We hebben genoten van deze reis, die normaal gezien een rondrit rond het eiland zou geweest zijn, maar door tijdsgebrek hebben we het eiland in tweeën verdeeld en houden we de oostkant over voor een volgende keer. De wegen zijn over het algemeen ok, maar in het binnenland wordt het avontuurlijk  We hebben nooit het gevoel gehad dat we in een toeristisch land zaten, behalve misschien in Cefalù waar je over de toeristen struikelde! We hadden zelfs een beetje de indruk dat het zuiden nog niet écht heel toeristisch is. En hopelijk houden ze het zo, want dat is supercharmant!

Wat echt een eervolle vermelding verdient, is het Siciliaanse eten: vers, meestal met weinig franje maar barstensvol smaak! Heerlijk!! En helemaal niet duur!

We houden van het heerlijke relaxte waarmee de oude mannen op hun bankje onder een boom op een piazza zitten en van daaruit de wereld zien voorbijdraaien, van de kleine barretjes waar je op elk moment een heerlijke koffie kan krijgen, van de mooie mensen, van de vriendelijkheid van de mensen ook, van de manier waarop ze rijden ( je kan het je hier niet voorstellen, maar daar kan het allemaal!), de manier waarop ze parkeren (of eigenlijk soms gewoon hun auto dumpen!), van het prachtige taaltje en het vele gesticuleren, van de mix van verschillende culturen die allemaal hun stempel op Sicilië hebben gedrukt en het de smeltkroes hebben gemaakt die het nu is.

Het landschap was doorspekt met olijfbomen, amandelbomen en cactussen (cacteeën?) die vol stonden met vruchten in allerlei stadia van rijpheid. Bijna de hele tijd hebben we de zee kunnen zien, da’s het leuke aan een eiland, maar ook heel veel rotsen en hoge bergen, die dikwijls met hun topje in de wolken zaten.

Er is nog zoveel te vertellen en er is ongetwijfeld nog een heleboel te zien daar in het oosten van Sicilië. We houden jullie op de hoogte wanneer we dat stukje van de wereld gaan verkennen! Dankjewel voor het lezen van onze blog! Liefs, Marc & Ann

24-09-2011 om 20:27 geschreven door Ann & Marc  

Héél lekker geslapen...tot een uur of vijf want vanaf dan begon het leven in huis op gang te komen! Ofwel zijn de eigenaars echt vroege vogels ofwel was het één van de gasten die vroeg weg moest en zijn ze daar dan vroeg voor opgestaan. Maar rammelen met kopjes en borden en potten en weetikveelwat nog...ik wakker natuurlijk! Maar nog wat blijven dommelen tot het licht was buiten (er schenen zeven zonnen in een helderblauwe lucht!)  Alles bij elkaar gezocht, nog een laatste lekkere douche genomen, rugzakken in de auto en dan ontbijten.  Dat was echt verwennerij! De tafels waren extra verzorgd gedekt en er stond vers fruit en fruitsap en water en brood en verschillende soorten confituur. Maar er was ook een buffetje van superlekkere, zongezoende tomaten, met olie van hun eigen productie (jammer dat we met het vliegtuig zijn!), en heerlijke lokale kaas: loeiverse mozarella, afsmakende pecorino en dan nog een ander kaasje dat stevig doorsmaakte maar wel heel lekker was. Meneer bracht nog de hesp en heeft zich dan echt uitgesloofd om het ons naar de zin te maken, hij sleurde zowaar alles aan van het buffetje, zodat we zeker zouden proeven en vooral niets te kort zouden komen!  Bij het afscheid – met drie dikke kussen- kregen we nog een zak met sesamkoekjes mee “voor onderweg”. Ik kreeg er al de tranen van in mijn ogen!

De dag was stralend, het verkeer heel rustig en het was een heel fijn ritje naar de luchthaven van Punta Raisi. Alleen...we hadden ons tuutje nog niet volgetankt. Normaal gezien, is er altijd een benzinestation op de luchthaven, dichtbij de Car Rental. Hier dus niet!! Eerst helemaal teruggereden langs een parallelweg (mijn briljante idee!) maar dat leverde geen tankstation op! Dan zo maar de auto binnenleveren hé, “goed hoor meneer, maar dat gaat u wel wat kosten hoor! Want dan moet je nog een manneke betalen die gaat voltanken enz enz.Ge hebt nog tijd genoeg, ga toch maar eerst tanken” Stress!!! Allee, wij TERUG de baan op en zo’n vijf kilometer verder toch een tankstation gevonden en toen was alles in orde. Ook het inchecken verliep supervlot en onze beide vluchten vertrokken stipt op tijd. Jammer genoeg zat er deze keer geen celebrity in het vliegtuig....maar de koffie-met-een-zakje-koekjes maakte veel goed!
Stipt om 15:35u in Brussel geland  geland, alwaar onze chauffeur nét kwam aangereden toen we buitenkwamen. Het perfecte einde van een hele fijne, geslaagde reis!

