Onze voetzoolkes hebben het weer mogen kunnen vandaag!! Na wat gefotter door aan de foute kant de metro in te duiken (en dus alleen maar Uptown te kunnen rijden ipv Downtown) kwamen we dan toch op de bestemming aan: South Ferry, alwaar we een mooi zicht hadden, zij het wat van ver, van Lady Liberty! Toen we Battery Park uitkwamen, kwam er een heel bataljon soldaten voorbij gemarcheerd, luid weetikveelwat skanderend en genietend van het applaus en het gejuich en het aangemoedig dat hun aanwezigheid veroorzaakte. Want het moet toch echt gezegd: de Amerikanen zijn toch echt wel heel vaderlandslievend! Overal hangen Amerikaanse vlaggen, zoiets kan je je in België nauwelijks of niet voorstellen!Vorige week was het hier Navy Fleet Week en toen werd de stad overspoeld met mariniers, die in spierwitte kostuums flaneerden door de straten. Wij werden zelfs door ene aangesproken om met hem op de foto te gaan!! Tis dat we zelf zon filmsterren zijn hé!
Ergens in het Financial District zijn we in een sjiek koffiebarke gaan ontbijten: youghurt met granola (nog zoiets dat ze bij ons eigenlijk niet kennen, ze kennen enkel het meer bedroevende muesli, wat er eigenlijk nog niet aan kan tippen!)
En verder langs Wall Street, Stone Street, Church Street, met even (?!) een stop in Century 21, maar als het zo heet is buiten, dan heb je eigenlijk niet zoveel zin in shoppen, en al zeker niet om een half uur aan te schuiven om iets te passen, dus waren we vrij snel terug buiten.
Even binnengesprongen in St.Pauls Chapel, vlak bij Ground Zero, alwaarer allemaal memorabilia stonden van de gebeurtenissen van 11/9.Marc vond het vrij cynisch dat 9/11 eigenlijk ook het algemene alarmnummer is van Amerika: 911
Het doet je toch iets hoor, als je zo al die fotos ziet, van verongelukte en vermiste mensen! Het moet nogal wat geweest zijn, dat kunnen we ons niet voorstellen, maar als je hier zo tussen die wolkenkrabbers staat, dan kan je je toch wel iets bedenken bij het feit dat het zon massavernietiging was met chaos alom! Want je kan in die straten niet weg hé!... Te gruwelijk voor woorden!
Nu verrijst er stilaan een nieuwe toren op Ground Zero en zijn ze al aardig aan het opschieten met Ground Zero Memorial. Tegen volgende keer dat we hier zijn, staat die pin er waarschijnlijk!
Dan verder via Chinatown jongenslievendeugd! Het lijkt écht alsof je in China bent hé! Met spugende Chinezen inclusief! via Bayardstreet langs de Ice cream factory www.cinatownicecreamfactory.com. Volgens onze gids zouden ze hier de lekkerste ijsje hebben en ik moet toegeven het rodebonenijs kun je nergens anders lekkerder vinden als je het al ergens anders vindt. Meer en meer breidt Chinatown zich uit, ten nadele van Little Italy dat nog maar een paar straten telt. Op één ervan was er commotie: een troep bijen/wespen had bezit genomen van een brievenbus (das hier zon groot, blauw, vuilnisbakachtig ding) en die beestjes werden nu door twee mannen in imker-vermomming verwijderd. Allee, t is te zeggen, ik denk dat dat wel de bedoeling was, maar die gasten stonden daar maar te draddelen
Nog een stukje door Soho gelopen, toch wel één van mijn persoonlijke favorieten hoor! En toen waren we reeds aan het hotel. Op het negentiende is er een klein dakterras, jammer genoeg heb je geen 360° zicht en staat er een airco uitgang méér dan het beste van zichzelf te geven, maar het is toch gezellig zitten. Daar heb ik net wat kaartjes geschreven, want die waren we voordien nog nauwelijks tegengekomen onder het genot (??) van een Budweiser (ik) en een Becks (Marc)
Mijn betere helft neemt nu een deugddoend doucheke om het zweet van een dag stappen en vooral de vermoeidheid van het vege lijf te spoelen.
Hopelijk blijven er niet teveel geuren, die we her en der opsnuiven, aan ons lijf plakken, want met deze hitte is het op sommige plekken toch niet zo heel lekker toeven! Vooral de metro, die begint nu op sommige plaatsen toch wel danig naar urine (lees: en sorry voor het mottige woord, maar het zegt alles: ZEIK) te ruiken. Bweurrek!Op die geurmomenten wenste je dat je er putteke winter was, maar voor de rest hoor je ons niet klagen! Wie had dat kunnen dromen, dat we zon zalig tropisch weerke hier zouden hebben? Héérlijk!
Nu duik (ahum) ik de douche in, en dan richting Brooklyn naar Grimaldis en hopen dat we een plekje kunnen bemachtigen, want het zou de allerbeste pizzeria van groot New York zijn, wordt zeker vervolgd .
We zijn nog maar eens naar Feanels Market geweest (of zoiets) alwaar alle leven zich lijkt af te spelen de laatste dagen, en daar nog even gauw een spurtje gedaan naar de American Eagle Outfitters en dan neergekwakt bij Wagamama, met een heerlijke cocktail (gember voor mij, mango voor Marc) en dumplings en noedels. Juhum! Lekker!
Daarna rustigjes naar het hotel gekuierd, het was een zware dag, vooral voor onze voetjes en onze kuitekes! Oh ja, was ik ook nog vergeten te zeggen: zondag is hier duidelijk loopdag! Het begon al vanmorgen met de Memorial Day-run en het bleef de hele dag duren in parken en straten: joggende en zwetende medemensen! Hoedje af voor elk van hen hoor, bij deze temperaturen, maar anderzijds: daar kan je een studie over maken: over hoe iemand loopt! Toch wel heel grappig soms komen we op een moment, midden in de stad, ene tegen met een soortement marcelleke, maar dan één van het totààl uitgeloterde soort, dat zijn borstjes bloot liet en eigenlijk gewoon een velleke textiel voor zijn buik was en hij liep of er nog een stukje inzat allee,het was waarschijnlijk gewoon een hele verwijfde homo, maar hilarisch om te zien!
In het hotel onze rugzak ingeladen en dan bedje in.
30 mei 2011
Onze laatste minuten Boston, uitchecken en dan op weg met de metro naar het South Station. Het was alweer heel warm vanmorgen vroeg, dus dat belooft voor vandaag. Maar in Boston is het altijd een beetje bewolkt, dus lijkt het er nog een beetje doeferdan ergens anders. In South Station hebben we een ontbijtje gesmikkeld en dan mensjes gekeken tot het tijd was om te vertrekken. We hebben zowaar de halve cast van Harry Potter zien passseren (allee, mensen die er zodanig uitzagen dat ze makkelijk een plekje als tovenaar of heks zouden veroverd kunnen hebben!!) Ook nu weer wachtten ze tot de laatste minuut om het perron te vermelden en dan was het even stevig doorbenen. Maar het voordeel was, dat dit het beginstation was want de trein rijdt tot in Washington DC, dus nog héél veel plek. En vooral KOUD op die trein!! Wat hébben die Amerikanen toch met airco?! Ijs en airco als het maar ijzig koud is en je binnenste doet verkleumen!
Rond kwart over twee aangekomen in Penn Station en dan metro naar het hotel. In die metro ook weer wat meegemaakt: een zwarte, oudere man die geen zitplaats had en dus tegen de deur zat, kreeg plots een aanval.. boenk omgevallen, gelukkig tegen Marc zijn scheenbeen en niet met zijn bol tegen een paal of de vloer. Terug helpen rechtzitten, iemand stond zijn plek af, en toen kreeg hij het nog eens, totààl weg die mens! Gelukkig was er iemand op de metro, die doorhad waar het om ging en die is dan bij die mens gebleven. Wij moesten er vroeger af, maar toch wel griezelig hoor!
Ons hotel ligt dit keer dicht bij de Holland Tunnel (Hampton Inn) en we kijken vanuit onze kamer pal op het Empire State building (we liggen op het 18de) en dus op een mooie skyline.
Alles gauw neergekwakt en dan hup ! Op weg naar Michèle, een vriendin die in New Jersey logeerde. Dus dat betekende dat we de PATH train moesten nemen, ook weer een nieuwe ervaring, vooral als ze niet zeggen waarheen die juist gaat, ttz, dat die van Hoboken niet rijdt omdat het Memorial Day is en je dus de PATH naar Newark moet nemen en onderweg overstappen! Duuuhhh! Het water liep intussen in straaltjes van mijn billen, want het is hier héét, en dan nog wat stress erbovenop! Gene zever! Een Finse sauna heeft er niets aan!
Maar zoals steeds zijn we er geraakt en hebben we dus ook wat rondgekuierd op New Jersey, een aanrader!! Dat gaan we nog doen!
Omdat we om half acht een reservatie hadden bij Spice Market in het Meatpacking District zijn we maar op tijd terug richting the City gegaan, alwaar we ons schromelijk in East en West gemist hebben en op het einde nóg maar eens een spurtje (lees: stukje snelwandelen) konden trekken richting restaurant.
Maar we zijn nog redelijk op tijd gearriveerd en hebben dan echt genoten (GENOTEN!!!) van de heerlijke dingen die op ons bord kwamen. Alleen zaten we daar pal onder een ventilator wat hébben die Amerikanen toch met dat onderkoelen?! Buiten was het 27°C of zo, wat wij een héérlijke zomeravond zouden noemen, neen, zij maken er dan een herfstachtige 19° van of zo pfff!
Daarna totaal in coma in ons bed gevallen (allee, ikke toch) vandaar dat de blog er niet meer bij kon.
Vanmorgen wakker geworden met de skyline van New York die weeral baadde in zomerzon, het belooft weer een hete dag te worden. Vandaag gaan we wat kuieren in het Financial District. Tot morgen!
Zodus, na de Harbour Cruise en de mislukte (ik ben er nóg niet over!) whale watching tour, moesten we dringend terug wat op temperatuur komen en de innerlijke mens wat sterken. Gelukkig waren we tijdens de boottocht bijna altijd op het bovenste dek gebleven, daar werd je wel totaal uit je jas en uit je vel geblazen (goed voor alle bacterieën die zich hardnekkig aan onze huid hadden gevestigd, die hebben het onderspit moeten delven!!), maar je moest er niet toezien hoe mensen spuugziek waren van de deining. We waren eventjes eens naar beneden gegaan om wat op te warmen, maar daar werd je danig mottig door de deining, dan maar liever vernikkelen van de kou!!!
