Het was vroeg vanmorgen, om vier uur was ik al wakker van het zonlicht en de blauwe lucht, Marc had ook al een paar keer een oog open getrokken. Rond half zeven zijn we uit bed gekomen en hebben we kei-knusjes gegeten aan ons tuintafeltje in de gang: banaan - granola en skyr, een gezonde maaltijd om de lange dag te beginnen. Oh ja, nog een glas wortel/sinaassap erbij. Eigenlijk mag je hier niet eten, maar we zijn wat ongehoorzaam en vinden dit wel gezellig. Zo komt een picknicktas die we ooit kregen nog goed van pas!

Een superknoddig klein konijntje holde voor ons uit de weg af, tot het pardoes over langs een tuinhek verdween, het is hier rustig en kalm. De aarde ademde nog wat nacht uit en de vogels waren nog niet allemaal klaar voor de zondag ochtend zang.

Onze eerste stop is Old Man of Storr (   https://www.isleofskye.com/skye-guide/top-ten-skye-walks/old-man-of-storr  ), je ziet het al van heel ver en omdat de zon scheen was het nog mooier dan anders: het zijn een paar rotsformaties die rechtop staan en daardoor lijkt het of het een oude man is. We begonnen aan de klim, die het meteen pijnlijk duidelijk maakte hoe slecht mijn conditie is, want binnen een paar minuten zat ik te hijgen als een oud trekpaard. Marc daarentegen beende gezwind omhoog als een volleerde berggeit 😵‍💫 (tip: als je ooit deze tocht maakt, trek dan kleren aan die eigenlijk rijp zijn voor de was want nadien meur je zeker en vast! 🤢) Beneden aan het pad staat de duidelijke instructie dat honden aan de leiband moeten, want dat er overal schapen rondlopen. Drie keer raden…we hoorden voor ons een kreet en zagen een grote zwarte hond, type herder, achter een lammetje aangaan! 😱 En luisteren? Ho maar! Dat arm klein schaapje sjeesde tegen een rotvaart in hoeken en bochten de berg af, dat beest erachteraan. Uiteindelijk kon het lam de hond afschudden en deed het baasje de leiband aan, maar hoe schandalig is dat?!  We wilden die mens eens goed de waarheid zeggen, maar jammer genoeg liep hij een eind voor ons en konden we hem niet bijbenen. Het lammetje kwam schoorvoetend terug richting de wei waar de ooi maar stond te blaten dat het een lieve lust was, alles om dat kind terug bij haar te krijgen.

Je mag de Old Man ook niet beklimmen, maar…moet ik het nog zeggen? Ja dus, er stonden mensen op!! Zie hé, zulke individuen verkl*ten het voor anderen en daar word ik nijdig van! Doe nu toch gewoon wat je wordt gevraagd!! 

Bon, onder veel gezucht en gehijg kwam ondergetekende ongeveer aan waar ze moest zijn. De rest van het landschap was spectaculair mooi!  Zo rustig, zo mooi, met het Loch op de achtergrond en in de ochtendnevels in de verte nog verschillende heuvelruggen, hiernaar kan je blijven kijken. Maar we kregen een klein buitje over ons gekletst (gelukkig niet te lang) en toen begon de terugtocht. Dat gaat een pak vlotter met minder gehijg! Snel nog even een plasje doen…offeu toch niet, want het toilet was in zo’n geautomatiseerd hok waar je dus een cent moest insteken om binnen te kunnen en die had ik nu nét niet bij natuurlijk.🤦🏻‍♀️

Dan maar verder naar Kilt Rock dat is een waterval die 60 meter naar beneden raast van een basalt rots die op zandgrond staat en die de vorm heeft van een kilt. Prachtig natuurgeweld ! En die natuur dacht:’ik doe er nog een schepje bovenop’, dus kregen we nog een douche. Maar wij konden naar de auto spurten, er waren twee oudere mensen die vonden dat vandaag een goeie dag was om te gaan fietsen…😳

Gelukkig duurde de bui niet zo lang, maar altijd wel lang genoeg om kletsnat te worden, denk ik. 

Onze tocht ging verder omhoog op het eiland en dan langs een ander natuurfenomeen: Quiraing dit is een speciaal gevormde bergketen/heuvelrug, gevormd door een aardverschuiving. ‘Kvi’ en ‘rand’ betekenen ‘ronde plooiing’. Dit ‘fenomeen’ is 543m hoog. En heel mooi om te zien, vooral als het zowat bewolkt/zonnig is als vandaag.

Onze volgende bestemming - The Fairy Glen - is kennelijk één van de minst bekende plekjes op Skye en na vandaag weten we waarom: er is nergens ook maar een bord of een pijltje of een lintje aan een boom desnoods of wat voor aanwijzing ook te bekennen dat je erheen leidt!!! We waren begot al een half uur te ver gereden en moesten toen terug, en dan was het bijna par abuis dat we op de juiste weg zaten!  Mocht je er ooit naartoe willen (en dat wil je, want het is PRACHTIG!) dan moet je - net voorbij het Uig Hotel - een straatje links nemen, Sheader Road en dat moet je blijven volgen. En dan kom je er. Je ziet trouwens meteen dat je er bent, want het lijkt of je in een sprookjesbos terecht komt! De weg ernaartoe is - zoals veel, heel veel wegen op het eiland- een éénbaansvak, met om de zoveel meter een ‘pass way’, waar je elkaar dus kan passeren. Met een vriendelijke hand omhoog, bedank je dan de tegenligger die bleef wachten. We voelden ons bijna de Queen, zoveel handjes hebben we gewapperd vandaag! 

Maar de Fairy Glen dus, héél bijzonder, want gevormd door konisch gevormde, kleine grasheuvels, er lopen overal schapen met lammeren rond, en er is een bijzonder cirkel gevormd..het is echt speciaal, je zou niet opkijken als er een elfje voorbij zou komen vliegen. Marc heeft zelfs Castle Ewen beklommen, dat was iets te tricky voor mij, want door de regen is de grond ook wat modderig en om dan te klimmen… 

Dat moet ik nog even zeggen ook: veel grond is hier turfachtig, dat veert wat als je erover loopt en lijkt modder maar is eigenlijk op één of andere manier ‘droger’ en minder glibberig, ik kan het niet zo goed uitleggen, maar het is in elk geval beter dan modder 😊

Na het sprookjesbos, werd het tijd voor een sprookjeskasteel, deze keer Dunvegan Castle, home of de MacLeod-clan. Maar eerst: een goeie, warme cappuccino in het MacLeod Café, die smaakte!! 

Het kasteel heeft ook een hele mooie tuin, maar we wilden eerst even kijken hoe zoveel generaties clanhoofden leefden. En- het dient gezegd - gene zever die gasten!  Als ik aan ‘clan chiefs’ denk, zie ik ruige rosse mannen, met stevige baarden, een schotse muts desnoods (t kan hier koud zijn!) en een kilt met sportkousen enzo. Maar sommigen van die ‘chiefs’ hadden potdorie van die rare gekke witte krulpruiken op hun bol staan!!! Allee, op wat trekt dat nu? Een clan chief hoort eruit te zien als Braveheart vind ik, mag ros zijn maar moet ruig zijn en niet half vrouwelijk!

Het motto van de MacLeod clan is ‘hold fast’, met een koeienkop tussen twee vlaggen,wat afkomstig zou zijn van een zotte avond waar één der clan leden (Rory) oog in oog kwam te staan met een koe of een stier en daar wat mee heeft staan vechten en de hoorn afsneed ter bewijs van zijn moed.

De tuin was ook een bezoek waard, maar écht oude bomen zoals op Balmoral waren er niet te spotten.

Op de parking zagen we een oldtimer Aston Martin (DB2/4 ) staan, zo’n klein gelukske maakt de dag extra zonnig.😁

Onze laatste stop vandaag was Neist Point, de meest westelijke hoek van Skye met kennelijk een iconische vuurtoren. Mannekeslief! Hoe krinkeldewinkel kunnen de banen zijn zeg? En dan goed wat potholes zodat je constant uit je doppen moet kijken dat je je banden niet plat rijdt maar ook dat je - al uitwijkend - geen tegenligger meepikt. Soit, een hele trip eer we aan Neist waren. De setting was spectaculair want aan de Atlantische Oceaan maar het vuurtoren gebouw deed ons eerder denken aan een Indisch paleisje en was jammer genoeg in niet zo’n florissante staat. En…een pokkeneind naar beneden via een trap (wat betekent: nadien terug omhoog! 😵‍💫) en een weg die ook al in een niet meer zo geweldige staat verkeerde. Maar we waren er en we zouden naar dat lighthouse gaan kijken. Nu eerlijk, dat van Nieuwpoort is een pak mooier hoor! Viel dat dus wat tegen en ik zou de trip niet meer maken. Marc is nog naar een ander viewpoint gaan kijken, maar was ook al niet overenthousiast.

Dan maar terug naar Portree, alwaar we rond 18u aankwamen en nét geen parking meer hadden op het centrale plein. Dan maar een andere parking gezocht en op naar het Lower Deck- restaurant. Daar hadden ze mij gisteren gezegd dat ze geen reservaties deden, maar als ik rond zes uur zou aankomen, had ik grote kans op een plek. En indien niet, konden we iets drinken aan de bar. 

Echt…toen we er aankwamen, stond er een rij van minstens 15 personen buiten te wachten, dus salu dat ‘drinken aan de bar’, we hebben dus maar rechtsomkeer gemaakt. Naar een café dat ook geen reservaties deed, maar me verzekerde dat we zo wel terecht konden…goh…IEDEREEN heeft vandaag gedacht:’weetewa, laat ons eens vroeg gaan eten vandaag’! Er was geen binnenkomen aan én er was veel lawaai van pratende, roepende, lachende mensen, je vòelde COVID al bijna bij je binnensluipen…daaag dus! 

Wat nu gezongen?! Stilaan krijg ik een hekel aan deze stad, die niet voorzien is op de aantallen toeristen die hier duidelijk neerstrijken vanaf nu, ze gaan gewoon dicht op een vroeg uur (ook al staat er nog een rij zoals bij de fish&chips bar gisteren), of reserveren niet, of zijn dicht op zondag…allee, wie doet nu zoiets? Vooral na de zwarte periode van Covid dat er geen inkomen was…

Dus: als je ooit naar Skye gaat en je logeert dichtbij of in Portree, zorg dan zeker dat je  ook tijdig een restaurant boekt!!!

Zondagskinderen als we zijn, konden we nog terecht in het Japans restaurant, ha, lekker! Sushi is altijd goed! Alleen stond er geen sushi op de menukaart (duh!) maar ik had een Bento-box (vraag me af of ze in Japan dan ook een vakje opvullen met kerstomaat en slaatje en een ander met gebakken uiringen en gebakken zoete aardappel🤔Marc had zalm tepanyaki en hij vond het heel lekker. We spoelden alles weg met een (duur!) Japans biertje.

