Het was vroeg vanmorgen, om vier uur was ik al wakker van het zonlicht en de blauwe lucht, Marc had ook al een paar keer een oog open getrokken. Rond half zeven zijn we uit bed gekomen en hebben we kei-knusjes gegeten aan ons tuintafeltje in de gang: banaan - granola en skyr, een gezonde maaltijd om de lange dag te beginnen. Oh ja, nog een glas wortel/sinaassap erbij. Eigenlijk mag je hier niet eten, maar we zijn wat ongehoorzaam en vinden dit wel gezellig. Zo komt een picknicktas die we ooit kregen nog goed van pas!

Een superknoddig klein konijntje holde voor ons uit de weg af, tot het pardoes over langs een tuinhek verdween, het is hier rustig en kalm. De aarde ademde nog wat nacht uit en de vogels waren nog niet allemaal klaar voor de zondag ochtend zang.

Onze eerste stop is Old Man of Storr (   https://www.isleofskye.com/skye-guide/top-ten-skye-walks/old-man-of-storr  ), je ziet het al van heel ver en omdat de zon scheen was het nog mooier dan anders: het zijn een paar rotsformaties die rechtop staan en daardoor lijkt het of het een oude man is. We begonnen aan de klim, die het meteen pijnlijk duidelijk maakte hoe slecht mijn conditie is, want binnen een paar minuten zat ik te hijgen als een oud trekpaard. Marc daarentegen beende gezwind omhoog als een volleerde berggeit 😵‍💫 (tip: als je ooit deze tocht maakt, trek dan kleren aan die eigenlijk rijp zijn voor de was want nadien meur je zeker en vast! 🤢) Beneden aan het pad staat de duidelijke instructie dat honden aan de leiband moeten, want dat er overal schapen rondlopen. Drie keer raden…we hoorden voor ons een kreet en zagen een grote zwarte hond, type herder, achter een lammetje aangaan! 😱 En luisteren? Ho maar! Dat arm klein schaapje sjeesde tegen een rotvaart in hoeken en bochten de berg af, dat beest erachteraan. Uiteindelijk kon het lam de hond afschudden en deed het baasje de leiband aan, maar hoe schandalig is dat?!  We wilden die mens eens goed de waarheid zeggen, maar jammer genoeg liep hij een eind voor ons en konden we hem niet bijbenen. Het lammetje kwam schoorvoetend terug richting de wei waar de ooi maar stond te blaten dat het een lieve lust was, alles om dat kind terug bij haar te krijgen.

Je mag de Old Man ook niet beklimmen, maar…moet ik het nog zeggen? Ja dus, er stonden mensen op!! Zie hé, zulke individuen verkl*ten het voor anderen en daar word ik nijdig van! Doe nu toch gewoon wat je wordt gevraagd!! 

Bon, onder veel gezucht en gehijg kwam ondergetekende ongeveer aan waar ze moest zijn. De rest van het landschap was spectaculair mooi!  Zo rustig, zo mooi, met het Loch op de achtergrond en in de ochtendnevels in de verte nog verschillende heuvelruggen, hiernaar kan je blijven kijken. Maar we kregen een klein buitje over ons gekletst (gelukkig niet te lang) en toen begon de terugtocht. Dat gaat een pak vlotter met minder gehijg! Snel nog even een plasje doen…offeu toch niet, want het toilet was in zo’n geautomatiseerd hok waar je dus een cent moest insteken om binnen te kunnen en die had ik nu nét niet bij natuurlijk.🤦🏻‍♀️

Dan maar verder naar Kilt Rock dat is een waterval die 60 meter naar beneden raast van een basalt rots die op zandgrond staat en die de vorm heeft van een kilt. Prachtig natuurgeweld ! En die natuur dacht:’ik doe er nog een schepje bovenop’, dus kregen we nog een douche. Maar wij konden naar de auto spurten, er waren twee oudere mensen die vonden dat vandaag een goeie dag was om te gaan fietsen…😳

Gelukkig duurde de bui niet zo lang, maar altijd wel lang genoeg om kletsnat te worden, denk ik. 

Onze tocht ging verder omhoog op het eiland en dan langs een ander natuurfenomeen: Quiraing dit is een speciaal gevormde bergketen/heuvelrug, gevormd door een aardverschuiving. ‘Kvi’ en ‘rand’ betekenen ‘ronde plooiing’. Dit ‘fenomeen’ is 543m hoog. En heel mooi om te zien, vooral als het zowat bewolkt/zonnig is als vandaag.

Onze volgende bestemming - The Fairy Glen - is kennelijk één van de minst bekende plekjes op Skye en na vandaag weten we waarom: er is nergens ook maar een bord of een pijltje of een lintje aan een boom desnoods of wat voor aanwijzing ook te bekennen dat je erheen leidt!!! We waren begot al een half uur te ver gereden en moesten toen terug, en dan was het bijna par abuis dat we op de juiste weg zaten!  Mocht je er ooit naartoe willen (en dat wil je, want het is PRACHTIG!) dan moet je - net voorbij het Uig Hotel - een straatje links nemen, Sheader Road en dat moet je blijven volgen. En dan kom je er. Je ziet trouwens meteen dat je er bent, want het lijkt of je in een sprookjesbos terecht komt! De weg ernaartoe is - zoals veel, heel veel wegen op het eiland- een éénbaansvak, met om de zoveel meter een ‘pass way’, waar je elkaar dus kan passeren. Met een vriendelijke hand omhoog, bedank je dan de tegenligger die bleef wachten. We voelden ons bijna de Queen, zoveel handjes hebben we gewapperd vandaag! 

Maar de Fairy Glen dus, héél bijzonder, want gevormd door konisch gevormde, kleine grasheuvels, er lopen overal schapen met lammeren rond, en er is een bijzonder cirkel gevormd..het is echt speciaal, je zou niet opkijken als er een elfje voorbij zou komen vliegen. Marc heeft zelfs Castle Ewen beklommen, dat was iets te tricky voor mij, want door de regen is de grond ook wat modderig en om dan te klimmen… 

Dat moet ik nog even zeggen ook: veel grond is hier turfachtig, dat veert wat als je erover loopt en lijkt modder maar is eigenlijk op één of andere manier ‘droger’ en minder glibberig, ik kan het niet zo goed uitleggen, maar het is in elk geval beter dan modder 😊

Na het sprookjesbos, werd het tijd voor een sprookjeskasteel, deze keer Dunvegan Castle, home of de MacLeod-clan. Maar eerst: een goeie, warme cappuccino in het MacLeod Café, die smaakte!! 