24-09-2011 om 20:25 geschreven door Ann & Marc  

Onze huisbaas had de tafels gedekt met ieder een croissant-met-iets-in (chocolade, abrikozenconfituur of crème) op zijn bord. We zaten heerlijk voor het open raam omdat hij de tafeltjes buiten nog aan het dekken was. Dit was dus de kamer waar madame de huishoudster 55 jaar heeft gewoond, voor het grootste deel met haar man, maar die was iets sneller bij vader dan zij. Ze woonden hier sinds 1950, kan je je dat voorstellen?! En kennelijk valt er tegen zoiets niets te beginnen, aldus onze huisbaas.

Na het eten ons tuutje ingeladen, naar de supermarkt gegaan om een plastieken doos, zodat de nonnen-koekjes heelhuids in België geraken!  en dan op trot, naar de stad. Ons eerste doel was de Duomo, die is echt heel mooi. Binnenin is hij maar half af, maar de koepel met een Christus-figuur is prachtig. Helemaal in de Capella Pallatina-stijl, maar deze Christus had een heel echt gezicht, hij leek zelfs een beetje op Barry Gibb!!!

Na de Duomo was het tijd voor het Grote Werk: het beklimmen van de rots boven de stad! Dzjieses! Waarom maakten ze vroeger hun trappen toch zo hoog? Dat waren toch ook maar kleine mensen?! Ik moet mijn knie bijna tot aan mijn buik optrekken om een trap op te geraken! Om maar te zwijgen van de glattigheid (gladheid!) van die stenen! Na heel veel gezweet, hebben we de eerste etage bereikt en ook de tweede (de voormalige kasteelmuur) hoger vonden we niet echt nodig! ;o) Maar wat een uitzicht! Hier zijn eigenlijk geen woorden voor! De zee is blauwer dan blauw, de stad lag er met zijn oranjeachtige dakpannen superbeeldig bij, de kathedraal was nog een tikje mooier en we hebben ook een glimp van de kloostertuin opgevangen (spaarde ons een entreetje!)

Jammer dat het oorspronkelijke kasteel helemaal vervallen is, en dat er enkel nog wat stenen van overblijven. Er staat nog een tempel van Diana…hmja, maar het had evengoed het kotje van de tuinman kunnen zijn…

De tocht naar beneden was ietsje avontuurlijker (de gladde stenen, weetjewel!) en toen we dat heelhuids hadden afgebonjourd, vonden we dat we wel een cappuccinootje verdienden op het terras van il Antica Terra, gevolgd door een smeuiig pistache-ijsje! Hmmm!

Nadien nog een kijkje gaan nemen in het publieke washuis, dat was eigenlijk ook de moeite, maar je kon je zo voorstellen hoe die vrouwen hier eeuwen geleden hun was kwamen doen in het zuivere water dat van de rivier hierlangs stroomde! Nadien nog even langs de zee gewandeld en het opspatten van het water tegen de rotsen bewonderd en Marc zijn kas opgefret omdat er een koppel midden in zijn foto bleef zitten. En tot overmaat van ramp begonnen ze nog vanalles om te eten uit hun zakken te laden!

Inmiddels was het dik na enen en dus het “dode uur”, maar hier in Cefalù wordt dat kennelijk niet zo strikt opgevolgd als in de rest van Italië! We hebben ons vanillebolleke genomen en zijn richting ons eindadres in Balestrate gereden. Toch een hele tijd in de file gestaan aan Palermo en ons verbaasd over hoe de mensen hier rijden: er wordt soms spontaan een derde en zelfs vierde rijstrook gemaakt, er rijden fietsers(!!!) op de snelweg en er wordt geswingd en gesjeesd dat het een lieve lust is!

Veilig en wel in Balestrate aangekomen, alwaar de B&B-eigenaar ons al opwachtte met een perfect parkingske vlakbij! (www.casaruffino.it)
We werden uitgenodigd voor een glaasje Marsala (juhum!) en een gebakje met ricotta. DAT noem ik nu nog eens een leuke ontvangst zie! Met handen en voeten en veel Frans en Spaans en Italiaans-met-haar-op toch een uitleg proberen te doen met die mens en dan kregen we onze kamer! Zooooooo’n mooi huis hier! De meubelen zijn antiek en heel stijlvol, in onze kamer kan je een fuif geven, we hebben zowaar een balkonnetje! Tof om onze laatste avond hier te zijn!