En dan zat de dag erop. Nog een warme douche om al het zweet van het klimmen en stappen weg te spoelen en dan op tijd in bed, want morgen vertrekken we al vroeg richting Glenfinnian om de Jacobite trein te spotten. 🚂

29-05-2022 om 20:29 geschreven door Ann & Marc  

Het was vroeg vanmorgen, om vier uur was ik al wakker van het zonlicht en de blauwe lucht, Marc had ook al een paar keer een oog open getrokken. Rond half zeven zijn we uit bed gekomen en hebben we kei-knusjes gegeten aan ons tuintafeltje in de gang: banaan - granola en skyr, een gezonde maaltijd om de lange dag te beginnen. Oh ja, nog een glas wortel/sinaassap erbij. Eigenlijk mag je hier niet eten, maar we zijn wat ongehoorzaam en vinden dit wel gezellig. Zo komt een picknicktas die we ooit kregen nog goed van pas!

Een superknoddig klein konijntje holde voor ons uit de weg af, tot het pardoes over langs een tuinhek verdween, het is hier rustig en kalm. De aarde ademde nog wat nacht uit en de vogels waren nog niet allemaal klaar voor de zondag ochtend zang.

Onze eerste stop is Old Man of Storr (   https://www.isleofskye.com/skye-guide/top-ten-skye-walks/old-man-of-storr  ), je ziet het al van heel ver en omdat de zon scheen was het nog mooier dan anders: het zijn een paar rotsformaties die rechtop staan en daardoor lijkt het of het een oude man is. We begonnen aan de klim, die het meteen pijnlijk duidelijk maakte hoe slecht mijn conditie is, want binnen een paar minuten zat ik te hijgen als een oud trekpaard. Marc daarentegen beende gezwind omhoog als een volleerde berggeit 😵‍💫 (tip: als je ooit deze tocht maakt, trek dan kleren aan die eigenlijk rijp zijn voor de was want nadien meur je zeker en vast! 🤢) Beneden aan het pad staat de duidelijke instructie dat honden aan de leiband moeten, want dat er overal schapen rondlopen. Drie keer raden…we hoorden voor ons een kreet en zagen een grote zwarte hond, type herder, achter een lammetje aangaan! 😱 En luisteren? Ho maar! Dat arm klein schaapje sjeesde tegen een rotvaart in hoeken en bochten de berg af, dat beest erachteraan. Uiteindelijk kon het lam de hond afschudden en deed het baasje de leiband aan, maar hoe schandalig is dat?!  We wilden die mens eens goed de waarheid zeggen, maar jammer genoeg liep hij een eind voor ons en konden we hem niet bijbenen. Het lammetje kwam schoorvoetend terug richting de wei waar de ooi maar stond te blaten dat het een lieve lust was, alles om dat kind terug bij haar te krijgen.

Je mag de Old Man ook niet beklimmen, maar…moet ik het nog zeggen? Ja dus, er stonden mensen op!! Zie hé, zulke individuen verkl*ten het voor anderen en daar word ik nijdig van! Doe nu toch gewoon wat je wordt gevraagd!! 

Bon, onder veel gezucht en gehijg kwam ondergetekende ongeveer aan waar ze moest zijn. De rest van het landschap was spectaculair mooi!  Zo rustig, zo mooi, met het Loch op de achtergrond en in de ochtendnevels in de verte nog verschillende heuvelruggen, hiernaar kan je blijven kijken. Maar we kregen een klein buitje over ons gekletst (gelukkig niet te lang) en toen begon de terugtocht. Dat gaat een pak vlotter met minder gehijg! Snel nog even een plasje doen…offeu toch niet, want het toilet was in zo’n geautomatiseerd hok waar je dus een cent moest insteken om binnen te kunnen en die had ik nu nét niet bij natuurlijk.🤦🏻‍♀️

Dan maar verder naar Kilt Rock dat is een waterval die 60 meter naar beneden raast van een basalt rots die op zandgrond staat en die de vorm heeft van een kilt. Prachtig natuurgeweld ! En die natuur dacht:’ik doe er nog een schepje bovenop’, dus kregen we nog een douche. Maar wij konden naar de auto spurten, er waren twee oudere mensen die vonden dat vandaag een goeie dag was om te gaan fietsen…😳

Gelukkig duurde de bui niet zo lang, maar altijd wel lang genoeg om kletsnat te worden, denk ik. 

Onze tocht ging verder omhoog op het eiland en dan langs een ander natuurfenomeen: Quiraing dit is een speciaal gevormde bergketen/heuvelrug, gevormd door een aardverschuiving. ‘Kvi’ en ‘rand’ betekenen ‘ronde plooiing’. Dit ‘fenomeen’ is 543m hoog. En heel mooi om te zien, vooral als het zowat bewolkt/zonnig is als vandaag.

Onze volgende bestemming - The Fairy Glen - is kennelijk één van de minst bekende plekjes op Skye en na vandaag weten we waarom: er is nergens ook maar een bord of een pijltje of een lintje aan een boom desnoods of wat voor aanwijzing ook te bekennen dat je erheen leidt!!! We waren begot al een half uur te ver gereden en moesten toen terug, en dan was het bijna par abuis dat we op de juiste weg zaten!  Mocht je er ooit naartoe willen (en dat wil je, want het is PRACHTIG!) dan moet je - net voorbij het Uig Hotel - een straatje links nemen, Sheader Road en dat moet je blijven volgen. En dan kom je er. Je ziet trouwens meteen dat je er bent, want het lijkt of je in een sprookjesbos terecht komt! De weg ernaartoe is - zoals veel, heel veel wegen op het eiland- een éénbaansvak, met om de zoveel meter een ‘pass way’, waar je elkaar dus kan passeren. Met een vriendelijke hand omhoog, bedank je dan de tegenligger die bleef wachten. We voelden ons bijna de Queen, zoveel handjes hebben we gewapperd vandaag! 

Maar de Fairy Glen dus, héél bijzonder, want gevormd door konisch gevormde, kleine grasheuvels, er lopen overal schapen met lammeren rond, en er is een bijzonder cirkel gevormd..het is echt speciaal, je zou niet opkijken als er een elfje voorbij zou komen vliegen. Marc heeft zelfs Castle Ewen beklommen, dat was iets te tricky voor mij, want door de regen is de grond ook wat modderig en om dan te klimmen… 

Dat moet ik nog even zeggen ook: veel grond is hier turfachtig, dat veert wat als je erover loopt en lijkt modder maar is eigenlijk op één of andere manier ‘droger’ en minder glibberig, ik kan het niet zo goed uitleggen, maar het is in elk geval beter dan modder 😊

Na het sprookjesbos, werd het tijd voor een sprookjeskasteel, deze keer Dunvegan Castle, home of de MacLeod-clan. Maar eerst: een goeie, warme cappuccino in het MacLeod Café, die smaakte!! 

Het kasteel heeft ook een hele mooie tuin, maar we wilden eerst even kijken hoe zoveel generaties clanhoofden leefden. En- het dient gezegd - gene zever die gasten!  Als ik aan ‘clan chiefs’ denk, zie ik ruige rosse mannen, met stevige baarden, een schotse muts desnoods (t kan hier koud zijn!) en een kilt met sportkousen enzo. Maar sommigen van die ‘chiefs’ hadden potdorie van die rare gekke witte krulpruiken op hun bol staan!!! Allee, op wat trekt dat nu? Een clan chief hoort eruit te zien als Braveheart vind ik, mag ros zijn maar moet ruig zijn en niet half vrouwelijk!

Het motto van de MacLeod clan is ‘hold fast’, met een koeienkop tussen twee vlaggen,wat afkomstig zou zijn van een zotte avond waar één der clan leden (Rory) oog in oog kwam te staan met een koe of een stier en daar wat mee heeft staan vechten en de hoorn afsneed ter bewijs van zijn moed.

De tuin was ook een bezoek waard, maar écht oude bomen zoals op Balmoral waren er niet te spotten.

Op de parking zagen we een oldtimer Aston Martin (DB2/4 ) staan, zo’n klein gelukske maakt de dag extra zonnig.😁

Onze laatste stop vandaag was Neist Point, de meest westelijke hoek van Skye met kennelijk een iconische vuurtoren. Mannekeslief! Hoe krinkeldewinkel kunnen de banen zijn zeg? En dan goed wat potholes zodat je constant uit je doppen moet kijken dat je je banden niet plat rijdt maar ook dat je - al uitwijkend - geen tegenligger meepikt. Soit, een hele trip eer we aan Neist waren. De setting was spectaculair want aan de Atlantische Oceaan maar het vuurtoren gebouw deed ons eerder denken aan een Indisch paleisje en was jammer genoeg in niet zo’n florissante staat. En…een pokkeneind naar beneden via een trap (wat betekent: nadien terug omhoog! 😵‍💫) en een weg die ook al in een niet meer zo geweldige staat verkeerde. Maar we waren er en we zouden naar dat lighthouse gaan kijken. Nu eerlijk, dat van Nieuwpoort is een pak mooier hoor! Viel dat dus wat tegen en ik zou de trip niet meer maken. Marc is nog naar een ander viewpoint gaan kijken, maar was ook al niet overenthousiast.

Dan maar terug naar Portree, alwaar we rond 18u aankwamen en nét geen parking meer hadden op het centrale plein. Dan maar een andere parking gezocht en op naar het Lower Deck- restaurant. Daar hadden ze mij gisteren gezegd dat ze geen reservaties deden, maar als ik rond zes uur zou aankomen, had ik grote kans op een plek. En indien niet, konden we iets drinken aan de bar. 

Echt…toen we er aankwamen, stond er een rij van minstens 15 personen buiten te wachten, dus salu dat ‘drinken aan de bar’, we hebben dus maar rechtsomkeer gemaakt. Naar een café dat ook geen reservaties deed, maar me verzekerde dat we zo wel terecht konden…goh…IEDEREEN heeft vandaag gedacht:’weetewa, laat ons eens vroeg gaan eten vandaag’! Er was geen binnenkomen aan én er was veel lawaai van pratende, roepende, lachende mensen, je vòelde COVID al bijna bij je binnensluipen…daaag dus! 

Wat nu gezongen?! Stilaan krijg ik een hekel aan deze stad, die niet voorzien is op de aantallen toeristen die hier duidelijk neerstrijken vanaf nu, ze gaan gewoon dicht op een vroeg uur (ook al staat er nog een rij zoals bij de fish&chips bar gisteren), of reserveren niet, of zijn dicht op zondag…allee, wie doet nu zoiets? Vooral na de zwarte periode van Covid dat er geen inkomen was…

Dus: als je ooit naar Skye gaat en je logeert dichtbij of in Portree, zorg dan zeker dat je  ook tijdig een restaurant boekt!!!

Zondagskinderen als we zijn, konden we nog terecht in het Japans restaurant, ha, lekker! Sushi is altijd goed! Alleen stond er geen sushi op de menukaart (duh!) maar ik had een Bento-box (vraag me af of ze in Japan dan ook een vakje opvullen met kerstomaat en slaatje en een ander met gebakken uiringen en gebakken zoete aardappel🤔Marc had zalm tepanyaki en hij vond het heel lekker. We spoelden alles weg met een (duur!) Japans biertje.

En dan zat de dag erop. Nog een warme douche om al het zweet van het klimmen en stappen weg te spoelen en dan op tijd in bed, want morgen vertrekken we al vroeg richting Glenfinnian om de Jacobite trein te spotten. 🚂

29-05-2022 om 00:00 geschreven door Ann & Marc  

Het lijkt een beetje met je raam open slapen, als het maar enkel glas is, maar net daarom hebben we het raam maar goed dicht gehouden, we worden nu al wakker van licht en geluid op straat.