Zodus middagmaal genuttigd, in het zonnetje bij Wagamama, zalig! Noedels slurpen en intussen genieten van het straat theater want het is dit weekend theater festival in Boston en sommige van die mannen (allee, eigenlijk allemaal) zijn echt wel de moeite!
Daarna nog wat gaan shoppen bij American Eagle Outfitters en bij Abercrombie! Maar deze winkel is met niets te vergelijken met het hectische, loeiharde, pikdonkere, niet te doene Abercrombie op 5th Avenue in New York! Hier kon je gewoon rondlopen zonder dat je spontaan iemand een lel op zijn gezicht wou geven! Zalig!
Na deze totaal nieuwe ervaring, richting hotel gewandeld, omgekleed en terug de stad in. Deze keer kwamen we eigenlijk puur per toeval in Little Italy terecht! En dat zullen we geweten hebben! Aan elk goed- Italiaans restaurant stonden rijen mensen te wachten (zoiets geloven ze niet in België!) en zelfs aan de lokale bakkerijen (pastry shops) stonden rijen dik aan te schuiven voor hun pateeke! Allee jong! Geloof je nu zoiets?!
We hebben het eens bekeken en zijn toen ergens binnengestesseld, alwaar we wel even moesten wachten op ons eten (linguine met seafood) en een overlauwe merlot, maar kom, het viel wel mee.
Terug naar het hotel gewandeld, langs plekjes waar mensen gezellig met een take away zaten te dineren. Want dat heb je hier wel hé: (en met hier bedoel ik eigenlijk de VS voor zover we die kennen) plekjes waar mensen gewoon kunnen zitten, tafeltje, stoeltjes, geen bar, je kan er vanalles en nog wat doen: portie schaken, boek lezen, uithaal eten verhapsjakken, gezellig keuvelen dat zou bij ons niet waar zijn, binnen de kortste keren staat daar dan ene en wa mag het zijn?!
Rond den tienen het bedje in en dodo in het prinses-op-de-erwt-bed waar ik net geen opstapje voor nodig heb!
29 mei 2011
Mensen, het dient gezegd: WIJ HOUDEN VAN BOSTON!! Wat een héérlijke stad! Véél minder gejaagd dan NYC, heel Europees, prachtige huizen, en maar dat is ons persoonlijke geluk: zalig weer!!
Vandaag ging de trip met de metro richting Back Bay, alwaar we eerst een heel gezond ontbijt van youghurt met vers fruit en granen en amandelschilfers hebben genuttigd. Nadien in de Prudential Tower de lift naar het 50ste namen voor een Sky Walk. Jammer dat het achter glas was en niet live zoals in het Empire State Building, maar het was dan weer héél rustig, dus genietend rondkuieren en heel groot Boston aanschouwen!
Na de Tower zijn we langs de First Christian Church gewandeld (en er even in rondgekeken ook) Voor de Church ligt een waterpartij van 2,5 keer een voetbalveld lang en ¾ keer breed, echt wel mooi, en dan nadien verder gewandeld in de prachtige straten van Back Bay alwaar duidelijk de beter bedeelden van de samenleving huizen! Teruggekomen langs Beacon Hill en even door het park naar de metro gewandeld. Die hebben we richting het stadsdeel Cambridge en de Harvard University genomen. Beetje rondgetaffeld in het universiteitsgebied, een dametje van 95 lentes de richting gevraagd, en haar meteen de straat over geholpen. Op de campus ook wat rondgelopen, die deed heel Brits aan, en er was duidelijk iets te doen geweest, waarschijnlijk Graduation day of zoiets, want het stond er vol met podia enzo. Voor het standbeeld van John Harvard (een Engelse predikant en eerste weldoener van een universiteit die de Harvard University werd genoemd.Hij wilde dat de helft van zijn geld, samen met zijn bibliotheek aan de recent opgerichte school gegeven zou worden. Zijn schenking verzekerde dat de instelling kon blijven werken. In tegenstelling tot wat men soms denkt is John Harvard niet de stichter van de Harvard University - met dank aan Wikipedia :o) ) en dan het illustere (lees: totààl debiele!!!!!) idee gehad (tkwam van mij!) om dat korte stukje naar de Longfellowbridge te wandelen.
Juist! We zijn nu nóg altijd aan het bekomen en mijn voeten schreeuwen luidkeels NEEEEEEE!! als ze mijn stapschoenen in het vizier krijgen! Fuck zeg! Wat een trip! Aan lunchen zijn we gewoon niet toegekomen wegens gebrek aan mogelijkheid, dus werd het een granenreep weggespoeld door een energie drankje en ik kan je zeggen: we hadden het nodig!!!
Uiteindelijk de Longfellow Bridge(ofte: peper- en zoutvat brug) bereikt en overgestoken, moesten we toch nog wel Beacon HILL over zeker?! Àààrrrggghhh! Onze reeds zwaar beproefde kuitjes smeekten om genade, die we dan prompt vonden middels een koel, fris Budweiserken en een Guinessken in een Irish pub hetgeen het leed een beetje kon doen vergeten (maar helemaal tot aan onze voeten is het niet geraakt!)
Een doucheke, de ontstellende ontdekking dat we wéér verbrand zijn!!, en we kunnen weeral op weg voor het avondmaal!
Onderweg nog even vertellen dat het mij is opgevallen hoeveel Aziaten en bij uitbreiding Indiërs hier rondlopen! Echt! En Boston is duidelijk het nieuwe homeland voor de Ieren, want je struikelt hier bijna over de Irish Pubs enzo. Dat zal hier ook wel ambiance zijn op Saint Patricks Day! Allee, nu dus even terug buiten om nog een laatste snuif Boston op te doen, want morgen zijn we hier weeral en zeer jammerlijk weg!
Ik ben al de hele tijd iets vergeten en op een dag, ik weet niet meer precies wanneer, kwam het allemaal terug: de Amerikaanse iet of wat openbare toiletten! Dzjieses!! Ik geraak er niet aan gewoon, aan die hele grote ruimte onder de deur, alwaar je mits enige lenigheid weliswaar en middels lichtjes door de knietjes gaan- heel makkelijk kan bekijken wat je buurvrouw zo allemaal aan het fotteren is! Trouwens, na de plas, is het ook kwestie van net niet voor die gigantische spleet in de deur te staan, want dan ziet iedereen wat je zoal in huis hebt! Raar volk, die Amerikaanders!!!
Zodus: na een nachtje heerlijk slapen in het torenhoge bed- ik voelde mij een beetje de prinses op de erwt, maar dan zonder erwt, maar met wollige, heerlijke matras en dito dekbed- hebben we ons klaargemaakt voor ons half dagje Whale watching.
Eerst hebben we ons een pleuris gezocht naar iets om te ontbijten en toen kregen we ineens overdaad, want we stootten op een marktje dat enkel eetkraampjes had. Heb ik trouwens al vermeld dat de mensen hier constant lijken te eten? Altijd wordt er hier gebunkerd en gesmikkeld en gesmakt, het is écht geen wonder dat die mensen hier zo stevig zijn (lees: moddervet) Dat heeft één groot voordeel: ik voel mij hier ok!! :o)
Zodus: na onze cholesterol nog een paar trapjes omhoog gejaagd te hebben, zijn we rustig richting Long Wharf gekuierd, alwaar onze zeestomer het ruime sop zou kiezen. We werden lichtjes een rij ingeforceerd en hadden dan ook nog geen keuze: op de foto gingen we! Duh!
Zo tegen iets na tienen kwam onze boot eraan gevaren en konden we aan boord. We gingen natuurlijk voor het beste uitzicht: helemaal bovenaan, dat we niet konden zitten wegens geen bankjes voorzien, namen we er dan maar bij.
Toen onze boot vertrok, rees het kippenvel in rijen van tien via onze benen naar onze nekharen, dus wij onze jas algauw aangestekt, had ik spijt dat we geen pots en handschoenen en sjaal en dikke fleece bijhadden!!!! Maar er waren ook mensen op de boot, die dachten dat walvissen spotten vanop de kant kon, met stillettos aan en een cavatje in de hand, want die stonden daar in hotpants, een flinterdun bloeske en hoge hakjes. Tjah
We waren de haven nog maar goed en wel uit, of we leken zo precies in de mouw van een grijze sweater te schuiven, alles werd grijs en je kon niet meer zien waar de zee in de lucht overging. En wind! En koud!! Toen er zon dik uur en driekwart voorbij was, begon er een deskundige hare uitleg door de micro te doen, waar we juist zaten en dat het gebied gekend was om zijn uitgebreid sea life, en dat er heel veel walvissen werden gespot enz, enz
Nu, allemaal goed en wel, maar WIJ HEBBEN GODMILJAAR GEEN ENE GEZIEN !!!!! nog geen mottige sardien kwam er langsgezwommen, laat staan een walvis of orka of dolfijn!
Fuk zeg!! Ja, ergens heel in de verte zagen we iets, wat leek op de uitademingsfontein van een walvis, maar aangezien de zee niet echt rustig was en er witte kopjes waren, kon dat evengoed een fata morgana zijn hé! Maar intussen was de mist weg en scheen de zon lekker, dus dat was een meevaller.
De kapitein begon toen lichtjes de kriebels te krijgen dat we al zo lang weg waren, Cape Cod was al in zicht (allemaal goed en wel maar geen walvis!!) en we moesten dus terug. En in het begin zag alles nog mooi blauw en fris, maar de haven vaarden we in al toeterend met een misthoorn, want je zag echt bijna niets. Vond er nog ne frisse het broodnodig om pal in de mist wat te gaan roeien! Die kerel was bijna overvaren!!! Sommige mensen
Eigenlijk waren we zowat verkleumd tot op het bot, en we waren blij om aan land te komen alwaar we een rain check kregen omdat we dus geen walvis of aanverwante gezien hadden. Maar wat zijn we daar nu mee?! Overmorgen vertrekken we al!
Trouwens, het lijkt een beetje aan ons te kleven: in Indonesië ging ik ooit op dolfijnen safari, geen één vermaledijd beest liet zich zien (ha nee, we stoven er met twintig motorboten op af, je zou voor minder stillekes op de bodem gaan liggen en wachten tot het over is!)
In India gingen we op tijgersafari, nog geen keutel gevonden daar!
En nu dit! Misschien is het toch een teken van God, dat wij niet gemaakt zijn om op safari te gaan!! J
Nu kruip ik in bed, morgen volgt de rest. Slaap lekker, xx
Een early rise vanmorgen, uitchecken, coffee-to-go meeritsen en dan richting Penn Station met de metro...als die al zou gereden hebben !!! Maar om zeven uur dus kennelijk nog niet, dus konden we beladen als muilezels- 6 (!!) blokken te voet richting Penn Station. En dankzij een vriendelijke New Yorker, zijn we geraakt waar we moesten zijn, anders hadden we nog lang kunnen zoeken!!Het dient trouwens gezegd: New Yorkers (en waarschijnlijk bij uitbreiding alle Amerikanen) zijn echt heel behulpzame mensen! Aangezien we zeker een half uur voor het vertrek aanwezig moesten zijn, zaten we ge kent ons!- al een dik uur te vroeg in het station, het zweet van het haasten in deze tropische temperaturen stond in onze schoenen en ook nog wat in hogere, niet nader te definiëren regionen.
