje namen in de kerk Saint Bertolines Church ( http://www.barthomleystbertolines.org.uk/)en er een schilderij van Aaron zagen en hij trok zowaar een beetje op onze Aron. De kerk was nog mooi versierd, want er was vanmiddag een huwelijk geweest. Jammer dat we dàt net gemist hadden, dit is - denk ik - de eerste vakantie dat we geen huwelijk tegenkomen.
Ook in deze kerk lagen er allemaal knielkussens, die kennelijk door de één of andere vrouwengilde geborduurd waren. De kerk stond op een hele oude grafheuvel, dus dit was ook weer heel speciaal.
Nadien was het tijd voor een biertje in The White Lion Inn (http://whitelionbarthomley.co.uk/?utm_source=gmb&utm_medium=referral) ook weer een speciaal gebouw in Tudor stijl. Kennelijk, toen ze het gebouw renoveerden, maakten ze een stukje muur open en daar zagen ze het skelet van een rat, die kennelijk heel vroeger mee ingemetseld was, nu was dat stukje opengemaakt met een venster ervoor, zodat iedereen het kon zien. De tafel eronder, is Ratties table, en daar hebben we ons biertje gedronken. Marc een Guinness en David en ik een Hobgoblin, dat is ook een donker bier maar zoeter dan Guinness. Anna wou een mix van sinaassap en limonade.
Zon gezellig cafeetje! Wat zou dat er nog een pak knusser zijn in de winter!! Toen de biertjes op waren, ging het terug richting Crewe waar we aanschoven voor weer een gezellig etentje met een heerlijk gegaarde kip, geroosterde aardappelen, en gestoomde wortelen met sluimererwtjes. Cake en aardbeien als dessert.
We hadden voorgesteld om ergens te gaan eten, zodat wij konden trakteren, maar daar was absoluut geen sprake van. Dus hebben we maar braaf geluisterd en kunnen we hopelijk in de toekomst eens iets terug doen.
Elmie toonde mij haar set om juwelen te maken, want ze zou graag - als ze wat ouder is - juweeltjes online verkopen, om een centje bij te verdienen.
Dus heb ik maar een setje oorbellen gekocht, de eerste kleine stap naar haar winkeltje.
Tegen half negen zijn we bij de familie Holden vertrokken.
Het was een onrustige nacht voor mij, of het nu kwam door het andere eten of de twee staalkleuren whisky die we nog soldaat maakten, Joost mag het weten, maar ik ben nogal veel wakker geworden. Soit, de laatste nacht in dat brede(re) bed en ook ons laatste super gesoigneerd ontbijt.
Ik heb het deze keer gehouden bij granola en zaden en yoghurt, had geen zin in brood of zo. Marc zei dat het wel zeker 22, 5 graden was in de kamer, maar ik vond het behoorlijk fris, toen zagen we het: de thermometer stond pal boven de broodrooster 😁
Nog een lekker kopje Nespresso en dan hebben we ons gerief bij elkaar genomen. Paula kwam nog een praatje met ons maken, dat is nu zon geweldig lief vrouwtje, die zou je gewoon opvouwen en meenemen.
En toen waren we weg, weg uit Helensburgh, weg uit Schotland, al een stukje weg uit onze vakantie
Het was bij wijlen een drukke trip richting Betley en Crewe, ha ja, heel Engeland is op trot door het jubilee weekend van Koningin Elisabeth. Dzjieses! In alle tankstations langs de weg was het superdruk enneu Covid ? Welke Covid?
Onze lunch was een ciabatta met gekookte ham en groenten en tomatenchutney. Best wel lekker, maar waarom ze er dan ook 100gram boter op moesten smeren?!
Tegen een uur of kwart voor drie kwamen we aan in Betley, de dame van de Airbnb had heel goede aanwijzingen gegeven en we konden er zo naartoe rijden. Wat is Betley een schattig dorp! Het lijkt zo uit Midsomer Murders weggelopen, met allemaal koddige cottages met kleurrijke en bloemige namen. Hier zou ik kunnen wonen !
We vonden de Airbnb zonder enig probleem en waren net geparkeerd toen er achter ons een witte Audi TT stopte met daarin David! Die stond duidelijk te popelen om ons weer te zien!
Hij is even mee de Studio binnengestapt en we hebben ook nog even met Shaun, de gastheer gepraat. Die was bezig zijn huis te witten. Kennelijk mogen de huizen hier in Betley enkel maar houten ramen hebben en moeten huizen in Tudor stijl (zowat Oostenrijks, met donkere balken en witte muren) regelmatig opgelapt worden omdat ze niet meer zoals vroeger worden gebouwd en dus sneller stuk gaan.
En dan was het tijd om mee te gaan naar Davids huis in Crewe. Ik zat helemaal opgetrommeld achteraan in de TT, maar goed dat ik een kleine drop ben! We reden nog snel even langs een kerkje in Betley omdat daar de pilaren nog van Spaans hardhout zijn, we zijn niet binnen gegaan maar dat is dan voor morgen.
Zo fijn om iedereen te zien! Wat is Elmie al groot geworden en Sam is zelfs een stukje groter dan Marc!
Speciaal voor ons had David een lekkere whisky opzij gehouden en daar moesten we al meteen een glaasje van proeven. Je kan je voorstellen dat die redelijk diep viel 🥴 maar hij was wel superlekker!
Twiggy is hun hond, een kruising tussen een Saluki en nog twee andere rassen, maar wat een beeldige dame! Ze heeft heel veel van de Egyptische god Anubis, want ze heeft héle speciale ogen. En hoe heerlijk, als David zingt, zingt ze mee!
We hadden een heerlijke avond bij de Holdens, David heeft lekker gekookt en Anna had brownies en een heerlijke amandeltaart gebakken.
Onze komst werd gevierd met champagne en nadien nog lekkere rode wijn een heerlijke warme ontvangst!
Ok, ik ben dus écht niet gemaakt om in een queensize bed van 1,40m te slapen, ben verschillende keren liggend op het randje wakker geworden en gedacht dat ik eruit zou totteren.
Vandaag verjaart mijn mannetje!! Dus ben ik naar de auto gelopen om alle kaartjes voor zijn verjaardag te gaan halen. Toen zagen we een bericht van de gastvrouw: Shaun had zijn auto gepoetst en er was sop op onze auto gespat, dat vond hij niet kunnen, dus heeft hij maar meteen de hele auto gepoetst! Zeg! Hoe fantastisch lief is dat?! Wat een geweldige verrassing!!
Toen Marc in de douche stond, heb ik een verjaardagsslinger opgehangen (veel meer kon ik niet meesmokkelen 😔) en geloof het of niet, hij is er zeker drie keer gepasseerd zonder hem op te merken!!! 😳
We hebben gezellig geskypt met de dochters en Marcs moeder belde en toen hadden we nog nét even de tijd om een klein toerke in het dorp te maken. We zijn naar de kerk gekuierd en konden er gelukkig binnen. Het is er heerlijk rustig en David heeft inderdaad gelijk: de pilaren en het gewelf is van een donker hardhout maar vooral: er hangt een heerlijke, rustige sfeer die maakt dat het er goed vertoeven is.
En wat je hier nog heel veel ziet zijn de echte kerk-hoven, waar de graven in de tuin van de kerk liggen. Dat vind ik super bijzonder en altijd sfeervol (ook al klinkt dit een beetje macaber)
We kuierden gezellig terug langs de village shop waar we snel twee bananen en wat zaden kochten voor morgen bij de granola en dan hop, richting de Holdens.
Maar toen kwam Shaun eraan en hebben we nog gezellig met hem en zijn vrouw -die ook buiten kwam- een klapke gedaan. Waren we natuurlijk een kwartier te laat bij David 🤭
We vertelden over het bed en blijkt dat dit bed een normaal dubbel bed is, dat een bed van 1,60m een kingsize bed is en een bed van 1,80m - zoals het onze thuis- is een superkingsize. Allee vooruit! Ik zou niet dag in dag uit in zon klein bedje kunnen slapen, ik weet dat ze dat vroeger waarschijnlijk wel deden, maar ik vermoed dat de mensen dan dunner waren of het kouder hadden (en geen nachtelijke vapeurs 😉) of alles tegelijk.
Sam toonde Marc zijn collectie treinen, die jongen spaart vanalles, gewoon om te hebben en blij te zijn dat hij het heeft
We trokken richting Nantwich waar er ook Jubilee festivities bezig waren. Zo druk dat het er was zeg! Ook daar namen we een kijkje in de kerk, een hele gezellige kerk, weer in de rode zandsteen zoals in Betley.
We moesten ook absoluut eens gaan kijken in de Nantwich Bookshop (https://nantwichbookshop.co.uk/) die ook gebouwd is in Tudor stijl en die bookshop/coffeebar in één is. We vonden een gezellig plekje boven waar de vloeren allemaal schuin aflopen en we van de dame die bediende, zeker een verdieping hoger moesten gaan kijken. Via een supersmal trapje klauterden we de zolder op, met Elmie in ons kielzog. Ze vertelde dat ze hier boven naar Santa Claus kwam en ook naar de Gruffalo. Ik vond het maar een kriepie plekje daar op de zolder hoor!
We hadden gezellig de kamer voor onszelf om een koffie te slurpen, altijd leuk!
David en Anna kochten nog wat groenten op de markt en wij loerden even binnen in de overdekte markt.
Dan naar huis voor de lunch, ze hadden voor alles gezorgd: gerookte forel (ziet eruit als gerookte zalm maar is zachter van smaak), roerei, vers brood, charcuterie, lekker en gezellig!
Na het eten togen we richting Barthomley, waar we ook een piepje namen in de kerk Saint Bertolines Church ( http://www.barthomleystbertolines.org.uk/)en er een schilderij van Aaron zagen en hij trok zowaar een beetje op onze Aron. De kerk was nog mooi versierd, want er was vanmiddag een huwelijk geweest. Jammer dat we dàt net gemist hadden, dit is - denk ik - de eerste vakantie dat we geen huwelijk tegenkomen.
Ook in deze kerk lagen er allemaal knielkussens, die kennelijk door de één of andere vrouwengilde geborduurd waren. De kerk stond op een hele oude grafheuvel, dus dit was ook weer heel speciaal.
Nadien was het tijd voor een biertje in The White Lion Inn (http://whitelionbarthomley.co.uk/?utm_source=gmb&utm_medium=referral) ook weer een speciaal gebouw in Tudor stijl. Kennelijk, toen ze het gebouw renoveerden, maakten ze een stukje muur open en daar zagen ze het skelet van een rat, die kennelijk heel vroeger mee ingemetseld was, nu was dat stukje opengemaakt met een venster ervoor, zodat iedereen het kon zien. De tafel eronder, is Ratties table, en daar hebben we ons biertje gedronken. Marc een Guinness en David en ik een Hobgoblin, dat is ook een donker bier maar zoeter dan Guinness. Anna wou een mix van sinaassap en limonade.
Zon gezellig cafeetje! Wat zou dat er nog een pak knusser zijn in de winter!! Toen de biertjes op waren, ging het terug richting Crewe waar we aanschoven voor weer een gezellig etentje met een heerlijk gegaarde kip, geroosterde aardappelen, en gestoomde wortelen met sluimererwtjes. Cake en aardbeien als dessert.