Wel weer goed geslapen, intussen zijn we het al gewoon om een paar keer per nacht wakker te worden, geen idee hoe dat komt, misschien een ander bed, andere geluiden, vroeger licht…Joost mag het weten.

Vanmorgen vertrokken de Canadezen richting Edinburgh en was er nog een ander ouder koppel uit Northumberland, die elk jaar rond deze periode naar het B&B kwamen, en die zeiden dat het voor de eerste keer zo’n slecht weer was. Hij zou gaan ‘rock climben’ met de zoon en zij ging weetikveel wat doen. Maar er was wat consternatie over de parking permit, de man was er wat overbezorgd over en de eigenares van het B&B zei dat hij al een paar keer was komen aankloppen voor allemaal ditjes en datjes en dat ze er moe van werd, van zo’n ‘nitpickers’’, al maar goed dat wij zo’n gemakkelijke mensen zijn hé 😉 De Canadezen zijn echt wel leuke mensen, hij heeft begot een dragracer, een Ferrari en een Corvette, en nog wat andere auto’s in zijn garage-met-brug. Mevrouw rijdt met een Mercedes SLK convertible…gene kak hé! Maar zo vriendelijk en heel gewoon…

Ik leerde ook nog even wat Braehead betekent: brae is heuvel en head is natuurlijk hoofd of hier top, dus Braehead house is het huis op de top van de heuvel (echt op de top was het niet, maar soit) 

Onze eerste stop - Eilean Donan Castle- bracht ons terug langs de weg naar Urquhart Castle en dan verder. Af en toe is het echt billen dichtknijpen hoor, want niet iedereen rijdt mooi op zijn eigen helft, dzjieses! Ik heb het hier al mogen kunnen, want die sjarels komen dan natuurlijk recht op MIJ afgereden!! 😳😱

We zagen onderweg ook een doodgereden ree, zoooo zonde dat beest! Hoe rijd je nu een hertje dood?! Dat beestje lag daar aan de kant van de weg, zielig dood te zijn…

Aan Eilean Donan Castle (  https://www.eileandonancastle.com/  ) waren we zeker niet de eersten. Het was eb of op één of andere manier laag water, dus lag het kasteel niet mooi te blinken in het water, maar lagen er allemaal wieren rondomrond, en daarin zaten twee zilverreigers te vissen, heel rustig op hun gemakje. Dit was het eerste kasteel waar Marc korting kreeg (voor >60 jaar 😉) Maar ook hier weer een dure parking (we betalen ons hier blauw aan de parkings van de bezienswaardigheden! 💰💰) Met onze nieuwe jassen stevig dichtgeritst, ‘vielen’ we het kasteel aan. De man aan de ingang vroeg om onze tickets nog eens te checken, ‘om te zien of de man vooraan zeker het gaatje goed had geknipt’. (Duh? 😁)Dat is heel mooi opgeknapt door twee heren en er hangen overal foto’s binnen (jammer genoeg mag je zowat nergens een foto nemen) Maar er stonden hier en daar levensechte poppen, vooral de keuken was supergoed gelukt, met schotels vol eten dat er écht als eten uitzag en personeel in die keuken dat druk bezig was. Keileuk! Jammer genoeg was er net voor ons een bus aangekomen, dus was het bij wijlen wat druk en ik weet niet wat het is met die busmensen, maar die lijken te denken dat ze overal voorrang hebben omdat ze met meer zijn of zo…🙄

Toen we de brug afgelopen waren en dat van dat gaatje aan de gaatjesknipper daar vertelden, schoot hij in de lach. Dàt had hij nog niet gehoord, waarschijnlijk een mopje onder de collega’s.

Verder ging de weg, richting Isle of Skye…We hebben geluk vandaag want er is nog geen druppel regen gevallen, whoop whoop!

De weg naar de Fairy Pools (https://www.visitscotland.com/info/see-do/fairy-pools-p1770011 ) is een belevenis, niet alleen gaat het op en af - rollercoaster weet je wel - maar het is eigenlijk een baan voor maar één auto, dus alle lappen is er een halve maan opzij van de weg met extra asfalt als een ‘Passage Way’. En dat valt goed mee qua hoffelijkheid, je hebt natuurlijk altijd van die vozen die denken dat de baan van hen is en die dan blijven doorsjesen maar ja…🤷🏻‍♀️ Een iets ergere ‘kwaal’ zijn dan de potholes die hier overal in de weg zitten, zo had de Canadese meneer zijn band lek gereden, door te laat zo’n gat in de weg te zien. Dus dat willen we zeker vermijden, als je dan van die seuten hebt die niet tegoed opzij willen gaan of te laat, dan moet je soms wel wat uitwijken en riskeer je in zo’n gat te rijden. Maar het landschap hier is adembenemend! En dat, gecombineerd met het rijden, bedoel ik ook letterlijk! 😁 We reden langs de 5 Sisters, die met hun hoofd in de wolken zaten, we zagen nog sneeuw liggen op de hoge toppen, we zagen Highland coos (maar konden niet stoppen) en veel, heel veel schapen! Maar het is vooral de grootsheid van het landschap hier, héél indrukwekkend, intimiderend soms ook, te bedenken dat je eigenlijk maar een lieveheersbeestje op een weg bent. We passeerden watervalletjes en Lochs en weiden ommuurd met eeuwenoude stenen muurtjes…prachtig!

Maar toen waren we - na veel krinkeldewinkel - aan de parking van de Fairy Pools. Ook toch weer 6£ uit onze zak, ha ja, ze moeten ergens op verdienen hé! Het was nog een flinke stap naar de pools, en af en toe zelfs letterlijk een grote stap. Ik denk dat de weg in een soort van veen ligt, want de grond ernaast ziet er turfachtig uit en op de zijkanten van het pad, ‘veerde’ het wat als je eroverheen liep.

Marc is een dappere burger of heeft meer grip met zijn grotere voeten, maar die stapt gezwind, als de meest volleerde berggeit van steen naar rots naar kei, bij mij komt daar altijd wat nadenken bij te pas 😉

Er waren nog dapperdere mensen: degenen die - in deze temperatuur!!!- een plonske deden in het kristalheldere water! 🥶 Of pootje baadden, dat dan hun benen de kleur kregen van porseleinen poppen uit de 19de eeuw, leek hen niet te deren. Bon, ik vond het leuk om te bekijken, maar het is niet echt mijn ding. Gelukkig was de zon er wel en stond er niet teveel wind, dus dat maakte het iets of wat aangenamer voor de Fairy-plons.

Toch zot dat er altijd mensen zijn die opgedoft naar zulke dingen komen: met hoge laarzen en sjieke sjakosh, allee! Of met spierwitte sneakers die duidelijk niet ontworpen zijn om langs turfmodder te baggeren…

Na de Pools, en de lange stap terug naar de parking, ging het richting Portree, zowat de belangrijkste stad op Skye.  Daar zochten we een plekje om een koffietje te drinken en iets ‘lunch achtigs’ te eten. Dat vonden we in een koffiehuis dat gerund werd door jonge meisjes, maar niet meteen degenen die eerst in rij stonden toen ze de ‘common sense’ uitdeelden, jongenslievendeugd zeg!  Om te beginnen, negeerden ze ons volkomen toen we binnenkwamen, ik was net van zin om terug buiten te gaan toen we dan toch een sprankje aandacht kregen. Het was bijna meer zo van : ‘moeten jullie nu écht nog een koffie hebben en iets eten?!’, maar ja, sorry, we wilden écht een koffie en iets eten 😁

Marc had een toast met brie en cranberry, maar die mocht hij dan met zijn handen opeten! Tot er toch ééntje gezien had dat er wat miste aan tafel. Zijn toast was al bijna op, toen ik mijn carrot cake kreeg, echt…maar de koffie was lekker.

Nadien zijn we ons onderkomen voor de volgende twee nachten gaan zoeken, want we slapen nu in een Airbnb, ‘ergens te velde’. En inderdaad, een boerenwegel op, blijven rijden (en hopen op geen tegenliggers) en toen kwamen we aan een hek en daar lag ons huis!  Via een code in een doosje aan de voordeur konden we binnen. Superrustig hier! Heerlijk! Ik ben benieuwd voor vannacht.

Oh ja, mag ik nog iets zeggen? Ik heb duidelijk een nieuw modeverschijnsel gemist: het dragen van yogabroeken of running broeken (of gewoon leggings) Ik weet dat ik er al wat van heb gezegd, maar het is precies écht een hype! Iedereen (de dames) draagt het, of ze er nu een model voor hebben of niet, en hoe dikker, hoe kleiner de slip…Je ziet hier wat rondlopen hoor! 😳😳 Dus je hoeft niet naar de gym te gaan, gewoon zo’n spannende sportbroek aan en je bent gekleed en je ziet er meteen ook wat sportiever uit. (Allee, al naargelang dus 🥴)

WAT EEN GELUK dat ik in de late namiddag - na de koffie dus- bij Caberfeidh Bar & Restaurant was binnengestuikt om te reserveren! Overal zat het stampvol en mensen liepen radeloos door de straten zoek naar een plek om te eten. Wij hadden gelukkig nog een plekje om 19u00; ‘but I need the table at 20:20h’ , jaja, maak dat wij op tijd het eten hebben en dan zijn we ook op tijd weg! We kregen ons eten ( lekkere pizza’s!) tegen 19u40, maar waren toch op tijd weg!

De zoektocht naar een plek voor morgen liep slecht, we konden ofwel om 17u00 eten of het restaurant was morgen dicht, dat wordt dus nog een avontuur 🙄

Maar dat zijn zorgen voor morgen…

We kuierden nog wat rond in Portree - snel afgelapt want het centrum is zowat 4 straten groot- en zakten dan af naar ‘ onze boerderij’.  Onderweg nog een stelletje avontuurlijke schapen in de grasberm gepasseerd ( dat wil je in het pikkedonker niet tegenkomen!) en dan waren we thuis.

28-05-2022 om 20:12 geschreven door Ann & Marc  

Vrijdag 27 mei 2022: Inverness- Culloden battlefield- Loch Ness-Urquhart Castle

Lekker geslapen- mits het af en toe wakker worden door licht of wat dan ook. Om vier uur was het al licht, het blijft wennen.

De douche was ook een avontuurtje: stond ik daar in mijn paddere, op alle knoppen te drukken ( ze hebben hier van die aparte douchesystemen, soort van elektrische mini boiler, denk cooker waterkraan 😉) maar er bewoog niets! Marc had al meteen door dat het ding geen stroom kreeg, naast de badkamerdeur was er een knop met ‘ shower’… toen ik die aanzette, stroomde het water vanzelf, duh 🤦🏻‍♀️

Onze lavabo is - net als die in Stonehaven- van het vliegtuigtoilet-hokje-soort. Daar krijg je nét je handen onder! 😳

Het ontbijt was wat gewoon, omdat we niets gebakken wilden. We hielden het bij muesli met banaan en een aardbeien yoghurt. En wat toast. 

We hadden het gezelschap van een heel leuk Canadees koppel uit Noord-Toronto, de vrouw (75jaar) had Schotse roots en wou daarom nog wat rondreizen hier voor het niet meer kan. Jammer genoeg had ze net voor de vakantie haar voet gebroken, dus moet ze nu rond peddelen met een brace, maar het lukt haar vrij goed!