Na een verkwikkende douche (met héérlijke ginseng douchegel!) zijn we het stadje wat gaan verkennen (was snel beklonken!) hebben we een aperitiefje gedronken( het mijne was wat mislukt, want de prosecco waarmee mijn bellini werd gemaakt was al wat uitgesist, blègh!) en dan naar ons eetadresje: La Perla.

Euh…is dat refterachtige ding, met buislampen en felblauw een restaurant?! Awel, dit is nu een voorbeeld van dat je nooit op het uiterlijk moet afgaan! Zo’n lekker eten, zo’n vriendelijke mensen! En we zaten ook supergezellig naast een Nederlands koppel waar we de hele avond tegen gekletst hebben! Keileuk!

Ik nam polpo (inktvis) die werd uit de koeling gehaald en gekookt en dan in stukken gesneden. Nadien kwam de dochter des huizes Marc halen om er een foto van te nemen…keimaf! Het leek wel een rubberen badspeeltje! Maar het was best lekker (wel lang sjikken!) maar teveel! De spagetti al vongole was heel lekker, het glas wijn was te groot (en dat voor 1 euro!)Allee…het was een supergeslaagde laatste avond!

Nog wat nagekletst met die mensen en dan rustig huiswaarts gestapt. Email adressen uitgewisseld, en wijle weg.

Onze vakantie zit erop! Morgen om acht uur ontbijten en dan richting luchthaven (zo’n half uurke)…

Zucht….slaaplekker!

22-09-2011 om 23:27 geschreven door Ann & Marc  

Na een kort nachtje en het wegslapen van de stress, hebben we een heerlijk ontbijtje gehad, wel binnen in de woonkamer omdat het zowaar aan het regenen was! We deelden een tafeltje met een Schotse dame en haar Nieuw-Zeelandse vriend. Zij sprak vlot Italiaans omdat ze hier jaren had gewoond, op verschillende plekken en hij was de weidsheid en de eenzaamheid van Nieuw-Zeeland beu en genoot van de drukte hier. De dochter van onze B&B maakte nog speciaal voor ons een superlekkere cannoli (da’s een hard soort van rolletje gevuld met ricotta-en-nog-wat, bitje zwaar maar heel lekker! Voorts stonden er allerhande zelfgemaakte confituren klaar en pasta di pistacchio (hopelijk juist geschreven) een smeerpasta van pistachenoten en een specialiteit van het eiland. Eigenlijk een soort van superlekkere groene Nutella! Nog twee ovenverse croissants maakten het feest compleet.

De dochter bood ons aan om ons naar het busstation te voeren, zodat we tegen een democratische prijs Agrigento konden bereiken. Het duurde toch wel een tijdje alvorens de bus er was, maar dan was het heerlijk sightseeing. Eigenlijk…zo bij klaarlichte dag…zagen we dat we pal (PAL!!) bij onze B&B hadden gelopen de voorbije nacht, maar gewoon de straat niet hadden herkend (wat wil je ook, we “woonden” er net!)

Soit, Agrigento dus, even checken dat ons autootje er nog stond – ja hoor!- en dan de stad in. We hebben een leuke wandeling uit de 100%-boek gestapt, die ons van de platgetreden hoofdstraat voerde, hoog de bergrug op (waarom o waarom kruipen die mensen toch altijd zo hoog de bergen op om een stad te stichten of een Duomo neer te poten?! J ) De Duomo lag heel mooi op een elegant plein, maar was jammer genoeg “chiuso per lavori”.

Dan maar naar het nonnenklooster Santo Spirito (www.monasterosantospiritoag.it) om er de “beste amandelkoekjes ter wereld” te kopen, die door de zusters worden gemaakt. Ok, ik moest er wel een centje voor aan een oud wijfje voor geven dat er niet al te fris uitzag. Zij drukte secondenlang op de bel (misschien zijn de zusters al wat ouder en een bitje hardhorig?) en riep in de parlofoon “turisti!!” dat was kennelijk het codewoord! J En toen mochten we binnen in een ontvangsthal die weelderig naar de mottenballen rook. Een getralied raam/deurtje stond open, maar geen nonnetje te zien. Rustig wachten was de boodschap. Toen dook het nonnetje Commerciale op met een mooi ingepakt pakje waarin we de koekjes vermoedden. Jammer voor haar zijn we gulzig want we hebben elk een paar ouders, dus kon ze nog eens terug voor een tweede pakje…wéér wachten en tijd genoeg om een hele rozenkrans te bidden. Maar we gingen opgetogen met de buit terug buiten. En in een steegje hebben we stiekem toch een koekje uit het pakje gevist (sorry mama) en er heeeeel langzaam van genoten! Hemels! Door een wirwar van straatjes, klimmen en dalen, terug naar de hoofdstraat gewandeld en richting Vanigliaatje aan het station, maar eerst in een Pasticceria nog een zoute warme koek gekocht als middagmaal en in de zon opgesmikkeld. Dan richting B&B, alles gedropt, en hop naar de zee! Momenteel waait de mistral dus het waren woeste golven die zich spectaculair op de rotsen voor het strand smakten in een schouwspel van water. Daar kan je uren naar blijven kijken! Maar in de verte zagen we kitesurfers bezig, dat moesten we zien! Heerlijk langs het strand geflaneerd, wind in ons haar, “door” ons hoofd bijna…zalig! Die surfers…dat was ook indrukwekkend hoor! Sommigen gingen meters de hoogte in, waauw! (of klink ik nu als Eddy Wally?!)   

