Telkens wanneer het mooi weer is, warm, komt de gedachte bij me op om eens een fietsvakantie te houden. Naar het Noorden van Frankrijk. Eventueel tot in Picardië. Maar tot nu toe is het nog niet het moment geweest. Ofwel kosten voor de verbouwingen, ofwel wachten op aannemers. Maar ik heb nu toch al wat boeken van de bib in huis gehaald. Om routes te plannen. Want er moet nogal wat gepland worden. Routes, B&B, campings, bezienswaardigheden en vooral de route's aanpassen waar er oorlogskerkhoven te bezichtigen zijn. Als het ooit zo ver is dan moet ik ook wat materiaal aanschaffen. Sterke fietszakken en zo. Regenkledij. Mocht ik dit eens kunnen doen, dan zou dit echt de kroon zijn op het werk, het vele werk hier aan het huis. Tegelijkertijd besef ik dat het wel zwaar zou zijn, ik zou niet al te lange routes mogen voorzien. Ofwel met de trein en fiets reizen naar een vertrekpunt in Frankrijk en dan van daar terugkeren. Maar het liefst zou ik van hier vertrekken. Het lijkt me een enorme uitdaging. En een overwinning. Ik heb de indruk dat mijn leven soms te gemakkelijk geworden is.Ik weet het... raar om dat te zeggen... Maar ik kan het kortweg zo samenvatten, de eerste helft van mijn leven heb ik tegen nogal wat moeten opboksen, en nu moet ik dat nog miniem doen. Een mens wordt dat zo rap gewend dat alles goed gaat. En ik heb de indruk dat je dan minder kunt genieten en blij zijn. Ik zou het ook bewust alleen doen, zo'n fietsvakantie. Als een vorm van kluizen, maar toch wel eens wat mensen zien, op afstand dan. Maar altijd kom je wel iemand tegen die blijft hangen. En die voor altijd een leuke herinnering blijft.
Verder plannen dus... En dromen... Ooit doe ik het wel...
Het waren weer drukke tijden hier in de stad waar ik woon. En daarmee bedoel ik, het waren de jaarlijkse koopdagen. Maar dat is niks voor mij. Als ik weet dat er zoveel volk naar 't stad komt dan maak ik dat ik zeker niet naar daar moet in die dagen. Ik fietste er even langs om vlug iets van boodschappen te halen en wat zag ik? De politie was boete's aan het uitschrijven voor auto's die geparkeerd stonden op de fietsbaan. Het was weliswaar een straat waar geen verkeer door kon door de koopdagen en de vele standjes maar ja, op een fietsbaan mag je nu eenmaal niet parkeren. Het is eigenlijk ook erg. Ik noem het luiheid. Als men een straat of 3 verder parkeert waar er wel parking is, is het 5 minuten stappen. Is dat dan echt teveel? Het is een beetje zoals gaan fitnessen en met de auto tot vlak voor de fitness toekomen. In plaats van te fietsen of te stappen. Dan zou je toch al opgewarmd zijn?
Geef mij maar de rust, de natuur en wat cultuur. Deze namiddag ben ik dan ook naar een ambachtenmarkt geweest in een landelijk dorpje niet zo ver van hier. Er stond ook iemand die potten maakte. En ik mocht het zelf eens proberen, een pak klei en draaien maar. Mijn eerst zelfgemaakte pot dus. En het was rustig in het dorp en toch wat volk, genoeg maar niet teveel. En wat orgelmuziek maakte het helemaal af. Ik heb er van genoten.
Het loopt niet zo vlot als verwacht, de verdere afwerking van het huis. Ja... Het is niet omdat ik zeg tegen aannemers dat ze mogen komen ze daar ook onmiddelijk staan. Er is ook een groot verschil tussen de aannemers. Iemand die alleen werkt en heel veel werk heeft kan natuurlijk het vele werk niet aan. Diegene die de douche en badkamer moet betegelen heeft zoveel werk dat hij maar ten vroegste in september kan komen. Zoek dan een andere zou je kunnen zeggen. En neen, dat doe ik niet, want een inloopbare douche aanleggen op de juiste manier dat kan niet iedereen. Ik heb het al voorgehad met de vorige dat het volledig verkeerd was en er dus vochtproblemen van komen. Dus wacht ik liever tot iemand kan komen die een goeie referentie heeft. De leidingen die moeten verlegd worden is nog maar voor de helft gerealiseerd en de douche moet ook nog voorbereid worden met een waterwerende doek. Daarvoor is het weer wachten op de aannemer van het sanitair. De keukenbouwer is daarnet geweest om alles nog eens op te meten en alles nog eens te overlopen. Nog wat kleine wijzigingen aangebracht en op 1 en 2 sept. zouden ze de keuken komen plaatsen. Nu hopen dat ik de oude kan verkopen via het internet.
Voor de rest is het wachten en dromen. Ik moet nog wat schilderwerken doen in mijn zoon zijn kamer maar het lukt allemaal niet zo goed meer zoals een paar jaar geleden. De moed is wat minder na die paar jaar zelf klussen aan het huis.
Soms heb ik wat meer buiklast maar ik steek het op de stress van het regelen en het opjagen. Het liefste wat ik doe is er op uit trekken zodat ik niet geconfronteerd wordt met het onafgewerkte huis. Maar er moeten nu eenmaal ook dingen gebeuren in het huis, kuisen en koken en opruimen. Of ik ga zwemmen om te onstressen. L bengt me ook fleur in het leven, door hem zie ik het altijd weer meer zitten. Hij is me zo lief...