Maar we waren snel waar we moesten zijn. En okee wat er dan volgt is te debiel voor woorden: niet vroeger dan een kwartier voor vertrek, komt het spoor van jouw trein op een bord, en van zodra het erop verschijnt, komt er een massale volksverhuizing op gang!!! F*ck zeg! Iedereen begint als een maf te koersen richting gate, alwaar je natuurlijk maar per persoon door kan. Ik heb de jonge vrouw voor mij bijna een lap gegeven, die blééf maar mensen laten doorgaan, waarschijnlijk een overdreven minderwaardigheidsgevoel, maar zeg kind! Wij willen ook nog ergens kunnen zitten hé!!!! Duuuhh! Dus lopen, in coupés loeren, doorbenen, nog eens loeren, pfff! Tegen het einde van de trein, toch maar op goed geluk een wagon ingestapt en wonder- daar nog lekker naast elkaar kunnen zitten!
Zie, dat vind ik dus stress voor den drol hé! In plaats van dat ze je een plek toekennen op je biljet net zoals in een vliegtuig, dan krijg je zo van die onvolwassen toestanden niet! Dan gaat iedereen rustig op zijn toegewezen plekje zitten. Enfin, soit, we zaten en dat was het voornaamste. Toen bleek dat onze trein een soortement van boemeltrein was! En eigenlijk leek hij zowat uit te bollen van station naar station. En héél af en toe vond de machinist zijn gaspedaal àààrrrggghh!Maar het uitzicht was mooi, we zaten gezellig in de trein een beetje te reizen, en ik ben nog een koffietje gaan halen in de restauratiewagen. Alwaar ik weer vriendelijk (!!) verwelkomd werd en alweer een totaal ongeïnteresseerde blik met dito beleefdheid naar mij toegeslingerd kreeg! ZEG! Wees blij dat je werk hebt en wees tenminste ewa beschaafd!!!!!!!
Na zon 4,5 uur zat onze trip erop, wij dus de metro in en richting Omni Parker House hotel
Jaaaaaawadde! Bitje poepsjiek hotel, zo nog echt ouwe glorie, héérlijk!! We voelen ons hier wel thuis, hoewel het Distrikt Hotel in NY meer ons ding was. We logeren nu ook maar op het 12de ipv op het 29ste de voorbije dagen . J
En dan ik zal het maar bekennen: Liefde op het eerste gezicht! Wat is Boston GEWELDIG!!! Heel Europees, redelijk klein, zalig!!! En het stralende superweer dat maar blijft aanhouden maakt het natuurlijk compleet!!! GENIETEN!!
Onze eerste wandeling leidde ons naar a place where everybody knows your name de Cheers bar!! Daar een Guiness geslurpt, en gezien waar Norms place aan de bar was, de indiaan aan den ingang bekeken, en dan naar boven, waar de set van de Cheers bar was nagedaan Aaaahhhh, nostalgie!!!
Rondgeslenterd in het prachtige park en in de stad, douche genomen en dan richting Long Wharf voor het diner. Eerst alweer een superlekkere cocktail geslurpt. En ik wil nu niet zagen, maar dat ijs altijd hé!!!! Miljaar toch! Dat knotst tegen je tanden, krijg je pijnscheuten, krijg je niet lekker je drankje binnen, zucht! Maar toch juhum hoor!
En toen mochten we gaan zitten aan onze tafel. Mijn gerecht was rauwe tonijn met soyasaus, alleen waren ze de soyasaus vergeten. En zon droge tonijn binnensjikken was ook niet de bedoeling, allee, ik heb zon half uur gewacht op wat saus. Intussen de ober, nog een ober en uiteindelijk de baas aan mijn bord, zich uitputtend in verontschuldigingen en hij zou de helft van mijn maaltijd betalen. Beetje nadien, nog eens verontschuldigen, want het duurde veel te lang, hij zou mijn hele hap betalen niet slecht!
Nadien zijn we voldaan en tevreden naar het hotel gewandeld, in het keihoge en vééééél te smalle bed gekropen en nu dus maffen, want morgen is het de Grote Walvisdag!! Jeuj!!!
Onze laatste dag in New York (deze week) Ik zit hier, bovenop het heerlijke, zachte, fluffy, gewèldige-ik-neem-het-mee-naar-huis!!!- bed van ons hotel, gewoon om terug wat leven in of beter uit mijn voeten te krijgen!! Pffff!Ik heb het gevoel dat ik op olifantenpootjes rondbagger, maar het was elke stap waard!
Want vandaag zijn we naar het hoge noorden lees: Harlem- getrokken voor een wandeling uit ons 100% New York-boekje. Maar laat me beginnen bij het begin: we waren weer redelijk vroeg wakker en ogen dicht blijven knijpen, daar trapte het lijf deze keer niet meer in, dus maar opgestaan, douche genomen en wijle weg. Ik in de hal van het hotel nog algauw een coffee-to-go meegeritst, kon ik ook eens uit zon bekertje met een dekseltje op met een teutje drinken, gelijk dechten!! Dan de metro in echt, wij hier in 40th Street hebben de langste aanloop naar het perron die we tot hiertoe al meegemaakt hebben! Das hier miljaar bijna de Meir afbaggeren alvorens ge aan uwen trein zijt! Dus das altijd een goed opwarmertje..
Uitgestapt all the way in Harlem! Het was alsof je ergens in een total ander deel van Amerika zat of zelfs gewoon in Engeland of zo! Zo heerlijk rustig (ok, we waren ook redelijk vroeg daar, maar toch) en zo mooi Allee,t is te zeggen: in het begin toch. We hebben door Astor Row gekuierd (130 W Street), de enige bakstenen huizen in Harlem met houten verandas, zon echte Amerikaanse porch, zoals in de film )gebouwd in 1880, ze waren zelfs nog mooier dan sommige huizen in The Village. Er waren huizen, met zo van die kelderappartementen, maar ipv dat ze zon mottige donkere dumpsters zijn, waren deze netjes en schoon, opgefleurd met bloemen en planten of zelfs tuinmeubelen.
Het was wel zo, dat we zo ongeveer de enige bleekneuzen waren die er rondliepen, maar we voelden ons niet onveilig of zo (het was ook de Bronx niet hé!)
Alleen dat moeten daar allemaal nachtraven zijn, want nergens een plekje om te ontbijten en ons beerken begon al stilaan te grommen. Dan maar in een superpropere Deli een heel gezonde smoothie gaan halen en die smààkte!! Er wou zelfs een oud meneerke met handschoenen aan- dat één zielig fleske in een zak steken, hij was duidelijk de professionele inlader! Koddig, maar het moest natuurlijk niet, die fles was sneller leeg dan dat ze gekocht was!
En ondertussen zwalpten en zigzagden we rustig verder door Harlem, begeleid door een stràlende zon en een verfrissend windje! Heerlijk! We kwamen door Strivers Row (W 138th Str) met huizen die gebouwd waren voor welgestelde blanken, en in de tijd dat alles nog met paard en kar vervoerd werd. Op sommige hekken staat nog walk your horses te lezen, en dat wordt nog altijd mooi terug bijgeschilderd. Strivers sloeg op ambitieuze zwarte Amerikanen.
Sommige straten in Harlem hebben namen van zwarte vrijheidsstrijders:Malcolm X, Adam Clayton Powell, Martin Luther,
Stilaan voerde onze weg ons meer en meer richting Central Park, maar dan moesten we eerst nog door de Carnotstraat dzjieses f Christ!! Wat je dààr allemaal ziet! Woorden schieten gewoon tekort! Hoedje af voor die zwarten, die zich soms aanstekken alsof ze meedoen in een toneelstuk, of die er niet om malen dat hun jeans vijf maten te klein is en alles er als een muffin over puilt, of je steekt krulspelden in je haar, trekt ze er nadien uit en laat die rolletjes in rijtjes langs je schedel lopen. We hebben ook al een paar dames gezien die eruit zien als een roofdier, met nagels van zeker drie-vier centimeter! Bweurrek!! Je wil niet weten wat daar allemaal onder huist !! En hoe doen die in godsname de afwas???
Om even te ontsnappen aan de drukte (en vooral onze voetjes even te laten bekomen) zijn we bij gebrek aan beter, écht dan een Starbucks binnengewipt voor een ontbijt. Dedees moest natuurlijk ook het obligate plaske doen, dus naar het toilet, dat vacant was OMG!!!!! Eerste beeld dat mijn oog trof: een zwarte,oudere meneer, met zijn hemd open, bolle koffie-met-melk buik, op de pot, het allerbeste van zichzelf te geven, gehuld in een walm om u tegen te zeggen (ik botste er boenk op!!) en met een blik van : ik zit hier wel hé! Jàààà doe dan misschien de deur op slot??!!!
Wij dus terug buiten en dan verder, langs Columbia University (alwaar Obama nog gestudeerd heeft) en dan in een Italiaanse Deli (ok, we hadden het kunnen weten) een heerlijke ciabatta met prosciutto en tomaat en mozarella laten ineenflansen- to-go, maar dan deed die mens er nog een flinke geut olie met azijn(!!!) op!!!
Toch bij nader inzicht en al smikkelend- hééééééééél lekker hoor! En vooral het bankje deed deugd! We hebben alweer zigzaggend- heel Central Park doorwandeld, en ondertussen een heleboel wandelaars, fietsers en joggers tegengekomen. En ik kan jullie zeggen: ik loop volgens Marc een bitje raar, maar wat voor rare vogels we zijn tegengekomen een mens zou bijna wensen dat hij een camera op zijn hoofd bevestigd had!!! Je hebt de stoere zeven mijls reuzen, die lopen alsof ze een T-Rex zijn, met zware stappen die indruk maken, je hebt de huppelaars, die dénken dat ze lichtvoetig lopen maar zich overloos belachelijk maken omdat ze eigenlijk debielig huppelen! Je hebt ook de ik-heb-er-nog-ergens-een-stuk-inzitten-joggers, eum dat spreekt voor zich, je hebt de doodlopers, de halve wandelaars, de echte atleten, de wannabee-joggers, de strak-in-het-vel lopers en de ik-laat-het-rustig-allemaal-wobbelen-joggers héééééérlijk!