Na dit uitwaaiertje en een portie zandstralen tegen onze beentjes, een douche genomen en terug richting Agrigento stad voor de passegiata en het avondmaal. Jammer genoeg was Bar Mojo (www.mojo4music.it) gesloten, dus geen mojito deze keer L Daar hebben we in Bar/Restaurant QOC (www.qoc.me) dan iets op gevonden: een lekkere margarita en intussen was het aperitief-uurtje ook aangebroken! Dit betekent dat er allerlei heerlijke hapjes, tapa’s eigenlijk, op de bar staan waarvan je naar hartelust mag nemen terwijl je van je drankje nipt. Nadien in het muntgroene restaurant gaan dineren, maar eigenlijk hebben we ons wat overeten. Soit, het was super de moeite waard, we zijn schandelijk verwend en hebben voor het eerst in ons leven zeeëgel gegeten, in pasta verwerkt. Iets te zout naar onze smaak maar kom. En toen ik een tweede glas wijn vroeg, goot de kelner gewoon de rest van de fles in mijn glas en toch rekende hij maar drie glazen voor ons beidjes aan! En we kregen nog een zoet pousse-cafeetje als afsluiter. Ik moet niet zeggen dat we lichtjes teut naar huis reden zeker?!

21/09/2011: Castelbuono – Cefalù

Vanmorgen was het ontbijt op het terras, zalig toch! Deze keer vroeg ik om een espresso ipv de koffie uit de thermoskan. Jawadde! Een slokje en ik was klaarwakker!!  Yiehaa!

Alles in de auto gepropt en doorgereden, want vandaag steken we het hele eiland door en rijden we noordwaarts richting Cefalù. Een paar dagen geleden hebben we wijselijk besloten dat het hele eiland zien een kleine utopie is in tien dagen, vandaar dat we het in twee helften delen en de oostkant voor een volgende keer houden. Eerst zijn we naar Caltavuturo gereden, weer zo’n dorpje hoog in de bergen! Hier vonden we een archeologische site van wat leek op iets Noorman-achtigs. Maar er was geen bordje met uitleg, nog iets anders in de buurt en het waaide er enorm! (wat wil je, hoog op een rots?) Intussen hadden zich dikke wolken boven onze hoofden samengepakt, heel indrukwekkend! Sommige bergtoppen zaten helemaal in een dik wolkendek verstopt! Vandaag hebben we echt een paar keer op het dak van Sicilië gezeten, mijlenver weg van de beschaving, zo leek het toch. We reden langs keuterbaantjes van jewelste, soms was het wegdek gewoon half weggezakt! Maar wat een spectaculaire uitzichten!! En ja, een zonovergoten aarde is heel mooi, maar als zich van die dramatische wolken samenpakken en de aarde nog meer op een lappendeken doen lijken…het hééft toch wel iets! Na een hoop gekrinkeldewinkel kwamen we van Caltavuturo naar Castelbuono, een koddig middeleeuws stadje, waar we jammer genoeg toekwamen op het moment dat de wereld in Italië stilvalt: tussen 13:00 en 16:00 uur. We hebben een capppuccino gedronken, wat rondgekuierd en dan verder naar Cefalù. Hier hebben we een kamer gereserveerd in Villa Margherita (www.villamargheritacefalu.it). Dit huis heeft een speciale historie: toen de eigenaren het kochten van de vorige eigenaars, had de huishoudster de voordeursleutel nog in haar bezit en ze sloot zich in het huis op, om er 55 jaar niet meer weg te gaan. Ze bewoonde enkel de kamer waar nu het ontbijt wordt opgediend, de rest liet ze gewoon verkommeren. Pas toen ze overleed, in 2005, konden de eigenaars aan de slag om het huis tot een guesthouse om veranderen. Straffe kost hé!