Binnen een dag of 2 geven ze warmer weer uit, dat werkt positief op het gemoed.
Op politiek terrein zijn de voorspellingen uitgekomen. Voor het eerst heb ik het gevoel dat er nu eens een redelijk gewone mens de voorkeur van vele mensen wegdraagt. Maar alleen zal hij nooit kunnen regeren natuurlijk. Hopelijk begint het weer niet van voor af aan. Wordt het communitair probleem opgelost en kunnen ze zich dan eens met de echte problemen bezighouden.
In mijn huis probeer ik voor het moment kleine dingen in orde te krijgen. Een nieuwe kleerkast voor in mijn zoon zijn kamer. Ik heb ze in elkaar gestoken maar voor de deuren te bevestigen moet ik wat hulp hebben. Die hulp komt wel maar even wachten. Ik heb ongeveer een datum voor het installeren van de nieuwe keuken. Komende zondag komt de keukenplaatser nog eens alles exact opmeten. Ik zet dan de oude keuken op het internet om te verkopen. Het is wel moeilijk om daarvoor een prijs te bepalen. Ik zal er mij nog eens moeten voor neerzetten en goed nadenken. Deze week zou de eerste aannemer een dag komen om de voorbereidingen te doen in de badkamer. Leidingen verleggen en de douche wat uitkappen om de EPDM doek aan te brengen en de afvoer ook wat verplaatsen. Maar is nog afwachten of het wel deze week zal zijn. Met de aannemers, het is niet het werk dat ze hebben, dat gaat wel meestal vlot, maar het is om ze hier te krijgen. Dat is altijd het probleem. Maar het is natuurlijk zo, als de ene niet begint kan de ander die moet volgen niet beginnen en zo schuift het maar op. De volgende weken zal het weer heel veel zijn van; dingen verplaatsen, stof opkuisen en alles opkuisen en terugzetten. En toch zou ik niet elders willen verblijven. Mijn huis is echt mijn biotoop en als ik het even niet zie zitten dan trek ik mij even terug in mijn slaapkamer. Ik zorg dat die altijd opgeruimd blijft, dan heb ik een rustpunt in het huis.
Ondanks mijn ziekte en de soms mindere perioden besef ik dat ik wel een goed leven heb. Ik heb de vrijheid om te doen en laten wat ik wil, en moet bvb. geen verlof nemen voor aannemers die komen werken. Ook al mis ik de structuur soms teveel van uit werken gaan. Maar het is wel zo als je weer opbouwt in het leven, en je leven steeds betert in alle opzichten, je het gevoel krijgt dat je aan het eindpunt geraakt en dat het niet veel beter meer kan worden. En dan verlies je dat grote doel. Want je doel heb je intussen bereikt. Nieuwe doelen moeten dan in de plaats komen en die heb ik wel maar daar kom ik nog op terug.
Een paar jaar geleden heb ik proberen terug studeren. Ik heb een jaar de opleiding maatschappelijk assistent gevolgd in de hogeschool. Ik ben dit gestopt omdat ik tegelijkertijd een huis kocht en het moest verbouwd worden en ik kon het onmogelijk combineren. Maar in dat ene jaar heb ik ontzettend veel geleerd. Een docent vertelde over de behoeftenpyramide van Maslow. Hij zei dat als je niet voldaan bent in de onderste laag je niet kan doorstoten naar de volgende. De onderste laag is een lichamelijke behoefte. Je wil het warm hebben je wil eten als je honger hebt. De volgende laag is de behoefte aan veiligheid en zekerheid. Daarna de behoefte aan sociaal contact. Enz. De docent vertelde dat je maar kan doorstoten naar een hogere behoefte als de vorige voldaan is. Maar er zijn uitzonderingen zei hij. En daarmee bedoelde hij dat iemand die bvb niet voldaan is in zijn lichamelijke behoeften of zich niet veilig voelt toch eventueel doorstoot naar een hogere behoefte bvb.zichzelf ontplooien. Maar daar kom ik later nog op terug zei hij toen. Maar ik maakte het jaar niet af en dus ben ik het nooit te weten gekomen. Het houdt mij nu al een paar jaar bezig. Weet er iemand het antwoord? Stuur me dan een bericht aub.
Ik las dit weekend het artikel in de morgen over Emilie, Laetitia en Lauren die verleden jaar op 11 november aangereden zijn door een chauffeur die onder invloed was. Meer bepaald, het waren 2 ouderparen die getuigden. Het heeft me diep geraakt. Vooral het stuk waar één van de ouders de laatste uren beschreven van hun dochter. Emilie is nog gereanimeerd maar nadien bleek dat het geen nut meer had. De ouders werden geroepen en er stonden ook drie kameraden die haar wilden bezoeken. De ouders zeiden tegen die kameraden dat het einde in zicht kwam voor hun dochter. Die kameraden zijn beginnen sms'en. Emilie is gestorven omringd door veertig, vijftig vrienden. De anesthesist vroeg nog of hij die grote groep jongeren niet moest wegsturen. Maar nee, dat wilden de ouders niet .Ondanks het gegeven moet het toch een afscheid geweest zijn met een schoonheid in zich. Niet alleen.
Dat beeld, ik zie het zo voor mij, het moet enorm geweest zijn. De machines die piepen. Tussen die vrienden stonden ook toekomstige dokters. Wat dat voor hen moet betekend hebben dus...