Ook nog halfweg gestuit op een paartje dat elkaar zodanig aan het opvrijen was, dat het bijna genânt was om er voorbij te komen. Zeg!! Doetdathuishé!
Na Central Park hebben we ons even in de Apple Store gestort. Ààààààrrrrggghhhh! Wàt een drukte zeg!! Elke computer/I-pad/Mac Air/ was ingenomen en ook alle mensen die er werkten. Even onze mail gecheckt, en dan maar terug doorgegaan, het was ietske te druk!
En wegens bestellingen voor Abercrombie en Fitch hebben we ook die duik gewaagd Voor ondergetekende GEEN goed idee na een hele dag lopen en niet al teveel eten en dikke dorst. FFS!!!! MOET die muziek daar loeihard staan?! MOETEN er nu perse domme kalveren de doorgang versperren als je naar boven wil?! (want als je iets vraagt weten ze van niets!!!) en waarom geven ze een kledingstuk een naam op internet maar vind je er geen bal van terug in de winkel?!Ik werd er begot aggressief van! Conclusie: joors troelie is niet écht een die-hard fan van A&F, vooral niet als ze moe is en ze niet vindt wat ze zou moeten vinden, alle mooie mensen en six packs ten spijt (ergerlijk, want die laten je nog eens extra voelen dat je er niet uitziet zoals zou moeten!)
Het was toen DRINGEND tijd om de innerlijke mens wat van vocht te voorzien, dus doken we Europa Café binnen voor een drankje en vonden we when in Rome en hebben we er een dikke, zwarte, met pure chocoladedruppels belegde en LOODZWARE muffin verhaptsjakt àlle calorieën die we er vandaag moeizaam hebben afgemarcheerd in één smak er terug aan!
Even naar het hotel, douche genomen en dan hupla, terug het New Yorkse avondleven in op zoek naar avondeten. En dat hebben we gevonden!!! Bij 5 Napkin Burgers!! Eerst een cocktailke omdat de tafel nog niet klaar was (instant tipsy) en dan pffff! Vlees, broodje, kaas, uiringen, frietjes, bacon, véél teveel, véél te zwaar, maar ju-hùm! Om nooit meer te doen maar wel van te genieten op het moment zelf! De zaak was duidelijk in een oud slachthuis, met haken en weegschalen en een lopende band .heel sfeervol, heel VOL ook (leek wel een kiekenskot) maar de moeite.
Terug in de kamer, zak ingepakt want morgen trekken we noordwaarts, richting Boston.
Slaapwel iedereen, het is nu 22:10 en hoog tijd om de oogjes te sluiten!
Zodus: we vonden het wel een leuk idee om een stevige stapdag te beëindigen met een beetje lezen in Bryant Park, dat niet zover van ons hotel ligt en dat supergezellig is en de Ginger Margarita van de eerste namiddag had goeie herinneringen op onze tong achtergelaten... Bij het stekje van Southwest aangekomen, zagen we dat dit duidelijk the place to be was, het stond er afgeladen vol met New Yorkse al dan niet yuppen die er na het werk kwamen socialisen. Fijn zo! Wij gingen ons daar niet tussen wringen, dus Marc koos een plekje aan de tafeltjes en ik ging aanschuiven voor de drank. Alwaar ik weer mocht meemaken, dat ik lichtjes doorzichtig of zelfs onzichtbaar begin te worden! Maar uiteindelijk had ik mijn drankje (en niet eens zelf mogen kiezen of ik drinkgeld gaf of niet, ze kwakten het gewoon bij de rekening!!) en toog naar Marc. Echter dat was zonder de zwarte man gerekend die zowat op wacht staat aan de"uitgang" van het domeintje van het kraam, ik mocht er niet af, ik moest en zou met mijn drinken binnen blijven. Redeneren hielp niet en een scène schoppen is ook zo debiel, dus schoven we braaf op onze stappen terug (allee, braaf, luidop mopperend en kneutend van dat het een schande was enzo!) Een slinkse poging om er aan de andere kant af te stappen, mislukte evenzeer onder het alziend oog van een andere buitenwipper...pfff! Nadien zakte de nikkel: je mag in dit park (en ik denk in geen enkel park hier) alcohol drinken, alleen dus maar in de bar alwaar lekker aperitieven in de buitenlucht op dat moment gelijk staat als het "haringen-in-een-tonnetje-gevoel" maar soit. Dus om te vermijden dat je door de parkpolitie wordt opgepakt, moet het dus "binnenskamers" of beter "binnenslinten" gebeuren. Nadien toch nog wat mensjes gekeken en wat gelezen zalig! Het is ook zon heerlijk zomerweer hier!
We beslisten om maar een stuk pizza te gaan eten bij een tentje op de hoek van de straat van het hotel, er staat altijd volk (dus die pizzas krijgen niet de kans om slecht te worden) en je kan al een stuk hebben voor 1$, het moet niet altijd hoogculinair zijn nietwaar!
En toen werden we getrakteerd op weer een portie New Yorkse gastvrijheid en vriendelijkheid de pepperoni stukken werden op een papieren bordje gekwakt, nog voor mijn hand mijn portemonnee raakte, werd er al luid néééééxt!! geroepen en kreeg ik de meest onverschillige, komt er nog wat van-blik die ik gezien heb! Zeg!!
Qua sfeer en gezelligheid scoort dit een 1, maar de cuisson was wel ok en het eten was zelfs lekker!!
En dan is het zover: onze reis naar New York staat voor de deur! Gedurende maanden hebben we links en rechts tips en tricks gesprokkeld en in een document gestoken en dat slepen we nu met ons mee, vastbesloten om een heleboel hoekjes en plekjes te ontdekken, die we vorige keer in onze haast om toch zeker alle highlights te zien, gemist hebben.
En deze keer willen we ook meer GENIETEN van New York, ons eens ergens zetten en de wereld aan ons voorbij zien gaan, gewoon..rustig
Dat begon vanmorgen al iets minder rustig, want je denkt dan wel dat je onwijs vroeg uit je bed komt, maar na de douche bleek er nog maar bitter weinig tijd over om te eten/rustig de auto in te laden/nog eens een toerke-als-laatste-check door het huis te lopen/ de paar resterende aardbeien uit de tuin van Marc zijn ouders op te smikkelen, laat staan een deugddoend tasje koffie te slurpen
Maar soit, een tikje na het afgesproken uur stonden we bij Joris, onderweg nog feilloos (??!!) een fietser ontwijkend (khad hem gewoon niet gezien!!) en konden we onze trip écht beginnen. Een hogere macht had de rust op de snelweg zeker in de hand, want we hadden maar een piepklein accordeonfiletje, het vernoemen niet waard en waren iets na zeven reeds op de luchthaven. Afscheid genomen, beetje uit frak gebibberd en dan naar de incheck, alwaar we aan een heus verhoor werden onderworpen: zijn jullie getrouwd? Reizen jullie samen (neen, ik heb die man hier gewoon opgepikt, hij zag er leuk uit en moest dezelfde richting uit!), hebben jullie je bagage zelf ingepakt (tjah, mijn eunuch had een zenuwinzinking en moest rusten), hebben jullie iets bij dat als wapen kan gebruikt worden (méns, je kan tegenwoordig met bijna alles iemand de hoek om helpen, een goeie snok met mijn bh kan het wonder al verrichten!!) enfin soit, we werden goedgekeurd en wel bevonden en mochten dus onze rugzakken gaan afgeven.
Zo de eerste hindernis was dus al vlekkeloos genomen. Dat riep om een feestelijk kopje van de elitair chique en zwaar overprijsde (in Zaventem is het nóg duurder!) Starbucks koffie! Deze keer was mijn beker wel tot de rand gevuld,in tegenstelling tot een paar maanden geleden toen Katrien ons trakteerde en mijn koffie zich heel nederig verschool onder een massieve laag schuim alwaar er dan een zielig stroompjekoffie overbleef, maar als je dat ontdekt, is het te laat om nog te gaan klagen natuurlijk, want voor hetzelfde geld heb je je al een pleuris geslurpt aan het extra gouden vocht en wil je gewoon een refill !!) soit, vol dus! J
Dan maar langs de immer sfeervolle krantenwinkel alwaar je rug tegen rug langs de rekken kan schuifelen tot je je favoriete (of toch iets dat ermee door kan) tijdschrift gevonden hebt. En de tocht kan verder gezet worden, langs de lachebekjes van de douane ok, het is vroeg, maar zeg! Een beetje vriendelijkheid ?
Alvorens ons in het pretparkachtig afgezet loopparcours van de security check te begeven, hebben we eerst nog ons stukje frangipane taart verorberd, ju-hùm! En toen konden we er tegen. Maar wonder boven wonder verliep alles vlot, de machine floot zelfs niet toen ik erdoor kwam, het grootste bewijs dat je eens de veertig gepasseerd- op je weg naar beneden bent! Als je zelfs al niet meer door een machine wordt opgemerkt!!!!
Deze keer hebben we aan de gate geen rare vogels gezien, die met koptelefoon op hun Argentijnse tango of andere Zuidamerikaanse heupbewegingen aan het oefenen waren, toch zonde, want dat was wel een billenkletser!!
En toen mochten we dan eindelijk onze stalen vogel in ook al een oud beestje zelle!! We hadden al prompt spijt dat we op onze zak gezeten hadden bij de boeking, want dit is zeker geen British Airways! Om te beginnen, hangt de tv in het midden van de gang, om de drie meter, een jemelle is dus onmisbaar! Het geluid, mmmjah alsof het door de atmosfeer wordt gefilterd, dus een bitje een kwelling voor het oor, maar kom. Toen werd er omgeroepen dat er beverages and food for sale waren! Kregen we prompt allebei een kramp, maar die was maar van korte aard, want de vriendelijke steward, met haar dat duidelijk een eigen leven leidt, kwam ons al vragen wat voor drankje we wilden. Eum American Airlines hé, dus geen sterke drank, daar ging mijn obligate en supergewaardeerde G&Ttje!!! L koffie dan maar zeker? Ging gewèldig samen met de zoute crackers (zo werd beloofd op het pakje) Echter, volgens mij waren dit vermomde mottebollen, gebakken en gepekeld, bweurrek!!!
Maar het middagmaaltje maakte ook weer dat ongemak goed: Marc nam een pasta en ik de kip (ook vergezeld van overdone pasta, ik denk dat je zon al dente niet echt kan houden in de warme bakken van een vliegtuig, vandaar ), vergezeld van een soort tucjes (jum en ik heb er twee want Marc lust dat niet!!), een broodje met zaadjes, en een totaal opgepoeft zakje met een granenkoek in (denken we, nog niet durven openen, bang dat het ontploft!!)