De eerste stop was dus Culloden Battlefield ( https://www.nts.org.uk/visit/places/culloden) waar we een beetje te vroeg arriveerden, en aangezien het koud, winderig en nat was, zijn we maar even terug in de auto gekropen. Ondertussen kwamen er busladingen mensen aan, dus konden we ook niet te lang blijven zitten. Er speelde een man in highlander outfit op de doedelzak wat een heel speciaal gevoel gaf, de somberte van de lucht, de emotionele beladenheid van de plek en dan die ijle klanken van de doedelzak…kippenvel!

We kochten een kaartje voor het museum, maar zooooo veel tekst dat er daar te lezen was, daar was geen beginnen aan. We stapten mee met de rondleiding, maar die mens bleef zo lang op de eerst plek al staan, dat we ons zachtjesaan voelden verstijven van de kou, dus zijn we ervantussen geknepen en hebben wat op ons eentje rondgewandeld. Het was heel speciaal om te zien dat er verschillende clans begraven lagen, her en er langs het pad, gewoon het massagraf in gegooid, een beetje zoals in Oekraïne 😔 Maar hier stond er aan elk graf dan wel een steen met de naam van de clan erop gebeiteld.

Wat een tijd!!! Loop daar maar hé, met je kilt en je zwaard, verdedig je maar tegen kanonskogels en musketgeweren…gene zever denk ik, en dan nog in een ‘moor’ wat zoveel als een moeras is, sta je daar tot aan je knieën in de drab, de ijskoude drab dan nog…je zou voor minder de moed verliezen, ik toch! 

Toen we bijna buiten waren, kwamen we de Canadezen tegen, die vonden ons idee van het bezoek wel aantrekkelijk en waren ook hierheen gekomen!

Op dagen als vandaag, ben ik extra dankbaar voor zetel verwarming in de auto, dat deed deugd! 

Verder naar Loch Ness en Urquhart Castle (https://www.historicenvironment.scot/visit-a-place/places/urquhart-castle/) Mannekes, wat is dat Loch Ness groot! 😳 De zon kwam er intussen door en dat maakte ons bezoekje weer een stukje aangenamer! Het kasteel (allee, de ruïne) vinden we belange zo mooi niet als Dunnottar Castle, maar, het is prachtig gelegen ongeveer in de helft van het Loch, dus je moet het wel gezien hebben! Eerst zagen we een film van de historie van het kasteel en dan bezochten we het kasteel zelf. We liepen langs smalle wenteltrapjes (dunne mensjes met kleine voetjes toen hoor!), gluurden in de cel (moet ook tof geweest zijn toen! Één van de straffen toen was met je oor vastgenageld worden, denk dat je toen niet teveel wou mispeuteren) en kuierden door wat vroeger danszalen, keukens, stockageruimten enzo moeten geweest zijn.

We smikkelden nog een ciabattabroodje en verbaasden ons over een koppel waarvan de man met open mond zijn eten zat te vermalen 🤢

En dan terug naar Inverness city , waar we voor alle veiligheid maar wat extra ‘koud weer, regen en wind’-outfit hebben gekocht! Want het is hier verdorie fris als het waait en regent en dat zal in Isle of Skye niet anders zijn. Een muts kopen was een brugje te ver, dus maar een fleece jacket met kap aangeschaft!

Nadien nog even de food corner van M&S binnengestuikt voor wat eilandproviand, je weet nooit dat we ergens terecht sukkelen waar we geen eten vinden.

Toen was het aperitief tijd en hebben we een half pint Guiness verschalkt in The Castle Tavern. ( https://www.castletavern.pub/) wat rond gebeld voor een diner-plekje maar zonder enig succes. Dus zijn we gebleven waar we waren en hebben daar een Cullen Skink gegeten, dit is een dikke Schotse soep gemaakt van gerookte schelvis, aardappelen en uien. Een authentieke Cullen skink gebruikt finnan schelvis, maar kan ook worden bereid met andere ongeverfde gerookte schelvis. Het was lekker en het smaakte en na dat bord zaten we poef! 

Toen we bijna gedaan met eten hadden, kwam de ‘act of the day’ eraan, want er is elke dag live muziek. Maar we hebben er niet op gewacht, want de pub was zo al luidruchtig genoeg 😶

Dan maar een early night, ik heb wat extra tijd om deze blog te schrijven en - meer nog- om eindelijk in mijn boek te duiken! 

27-05-2022 om 20:16 geschreven door Ann & Marc  

Gene zever: we werden vannacht wakker rond een uur of twee en - echt - het was al stilletjes aan het ‘dagen in het oosten’, het is niet normaal hoe vroeg het hier licht is en eigenlijk ook hoe lang het hier licht is. 

Rond acht uur is Marc even de parkeermeter gaan bijvullen en zijn we gaan ontbijten: de keuze tussen : Schots ontbijt (heel zware kost) - een vegetarisch Schots ontbijt (zware kost maar zonder vlees) - pancakes met bacon en Maple sirop (zware kost) en toast met zalm en roerei op cream cheese with chives, (de minst zware optie) Die hebben we dus genomen, hoewel we één toast wel een héle schrale optie vonden. Dat hadden best wel twee sneetjes brood mogen zijn hoor, we moeten er tenslotte een halve dag op ‘teren’. 

En dan op weg naar Dunnottar Castle (https://www.dunnottarcastle.co.uk/) kennelijk de meest gefotografeerde kasteelruïne van Schotland. We waren er vroeg, dus nog heel weinig mensen….zàlig! En wat is het er prachtig! Je kan blijven foto’s nemen van het kasteel en de omgeving! (Maar er zaten een hoop lastige vliegen, dus moest je er ook niet té lang blijven staan kijken of je had er één binnen)  Kijken en zwijgen was dus het motto daar😉 Op de weg naar het kasteel heb ik wel een prachtig vogeltje kunnen fotograferen, dat leek daar echt voor mij te poseren… Een boel trappen naar beneden - ik vraag me altijd af hoe het toen moet geweest zijn, rolden ze dan van de helling? Hadden ze al een soort van trappen? Was er een brug?

ik dacht eerst: waarom hebben we een toegangsticket gekocht? Je kan het kasteel prima vanop afstand bewonderen, maar ik ben heel blij dat we het hebben gedaan! Dit kasteel was een heel dorp! 😳 En ik zou niet graag een bandiet geweest zijn, want die cellen (om maar niet te spreken van de vergeetputten! ) waren bangelijke onderkomens hoor! Blègh! Je kan soms naar het schijnt dolfijnen spotten vanuit het kasteel, maar dat was niets voor vandaag, je kan in de vroegere bakkerij kennelijk ook een geest spotten, maar die had vandaag ook geen zin om te komen spoken. Dus hebben we ons gewoon verkeken aan alle moois, want het is écht een hele mooie ruïne, heel goed onderhouden en met hele goeie informatie borden. We lezen net dat het kasteel nu gesloten is vanwege de felle winden die er waaien, tjah, dat hebben we al mogen ondervinden vandaag. Maar wat een chance dat we er toch zijn binnen geraakt! 

De klim naar boven was andere koek, zuchtend als een oud paard kwam ik boven aan (conditie is top! 🥵) 

Van Dunnottar ging het verder richting Dufftown en drie keer raden wat we onderweg zagen (naast een half miljoen schapen in zwart-wit en bruin) ONZE EERSTE HIGHLAND COO !!!!! Woehoe!!! Meer dan één zelfs! (En twee met vuile manieren, want die probeerden op elkaar te kruipen) Keischattige, nieuwsgierige beesten die echt wel guitig van onder hun froefroes naar je kijken! Nooit gedacht dat een koe ons zo blij zou kunnen maken!  We kwamen rond lunchtijd aan in Dufftown - alwaar er geen reet te zien is! - en gingen op zoek naar iets om te eten. We zagen een knus restaurant ‘The Cosy Neuk’, maar dat was jammer genoeg gesloten 😁

Maar we vonden Dufftown Glassworks (http://dufftownglassworks.co.uk/) waar we genoten van een heerlijke dubbele cappuccino met kaneel en een pannini met kaas en hesp. Als ‘dessertje’ wou ik echt wel eens een ‘millionnaire’s shortbread ‘ proeven, dus hebben we er eentje gedeeld, denk: twix maar dikker en lekkerder…juhum!!

Nadien dachten we even snel over en weer naar  Balvenie Castle ( https://www.historicenvironment.scot/visit-a-place/places/balvenie-castle/)(Amper3/4 yards) te wandelen, maar ik denk dat die 3/4 yards in vogelvlucht waren, want we kwamen het maar niet tegen, dus op onze stappen teruggekeerd en de auto ingestapt richting Glenfiddich, waar we om 15u30 een toer boeking hadden.  We waren er veel te vroeg en konden niet met een andere toer mee, dus moesten we de tijd wat doden, oa met schuilen voor regen en hagel!  Welcome to Scotland! 

Eindelijk was het zover en konden we binnen: Eerst nog even een sanitaire stop en eerlijk : de damestoiletten leken wel een woonkamer van iemand! Met open haard en hertengewei als verlichting én super lekkere zeep! Jaaaaaa….hier zit geld! 🤩 Om de tijd te doden, waren we voordien al eens in de shop gaan neuzen…bende afzetters daar zeg! Een fles Glenfiddich van 12 jaar kost in de Colruyt zo’n 34,5€ , hier 40£ begot! Dat is een pàk meer hé zeg!!! No way dat wij  hier iets gaan kopen! 😡

Maar de toer was supergoed! Heel interessant en op het einde kregen de non-drivers vier verschillende jaargangen te proeven, voor de drivers was er een samplebox met de verschillende whiskys in, om later te proeven als je niet moet rijden. Kennelijk zit het verschil niet zozeer in het aantal jaren rijpen maar vooral ook in wat voor vat de whisky rijpt (uit een sherry vat of uit een bourbon vat ) Zodus: bezoeken maar deze site, koop er niets maar bezoek het wel want het is écht de moeite! (En ga of gooi een blik in de damestoiletten)  Ik kan geen link naar de site kopiëren, maar je kan zelf even on site loeren.

We waren pas om half zes buiten en moesten dus stante pede naar Inverness… Onderweg kregen we daar een stevige plensbui op onze kop !! Jawadde! En we zaten achter ‘uitzonderlijk verkeer’ dat met een slakkengangetje over de A90 kroop! Soit, tegen 19u waren we dan eindelijk in Inverness en aan ons adres voor de komende twee nachten (http://braeheadguesthouse.inverness-hotels.com/en/ ) We hebben een leuke kamer aan de voorzijde. Heerlijk! 