Het kasteel heeft ook een hele mooie tuin, maar we wilden eerst even kijken hoe zoveel generaties clanhoofden leefden. En- het dient gezegd - gene zever die gasten!  Als ik aan ‘clan chiefs’ denk, zie ik ruige rosse mannen, met stevige baarden, een schotse muts desnoods (t kan hier koud zijn!) en een kilt met sportkousen enzo. Maar sommigen van die ‘chiefs’ hadden potdorie van die rare gekke witte krulpruiken op hun bol staan!!! Allee, op wat trekt dat nu? Een clan chief hoort eruit te zien als Braveheart vind ik, mag ros zijn maar moet ruig zijn en niet half vrouwelijk!

Het motto van de MacLeod clan is ‘hold fast’, met een koeienkop tussen twee vlaggen,wat afkomstig zou zijn van een zotte avond waar één der clan leden (Rory) oog in oog kwam te staan met een koe of een stier en daar wat mee heeft staan vechten en de hoorn afsneed ter bewijs van zijn moed.

De tuin was ook een bezoek waard, maar écht oude bomen zoals op Balmoral waren er niet te spotten.

Op de parking zagen we een oldtimer Aston Martin (DB2/4 ) staan, zo’n klein gelukske maakt de dag extra zonnig.😁

Onze laatste stop vandaag was Neist Point, de meest westelijke hoek van Skye met kennelijk een iconische vuurtoren. Mannekeslief! Hoe krinkeldewinkel kunnen de banen zijn zeg? En dan goed wat potholes zodat je constant uit je doppen moet kijken dat je je banden niet plat rijdt maar ook dat je - al uitwijkend - geen tegenligger meepikt. Soit, een hele trip eer we aan Neist waren. De setting was spectaculair want aan de Atlantische Oceaan maar het vuurtoren gebouw deed ons eerder denken aan een Indisch paleisje en was jammer genoeg in niet zo’n florissante staat. En…een pokkeneind naar beneden via een trap (wat betekent: nadien terug omhoog! 😵‍💫) en een weg die ook al in een niet meer zo geweldige staat verkeerde. Maar we waren er en we zouden naar dat lighthouse gaan kijken. Nu eerlijk, dat van Nieuwpoort is een pak mooier hoor! Viel dat dus wat tegen en ik zou de trip niet meer maken. Marc is nog naar een ander viewpoint gaan kijken, maar was ook al niet overenthousiast.

Dan maar terug naar Portree, alwaar we rond 18u aankwamen en nét geen parking meer hadden op het centrale plein. Dan maar een andere parking gezocht en op naar het Lower Deck- restaurant. Daar hadden ze mij gisteren gezegd dat ze geen reservaties deden, maar als ik rond zes uur zou aankomen, had ik grote kans op een plek. En indien niet, konden we iets drinken aan de bar. 

Echt…toen we er aankwamen, stond er een rij van minstens 15 personen buiten te wachten, dus salu dat ‘drinken aan de bar’, we hebben dus maar rechtsomkeer gemaakt. Naar een café dat ook geen reservaties deed, maar me verzekerde dat we zo wel terecht konden…goh…IEDEREEN heeft vandaag gedacht:’weetewa, laat ons eens vroeg gaan eten vandaag’! Er was geen binnenkomen aan én er was veel lawaai van pratende, roepende, lachende mensen, je vòelde COVID al bijna bij je binnensluipen…daaag dus! 

Wat nu gezongen?! Stilaan krijg ik een hekel aan deze stad, die niet voorzien is op de aantallen toeristen die hier duidelijk neerstrijken vanaf nu, ze gaan gewoon dicht op een vroeg uur (ook al staat er nog een rij zoals bij de fish&chips bar gisteren), of reserveren niet, of zijn dicht op zondag…allee, wie doet nu zoiets? Vooral na de zwarte periode van Covid dat er geen inkomen was…

Dus: als je ooit naar Skye gaat en je logeert dichtbij of in Portree, zorg dan zeker dat je  ook tijdig een restaurant boekt!!!

Zondagskinderen als we zijn, konden we nog terecht in het Japans restaurant, ha, lekker! Sushi is altijd goed! Alleen stond er geen sushi op de menukaart (duh!) maar ik had een Bento-box (vraag me af of ze in Japan dan ook een vakje opvullen met kerstomaat en slaatje en een ander met gebakken uiringen en gebakken zoete aardappel🤔Marc had zalm tepanyaki en hij vond het heel lekker. We spoelden alles weg met een (duur!) Japans biertje.

En dan zat de dag erop. Nog een warme douche om al het zweet van het klimmen en stappen weg te spoelen en dan op tijd in bed, want morgen vertrekken we al vroeg richting Glenfinnian om de Jacobite trein te spotten. 🚂

29-05-2022 om 20:29 geschreven door Ann & Marc  

Het was vroeg vanmorgen, om vier uur was ik al wakker van het zonlicht en de blauwe lucht, Marc had ook al een paar keer een oog open getrokken. Rond half zeven zijn we uit bed gekomen en hebben we kei-knusjes gegeten aan ons tuintafeltje in de gang: banaan - granola en skyr, een gezonde maaltijd om de lange dag te beginnen. Oh ja, nog een glas wortel/sinaassap erbij. Eigenlijk mag je hier niet eten, maar we zijn wat ongehoorzaam en vinden dit wel gezellig. Zo komt een picknicktas die we ooit kregen nog goed van pas!

Een superknoddig klein konijntje holde voor ons uit de weg af, tot het pardoes over langs een tuinhek verdween, het is hier rustig en kalm. De aarde ademde nog wat nacht uit en de vogels waren nog niet allemaal klaar voor de zondag ochtend zang.

Onze eerste stop is Old Man of Storr (   https://www.isleofskye.com/skye-guide/top-ten-skye-walks/old-man-of-storr  ), je ziet het al van heel ver en omdat de zon scheen was het nog mooier dan anders: het zijn een paar rotsformaties die rechtop staan en daardoor lijkt het of het een oude man is. We begonnen aan de klim, die het meteen pijnlijk duidelijk maakte hoe slecht mijn conditie is, want binnen een paar minuten zat ik te hijgen als een oud trekpaard. Marc daarentegen beende gezwind omhoog als een volleerde berggeit 😵‍💫 (tip: als je ooit deze tocht maakt, trek dan kleren aan die eigenlijk rijp zijn voor de was want nadien meur je zeker en vast! 🤢) Beneden aan het pad staat de duidelijke instructie dat honden aan de leiband moeten, want dat er overal schapen rondlopen. Drie keer raden…we hoorden voor ons een kreet en zagen een grote zwarte hond, type herder, achter een lammetje aangaan! 😱 En luisteren? Ho maar! Dat arm klein schaapje sjeesde tegen een rotvaart in hoeken en bochten de berg af, dat beest erachteraan. Uiteindelijk kon het lam de hond afschudden en deed het baasje de leiband aan, maar hoe schandalig is dat?!  We wilden die mens eens goed de waarheid zeggen, maar jammer genoeg liep hij een eind voor ons en konden we hem niet bijbenen. Het lammetje kwam schoorvoetend terug richting de wei waar de ooi maar stond te blaten dat het een lieve lust was, alles om dat kind terug bij haar te krijgen.