En dan... Ik heb zelf een dochter die ook studente op de universiteit is. Die ook heel veel met de fiets op weg is. Die al twee keer gevallen is met haar fiets tussen het drukke stadsverkeer. Alleen schaafwonden. Gelukkig. Maar wel met druk voorbijrazend verkeer. Je mag er niet aan denken... En dan nog... Een zoon die aan het leren auto-rijden is. Ik kan me niet voorstellen dat hij ooit onder invloed zou auto-rijden. Hij drinkt nu bijna niet. Gaat niet zoveel uit zelfs. Hij houdt het graag rustig. Maar toch...
Je doet je best om hun de juiste waarden en normen bij te brengen. Maar er is een punt dat ze het alleen moeten doen. Het zal hen wel lukken zekers?
Een allesoverheersende rust is me overvallen vanavond. Zou het te maken hebben met het goede nieuws dat de brief onderweg is naar mij waarin staat dat de lening goedgekeurd is en waar ik opdracht zal krijgen om een afspraak te maken met de notaris? En met het telefoontje dat ik gedaan heb naar de eerste aannemer dat hij kan komen beginnen? En dat die de week van 14 juni al komt? Ik denk het... Dat het nu toch in orde komt en dat ik nu mijn gierenden zenuwen tot rust kan laten komen. Later zal ik denken, waar heb ik me toch druk over gemaakt...
Ik heb weer veel behoefte aan alleen zijn. Ik vraag me soms af waarom ik zo ben. Misschien is het mijn overlevingsstrategie om alles aan te kunnen. Als ik alleen ben, en dan vooral naar de avond toe, kan ik soms in een hoge toestand van zelfbewustzijn komen. Ik heb dit nodig nu en dan. Alles is dan goed, in balans. De momenten dat je alles loslaat. Dat zijn ook de beste slaapnachten. Die paar minuten vlak voor je indommelt zijn dan zalig. Intens tevreden. Allesoverheersend geluk. Nergens geen pijn of last meer want de medicatie doet al zijn werk. En inslapen met de wetenschap dat al de rest in orde komt...
Soms kan ik het niet bevatten. Ik weet nog hoe mijn leven vroeger was. (Soms vertel ik op deze blog wel iets daarover maar alleen ik ken de gevoelens daarbij) Ik weet hoe mijn leven nu is. Wat ik nu kan en doe is veel en veel meer dan dat ik ooit durven dromen heb. Dan denk ik, ok, nu ga ik mijn huis kunnen afwerken, een nieuwe ingrichte keuken (wat ik nog nooit had in mijn leven) die dan ook nog eens aangepast is aan mij. Ik voel me de koning te rijk. En dat heeft niks met geld te maken. En dan denk ik, het kan niet blijven voortduren, er zal een moment komen dat dit zal gebeuren of dat zal gebeuren... En zo mag je niet denken want dan kan je niet genieten van dit moment. Dat weet ik wel maar toch steekt het de kop op. Het is raar als je je hele leven moet opboksen hebt tegen allerlei dingen en het dan plots wel goed gaat. (Soms wat minder goed maar dat is niks meer vergeleken met vroeger) Het voelt zo aan als iets van 'nu komen de vette jaren'... Wat heb ik nog te dromen? Naar wat verlang ik nog? Ik heb het gevoel dat ik alles heb. Er moet steeds een verlangen zijn toch? Er zijn nog een aantal dingen, dat wel. Ik wil toch weer wat werken, maar niet meer voor een werkgever, daar heb ik mijn buik van vol, ik vertel later nog wel een keer waarom. Ik wil een opleiding volgen en dan op zelfstandige basis in bijberoep werken. Daar heb ik het ook nog wel eens over. Maar eerst een jaar leren. Want ik moet het diploma hebben om te kunnen starten. Ik wil mezelf veilig stellen. Want het gaat niet goed met ons landje. Als ze nu al zeggen dat er geen geld genoeg zal zijn voor de pensioenen, wat zal het volgende dan zijn waar ze geen geld voor zullen hebben? Voor de vervangingsinkomen? Ik wil dus sparen voor later. Wat ik nog nooit kunnen doen heb.
Ik heb geluk. Ik weet het. Ik kan nog wat werken. Dat lukt. Niet altijd. Maar meestal wel. Doen dus. Ik voel me lichamelijk en geestelijk veel beter als ik wat kan werken. Dat heb ik genoeg ervaren hier toen ik aan het huis aan het werken was. Dus gaan ervoor!
De pijn van mijn gewrichten is bijna helemaal weg. Raar. Vreemd. Dat ik maar wist hoe het kwam. Ik zou het voorkomen natuurlijk. Toch heb ik gisteren contact opgenomen met het ziekenhuis en ik moet morgennamiddag gaan voor mijn medicatie. Het moeilijke is, ik weet niet altijd of het erg genoeg is om het ziekenhuis te contacteren of niet. De specialist zegde me al dikwijls: "Als je zoveel last hebt moet je vlugger komen voor je medicatie". Dus heb ik de stap gezet. Ik heb altijd geleerd van flink te zijn en alles te dragen wat er gebeurt in je leven. Alleen gebeurt er bij de ene meer dan de andere natuurlijk. En dan hangt het af van je draagkracht of je het aankunt of niet. Je rekbaarheid. Het is iets wat in een mens zit. Of niet zit... Ik ben zoveel keer in ziekenhuizen geweest. Ik heb zoveel andere patiënten gezien en meegemaakt. Ieder mens is anders en uniek. Ook zieke mensen. Ik heb ook al mensen meegemaakt die genieten van ziek zijn. De aandacht die ze dan krijgen... Sommigen kiezen ervoor om patiënt te worden. Maar dat zal ook wel ergens zijn oorsprong hebben.