En voila zie, we waren helemaal voldaan. Af en toe flitste de fasten seatbelts aan en leek het alsof we over verkeersdrempels donderden, maar kom aangezien het vliegtuig bijlange niet vol zat, hebben we onze vriend op de derde stoel vaarwel gezegd, en zijn we op de rij achter hem gekropen, véél meer plek!
Maar koud! Koud in dat vliegtuig! En zoals gezegd: a bumpy ride Maar goed aangekomen in JFK airport en na wat gesukkel ook op de juiste metro beland. Het hotel ligt redelijk dicht bij Time Square en het Theatre district en was: omg zalig luxueus! We liggen op de 29ste (!!!) verdieping en het lijkt hier heel rustig, vijf kamers per verdieping. Als je uit het raam krijgt, bekruipen de koude rillingen je ruggegraat, maar voor de rest is het superdeluxe buiten gehoorafstand van eventuele zatte New Yorkers en ander gespuis!
Marc een korte broek aan en een t-shirt en wijle weg, richting Bryant Park alwaar we heerlijk onder de bomen een Ginger Margarita hebben genuttigd, die prompt in het koppeke ging zitten (wat wil je? Toen was het ook al zowat kwart voor elf s avonds Belgische tijd), nog een kijkje genomen in de bibliotheek (prachtig) en wat rondgewandeld.
De temperatuur hier is superzuiders! Gemakkelijk 30°C, heerlijk (bitje doef wel!) en we genieten er echt van, maar je wil niet in deze stad zijn als het over de 35°C is!!
En vanavond gaan eten in Hells Kitchen, ons lichtblauw betaald, maar het was dan toch een eerste maaltijd die we eens goed deden, ipv anders, als we altijd wel ergens in een toeristenval trappen! Nog even naar de waterfront gewandeld en dan terug richting 40th street, alwaar het bedje letterlijk- gespreid was: chocolaatje, weersvoorspelling en dekbed teruggeslagen aaaaahhh!
In New Yo-hork!! Zingt Alicia Keys, en het liedje zit al de hele dag in mijn hoofd, wat een héérlijke stad! Je kan hier gewoon jezelf zijn, ook al betekent dat, dat je met een pluim in je gat en met een knalgroene bloes op een pimpelpaarse rok met rubberen laarzen loopt (écht, hebben we meer dan ééns gezien vandaag!), niemand kijkt ervan op. Iedereen beent gewoon door in zijn haastige, typisch New Yorkse ritme.
Mensen, nu gaat dedees slapen, bij ons is het inmiddels 3:10 en mijn ogen beginnen echt wel pijn te doen. Slaap lekker!
Het vervelende aan naar de US reizen is, dat je boenk in de nacht wakker wordt, omdat het dan jouw eigenste opstaan uur is Dus het was een kwestie van stijf de oogjes dicht houden en te hopen dat Klaasken nog eens langs kwam. Dat is redelijk ok gelukt, af en toe verstoord door de airco die opsprong elke keer als je je in bed omdraaide en daardoor warme lucht liet ontsnappen (zo leek het toch) Maar wel héérlijk geslapen in een zalig bedje! Het leek wel of we omgeven waren door dons, zo comfortabel en zacht. Tjah, een duur hotel, maar toch zijn geld wel dik waard hoor! Rond achten togen we richting Greenwich Village, alwaar we op het terras van een Italiaans restaurantje een heerlijk ontbijt verorberd hebben: Marc een eitje op zijn Italiaans: boemvol verse groenten en kruiden en aan twee kanten gebakken, ik hield het bij een kom granola met vers fruit (blauwe bessen, frambozen en zwarte bessen) en youghurt. Lékker!! De granola hier is met niets te vergelijken, dus mag ik niet vergeten van mee te nemen naar huis.
Aaaaah, (verzaligde zucht) wat is Greenwich Village toch gezellig en mooi!!! Nadien door Washington Square Park gewandeld, langs the Row (een rij mooie herenhuizen), en verder naar Union Square en de Green Market, zoooo gezellig!! Dit is hier echt wel dé plek om je verse groenten en fruit te komen halen! Je kan zelfs zakjes vullen met de groenten die je wil eten, zodat je geen zeven zakken met allemaal verschillende slasoorten moet kopen zoals bij ons! Wat een geweldig idee!
Na Tompkins Square Park alwaar er een uitdeling van eten en kleding voor de daklozen aan de gang was- zijn we met de metro naar Canal Street gegaan en dan terug bovengronds verdergemarcheerd richting Nobu restaurant,wereldberoemd, dus daar moesten we naartoe hé! Ook wel een belevenis, want we hebben er sushi en sashimi en Miso soep gegeten, lekkeueueueuer! Nu kunnen we daar ook weeral over meepraten zie!
Dan de metro terug in richting 14th Street (ik kan mij hier nog altijd niet oriënteren, al maar goed dat ik een levende gps bijheb, alhoewel hij daarstraks even gemankeerd heeft en we een bitje te veel naar het zuiden zaten J) richting de High Line. Dat was ook echt heel mooi, echt de moeite! Zo mooi aangeplant en dan het uitzicht:tussen twee gebouwen in, kon je in de verte het Vrijheidsbeeld zien. Ja dat had toch wel wat!Teruggekomen via Gansevoort street en daar wat gekwijld aan de winkels van Diane Von Furstenberg, Steve McQueen, Stella McCartney, Hugo Boss en de Apple Store!
Het was nog wel een stukje van daar naar het hotel, onze benen begonnen stilaan pijn te doen, maar het is veel te mooi weer om in die donkere metro te duiken, dus: stappen maar! Intussen kwam de stoom bijna uit onze tenen en waren onze zolen minstens een centimeter afgesleten, maar we hebben echt een boel toffe dingen gezien hier en dat allemaal onder een stralende zon, felblauwe hemel en een temperatuurtje van zon 28°C, wat kan een mens nog meer wensen?
Seffens gaan we terug richting Bryant Park en gaan we daar een beetje chillenen misschien nog zon lekker Ginger-aperitiefke slurpen, woehoe!! J daar wordt een mens gelukkig van zie!
Waar we gaan eten zal nog af te wachten zijn van de honger en de goesting, dus zal ik dit maar al posten.
en we zijn weeral bijna weg zie! Nog één keer slapen en we steken terug de grote plas over richting The Big Apple, om daar nog eens een stevige knauw uit te nemen! Rugzakken gepakt, alle laatste dingen klaargelegd, afscheid genomen van ouders en wij zijn er klaar voor! Nog eerst een nachtje (hopelijk goed!) slapen en ...let's hear it for New Yo-hork!! woehoeoe!! Blij dat jullie weer meelezen... benieuwd wat deze reis ons zal brengen. Heel veel plezier en tot gauw!
Zoveel kilometers hebben we er in het totaal opzitten
Maar wat een toffe reis, wat een heerlijk land, wat een zalig klimaat en een interessante diversiteit aan culturen, landschappen,manieren van rijden en gedragen, eten,
En in heel Italië hadden we goeie, brede (!) bedden met goeie kussens, dat was vroeger ook anders.
Onderweg kwamen we volgende liedjes regelmatig tegen, die ons nu de komende weken ook altijd aan de vakantie zullen laten herinneren: Alejandro van Lady Gaga (duidelijk de tophit van de zomer ginder) en Te Amo van Rihanna (gezongen op haar eigen luie lome manier, paste het wonderwel in de hele sfeer) en We zijn hier nu toch van Yevgueni, niet omdat ze het daar op de radio speelden, maar omdat het door een foutje in mijn Ipod-programmatie telkens als eerste op de radio in de auto kwam. Deze zin hebben we dan ook dikwijls gebruikt om algauw nog iets ergens in de buurt of zo te bezoeken.
Het is ons opgevallen dat er enorm veel gerookt wordt in Italië, door alle leeftijden, mannen en vrouwen (en het lijkt wel vrouwen nog meer). Binnen mag je niet roken, maar als het buiten 25°C is, wie wil er dan rookvrij binnen zitten?!
De zoete ontbijten zullen ons nog lang bijstaan, het is niet te geloven hoeveel zoetigheid die mensen s morgens kennelijk tof vinden. Er staan hele tààrten op het buffet hé?! Zoals ik al ergens schreef: heerlijk in de namiddag bij de koffie, maar toch niet s morgens?! Soit, kennelijk in Italië wel, dus when in Rome en probeer nadien de schade wat te beperken.
Italië heeft vooral in het zuiden en het zuidoosten- zalige ongerepte kusten, met rotsen, verstopte baaitjes, diepblauwe zee, piepkleine stranden, heel, heel mooi! Zo moet het zijn, maar jammer genoeg vinden de betonfavorieten dat er op die prachtige plekjes zo nodig een hotel of villa of zo moet staan en daarom is de Amalfitaanse kust een ellende op langs te rijden, want er is veel te weinig plek tussen berg en zee, en veel teveel autos en bromfietsen en ander gemotoriseerd gewemel. Daardoor heeft ook die kant ons niet zo erg bekoord en eerder een beetje afgeschrikt (totaal onterecht, we zullen eens in mei moeten terugkomen, als de horden toeristen er nog niet zijn, om de echte schoonheid te bewonderen ipv met angstzweet tussen de billen en een kramp van de stress, die steile baantjes en haarspeldbochten op en af te rijden)
Het is nu ook heel duidelijk dat de Willempies zich in concentraties voortbewegen en eigenlijk het sterkst geconcentreerd zijn rond de westkust. Je kan je niet op zoiets voorbereiden, want het zijn eigenlijk bijna indische grootstad-situaties!Ze komen echt van alle kanten, dus als je even wil uitwijken omdat er iemand zijn deur opengooit of te ver uit een zijstraat komt, is de kans groot dat je er ene te stekken hebt! En je moet dan héél goed uitkijken of ze stampen richting je wagen en voor je het weet, heb je een deuk om u tegen te zeggen en is Willempie verdwenen in de massa!
Parkeren wordt -vanaf Rome ongeveer- ook iets heel fascinerends: als je je auto niet mooi langsheen de stoeprand kan zetten, of als hij niet helemaal in het gat past waarin je hem kwijt wil, dan zet je hem toch gewoon schuin? Of dwars?
Of je parkeert rustig dubbel in een straat waar je elkaar nauwelijks kan dwarsen als je even om een krantje moet en nog even een klapke wil doen met de eigenaar van de Tabacco.