En dan zijn we de stad ingetrokken. Cefalù ligt heel idyllisch onderaan een rots, en dan met de wind en de woeste golven op een schitterende blauwe zee…het is te begrijpen waarom het hier totaal WEMELT van de toeristen! Dit moet een geweldige stad zijn als het toeristisch seizoen voorbij is! Nu is het voor ons wat veel van het goede, komende van een streek waar het toerisme bijna nog uitgevonden moet worden! J Momenteel zitten we op een terrasje te internetten, want onze villa heeft geen wifi. Stilaan begint de passegiata rondom ons op gang te komen. Tijd om af te sluiten dus! Morgen gaan we de rots beklimmen om de stad eens vanuit de hoogte te bekijken!

21-09-2011 om 18:46 geschreven door Ann & Marc  

Rond kwart voor zes zijn we uit ons bed getuimeld om een kijkje te gaan nemen in de haven naar het thuiskomen van de vissersboten. De eerste die we zagen was net beginnen lossen, massa’s en massa’s en massa’s sardienen! Die werden in houten kratjes gekapt, die kratjes werden gestapeld, een laag ijs erop gekwakt en omwikkeld met folie en dan de vrachtwagen in. Het was een drukte van belang. Zagen we een meneerke dat gewoon wat vissen ging schooien, dat is ook een manier om aan je avond eten te geraken!

Jammer dat we enkel sardienen gezien hebben, wij hadden eigenlijk eerder gehoopt op kanjers als de zwaardvis, of een tonijn of misschien wel kleine haaikes of zo…niet dus!

Teruggewandeld naar onze B&B, onderweg winkelende Gagà tegengekomen die al een kramp kreeg omdat we al op de wandel waren! Maar die ons nadien opnieuw een heerlijk ontbijt serveerde! Zalig op dat dakterras, het was vanmorgen al 26°C om zes uur, heerlijk om te ontbijten onder een palmbladeren dakje. Maar de trip riep, dus we moesten verder….Rugzakken aan en wij weg. Het begon te donderen toen we buitenkwamen en Gagà zei dat ze regen voorspeld hadden , we geraakten droog in de auto, Marc heeft eerst nog een auto helpen in gang duwen, verschillende keren want die sukkelaar liet hem telkens terug stilvallen!!

Onderweg naar zijn we gestopt in Siculiana, gekend om zijn “trouwfoto decors”, maar daar hebben we niet te lang rondgehangen omdat de lucht donkerder en dreigender werd en bijna op ons hoofd kwam hangen. Een plensbui bleef niet al te lang uit! Dju toch! Waren we net aan dit heerlijke weertje gewend!

Verder gereden naar de Scala dei Turchi, deze “turkse trap” is een krijtrots met brede “traptreden” die door de wind en de tijd zijn uitgesleten. Bitje spekglad ook na een fikse regenbui dus het was uit de doppen te kijken want bijna “pladijs tegen het krijt”! We hebben dan maar onze schoenen uitgedaan en laten staan en op onze blote voeten verder. Heerlijk eigenlijk en wondermooi! Intussen kwam het zonneke er terug door en dat maakte het plaatje kompleet! Vooral omdat in de verte nog een hele dikke donderwolk hing, wat het geheel een beetje surrealistisch maakte. We vrezen echter, dat dit natuurwonder hetzelfde lot beschoren zal zijn als Pamukkale in Turkije, want ook hier hebben interessante tisten het nodig gevonden om vanalles in de rotsen te krassen. Zo’n krijtrotsen zijn eigenlijk al heel kwetsbaar, want heel zacht, dus lang zal het waarschijnlijk niet duren dat men er zal mogen blijven oplopen. Zonde toch !

Na het wonder van de natuur, doorgereden naar de Valle dei Templi, niet echt een vallei maar een heuvelrug ten zuiden van Agrigento en een wonder door mensenhanden gemaakt. Ook weer dik de moeite hoor! Het oude Agrigento moet een enorme stad geweest zijn, jammer dat bijna niets de tand des tijds heeft kunnen weerstaan. De Tempel van Concordia is de mooiste en het best geconserveerde heiligdom. Deze trip kreeg iets surrealistisch omdat we regelmatig een flinke bui over onze hoofden kregen en telkens naar een boom moesten spurten waaronder we konden schuilen (want geen paraplu meegenomen en te koppig om er één te kopen, “dat beetje regen”) wel grappig eigenlijk. Je leert ook meteen onder welke bomen je vooral niet moet gaan staan, omdat die lekken als een zeef!!!