Maar goed. Ik heb heel wat minder last. Dus kan ik deze namiddag naar de foto-cursus in Ieper. Ik vertrek deze voormiddag al. En ga nog eens naar het Flanders Field museum, want er is een nieuwe tijdelijke tentoonstelling die ik nog niet gezien heb. En misschien ga ik ook eens het onderwijsmuseum gaan bekijken.
Ja... Dit zijn van die momenten waar je met je neus op de realiteit wordt gedrukt. Alle dagen meer gewrichtspijnen. Ik kon daarnet de afwas niet in één keer doen. (Werkblad is eigenlijk te hoog waardoor ik wat voorovergebogen moet staan en dat geeft me nog meer last, maar dat zal beteren met de nieuwe keuken) Dus gestopt halfweg en vanmiddag de tweede helft. Ik probeer dan een verklaring te vinden. Ik ben meer moe, ik slaap meer, is het van te lang stil te liggen, want hoe langer ik inactief ben hoe meer ik stram en stijf wordt. Of heb ik een slechte matras? (Ik denk het wel maar ik kan niet alles in 1 keer aankopen, een mens moet prioriteiten stellen) Of is het omdat ik ouder wordt? Of zou mijn medicatie minder goed werken tijdens een stressvollere periode. Onderschat niet de invloed van de psyche op het lichaam. Ik overweeg van mijn medicatie 1 week te vervroegen. Misschien maandag bellen. Nu is het verder ploeteren. En toch actief blijven. Op een rustige manier. Want stil zitten maakt me nog slechter. Als ik 's morgens een warme douche kan nemen is het ook voor een stuk beter. Maar dat kan ik nu niet dus. Douche moet nog afgewerkt worden. En ik kan niet naar het dienstencentrum. In het weekend is dat gesloten. En dan denk ik, het is toch allemaal zo erg niet. Ik kan alles doen. Alleen wat trager. Ik rij met mijn fiets om boodschappen. (In beweging blijven) Ik moet niemand roepen om mij te helpen. Ik ben nog steeds onafhankelijk.
Ik weet het niet altijd van mezelf dat ik slechter aan het worden ben. Eerst geef je allerlei dingen de schuld. De uitstap van vorig weekend. De stress van de verbouwingen. Maar dan moet het beter worden na een paar dagen. En dat doet het niet. En dan na een week of 10 dagen, is het plots teveel. Je verdraagt het tot het vat vol is. En dan kan er niks meer bij.
En eigenlijk weet ik wat ik moet doen om me beter te voelen. Om het meer te zien zitten. Op stap naar het Ieperse. Oorlogskerkhoven ontdekken. (Daar zal ik het nog wel eens over hebben over mijn hobby) Maar zelfs dat kan ik nu niet. Te vermoeiend. Maar ik heb mijn foto's. De aandenkens aan de vorige uitstappen. En alles ordenen. Ik heb nog dagen werk. Maar is een onstpannend werk.
Ik weet dat het betert na mijn medicatie. Maar toch blijft die angst hangen. De medicatie zou nu eens plots niet meer moeten werken? Ik word ouder. Een mens gaat sowieso achteruit als hij ouder wordt. Ik heb het er in 1 van mij vorige bloggen al eens over gehad. Ik heb precies maar echt met mijn leven kunnen beginnen als ik al halfweg mijn leven was. En het zou nu eens moeten achteruit gaan. Dan heb ik echt wel een korte periode kwaliteit gehad. Te kort.
Maar goed. Nu doe ik wat ik moet doen. Boodschappen en zo. En er vanuit gaan dat ik beter word na de medicatie. En naar de goede dingen toeleven.
Ik heb goed nieuws. Ik heb vlak voor het pinksterweekend de verzekeringspolis getekend. Ik heb 5 verzekeringen geprobeerd, en joepi, eentje heeft me aanvaard. Dat betekend dus dat ik de werken bijna kan doen starten. Nu nog even wachten op een afspraak met de notaris voor het tekenen van de lening. Kwestie van helemaal zeker te zijn. Voor de rest goed. Toch meer last van mijn gewrichten. Eigenlijk de laatste weken veel last. Maar kan ook te maken hebben met de uitstap van verleden weekend. Ik was in Ciney 3 dagen met L. Retromoteur. Oude auto's. En L zijn auto stond daar ook tussen. We konden slapen bij een kennis. Maar toch. Ander huis, ander bed, plots veranderende tijdsindeling, drukte op de beurs. Te lang in de auto zitten. Ik ben op mijn best als de dagen zijn zoals ik gewend zijn. Dezelfde gewoontes, dezelfde structuur. Maar als je zo moet leven dan maak je ook niks mee. Dus doe ik het toch. Of... maak ik me teveel zorgen rond mijn verbouwingen? En geeft dat een weerslag op mijn ziekte? Ik denk het wel...
Meestal ben ik blij dat ik zo ver ben. Een eigen huis van mij alleen. Ik heb een slaapkamer beneden. Daarnaast een badkamer. Het heeft zo een ontzettend veilig gevoel dat als ik niet goed ben mij niet ver moet verplaatsen voor het basiscomfort. En straks een aangepaste keuken in hoogte verstelbaar. Zodat ik in mndere periodes zittend kan werken. Niet te geloven. Maar het wachten, en de organistatie van alles. Ik krijg er steeds minder en minder zin in.