We hadden voorgesteld om ergens te gaan eten, zodat wij konden trakteren, maar daar was absoluut geen sprake van. Dus hebben we maar braaf geluisterd en kunnen we hopelijk in de toekomst eens iets terug doen.
Elmie toonde mij haar set om juwelen te maken, want ze zou graag - als ze wat ouder is - juweeltjes online verkopen, om een centje bij te verdienen.
Dus heb ik maar een setje oorbellen gekocht, de eerste kleine stap naar haar winkeltje.
Tegen half negen zijn we bij de familie Holden vertrokken.
In dit bed lijken we langer te slapen dan in alle vorige zou het de vermoeidheid van de reis zijn of het goeie bed?
Wat ik nog vergeten te vermelden was: Rab werkt in de golfclub en lidmaatschap bedraagt (hou je vast!) 140.000£ en dan moet je per jaar nog 7.000£ betalen voor het jaar Dit is toch echt te zot voor woorden!? Dat is dan toch écht voor mensen die niet weten wat ze met hun geld moeten doen?
Het ontbijt was weer super! Paula (de gastvrouw) had voor een boeketje verse bloemen gezorgd en weer stonden er: aardbeien, blauwe bessen, stukjes mango, een fruitschaal, kaas, hesp, brood, muffins, pastries, yoghurt, granola, zaden, cornflakes, klaar voor ons. Zalig toch!
We hebben ons gehouden aan een bordje granola met vers fruit en elk een yoghurtje (jammer genoeg hebben ze altijd yoghurt met smaakjes omdat ik denk dat ze de rest gewoon met melk binnenkieperen) en wat sneetjes toast. En gezorgd dat Paula weer op tijd naar haar werk kon vertrekken.
Wij namen het ietsje rustiger. We zijn vandaag zowaar naar het midden van de Trossachs gereden, naar Aberfoyle, naar het Queen Elisabeth Forest Park. En écht, dit was dik de moeite! Mijn reisbegeleider had dit weer haarfijn uitgekiend! Er zijn verschillende wandelingen te doen, eigenlijk is het een soort avonturenpark in een groot wandelpark, want je kan er langs een deathride boven de bomen zweven, maar ook tussen de bomen op van die wiebelende platformpjes stappen naar de overkant enzo. Wij bleven met beide beentjes op de grond en hebben eerst de blauwe trail gedaan met het viewpoint. Dit was écht heel mooi, wat is dit toch een divers land!
En hier hebben ze de bebouwing een pak beter aangepakt dan bij ons, want hier heb je clusters van bebouwing met daartussen héél veel groen. Bij ons zou het een lint van stenen voor tot achter zijn 😔
Tussen de twee wandelingen door, hebben we een cappuccino gedronken, altijd goed! Maar wat ons wel opvalt, is dat zon beker toch een behoorlijke plas koffie is, die nadien altijd wat op je maag blijft ronddansen. Soit het tweede deel van onze hiking-day was aangebroken. We gingen nu echt proberen om de plek te vinden waar de eekhoorns kwamen eten. Voor alle zekerheid heb ik het nog eens goed nagevraagd aan de vriendelijke dame in de Lodge, en haar verzekerd dat ik misschien een beetje daft ben, maar dat we de voederplaats niet gespot hadden op de vorige trail. Ha neen, t zal wel niet, zover waren we zelfs niet gestapt! ( t is te zeggen, we hadden vlak ervoor de afslag naar onze trail genomen) We hebben inderdaad een - weldoorvoede want ha ja, dat beest wordt daar gewoon verwend dat het niet normaal is! - rode eekhoorn gezien, een boomklever , een specht, en een boel kool-en pimpelmeesjes. Keileuk en het zou nog leuker geweest zijn als we niet nét ons fototoestel én de verrekijker terug in de auto hadden gelegd, want teveel sleurwerk. Tjah 🤦🏻♀️
Verder op onze rode trail dus. Op sommige plekken lijkt dit bos wel een sprookjesbos, met al dat mos en die varens en omgevallen bomen begroeid met mos prachtig! Ik kan het niet beschrijven eigenlijk maar het doet enorm veel deugd aan je ogen, al die verschillende tinten groen. 💚
Na onze wandelingen vertrokken we terug richting Helensburgh, maar niet zonder eerst nog een poging te ondernemen om coos te fotograferen langs de weg. Jammer genoeg, wilden ze zich niet verwaardigen om dichterbij te komen, de hautaine kwezels!
Wat verderop zijn we een Garden Center binnengeschoten, om wat rond te kuieren en te zien of er iets speciaals te koop was. De Schotten (net zoals de Engelsen eigenlijk ) houden duidelijk van hun bloemen en planten. Het had wel wat om daar rond te lopen!
We hebben nog even halt gehouden in Helensburgh en wat keicharmant was: iemand had zijn parkeerticket - waar nog voor meer dan een uur op stond - gewoon in de automaat geschoven! Klein gelukske 💛 dat we nadien nog eens aan iemand anders hebben doorgegeven.
Terug thuis hebben we ons tegoed gedaan aan de pastries die Paula vanmorgen had klaar gezet én een superlekker kopje Nespresso, hmmmmmm het zijn toch écht de kleine dingen die het doen! De buurvrouw kwam terug van een wandeling in de velden met haar hond en deed een praatje. Ik zou hier wel kunnen wonen, denk ik.
Nadien hebben we de koffer van de auto even geordend en wat opgeruimd, ook onze reistas is ingeladen en staat klaar voor vertrek 😫
Het avondeten hadden we deze keer gereserveerd in La Barca (https://www.labarcahelensburgh.co.uk/) van dezelfde eigenaar als Cattle & Creel. Dat viel mee, want dan wil zeggen, dat er dezelfde wijn op het menu staat ! 🍷
Het was een ervaring wij denken dat tapas eten betekent dat je vanalles bestelt, dat dan mondjesmaat op je tafel komt, zodat je eigenlijk de hele tijd aan het eten bent. Neen hoor, dat is het zeker niet: je bestelt een paar dingen en die komen allemaal tegelijk op je tafel (na minimum 45 minuten wachten) en als je dan nog wat wil bestellen, is het wéér wachten en dan krijg je dàt weer ineens op je tafel. Maar we hebben leuk mensjes kunnen kijken en het eten was echt wel lekker! Er zat een oudere dame die ik superfascinerend vond, dat mensje had een lange nek 😳dat was niet normaal! Awel, en zoiets fascineert mij dus zie!
Vlak voor ons zat een tafel met drie jonge mannen, die hadden minstens elk 4 halve liters bier binnen en zuchtten toen het eten kwam So much food! Ha ja makkers, kap dan uw maag niet vol met bier!! Ze keken ook al niet meer zo fris uit hun oogskes toen ze het restaurant verlieten Wat mij ook echt verbaast, is het feit dat hier zoveel dikke jonge mensen zijn, vooral vrouwen dan. Dat is echt heel opvallend, véél meer nog dan in België. (Of komt dat omdat ze zich er hier niet naar kleden en dikwijls rondlopen als een aangekleed sossiske? 🤔)
En daarmee zit onze laatste avond in Schotland erop. Morgenvroeg na het ontbijt vertrekken we richting Engeland, naar Betley, vlakbij onze vrienden in Crewe.
Prinsheerlijk geslapen in ons kingsize bed! Voor een keer eens niet wakker geworden om vier uur of zo, hoewel ik heb wel een paar keer een oog open getrokken maar wegens te donker nog heb ik zelfs niet gekeken hoe laat het was!
Wat is dit toch een heerlijke kamer én badkamer! De douche is ruim, met een ruime douchestraal en heerlijke douche producten van Molton Brown.
Toen we beneden kwamen, stond er al allerlei lekkers onze naam te scanderen: versgesneden mango, verse aardbeien, blauwe bessen, yoghurt, granola, zaden, cornflakes, maar ook hesp, kaas, tomaat, hardgekookt ei, avocado, en grof toastbrood, twee muffins en een heel bakje mini-koffiekoeken. En de koffie is échte Nespresso in lekkere smaken!! Er was sinaassap (maar dat smaakte een beetje raar) en appelsap (dat wordt het dan morgenvroeg 😉) Allee, een beter ontbijt kon je je bijna niet voorstellen!
Aangezien de gastvrouw, Paula, rond negen uur moest vertrekken, zorgden we dat we ruim voor negen uur klaar waren, zodat ze nog alles kon afruimen en de boel schoon en ordelijk kon achterlaten.
En toen waren we klaar voor de wandeling die Rab - Paulas man - gisteren had uitgelegd (hij had zelfs een plannetje getekend dat in de kamer lag) We kregen nog een berichtje van Paula dat we moesten uitkijken voor teken en dat we dus best voorzichtig konden zijn en dat we zeker de pastries mee moesten nemen op onze trip. (Wat we niet deden, want we hadden goed ontbeten) De wandeling begon met een beetje gymnastiek: over een hek klauteren en leidde ons door een sprookjesachtig stukje bos, begroeid met varens, mossen, struiken en ertussen een klaterend stroompje. Wat kan een mens nog meer wensen om een vakantiedag mee te beginnen? De lucht was blauw, de zon scheen, het leven is mooi! 🤩
We kwamen vroege wandelaars tegen die al op de terugweg waren (dus héél vroege wandelaars). Iedereen zegt goeiedag tegen elkaar en meestal krijg je nog een extra praatje erbovenop! Zo fijn!
En toen zagen we een ree in de struiken aan de overkant van het valleitje, ze was nog ver, maar we zagen haar heel goed! Zeker met onze super verrekijker die we dan EINDELIJK eens gebruikten! Heel sierlijk en fragiel-elegant hupte ze door het landschap om zich uiteindelijk te verstoppen achter een soort van biezengras (of misschien ook gewoon in het bos, we zagen haar niet meer)
Langs het pad groeien distels, die vast prachtig zijn als ze in bloei staan, maar nu zijn het nog gesloten knopjes in een bouwwerk van stekelige bladeren. En ik kon me niet van de indruk ontdoen, dat het zo wel heel erg leek op William Wallaces monument in Stirling ( )
Het landschap veranderde de hele tijd, van dichte begroeiing in het bos, naar dennenbomen en dan weer varens en toen zagen we wéér een ree! Dit keer was het heel ondeugend aan het snoepen van een jong boompje, we stonden duidelijk niet in haar geurbaan, want ze was niet gealarmeerd door onze aanwezigheid ! Wat zijn het toch prachtige, elegante dieren! Ze had een mooi gewei en zat zich echt te goed te doen aan het boompje lang leve de verrekijker!
Af en toe moesten we ons onderweg eens omdraaien, had Rab gezegd en màn, dat was toch ook weer de moeite hoor! Hoe hoger we kwamen hoe mooier het uitzicht was op het Loch en de Rivier Clyde! En nu met de zon erop We zagen ook de gekapseisde MV Captayannis liggen, zowat middenin het Loch. (Allee, ik dénk dat het die boot was, het was zeker geen eiland en ik zou niet weten wat het anders ) heel bijzonder!
