Een allesoverheersende rust is me overvallen vanavond. Zou het te maken hebben met het goede nieuws dat de brief onderweg is naar mij waarin staat dat de lening goedgekeurd is en waar ik opdracht zal krijgen om een afspraak te maken met de notaris? En met het telefoontje dat ik gedaan heb naar de eerste aannemer dat hij kan komen beginnen? En dat die de week van 14 juni al komt? Ik denk het... Dat het nu toch in orde komt en dat ik nu mijn gierenden zenuwen tot rust kan laten komen. Later zal ik denken, waar heb ik me toch druk over gemaakt...
Ik heb weer veel behoefte aan alleen zijn. Ik vraag me soms af waarom ik zo ben. Misschien is het mijn overlevingsstrategie om alles aan te kunnen. Als ik alleen ben, en dan vooral naar de avond toe, kan ik soms in een hoge toestand van zelfbewustzijn komen. Ik heb dit nodig nu en dan. Alles is dan goed, in balans. De momenten dat je alles loslaat. Dat zijn ook de beste slaapnachten. Die paar minuten vlak voor je indommelt zijn dan zalig. Intens tevreden. Allesoverheersend geluk. Nergens geen pijn of last meer want de medicatie doet al zijn werk. En inslapen met de wetenschap dat al de rest in orde komt...
Soms kan ik het niet bevatten. Ik weet nog hoe mijn leven vroeger was. (Soms vertel ik op deze blog wel iets daarover maar alleen ik ken de gevoelens daarbij) Ik weet hoe mijn leven nu is. Wat ik nu kan en doe is veel en veel meer dan dat ik ooit durven dromen heb. Dan denk ik, ok, nu ga ik mijn huis kunnen afwerken, een nieuwe ingrichte keuken (wat ik nog nooit had in mijn leven) die dan ook nog eens aangepast is aan mij. Ik voel me de koning te rijk. En dat heeft niks met geld te maken. En dan denk ik, het kan niet blijven voortduren, er zal een moment komen dat dit zal gebeuren of dat zal gebeuren... En zo mag je niet denken want dan kan je niet genieten van dit moment. Dat weet ik wel maar toch steekt het de kop op. Het is raar als je je hele leven moet opboksen hebt tegen allerlei dingen en het dan plots wel goed gaat. (Soms wat minder goed maar dat is niks meer vergeleken met vroeger) Het voelt zo aan als iets van 'nu komen de vette jaren'... Wat heb ik nog te dromen? Naar wat verlang ik nog? Ik heb het gevoel dat ik alles heb. Er moet steeds een verlangen zijn toch? Er zijn nog een aantal dingen, dat wel. Ik wil toch weer wat werken, maar niet meer voor een werkgever, daar heb ik mijn buik van vol, ik vertel later nog wel een keer waarom. Ik wil een opleiding volgen en dan op zelfstandige basis in bijberoep werken. Daar heb ik het ook nog wel eens over. Maar eerst een jaar leren. Want ik moet het diploma hebben om te kunnen starten. Ik wil mezelf veilig stellen. Want het gaat niet goed met ons landje. Als ze nu al zeggen dat er geen geld genoeg zal zijn voor de pensioenen, wat zal het volgende dan zijn waar ze geen geld voor zullen hebben? Voor de vervangingsinkomen? Ik wil dus sparen voor later. Wat ik nog nooit kunnen doen heb.
Ik heb geluk. Ik weet het. Ik kan nog wat werken. Dat lukt. Niet altijd. Maar meestal wel. Doen dus. Ik voel me lichamelijk en geestelijk veel beter als ik wat kan werken. Dat heb ik genoeg ervaren hier toen ik aan het huis aan het werken was. Dus gaan ervoor!
De pijn van mijn gewrichten is bijna helemaal weg. Raar. Vreemd. Dat ik maar wist hoe het kwam. Ik zou het voorkomen natuurlijk. Toch heb ik gisteren contact opgenomen met het ziekenhuis en ik moet morgennamiddag gaan voor mijn medicatie. Het moeilijke is, ik weet niet altijd of het erg genoeg is om het ziekenhuis te contacteren of niet. De specialist zegde me al dikwijls: "Als je zoveel last hebt moet je vlugger komen voor je medicatie". Dus heb ik de stap gezet. Ik heb altijd geleerd van flink te zijn en alles te dragen wat er gebeurt in je leven. Alleen gebeurt er bij de ene meer dan de andere natuurlijk. En dan hangt het af van je draagkracht of je het aankunt of niet. Je rekbaarheid. Het is iets wat in een mens zit. Of niet zit... Ik ben zoveel keer in ziekenhuizen geweest. Ik heb zoveel andere patiënten gezien en meegemaakt. Ieder mens is anders en uniek. Ook zieke mensen. Ik heb ook al mensen meegemaakt die genieten van ziek zijn. De aandacht die ze dan krijgen... Sommigen kiezen ervoor om patiënt te worden. Maar dat zal ook wel ergens zijn oorsprong hebben.
Maar goed. Ik heb heel wat minder last. Dus kan ik deze namiddag naar de foto-cursus in Ieper. Ik vertrek deze voormiddag al. En ga nog eens naar het Flanders Field museum, want er is een nieuwe tijdelijke tentoonstelling die ik nog niet gezien heb. En misschien ga ik ook eens het onderwijsmuseum gaan bekijken.
