Ik las dit weekend het artikel in de morgen over Emilie, Laetitia en Lauren die verleden jaar op 11 november aangereden zijn door een chauffeur die onder invloed was. Meer bepaald, het waren 2 ouderparen die getuigden. Het heeft me diep geraakt. Vooral het stuk waar één van de ouders de laatste uren beschreven van hun dochter. Emilie is nog gereanimeerd maar nadien bleek dat het geen nut meer had. De ouders werden geroepen en er stonden ook drie kameraden die haar wilden bezoeken. De ouders zeiden tegen die kameraden dat het einde in zicht kwam voor hun dochter. Die kameraden zijn beginnen sms'en. Emilie is gestorven omringd door veertig, vijftig vrienden. De anesthesist vroeg nog of hij die grote groep jongeren niet moest wegsturen. Maar nee, dat wilden de ouders niet .Ondanks het gegeven moet het toch een afscheid geweest zijn met een schoonheid in zich. Niet alleen.
Dat beeld, ik zie het zo voor mij, het moet enorm geweest zijn. De machines die piepen. Tussen die vrienden stonden ook toekomstige dokters. Wat dat voor hen moet betekend hebben dus...
En dan... Ik heb zelf een dochter die ook studente op de universiteit is. Die ook heel veel met de fiets op weg is. Die al twee keer gevallen is met haar fiets tussen het drukke stadsverkeer. Alleen schaafwonden. Gelukkig. Maar wel met druk voorbijrazend verkeer. Je mag er niet aan denken... En dan nog... Een zoon die aan het leren auto-rijden is. Ik kan me niet voorstellen dat hij ooit onder invloed zou auto-rijden. Hij drinkt nu bijna niet. Gaat niet zoveel uit zelfs. Hij houdt het graag rustig. Maar toch...
Je doet je best om hun de juiste waarden en normen bij te brengen. Maar er is een punt dat ze het alleen moeten doen. Het zal hen wel lukken zekers?