Het eerste viewpoint bracht ons een uitzicht over Balloch en Loch Lomond, heel knus stond er een bankje onder een boom. Maar Rab had ons gezegd dat we verder moesten stappen naar de eenzame boom op de top, dat daar het uitzicht nog mooier was en de mens had gelijk! Onderweg was het muisstil, we hoorden enkel het gefluit en gezang van vogeltjes en het geruis van de wind, verder niets De vinkjes zingen hier suskewiet met nog iets erachteraan, het lijkt wat op suskewietjen, maar als je dan zelf luid suskewiet zegt, doen ze het een paar keer na, maar dan hervallen ze terug in hun eigen versie, keischattig!
We werden een paar keer gepasseerd door wandelaars, maar ook mountainbikers, hoewel de laatste iets prevelde van waarom heb ik vanmorgen deze beslissing toch genomen?Maar ik kon de mens geruststellen: de weg ging bijna bergaf 😁
Op de terugweg - geloof het of niet - zagen we een derde hert! Deze keer hebben we enkel zijn achtereinde zien wegspuiten, kennelijk was het genoeglijk aan het grazen in de wei naast het pad, toen ze ons hoorde praten en woepla! Weg was ze! Zonde maar wie kan zeggen dat ze drie reeën op een woensdagse wandeling hebben gezien? ⭐️
Na de hek-klauter waren we klaar voor koffie, maar er stopte een rode auto voor de deur en het raampje ging naar beneden. Een jonge vrouw - met blonde krullenbol naast haar op de passagiersstoel- vroeg of we Belgen waren en of we Nederlands spraken. Bleek het de buurvrouw te zijn die uit Noord-Nederland komt en hier voor drie jaar met haar gezin is, want haar man is uitgestuurd naar hier door de Navy. We hadden een gezellige babbel, zoiets zijn de kleine gelukskes zie! (Waarbij het live spotten van een ree een iets groter gelukske is 😉
De Nespresso koffie-met-mini-koffiekoek smaakte overheerlijk en dat maakte het onze voorlopig goedkoopste voormiddag sinds het begin van de reis. De zon begon terug haar weg te vinden door het wolkendek (nog nooit zon veranderlijk weer als hier meegemaakt) dus trokken we richting het kasteel waarvan we dachten dat we het vanaf het viewpoint hadden gespot: Balloch Castle. (Sorry, geen deftige link)
En - oh wonder!- er moest geen parkeergeld betaald worden, het kasteel stond - jammer genoeg- te vervallen, dus ook geen inkomgeld het IS echt onze goedkoopste dag! 💰
Als je ooit naar Schotland komt, en je bent hier in de buurt, moet je hier echt een kijkje komen nemen! Wat een enorm stuk grond is dit! Bezaaid met stokoude joekels van bomen, met enorme gazons, een prachtige ommuurde tuin en zitbanken met gedenkplaatjes op. In de ommuurde tuin stonden ook verschillende planten die er geplant waren ter nagedachtenis van overleden geliefden. Wat een mooi gebaar! En, geloof het of niet, we zagen ons vierde ree van de dag! Dat hadden we daar absoluut niet verwacht, en dat beest ons waarschijnlijk ook niet, want ook hiervan zagen we enkel de bevallige achterkant.
We kuierden helemaal tot aan het strand van Loch Lomond, Marc knuffelde een stokoude dikke boom, we zagen speciale planten die wel een baardje leken te hebben, verbaasden ons over het hele geheel en stapten - omhoog, omlaag - zowat het park rond.
Nog even hebben we overwogen om naar The Devils Pulpit te gaan, maar na wat erover gelezen te hebben, leek het ons toch niet echt een goed idee. Om te beginnen is de weg afgesloten, is er kennelijk nauwelijks parkeerplaats, is het er niet zonder risico om rond te lopen, LAAT OOK MAAR!
Aangezien we- ongetwijfeld als enigen in de wereld - Outlander niet gezien hebben (🤭🤭) zullen we dit waarschijnlijk niet als een onverteerbaar gemis ervaren.
Dus teruggekeerd en ons nog wat in de zon genesteld, ik zat eerst vlak voor de garagepoort, maar toen bleek dat ik in de vliegroute van een ouderkoppel zwaluwen zat en je weet: een zwaluwnest, dat is kakskes en mottigheid dat naar beneden dondert, dus ik maakte dat ik daar weg kwam.Heerlijk daar in de zon!
Om 19u hadden we een reservatie bij Cattle& Creel (https://www.cattleandcreel.co.uk/) Daar hebben we allebei een Schotse gin geprobeerd (maar jongens toch, waarom kieperen ze daar een halve kilo ijsblokjes bij?! Dat valt niet te drinken, want die kieperen allemaal te gelijk naar voren als je het glas tegen je mond zet en rietjes kennen ze hier niet.😣
De oesters die we als voorgerecht wilden, bleken uitverkocht en omdat er een tafel met jonge mannen was die zowat ALLES van de menukaart hadden besteld, moesten we langer dan normaal wachten op onze hoofdschotel. Om het leed te verzachten, kregen we van Ioanna een portie olijven én de belofte dat we een dessert van het huis kregen. Dàt noem ik nu klantenservice zie! Want eigenlijk, ze wist dat we toeristen waren, dus die zien we nooit meer te-rug! Maar evengoed wilde ze toch goede service bieden.
Als dessert kozen we voor .tromgeroffel sticky toffee pudding! Jeeeej! Maar wie had gedacht dat het een kanonskogel van een pudding zou zijn! Dzjieses! Dat was stevig doorwerken hoor! Al goed dat er een bol vanille-ijs bij was, dan schoof het wat makkelijker door. 😁
We zijn nog even gaan piepen wat er nu precies in het midden van dat meer ligt en dat is dus inderdaad de MV Captayannis ofte de Sugar Boat. Straf!
Het is nu 22u21 en het is nog heel licht buiten en wat meer is: er is geen wolkje aan de hemel! Met wat geluk wordt het morgen een prachtige dag!
Prinsheerlijk geslapen in ons kingsize bed! Voor een keer eens niet wakker geworden om vier uur of zo, hoewel ik heb wel een paar keer een oog open getrokken maar wegens te donker nog heb ik zelfs niet gekeken hoe laat het was!
Wat is dit toch een heerlijke kamer én badkamer! De douche is ruim, met een ruime douchestraal en heerlijke douche producten van Molton Brown.
Toen we beneden kwamen, stond er al allerlei lekkers onze naam te scanderen: versgesneden mango, verse aardbeien, blauwe bessen, yoghurt, granola, zaden, cornflakes, maar ook hesp, kaas, tomaat, hardgekookt ei, avocado, en grof toastbrood, twee muffins en een heel bakje mini-koffiekoeken. En de koffie is échte Nespresso in lekkere smaken!! Er was sinaassap (maar dat smaakte een beetje raar) en appelsap (dat wordt het dan morgenvroeg 😉) Allee, een beter ontbijt kon je je bijna niet voorstellen!
Aangezien de gastvrouw, Paula, rond negen uur moest vertrekken, zorgden we dat we ruim voor negen uur klaar waren, zodat ze nog alles kon afruimen en de boel schoon en ordelijk kon achterlaten.
En toen waren we klaar voor de wandeling die Rab - Paulas man - gisteren had uitgelegd (hij had zelfs een plannetje getekend dat in de kamer lag) We kregen nog een berichtje van Paula dat we moesten uitkijken voor teken en dat we dus best voorzichtig konden zijn en dat we zeker de pastries mee moesten nemen op onze trip. (Wat we niet deden, want we hadden goed ontbeten) De wandeling begon met een beetje gymnastiek: over een hek klauteren en leidde ons door een sprookjesachtig stukje bos, begroeid met varens, mossen, struiken en ertussen een klaterend stroompje. Wat kan een mens nog meer wensen om een vakantiedag mee te beginnen? De lucht was blauw, de zon scheen, het leven is mooi! 🤩
We kwamen vroege wandelaars tegen die al op de terugweg waren (dus héél vroege wandelaars). Iedereen zegt goeiedag tegen elkaar en meestal krijg je nog een extra praatje erbovenop! Zo fijn!
En toen zagen we een ree in de struiken aan de overkant van het valleitje, ze was nog ver, maar we zagen haar heel goed! Zeker met onze super verrekijker die we dan EINDELIJK eens gebruikten! Heel sierlijk en fragiel-elegant hupte ze door het landschap om zich uiteindelijk te verstoppen achter een soort van biezengras (of misschien ook gewoon in het bos, we zagen haar niet meer)
Langs het pad groeien distels, die vast prachtig zijn als ze in bloei staan, maar nu zijn het nog gesloten knopjes in een bouwwerk van stekelige bladeren. En ik kon me niet van de indruk ontdoen, dat het zo wel heel erg leek op William Wallaces monument in Stirling ( )
Het landschap veranderde de hele tijd, van dichte begroeiing in het bos, naar dennenbomen en dan weer varens en toen zagen we wéér een ree! Dit keer was het heel ondeugend aan het snoepen van een jong boompje, we stonden duidelijk niet in haar geurbaan, want ze was niet gealarmeerd door onze aanwezigheid ! Wat zijn het toch prachtige, elegante dieren! Ze had een mooi gewei en zat zich echt te goed te doen aan het boompje lang leve de verrekijker!
Af en toe moesten we ons onderweg eens omdraaien, had Rab gezegd en màn, dat was toch ook weer de moeite hoor! Hoe hoger we kwamen hoe mooier het uitzicht was op het Loch en de Rivier Clyde! En nu met de zon erop We zagen ook de gekapseisde MV Captayannis liggen, zowat middenin het Loch. (Allee, ik dénk dat het die boot was, het was zeker geen eiland en ik zou niet weten wat het anders ) heel bijzonder!
Het eerste viewpoint bracht ons een uitzicht over Balloch en Loch Lomond, heel knus stond er een bankje onder een boom. Maar Rab had ons gezegd dat we verder moesten stappen naar de eenzame boom op de top, dat daar het uitzicht nog mooier was en de mens had gelijk! Onderweg was het muisstil, we hoorden enkel het gefluit en gezang van vogeltjes en het geruis van de wind, verder niets De vinkjes zingen hier suskewiet met nog iets erachteraan, het lijkt wat op suskewietjen, maar als je dan zelf luid suskewiet zegt, doen ze het een paar keer na, maar dan hervallen ze terug in hun eigen versie, keischattig!
