Niet te geloven, je ziet ze nog voor je als kleuter, en dan staan ze daar, in toga, afgestudeerd, dat doet je wat... Blij dat ze zo ver geraakt is, verdrietig soms dat ze zo goed als weg is... Ik dacht dat ik er door was, door dat loslatingsproces en kennelijk toch nog niet...
Ze glijden langs je vingers heen, en het moet ook zo natuurlijk... En zeggen dat er nog eentje wacht voor hetzelfde proces...
Soms gebeurt er iets in je leven, iets heel ingrijpends, het weegt door op de rest van je leven,.. Je moet het een plaats geven, verdriet en rouw, herinneringen, vreugde ook, teruggaan naar dat moment, herbeleven... En met de jaren wordt het waziger, heeft het echt een plaats gekregen en kun je het opnieuw herbeleven zonder de pijn, zonder verdriet... minder intens, en het heeft je tot mens gemaakt die je nu bent... dankbaar om hetgeen je beleefd hebt, weinigen kunnen er over meepraten, jij alleen weet wat er gebeurd is en het is goed zo...
Jullie zullen dit videofragment misschien al kennen, het is werkelijk heel mooi om te zien, het geeft me kracht als ik daar naar kijk! Een zekere Matt, die zijn job opzegt en in verschillende landen een dansje doet en heel veel mensen met zich mee krijgt.
Soms gebeurt het, niet veel, dat het klikt met iemand, man, vrouw, eender... Je wisselt van gedachten uit, je merkt dat je veel gemeen hebt, de uren vliegen voorbij en het is jammer dat er afscheid moet genomen worden. Je hebt een leuke tijd achter de rug, je weet dat je dat in de toekomst nog zult doen en je verlangt alweer naar het volgend moment. Het zijn werkelijke magische momenten. Je teert er lang op, heel lang... 2 zieltjes die samensmelten... Blijft het zo? Je weet het niet... Je moet vooral genieten van de tijd dat het wel zo is... Weet je, ik geniet nu nog altijd van die keer dat ik met één van mijn soul-mates geheel onverwachts een weekendje naar Zwitserland kon, en dan plots is er dat verlangen om nog eens terug te zien, gewoon om eens te weten, hoe gaat het met jou? Weet je nog toen... Herinneringen... Zo zoet...
Wel, wel, het is geleden van oktober verleden jaar dat ik hier nog iets op achtergelaten heb. Het gaat goed, soms wat minder, maar vergeleken met jaren geleden, hoho, is het heel goed met mij. Maar het leven gaat in fases. Soms ben je meer met jezelf bezig en lees je meer om antwoorden te zoeken en zo gaat je groei verder. Heb nu weer meer nood aan alleen zijn en ik weet uit ervaring dat ik dan terug een stuk vooruit ga.
Mijn verbouwingen? De keuken staat er. Heel mooi en heel praktisch. De badkamer is betegeld en ik kan al een tijdje terug douchen. De aannemer van chauffage en sanitair heeft een paar steken laten vallen, dat heb ik hem dan ook direct laten weten, dan stuurt hij een paar weken later toch een factuur op, die betaal ik voorlopig niet, eerst de werken in orde brengen. Ik ben ondertussen heel wat wijzer geworden in die dingen. Mijn badkamerkasten zijn gemaakt door broerlief, de zichtbare gedeelten zijn in MDF en die ben ik nu aan het lakken. Heb kleuradvies gekregen van de schilderwinkel voor mijn badkamer want er zit geen rechtsreeks daglicht dus dat vond ik zeer moeilijk om kleuren te kiezen. Er zullen 3 kleuren in de badkamer verwerkt worden. Okergeel, donkerpaars en ter compensatie een licht beige kleur. Misschien zet ik hier wel een foto als die klaar is. Broerlief zal binnenkort de plafond van de badkamer en de gang komen doen, de badkamerkasten plaatsen en het tussenraam tussen badkamer en keuken. Aansluitend zal de zoldervloer uitgepast worden en herbekleed worden met OSB-platen. De zolder wordt een hobbyruimte want er is nood aan meer ruimte. Ik heb al 2 nieuwe trappen, de zolder is geïsoleerd en ik heb 2 veluxen laten installeren, er is nu veel lichtinval.
Heb nu veel last van mijn rug, zal wel te maken hebben met verleden week gewoon 4 voormiddagen werken zoals anders en dan nog eens 3 namiddagen te schilderen tot 19 uur. Ik heb mezelf geforceerd. De momenten dat ik aan het schilderen ben of andere voorbereidende werken doe voor de verdere renovatie van mijn huis amuseer ik me geweldig. Maar het vraagt veel. Ik zal toch een groot feest moeten geven eens alles af is.