En eigenlijk wat een heerlijke verdraagzaamheid ! Wij hier in het noorden (en ook in meer noordelijk Italië) kunnen nog een boel leren van de rustige manier van doen van de zuiderlingen. (OK, eerlijk is eerlijk, heb ook tot op mijn tandvlees gezeten in een postkantoor waar ik enkel een paar postzegels nodig had en men alle tijd van de wereld had om met de dame voor mij de laatste roddels nog even door te nemen )
Maarwij hebben geen enkel ongeval gezien, hoewel er ongebreideld tussen twee baanvakken in wordt gereden (zo van: hm, wat zou ik nu kiezen? Links? Rechts lijkt beter neen, toch maar links), of waar tegen een boer-met-tractor-snelheid wordt gesjokkeld of waar de aangegeven maximum snelheid als MINIMUM snelheid wordt beschouwd! Das óók een manier om het te bekijken natuurlijk!! Neen, naast ellendige gatrijders, zijn Italianen eigenlijk galante chauffeurs. Ze komen wel ongegeneerd uit zijbaantjes gevlogen, maar als ze dan zien, dat je niet wil stoppen, is dat ook goed. En stop je wel, des te beter!
En zo zou ik nog wel even kunnen verdergaan. Maar punt is, dat we van dit land met zijn grote verschillen houden. En we begrijpen ook een beetje die heerlijke schwung en elegantie, want het moet toch zalig zijn om te wonen midden tussen kunstwerken van vroeger? In van die schattige dorpjes met mooie piazzas? of met uitzicht op de mooie Toscaanse heuvels?
En hop ik ben weer vertrokken .
Dankjewel dat je mee wou lezen, hopelijk heb je er een beetje plezier aan gehad, wij vonden het tof dat jullie onze trip meevolgden en genieten nu nog een beetje na .
Na een verkwikkend nachtje waarin de Immodium en de Enterol hun werk deden, zijn we iets na zessen opgestaan, hebben de auto reisklaar gemaakt (lees: volgestouwd) en zijn gaan ontbijten.
Jammer genoeg was de koffie ook in dit hotel niet echt iets om over naar huis te schrijven. Echt, de lekkerste koffie drink je gewoon in een bar of patisserie, maar niet in de hotels, op dat gebied is het volgens mij overal ter wereld hetzelfde!
Een stralende zon en een prachtig blauwe hemel vergezelden ons bijna de hele dag, heerlijk is het, op die manier naar huis terugkeren! We hebben maar een kleine twee kilometer file aan de Gottard tunnel gehad, dus dat viel goed mee. Na de Gottard hebben we van plaats verwisseld, want ikben niet zo straf in tunnels duuuhhh!! Even niet nagedacht, want wat heeft Zwitserland? Bergen ja, en hoe geraak je daar voorbij? Erover of erdoor! Dus heb ik een massa tunnels mogen doorsjesen, maar das niet erg hoor: ogen dicht en gas geven en je bent er zó door! (kdenkweldak geflitst ben in één van die Zwitserse molspijpen )
Af en toe werden we wat opgehouden door wegenwerken, maar voor de rest liep alles heel vlot en waren we om 18:25 uur thuis, na tien uren en twintig minuten onderweg te zijn geweest.
We hebben zon 975 km afgereden vanuit Bergamo naar huis, alwaar een stralende zon en een proper gepoetst huis vol met bloemen ons verwelkomde, en waar het gazon twee kontjes hoog staat.
Vandaag was het een eerste stap huiswaarts en omdat we Como al verschillende keren gezien hebben, vonden we Bergamo wel een leuke, zij het iets verder van huis gelegen, vertrekpunt. Onderweg, ietsje na Brescia, zijn we even gestopt aan het Lago dIseo, hetgeen ons door Ilaria was aanbevolen en waarom niet? Onder het motto We zijn hier nu toch, kunnen we beter nog de mooie dingen onderweg even meepikken. (Als we dat écht zouden doen voor alle mooie plekjes, waren we nóg drie weken zoet!)
Het Lago d Iseo is een gletsjermeer, prachtig gelegen tussen hoge bergen en een staalblauwe hemel met een stralende zon gaven het meer een diepblauwe kleur. Daar nog een temperatuurke bij van rond de 26°C moet ik nog meer zeggen? Alleen jammer dat je bijna nergens echt AAN het meer kon geraken, er was teveel bebouwing en geen rechtstreekse toegang tot het meer. Dat is wel een beetje knudde.
Midden in het meer ligt een eilandje, maar best heel groot en nog een paar kleintjes, en op ééntje staat een kasteeltje, heel pittoresk! We zijn er niet naartoe gegaan, dat zou teveel tijd in beslag genomen hebben.
Iets hoger dan het Lago, was er een eigenaardigheidje te zien: de elfen van het woud, rotsformaties, of moet ik zeggen: pieken, met bovenop een rotsblok balancerend. Heel mooi en heel Cappadocië-achtig. En dat lag er zomaar, boenk, midden tegen de berg, voor de rest bomen en groen enzo, maar dan ineens dit mooi stukje landschap. Of hoe erosie schitterend kan zijn!
Toen zetten we onze trip verder naar Bergamo. We hebben een Art&Hotel geboekt, buiten Bergamo maar heel dichtbij de oprit van de snelweg en eigenlijk ook niet ver van de luchthaven, maar dat hoor je hier binnen absoluut niet en dan zijn we morgen snel vertrokken.
Even onze spullen uitgeladen, voorraad voor de trip ingeslagen in de Carrefour achter de hoek (!) en dan naar Bergamo gereden. We hebben onze auto in de benedenstad geparkeerd en dan met de funicolare (het kabelbaantje) naar boven, keischattig! Toch altijd weer een zucht van verlichting als we veilig boven aankomen, want er moest maar eens zon kabelke springen hé! Dan rammen we met een loeivaart naar beneden!!! (zei deze vrolijke en optimistische Francine!)
Bergamo is heel liefelijk, met een prachtig en heel gezellig Piazza Vecchia en een hele mooie, beetje overdonderende, want keivolgeschilderde en met beeldjes behangen duomo.
We hebben onze laatste cappuccino-in-Italië-op-een-mooi-terrasje gedronken (en amai mijn voeten, 6EUR begot voor twee taskes koffie en dan nog zonder koekske hé!)
En hebben nog wat verder gekuierd.
En toen is er een spelbrekertje op komen dagen in de vorm van buikkrampen en is onze laatste avond een beetje in mineur en in de badkamer geëindigd, maar das niet erg, dan gaan we extra vroeg slapen en zijn we hopelijk morgen fris als een vis. We gaan vroeg ontbijten (7 uur is vroeg genoeg, want zonder eten wil ik niet vertrekken) en dan terug de ongeveer 1000 kilometers wegknauwen.
En dan schrijf ik zondag als alles goed afgelopen is en we goed en wel thuis zijn- mijn eindbeschouwing
We werden wakker onder een stralende zon (nu ja, onder is een beetje overdreven want we slapen in een hotelkamertje dat best gezellig is, maar waar er nauwelijks daglicht binnenkomt..)
Na een veel te zoet ontbijt wegens gebrek aan beter, zijn we richting Ferrara gereden, een dik half uurtje van Bologna.
Mannenlief!!! Wat een stad weeral ! om te beginnen: geen knetterende, voorbijflitsende brommertjes met bijpassende Willempies, maar FIETSEN! Deze stad fietst begot!
Heerlijk!! Alleen bitje gevaarlijk als je bijna op zon voorwiel terecht komt want er wordt heel weinig gebeld.
Zo rustig, zo heerlijk kalm, zooooo mooi! Dit is nu eens een stad naar mijn hart zie! Klein, maar gezellig!
Midden in de oude stad ligt de duomo, die toch ook weer iets heel speciaals is, uitgevoerd in wit en groene marmer, met leeuwkes uit de middeleeuwen voor de kerk (en Marc die zich moest beheersen om er niet op te kruipen!)
In beide ingangen zaten oude vrouwtjes te bedelen, hetgeen mij altijd prompt een slecht gevoel geeft en mij nog empathischer maakt en dus in de beurs doet tasten, hetgeen soms voer is voor filosofische gesprekken met mijn betere helft
Wat verderop in de stad, ligt (maar écht PAL MIDDEN in de stad hé!) de burcht van de familie dEste, compleet met donkere, koude, totaal griezelige en vreselijke dungeons waar mensen ingegooid werden om eigenlijk gewoon weg te rotten! Gezellige boel moet het daar geweest zijn! En niet één deur om de gevangenen op hun plek te houden hé, neen: drie knoerten van deuren met gigantische grendels waar ze volgens mij met zn tweeën aan moesten sleuren om hem op slot te krijgen. Niet te doen! Het was voorwaar een wrede tijd, dien tijd
Maar de opeenvolgende bewonders van de burcht waren ook kunstminnend, want een boel van hun vertrekken waren helemaal volgeschilderd (van zen hadden ze toen nog niet gehoord, al die schilderijen springen gewoon in je nek als je binnenkomt!!!)
Als lunch hebben we een heerlijk warm broodje met rucola, mozarella, tomaat en prosciutto crudo gegeten in een lieflijk zijstraatje en hebben nog wat rondgekuierd, nog een cappuccinootje op het terras van El Leone dOro en we waren klaar om te vertrekken!
Toen viel onze nikkel,dat we iemand kennen tegen Modena, Ilara, die we in India hebben leren kennen, jaren geleden. Zodus: wij richting Modena.Wat een heerlijk weerzien! Zij heeft een winkel met etnische meubelen, juwelen, gebruiksvoorwerpen en was heel blij om ons nog eens terug te zien. Aangezien ze morgen naar een beurs in Milaan moet, zijn we wijselijk niet blijven eten, zodat ze nog een beetje een rustige inpak-avond kon hebben.
Als avondmaal zijn we beland in het restaurant naast het hotel en daar hebben we ons buikje weeral bolrond gegeten aan veel te lekkere dingen. (mosselen, salade caprese met veel teveel mozarella, en tris di pasta de mare, ook weer veeeeeel teveel) Eten in een Italiaans restaurant is als jezelf midden op de markt zetten: zon gekakel en lawaai, maar heel leuk om in het oog te houden!
Ook dit dagje is weeral voorbijgevlogen, en is intussen weeral een heerlijke herinnering. Morgen gaat het richting Bergamo, onze allerlaatste stop in dit geweldige land!
Xxx
Ps: voor de rokers onder jullie: dit is echt wel the place to be! Zoveel mensen die hier roken, dat is niet normaal! Maar er worden ook veel van die superdunne sigaretten opgerookt. Beetje raar.
De zon scheen stralend toen we wakker werden, hoewel het vannacht een danige plens gedaan heeft! Onze view uit de room was in elk geval schitterend!
Na een ontbijt met vezels want muesli, fruit, groffe pistoleetjes- nog even de receptionist lastig gevallen om toch maar internet te kunnen gebruiken. De man, volgens mij een rechtstreekse afstammeling van de Etrusken, zon speciaal gezicht dat die had! Een hele lange rechte neus, maar geen piekneus hé, eerder zo ene van op de frescos enzo. En hij had iets droevigs à la Nicolas Cage, best wel een speciale kerel. Enfin, hij heeft toch moeite gedaan zodat we toch heel eventjes op booking.com een hotel in Bologna konden boeken en toen viel het spel er terug uit! Geweldig!