We werden een paar keer gepasseerd door wandelaars, maar ook mountainbikers, hoewel de laatste iets prevelde van waarom heb ik vanmorgen deze beslissing toch genomen?Maar ik kon de mens geruststellen: de weg ging bijna bergaf 😁
Op de terugweg - geloof het of niet - zagen we een derde hert! Deze keer hebben we enkel zijn achtereinde zien wegspuiten, kennelijk was het genoeglijk aan het grazen in de wei naast het pad, toen ze ons hoorde praten en woepla! Weg was ze! Zonde maar wie kan zeggen dat ze drie reeën op een woensdagse wandeling hebben gezien? ⭐️
Na de hek-klauter waren we klaar voor koffie, maar er stopte een rode auto voor de deur en het raampje ging naar beneden. Een jonge vrouw - met blonde krullenbol naast haar op de passagiersstoel- vroeg of we Belgen waren en of we Nederlands spraken. Bleek het de buurvrouw te zijn die uit Noord-Nederland komt en hier voor drie jaar met haar gezin is, want haar man is uitgestuurd naar hier door de Navy. We hadden een gezellige babbel, zoiets zijn de kleine gelukskes zie! (Waarbij het live spotten van een ree een iets groter gelukske is 😉
De Nespresso koffie-met-mini-koffiekoek smaakte overheerlijk en dat maakte het onze voorlopig goedkoopste voormiddag sinds het begin van de reis. De zon begon terug haar weg te vinden door het wolkendek (nog nooit zon veranderlijk weer als hier meegemaakt) dus trokken we richting het kasteel waarvan we dachten dat we het vanaf het viewpoint hadden gespot: Balloch Castle. (Sorry, geen deftige link)
En - oh wonder!- er moest geen parkeergeld betaald worden, het kasteel stond - jammer genoeg- te vervallen, dus ook geen inkomgeld het IS echt onze goedkoopste dag! 💰
Als je ooit naar Schotland komt, en je bent hier in de buurt, moet je hier echt een kijkje komen nemen! Wat een enorm stuk grond is dit! Bezaaid met stokoude joekels van bomen, met enorme gazons, een prachtige ommuurde tuin en zitbanken met gedenkplaatjes op. In de ommuurde tuin stonden ook verschillende planten die er geplant waren ter nagedachtenis van overleden geliefden. Wat een mooi gebaar! En, geloof het of niet, we zagen ons vierde ree van de dag! Dat hadden we daar absoluut niet verwacht, en dat beest ons waarschijnlijk ook niet, want ook hiervan zagen we enkel de bevallige achterkant.
We kuierden helemaal tot aan het strand van Loch Lomond, Marc knuffelde een stokoude dikke boom, we zagen speciale planten die wel een baardje leken te hebben, verbaasden ons over het hele geheel en stapten - omhoog, omlaag - zowat het park rond.
Nog even hebben we overwogen om naar The Devils Pulpit te gaan, maar na wat erover gelezen te hebben, leek het ons toch niet echt een goed idee. Om te beginnen is de weg afgesloten, is er kennelijk nauwelijks parkeerplaats, is het er niet zonder risico om rond te lopen, LAAT OOK MAAR!
Aangezien we- ongetwijfeld als enigen in de wereld - Outlander niet gezien hebben (🤭🤭) zullen we dit waarschijnlijk niet als een onverteerbaar gemis ervaren.
Dus teruggekeerd en ons nog wat in de zon genesteld, ik zat eerst vlak voor de garagepoort, maar toen bleek dat ik in de vliegroute van een ouderkoppel zwaluwen zat en je weet: een zwaluwnest, dat is kakskes en mottigheid dat naar beneden dondert, dus ik maakte dat ik daar weg kwam.Heerlijk daar in de zon!
Om 19u hadden we een reservatie bij Cattle& Creel (https://www.cattleandcreel.co.uk/) Daar hebben we allebei een Schotse gin geprobeerd (maar jongens toch, waarom kieperen ze daar een halve kilo ijsblokjes bij?! Dat valt niet te drinken, want die kieperen allemaal te gelijk naar voren als je het glas tegen je mond zet en rietjes kennen ze hier niet.😣
De oesters die we als voorgerecht wilden, bleken uitverkocht en omdat er een tafel met jonge mannen was die zowat ALLES van de menukaart hadden besteld, moesten we langer dan normaal wachten op onze hoofdschotel. Om het leed te verzachten, kregen we van Ioanna een portie olijven én de belofte dat we een dessert van het huis kregen. Dàt noem ik nu klantenservice zie! Want eigenlijk, ze wist dat we toeristen waren, dus die zien we nooit meer te-rug! Maar evengoed wilde ze toch goede service bieden.
Als dessert kozen we voor .tromgeroffel sticky toffee pudding! Jeeeej! Maar wie had gedacht dat het een kanonskogel van een pudding zou zijn! Dzjieses! Dat was stevig doorwerken hoor! Al goed dat er een bol vanille-ijs bij was, dan schoof het wat makkelijker door. 😁
We zijn nog even gaan piepen wat er nu precies in het midden van dat meer ligt en dat is dus inderdaad de MV Captayannis ofte de Sugar Boat. Straf!
Het is nu 22u21 en het is nog heel licht buiten en wat meer is: er is geen wolkje aan de hemel! Met wat geluk wordt het morgen een prachtige dag!
Dinsdag 31 mei 2022: Fort William - Glencoe - Luss - Helensburgh
Slapen in een queensize bed ik geraak er niet aan gewoon en alhoewel het bed dit keer tegen de muur geperst stond en ik er dus niet kon uitkukelen, had ik toch dat idee
Evengoed heb ik lekker geslapen, waarschijnlijk omdat we onder een kadertje lagen met Coorie in : to cuddle or snuggle, usually with a loved one. Ha! ❤️
Voor de eerste keer in mijn leven - denk ik toch - heb ik porridge gegeten, zoals ze het in UK eten: met water. Het was - zoals ik gisteren al zei, een soort van Aiki Noodle-versie van de porridge met mapje sirup. Enkel heet water in het potje doen, minuut laten trekken, goed roeren en smikkelen maar. En tot onze verbazing was het nog best te eten, en zelfs voorzichtig lekker te noemen. Wel een maagplakker hoor!
Om nog wat overdaad te doen, hebben we nadien toch ook nog wat granola en skyr gegeten (die moest op) met banaan en nectarine en het was heerlijk!
Hoe komt het toch dat je het weggaan wil uitstellen als je je ergens op je gemak voelt? Ik voelde me echt thuis in dit tiny house, met de vriendelijke Ben Nevis lag nog met een wollige slaapmuts op en bedekt met een wollig dekentje, die was duidelijk nog niet klaar om de wereld te bekijken!
De gastvrouw kwam net buiten toen we zouden vertrekken, ze was druk met haar kinderen in de auto te tassen voor school. We hebben haar nog eens hartelijk bedankt voor alles en weg waren we, richting Glencoe!
Een groot stuk van onze trip vandaag, ging langs tweebaanswegen niet goed voor mijn tikker! Regelmatig heb ik een hartverzakking gehad én het handvat van de deur heeft het ook mogen weten! Jong toch! Sommige mensen kunnen écht niet op hun baanvak blijven hé! Komt er nog bij dat de wegen hier bezaaid zijn met putten, dus het is òf in een put stuiken òf op de tegenligger rijden. Echt 😳😳 Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik lichtjes ongemakkelijk (het understatement van de dag) in de auto zit soms, maar hier gaat dit nog een niveau hoger, want die komen allemaal recht op mij af hé!
En dat het soms ook mis kan lopen, zagen we onderweg: een auto lag op zijn kant in de gracht. Hoe dit mens daar gesukkeld is, mag Joost weten, maar het zal niet van zacht te rijden zijn!
Stilaan kwam Glencoe in zicht, ook een stevige klopper van een berg! Maar belangrijker, hier is een afschuwelijke slachtpartij gebeurd op 13 februari 1693 (https://www.google.be/search?q=glencoe+massacre&ie=UTF-8&oe=UTF-8&hl=nl-be&client=safari) Dit afgrijselijk misbruik van vertrouwen, zit de Schotten nog steeds dwars en gelijk hebben ze! Het Glencoe Visitor Centre (https://www.nts.org.uk/visit/places/glencoe) is echt de moeite van het bezoeken waard! Het ligt een beetje buiten Glencoe (wij waren al eerst teruggereden omdat ik dacht dat het in Glencoe zelf lag) maar je moet er echt stoppen als je het hier ooit bezoekt. De film is aangrijpend, de tentoonstelling is interessant én er staat een replica van een huis uit vroegere tijden, dat opgetrokken werd uit steen en turf en hout en een dak van heide had! We werden er echter snel buitengerookt want er brandde binnen een echt vuur en aangezien er toen geen schouwen bestonden die mensen waren eigenlijk allemaal gerookt vlees op het einde van hun leven!!😶
Het uitzicht onderweg - ik weet het, ik val in saaie herhaling - is fantastisch mooi en boeiend! Heuvelruggen, besneeuwde toppen, omwolkte toppen, glooiende velden, rotsen, watervalletjes en ongelofelijk mooie wolkenformaties! Ik dacht dat we in België mooie wolken hadden, maar hier zijn het echt kunstwerken!
Bijna waren we de Falls of Faloch (https://www.visitscotland.com/info/see-do/falls-of-falloch-p2568511) voorbij gezoefd, maar gelukkig stond hier wel een pijl. De parking - allee, wat het was, is het woord parking niet waardig maar soit- was piepklein, maar we konden er toch nog bij. De wandeling naar de waterval is rustig en groen, alsof je door een park kuiert (maar dan met veel bomen en varens enzo) en de waterval is ontstuimig, mooi, niet heel hoog, dus niet heel spectaculair maar wel de moeite om eens te bekijken. Dus dat konden we dan ook weer van ons to do-lijstje schrappen.
Luss was de volgende bestemming, jammer genoeg werden de hemelsluizen volop opengetrokken dus hebben we Luss-by-rain gezien, wat natuurlijk niet zo pittoresk is als wanneer de zon schijnt. Want het is een lieflijk dorpje, met koddige huizen en tuintjes (hoewel sommigen een beetje ver gaan in het versieren en decoreren van hun voortuin 🤯, zoals een hele generatie tuinkabouters die je vrolijk aanstaren als je passeert)
Wat te denken was: nergens een plekje vrij om te eten! Ik kreeg al het Portree gevoel! Waarom is regen en kou toch zo ongezellig?
We vonden toch nog een hapje in de vorm van een tonijn-met-mozarella (ik weet het, ik heb die combinatie ook niet bedacht!) ciabatta in de Village Shop en samen met de cappuccino smaakte het ons fantastisch! Wie heeft er een stoel en tafel nodig als je - staande onder een parasol - ook beschut bent voor de regen?
En we waren ergens waar de rich & campus ook komen want er hingen plaatjes aan de muur:
The Village Shop has proudly served Dame Judy Dench, Sam Smith , Graham Norton and his dag (2012-2019)
Joanna Lumley visites the Village Shop to pick up her newspapers and a wee gift (2019)
Gerard Butler had a roll and sausage from the Village Shop (27.12.2018)
Voila zie! We waren in sjiek gezelschap! Ik had daar wel even willen passeren die 27ste december 2018 🤩
We hadden genoeg regen gezien en togen toen maar verder richting Helensburgh alwaar onze slaapplek voor de komende drie nachten zich bevindt! En waar gaan we het toch altijd weer zoeken!? Eerst kwamen we terecht aan een sjiek landhuis, maar daar was het duidelijk niet, dan nog wat rondgetoerd en uiteindelijk naar de gastvrouw gebeld. Toen bleek dat we echt wel juist zaten, we moesten gewoon nog wat verder rijden. Maar ze was niet thuis, dus kon ze ons ook nog niet binnen laten; Geen nood, wij amuseren ons wel, dus rechtsomkeer en naar Helensburgh.We parkeerden de auto aan de pier, nu die pier is een bangelijk ding. Is voor een stuk al ineen gestort en toen ik dat las, liep ik er toch niet helemaal gerust meer over. Het uitzicht over het Loch dat daar samenkomt met de Rivier de Clyde is indrukwekkend, en het rare is: het ruikt er echt heel doordringend naar zee! Er liggen zelfs mosselschelpen op de pier, vast vanop een hoogte gedropt door de meeuwen in de hoop dat ze breken en dat ze hun kostbare goedje kunnen opsmikkelen.