Ik weet het, ik ben een beetje te negatief. Velen hebben het slechter dan mij. Ik moet nog wat geduld hebben. Lukt wel.
Het is al weer van 6 mei geleden dat ik hier was op mijn blog. Ondertussen nog eens zo'n vol-van-energie-dag beleefd. Maar evengoed een paar zware dagen. Precies een mini-opstoot van mijn ziekte. Gewrichtspijnen en wat meer buiklast. Ondertussen is het terug goed. Hoe komt dit dan denk ik? Heb ik me zorgen gemaakt? Misschien wel. Dat ik me innerlijk wat opjaag in het ganse zoeken-naar-een schuldsaldoverzekering-gedoe. Alle dagen uitzien naar de post of ik brieven vind van verzekeringsmaatschappijen. Met positief nieuws dat ze me een verzekering aanbieden ofwel negatief nieuws. Intussen (proberen) er zo min mogelijk aan te denken maar je wordt er sowieso alle dagen mee geconfronteerd. Verbouwingen die stil ligggen en je leeft er wel midden in... Maar gelukkig borrelen de positieve gedachten regelmatig op. Ik ben niet meer zo ziek als vroeger en als het eens een paar dagen minder gaat dan weet ik dat het terug in orde komt zonder direct een dokter te moeten raadplegen of naar het ziekenhuis te gaan. En ik heb een eigen huis. (Ja, bij mij zit er een baksteen in mijn maag, een zware...) En mijn kinderen doen het goed. En wat ik nooit voor mogelijk gehouden had, ik ken nu al meer dan 2 jaar L, en wat wij hebben met elkaar is meer, veel meer dan ik ooit voor mogelijk gehouden heb. Gisteren waren we in Chimay. Een rondrit met oude auto's. Vermoeiend, dat wel, zo een ganse dag er op uit. Maar leuk en ik was heel tevreden achteraf.
Ooit zei me iemand eens het volgende. Als je gevraagd wordt hoe het met je gaat en als je kunt antwoorden, ik voel me tevreden dan is dat eigenlijk al heel wat. Altijd 100% gelukkig bestaat niet. Het zijn de geluksmomenten waar je het mee moet doen. Maak een som van je leven. En maak er dan een gemiddelde van. En die uitkomst zegt of je tevreden kunt zijn of niet.
Dit was nu nog eens zo'n dag... De vorige nacht heel vast en diep geslapen (moest nog slaap inhalen van de werkvakantie) en de hele dag een uitgerust gevoel gehad. Met als gevolg heel veel kunnen doen omdat ik veel energie had. Dus mijn slaapkamer op orde gezet na het installeren van dressingkasten. (Bedankt B om me te helpen!) En reken maar, als mijn slaapkamer proper is dan slaap ik zeker en vast nog beter.
Raar (of niet?) hoe een mens zo intens tevreden kan zijn als alles netjes opgeruimd is. Dan krijg ik geestelijk ook alles meer op orde.
De laatste medische verslagen zijn opgestuurd naar de verzekeringen. Dus nu is het wachten of op een toestemming voor een schuldsaldoverzekering of op nieuwe weigeringen. Dit is de laatste stap in het proces. Want dan kan ik ofwel met de toestemming of met de weigeringen terug naar de leningsmaatschappij gaan en dan komt de lening in orde.
Ik ben benieuwd wat voor dag ik morgen ga hebben. Meestal komt na een energierijke dag een mindere dag... Afwachten.
Ik ben nu een dag of 2 thuis van een werkvakantie. Daarom dat ik er even niet was. Het was heel goed, en het weer hadden we ook mee. Ik heb heel wat mensen blij kunnen maken en dat stelt me dan weer tevreden. Het is altijd een heel andere wereld waar je in ondergedompeld wordt. Als je dan thuiskomt is het afkicken. De gewone dagdagelijkse dingen weer gewoon worden. En daar dan proberen voldoening uit te halen. Net voor ik vertrok naar de werkvakantie kreeg ik een bericht van een verzekeringsmaatschappij dat ik geweigerd word voor een schuldsaldoverzekering. Door mijn ziekte dus. Ze denken kennelijk in Brussel dat mijn ziekte levensbedreigend is. Dat is het dus niet. Maar hoe zijn verzekeringen? Ja, winst maken dus. En ze willen geen risico lopen. Ik ben dus nu bezig met andere verzekeringsmaatschappijen aan te spreken. Ik moet ofwel een andere verzekeringsmaatschappij vinden die me wel aanvaard ofwel 3 weigeringen kunnen aantonen aan mijn leningsmaatschappij. En dan krijg ik de hypothecaire lening toch. Ondertusen heb ik al een paar nieuwe aanvragen opgestart en nu heb ik al weer brieven ontvangen waar ze meer medische informatie opvragen. Nu moet ik dus terug naar de specialist met die papieren. Alles wordt zo weken opgeschoven, dus nog steeds geen douche. Maar het komt in orde, dat heeft het steeds gedaan. Soms blaas ik wel eens, en uit mijn ergernissen. Maar dan richt ik me op het positieve. Straks ga ik op zoek naar een inbouwlavabo. Ik heb er al één maar wil een tweede, kleinere bij. Mijn broer maakt dan een badkamermeubel op maat, met de oude lavabo ingebouwd, die dient voor wasjes of inweek te doen. En de kleinere lavabo dient voor eigen hygiene. Ik kan daar wel van genieten van het op zoek gaan naar dingen voor de inrichting van mijn huis. Ik neem er mijn tijd voor. En kan me er wat mee onstspannen...