De eigenares gaf ons de tip om in Café One te gaan eten en dat hebben we gedaan! Echt een super aanrader, niet enkel voor het lekkere eten, maar ook voor de supervriendelijke bediening! (https://www.cafe1.net/)

Het waait buiten dat het niet schoon is en ik denk dat we morgen eerste werk op zoek gaan naar een muts en een dikke fleecetrui (sorry Jani)

26-05-2022 om 21:33 geschreven door Ann & Marc  

We hebben heerlijk geslapen in ons zalige kamertje in Tigh Na Cloigh! Maar jammer genoeg ook weer veel te vroeg wakker, maar dan konden we meteen ook een douche nemen, want op het papier van de kamer stond vermeld dat het tijdens de ‘douche-piekuren’ ‘s morgens wel eens een probleem kon zijn om warm water te hebben, genoeg warm water maar niet om het overal tegelijk te krijgen. Bwah, zelfs om iets voor zeven was het bij momenten een dunne lijn tussen gestoomd worden en bijzonder afkoelen 🥶 maar al bij al viel het goed mee. We hadden ons ontbijt tegen 08u00 besteld, en werden begroet door de bruisende, energieke, vrolijke eigenares. Zij en haar man hadden echt super hun best gedaan voor dit ontbijt buffet, aan alles was gedacht en het was superlekker! Tegen half negen kwamen de andere gasten binnengedruppeld wat voor een klein paniekske zorgde bij de eigenares omdat ‘iedereen er zo ineens tegelijkertijd was’. 😱

Tegen kwart voor negen waren we al op weg naar Queen’s View (https://forestryandland.gov.scot/visit/forest-parks/tay-forest-park/queens-view-visitor-centre) gelukkig was de weg er naartoe open, want die was gisteren kennelijk gesloten en dat zou dan anderhalf uur omrijden betekenen! We waren er kluit alleen, ZALIG! De ochtend nevels omhelsden de heuveltoppen en gaven het geheel iets extra mysterieus. Zo mooi! Toen we weg wilden gaan, kwam er nog een koppel aan, en dat bleek van het Drielandenpunt te komen, ze waren gisteren in Edinburgh geland en zouden 11 dagen rondtoeren.

Balmoral wachtte op ons, dus wij terug de auto in. We weg waarop we zaten had wat van een roller coaster: omhoog, omlaag, dan weer wat naar links, dan naar rechts, soms bijna alles tegelijk…en héél breed is het hier niet. Ik zal het proper zeggen: mijn rectale spier doet overuren in aanspannen en loslaten, want potverdekke, soms komen ze toch wel héél dicht hoor! Dzjieses! 😱 

Terwijl we toch onderweg zijn naar Balmoral wil ik nog wat kwijt: elk boek, elke ansichtkaart van Schotland heeft wel een beeld van een Highland Coo - die koddige, rosse, langharige koeien - dus : we zijn in de Highlands , we zitten tussen brem, heide, rotsen, gras,…het hele decor is er, maar WAAR ZITTEN DIE BEESTEN ?! We zien zwarte, bruine, rosse, gevlekte, grote, kleine koeien, maar DE koe die we wilden zien…noppes! Oh ja, schapen wel, duizenden hebben we al gezien, die het hele landschap voorzien van witte nopjes en soms zelfs zo arrogant zijn om aan de verkeerde kant van de afsluiting te gaan grazen (en dan bijna uit hun pels springen van ‘t verschieten als je voorbij komt)

Ook nog even een kleine vestimentaire opmerking: in Schotland denkt men nog altijd dat leggings gewone broeken zijn die je ook gewoon als broek kan dragen. Ook hier geldt: hoe dikker de billen en hoe dikker de pens, hoe waarschijnlijker de legging…echt! 🤦🏻‍♀️

We kwamen aan in Balmoral met een prachtige zon! Heerlijk weertje om de tuinen te bezoeken. Heb ik al gezegd dat je hier in Schotland écht wel bijna ‘four seasons in one day ‘ kan hebben? Ik dacht dat Belgïe er wat van kon, awel, hier is het nog straffer! Voor ons liep een man met short en kaalgeschoren benen…zeker weten dat die daar tien minuten later dik spijt van had, toen het begon te waaien gelijk zot met een stevige geut regen er bovenop! 

We kregen onze audiogids en het was zelfs mogelijk om die in het Nederlands te horen, geweldig toch! Tjah, ware het niet dat de mens die de gids insprak, zwaar depressief was of toch minstens zo sprak! Na tien minuten was ikzelf al bijna zelfmoordneigingen, zeg!  Toen ik dit later vermeldde aan de dame van de receptie, schoot ze in de lach en haar collega zei dat de Engelse stem in het zelfde bedje depressief was. Oh jongens toch…

Balmoral dus (https://www.balmoralcastle.com/index.html) prachtig gelegen tussen hele oude pijnbomen van allerlei slag. We kwamen aan een herten huis, waarin vroeger het hertenvlees bewaard werd op ijs van een ijs huis verderop. Onder het dak, waren rondom rond allemaal geweien bevestigd (kon je je zeker niet van huisje vergissen) Kennelijk leven er enorm veel herten op de Balmoral gronden en hun bestand wordt nauwkeurig bijgehouden door de ‘ghillies’, dit zijn jachtopzieners. Ik denk dat we er twee hebben zien lopen, in hun kniebroek met kniekousen, tweed jasje en pet op. Wij liepen wat sneller omdat het toen aan het gieten was, maar ik denk dat rennen een ghilly niet betaamd, dat je steeds statig moet schrijden of zo…😉 De Ballroom is de enige ruimte die je op Balmoral kan bezoeken en je mag er absoluut geen foto’s nemen, jammer wel, want het was een leuke zaal. Er hingen zelfs toiletjes van de Queen, met foto’s van de evenementen waarop ze die toiletjes aanhad, keitof! In het midden van de zaal hing er een kunstwerk met allemaal zilveren vissen, die het zalmbestand van rond Balmoral uitbeelden. Ah, en een weetje: een hertengewei met 14 ‘pieken’ is een Emperor, eentje met 12 pieken is ‘royal’, tis maar dat je het weet voor het geval je nog eens een hert tegen het lijf loopt.

We hebben ons nog een pleuris gezocht naar het ‘pet cemetery’ van de royals, om het dan uiteindelijk ergens tussen de bomen verstopt te vinden alwaar we vlotjes voorbij gebaggerd waren. Maar nu weten we tenminste waar Flash en Spark en Holly en Minnie…begraven liggen. Enkel Nobel, de favoriete hond van de Queen, zal voor eeuwig een raadsel blijven, want hij kreeg kennelijk een standbeeld, maar dat hebben we nergens gevonden.

Voor de rest kan je uren en uren rondwandelen in de tuinen en het park, prachtig is het daar, maar ja…We hebben nog heel ‘royaal’ een sandwich met zalm en dille gegeten en zijn dan vertrokken richting Stonehaven.

Hier zijn we rond vier uur gearriveerd. Wat kan ik zeggen: het is een redelijk verslenst kustdorpje, geen leuke winkels, niet echt veel te beleven en zelfs voor een pintje moesten we kiezen tussen een donker dus kriepie, een kunnen-niet-binnenkijken-dus -voos en een vergane glorie-café. Het werd het laatste dat meteen ook het café van het hotel was waar we verblijven. Het strand hier is van keien en er is een houden vlonder waarop je fijn kan wandelen van de ene kant van de baai naar de andere kant. Je zou soms dolfijnen kunnen spotten en allerlei bijzondere vogels, maar dat was vandaag niet voor ons weggelegd, wou ook geen uren naar de zee liggen turen in de hoop een dolfijn te zien passeren.

Het was nog even zoeken naar een restaurant voor vanavond, maar in de Tolbooth hebben we dan toch superlekker gegeten! (http://tolbooth-restaurant.co.uk) Ik was lichtjes geïntimideerd door de dame die ons ontving, het leek me eerder iemand om cipier te worden, dan om te bedienen in een restaurant, maar soit. Het eten was lekker, het gezelschap prima, we kunnen er weer tegen voor vannacht 😉 We zijn wel bijna uit onze flikker gevlogen toen we terug naar het hotel wandelde. Het is duidelijk : we hadden echte winter truien moeten meebrengen en niet denken ‘zeg, ‘t is zomer’, dat denken ze hier wél, want hier lopen de mensen in hemd of met shorts rond, terwijl wij sjaal en dikke trui onder onze jas aanhebben…Waarschijnlijk allemaal te maken met ingesteldheid.😉

25-05-2022 om 21:18 geschreven door Ann & Marc  

24-05-2022 om 20:56 geschreven door Ann & Marc  

24-05-2022 om 17:38 geschreven door Ann & Marc  

23-05-2022 om 20:13 geschreven door Ann & Marc  

23-05-2022 om 00:00 geschreven door Ann & Marc  

21-05-2022 om 00:00 geschreven door Ann & Marc  

20-05-2022 om 17:59 geschreven door Ann & Marc  

13-05-2022 om 09:44 geschreven door Ann & Marc  

We hebben genoten van deze reis, die normaal gezien een rondrit rond het eiland zou geweest zijn, maar door tijdsgebrek hebben we het eiland in tweeën verdeeld en houden we de oostkant over voor een volgende keer. De wegen zijn over het algemeen ok, maar in het binnenland wordt het avontuurlijk  We hebben nooit het gevoel gehad dat we in een toeristisch land zaten, behalve misschien in Cefalù waar je over de toeristen struikelde! We hadden zelfs een beetje de indruk dat het zuiden nog niet écht heel toeristisch is. En hopelijk houden ze het zo, want dat is supercharmant!

Wat echt een eervolle vermelding verdient, is het Siciliaanse eten: vers, meestal met weinig franje maar barstensvol smaak! Heerlijk!! En helemaal niet duur!

We houden van het heerlijke relaxte waarmee de oude mannen op hun bankje onder een boom op een piazza zitten en van daaruit de wereld zien voorbijdraaien, van de kleine barretjes waar je op elk moment een heerlijke koffie kan krijgen, van de mooie mensen, van de vriendelijkheid van de mensen ook, van de manier waarop ze rijden ( je kan het je hier niet voorstellen, maar daar kan het allemaal!), de manier waarop ze parkeren (of eigenlijk soms gewoon hun auto dumpen!), van het prachtige taaltje en het vele gesticuleren, van de mix van verschillende culturen die allemaal hun stempel op Sicilië hebben gedrukt en het de smeltkroes hebben gemaakt die het nu is.

Het landschap was doorspekt met olijfbomen, amandelbomen en cactussen (cacteeën?) die vol stonden met vruchten in allerlei stadia van rijpheid. Bijna de hele tijd hebben we de zee kunnen zien, da’s het leuke aan een eiland, maar ook heel veel rotsen en hoge bergen, die dikwijls met hun topje in de wolken zaten.

Er is nog zoveel te vertellen en er is ongetwijfeld nog een heleboel te zien daar in het oosten van Sicilië. We houden jullie op de hoogte wanneer we dat stukje van de wereld gaan verkennen! Dankjewel voor het lezen van onze blog! Liefs, Marc & Ann

24-09-2011 om 20:27 geschreven door Ann & Marc  

Héél lekker geslapen...tot een uur of vijf want vanaf dan begon het leven in huis op gang te komen! Ofwel zijn de eigenaars echt vroege vogels ofwel was het één van de gasten die vroeg weg moest en zijn ze daar dan vroeg voor opgestaan. Maar rammelen met kopjes en borden en potten en weetikveelwat nog...ik wakker natuurlijk! Maar nog wat blijven dommelen tot het licht was buiten (er schenen zeven zonnen in een helderblauwe lucht!)  Alles bij elkaar gezocht, nog een laatste lekkere douche genomen, rugzakken in de auto en dan ontbijten.  Dat was echt verwennerij! De tafels waren extra verzorgd gedekt en er stond vers fruit en fruitsap en water en brood en verschillende soorten confituur. Maar er was ook een buffetje van superlekkere, zongezoende tomaten, met olie van hun eigen productie (jammer dat we met het vliegtuig zijn!), en heerlijke lokale kaas: loeiverse mozarella, afsmakende pecorino en dan nog een ander kaasje dat stevig doorsmaakte maar wel heel lekker was. Meneer bracht nog de hesp en heeft zich dan echt uitgesloofd om het ons naar de zin te maken, hij sleurde zowaar alles aan van het buffetje, zodat we zeker zouden proeven en vooral niets te kort zouden komen!  Bij het afscheid – met drie dikke kussen- kregen we nog een zak met sesamkoekjes mee “voor onderweg”. Ik kreeg er al de tranen van in mijn ogen!