Een koffiepauze drong zich op en die hebben we gehad in the Sugar Boat. Maar daar zijn ze niet gebeten door de vinnige vlieg hoor! We moesten nogal lang wachten eer de koffie er was, enfin, hij was warm en lekker (maar waarom krijg je er nooit ofte nimmer een koekje bij?!) en dat is het bijzonderste.
Het centrale marktplein heeft iets heel leuks: er staan allemaal vierkante blokjes rondomrond en sommigen van die blokjes vertellen een verhaal, leuk om te ontdekken.
In de St Michael & all Angels Scottish Episcopal Church zijn we even binnengeglipt. en wat er superkoddig was: in elke bank hingen er rijen met geborduurde kussens, misschien om op te knielen? Of - als de erediensten écht heel lang duren - om het zitten te verzachten?
Het Airbnb-adres waar we nu slapen is een absolute topper! Ik had niet gedacht dat ik dat na Maxine, Pitlochry of Caol zou zeggen, maar dit is het summum! Wat een fantastische kamer hebben we ! Het huis is maar een dik jaar oud, ze zijn met Airbnb begonnen in maart en we zijn de 15de gasten van dit jaar. Overal ligt er superzacht en dik vasttapijt (een typisch Engels/Schots ding), de inrichting is luchtig, degelijk, mooi, rustig waauw!
De eigenaar kwam ons verwelkomen en we hebben een gezellige babbel gedaan. Dit is dik, superdik in orde hoor!
Op onze kamer lag een Scottish tablet, ik dacht dat het een soort fudge was. Niets daarvan! Het leek wel puur suiker dat we in onze mond staken! Chance dat ik maar een klein stukje had afgebroken ! 😳
Met de ervaring van Inverness en Portree in het achterhoofd, hebben we voor het avondeten maar geboekt bij Riva ( https://www.rivahelensburgh.co.uk) Het eten was er lekker, de wijn had een rare smaak en die hebben we laten staan, maar vooral: dezelfde lethargie als in de Sugar Boat: we hebben zeker een half uur op ons leeg bord zitten koekeloeren! Toch wel een gemiste kans voor hen om nog een dessertje aan ons te slijten. Duh! De drang om naar huis te gaan was duidelijk groter dan de extra centen 🥴
Maandag 30 mei 2022: Isle of Skye - Glenfinnan Viaduct- Fort William- Caol
Toen ik rond een uur of vier een half oog opentrok, leek het of ik het hoorde regenen, maar ik zag niet meteen regen naar beneden komen, dus oogjes dicht en nog even verder knorren.
Iets na vijven waren we allebei wakker en zijn we opgestaan, want het is best een lange trip naar Glenfinnan. Na alweer een lekker (verboden) ontbijt van granola, banaan en skyr en het laatste van het wortel-sinaassap, waren we om 5u55 écht weg! Het was muisstil buiten, de wereld lag nog onder een deken van slaap en ochtendnevel, de bergen in de verte waren nog gehuld in een wolkendeken, prachtig om te zien!
Hier en daar was er een vroege wandelaar of arbeider die buiten liep, maar voor de rest was alles rustig en verlaten.
Een zachte regenbui vergezelde ons gedurende lange tijd.
Skye is prachtig, adembenemend soms zelfs (en dat mag je ook letterlijk nemen 😉) met de duizenden schapen die als katoendotjes over het hele eiland verspreid lopen te grazen, met de zachtaardige mooie Highland koeien die je nieuwsgierig aankijken als je dichterbij komt, met al het groen in alle mogelijke tinten en met de Lochs die kristalhelder zijn en mysterieus en toch zou ik hier niet willen wonen. Het is me te desolaat, te schraal, te rustig. Hoewel je bijna niet kan verlangen naar onze drukke steden en hoe we er op elkaar leven, maar toch.
Één ding staat zeker wél als een paal boven water: de Schotten zijn veel vriendelijkere mensen dan de Engelsen, zachter, behulpzamer, leuker gewoon en ik kan me voorstellen dat je - als Schot - enorm fier bent op je land en vooral op zijn geschiedenis en dat het gewoon door je bloed stroomt en deel van je uitmaakt.
We reden de brug van Skye naar het vasteland over en toen was ons Skye avontuur voorbij Wat gaat het toch snel!
Marcs blik viel op het Loch dat we passeerden, het lijkt wel hoogtij, zullen we even stoppen aan Eilean Donan Castle? Dat was weer een fantastisch idee van mijn reisorganisator! Nu lag het kasteel er nog slaperig maar prachtig bij, IN het water (en niet tussen de algen zoals vorige keer) én er waren geen toeristen die je foto kwamen verpesten, zalig! Dit was een top-idee!
Al heel snel veranderde het landschap, de groene heuvels maakten plaats voor dennenbomen en meer schraalte, er waren ook geen schapen meer te bespeuren, zo raar hoe het landschap op dit eiland zo snel kan veranderen, heel boeiend ook!
Veel te vroeg kwamen we aan bij het Glenfinnan Viaduct (https://www.visitscotland.com/info/towns-villages/glenfinnan-p236571) oftewel de brug waar de stoomtrein naar Hogwarts over rijdt.Het is de Jacobite train (https://westcoastrailways.co.uk/jacobite/steam-train-trip), een stoomtrein die een paar keer per dag over dit viaduct rijdt. Het viaduct is trouwens helemaal in beton gegoten, dus niet opgebouwd uit steen, ook speciaal. We hadden nog een uurtje langer in ons warme bedje kunnen blijven liggen, want we waren er rond 9u00 en de trein zou pas om 10u45 passeren. Geen nood, dan gingen we een koffie drinken café en visitor center waren nog gesloten, dan maar al eens gaan kijken naar het viewpoint. Dat lag op een hoogte met in de verte het viaduct en achter je een prachtig uitzicht over Loch Shiel en het Jacobite monument.
En dan was het wachten wachten en debatteren of we niet dichter naar het viaduct zouden moeten gaan Stilaan begon de parking vol te lopen en iedereen liep richting viaduct, maar we bleven toch maar waar we waren, om een beter zicht van de trein over het viaduct te hebben. Het was koud zo vroeg op de dag, daar boven op de rots. Na een tijdje dachten mijn staartbeen, zitknobbels en billen dat ik dood was, zo koud werd de boel daar!
Tergend langzaam kroop de tijd vooruit en toen het bijna 10u45 was, begon je de spanning te voelen.
Maar, de Jacobite lijdt aan dezelfde ziekte als de Belgische spoorwegen: hij was te laat!!! Het liep al tegen elven toen we gefluit hoorden en daar was hij dan! Met een dikke wolk stoom boven de locomotief! Prachtig! Misschien stonden we wat ver, maar we konden hem wel heel goed zien passeren over het viaduct!
En het geluid dat hij maakt echt zoals een stoomlocomotief in de films, bijna het ge-debdebdebdeb dat een oldtimer maakt. We blijven in de sprookjessfeer dus ⭐️
Moet ik nog zeggen dat de warme cappuccino héél welkom was en mij supergoed smaakte? We hebben er meteen nog een laatste sneetje brood-met-kaas-en -hesp bij gesmikkeld (om onze innerlijke highlander wat te voeden) en we konden er weer tegen! We kregen bezoek van een soort van vink met blauwe jas, een roodborstje, een mus, Dus gingen we de brug eens van dichterbij bekijken, halfweg werden we opgehouden door een schattige vogel die het àllerbeste uit zijn kleine, donzige lijfje puurde, hij ging bijna op zijn teentjes staan op dat twijgje om de hoge noten te halen. Nadien zag ik dat het waarschijnlijk een crested tit was ( https://www.google.be/search?q=crested+tit&ie=UTF-8&oe=UTF-8&hl=nl-be&client=safari) ofte een kuifmees. Zo schattig!
We hoorden ook nog het gezang van - wat we dachten - een vink, maar hij zei niet 'suskewiet' op het einde, dus hebben we dat eens luid gezegd en - geloof het of niet- het beestje eindigde vanaf dan zijn gekweel met 'suskewiet'. Het was zich waarschijnlijk al weken aan het afvragen hoe dat woord nu toch ook weeral was 😉
We hadden tot nu toe nog niet de obligate 'spring ne keer in de lucht'-foto getrokken, dat is dan nu ook een feit, en wel onder een memorabel viaduct ! 💚
Aan de rand van Loch Shiel staat een prachtig monument opgericht door Bonnie Prince Charlie ter nagedachtenis van de bloedige strijd die de Highlanders leverden tegen het regime én ook een beetje voor hemzelf aangezien hij het nooit heeft gezien want hij overleed voor het af was. Loch Shiel is prachtig, eigenlijk kan je je daar op een bankje neerzetten en gewoon blijven kijken, maar Fort William riep, dus gingen we daarheen.
Oh ja, de fashion tip van de dag: het is geweldig in om je haar blauw, groen, geel of roze te verven, maakt niet uit of het heel je haar is, enkel je frou-frou of een klis, verven is de boodschap.
In The kilted camel (https://www.google.be/search?q=the+kilted+camel&ie=UTF-8&oe=UTF-8&hl=nl-be&client=safari) , als er zon plek bestaat, MOETEN we daar eens naar binnen hé! 😉. Marc had een gezonde sandwich en ik heb lentil soup gegeten, die kwam met een snee brood waar een halve boterolie op gesmeerd was, je zal maar geen boter lusten😁 maar mij heeft het meer dan prima gesmaakt!
Af en toe komt er een illuster idee naar boven, zo ook nu: die Jacobite train stopt in Fort William, als we nu eens naar het station gingen Ook hier hebben we weer een hele tijd mogen wachten, maar dat was het dubbel en dik waard! Want nu zagen we de locomotief van héél dichtbij (en roken we hem en voelden we zijn stomende warmte) Fantástisch!
En toen hij weer vertrok, met het debdebdeb van de stoom heel irreël maar we stonden met een grijns van oor tot oor te genieten!
Het was tijd om onze stek voor vannacht te gaan verkennen en wat voor één! Sealladh na Beine (Mountain View) is een super Airbnb (https://nl.airbnb.com/rooms/52031795?_set_bev_on_new_domain=1653942466_ZmY4MTUxMzlhYTRm&source_impression_id=p3_1653942470_GJOhgaZ%2BhnyP36MY) Ik dacht dat Tigh Na Cloigh in Pitlochry de top was, maar dit kan er vlot naast gaan staan of misschien zelfs nog een trapje hoger. Wat een toffe kamer! Splinternieuw, gezellig, met voor elk een caramel reep bij de koffie, én een ready to go porridge (nog nooit geproefd, het is zoiets als die Aiki noedels, maar dan in porridge ik ben benieuwd) In de badkamer en in het keukentje staan handzepen van de Highland soap (ruiken héérlijk!) Allee, ik ben in de wolken !