Ik denk dat ik weer wat meer op deze blog zal achterlaten.
Ik zit met mijn voet in het gips. Het ging bergafwaarts met mij. In plaats van 8 weken te kunnen wachten op mijn medicatie moest ik al na 5 weken gegaan. Heb hetzelfde voorgehad verleden jaar rond deze periode. De koude, het begin van de winter is altijd vreselijk. Overal gewrichtspijnen. Extreem. Maar ging toch blijven werken. Ik werkte verleden jaar niet en het was ook zo erg. Ik blijf niet meer in een hoekje zitten. Ik voel me alleszins psychish beter als ik een beetje kan gaan werken. Dus dat is winst. In alle geval, ik mocht dinsdag dus gaan naar het ziekenhuis om mijn medicatie te krijgen. Rond 6 u kom ik daar buiten, en hopla, op de grond, voet verstuikt. Ik was alleszins op de juiste plaats, ze hebben me met een rolstoel naar de spoed gedaan, foto laten maken en nu een week in het gips. Niet op stappen, en mij voortbewegen met krukken en met mijn trippelstoel. En nu weer meer gewrichtslast van mij zo voort te bewegen natuurlijk. En zo is het altijd iets. En nu kan ik niet werken. Jammer. In het weekend komen de kinderen naar huis. Ze zullen wel lachen met hun ma. Maar ook helpen natuurlijk. Altijd leuk met 2 zo'n brave helpende kinderen.
Zou ik er bijna zijn? Heb nog nooit zo het gevoel gehad dat ik zo dichtbij mijn leven sta waar ik moet/wil staan. Stel je voor, ik ga terug werken. Nog niet zoveel uur weliswaar, maar ik doe het terug. Na al die jaren. Nooit gedacht. Een mens kan toch altijd meer dan hij zelf verwachte. Heb nochtans nog veel werk thuis. Op 1 en 2 sept. wordt de keuken geplaatst. En nog in sept. zou de badkamer betegeld worden. Komdende zaterdag vertrek ik op werkvakantie en ook al moet ik wat meewerken, ik ga er toch van genieten. Net zoals ik nu aan het genieten ben van mezelf EINDELIJK weer meer een deel van de maatschappij te voelen. Je weet waarvoor je je bed uitkomt. Je komt thuis van je werk en je geniet van je huis. En als ik buitenshuis werk heb ik tegen het eind van de week toch meer thuis ook gedaan. Want je deelt je tijd beter in. Ik ben zelfs nu kleine schilderwerkjes aan het doen en opruimingswerken op zolder. En ondertussen verder genieten van mijn nieuw leven...
Ja... ik ben niet zo actief meer op mijn blog. Ik ben met verschillende zaken tegelijk bezig. Met mijn toekomst en met mijn zoon zijn toekomst. En dan nog de laatste verbouwingen. Dinsdag moet ik wat electricitieit verleggen, dwz terug de slijpschijf bovenhalen en de hamer en beitel. Ik ben er niet zo sterk meer in zoals in het verleden, ik zal dus al mijn krachten moeten samen rapen. Maar het zal wel lukken, zoals het altijd gedaan heeft. Ik ben van plan om hier een tijdje niets meer op te posten, er is redelijk wat aan de hand en ik heb al mijn aandacht nodig om dat tot een goed einde te brengen. Ik kan er nu nog niet veel over zeggen want je weet maar nooit wie er mee leest. Als alles tot een goed einde komt, dan ben ik er weer.
Aan de bekenden die mijn blog volgen, jullie weten wel waarom.
Ja, ik post niet veel meer op deze blog de laatste tijd. Ben druk bezig. Mij aan't voorbereiden op het volgend werkjaar. Vanaf september nog wat verdere afwerkingen aan het huis. In september ook starten aan een zware opleiding. Om dan te doen waar ik al zo lang van droom. Daarom werk ik nu al hard en sport meer. Om sterk te staan. En het lukt wel. Maandag 50 km gereden met de fiets aan de kust. En daarna nog gezwommen. Ik kan dus meer dan dat ik ooit voor mogelijk gehouden heb. En dat is goed. Niet dat ik daarna geen last heb. Maar het is precies als ik een bepaalde grens overschrijdt ik dan minder last krijg. Jezelf optillen noem ik dat. Als ik sport voel ik me beter, zeker en vast ook geestelijk.