Maar nu zitten we internet-gewijs niet veel beter, the hotel offers free wifi in the rooms, jàààààààààà!! Als dat werkt hé!Het wordt lichtjes irritant en sukkelachtig als je alle vijf botten van het net wordt gezwierd als je aan het bloggen bent, maar ze hebben mij niet meer liggen hoor, ik tokkel eerst de hele raison in Word, want heb al een paar keer teveel de hele rits nog eens kunnen schrijven! Duuuh!
Zodus, wij op trot naar Bologna. Zijn we daar onderweg getrakteerd door een stortbui!!! Jongenslievendeugd! We zijn maar snel de snelweg af gereden tot het een beetje minder werd, want de lucht was pikzwart, het leek wel avond!
Tegen dat we in het hotel arriveerden was alles redelijk opgeklaard, nog geen zon, maar dat was niet erg. Wij dus op weg naar de stad.
En wat voor een stad! Dit was vroeger duidelijk een rijke stad met een cultureel verleden, want het heeft grote, brede lanen, het centrum is autoluw (pas op, dat wil vooral NIET zeggen, dat er geen verkeer is, maar je kan tenminste de straat oversteken zonder dat ze je broek afrijden!)
En dan zagen we de prachtige gebouwen op de Piazza Majore, een hele mooie Neptunus-fontein, jammer genoeg was de duomo ingepakt wegens renovatie, dan hangen ze daar een doek voor die bedrukt is met hoe hij er normaal gezien uitziet. Da s wel tof, maar het vervangt het echte natuurlijk niet! Het Piazza is één van de mooiste van Italië en dat kunnen we alleen maar bijtreden! Van de zijkant houdt een paus het hele plein met arendsblik in het oog, bijgestaan door een jeep-met-militairen die er de hele dag rondjes reed en de politie.(Joost mag weten waarom)
Liep er ook nog een equivalent van de dorpsidioot rond (allee, das een beetje oneerbiedig, maar bij de man zat een klein steekje los denk ik) die zwaar aan het oreren was over amfetamines en hospitalen en kleine kinderen en Amerika, geen mens die luisterde, maar dat deerde hem niet echt, want de trappen van de duomo zaten vol mensen en dat was publiek genoeg en allicht zou er wel iemand de boodschap begrijpen.
Bologna is weer iets helemaal anders dan wat we tot hiertoe gezien hebben, er zijn enorm veel arcades met winkeltjes onder, middeleeuwse huizen, palazzos, pleintjes en de bibliotheek! Wat een juweel is dat zeg! Helemaal vol met middeleeuwse graffiti, heel indrukwekkend!! Dat vroeg om een cappuccino om even bij te komen op een leuk terrasje.
Na nog een hapje, zijn we terug richting hotel gereden, morgen steken we onze neus richting Ferrara!
Aangezien ik dit heb zitten typen gisterenavond in een hotel dat free Wifi had aangeboden maar het uiteindelijk niet had, zullen jullie dit niet krijgen zoals gewoonlijk, maar een beetje later, nu dus. Soit het zij zo, we kunnen er niets aan veranderen.
Vanmorgen door een stralende zon gewekt, dus dat beloofde voor vandaag! De trip ging via Cortona naar Urbino, weg uit Toscane/Umbrië naar de Marken, een streek die totaal onbekend is voor ons.
Cortona een oude Etruskische stad, met een hoog cultureel gehalte en niet vergeven van de toeristen. De berggeit in ons kon zich weer helemaal uitleven want dit stadje was weer keisteil tegen de bergwand geprangd, dus de kuitjes moesten hun uiterste best doen, de bilspieren idem dito. Wat bezielt mensen toch om op zon steile berg te gaan wonen?!
Maar eens boven was het wel weer geweldig hoor! Wat een gezellige stad! Zoals gezegd: niet platgelopen door toeristen, en cultureler dan pakweg Montepulciano of Pienza. Heerlijk flaneren (allee, in een hoek van 45° dan !) in die oude stad. We kwamen aan de duomo waar toeristen kennelijk wilden trouwen, en er was een soort van algemene repetitie met de getuigen enzo, koddig! Waarschijnlijk was de bruid Italiaans en de rest sprak Engels en volgde schoontjes alle aanwijzingen.
Zo hebben wij regelmatig een extra kadootje zie, gewoon, door ergens op het juiste moment te zijn das tof!
We hebben nog een heel leuk gesprek gehad met Megan, een jonge vrouw uit Kansas in USA die hier was gekomen om architectuur te studeren en op een Italiaan verliefd was geworden en er nu al zeven jaar woonde. Heel gezellig!
Na Cortona hebben we een blitzbezoek gebracht aan Urbania waar we tevergeefs de schedels en knoken-kerk hebben gezocht, even gestopt aan een kerkhof omdat die hier zo anders zijn als bij ons en dan doorgereden naar het einddoel van vandaag: Urbino.
Onze spullen in het hotel gedropt (met een room-with-a-view, heerlijk!) en dan de stad gaan verkennen.
Jongenslievendeugd! Wat een heerlijke stad is dit! Een studentenstad ook, maar ik denk dat de unifs nog niet begonnen zijn, want er flaneerden wel heel veel jonge mensen rond, maar die zagen er nog ietske te ontspannen en vakantie uit om al les te hebben!
Ik kan eigenlijk de sfeer die hier hangt niet zo goed beschrijven: rustig, kalm, vredig, niet platgelopen, prachtige duomo en tot de verbeelding sprekende palazzos, mooie pleinen, een beetje de sfeer van Siena eigenlijk maar toch weer een tikje anders.
Tegen een uur of zes, hebben we heerlijk geaperitiefd op het Plaza-mas-tu-vu, duidelijk DE plek om te zien en gezien te worden! En we werden naast een heerlijke cocktail- nog verwend met een boel hapjes ook!
Zucht .wat kan het leven toch simpelweg zalig zijn!
De jonge mensen hier, kopen gewoon een 75cl fles bier, nestelen zich op het plein of onder de arcaden of aan de fontein en maken er een gezellige boel van. Tof om te zien!
We hebben ons lange tijd heerlijk bezig gehouden met mensjes kijken, maar toen wou ons inwendig mensje toch ook wel wat, en hebben we een restaurantje gezocht.
Na het kort-maar-lekker eten, zijn we terug stilletjesaan afgezakt naar het hotel.
Voor morgen is het reisdoel Bologna, maar omdat we dus geen internet hebben, kunnen we ook geen hotel boeken, lichtjes knudde
Hey iedereen! Vandaag gingen we het heel rustig aan doen en wat luieren aan het zwembad, maar eerst nog een beetje de omgeving verkennen.
En hebben we daar toch wel weer een bijouke ontdekt zeker?! (allee, ontdekt is niet echt het woord, want kennelijk kent de halve wereld dit stadje al, gezien het aantal toeristen dat er rondhoste!) PIENZA heet het stadje en het is een pareltje! Stad van paus Pius II en stukje werelderfgoed.Toen de paus aan de macht kwam besloot hij om zijn geboortedorp te verbouwen volgens de stedenbouwkundige idealen van die tijd en zo een klein juweel te creëren. En jongenslievendeugd! Is die mens daarin geslaagd zeg! Helemaal opgetrokken in de typische gelige steen uit de buurt, hetgeen het een allercharmantste indruk geeft.
Pienza is ook bekend (waarschijnlijk de hele buurt hier) om de pecorino kaas en dat was in sommige straatjes danig te merken! Maar aangezien we nog een aantal dagen hier rondtoeren, is het niet te doen om kaas mee te brengen, als we niet willen dat die in onze nek springt als we thuis aankomen!
Na Pienza hebben we nog een schitterend stadje bezocht: Montepulciano.
Eigenlijk is deze hele streek hier zoals een schatkamer die er sprankelend en schitterend uitziet als geheel en waarin allemaal verschillende kleine doosjes liggen en in elk doosje zit een ander mooi juweel. Dat zijn dan de dorpen en stadjes waarmee de streek bezaaid ligt.
Trouwens, gewoon rondrijden hier is een lust voor het oog, het lijkt wel een lappendeken dat iemand argeloos heeft uitgespreid, maar waarin geen enkel mottig of afgesleten lapje zit.
Onze laatste bestemming was het Trasimeense meer, het vierde grootste meer van Italië en toch maar maximum 7 meter diep.
We hebben wat rond gewandeld maar verdreven door de horden muggen zijn we redelijk snel naar de auto teruggekeerd, en dat was geen minuut te vroeg want toen kregen we een stevige plensbui op onze kop!
Donder en bliksem en gietende regen was ons deel voor de komende twee uren. Dus zat er niets anders op dan een dutje te doen (ik) en wat te lezen (Marc)
Toen het zonneke zich terug liet zien, heeft Marc nog even een plonske gedaan, maar ik voelde me niet direct geroepen om in dat ijskoude water te springen, brrr!!
Straks naar beneden voor het avondeten heel handig zon restaurant aan het logement!- en dan zit ook deze dag er weer op!
Hopelijk zien we morgen meer zon, maar voor woensdag ziet het er niet al te schitterend uit, dan wordt heel de dag regen voorspeld zouden dat die wolken zijn die in de maand augustus hardnekkig boven België bleven hangen?!
We zien wel wat het wordt, aan het weer kunnen we toch niets veranderen.
Aaaaaahhhhhh (gelukzalige zucht) wat is dit toch een heerlijk land!! Na nog een frisse snuif berglucht van hoog boven in de Abruzzen, hebben we de snelweg terug genomen om een hele hoop kilometers te vreten richting Umbrië/Toscanië.
Onze eerste stop was Cività di Bagnoregio ofte de Cività morte, een gouden tip van Maggie (dankjewel! ) Dit is een dorpje dat zoals zoveel dorpen hier- hoog bovenop een tufstenenrots is gebouwd, het enige probleem is, dat het nogal waait en regent over de eeuwen heen met het gevolg, dat dit dorp stilaan geïsoleerd geraakt op een afbrokkelende rots en nu enkel nog te bereiken is via een brug, waar enkel voetgangers en bromfietsen over kunnen (en natuurlijk ook fietsen, maarreu zó steil, das voor die met billen van staal!!) Natuurlijk een beetje als Bokrijk en trulli-land: heel toeristisch en het was ook wel zondag gisteren, dus heel veel mensen op de wandel. Sommige dames vinden plateauschoenen het ideale schoeisel voor zon uitstapjes
Wij hadden onze auto geparkeerd aan de andere kant van het dorp, dus na de klim was het nog een hele stap ook! Duhhh! Maar allee, dat compenseerde dan de autorit van ervoor.