Op het terrasje stonden een tafel en twee stoelen, en dat hebben we naar de rand van de tuin versleept, in de zon, zodat we - met Ben Nevis op de achtergrond - nog even in de zon, mét kopje koffie en caramelreep (soort van Schotse Chacha) konden genieten.
De eigenares kwam thuis en daar hebben we nog een gezellige babbel mee gedaan, ze was zo lief om voor ons een tafel te boeken in The Lochry (http://www.thelochy-caol.foodndrinkscotland.co.uk/) en daar hebben we lekker én goedkoop gegeten. Mijn rosé wijntje smaakte wat naar hele zoete kirr, maar mij hoor je niet klagen 😉
The Lochry is een hele gezellige, luchtige pub met lekker eten en supervriendelijke bediening, ook echt een aanrader!
De hele sfeer hier ademt trekking en op de één of andere manier maakt dat het hier heel knus, gemoedelijk en zelfs wat familiaal.
Toen we thuiskwamen, zat het hoofd van Ben Nevis al in een wollige slaapmuts maar wat verder viel er nog volop zon op een soort van alpenweide, heel speciaal, maar vooral ook indrukwekkend.
Het gekweel van de vele vogeltjes die in de haag wonen, brengt ons zonder twijfel snel in dromenland, hier in ons mountain View-stekje.
Zondag 29 mei 2022: Portree - Old Manâs Torr - Kilt Rock - Quiraing - Fairy Glen - Duvegan Castle - Neist Point - Portree
Het was vroeg vanmorgen, om vier uur was ik al wakker van het zonlicht en de blauwe lucht, Marc had ook al een paar keer een oog open getrokken. Rond half zeven zijn we uit bed gekomen en hebben we kei-knusjes gegeten aan ons tuintafeltje in de gang: banaan - granola en skyr, een gezonde maaltijd om de lange dag te beginnen. Oh ja, nog een glas wortel/sinaassap erbij. Eigenlijk mag je hier niet eten, maar we zijn wat ongehoorzaam en vinden dit wel gezellig. Zo komt een picknicktas die we ooit kregen nog goed van pas!
Een superknoddig klein konijntje holde voor ons uit de weg af, tot het pardoes over langs een tuinhek verdween, het is hier rustig en kalm. De aarde ademde nog wat nacht uit en de vogels waren nog niet allemaal klaar voor de zondag ochtend zang.
Onze eerste stop is Old Man of Storr ( https://www.isleofskye.com/skye-guide/top-ten-skye-walks/old-man-of-storr ), je ziet het al van heel ver en omdat de zon scheen was het nog mooier dan anders: het zijn een paar rotsformaties die rechtop staan en daardoor lijkt het of het een oude man is. We begonnen aan de klim, die het meteen pijnlijk duidelijk maakte hoe slecht mijn conditie is, want binnen een paar minuten zat ik te hijgen als een oud trekpaard. Marc daarentegen beende gezwind omhoog als een volleerde berggeit 😵💫 (tip: als je ooit deze tocht maakt, trek dan kleren aan die eigenlijk rijp zijn voor de was want nadien meur je zeker en vast! 🤢) Beneden aan het pad staat de duidelijke instructie dat honden aan de leiband moeten, want dat er overal schapen rondlopen. Drie keer raden we hoorden voor ons een kreet en zagen een grote zwarte hond, type herder, achter een lammetje aangaan! 😱 En luisteren? Ho maar! Dat arm klein schaapje sjeesde tegen een rotvaart in hoeken en bochten de berg af, dat beest erachteraan. Uiteindelijk kon het lam de hond afschudden en deed het baasje de leiband aan, maar hoe schandalig is dat?! We wilden die mens eens goed de waarheid zeggen, maar jammer genoeg liep hij een eind voor ons en konden we hem niet bijbenen. Het lammetje kwam schoorvoetend terug richting de wei waar de ooi maar stond te blaten dat het een lieve lust was, alles om dat kind terug bij haar te krijgen.
Je mag de Old Man ook niet beklimmen, maar moet ik het nog zeggen? Ja dus, er stonden mensen op!! Zie hé, zulke individuen verkl*ten het voor anderen en daar word ik nijdig van! Doe nu toch gewoon wat je wordt gevraagd!!
Bon, onder veel gezucht en gehijg kwam ondergetekende ongeveer aan waar ze moest zijn. De rest van het landschap was spectaculair mooi! Zo rustig, zo mooi, met het Loch op de achtergrond en in de ochtendnevels in de verte nog verschillende heuvelruggen, hiernaar kan je blijven kijken. Maar we kregen een klein buitje over ons gekletst (gelukkig niet te lang) en toen begon de terugtocht. Dat gaat een pak vlotter met minder gehijg! Snel nog even een plasje doen offeu toch niet, want het toilet was in zon geautomatiseerd hok waar je dus een cent moest insteken om binnen te kunnen en die had ik nu nét niet bij natuurlijk.🤦🏻♀️
Dan maar verder naar Kilt Rock dat is een waterval die 60 meter naar beneden raast van een basalt rots die op zandgrond staat en die de vorm heeft van een kilt. Prachtig natuurgeweld ! En die natuur dacht:ik doe er nog een schepje bovenop, dus kregen we nog een douche. Maar wij konden naar de auto spurten, er waren twee oudere mensen die vonden dat vandaag een goeie dag was om te gaan fietsen 😳
Gelukkig duurde de bui niet zo lang, maar altijd wel lang genoeg om kletsnat te worden, denk ik.
Onze tocht ging verder omhoog op het eiland en dan langs een ander natuurfenomeen: Quiraing dit is een speciaal gevormde bergketen/heuvelrug, gevormd door een aardverschuiving. Kvi en rand betekenen ronde plooiing. Dit fenomeen is 543m hoog. En heel mooi om te zien, vooral als het zowat bewolkt/zonnig is als vandaag.
Onze volgende bestemming - The Fairy Glen - is kennelijk één van de minst bekende plekjes op Skye en na vandaag weten we waarom: er is nergens ook maar een bord of een pijltje of een lintje aan een boom desnoods of wat voor aanwijzing ook te bekennen dat je erheen leidt!!! We waren begot al een half uur te ver gereden en moesten toen terug, en dan was het bijna par abuis dat we op de juiste weg zaten! Mocht je er ooit naartoe willen (en dat wil je, want het is PRACHTIG!) dan moet je - net voorbij het Uig Hotel - een straatje links nemen, Sheader Road en dat moet je blijven volgen. En dan kom je er. Je ziet trouwens meteen dat je er bent, want het lijkt of je in een sprookjesbos terecht komt! De weg ernaartoe is - zoals veel, heel veel wegen op het eiland- een éénbaansvak, met om de zoveel meter een pass way, waar je elkaar dus kan passeren. Met een vriendelijke hand omhoog, bedank je dan de tegenligger die bleef wachten. We voelden ons bijna de Queen, zoveel handjes hebben we gewapperd vandaag!
Maar de Fairy Glen dus, héél bijzonder, want gevormd door konisch gevormde, kleine grasheuvels, er lopen overal schapen met lammeren rond, en er is een bijzonder cirkel gevormd..het is echt speciaal, je zou niet opkijken als er een elfje voorbij zou komen vliegen. Marc heeft zelfs Castle Ewen beklommen, dat was iets te tricky voor mij, want door de regen is de grond ook wat modderig en om dan te klimmen
Dat moet ik nog even zeggen ook: veel grond is hier turfachtig, dat veert wat als je erover loopt en lijkt modder maar is eigenlijk op één of andere manier droger en minder glibberig, ik kan het niet zo goed uitleggen, maar het is in elk geval beter dan modder 😊
Na het sprookjesbos, werd het tijd voor een sprookjeskasteel, deze keer Dunvegan Castle, home of de MacLeod-clan. Maar eerst: een goeie, warme cappuccino in het MacLeod Café, die smaakte!!
Het kasteel heeft ook een hele mooie tuin, maar we wilden eerst even kijken hoe zoveel generaties clanhoofden leefden. En- het dient gezegd - gene zever die gasten! Als ik aan clan chiefs denk, zie ik ruige rosse mannen, met stevige baarden, een schotse muts desnoods (t kan hier koud zijn!) en een kilt met sportkousen enzo. Maar sommigen van die chiefs hadden potdorie van die rare gekke witte krulpruiken op hun bol staan!!! Allee, op wat trekt dat nu? Een clan chief hoort eruit te zien als Braveheart vind ik, mag ros zijn maar moet ruig zijn en niet half vrouwelijk!
Het motto van de MacLeod clan is hold fast, met een koeienkop tussen twee vlaggen,wat afkomstig zou zijn van een zotte avond waar één der clan leden (Rory) oog in oog kwam te staan met een koe of een stier en daar wat mee heeft staan vechten en de hoorn afsneed ter bewijs van zijn moed.
De tuin was ook een bezoek waard, maar écht oude bomen zoals op Balmoral waren er niet te spotten.
Op de parking zagen we een oldtimer Aston Martin (DB2/4 ) staan, zon klein gelukske maakt de dag extra zonnig.😁
Onze laatste stop vandaag was Neist Point, de meest westelijke hoek van Skye met kennelijk een iconische vuurtoren. Mannekeslief! Hoe krinkeldewinkel kunnen de banen zijn zeg? En dan goed wat potholes zodat je constant uit je doppen moet kijken dat je je banden niet plat rijdt maar ook dat je - al uitwijkend - geen tegenligger meepikt. Soit, een hele trip eer we aan Neist waren. De setting was spectaculair want aan de Atlantische Oceaan maar het vuurtoren gebouw deed ons eerder denken aan een Indisch paleisje en was jammer genoeg in niet zon florissante staat. En een pokkeneind naar beneden via een trap (wat betekent: nadien terug omhoog! 😵💫) en een weg die ook al in een niet meer zo geweldige staat verkeerde. Maar we waren er en we zouden naar dat lighthouse gaan kijken. Nu eerlijk, dat van Nieuwpoort is een pak mooier hoor! Viel dat dus wat tegen en ik zou de trip niet meer maken. Marc is nog naar een ander viewpoint gaan kijken, maar was ook al niet overenthousiast.
Dan maar terug naar Portree, alwaar we rond 18u aankwamen en nét geen parking meer hadden op het centrale plein. Dan maar een andere parking gezocht en op naar het Lower Deck- restaurant. Daar hadden ze mij gisteren gezegd dat ze geen reservaties deden, maar als ik rond zes uur zou aankomen, had ik grote kans op een plek. En indien niet, konden we iets drinken aan de bar.
Echt toen we er aankwamen, stond er een rij van minstens 15 personen buiten te wachten, dus salu dat drinken aan de bar, we hebben dus maar rechtsomkeer gemaakt. Naar een café dat ook geen reservaties deed, maar me verzekerde dat we zo wel terecht konden goh IEDEREEN heeft vandaag gedacht:weetewa, laat ons eens vroeg gaan eten vandaag! Er was geen binnenkomen aan én er was veel lawaai van pratende, roepende, lachende mensen, je vòelde COVID al bijna bij je binnensluipen daaag dus!