Na een paar uur ronddolen in het verleden, zijn we onze B&B gaan opzoeken in San Leone, een stadje vlak onder Agrigento en pal aan de zee (wegens een licht trauma van steile baantjes midden in een stad te moeten oprijden!) Kraaknet, maar de kamer muft een beetje naar vochtige lucht, hetgeen Marc meteen oploste door dartel met zijn flesje Aqua di Gio rond te sproeien! En eindelijk ook terug internet, alhoewel…je moet bijna met pc en je hoofd uit het raam gaan hangen om iets of wat bereik te hebben, maar beter dan gisteren in dat internet café waar ik mijn hand bijna niet van de muis kreeg, zo klef en plakkerig dat die was, blègh!

Na een douche waren we klaar voor een tripje naar de stad. Weer wat fout gereden, weer wat zoeken, weer den daver krijgen omdat de straten smaller en steiler werden, maar dan toch zonder verdere problemen de gratis parking aan het station gevonden. En bijna meteen waren we in de hoofdstraat ook, die ’s avonds kennelijk autovrij wordt gemaakt. Fijn zo! We zochten en vonden vrij makkelijk Bar Mojo waar we een lekkere mojito voor weinig geld (5€) geslurpt hebben. Er stonden ook tapa’ s op de bar waar we naar hartelust van mochten smikkelen. Juhum! Het duurde even voor we iets vonden om te gaan eten, want het ene zat vol, het andere had zijn sluitingsdag, maar bij Osteria Expanifico konden we nog terecht. Een gezellige ex-bakkerij met broodmanden en broodzakken aan de muur, een menukaart op bruin papier en de originele winkelvloer. Tof ingericht en lekker eten! Nadien nog even vanaf de Piazza Sinatra (niet genoemd naar de zanger maar wel naar Giuseppe Sinatra, een kunstverzamelaar!) naar de verlichte tempels staan kijken. Heel feeëriek! 

En toen begon de ellende!!!!

We kwamen aan bij het station en de parking was afgesloten!! Geen uitgeraken meer aan! Stond er buiten (!!!??) een bordje dat de parking maar open was tot 21:00 uur. Tjah, ons tuutje dan maar laten staan en in een nabijgelegen hotel om een taxi gevraagd. Die was er na een kwartiertje of zo, maar kende de straat van onze B&B niet. Ok, maar wij waren er vanmiddag gereden, dat was dus geen probleem. Die mens sjeesde ervandoor tegen topsnelheid en toen zagen we de tempels – mooi verlicht, nog steeds! – nog eens van dichterbij ook. Hij dropte ons in de Via Salvatore Campo, die straat ligt net naast “onze” straat. Jajaaaa, maar de chauffeur was wel langs een andere kant gekomen hé! Naar waar moesten we nu?! Fuck zeg! Het is daar dan begot aardedonker, je hoort de zee wel maar waar ligt ze juist? En geen levende ziel meer op de straat! We hebben daar straten afgelopen en terug en toch nog eens verder en intussen was het al dik na middernacht! Ik was al niet meer zo scheutig om daar rond te taffelen, je weet nooit wat voor raar volk je tegenkomt! En waarom, oh waarom heeft godmiljaar ELK San Leonees gezin een hond?!!! AL die beesten begonnen te blaffen, al maar goed dat er geen ene op straat kon! Jongens toch! Loop je daar, in een vreemd land, in de stikkedonker, met een gsm die wel licht geeft maar ook geen vérstraler is en niemand weet waar je bent! Fuckerdefuck! Toen we dezelfde straat nog eens voor de derde keer insloegen hebben we een auto tegengehouden, gelukkig met een jong, vriendelijk koppel en als bij wonder wist de vrouw waar de B&B was, na een minuutje rijden (!!!!) waren we er al! Ik kan je zeggen: ik zou de man, de vrouw en de grond gekust hebben!! Blij dat ik ben dat we er waren!! Morgen maar met de bus naar Agrigento en ons tuutje gaan verlossen.

Nu is het intussen al dik na tweeën en wordt het hoog tijd om af te sluiten. Slaaplekker!!!

20-09-2011 om 00:00 geschreven door Ann & Marc  

Gagà was er al vroeger dan voorzien en zat al vrolijk met koppen en borden te rammelen, dus rond half negen zijn we naar het dakterras getogen.Daar wachtte ons een heel zonnig ontbijt: verse fruitsla met een vleugje citroensap, verse Italiaanse koffie van het soort dat je uitgiet met de schaar ernaast, warme melk, sinaassap, verse meloen, druiven, twee koffiekoeken met warme pudding en een paar sesambroodjes met mama’s abrikozenconfituur! Het smaakte heerlijk en Gagà maakte alles nog wat vrolijker, die mens is al zot en koddig van ’s morgens vroeg. Maar hij vertrok vrij snel en dus hebben wij de afwas ook maar algauw gedaan (véél te goed voor deze wereld!)