Je mag de Old Man ook niet beklimmen, maar…moet ik het nog zeggen? Ja dus, er stonden mensen op!! Zie hé, zulke individuen verkl*ten het voor anderen en daar word ik nijdig van! Doe nu toch gewoon wat je wordt gevraagd!! 

Bon, onder veel gezucht en gehijg kwam ondergetekende ongeveer aan waar ze moest zijn. De rest van het landschap was spectaculair mooi!  Zo rustig, zo mooi, met het Loch op de achtergrond en in de ochtendnevels in de verte nog verschillende heuvelruggen, hiernaar kan je blijven kijken. Maar we kregen een klein buitje over ons gekletst (gelukkig niet te lang) en toen begon de terugtocht. Dat gaat een pak vlotter met minder gehijg! Snel nog even een plasje doen…offeu toch niet, want het toilet was in zo’n geautomatiseerd hok waar je dus een cent moest insteken om binnen te kunnen en die had ik nu nét niet bij natuurlijk.🤦🏻‍♀️

Dan maar verder naar Kilt Rock dat is een waterval die 60 meter naar beneden raast van een basalt rots die op zandgrond staat en die de vorm heeft van een kilt. Prachtig natuurgeweld ! En die natuur dacht:’ik doe er nog een schepje bovenop’, dus kregen we nog een douche. Maar wij konden naar de auto spurten, er waren twee oudere mensen die vonden dat vandaag een goeie dag was om te gaan fietsen…😳

Gelukkig duurde de bui niet zo lang, maar altijd wel lang genoeg om kletsnat te worden, denk ik. 

Onze tocht ging verder omhoog op het eiland en dan langs een ander natuurfenomeen: Quiraing dit is een speciaal gevormde bergketen/heuvelrug, gevormd door een aardverschuiving. ‘Kvi’ en ‘rand’ betekenen ‘ronde plooiing’. Dit ‘fenomeen’ is 543m hoog. En heel mooi om te zien, vooral als het zowat bewolkt/zonnig is als vandaag.

Onze volgende bestemming - The Fairy Glen - is kennelijk één van de minst bekende plekjes op Skye en na vandaag weten we waarom: er is nergens ook maar een bord of een pijltje of een lintje aan een boom desnoods of wat voor aanwijzing ook te bekennen dat je erheen leidt!!! We waren begot al een half uur te ver gereden en moesten toen terug, en dan was het bijna par abuis dat we op de juiste weg zaten!  Mocht je er ooit naartoe willen (en dat wil je, want het is PRACHTIG!) dan moet je - net voorbij het Uig Hotel - een straatje links nemen, Sheader Road en dat moet je blijven volgen. En dan kom je er. Je ziet trouwens meteen dat je er bent, want het lijkt of je in een sprookjesbos terecht komt! De weg ernaartoe is - zoals veel, heel veel wegen op het eiland- een éénbaansvak, met om de zoveel meter een ‘pass way’, waar je elkaar dus kan passeren. Met een vriendelijke hand omhoog, bedank je dan de tegenligger die bleef wachten. We voelden ons bijna de Queen, zoveel handjes hebben we gewapperd vandaag! 

Maar de Fairy Glen dus, héél bijzonder, want gevormd door konisch gevormde, kleine grasheuvels, er lopen overal schapen met lammeren rond, en er is een bijzonder cirkel gevormd..het is echt speciaal, je zou niet opkijken als er een elfje voorbij zou komen vliegen. Marc heeft zelfs Castle Ewen beklommen, dat was iets te tricky voor mij, want door de regen is de grond ook wat modderig en om dan te klimmen… 

Dat moet ik nog even zeggen ook: veel grond is hier turfachtig, dat veert wat als je erover loopt en lijkt modder maar is eigenlijk op één of andere manier ‘droger’ en minder glibberig, ik kan het niet zo goed uitleggen, maar het is in elk geval beter dan modder 😊

Na het sprookjesbos, werd het tijd voor een sprookjeskasteel, deze keer Dunvegan Castle, home of de MacLeod-clan. Maar eerst: een goeie, warme cappuccino in het MacLeod Café, die smaakte!! 

Het kasteel heeft ook een hele mooie tuin, maar we wilden eerst even kijken hoe zoveel generaties clanhoofden leefden. En- het dient gezegd - gene zever die gasten!  Als ik aan ‘clan chiefs’ denk, zie ik ruige rosse mannen, met stevige baarden, een schotse muts desnoods (t kan hier koud zijn!) en een kilt met sportkousen enzo. Maar sommigen van die ‘chiefs’ hadden potdorie van die rare gekke witte krulpruiken op hun bol staan!!! Allee, op wat trekt dat nu? Een clan chief hoort eruit te zien als Braveheart vind ik, mag ros zijn maar moet ruig zijn en niet half vrouwelijk!

Het motto van de MacLeod clan is ‘hold fast’, met een koeienkop tussen twee vlaggen,wat afkomstig zou zijn van een zotte avond waar één der clan leden (Rory) oog in oog kwam te staan met een koe of een stier en daar wat mee heeft staan vechten en de hoorn afsneed ter bewijs van zijn moed.

De tuin was ook een bezoek waard, maar écht oude bomen zoals op Balmoral waren er niet te spotten.

Op de parking zagen we een oldtimer Aston Martin (DB2/4 ) staan, zo’n klein gelukske maakt de dag extra zonnig.😁

Onze laatste stop vandaag was Neist Point, de meest westelijke hoek van Skye met kennelijk een iconische vuurtoren. Mannekeslief! Hoe krinkeldewinkel kunnen de banen zijn zeg? En dan goed wat potholes zodat je constant uit je doppen moet kijken dat je je banden niet plat rijdt maar ook dat je - al uitwijkend - geen tegenligger meepikt. Soit, een hele trip eer we aan Neist waren. De setting was spectaculair want aan de Atlantische Oceaan maar het vuurtoren gebouw deed ons eerder denken aan een Indisch paleisje en was jammer genoeg in niet zo’n florissante staat. En…een pokkeneind naar beneden via een trap (wat betekent: nadien terug omhoog! 😵‍💫) en een weg die ook al in een niet meer zo geweldige staat verkeerde. Maar we waren er en we zouden naar dat lighthouse gaan kijken. Nu eerlijk, dat van Nieuwpoort is een pak mooier hoor! Viel dat dus wat tegen en ik zou de trip niet meer maken. Marc is nog naar een ander viewpoint gaan kijken, maar was ook al niet overenthousiast.