Straks moet ik naar het ziekenhuis voor mijn 8-wekelijkse medicatie per infuus. Ik krijg overal pijn in mijn gewrichten en het strekt zich steeds verder uit. Maar ik heb altijd moed want ik weet dat de medicatie zijn werk zal doen en ik er dan weer zal kunnen tegenaan gaan. Niet dat ik graag naar het ziekenhuis ga, wie wel...? Maar het is nu beter dan vroeger. Toen de ziekte niet onder controle was moest ik onverwachts naar het ziekenhuis, bij opstoten, bij obstructies... Nu is het allemaal gepland en kan ik er mijn leven op instellen. Het is zelfs een deel van mijn leven geworden, ik ga er met mijn fiets naartoe want er zijn altijd problemen om te parkeren. Als ik in het ziekenhuis kom word ik wel altijd wat gespannen. Er lopen bijna altijd dezelfde dingen mis. Je moet je eerst aanmelden op de receptie en soms zijn ze daar niet op de hoogte dat ik kom. Dan naar het dagziekenhuis en daar gebeurt het dat ze niet direct weten in welke kamer ik moet gaan. Dan vraag ik aan de hoofdverpleegster of ze iemand wil sturen die goed kan prikken. Want na 28 jaar aders prikken in mijn lijf gaat het niet goed meer. Ze zijn verlittekend, denk ik. Soms lukt het dan ook niet. Dan moet ik naar de anesthesist. En dat is naar het operatiekwartier. Dan moet ik daar op een klein stoeltje zitten wachten tot er een anesthesist vrij is. En ik zit vlak voor de recovery te wachten. Daar waar iedereen rondloopt in het groen. Groene verpleging, groene dokters. Voor mij is dat gerelateerd aan operaties en ziek zijn. Wat ik ook zoveel meegemaakt heb. En ook zoveel in intensieve en recovery's vertoefd heb. Je begrijpt dus wel, dat ik wat gespannen ben. En goed dat ik de dag voor mijn komst nog eens het dagziekenhuis op de hoogte gesteld heb dat ik daadwerkelijk kom. Want dan kunnen zij de dokter helpen onthouden dat hij zeker het voorschrijft voor de apotheek klaarlegt voor de bereiding van mijn medicatie. Zodanig dat ik niet meer dan uur moet wachten tegen dat de verpleging het komt aanleggen. Zoals het al gebeurd is. Er kan dus nogal wat misgaan maar ik probeer te berusten. Maar je voelt wel, dat ik zo een wantrouwen ontwikkeld heb. Alles wat ik zelf niet in de hand heb gaat nogal dikwijls mis.
In het dagziekenhuis hebben ze normaal gezien nu kamers waar je in een ligzetel ligt en waar meerdere patiënten tegelijk medicatie toegediend krijgen. Ik heb dat geprobeerd. Maar dat is niks voor mij. Sommige patiênten brengen dan nog iemand mee en de kamer is veel te vol. Want tenslotte blijft het een kamer waar er normaal gezien maar 2 bedden staan. Ik vraag dus een kamer van 2. Met een bed. En soms met een beetje geluk krijg ik een kamer alleen. Of wordt het tweede bed niet bezet. Ik heb geen nood aan andere mensen hun verhalen van ziek zijn. Dat heb ik meer dan 25 jaar meegemaakt en dat wil ik niet meer. Ik kan het mijne dragen maar dat is dan ook genoeg. Ik kan het wel aanhoren op zo'n vrijwilligersvakantie met zieken. Dat is iets anders, dan is het mijn taak. Maar de dag dat ik daar niet meer tegen zou kunnen dan stop ik ermee. Trouwens zo'n ligzetel is veel te hard voor mij. Vooral als ik pijn heb in mijn gewrichten. En als ik daar dan lig,dan is het wachten tot de medicatie ingelopen is. En verlangen tot ik weer mag naar huis gaan. En weten dat ik weer helemaal beter wordt. Dat ik weer bergen kan verzetten. En dromen... En even tot rust komen...
Soms maak je iets mee, dat de rest van je leven gebrand staat in je geheugen. Verleden jaar toen ik als vrijwilliger mee was met een vakantie voor zieken heb ik iets heel speciaals meegemaakt. Op zo'n vakantie is er ook altijd een bonte avond. Dat wil zeggen dat iedereen die iets op het podium wil brengen dat kan doen. Een gedicht, een klein toneelstuk, een vertelling, zingen of een play-back nummer. Nu is het zo, ik zie graag mensen bezig op een podium maar doe ook graag zelf mee. Vooral een play-backnummer. Niet dat ik daar zo goed in ben maar ik vind het een uitdaging. Ik doe het ook liever met 2, dan sta je daar niet zo alleen op het podium. Ik vond dus een collega vrijwilliger die met mij samen wilde 'lady in red' brengen op het podium. Hij was dus Chris De Burgh, en ik de lady in red. Over het algemeen zijn het de dames die leiding geven in zo'n dingen en de heren die volgen. Maar bij ons was het omgekeerd. Hij wist hoe het moest, gaf mij instructies en hij kon er iets van! Ik dus wat in het rood gekleed, een rood stuk stof op de tafel en een rode bloem daarop. Elke dag oefenen tot we het konden. Je bouwt iets moois op en de spanning steeg ten top. Het was magisch, betoverend gewoon. Het gaf een band tussen ons, die ik met geen woorden kan beschrijven. Hoe je zo close kunt worden om dat ene doel te bereiken en daarna gaan je wegen uit elkaar en je weet niet of je elkaar nog terugziet. Maar als je elkaar ooit terugziet dan zal het wel zijn van "hé, weet je nog? De lady in red..." Ons enigste doel was iets brengen op het podium en de toeschouwers laten genieten van het schouwspel. En dat is ons gelukt en ik kan er nog altijd van nagenieten.