Toen we buitenkwamen, kwam Lulo nog even dag zeggen, die mens trekt echt heel erg op Sean Connery! Een mooie, aangename man! Gagà lijkt dan weer op die acteur van La Vita e bella, we zijn dus omgeven door filmsterren! Toen hij hoorde dat we het Castello Incantato gingen bezoeken, zei hij dat dat niet echt zijn ding was, beetje kriepie.

Na enig zoeken en rondtuffen op Siciliaanse keuterwegjes (lees: putten in de baan, bulten, niet goed onderhouden,…) en verkeerd rijden, vonden we het Castello. (www.castelloincantato.net) Eigenlijk is het geen kasteel, het is een tuin van een excentriekeling, Filippo Bentivegna, geboren in 1888 in een arm gezin, zijn geluk gaan zoeken in Amerika, er verliefd werd op een vrouw boven zijn stand, flink wat rammel heeft gekregen van zijn rivaal en totaal getraumatiseerd teruggekomen naar Sciacca. En daar heeft hij een beetje molentjes op zijn zolder gekregen en schiep hij zijn eigen rijk door hoofden uit steen en in olijfbomen te hakken, dat waren dan zijn onderdanen. Het waren ofwel fictieve ofwel bestaande gezichten. De mens had een groot koninkrijk hoor! (met een boel lelijkaards erin ook nog!  )

Na dit Castello zijn we nog gaan griezelen, in Ruderi di Montevago, dit stadje werd door een aardbeving in 1968 totaal vernield. Men heeft dan een nieuw dorp vlak ernaast gebouwd, en alle brokstukken gewoon laten liggen.Door het verwoeste deel werd als herdenkingsteken een betonnen straat aangelegd, dwars door de brokstukken heen. Heel hallucinant!

Nog even langs het Lago di Arancio – alwaar we even stopten om een foto te maken van een hoop schapen en prompt de drie herdershonden op ons dak (bijna letterlijk!!) kregen!!!  Gauw koers gezet naar de zee voor een namiddagje aan het strand. En waar konden we dat beter doen dan aan Porto Palo, dat als één van drie stranden een Blue Flag kregen: een erkenning als schoonste strand. Hmjah…wij waren het er niet helemaal mee eens maar soit: zeteltjes en parasol gehuurd en even de echte toerist uitgehangen…zalig! Het was een heerlijk zandstrand dat maar supertraag afliep in zee en het water was lekker. Allee, het deed deugd! (wij waren wel van kilometers ver te herkennen, twee witte stippen tussen allemaal mensen met een chocoladekleurig vel!!  
Na een douche een pizza gaan smikkelen in de beste pizzeria van Sciacca, voor géén geld en écht heel lekker. En een extra bonus: we zaten echt temidden van de locals. Heb ik al gezegd dat er hier hele mooie vrouwen zijn? Ongelofelijk! De jongens zijn dikwijls ook knap, de mannen…ietske minder. Kennelijk speelde Napels tegen Milaan want overal in de stad stonden grote schermen in bars opgesteld en zaten mannen te supporteren!

Trouwens...wij dachten dat vrouwen langer leefden dan mannen, dat lijkt hier niet het geval, want het wemelt hier van de oude mannen en die zitten – superkoddig!- op rijtjes op een bankje onder de bomen of aan het stadhuis of tisaleenderwaar, maar altijd een rijtje.

Na de klim – deze keer een kortere weg gevonden!- gauw het bedje in want morgen moeten we er vroeg uit!

20-09-2011 om 00:00 geschreven door Ann & Marc  

Goeie avond iedereen! Wegens geen internet beschikbaar op dit moment (moeten morgen de code nog vragen) typ ik dit alvast en ik zal proberen het morgenvroeg door te sturen. We zitten momenteel op een dakterras in de oude stad van Sciacca  met een temperatuur van 30°C !!! ongelofelijk! Gewoon buiten zitten, zonder een fleece aan te moeten trekken, dat is bij ons al hééééééél lang geleden!!! En een voorproefje van wat ons in de Emiraten wacht…
Vanmorgen al vroeg gewekt door de poetsdienst, lawaai, maar het betekent wel dat ze de straten poetsen! Lekker gaan ontbijten in de tuin, met cappuccino en met een half buffet vol met patisserie. Ok, dat is lekker, maar toch wat teveel van het goede als ontbijt. Marc heeft zich even laten gaan en van van bijna alles geproefd: amandeltaart, abrikozengebak en appeltaart, ik heb het “maar” bij appeltaart gehouden. Juhum!