Dan maar terug naar Portree, alwaar we rond 18u aankwamen en nét geen parking meer hadden op het centrale plein. Dan maar een andere parking gezocht en op naar het Lower Deck- restaurant. Daar hadden ze mij gisteren gezegd dat ze geen reservaties deden, maar als ik rond zes uur zou aankomen, had ik grote kans op een plek. En indien niet, konden we iets drinken aan de bar. 

Echt…toen we er aankwamen, stond er een rij van minstens 15 personen buiten te wachten, dus salu dat ‘drinken aan de bar’, we hebben dus maar rechtsomkeer gemaakt. Naar een café dat ook geen reservaties deed, maar me verzekerde dat we zo wel terecht konden…goh…IEDEREEN heeft vandaag gedacht:’weetewa, laat ons eens vroeg gaan eten vandaag’! Er was geen binnenkomen aan én er was veel lawaai van pratende, roepende, lachende mensen, je vòelde COVID al bijna bij je binnensluipen…daaag dus! 

Wat nu gezongen?! Stilaan krijg ik een hekel aan deze stad, die niet voorzien is op de aantallen toeristen die hier duidelijk neerstrijken vanaf nu, ze gaan gewoon dicht op een vroeg uur (ook al staat er nog een rij zoals bij de fish&chips bar gisteren), of reserveren niet, of zijn dicht op zondag…allee, wie doet nu zoiets? Vooral na de zwarte periode van Covid dat er geen inkomen was…

Dus: als je ooit naar Skye gaat en je logeert dichtbij of in Portree, zorg dan zeker dat je  ook tijdig een restaurant boekt!!!

Zondagskinderen als we zijn, konden we nog terecht in het Japans restaurant, ha, lekker! Sushi is altijd goed! Alleen stond er geen sushi op de menukaart (duh!) maar ik had een Bento-box (vraag me af of ze in Japan dan ook een vakje opvullen met kerstomaat en slaatje en een ander met gebakken uiringen en gebakken zoete aardappel🤔Marc had zalm tepanyaki en hij vond het heel lekker. We spoelden alles weg met een (duur!) Japans biertje.

En dan zat de dag erop. Nog een warme douche om al het zweet van het klimmen en stappen weg te spoelen en dan op tijd in bed, want morgen vertrekken we al vroeg richting Glenfinnian om de Jacobite trein te spotten. 🚂

29-05-2022 om 00:00 geschreven door Ann & Marc  

Het lijkt een beetje met je raam open slapen, als het maar enkel glas is, maar net daarom hebben we het raam maar goed dicht gehouden, we worden nu al wakker van licht en geluid op straat.

Wel weer goed geslapen, intussen zijn we het al gewoon om een paar keer per nacht wakker te worden, geen idee hoe dat komt, misschien een ander bed, andere geluiden, vroeger licht…Joost mag het weten.

Vanmorgen vertrokken de Canadezen richting Edinburgh en was er nog een ander ouder koppel uit Northumberland, die elk jaar rond deze periode naar het B&B kwamen, en die zeiden dat het voor de eerste keer zo’n slecht weer was. Hij zou gaan ‘rock climben’ met de zoon en zij ging weetikveel wat doen. Maar er was wat consternatie over de parking permit, de man was er wat overbezorgd over en de eigenares van het B&B zei dat hij al een paar keer was komen aankloppen voor allemaal ditjes en datjes en dat ze er moe van werd, van zo’n ‘nitpickers’’, al maar goed dat wij zo’n gemakkelijke mensen zijn hé 😉 De Canadezen zijn echt wel leuke mensen, hij heeft begot een dragracer, een Ferrari en een Corvette, en nog wat andere auto’s in zijn garage-met-brug. Mevrouw rijdt met een Mercedes SLK convertible…gene kak hé! Maar zo vriendelijk en heel gewoon…

Ik leerde ook nog even wat Braehead betekent: brae is heuvel en head is natuurlijk hoofd of hier top, dus Braehead house is het huis op de top van de heuvel (echt op de top was het niet, maar soit) 

Onze eerste stop - Eilean Donan Castle- bracht ons terug langs de weg naar Urquhart Castle en dan verder. Af en toe is het echt billen dichtknijpen hoor, want niet iedereen rijdt mooi op zijn eigen helft, dzjieses! Ik heb het hier al mogen kunnen, want die sjarels komen dan natuurlijk recht op MIJ afgereden!! 😳😱

We zagen onderweg ook een doodgereden ree, zoooo zonde dat beest! Hoe rijd je nu een hertje dood?! Dat beestje lag daar aan de kant van de weg, zielig dood te zijn…

Aan Eilean Donan Castle (  https://www.eileandonancastle.com/  ) waren we zeker niet de eersten. Het was eb of op één of andere manier laag water, dus lag het kasteel niet mooi te blinken in het water, maar lagen er allemaal wieren rondomrond, en daarin zaten twee zilverreigers te vissen, heel rustig op hun gemakje. Dit was het eerste kasteel waar Marc korting kreeg (voor >60 jaar 😉) Maar ook hier weer een dure parking (we betalen ons hier blauw aan de parkings van de bezienswaardigheden! 💰💰) Met onze nieuwe jassen stevig dichtgeritst, ‘vielen’ we het kasteel aan. De man aan de ingang vroeg om onze tickets nog eens te checken, ‘om te zien of de man vooraan zeker het gaatje goed had geknipt’. (Duh? 😁)Dat is heel mooi opgeknapt door twee heren en er hangen overal foto’s binnen (jammer genoeg mag je zowat nergens een foto nemen) Maar er stonden hier en daar levensechte poppen, vooral de keuken was supergoed gelukt, met schotels vol eten dat er écht als eten uitzag en personeel in die keuken dat druk bezig was. Keileuk! Jammer genoeg was er net voor ons een bus aangekomen, dus was het bij wijlen wat druk en ik weet niet wat het is met die busmensen, maar die lijken te denken dat ze overal voorrang hebben omdat ze met meer zijn of zo…🙄

Toen we de brug afgelopen waren en dat van dat gaatje aan de gaatjesknipper daar vertelden, schoot hij in de lach. Dàt had hij nog niet gehoord, waarschijnlijk een mopje onder de collega’s.

Verder ging de weg, richting Isle of Skye…We hebben geluk vandaag want er is nog geen druppel regen gevallen, whoop whoop!