De dag was stralend, het verkeer heel rustig en het was een heel fijn ritje naar de luchthaven van Punta Raisi. Alleen...we hadden ons tuutje nog niet volgetankt. Normaal gezien, is er altijd een benzinestation op de luchthaven, dichtbij de Car Rental. Hier dus niet!! Eerst helemaal teruggereden langs een parallelweg (mijn briljante idee!) maar dat leverde geen tankstation op! Dan zo maar de auto binnenleveren hé, “goed hoor meneer, maar dat gaat u wel wat kosten hoor! Want dan moet je nog een manneke betalen die gaat voltanken enz enz.Ge hebt nog tijd genoeg, ga toch maar eerst tanken” Stress!!! Allee, wij TERUG de baan op en zo’n vijf kilometer verder toch een tankstation gevonden en toen was alles in orde. Ook het inchecken verliep supervlot en onze beide vluchten vertrokken stipt op tijd. Jammer genoeg zat er deze keer geen celebrity in het vliegtuig....maar de koffie-met-een-zakje-koekjes maakte veel goed!
Stipt om 15:35u in Brussel geland  geland, alwaar onze chauffeur nét kwam aangereden toen we buitenkwamen. Het perfecte einde van een hele fijne, geslaagde reis!

24-09-2011 om 20:25 geschreven door Ann & Marc  

Onze huisbaas had de tafels gedekt met ieder een croissant-met-iets-in (chocolade, abrikozenconfituur of crème) op zijn bord. We zaten heerlijk voor het open raam omdat hij de tafeltjes buiten nog aan het dekken was. Dit was dus de kamer waar madame de huishoudster 55 jaar heeft gewoond, voor het grootste deel met haar man, maar die was iets sneller bij vader dan zij. Ze woonden hier sinds 1950, kan je je dat voorstellen?! En kennelijk valt er tegen zoiets niets te beginnen, aldus onze huisbaas.

Na het eten ons tuutje ingeladen, naar de supermarkt gegaan om een plastieken doos, zodat de nonnen-koekjes heelhuids in België geraken!  en dan op trot, naar de stad. Ons eerste doel was de Duomo, die is echt heel mooi. Binnenin is hij maar half af, maar de koepel met een Christus-figuur is prachtig. Helemaal in de Capella Pallatina-stijl, maar deze Christus had een heel echt gezicht, hij leek zelfs een beetje op Barry Gibb!!!

Na de Duomo was het tijd voor het Grote Werk: het beklimmen van de rots boven de stad! Dzjieses! Waarom maakten ze vroeger hun trappen toch zo hoog? Dat waren toch ook maar kleine mensen?! Ik moet mijn knie bijna tot aan mijn buik optrekken om een trap op te geraken! Om maar te zwijgen van de glattigheid (gladheid!) van die stenen! Na heel veel gezweet, hebben we de eerste etage bereikt en ook de tweede (de voormalige kasteelmuur) hoger vonden we niet echt nodig! ;o) Maar wat een uitzicht! Hier zijn eigenlijk geen woorden voor! De zee is blauwer dan blauw, de stad lag er met zijn oranjeachtige dakpannen superbeeldig bij, de kathedraal was nog een tikje mooier en we hebben ook een glimp van de kloostertuin opgevangen (spaarde ons een entreetje!)

Jammer dat het oorspronkelijke kasteel helemaal vervallen is, en dat er enkel nog wat stenen van overblijven. Er staat nog een tempel van Diana…hmja, maar het had evengoed het kotje van de tuinman kunnen zijn…

De tocht naar beneden was ietsje avontuurlijker (de gladde stenen, weetjewel!) en toen we dat heelhuids hadden afgebonjourd, vonden we dat we wel een cappuccinootje verdienden op het terras van il Antica Terra, gevolgd door een smeuiig pistache-ijsje! Hmmm!

Nadien nog een kijkje gaan nemen in het publieke washuis, dat was eigenlijk ook de moeite, maar je kon je zo voorstellen hoe die vrouwen hier eeuwen geleden hun was kwamen doen in het zuivere water dat van de rivier hierlangs stroomde! Nadien nog even langs de zee gewandeld en het opspatten van het water tegen de rotsen bewonderd en Marc zijn kas opgefret omdat er een koppel midden in zijn foto bleef zitten. En tot overmaat van ramp begonnen ze nog vanalles om te eten uit hun zakken te laden!

Inmiddels was het dik na enen en dus het “dode uur”, maar hier in Cefalù wordt dat kennelijk niet zo strikt opgevolgd als in de rest van Italië! We hebben ons vanillebolleke genomen en zijn richting ons eindadres in Balestrate gereden. Toch een hele tijd in de file gestaan aan Palermo en ons verbaasd over hoe de mensen hier rijden: er wordt soms spontaan een derde en zelfs vierde rijstrook gemaakt, er rijden fietsers(!!!) op de snelweg en er wordt geswingd en gesjeesd dat het een lieve lust is!

Veilig en wel in Balestrate aangekomen, alwaar de B&B-eigenaar ons al opwachtte met een perfect parkingske vlakbij! (www.casaruffino.it)
We werden uitgenodigd voor een glaasje Marsala (juhum!) en een gebakje met ricotta. DAT noem ik nu nog eens een leuke ontvangst zie! Met handen en voeten en veel Frans en Spaans en Italiaans-met-haar-op toch een uitleg proberen te doen met die mens en dan kregen we onze kamer! Zooooooo’n mooi huis hier! De meubelen zijn antiek en heel stijlvol, in onze kamer kan je een fuif geven, we hebben zowaar een balkonnetje! Tof om onze laatste avond hier te zijn!

Na een verkwikkende douche (met héérlijke ginseng douchegel!) zijn we het stadje wat gaan verkennen (was snel beklonken!) hebben we een aperitiefje gedronken( het mijne was wat mislukt, want de prosecco waarmee mijn bellini werd gemaakt was al wat uitgesist, blègh!) en dan naar ons eetadresje: La Perla.

Euh…is dat refterachtige ding, met buislampen en felblauw een restaurant?! Awel, dit is nu een voorbeeld van dat je nooit op het uiterlijk moet afgaan! Zo’n lekker eten, zo’n vriendelijke mensen! En we zaten ook supergezellig naast een Nederlands koppel waar we de hele avond tegen gekletst hebben! Keileuk!

Ik nam polpo (inktvis) die werd uit de koeling gehaald en gekookt en dan in stukken gesneden. Nadien kwam de dochter des huizes Marc halen om er een foto van te nemen…keimaf! Het leek wel een rubberen badspeeltje! Maar het was best lekker (wel lang sjikken!) maar teveel! De spagetti al vongole was heel lekker, het glas wijn was te groot (en dat voor 1 euro!)Allee…het was een supergeslaagde laatste avond!

Nog wat nagekletst met die mensen en dan rustig huiswaarts gestapt. Email adressen uitgewisseld, en wijle weg.

Onze vakantie zit erop! Morgen om acht uur ontbijten en dan richting luchthaven (zo’n half uurke)…

Zucht….slaaplekker!

22-09-2011 om 23:27 geschreven door Ann & Marc  

Na een kort nachtje en het wegslapen van de stress, hebben we een heerlijk ontbijtje gehad, wel binnen in de woonkamer omdat het zowaar aan het regenen was! We deelden een tafeltje met een Schotse dame en haar Nieuw-Zeelandse vriend. Zij sprak vlot Italiaans omdat ze hier jaren had gewoond, op verschillende plekken en hij was de weidsheid en de eenzaamheid van Nieuw-Zeeland beu en genoot van de drukte hier. De dochter van onze B&B maakte nog speciaal voor ons een superlekkere cannoli (da’s een hard soort van rolletje gevuld met ricotta-en-nog-wat, bitje zwaar maar heel lekker! Voorts stonden er allerhande zelfgemaakte confituren klaar en pasta di pistacchio (hopelijk juist geschreven) een smeerpasta van pistachenoten en een specialiteit van het eiland. Eigenlijk een soort van superlekkere groene Nutella! Nog twee ovenverse croissants maakten het feest compleet.

De dochter bood ons aan om ons naar het busstation te voeren, zodat we tegen een democratische prijs Agrigento konden bereiken. Het duurde toch wel een tijdje alvorens de bus er was, maar dan was het heerlijk sightseeing. Eigenlijk…zo bij klaarlichte dag…zagen we dat we pal (PAL!!) bij onze B&B hadden gelopen de voorbije nacht, maar gewoon de straat niet hadden herkend (wat wil je ook, we “woonden” er net!)

Soit, Agrigento dus, even checken dat ons autootje er nog stond – ja hoor!- en dan de stad in. We hebben een leuke wandeling uit de 100%-boek gestapt, die ons van de platgetreden hoofdstraat voerde, hoog de bergrug op (waarom o waarom kruipen die mensen toch altijd zo hoog de bergen op om een stad te stichten of een Duomo neer te poten?! J ) De Duomo lag heel mooi op een elegant plein, maar was jammer genoeg “chiuso per lavori”.

Dan maar naar het nonnenklooster Santo Spirito (www.monasterosantospiritoag.it) om er de “beste amandelkoekjes ter wereld” te kopen, die door de zusters worden gemaakt. Ok, ik moest er wel een centje voor aan een oud wijfje voor geven dat er niet al te fris uitzag. Zij drukte secondenlang op de bel (misschien zijn de zusters al wat ouder en een bitje hardhorig?) en riep in de parlofoon “turisti!!” dat was kennelijk het codewoord! J En toen mochten we binnen in een ontvangsthal die weelderig naar de mottenballen rook. Een getralied raam/deurtje stond open, maar geen nonnetje te zien. Rustig wachten was de boodschap. Toen dook het nonnetje Commerciale op met een mooi ingepakt pakje waarin we de koekjes vermoedden. Jammer voor haar zijn we gulzig want we hebben elk een paar ouders, dus kon ze nog eens terug voor een tweede pakje…wéér wachten en tijd genoeg om een hele rozenkrans te bidden. Maar we gingen opgetogen met de buit terug buiten. En in een steegje hebben we stiekem toch een koekje uit het pakje gevist (sorry mama) en er heeeeel langzaam van genoten! Hemels! Door een wirwar van straatjes, klimmen en dalen, terug naar de hoofdstraat gewandeld en richting Vanigliaatje aan het station, maar eerst in een Pasticceria nog een zoute warme koek gekocht als middagmaal en in de zon opgesmikkeld. Dan richting B&B, alles gedropt, en hop naar de zee! Momenteel waait de mistral dus het waren woeste golven die zich spectaculair op de rotsen voor het strand smakten in een schouwspel van water. Daar kan je uren naar blijven kijken! Maar in de verte zagen we kitesurfers bezig, dat moesten we zien! Heerlijk langs het strand geflaneerd, wind in ons haar, “door” ons hoofd bijna…zalig! Die surfers…dat was ook indrukwekkend hoor! Sommigen gingen meters de hoogte in, waauw! (of klink ik nu als Eddy Wally?!)   