Uitgecheckt en nog eens door het oude stadje gekuierd en naar de Mercato Storico gewandeld: eigenlijk een kleine vismarkt. Elk kraam had de bijna obligate kop van de zwaardvis staan, maar ik heb nog een boel andere vissen gezien, waaronder iets dat heel erg leek op een mini tijgerhaai. In sommige manden lag “gewoon de boel die we opgevist hebben”, kleine visjes allerhande, zonde van die beesten. Ik blijf me trouwens afvragen of er nog wel vis in de zee zit als je elke dag die vangsten bekijkt! Zonde toch!

Dan de auto in en koers gezet naar Selinunte, een archeologische site vlakbij de zee. Jammer genoeg hebben hier in de zevende eeuw een paar aardbevingen de boel naar beneden doen donderen (dat moet spectaculair geweest zijn!!! Zó’n stenen jong!) wat maakte dat het eigenlijk een grote berg stenen is. Maar je kan je wel voorstellen dat het imposant moet geweest zijn. Eén tempel – de tempel van Hera- werd in 1958 weer opgebouwd en da’s tof, want dan kom je tenminste niet voor de drol van janus(lees: een boel stenen op een hoop) dat hele end omhoog gebeend in een temperatuur van 35°C en meer!!

Na dit tempelbezoek en de fikse wandeling, zijn we doorgereden naar Nemfi, dachten dat we daar “pied dans l’eau” een koffietje zouden drinken, maar kwamen in de bovenstad uit. Soit, de cappuccino was even lekker hoor, bitje lauw misschien. Dan maar verder naar onze eindbestemming, Sciacca, alwaar we zullen logeren in de B&B da Lulo e Gaga, uitgebaat door een homokoppel, deels kunstenaar( Lulo, van Giulio),  van het andere deel (Gaga, van Gaspar) is niet duidelijk wat hij doet, maar hij “houdt iets open in de stad”. Braaf volgden we onze gps en wat toen volgde heeft menig rectaal fronsen bewerkstelligd!!! OMFG!!!!   De oude stad van Sciacca bestaat uit SUPERSMALLE straatjes die soms – zomaar ineens- doodlopen op een trap. Het zweet brak mij al uit toen ik zag wat voor steile straten we omhoog moesten (geloof mij, daar kan het vertrek van een rollercoaster nog van leren!!!) ik hààt die steile straten, krijg er het groen en geel van en ook nog het zweet! Maar Marc hield zich koen en sterk, ook nog toen we een straatje doormoesten dat nét de breedte van ons Vanigliaatje had! Àààààrrrrrggghhhhh! En toen…reden we ons zowat klem in een Vicolootje (lees: klein straatje, doorsteek eigenlijk) en zijn we maar te voet op zoek gegaan naar de B&B. Zucht! Het zweet stond ons in de schoenen en op nog een paar plekken !!! Kunstenaar Lulo deed open en vervloekte meteen Gaga omdat die weer vergeten was ons te vertellen dat we niet op onze GPS moesten vertrouwen en gelijk had hij verdorie!!! De mens mee de auto ingesleurd – nadat Gaga eraan kwam gekoerst en ons in sneltempo het hele huis liet zien, (want dat is wat we hebben: een heel huis, mét dakterras zelfs, woehoe!!) waarna hij weer even vlot koersend de deur uit vloog. Lulo heeft ons uit de wirwar van smalle straatjes geloodst, af en toe voor ons uitlopend om te zien of we door het straatje konden, en ons naar een plein gewezen waar we konden parkeren. Rugzakken eruit, Lulo ook beladen en wij te voet terug.

Zucht! Dubbele zucht! Allemaal bezweet en blij dat we terug “thuis” waren!

Na een verkwikkende douche zijn we helemaal tot aan de haven gewandeld, dat is zo’n drie “verdiepingen” van de stad naar beneden en hebben een spectaculaire zonsondergang gezien. Een beetje verkeerd gelopen ook, in een beetje een achterbuurt verzeild geraakt, maar door de geweldige oriëntatie van Marc toch terug op het juiste pad gekomen. En dan maar gaan eten in een tentje dat Lulo ons had aangeraden. De helft van de kaart was er niet, maar wat we kregen was toch heel lekker en niet duur en de wijn…voor 7,5 eur een hele fles witte Siciliaanse lekkere wijn…niet slecht toch?! Tijdens het etentje nog een babietje van 1 jaar oud geëntertaind, die het geweldig voor Marc had (Vincenzo, groot uitgevallen voor zijn leeftijd en superkoddig!) En dan de klim naar ons adelaarsnest terug hervat – wéér zweten!- want het is hier echt nog lichaamstemperatuur-warm en deugd dat dat doet!! Heerlijk gewoon!!

Nu duiken we in ons bedje, morgen mogen we wat langer slapen want Gaga komt maar rond negen uur om het ontbijt klaar te maken…jeuj! J

19-09-2011 om 00:00 geschreven door Ann & Marc