De weg naar de Fairy Pools (https://www.visitscotland.com/info/see-do/fairy-pools-p1770011 ) is een belevenis, niet alleen gaat het op en af - rollercoaster weet je wel - maar het is eigenlijk een baan voor maar één auto, dus alle lappen is er een halve maan opzij van de weg met extra asfalt als een ‘Passage Way’. En dat valt goed mee qua hoffelijkheid, je hebt natuurlijk altijd van die vozen die denken dat de baan van hen is en die dan blijven doorsjesen maar ja…🤷🏻‍♀️ Een iets ergere ‘kwaal’ zijn dan de potholes die hier overal in de weg zitten, zo had de Canadese meneer zijn band lek gereden, door te laat zo’n gat in de weg te zien. Dus dat willen we zeker vermijden, als je dan van die seuten hebt die niet tegoed opzij willen gaan of te laat, dan moet je soms wel wat uitwijken en riskeer je in zo’n gat te rijden. Maar het landschap hier is adembenemend! En dat, gecombineerd met het rijden, bedoel ik ook letterlijk! 😁 We reden langs de 5 Sisters, die met hun hoofd in de wolken zaten, we zagen nog sneeuw liggen op de hoge toppen, we zagen Highland coos (maar konden niet stoppen) en veel, heel veel schapen! Maar het is vooral de grootsheid van het landschap hier, héél indrukwekkend, intimiderend soms ook, te bedenken dat je eigenlijk maar een lieveheersbeestje op een weg bent. We passeerden watervalletjes en Lochs en weiden ommuurd met eeuwenoude stenen muurtjes…prachtig!

Maar toen waren we - na veel krinkeldewinkel - aan de parking van de Fairy Pools. Ook toch weer 6£ uit onze zak, ha ja, ze moeten ergens op verdienen hé! Het was nog een flinke stap naar de pools, en af en toe zelfs letterlijk een grote stap. Ik denk dat de weg in een soort van veen ligt, want de grond ernaast ziet er turfachtig uit en op de zijkanten van het pad, ‘veerde’ het wat als je eroverheen liep.

Marc is een dappere burger of heeft meer grip met zijn grotere voeten, maar die stapt gezwind, als de meest volleerde berggeit van steen naar rots naar kei, bij mij komt daar altijd wat nadenken bij te pas 😉

Er waren nog dapperdere mensen: degenen die - in deze temperatuur!!!- een plonske deden in het kristalheldere water! 🥶 Of pootje baadden, dat dan hun benen de kleur kregen van porseleinen poppen uit de 19de eeuw, leek hen niet te deren. Bon, ik vond het leuk om te bekijken, maar het is niet echt mijn ding. Gelukkig was de zon er wel en stond er niet teveel wind, dus dat maakte het iets of wat aangenamer voor de Fairy-plons.

Toch zot dat er altijd mensen zijn die opgedoft naar zulke dingen komen: met hoge laarzen en sjieke sjakosh, allee! Of met spierwitte sneakers die duidelijk niet ontworpen zijn om langs turfmodder te baggeren…

Na de Pools, en de lange stap terug naar de parking, ging het richting Portree, zowat de belangrijkste stad op Skye.  Daar zochten we een plekje om een koffietje te drinken en iets ‘lunch achtigs’ te eten. Dat vonden we in een koffiehuis dat gerund werd door jonge meisjes, maar niet meteen degenen die eerst in rij stonden toen ze de ‘common sense’ uitdeelden, jongenslievendeugd zeg!  Om te beginnen, negeerden ze ons volkomen toen we binnenkwamen, ik was net van zin om terug buiten te gaan toen we dan toch een sprankje aandacht kregen. Het was bijna meer zo van : ‘moeten jullie nu écht nog een koffie hebben en iets eten?!’, maar ja, sorry, we wilden écht een koffie en iets eten 😁

Marc had een toast met brie en cranberry, maar die mocht hij dan met zijn handen opeten! Tot er toch ééntje gezien had dat er wat miste aan tafel. Zijn toast was al bijna op, toen ik mijn carrot cake kreeg, echt…maar de koffie was lekker.

Nadien zijn we ons onderkomen voor de volgende twee nachten gaan zoeken, want we slapen nu in een Airbnb, ‘ergens te velde’. En inderdaad, een boerenwegel op, blijven rijden (en hopen op geen tegenliggers) en toen kwamen we aan een hek en daar lag ons huis!  Via een code in een doosje aan de voordeur konden we binnen. Superrustig hier! Heerlijk! Ik ben benieuwd voor vannacht.

Oh ja, mag ik nog iets zeggen? Ik heb duidelijk een nieuw modeverschijnsel gemist: het dragen van yogabroeken of running broeken (of gewoon leggings) Ik weet dat ik er al wat van heb gezegd, maar het is precies écht een hype! Iedereen (de dames) draagt het, of ze er nu een model voor hebben of niet, en hoe dikker, hoe kleiner de slip…Je ziet hier wat rondlopen hoor! 😳😳 Dus je hoeft niet naar de gym te gaan, gewoon zo’n spannende sportbroek aan en je bent gekleed en je ziet er meteen ook wat sportiever uit. (Allee, al naargelang dus 🥴)

WAT EEN GELUK dat ik in de late namiddag - na de koffie dus- bij Caberfeidh Bar & Restaurant was binnengestuikt om te reserveren! Overal zat het stampvol en mensen liepen radeloos door de straten zoek naar een plek om te eten. Wij hadden gelukkig nog een plekje om 19u00; ‘but I need the table at 20:20h’ , jaja, maak dat wij op tijd het eten hebben en dan zijn we ook op tijd weg! We kregen ons eten ( lekkere pizza’s!) tegen 19u40, maar waren toch op tijd weg!

De zoektocht naar een plek voor morgen liep slecht, we konden ofwel om 17u00 eten of het restaurant was morgen dicht, dat wordt dus nog een avontuur 🙄

Maar dat zijn zorgen voor morgen…

We kuierden nog wat rond in Portree - snel afgelapt want het centrum is zowat 4 straten groot- en zakten dan af naar ‘ onze boerderij’.  Onderweg nog een stelletje avontuurlijke schapen in de grasberm gepasseerd ( dat wil je in het pikkedonker niet tegenkomen!) en dan waren we thuis.

28-05-2022 om 20:12 geschreven door Ann & Marc  

Vrijdag 27 mei 2022: Inverness- Culloden battlefield- Loch Ness-Urquhart Castle

Lekker geslapen- mits het af en toe wakker worden door licht of wat dan ook. Om vier uur was het al licht, het blijft wennen.

De douche was ook een avontuurtje: stond ik daar in mijn paddere, op alle knoppen te drukken ( ze hebben hier van die aparte douchesystemen, soort van elektrische mini boiler, denk cooker waterkraan 😉) maar er bewoog niets! Marc had al meteen door dat het ding geen stroom kreeg, naast de badkamerdeur was er een knop met ‘ shower’… toen ik die aanzette, stroomde het water vanzelf, duh 🤦🏻‍♀️

Onze lavabo is - net als die in Stonehaven- van het vliegtuigtoilet-hokje-soort. Daar krijg je nét je handen onder! 😳

Het ontbijt was wat gewoon, omdat we niets gebakken wilden. We hielden het bij muesli met banaan en een aardbeien yoghurt. En wat toast. 