Omdat we zo dicht bij Orvieto waren, hebben we die stad ook nog maar eens bezocht en een onmiddellijk gevoel van welbehagen overviel ons. Heerlijk toch! Want hier geen knetterende brommerkes en voorbijflitsende koekedozen, maar gewoon rust (allee, das relatief natuurlijk, want toch nog best een boel mensen)
Heerlijk gegeten in een kleine trattoria achter een hoekje waar we zowaar bediend werden door een jonge vrouw uit Antwerpen (of all places!) en die nu voor een maand of drie haar vriend was gevolgd naar Orvieto, maar wel dingen als de Kloosterstraat en de Nationalestraat miste, ondanks het mooie weer en de prachtige stad Orvieto en het Hele Italiaanse Gebeuren.
Nog eens vol bewondering gestaan voor de onwaarschijnlijk mooie Duomo waar je makkelijk uren naar kan staan kijken en dan terug geslenterd naar onze auto, likkend aan een ijsje.Wat kan het leven toch mooi zijn (grijns)
Maar toen kwam de kat op de koord. We hadden het adres van ons volgend hotel, we hadden zelfs de coördinaten, dus niets kon er misgaan en toen was de brug opgebroken!!!
Fu-hùùùck! We hebben prachtig gesight-seed in het Toscaans/Umbrische land, mooie dingen gezien, genoten van kleine dorpjes en wegjes en na ongeveer drie kwartier vonden we het toch wel zeker?! En wat is het hier mooi! I Chiara is een verbouwde hoeve met gastenkamers en een soort van appartementjes en een zwembad en hier blijven we dus twee nachten, om even wat bij te komen. We rijden seffens naar Montepulciano en langs het Lago Trasimeno en wat we zo nog tegenkomen onderweg.
We hebben net ontbeten en ik zit hier nu op het terrasje in een pril zonnetje (want het is een beetje drommig en dus nog niet heet)
Toch nog even iets over het ontbijt hier: je krijgt hier geen vezels noch granen, maar wel een overdaad aan suikers: taart, cake, confituur, soesjes, koffiekoeken, croissants, een beetje veel van het goede en voor ons een rare gewoonte. Wij zijn niet zon zoet-eters s morgens. In de namiddag zou mij dat wel smaken, met een zjatsje kaffee.
Een fijne werkdag voor jullie en tot straks of morgenvroeg.xxx
Door een stralend zonneke gewekt, en dan op een terras met uitzicht op de zee en de heuvels in de buurt een superlekker ontbijtje genuttigd: sapje, croissants, foccacia, mevrouw kwam nog met taart maar dat hebben we vriendelijk geweigerd, druiven, koekjes, mmmm! Heerlijk zo in het ochtendzonneke! Dit was met superstip het mooiste uitzicht- ontbijt dat we hebben gehad!
Na het uitchecken en de dead ride, zijn we richting Péschici gereden en nadien over een weg die tussen zee en meer loopt en puur per ongeluk zijn we op een betoverend uitzicht gebotst: een meer waar een boel hele rare netten hingen en waar mensen aan het vissen waren. Dat meer lag vol met appels en stukjes tomaat en er hingen van die langwerpige netten vol mosselen (kwist niet dat mosselen zich met tomaat/appel voerden?) Indrukwekkend mooi!
En toen zijn we Puglia uitgereden de Molise in heel kort- en dan de Abruzzen binnen. Alwaar we in Fossacesia de traboccohebben gezien (of toch wat er nog van rest) dit zijn een soort van houten staketsels waarmee gevist werd, maar die zijn fascinerend mooi en dat hebben ze gelukkig net op tijd ingezien en er toch nog een paar van de sloop gered!
Na een beetje baaldag gisteren en vandaag wegrijden van de zee, vonden we dat we een paar uurtjes strand hadden verdiend: hééééééééééérlijk! Dat licht blauw groene van die Adriatische zee is onwezenlijk, dus daar moesten we eens inplonsen! Heel zout, en vooral ook heel pijnlijk, want we moesten over een boel keien en keitjes peddelen alvorens met onze teentjes in zacht zand te kunnen wroeten. Dus elegant naar zee schrijden zat er niet in, integendeel Na onze zon-absorbtie, zijn we de snelweg opgereden richting Sulmona met een tussenstop in Scanno.
Goh DAT was nu nog eens de moeite waard zie! Hoog in de bergen (wat zoeken die mensen daar toch?!) met een schitterend bergmeer, een middeleeuws stadje waar de oude vrouwen nog met lange zwarte rokken en een mutske op het hoofd (en onwezenlijk strakke billen, zonder twijfel want ook hier weer niets dan steile straten ) wat zaten te kletsen of te haken of zo.
We hadden het geluk op een pas getrouwd koppeltje te botsen,dat poseerde voor fotos; altijd leuk om zoiets te zien. De huwelijkswagen was een schattig Fiatje uit de jaren 50, dus spek voor Marc zijn bek!
Na Scanno was het weer een geweldig potje zoeken naar het hotel, maar ook dat werd uiteindelijk ook gevonden en een avondje Sulmona rondde de dag af. Nu hebben we ook eens de zaterdag avond passegiata meegemaakt. Alle, maar echt alle mensen van de stad flaneerden in de grote laan, en we waren verbaasd om zoveel jongeren hier te zien, want het is hier toch keihoog in de bergen (hoewel, de zee is maar een half uurtje snelweg veraf)
Nu gaan we de Abruzzen verder doorrijden en dan richting Umbrië.
Gisteren had de zon een off-dagje en wij daardoor idem dito. Alles ziet er anders uit als het bewolkt is, en dan zijn die mooie huizen-met-gouden-gloed ook plotsklaps een stuk minder aantrekkelijk!
Maar goed, geen gezaag noch gezever, we kunnen er toch niets aan doen, dus maken we er maar het beste van!
Eerst reden we naar Castel del Monte, wat betekende dat we trulli-land achter ons lieten. Castel del Monte is niet echt een kasteel in de letterlijke zin van het woord, noch een klooster noch kerk, de bouwheer had iets met het cijfer 8, omdat dat staat voor de verbinding tussen hemel en aarde. Vandaar dat hij het kasteel liet bouwen in de vorm van een achthoek, met acht verdiepingen en acht torens bitje bizar maar heel fascinerend. Jammer dat het regende toen we eraan kwamen, want het kasteel is in heel lichte steen gemaakt en met het zonneke erop zou dat een mooi effect gehad hebben. Soit, wij er binnen, was er net een tentoonstelling over de (verboden) liefde in de schilderkunst, dus dat was twee vliegen in één klap! Het ware nóg leuker geweest als die Italianen hun uitlegjes bij dingen ook eens in een andere taal zouden willen zetten!
Van Castel del Monte was het een hele heksentoer om terug op de snelweg te geraken, want het was nog voormiddag en de autos en scooters, flitsten om ons heenj dat het niet meer normaal was!
Het gekke is, vanaf 13:00 uur ongeveer valt alles hier plat, dan lijken mierennesten van dorpen ineens totaal uitgestorven, geen kat meer op straat, alle winkels potdicht (behalve restaurants en cafeetjes), en dan is het ideaal om doortochten te ondernemen want voor de siësta of erna, dat is in drukkere steden bijna een zelfmoordpoging!
Lichtjes over onze toeren, kwamen we dan eindelijk bij de snelweg, nooit gedacht dat ik dat een rustige plek zou vinden!!
Van Castel del Monte zijn we naar Monte Sant Angelo gereden, vergezeld van een steeds dikker wordend wolkendek en temperaturen die duidelijk Belgisch waren, brr!
Monte Sant Angelo is een bedevaartsplek hoog in de bergen (waar anders????!!) waar iemand de aartsengel Michaël in een grot (waar anders?!) heeft zien verschijnen. Sindsdien is er dus een heiligdom in die grot, bitje bedompt, bitje kriepie zelfs, maar allemaal heel devoot, er mocht alleen maar gefezeld en gebeden worden, de nonnetjes hielden er toezicht op
Ik vraag mij dan af: wat deed die gast in godsname zo diep in een grot bovenop een keihoge berg? Je zou van minder een delirium krijgen!
Omdat we daarboven op de bergen, bijna uit onze fleece bibberden, zijn we maar terug onze auto ingesprongen en naar beneden gereden, door het Foresta Umbra richting Vieste.
Ongelofelijk hoe weinig toeristisch dat hier allemaal is, tis te zeggen: wel Italiaanse toeristen, maar nauwelijks andere. En de kusten hier zijn nog zo prachtig ongerept, met bossen en olfijfgaarden en wijngaarden en geen hoogbouw (trouwens, nauwelijks bouw!)en dat blauw van de zee ..een mens zou er lyrisch van worden!!
Dat lyrische duurde echter niet zo lang, want onze gps kende het adres van ons hotel/bungalowpark niet! Nondemille, maar plantrekkers als we zijn, hebben we het toch gevonden, keihoog bovenop een berg. Mannekes!!! Dat zijn hier geen opritjes meer hoor! De inrit van Residentie Maresol leek op het omhoog getrokken worden maar het dan zelf doen- van een rollercoaster! Àààrrrggghhh! Hier wonen zou weer wat voor mij zijn, dan had ik een auto met rupsbanden nodig ! Éen ding is wel zo: ik zou hier een jaar moeten komen wonen, dan heb ik geen Fit Flops of Masai technologie of wat dan ook nodig: die strakke billen komen er zó wel van altijd maar steil bergop en af te huppelen! Het complex wordt gerund door een flamboyante dame, die ook nog een restaurant en spa wil installeren, in Italiaans-frans hebben we gezellig gekeuveld en toen warme broek aan getrokken en de oude stad in en nog een hapje gegeten. We zijn ook voorbij een superkleurrijk marktje gekomen, waar de aan elkaar geregen pepers hingen te drogen, waar van die maffe bollen/zakjes hingen die kaas bleken te zijn, waar verschillende soorten kruiden onze neus prikkelden en waar er heel veel soorten pasta en de plaatselijke olie werden verkocht. We hebben dan maar sofort een voorraad olijfolie ingeslagen, ha ja, we zijn hier nu in het land van de olie!
En dan terug naar onze slaapplek, al maar goed dat Marc zon prima chauffeur is, want als ik die steile hellingen zou op moeten dan zou je mij horen tot bij jullie!
Italië 2024
 "Sad"){kind=icon}
 "Razz"){kind=icon}
 "Cool"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Shocked"){kind=icon}
 "Twisted Evil"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
 "Evil or Very Mad"){kind=icon}
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