Dit is nu zo'n herinnering die je in een doosje stopt, en er soms terug uithaalt om er van te genieten...
Ik weet het, ik ben minder bezig met mijn blog. Maar je kan er dan van uitgaan dat ik druk bezig ben. En het me allemaal redelijk lukt. Soms zijn er perioden in mijn leven dat het allemaal vlot draait. Soms is dat minder. Deze winter heb ik heel erg afgezien van de koude. Ik heb dan ook meer last gehad van mijn gewrichten. Kwam het door de koude? Ondertussen is mijn medicatie aangepast. Omdat dit niet meer klopte met mijn lichaamsgewicht en je kan zeggen dat ik dat verschil goed voel. Ik heb de kiné kunnen stoppen en ook naar de hydrotherapie ga ik niet meer. Soms vergeet ik zelfs dat ik een ziekte heb. En dat is wel heel goed nieuws.
Ik heb ook vochtproblemen gehad in de badkamer ter hoogte van de douche en dat vocht ging ook door naar de gebuurs. Bij het vernemen van dat nieuws heb ik direct de tegels van de douche afgekapt. En ondertussen zijn de offertes binnen om de douche opnieuw aan te leggen. En nu in orde want de vorige aannemer heeft een fout begaan. Maar ik zal zo'n maand of 3 geen douche gehad hebben en dat is niet evident. Er zullen ook nog andere werken gebeuren aan mijn huis. En dat is, een aangepaste keuken, badkamerkasten, 2 nieuwe trappen en de gevels van het huis laten hervoegen. Dat is dus heel wat, het zal weer verbouwingsstress worden. En als ik nog wat premiegelden ontvangen heb laat ik een dressing maken. Maar goed, ik prijs me gelukkig, het kan allemaal en dat dankzij een goedkope hypothecaire lening van het Vlaams Woningfonds. Dat betekent heel wat papieren en 3 maand wachten tegen dat het in orde is maar het is het wachten waard. En we zijn nu al 2 maand ver.
Het zal deugd doen voor het eerst weer douchen in de nieuwe douche...
Deze week ben ik naar een vergadering geweest als voorbereiding voor een vakantie met zieken waar ik als vrijwilliger mee ga. Het is nu het derde jaar op rij dat ik mee ga met die groep. Het is altijd fijn mijn collega-vrijwilligers terug te zien. En straks ook de zieken waar ik help voor zorgen of waar we mee gaan wandelen met of zonder rolstoel. 3 jaar geleden ben ik eerder onverwachts met die groep meegegaan. Het was de eerste keer dat ik zo'n vakantie mee ging maken. En dat is enorm meegevallen. Ik heb er ondertussen al zo'n 8 vakanties meegemaakt, ook met andere groepen, maard deze groep vind ik het fijnst. Ik kan het niet echt verklaren waarom. Het geheel, een paar collega-vrijwilligers waar ik nog wat kan van leren. De mensen waar ik voor zorg. En de verantwoordelijke van de groep is zo'n lief mens. Ondertussen heb ik ook mijn plaatsje veroverd binnen de groep. Ik begeleidt het turnen en ben voor deze vakantie gebombardeerd tot animatieverantwoordelijke. Het is niet te onderschatten. Je bent van 7 uur op in de morgen, je moet zorgen voor iemand voor dat we gaan ontbijten. Je bent de ganse dag in de weer voor iemand anders. Je wandelt kilometers en kilometers naar de kust.
En het rare is eigenlijk het volgende. Ik sta nu aan de andere kant. Vroeger was ik de zieke die zorgen moest hebben. Nu ben ik in remissie (om het in dokterstermen te zeggen) en ben ik veel en veel energieker dan vroeger. Maar als ex-zieke voor andere mensen zorgen is niet zo evident. Je mag zelf niet meer met verdriet en onverwerkte dingen zitten uit je eigen ziektegeschiedenis. Je mag de pijn niet meer voelen als je de verhalen hoort van de mensen. Er moest daar dus een hele tijd overgaan voor ik rijp was om dat te doen. En eigenlijk is het heel simpel. Mijn praktijkervaring gebruik ik tenvolle. Ik doe nooit met mensen wat ik zelf niet kon verdragen als zieke. En ik doe wel met mensen wat ik graag had dat verzorgenden deden met mij. En dat is vooral luisteren en je inleven. En om me in te leven moet ik geen moeite doen. Ik heb het trouwens meegemaakt. En wees maar zeker dat ik er voldoening en genoegdoening uithaal.
Ik zie er al weer naar uit. Binnen een week of 3 vertrek ik voor 1 week.
Soms blijft het schip geladen met geluk voor de haven steken. Zwem er dan naartoe.