Wat nu gezongen?! Stilaan krijg ik een hekel aan deze stad, die niet voorzien is op de aantallen toeristen die hier duidelijk neerstrijken vanaf nu, ze gaan gewoon dicht op een vroeg uur (ook al staat er nog een rij zoals bij de fish&chips bar gisteren), of reserveren niet, of zijn dicht op zondag allee, wie doet nu zoiets? Vooral na de zwarte periode van Covid dat er geen inkomen was
Dus: als je ooit naar Skye gaat en je logeert dichtbij of in Portree, zorg dan zeker dat je ook tijdig een restaurant boekt!!!
Zondagskinderen als we zijn, konden we nog terecht in het Japans restaurant, ha, lekker! Sushi is altijd goed! Alleen stond er geen sushi op de menukaart (duh!) maar ik had een Bento-box (vraag me af of ze in Japan dan ook een vakje opvullen met kerstomaat en slaatje en een ander met gebakken uiringen en gebakken zoete aardappel🤔Marc had zalm tepanyaki en hij vond het heel lekker. We spoelden alles weg met een (duur!) Japans biertje.
En dan zat de dag erop. Nog een warme douche om al het zweet van het klimmen en stappen weg te spoelen en dan op tijd in bed, want morgen vertrekken we al vroeg richting Glenfinnian om de Jacobite trein te spotten. 🚂
Zondag 29 mei 2022: Portree - Old Manâs Torr - Kilt Rock - Quiraing - Fairy Glen - Duvegan Castle - Neist Point - Portree
Het was vroeg vanmorgen, om vier uur was ik al wakker van het zonlicht en de blauwe lucht, Marc had ook al een paar keer een oog open getrokken. Rond half zeven zijn we uit bed gekomen en hebben we kei-knusjes gegeten aan ons tuintafeltje in de gang: banaan - granola en skyr, een gezonde maaltijd om de lange dag te beginnen. Oh ja, nog een glas wortel/sinaassap erbij. Eigenlijk mag je hier niet eten, maar we zijn wat ongehoorzaam en vinden dit wel gezellig. Zo komt een picknicktas die we ooit kregen nog goed van pas!
Een superknoddig klein konijntje holde voor ons uit de weg af, tot het pardoes over langs een tuinhek verdween, het is hier rustig en kalm. De aarde ademde nog wat nacht uit en de vogels waren nog niet allemaal klaar voor de zondag ochtend zang.
Onze eerste stop is Old Man of Storr ( https://www.isleofskye.com/skye-guide/top-ten-skye-walks/old-man-of-storr ), je ziet het al van heel ver en omdat de zon scheen was het nog mooier dan anders: het zijn een paar rotsformaties die rechtop staan en daardoor lijkt het of het een oude man is. We begonnen aan de klim, die het meteen pijnlijk duidelijk maakte hoe slecht mijn conditie is, want binnen een paar minuten zat ik te hijgen als een oud trekpaard. Marc daarentegen beende gezwind omhoog als een volleerde berggeit 😵💫 (tip: als je ooit deze tocht maakt, trek dan kleren aan die eigenlijk rijp zijn voor de was want nadien meur je zeker en vast! 🤢) Beneden aan het pad staat de duidelijke instructie dat honden aan de leiband moeten, want dat er overal schapen rondlopen. Drie keer raden we hoorden voor ons een kreet en zagen een grote zwarte hond, type herder, achter een lammetje aangaan! 😱 En luisteren? Ho maar! Dat arm klein schaapje sjeesde tegen een rotvaart in hoeken en bochten de berg af, dat beest erachteraan. Uiteindelijk kon het lam de hond afschudden en deed het baasje de leiband aan, maar hoe schandalig is dat?! We wilden die mens eens goed de waarheid zeggen, maar jammer genoeg liep hij een eind voor ons en konden we hem niet bijbenen. Het lammetje kwam schoorvoetend terug richting de wei waar de ooi maar stond te blaten dat het een lieve lust was, alles om dat kind terug bij haar te krijgen.
Je mag de Old Man ook niet beklimmen, maar moet ik het nog zeggen? Ja dus, er stonden mensen op!! Zie hé, zulke individuen verkl*ten het voor anderen en daar word ik nijdig van! Doe nu toch gewoon wat je wordt gevraagd!!
Bon, onder veel gezucht en gehijg kwam ondergetekende ongeveer aan waar ze moest zijn. De rest van het landschap was spectaculair mooi! Zo rustig, zo mooi, met het Loch op de achtergrond en in de ochtendnevels in de verte nog verschillende heuvelruggen, hiernaar kan je blijven kijken. Maar we kregen een klein buitje over ons gekletst (gelukkig niet te lang) en toen begon de terugtocht. Dat gaat een pak vlotter met minder gehijg! Snel nog even een plasje doen offeu toch niet, want het toilet was in zon geautomatiseerd hok waar je dus een cent moest insteken om binnen te kunnen en die had ik nu nét niet bij natuurlijk.🤦🏻♀️
Dan maar verder naar Kilt Rock dat is een waterval die 60 meter naar beneden raast van een basalt rots die op zandgrond staat en die de vorm heeft van een kilt. Prachtig natuurgeweld ! En die natuur dacht:ik doe er nog een schepje bovenop, dus kregen we nog een douche. Maar wij konden naar de auto spurten, er waren twee oudere mensen die vonden dat vandaag een goeie dag was om te gaan fietsen 😳
Gelukkig duurde de bui niet zo lang, maar altijd wel lang genoeg om kletsnat te worden, denk ik.
Onze tocht ging verder omhoog op het eiland en dan langs een ander natuurfenomeen: Quiraing dit is een speciaal gevormde bergketen/heuvelrug, gevormd door een aardverschuiving. Kvi en rand betekenen ronde plooiing. Dit fenomeen is 543m hoog. En heel mooi om te zien, vooral als het zowat bewolkt/zonnig is als vandaag.
Onze volgende bestemming - The Fairy Glen - is kennelijk één van de minst bekende plekjes op Skye en na vandaag weten we waarom: er is nergens ook maar een bord of een pijltje of een lintje aan een boom desnoods of wat voor aanwijzing ook te bekennen dat je erheen leidt!!! We waren begot al een half uur te ver gereden en moesten toen terug, en dan was het bijna par abuis dat we op de juiste weg zaten! Mocht je er ooit naartoe willen (en dat wil je, want het is PRACHTIG!) dan moet je - net voorbij het Uig Hotel - een straatje links nemen, Sheader Road en dat moet je blijven volgen. En dan kom je er. Je ziet trouwens meteen dat je er bent, want het lijkt of je in een sprookjesbos terecht komt! De weg ernaartoe is - zoals veel, heel veel wegen op het eiland- een éénbaansvak, met om de zoveel meter een pass way, waar je elkaar dus kan passeren. Met een vriendelijke hand omhoog, bedank je dan de tegenligger die bleef wachten. We voelden ons bijna de Queen, zoveel handjes hebben we gewapperd vandaag!
Maar de Fairy Glen dus, héél bijzonder, want gevormd door konisch gevormde, kleine grasheuvels, er lopen overal schapen met lammeren rond, en er is een bijzonder cirkel gevormd..het is echt speciaal, je zou niet opkijken als er een elfje voorbij zou komen vliegen. Marc heeft zelfs Castle Ewen beklommen, dat was iets te tricky voor mij, want door de regen is de grond ook wat modderig en om dan te klimmen
Dat moet ik nog even zeggen ook: veel grond is hier turfachtig, dat veert wat als je erover loopt en lijkt modder maar is eigenlijk op één of andere manier droger en minder glibberig, ik kan het niet zo goed uitleggen, maar het is in elk geval beter dan modder 😊
Na het sprookjesbos, werd het tijd voor een sprookjeskasteel, deze keer Dunvegan Castle, home of de MacLeod-clan. Maar eerst: een goeie, warme cappuccino in het MacLeod Café, die smaakte!!
Het kasteel heeft ook een hele mooie tuin, maar we wilden eerst even kijken hoe zoveel generaties clanhoofden leefden. En- het dient gezegd - gene zever die gasten! Als ik aan clan chiefs denk, zie ik ruige rosse mannen, met stevige baarden, een schotse muts desnoods (t kan hier koud zijn!) en een kilt met sportkousen enzo. Maar sommigen van die chiefs hadden potdorie van die rare gekke witte krulpruiken op hun bol staan!!! Allee, op wat trekt dat nu? Een clan chief hoort eruit te zien als Braveheart vind ik, mag ros zijn maar moet ruig zijn en niet half vrouwelijk!
Het motto van de MacLeod clan is hold fast, met een koeienkop tussen twee vlaggen,wat afkomstig zou zijn van een zotte avond waar één der clan leden (Rory) oog in oog kwam te staan met een koe of een stier en daar wat mee heeft staan vechten en de hoorn afsneed ter bewijs van zijn moed.
De tuin was ook een bezoek waard, maar écht oude bomen zoals op Balmoral waren er niet te spotten.
Op de parking zagen we een oldtimer Aston Martin (DB2/4 ) staan, zon klein gelukske maakt de dag extra zonnig.😁
Onze laatste stop vandaag was Neist Point, de meest westelijke hoek van Skye met kennelijk een iconische vuurtoren. Mannekeslief! Hoe krinkeldewinkel kunnen de banen zijn zeg? En dan goed wat potholes zodat je constant uit je doppen moet kijken dat je je banden niet plat rijdt maar ook dat je - al uitwijkend - geen tegenligger meepikt. Soit, een hele trip eer we aan Neist waren. De setting was spectaculair want aan de Atlantische Oceaan maar het vuurtoren gebouw deed ons eerder denken aan een Indisch paleisje en was jammer genoeg in niet zon florissante staat. En een pokkeneind naar beneden via een trap (wat betekent: nadien terug omhoog! 😵💫) en een weg die ook al in een niet meer zo geweldige staat verkeerde. Maar we waren er en we zouden naar dat lighthouse gaan kijken. Nu eerlijk, dat van Nieuwpoort is een pak mooier hoor! Viel dat dus wat tegen en ik zou de trip niet meer maken. Marc is nog naar een ander viewpoint gaan kijken, maar was ook al niet overenthousiast.
Dan maar terug naar Portree, alwaar we rond 18u aankwamen en nét geen parking meer hadden op het centrale plein. Dan maar een andere parking gezocht en op naar het Lower Deck- restaurant. Daar hadden ze mij gisteren gezegd dat ze geen reservaties deden, maar als ik rond zes uur zou aankomen, had ik grote kans op een plek. En indien niet, konden we iets drinken aan de bar.
Echt toen we er aankwamen, stond er een rij van minstens 15 personen buiten te wachten, dus salu dat drinken aan de bar, we hebben dus maar rechtsomkeer gemaakt. Naar een café dat ook geen reservaties deed, maar me verzekerde dat we zo wel terecht konden goh IEDEREEN heeft vandaag gedacht:weetewa, laat ons eens vroeg gaan eten vandaag! Er was geen binnenkomen aan én er was veel lawaai van pratende, roepende, lachende mensen, je vòelde COVID al bijna bij je binnensluipen daaag dus!