We hadden het gezelschap van een heel leuk Canadees koppel uit Noord-Toronto, de vrouw (75jaar) had Schotse roots en wou daarom nog wat rondreizen hier voor het niet meer kan. Jammer genoeg had ze net voor de vakantie haar voet gebroken, dus moet ze nu rond peddelen met een brace, maar het lukt haar vrij goed!

De eerste stop was dus Culloden Battlefield ( https://www.nts.org.uk/visit/places/culloden) waar we een beetje te vroeg arriveerden, en aangezien het koud, winderig en nat was, zijn we maar even terug in de auto gekropen. Ondertussen kwamen er busladingen mensen aan, dus konden we ook niet te lang blijven zitten. Er speelde een man in highlander outfit op de doedelzak wat een heel speciaal gevoel gaf, de somberte van de lucht, de emotionele beladenheid van de plek en dan die ijle klanken van de doedelzak…kippenvel!

We kochten een kaartje voor het museum, maar zooooo veel tekst dat er daar te lezen was, daar was geen beginnen aan. We stapten mee met de rondleiding, maar die mens bleef zo lang op de eerst plek al staan, dat we ons zachtjesaan voelden verstijven van de kou, dus zijn we ervantussen geknepen en hebben wat op ons eentje rondgewandeld. Het was heel speciaal om te zien dat er verschillende clans begraven lagen, her en er langs het pad, gewoon het massagraf in gegooid, een beetje zoals in Oekraïne 😔 Maar hier stond er aan elk graf dan wel een steen met de naam van de clan erop gebeiteld.

Wat een tijd!!! Loop daar maar hé, met je kilt en je zwaard, verdedig je maar tegen kanonskogels en musketgeweren…gene zever denk ik, en dan nog in een ‘moor’ wat zoveel als een moeras is, sta je daar tot aan je knieën in de drab, de ijskoude drab dan nog…je zou voor minder de moed verliezen, ik toch! 

Toen we bijna buiten waren, kwamen we de Canadezen tegen, die vonden ons idee van het bezoek wel aantrekkelijk en waren ook hierheen gekomen!

Op dagen als vandaag, ben ik extra dankbaar voor zetel verwarming in de auto, dat deed deugd! 

Verder naar Loch Ness en Urquhart Castle (https://www.historicenvironment.scot/visit-a-place/places/urquhart-castle/) Mannekes, wat is dat Loch Ness groot! 😳 De zon kwam er intussen door en dat maakte ons bezoekje weer een stukje aangenamer! Het kasteel (allee, de ruïne) vinden we belange zo mooi niet als Dunnottar Castle, maar, het is prachtig gelegen ongeveer in de helft van het Loch, dus je moet het wel gezien hebben! Eerst zagen we een film van de historie van het kasteel en dan bezochten we het kasteel zelf. We liepen langs smalle wenteltrapjes (dunne mensjes met kleine voetjes toen hoor!), gluurden in de cel (moet ook tof geweest zijn toen! Één van de straffen toen was met je oor vastgenageld worden, denk dat je toen niet teveel wou mispeuteren) en kuierden door wat vroeger danszalen, keukens, stockageruimten enzo moeten geweest zijn.

We smikkelden nog een ciabattabroodje en verbaasden ons over een koppel waarvan de man met open mond zijn eten zat te vermalen 🤢

En dan terug naar Inverness city , waar we voor alle veiligheid maar wat extra ‘koud weer, regen en wind’-outfit hebben gekocht! Want het is hier verdorie fris als het waait en regent en dat zal in Isle of Skye niet anders zijn. Een muts kopen was een brugje te ver, dus maar een fleece jacket met kap aangeschaft!

Nadien nog even de food corner van M&S binnengestuikt voor wat eilandproviand, je weet nooit dat we ergens terecht sukkelen waar we geen eten vinden.

Toen was het aperitief tijd en hebben we een half pint Guiness verschalkt in The Castle Tavern. ( https://www.castletavern.pub/) wat rond gebeld voor een diner-plekje maar zonder enig succes. Dus zijn we gebleven waar we waren en hebben daar een Cullen Skink gegeten, dit is een dikke Schotse soep gemaakt van gerookte schelvis, aardappelen en uien. Een authentieke Cullen skink gebruikt finnan schelvis, maar kan ook worden bereid met andere ongeverfde gerookte schelvis. Het was lekker en het smaakte en na dat bord zaten we poef! 

Toen we bijna gedaan met eten hadden, kwam de ‘act of the day’ eraan, want er is elke dag live muziek. Maar we hebben er niet op gewacht, want de pub was zo al luidruchtig genoeg 😶

Dan maar een early night, ik heb wat extra tijd om deze blog te schrijven en - meer nog- om eindelijk in mijn boek te duiken! 

27-05-2022 om 20:16 geschreven door Ann & Marc  

Gene zever: we werden vannacht wakker rond een uur of twee en - echt - het was al stilletjes aan het ‘dagen in het oosten’, het is niet normaal hoe vroeg het hier licht is en eigenlijk ook hoe lang het hier licht is. 

Rond acht uur is Marc even de parkeermeter gaan bijvullen en zijn we gaan ontbijten: de keuze tussen : Schots ontbijt (heel zware kost) - een vegetarisch Schots ontbijt (zware kost maar zonder vlees) - pancakes met bacon en Maple sirop (zware kost) en toast met zalm en roerei op cream cheese with chives, (de minst zware optie) Die hebben we dus genomen, hoewel we één toast wel een héle schrale optie vonden. Dat hadden best wel twee sneetjes brood mogen zijn hoor, we moeten er tenslotte een halve dag op ‘teren’. 