Jonathan Winters
Het heeft me al veel bezig gehouden. Waarom slagen sommigem mensen erin alle kansen te grijpen die hen kunnen vooruit brengen in hun leven? En waarom kunnen bepaalde mensen dat niet? Waarom stralen sommige mensen een negativiteit uit als ze ogenschijnlijk alles hebben om gelukkig te zijn? En waarom stralen sommige mensen die het moeilijk hebben in hun leven zoveel geluk uit? Iedereen heeft wel een andere definitie van geluk. Voor de enen is het een mooi huis, een mooie auto (of 2), een grote TV (of 2,3) en nog wat hebbedingen. Maar veelal is dat tijdelijk geluk. Het moment van de aankoop en het eerste gebruik. Maar daarna al weer aan het zoeken wat er nog wel moet gekocht worden. Geen wonder dat er meer en meer mensen zijn met betalingsproblemen.
Is het niet zo dat mensen die geen tegenslagen hebben in hun leven alles zo evident vinden? Dat als je moet vechten, je meer beseft wat geluk is. En daarmee bedoel ik, ECHT geluk. Niet ziek zijn. De dingen kunnen doen die je wil doen. Je kinderen zien vooruit gaan in het leven. Een paar vrienden. Of een partner waar het goed mee klikt.
Zoals het citaat zegt. 'Zwem er dan naartoe'. Je moet het zelf in handen nemen. Het vraagt soms enorm veel. Maar je plukt er de vruchten van.
Als je een chronische ziekte hebt en al een leven lang met ziekenhuizen, dokters en verpleging te maken hebt dan verzamel je door de jaren nogal wat verhalen. Evaringen. Ik kan er wel honderd vertellen. Wie weet komen ze mettertijd allemaal in deze blog. Niet alleen negatieve verhalen, ook positieve, en het goede is dat de positieve verhalen het best bewaard zijn gebleven in mijn geheugen.
Er was die ene chirurg in dat ziekenhuis... Zo een warme mens... Zo één waarvan ik altijd dacht, zo moet een vader zijn... Ik noem hem dokter R. Hij was het die mij de diagnose gaf van mijn ziekte. Nogal gauw eigenlijk. Want je moet weten, toen jaren geleden, kwam deze ziekte nog niet zo veel voor zoals nu, en het gebeurde vrij veel dat men nogal eens verkeerde diagnoses stelde. Zo heb ik toch nog gelezen. Maar goed, hij vertelde het me. Ik was 17 jaar. Wat moest ik ermee? Ik wist natuurlijk toen nog niet wat me allemaal te wachten stond. Gelukkig maar. Een paar jaar later werd ik verwezen naar een andere dokter, dokter B. Die meer gespecialiseerd was in de behandeling van mijn ziekte. Best ook een goeie dokter, en heel begaan, maar door bepaalde gebeurtenissen kon ik niet onder behandeling blijven bij hem.
Maar ik ging het nu hebben voor dokter R. Hij was chirurg dus als ik een operatie moest ondergaan kwam hij weer ten tonele. Dokter R had het me bij de diagnose gezegd dat het een heel ambetante ziekte was. Vooral de manier waarop hij het zei deed me achteraf beseffen dat hij me wilde verwittigen. Behoeden voor de pijn, de geestelijke pijn. Hoe hij zijn medeleven toonde. Hoe hij tijdens mijn herstel na operaties op mijn bed kwam zitten, opbeurende woorden zei, alles positief benaderde. En zelfs zijn hand op mijn arm legde om zijn woorden kracht bij te zetten. Raar, hoe je als patiënt na jaren onder behandeling bij een dokter zo'n band kunt opbouwen... Of net niet raar? Hij weet tenslotte veel van jou... En je moet je overgeven want het zijn zij die je kunnen helpen. Eigenlijk was dokter R veel te goed, te gevoelig om dokter te zijn. Zo denk ik er nu over. Trouwens, ondertussen is hij weg uit het ziekenhuis, zomaar gestopt met 'dokter zijn', door problemen binnenskamers in het ziekenhuis. Als patiënt weet je er het fijne niet van en dat hoort ook zo. Maar zijn weggaan kwam ook net na een periode waar ik heel heel ziek geweest was, een paar operaties na elkaar ondergaan had. En waar hij me niet kon helpen en hij het ook vreselijk vond dat hij niks voor mij kon doen. Ik ben dan naar het gasthuisberg in Leuven gegaan en het is in orde gekomen, om een lang verhaal kort te maken. Maar wat ik nooit, nooit zal vergeten is het volgende. Toen ik hoorde dat hij wegging ben ik nog één keer bij hem geweest. Een soort van afscheid, en voor hem lag het ook heel gevoelig. Hij vertelde me dat hij hem nog levendig herinnerde dat ik daar als 17-jarige bij hem stond, terwijl hij me het nieuws moest vertellen van mijn ziekte. Kwam het door herinneringen of door de manier waarop hij het ziekenhuis moest verlaten? Allebei misschien? Had hij het moeilijk met afscheid nemen en loslaten? Want plots begon die daar te wenen. Stel je voor. Ik stond daar, machteloos. En ook de pijn voelende van het afscheid. Ik ben er dagen, weken, maanden niet goed van geweest. Zo een schat van een dokter...
Gisteren voor de eerste keer naar de schaakclub geweest om te leren schaken. Eigenlijjk vooral proberen. Niet zozeer proberen of het schaken wel voor mij is maar eerder of ik me daar goed zou voelen tussen die groep mensen en of ik het welgekomen-gevoel ging hebben. En dat had ik zeker en vast. Dus nu bijt ik me er helemaal verder in vast. Ik zie al uit naar de volgende zondag!