Na dit uitwaaiertje en een portie zandstralen tegen onze beentjes, een douche genomen en terug richting Agrigento stad voor de passegiata en het avondmaal. Jammer genoeg was Bar Mojo (www.mojo4music.it) gesloten, dus geen mojito deze keer L Daar hebben we in Bar/Restaurant QOC (www.qoc.me) dan iets op gevonden: een lekkere margarita en intussen was het aperitief-uurtje ook aangebroken! Dit betekent dat er allerlei heerlijke hapjes, tapa’s eigenlijk, op de bar staan waarvan je naar hartelust mag nemen terwijl je van je drankje nipt. Nadien in het muntgroene restaurant gaan dineren, maar eigenlijk hebben we ons wat overeten. Soit, het was super de moeite waard, we zijn schandelijk verwend en hebben voor het eerst in ons leven zeeëgel gegeten, in pasta verwerkt. Iets te zout naar onze smaak maar kom. En toen ik een tweede glas wijn vroeg, goot de kelner gewoon de rest van de fles in mijn glas en toch rekende hij maar drie glazen voor ons beidjes aan! En we kregen nog een zoet pousse-cafeetje als afsluiter. Ik moet niet zeggen dat we lichtjes teut naar huis reden zeker?!

21/09/2011: Castelbuono – Cefalù

Vanmorgen was het ontbijt op het terras, zalig toch! Deze keer vroeg ik om een espresso ipv de koffie uit de thermoskan. Jawadde! Een slokje en ik was klaarwakker!!  Yiehaa!

Alles in de auto gepropt en doorgereden, want vandaag steken we het hele eiland door en rijden we noordwaarts richting Cefalù. Een paar dagen geleden hebben we wijselijk besloten dat het hele eiland zien een kleine utopie is in tien dagen, vandaar dat we het in twee helften delen en de oostkant voor een volgende keer houden. Eerst zijn we naar Caltavuturo gereden, weer zo’n dorpje hoog in de bergen! Hier vonden we een archeologische site van wat leek op iets Noorman-achtigs. Maar er was geen bordje met uitleg, nog iets anders in de buurt en het waaide er enorm! (wat wil je, hoog op een rots?) Intussen hadden zich dikke wolken boven onze hoofden samengepakt, heel indrukwekkend! Sommige bergtoppen zaten helemaal in een dik wolkendek verstopt! Vandaag hebben we echt een paar keer op het dak van Sicilië gezeten, mijlenver weg van de beschaving, zo leek het toch. We reden langs keuterbaantjes van jewelste, soms was het wegdek gewoon half weggezakt! Maar wat een spectaculaire uitzichten!! En ja, een zonovergoten aarde is heel mooi, maar als zich van die dramatische wolken samenpakken en de aarde nog meer op een lappendeken doen lijken…het hééft toch wel iets! Na een hoop gekrinkeldewinkel kwamen we van Caltavuturo naar Castelbuono, een koddig middeleeuws stadje, waar we jammer genoeg toekwamen op het moment dat de wereld in Italië stilvalt: tussen 13:00 en 16:00 uur. We hebben een capppuccino gedronken, wat rondgekuierd en dan verder naar Cefalù. Hier hebben we een kamer gereserveerd in Villa Margherita (www.villamargheritacefalu.it). Dit huis heeft een speciale historie: toen de eigenaren het kochten van de vorige eigenaars, had de huishoudster de voordeursleutel nog in haar bezit en ze sloot zich in het huis op, om er 55 jaar niet meer weg te gaan. Ze bewoonde enkel de kamer waar nu het ontbijt wordt opgediend, de rest liet ze gewoon verkommeren. Pas toen ze overleed, in 2005, konden de eigenaars aan de slag om het huis tot een guesthouse om veranderen. Straffe kost hé!

En dan zijn we de stad ingetrokken. Cefalù ligt heel idyllisch onderaan een rots, en dan met de wind en de woeste golven op een schitterende blauwe zee…het is te begrijpen waarom het hier totaal WEMELT van de toeristen! Dit moet een geweldige stad zijn als het toeristisch seizoen voorbij is! Nu is het voor ons wat veel van het goede, komende van een streek waar het toerisme bijna nog uitgevonden moet worden! J Momenteel zitten we op een terrasje te internetten, want onze villa heeft geen wifi. Stilaan begint de passegiata rondom ons op gang te komen. Tijd om af te sluiten dus! Morgen gaan we de rots beklimmen om de stad eens vanuit de hoogte te bekijken!

21-09-2011 om 18:46 geschreven door Ann & Marc  

Rond kwart voor zes zijn we uit ons bed getuimeld om een kijkje te gaan nemen in de haven naar het thuiskomen van de vissersboten. De eerste die we zagen was net beginnen lossen, massa’s en massa’s en massa’s sardienen! Die werden in houten kratjes gekapt, die kratjes werden gestapeld, een laag ijs erop gekwakt en omwikkeld met folie en dan de vrachtwagen in. Het was een drukte van belang. Zagen we een meneerke dat gewoon wat vissen ging schooien, dat is ook een manier om aan je avond eten te geraken!

Jammer dat we enkel sardienen gezien hebben, wij hadden eigenlijk eerder gehoopt op kanjers als de zwaardvis, of een tonijn of misschien wel kleine haaikes of zo…niet dus!

Teruggewandeld naar onze B&B, onderweg winkelende Gagà tegengekomen die al een kramp kreeg omdat we al op de wandel waren! Maar die ons nadien opnieuw een heerlijk ontbijt serveerde! Zalig op dat dakterras, het was vanmorgen al 26°C om zes uur, heerlijk om te ontbijten onder een palmbladeren dakje. Maar de trip riep, dus we moesten verder….Rugzakken aan en wij weg. Het begon te donderen toen we buitenkwamen en Gagà zei dat ze regen voorspeld hadden , we geraakten droog in de auto, Marc heeft eerst nog een auto helpen in gang duwen, verschillende keren want die sukkelaar liet hem telkens terug stilvallen!!

Onderweg naar zijn we gestopt in Siculiana, gekend om zijn “trouwfoto decors”, maar daar hebben we niet te lang rondgehangen omdat de lucht donkerder en dreigender werd en bijna op ons hoofd kwam hangen. Een plensbui bleef niet al te lang uit! Dju toch! Waren we net aan dit heerlijke weertje gewend!

Verder gereden naar de Scala dei Turchi, deze “turkse trap” is een krijtrots met brede “traptreden” die door de wind en de tijd zijn uitgesleten. Bitje spekglad ook na een fikse regenbui dus het was uit de doppen te kijken want bijna “pladijs tegen het krijt”! We hebben dan maar onze schoenen uitgedaan en laten staan en op onze blote voeten verder. Heerlijk eigenlijk en wondermooi! Intussen kwam het zonneke er terug door en dat maakte het plaatje kompleet! Vooral omdat in de verte nog een hele dikke donderwolk hing, wat het geheel een beetje surrealistisch maakte. We vrezen echter, dat dit natuurwonder hetzelfde lot beschoren zal zijn als Pamukkale in Turkije, want ook hier hebben interessante tisten het nodig gevonden om vanalles in de rotsen te krassen. Zo’n krijtrotsen zijn eigenlijk al heel kwetsbaar, want heel zacht, dus lang zal het waarschijnlijk niet duren dat men er zal mogen blijven oplopen. Zonde toch !

Na het wonder van de natuur, doorgereden naar de Valle dei Templi, niet echt een vallei maar een heuvelrug ten zuiden van Agrigento en een wonder door mensenhanden gemaakt. Ook weer dik de moeite hoor! Het oude Agrigento moet een enorme stad geweest zijn, jammer dat bijna niets de tand des tijds heeft kunnen weerstaan. De Tempel van Concordia is de mooiste en het best geconserveerde heiligdom. Deze trip kreeg iets surrealistisch omdat we regelmatig een flinke bui over onze hoofden kregen en telkens naar een boom moesten spurten waaronder we konden schuilen (want geen paraplu meegenomen en te koppig om er één te kopen, “dat beetje regen”) wel grappig eigenlijk. Je leert ook meteen onder welke bomen je vooral niet moet gaan staan, omdat die lekken als een zeef!!!

Na een paar uur ronddolen in het verleden, zijn we onze B&B gaan opzoeken in San Leone, een stadje vlak onder Agrigento en pal aan de zee (wegens een licht trauma van steile baantjes midden in een stad te moeten oprijden!) Kraaknet, maar de kamer muft een beetje naar vochtige lucht, hetgeen Marc meteen oploste door dartel met zijn flesje Aqua di Gio rond te sproeien! En eindelijk ook terug internet, alhoewel…je moet bijna met pc en je hoofd uit het raam gaan hangen om iets of wat bereik te hebben, maar beter dan gisteren in dat internet café waar ik mijn hand bijna niet van de muis kreeg, zo klef en plakkerig dat die was, blègh!

Na een douche waren we klaar voor een tripje naar de stad. Weer wat fout gereden, weer wat zoeken, weer den daver krijgen omdat de straten smaller en steiler werden, maar dan toch zonder verdere problemen de gratis parking aan het station gevonden. En bijna meteen waren we in de hoofdstraat ook, die ’s avonds kennelijk autovrij wordt gemaakt. Fijn zo! We zochten en vonden vrij makkelijk Bar Mojo waar we een lekkere mojito voor weinig geld (5€) geslurpt hebben. Er stonden ook tapa’ s op de bar waar we naar hartelust van mochten smikkelen. Juhum! Het duurde even voor we iets vonden om te gaan eten, want het ene zat vol, het andere had zijn sluitingsdag, maar bij Osteria Expanifico konden we nog terecht. Een gezellige ex-bakkerij met broodmanden en broodzakken aan de muur, een menukaart op bruin papier en de originele winkelvloer. Tof ingericht en lekker eten! Nadien nog even vanaf de Piazza Sinatra (niet genoemd naar de zanger maar wel naar Giuseppe Sinatra, een kunstverzamelaar!) naar de verlichte tempels staan kijken. Heel feeëriek! 

En toen begon de ellende!!!!