Wat nu gezongen?! Stilaan krijg ik een hekel aan deze stad, die niet voorzien is op de aantallen toeristen die hier duidelijk neerstrijken vanaf nu, ze gaan gewoon dicht op een vroeg uur (ook al staat er nog een rij zoals bij de fish&chips bar gisteren), of reserveren niet, of zijn dicht op zondag allee, wie doet nu zoiets? Vooral na de zwarte periode van Covid dat er geen inkomen was
Dus: als je ooit naar Skye gaat en je logeert dichtbij of in Portree, zorg dan zeker dat je ook tijdig een restaurant boekt!!!
Zondagskinderen als we zijn, konden we nog terecht in het Japans restaurant, ha, lekker! Sushi is altijd goed! Alleen stond er geen sushi op de menukaart (duh!) maar ik had een Bento-box (vraag me af of ze in Japan dan ook een vakje opvullen met kerstomaat en slaatje en een ander met gebakken uiringen en gebakken zoete aardappel🤔Marc had zalm tepanyaki en hij vond het heel lekker. We spoelden alles weg met een (duur!) Japans biertje.
En dan zat de dag erop. Nog een warme douche om al het zweet van het klimmen en stappen weg te spoelen en dan op tijd in bed, want morgen vertrekken we al vroeg richting Glenfinnian om de Jacobite trein te spotten. 🚂
Zaterdag 28 mei 2022. Inverness - Eilean Donan Castle - Isle of Skye - Fairy Pools
Het lijkt een beetje met je raam open slapen, als het maar enkel glas is, maar net daarom hebben we het raam maar goed dicht gehouden, we worden nu al wakker van licht en geluid op straat.
Wel weer goed geslapen, intussen zijn we het al gewoon om een paar keer per nacht wakker te worden, geen idee hoe dat komt, misschien een ander bed, andere geluiden, vroeger licht Joost mag het weten.
Vanmorgen vertrokken de Canadezen richting Edinburgh en was er nog een ander ouder koppel uit Northumberland, die elk jaar rond deze periode naar het B&B kwamen, en die zeiden dat het voor de eerste keer zon slecht weer was. Hij zou gaan rock climben met de zoon en zij ging weetikveel wat doen. Maar er was wat consternatie over de parking permit, de man was er wat overbezorgd over en de eigenares van het B&B zei dat hij al een paar keer was komen aankloppen voor allemaal ditjes en datjes en dat ze er moe van werd, van zon nitpickers, al maar goed dat wij zon gemakkelijke mensen zijn hé 😉 De Canadezen zijn echt wel leuke mensen, hij heeft begot een dragracer, een Ferrari en een Corvette, en nog wat andere autos in zijn garage-met-brug. Mevrouw rijdt met een Mercedes SLK convertible gene kak hé! Maar zo vriendelijk en heel gewoon
Ik leerde ook nog even wat Braehead betekent: brae is heuvel en head is natuurlijk hoofd of hier top, dus Braehead house is het huis op de top van de heuvel (echt op de top was het niet, maar soit)
Onze eerste stop - Eilean Donan Castle- bracht ons terug langs de weg naar Urquhart Castle en dan verder. Af en toe is het echt billen dichtknijpen hoor, want niet iedereen rijdt mooi op zijn eigen helft, dzjieses! Ik heb het hier al mogen kunnen, want die sjarels komen dan natuurlijk recht op MIJ afgereden!! 😳😱
We zagen onderweg ook een doodgereden ree, zoooo zonde dat beest! Hoe rijd je nu een hertje dood?! Dat beestje lag daar aan de kant van de weg, zielig dood te zijn
Aan Eilean Donan Castle ( https://www.eileandonancastle.com/ ) waren we zeker niet de eersten. Het was eb of op één of andere manier laag water, dus lag het kasteel niet mooi te blinken in het water, maar lagen er allemaal wieren rondomrond, en daarin zaten twee zilverreigers te vissen, heel rustig op hun gemakje. Dit was het eerste kasteel waar Marc korting kreeg (voor >60 jaar 😉) Maar ook hier weer een dure parking (we betalen ons hier blauw aan de parkings van de bezienswaardigheden! 💰💰) Met onze nieuwe jassen stevig dichtgeritst, vielen we het kasteel aan. De man aan de ingang vroeg om onze tickets nog eens te checken, om te zien of de man vooraan zeker het gaatje goed had geknipt. (Duh? 😁)Dat is heel mooi opgeknapt door twee heren en er hangen overal fotos binnen (jammer genoeg mag je zowat nergens een foto nemen) Maar er stonden hier en daar levensechte poppen, vooral de keuken was supergoed gelukt, met schotels vol eten dat er écht als eten uitzag en personeel in die keuken dat druk bezig was. Keileuk! Jammer genoeg was er net voor ons een bus aangekomen, dus was het bij wijlen wat druk en ik weet niet wat het is met die busmensen, maar die lijken te denken dat ze overal voorrang hebben omdat ze met meer zijn of zo 🙄
Toen we de brug afgelopen waren en dat van dat gaatje aan de gaatjesknipper daar vertelden, schoot hij in de lach. Dàt had hij nog niet gehoord, waarschijnlijk een mopje onder de collegas.
Verder ging de weg, richting Isle of Skye We hebben geluk vandaag want er is nog geen druppel regen gevallen, whoop whoop!
De weg naar de Fairy Pools (https://www.visitscotland.com/info/see-do/fairy-pools-p1770011 ) is een belevenis, niet alleen gaat het op en af - rollercoaster weet je wel - maar het is eigenlijk een baan voor maar één auto, dus alle lappen is er een halve maan opzij van de weg met extra asfalt als een Passage Way. En dat valt goed mee qua hoffelijkheid, je hebt natuurlijk altijd van die vozen die denken dat de baan van hen is en die dan blijven doorsjesen maar ja 🤷🏻♀️ Een iets ergere kwaal zijn dan de potholes die hier overal in de weg zitten, zo had de Canadese meneer zijn band lek gereden, door te laat zon gat in de weg te zien. Dus dat willen we zeker vermijden, als je dan van die seuten hebt die niet tegoed opzij willen gaan of te laat, dan moet je soms wel wat uitwijken en riskeer je in zon gat te rijden. Maar het landschap hier is adembenemend! En dat, gecombineerd met het rijden, bedoel ik ook letterlijk! 😁 We reden langs de 5 Sisters, die met hun hoofd in de wolken zaten, we zagen nog sneeuw liggen op de hoge toppen, we zagen Highland coos (maar konden niet stoppen) en veel, heel veel schapen! Maar het is vooral de grootsheid van het landschap hier, héél indrukwekkend, intimiderend soms ook, te bedenken dat je eigenlijk maar een lieveheersbeestje op een weg bent. We passeerden watervalletjes en Lochs en weiden ommuurd met eeuwenoude stenen muurtjes prachtig!
Maar toen waren we - na veel krinkeldewinkel - aan de parking van de Fairy Pools. Ook toch weer 6£ uit onze zak, ha ja, ze moeten ergens op verdienen hé! Het was nog een flinke stap naar de pools, en af en toe zelfs letterlijk een grote stap. Ik denk dat de weg in een soort van veen ligt, want de grond ernaast ziet er turfachtig uit en op de zijkanten van het pad, veerde het wat als je eroverheen liep.
Marc is een dappere burger of heeft meer grip met zijn grotere voeten, maar die stapt gezwind, als de meest volleerde berggeit van steen naar rots naar kei, bij mij komt daar altijd wat nadenken bij te pas 😉
Er waren nog dapperdere mensen: degenen die - in deze temperatuur!!!- een plonske deden in het kristalheldere water! 🥶 Of pootje baadden, dat dan hun benen de kleur kregen van porseleinen poppen uit de 19de eeuw, leek hen niet te deren. Bon, ik vond het leuk om te bekijken, maar het is niet echt mijn ding. Gelukkig was de zon er wel en stond er niet teveel wind, dus dat maakte het iets of wat aangenamer voor de Fairy-plons.
Toch zot dat er altijd mensen zijn die opgedoft naar zulke dingen komen: met hoge laarzen en sjieke sjakosh, allee! Of met spierwitte sneakers die duidelijk niet ontworpen zijn om langs turfmodder te baggeren
Na de Pools, en de lange stap terug naar de parking, ging het richting Portree, zowat de belangrijkste stad op Skye. Daar zochten we een plekje om een koffietje te drinken en iets lunch achtigs te eten. Dat vonden we in een koffiehuis dat gerund werd door jonge meisjes, maar niet meteen degenen die eerst in rij stonden toen ze de common sense uitdeelden, jongenslievendeugd zeg! Om te beginnen, negeerden ze ons volkomen toen we binnenkwamen, ik was net van zin om terug buiten te gaan toen we dan toch een sprankje aandacht kregen. Het was bijna meer zo van : moeten jullie nu écht nog een koffie hebben en iets eten?!, maar ja, sorry, we wilden écht een koffie en iets eten 😁
Marc had een toast met brie en cranberry, maar die mocht hij dan met zijn handen opeten! Tot er toch ééntje gezien had dat er wat miste aan tafel. Zijn toast was al bijna op, toen ik mijn carrot cake kreeg, echt maar de koffie was lekker.
Nadien zijn we ons onderkomen voor de volgende twee nachten gaan zoeken, want we slapen nu in een Airbnb, ergens te velde. En inderdaad, een boerenwegel op, blijven rijden (en hopen op geen tegenliggers) en toen kwamen we aan een hek en daar lag ons huis! Via een code in een doosje aan de voordeur konden we binnen. Superrustig hier! Heerlijk! Ik ben benieuwd voor vannacht.
Oh ja, mag ik nog iets zeggen? Ik heb duidelijk een nieuw modeverschijnsel gemist: het dragen van yogabroeken of running broeken (of gewoon leggings) Ik weet dat ik er al wat van heb gezegd, maar het is precies écht een hype! Iedereen (de dames) draagt het, of ze er nu een model voor hebben of niet, en hoe dikker, hoe kleiner de slip Je ziet hier wat rondlopen hoor! 😳😳 Dus je hoeft niet naar de gym te gaan, gewoon zon spannende sportbroek aan en je bent gekleed en je ziet er meteen ook wat sportiever uit. (Allee, al naargelang dus 🥴)
WAT EEN GELUK dat ik in de late namiddag - na de koffie dus- bij Caberfeidh Bar & Restaurant was binnengestuikt om te reserveren! Overal zat het stampvol en mensen liepen radeloos door de straten zoek naar een plek om te eten. Wij hadden gelukkig nog een plekje om 19u00; but I need the table at 20:20h , jaja, maak dat wij op tijd het eten hebben en dan zijn we ook op tijd weg! We kregen ons eten ( lekkere pizzas!) tegen 19u40, maar waren toch op tijd weg!
De zoektocht naar een plek voor morgen liep slecht, we konden ofwel om 17u00 eten of het restaurant was morgen dicht, dat wordt dus nog een avontuur 🙄
Maar dat zijn zorgen voor morgen
We kuierden nog wat rond in Portree - snel afgelapt want het centrum is zowat 4 straten groot- en zakten dan af naar onze boerderij. Onderweg nog een stelletje avontuurlijke schapen in de grasberm gepasseerd ( dat wil je in het pikkedonker niet tegenkomen!) en dan waren we thuis.
Italië 2024