En dan op weg naar Dunnottar Castle (https://www.dunnottarcastle.co.uk/) kennelijk de meest gefotografeerde kasteelruïne van Schotland. We waren er vroeg, dus nog heel weinig mensen….zàlig! En wat is het er prachtig! Je kan blijven foto’s nemen van het kasteel en de omgeving! (Maar er zaten een hoop lastige vliegen, dus moest je er ook niet té lang blijven staan kijken of je had er één binnen)  Kijken en zwijgen was dus het motto daar😉 Op de weg naar het kasteel heb ik wel een prachtig vogeltje kunnen fotograferen, dat leek daar echt voor mij te poseren… Een boel trappen naar beneden - ik vraag me altijd af hoe het toen moet geweest zijn, rolden ze dan van de helling? Hadden ze al een soort van trappen? Was er een brug?

ik dacht eerst: waarom hebben we een toegangsticket gekocht? Je kan het kasteel prima vanop afstand bewonderen, maar ik ben heel blij dat we het hebben gedaan! Dit kasteel was een heel dorp! 😳 En ik zou niet graag een bandiet geweest zijn, want die cellen (om maar niet te spreken van de vergeetputten! ) waren bangelijke onderkomens hoor! Blègh! Je kan soms naar het schijnt dolfijnen spotten vanuit het kasteel, maar dat was niets voor vandaag, je kan in de vroegere bakkerij kennelijk ook een geest spotten, maar die had vandaag ook geen zin om te komen spoken. Dus hebben we ons gewoon verkeken aan alle moois, want het is écht een hele mooie ruïne, heel goed onderhouden en met hele goeie informatie borden. We lezen net dat het kasteel nu gesloten is vanwege de felle winden die er waaien, tjah, dat hebben we al mogen ondervinden vandaag. Maar wat een chance dat we er toch zijn binnen geraakt! 

De klim naar boven was andere koek, zuchtend als een oud paard kwam ik boven aan (conditie is top! 🥵) 

Van Dunnottar ging het verder richting Dufftown en drie keer raden wat we onderweg zagen (naast een half miljoen schapen in zwart-wit en bruin) ONZE EERSTE HIGHLAND COO !!!!! Woehoe!!! Meer dan één zelfs! (En twee met vuile manieren, want die probeerden op elkaar te kruipen) Keischattige, nieuwsgierige beesten die echt wel guitig van onder hun froefroes naar je kijken! Nooit gedacht dat een koe ons zo blij zou kunnen maken!  We kwamen rond lunchtijd aan in Dufftown - alwaar er geen reet te zien is! - en gingen op zoek naar iets om te eten. We zagen een knus restaurant ‘The Cosy Neuk’, maar dat was jammer genoeg gesloten 😁

Maar we vonden Dufftown Glassworks (http://dufftownglassworks.co.uk/) waar we genoten van een heerlijke dubbele cappuccino met kaneel en een pannini met kaas en hesp. Als ‘dessertje’ wou ik echt wel eens een ‘millionnaire’s shortbread ‘ proeven, dus hebben we er eentje gedeeld, denk: twix maar dikker en lekkerder…juhum!!

Nadien dachten we even snel over en weer naar  Balvenie Castle ( https://www.historicenvironment.scot/visit-a-place/places/balvenie-castle/)(Amper3/4 yards) te wandelen, maar ik denk dat die 3/4 yards in vogelvlucht waren, want we kwamen het maar niet tegen, dus op onze stappen teruggekeerd en de auto ingestapt richting Glenfiddich, waar we om 15u30 een toer boeking hadden.  We waren er veel te vroeg en konden niet met een andere toer mee, dus moesten we de tijd wat doden, oa met schuilen voor regen en hagel!  Welcome to Scotland! 

Eindelijk was het zover en konden we binnen: Eerst nog even een sanitaire stop en eerlijk : de damestoiletten leken wel een woonkamer van iemand! Met open haard en hertengewei als verlichting én super lekkere zeep! Jaaaaaa….hier zit geld! 🤩 Om de tijd te doden, waren we voordien al eens in de shop gaan neuzen…bende afzetters daar zeg! Een fles Glenfiddich van 12 jaar kost in de Colruyt zo’n 34,5€ , hier 40£ begot! Dat is een pàk meer hé zeg!!! No way dat wij  hier iets gaan kopen! 😡

Maar de toer was supergoed! Heel interessant en op het einde kregen de non-drivers vier verschillende jaargangen te proeven, voor de drivers was er een samplebox met de verschillende whiskys in, om later te proeven als je niet moet rijden. Kennelijk zit het verschil niet zozeer in het aantal jaren rijpen maar vooral ook in wat voor vat de whisky rijpt (uit een sherry vat of uit een bourbon vat ) Zodus: bezoeken maar deze site, koop er niets maar bezoek het wel want het is écht de moeite! (En ga of gooi een blik in de damestoiletten)  Ik kan geen link naar de site kopiëren, maar je kan zelf even on site loeren.

We waren pas om half zes buiten en moesten dus stante pede naar Inverness… Onderweg kregen we daar een stevige plensbui op onze kop !! Jawadde! En we zaten achter ‘uitzonderlijk verkeer’ dat met een slakkengangetje over de A90 kroop! Soit, tegen 19u waren we dan eindelijk in Inverness en aan ons adres voor de komende twee nachten (http://braeheadguesthouse.inverness-hotels.com/en/ ) We hebben een leuke kamer aan de voorzijde. Heerlijk! 

De eigenares gaf ons de tip om in Café One te gaan eten en dat hebben we gedaan! Echt een super aanrader, niet enkel voor het lekkere eten, maar ook voor de supervriendelijke bediening! (https://www.cafe1.net/)

Het waait buiten dat het niet schoon is en ik denk dat we morgen eerste werk op zoek gaan naar een muts en een dikke fleecetrui (sorry Jani)

26-05-2022 om 21:33 geschreven door Ann & Marc  

We hebben heerlijk geslapen in ons zalige kamertje in Tigh Na Cloigh! Maar jammer genoeg ook weer veel te vroeg wakker, maar dan konden we meteen ook een douche nemen, want op het papier van de kamer stond vermeld dat het tijdens de ‘douche-piekuren’ ‘s morgens wel eens een probleem kon zijn om warm water te hebben, genoeg warm water maar niet om het overal tegelijk te krijgen. Bwah, zelfs om iets voor zeven was het bij momenten een dunne lijn tussen gestoomd worden en bijzonder afkoelen 🥶 maar al bij al viel het goed mee. We hadden ons ontbijt tegen 08u00 besteld, en werden begroet door de bruisende, energieke, vrolijke eigenares. Zij en haar man hadden echt super hun best gedaan voor dit ontbijt buffet, aan alles was gedacht en het was superlekker! Tegen half negen kwamen de andere gasten binnengedruppeld wat voor een klein paniekske zorgde bij de eigenares omdat ‘iedereen er zo ineens tegelijkertijd was’. 😱

Tegen kwart voor negen waren we al op weg naar Queen’s View (https://forestryandland.gov.scot/visit/forest-parks/tay-forest-park/queens-view-visitor-centre) gelukkig was de weg er naartoe open, want die was gisteren kennelijk gesloten en dat zou dan anderhalf uur omrijden betekenen! We waren er kluit alleen, ZALIG! De ochtend nevels omhelsden de heuveltoppen en gaven het geheel iets extra mysterieus. Zo mooi! Toen we weg wilden gaan, kwam er nog een koppel aan, en dat bleek van het Drielandenpunt te komen, ze waren gisteren in Edinburgh geland en zouden 11 dagen rondtoeren.