We kwamen aan bij het station en de parking was afgesloten!! Geen uitgeraken meer aan! Stond er buiten (!!!??) een bordje dat de parking maar open was tot 21:00 uur. Tjah, ons tuutje dan maar laten staan en in een nabijgelegen hotel om een taxi gevraagd. Die was er na een kwartiertje of zo, maar kende de straat van onze B&B niet. Ok, maar wij waren er vanmiddag gereden, dat was dus geen probleem. Die mens sjeesde ervandoor tegen topsnelheid en toen zagen we de tempels – mooi verlicht, nog steeds! – nog eens van dichterbij ook. Hij dropte ons in de Via Salvatore Campo, die straat ligt net naast “onze” straat. Jajaaaa, maar de chauffeur was wel langs een andere kant gekomen hé! Naar waar moesten we nu?! Fuck zeg! Het is daar dan begot aardedonker, je hoort de zee wel maar waar ligt ze juist? En geen levende ziel meer op de straat! We hebben daar straten afgelopen en terug en toch nog eens verder en intussen was het al dik na middernacht! Ik was al niet meer zo scheutig om daar rond te taffelen, je weet nooit wat voor raar volk je tegenkomt! En waarom, oh waarom heeft godmiljaar ELK San Leonees gezin een hond?!!! AL die beesten begonnen te blaffen, al maar goed dat er geen ene op straat kon! Jongens toch! Loop je daar, in een vreemd land, in de stikkedonker, met een gsm die wel licht geeft maar ook geen vérstraler is en niemand weet waar je bent! Fuckerdefuck! Toen we dezelfde straat nog eens voor de derde keer insloegen hebben we een auto tegengehouden, gelukkig met een jong, vriendelijk koppel en als bij wonder wist de vrouw waar de B&B was, na een minuutje rijden (!!!!) waren we er al! Ik kan je zeggen: ik zou de man, de vrouw en de grond gekust hebben!! Blij dat ik ben dat we er waren!! Morgen maar met de bus naar Agrigento en ons tuutje gaan verlossen.

Nu is het intussen al dik na tweeën en wordt het hoog tijd om af te sluiten. Slaaplekker!!!

20-09-2011 om 00:00 geschreven door Ann & Marc  

Gagà was er al vroeger dan voorzien en zat al vrolijk met koppen en borden te rammelen, dus rond half negen zijn we naar het dakterras getogen.Daar wachtte ons een heel zonnig ontbijt: verse fruitsla met een vleugje citroensap, verse Italiaanse koffie van het soort dat je uitgiet met de schaar ernaast, warme melk, sinaassap, verse meloen, druiven, twee koffiekoeken met warme pudding en een paar sesambroodjes met mama’s abrikozenconfituur! Het smaakte heerlijk en Gagà maakte alles nog wat vrolijker, die mens is al zot en koddig van ’s morgens vroeg. Maar hij vertrok vrij snel en dus hebben wij de afwas ook maar algauw gedaan (véél te goed voor deze wereld!)

Toen we buitenkwamen, kwam Lulo nog even dag zeggen, die mens trekt echt heel erg op Sean Connery! Een mooie, aangename man! Gagà lijkt dan weer op die acteur van La Vita e bella, we zijn dus omgeven door filmsterren! Toen hij hoorde dat we het Castello Incantato gingen bezoeken, zei hij dat dat niet echt zijn ding was, beetje kriepie.

Na enig zoeken en rondtuffen op Siciliaanse keuterwegjes (lees: putten in de baan, bulten, niet goed onderhouden,…) en verkeerd rijden, vonden we het Castello. (www.castelloincantato.net) Eigenlijk is het geen kasteel, het is een tuin van een excentriekeling, Filippo Bentivegna, geboren in 1888 in een arm gezin, zijn geluk gaan zoeken in Amerika, er verliefd werd op een vrouw boven zijn stand, flink wat rammel heeft gekregen van zijn rivaal en totaal getraumatiseerd teruggekomen naar Sciacca. En daar heeft hij een beetje molentjes op zijn zolder gekregen en schiep hij zijn eigen rijk door hoofden uit steen en in olijfbomen te hakken, dat waren dan zijn onderdanen. Het waren ofwel fictieve ofwel bestaande gezichten. De mens had een groot koninkrijk hoor! (met een boel lelijkaards erin ook nog!  )

Na dit Castello zijn we nog gaan griezelen, in Ruderi di Montevago, dit stadje werd door een aardbeving in 1968 totaal vernield. Men heeft dan een nieuw dorp vlak ernaast gebouwd, en alle brokstukken gewoon laten liggen.Door het verwoeste deel werd als herdenkingsteken een betonnen straat aangelegd, dwars door de brokstukken heen. Heel hallucinant!

Nog even langs het Lago di Arancio – alwaar we even stopten om een foto te maken van een hoop schapen en prompt de drie herdershonden op ons dak (bijna letterlijk!!) kregen!!!  Gauw koers gezet naar de zee voor een namiddagje aan het strand. En waar konden we dat beter doen dan aan Porto Palo, dat als één van drie stranden een Blue Flag kregen: een erkenning als schoonste strand. Hmjah…wij waren het er niet helemaal mee eens maar soit: zeteltjes en parasol gehuurd en even de echte toerist uitgehangen…zalig! Het was een heerlijk zandstrand dat maar supertraag afliep in zee en het water was lekker. Allee, het deed deugd! (wij waren wel van kilometers ver te herkennen, twee witte stippen tussen allemaal mensen met een chocoladekleurig vel!!  
Na een douche een pizza gaan smikkelen in de beste pizzeria van Sciacca, voor géén geld en écht heel lekker. En een extra bonus: we zaten echt temidden van de locals. Heb ik al gezegd dat er hier hele mooie vrouwen zijn? Ongelofelijk! De jongens zijn dikwijls ook knap, de mannen…ietske minder. Kennelijk speelde Napels tegen Milaan want overal in de stad stonden grote schermen in bars opgesteld en zaten mannen te supporteren!

Trouwens...wij dachten dat vrouwen langer leefden dan mannen, dat lijkt hier niet het geval, want het wemelt hier van de oude mannen en die zitten – superkoddig!- op rijtjes op een bankje onder de bomen of aan het stadhuis of tisaleenderwaar, maar altijd een rijtje.

Na de klim – deze keer een kortere weg gevonden!- gauw het bedje in want morgen moeten we er vroeg uit!

20-09-2011 om 00:00 geschreven door Ann & Marc  

Goeie avond iedereen! Wegens geen internet beschikbaar op dit moment (moeten morgen de code nog vragen) typ ik dit alvast en ik zal proberen het morgenvroeg door te sturen. We zitten momenteel op een dakterras in de oude stad van Sciacca  met een temperatuur van 30°C !!! ongelofelijk! Gewoon buiten zitten, zonder een fleece aan te moeten trekken, dat is bij ons al hééééééél lang geleden!!! En een voorproefje van wat ons in de Emiraten wacht…
Vanmorgen al vroeg gewekt door de poetsdienst, lawaai, maar het betekent wel dat ze de straten poetsen! Lekker gaan ontbijten in de tuin, met cappuccino en met een half buffet vol met patisserie. Ok, dat is lekker, maar toch wat teveel van het goede als ontbijt. Marc heeft zich even laten gaan en van van bijna alles geproefd: amandeltaart, abrikozengebak en appeltaart, ik heb het “maar” bij appeltaart gehouden. Juhum!

Uitgecheckt en nog eens door het oude stadje gekuierd en naar de Mercato Storico gewandeld: eigenlijk een kleine vismarkt. Elk kraam had de bijna obligate kop van de zwaardvis staan, maar ik heb nog een boel andere vissen gezien, waaronder iets dat heel erg leek op een mini tijgerhaai. In sommige manden lag “gewoon de boel die we opgevist hebben”, kleine visjes allerhande, zonde van die beesten. Ik blijf me trouwens afvragen of er nog wel vis in de zee zit als je elke dag die vangsten bekijkt! Zonde toch!

Dan de auto in en koers gezet naar Selinunte, een archeologische site vlakbij de zee. Jammer genoeg hebben hier in de zevende eeuw een paar aardbevingen de boel naar beneden doen donderen (dat moet spectaculair geweest zijn!!! Zó’n stenen jong!) wat maakte dat het eigenlijk een grote berg stenen is. Maar je kan je wel voorstellen dat het imposant moet geweest zijn. Eén tempel – de tempel van Hera- werd in 1958 weer opgebouwd en da’s tof, want dan kom je tenminste niet voor de drol van janus(lees: een boel stenen op een hoop) dat hele end omhoog gebeend in een temperatuur van 35°C en meer!!

Na dit tempelbezoek en de fikse wandeling, zijn we doorgereden naar Nemfi, dachten dat we daar “pied dans l’eau” een koffietje zouden drinken, maar kwamen in de bovenstad uit. Soit, de cappuccino was even lekker hoor, bitje lauw misschien. Dan maar verder naar onze eindbestemming, Sciacca, alwaar we zullen logeren in de B&B da Lulo e Gaga, uitgebaat door een homokoppel, deels kunstenaar( Lulo, van Giulio),  van het andere deel (Gaga, van Gaspar) is niet duidelijk wat hij doet, maar hij “houdt iets open in de stad”. Braaf volgden we onze gps en wat toen volgde heeft menig rectaal fronsen bewerkstelligd!!! OMFG!!!!   De oude stad van Sciacca bestaat uit SUPERSMALLE straatjes die soms – zomaar ineens- doodlopen op een trap. Het zweet brak mij al uit toen ik zag wat voor steile straten we omhoog moesten (geloof mij, daar kan het vertrek van een rollercoaster nog van leren!!!) ik hààt die steile straten, krijg er het groen en geel van en ook nog het zweet! Maar Marc hield zich koen en sterk, ook nog toen we een straatje doormoesten dat nét de breedte van ons Vanigliaatje had! Àààààrrrrrggghhhhh! En toen…reden we ons zowat klem in een Vicolootje (lees: klein straatje, doorsteek eigenlijk) en zijn we maar te voet op zoek gegaan naar de B&B. Zucht! Het zweet stond ons in de schoenen en op nog een paar plekken !!! Kunstenaar Lulo deed open en vervloekte meteen Gaga omdat die weer vergeten was ons te vertellen dat we niet op onze GPS moesten vertrouwen en gelijk had hij verdorie!!! De mens mee de auto ingesleurd – nadat Gaga eraan kwam gekoerst en ons in sneltempo het hele huis liet zien, (want dat is wat we hebben: een heel huis, mét dakterras zelfs, woehoe!!) waarna hij weer even vlot koersend de deur uit vloog. Lulo heeft ons uit de wirwar van smalle straatjes geloodst, af en toe voor ons uitlopend om te zien of we door het straatje konden, en ons naar een plein gewezen waar we konden parkeren. Rugzakken eruit, Lulo ook beladen en wij te voet terug.

Zucht! Dubbele zucht! Allemaal bezweet en blij dat we terug “thuis” waren!

Na een verkwikkende douche zijn we helemaal tot aan de haven gewandeld, dat is zo’n drie “verdiepingen” van de stad naar beneden en hebben een spectaculaire zonsondergang gezien. Een beetje verkeerd gelopen ook, in een beetje een achterbuurt verzeild geraakt, maar door de geweldige oriëntatie van Marc toch terug op het juiste pad gekomen. En dan maar gaan eten in een tentje dat Lulo ons had aangeraden. De helft van de kaart was er niet, maar wat we kregen was toch heel lekker en niet duur en de wijn…voor 7,5 eur een hele fles witte Siciliaanse lekkere wijn…niet slecht toch?! Tijdens het etentje nog een babietje van 1 jaar oud geëntertaind, die het geweldig voor Marc had (Vincenzo, groot uitgevallen voor zijn leeftijd en superkoddig!) En dan de klim naar ons adelaarsnest terug hervat – wéér zweten!- want het is hier echt nog lichaamstemperatuur-warm en deugd dat dat doet!! Heerlijk gewoon!!

Nu duiken we in ons bedje, morgen mogen we wat langer slapen want Gaga komt maar rond negen uur om het ontbijt klaar te maken…jeuj! J

19-09-2011 om 00:00 geschreven door Ann & Marc