Balmoral wachtte op ons, dus wij terug de auto in. We weg waarop we zaten had wat van een roller coaster: omhoog, omlaag, dan weer wat naar links, dan naar rechts, soms bijna alles tegelijk…en héél breed is het hier niet. Ik zal het proper zeggen: mijn rectale spier doet overuren in aanspannen en loslaten, want potverdekke, soms komen ze toch wel héél dicht hoor! Dzjieses! 😱 

Terwijl we toch onderweg zijn naar Balmoral wil ik nog wat kwijt: elk boek, elke ansichtkaart van Schotland heeft wel een beeld van een Highland Coo - die koddige, rosse, langharige koeien - dus : we zijn in de Highlands , we zitten tussen brem, heide, rotsen, gras,…het hele decor is er, maar WAAR ZITTEN DIE BEESTEN ?! We zien zwarte, bruine, rosse, gevlekte, grote, kleine koeien, maar DE koe die we wilden zien…noppes! Oh ja, schapen wel, duizenden hebben we al gezien, die het hele landschap voorzien van witte nopjes en soms zelfs zo arrogant zijn om aan de verkeerde kant van de afsluiting te gaan grazen (en dan bijna uit hun pels springen van ‘t verschieten als je voorbij komt)

Ook nog even een kleine vestimentaire opmerking: in Schotland denkt men nog altijd dat leggings gewone broeken zijn die je ook gewoon als broek kan dragen. Ook hier geldt: hoe dikker de billen en hoe dikker de pens, hoe waarschijnlijker de legging…echt! 🤦🏻‍♀️

We kwamen aan in Balmoral met een prachtige zon! Heerlijk weertje om de tuinen te bezoeken. Heb ik al gezegd dat je hier in Schotland écht wel bijna ‘four seasons in one day ‘ kan hebben? Ik dacht dat Belgïe er wat van kon, awel, hier is het nog straffer! Voor ons liep een man met short en kaalgeschoren benen…zeker weten dat die daar tien minuten later dik spijt van had, toen het begon te waaien gelijk zot met een stevige geut regen er bovenop! 

We kregen onze audiogids en het was zelfs mogelijk om die in het Nederlands te horen, geweldig toch! Tjah, ware het niet dat de mens die de gids insprak, zwaar depressief was of toch minstens zo sprak! Na tien minuten was ikzelf al bijna zelfmoordneigingen, zeg!  Toen ik dit later vermeldde aan de dame van de receptie, schoot ze in de lach en haar collega zei dat de Engelse stem in het zelfde bedje depressief was. Oh jongens toch…

Balmoral dus (https://www.balmoralcastle.com/index.html) prachtig gelegen tussen hele oude pijnbomen van allerlei slag. We kwamen aan een herten huis, waarin vroeger het hertenvlees bewaard werd op ijs van een ijs huis verderop. Onder het dak, waren rondom rond allemaal geweien bevestigd (kon je je zeker niet van huisje vergissen) Kennelijk leven er enorm veel herten op de Balmoral gronden en hun bestand wordt nauwkeurig bijgehouden door de ‘ghillies’, dit zijn jachtopzieners. Ik denk dat we er twee hebben zien lopen, in hun kniebroek met kniekousen, tweed jasje en pet op. Wij liepen wat sneller omdat het toen aan het gieten was, maar ik denk dat rennen een ghilly niet betaamd, dat je steeds statig moet schrijden of zo…😉 De Ballroom is de enige ruimte die je op Balmoral kan bezoeken en je mag er absoluut geen foto’s nemen, jammer wel, want het was een leuke zaal. Er hingen zelfs toiletjes van de Queen, met foto’s van de evenementen waarop ze die toiletjes aanhad, keitof! In het midden van de zaal hing er een kunstwerk met allemaal zilveren vissen, die het zalmbestand van rond Balmoral uitbeelden. Ah, en een weetje: een hertengewei met 14 ‘pieken’ is een Emperor, eentje met 12 pieken is ‘royal’, tis maar dat je het weet voor het geval je nog eens een hert tegen het lijf loopt.

We hebben ons nog een pleuris gezocht naar het ‘pet cemetery’ van de royals, om het dan uiteindelijk ergens tussen de bomen verstopt te vinden alwaar we vlotjes voorbij gebaggerd waren. Maar nu weten we tenminste waar Flash en Spark en Holly en Minnie…begraven liggen. Enkel Nobel, de favoriete hond van de Queen, zal voor eeuwig een raadsel blijven, want hij kreeg kennelijk een standbeeld, maar dat hebben we nergens gevonden.

Voor de rest kan je uren en uren rondwandelen in de tuinen en het park, prachtig is het daar, maar ja…We hebben nog heel ‘royaal’ een sandwich met zalm en dille gegeten en zijn dan vertrokken richting Stonehaven.

Hier zijn we rond vier uur gearriveerd. Wat kan ik zeggen: het is een redelijk verslenst kustdorpje, geen leuke winkels, niet echt veel te beleven en zelfs voor een pintje moesten we kiezen tussen een donker dus kriepie, een kunnen-niet-binnenkijken-dus -voos en een vergane glorie-café. Het werd het laatste dat meteen ook het café van het hotel was waar we verblijven. Het strand hier is van keien en er is een houden vlonder waarop je fijn kan wandelen van de ene kant van de baai naar de andere kant. Je zou soms dolfijnen kunnen spotten en allerlei bijzondere vogels, maar dat was vandaag niet voor ons weggelegd, wou ook geen uren naar de zee liggen turen in de hoop een dolfijn te zien passeren.

Het was nog even zoeken naar een restaurant voor vanavond, maar in de Tolbooth hebben we dan toch superlekker gegeten! (http://tolbooth-restaurant.co.uk) Ik was lichtjes geïntimideerd door de dame die ons ontving, het leek me eerder iemand om cipier te worden, dan om te bedienen in een restaurant, maar soit. Het eten was lekker, het gezelschap prima, we kunnen er weer tegen voor vannacht 😉 We zijn wel bijna uit onze flikker gevlogen toen we terug naar het hotel wandelde. Het is duidelijk : we hadden echte winter truien moeten meebrengen en niet denken ‘zeg, ‘t is zomer’, dat denken ze hier wél, want hier lopen de mensen in hemd of met shorts rond, terwijl wij sjaal en dikke trui onder onze jas aanhebben…Waarschijnlijk allemaal te maken met ingesteldheid.😉

25-05-2022 om 21:18 geschreven door Ann & Marc  

24-05-2022 om 20:56 geschreven door Ann & Marc  

24-05-2022 om 17:38 geschreven door Ann & Marc  

23-05-2022 om 20:13 geschreven door Ann & Marc  

23-05-2022 om 00:00 geschreven door Ann & Marc