Zou er ooit een tijd komen dat ik geen medicatie meer moet krijgen? Dat ik nog miniem last heb? Het houdt me wel bezig...
Telkens wanneer het mooi weer is, warm, komt de gedachte bij me op om eens een fietsvakantie te houden. Naar het Noorden van Frankrijk. Eventueel tot in Picardië. Maar tot nu toe is het nog niet het moment geweest. Ofwel kosten voor de verbouwingen, ofwel wachten op aannemers. Maar ik heb nu toch al wat boeken van de bib in huis gehaald. Om routes te plannen. Want er moet nogal wat gepland worden. Routes, B&B, campings, bezienswaardigheden en vooral de route's aanpassen waar er oorlogskerkhoven te bezichtigen zijn. Als het ooit zo ver is dan moet ik ook wat materiaal aanschaffen. Sterke fietszakken en zo. Regenkledij. Mocht ik dit eens kunnen doen, dan zou dit echt de kroon zijn op het werk, het vele werk hier aan het huis. Tegelijkertijd besef ik dat het wel zwaar zou zijn, ik zou niet al te lange routes mogen voorzien. Ofwel met de trein en fiets reizen naar een vertrekpunt in Frankrijk en dan van daar terugkeren. Maar het liefst zou ik van hier vertrekken. Het lijkt me een enorme uitdaging. En een overwinning. Ik heb de indruk dat mijn leven soms te gemakkelijk geworden is.Ik weet het... raar om dat te zeggen... Maar ik kan het kortweg zo samenvatten, de eerste helft van mijn leven heb ik tegen nogal wat moeten opboksen, en nu moet ik dat nog miniem doen. Een mens wordt dat zo rap gewend dat alles goed gaat. En ik heb de indruk dat je dan minder kunt genieten en blij zijn. Ik zou het ook bewust alleen doen, zo'n fietsvakantie. Als een vorm van kluizen, maar toch wel eens wat mensen zien, op afstand dan. Maar altijd kom je wel iemand tegen die blijft hangen. En die voor altijd een leuke herinnering blijft.
Verder plannen dus... En dromen... Ooit doe ik het wel...
Het waren weer drukke tijden hier in de stad waar ik woon. En daarmee bedoel ik, het waren de jaarlijkse koopdagen. Maar dat is niks voor mij. Als ik weet dat er zoveel volk naar 't stad komt dan maak ik dat ik zeker niet naar daar moet in die dagen. Ik fietste er even langs om vlug iets van boodschappen te halen en wat zag ik? De politie was boete's aan het uitschrijven voor auto's die geparkeerd stonden op de fietsbaan. Het was weliswaar een straat waar geen verkeer door kon door de koopdagen en de vele standjes maar ja, op een fietsbaan mag je nu eenmaal niet parkeren. Het is eigenlijk ook erg. Ik noem het luiheid. Als men een straat of 3 verder parkeert waar er wel parking is, is het 5 minuten stappen. Is dat dan echt teveel? Het is een beetje zoals gaan fitnessen en met de auto tot vlak voor de fitness toekomen. In plaats van te fietsen of te stappen. Dan zou je toch al opgewarmd zijn?
Geef mij maar de rust, de natuur en wat cultuur. Deze namiddag ben ik dan ook naar een ambachtenmarkt geweest in een landelijk dorpje niet zo ver van hier. Er stond ook iemand die potten maakte. En ik mocht het zelf eens proberen, een pak klei en draaien maar. Mijn eerst zelfgemaakte pot dus. En het was rustig in het dorp en toch wat volk, genoeg maar niet teveel. En wat orgelmuziek maakte het helemaal af. Ik heb er van genoten.
Het loopt niet zo vlot als verwacht, de verdere afwerking van het huis. Ja... Het is niet omdat ik zeg tegen aannemers dat ze mogen komen ze daar ook onmiddelijk staan. Er is ook een groot verschil tussen de aannemers. Iemand die alleen werkt en heel veel werk heeft kan natuurlijk het vele werk niet aan. Diegene die de douche en badkamer moet betegelen heeft zoveel werk dat hij maar ten vroegste in september kan komen. Zoek dan een andere zou je kunnen zeggen. En neen, dat doe ik niet, want een inloopbare douche aanleggen op de juiste manier dat kan niet iedereen. Ik heb het al voorgehad met de vorige dat het volledig verkeerd was en er dus vochtproblemen van komen. Dus wacht ik liever tot iemand kan komen die een goeie referentie heeft. De leidingen die moeten verlegd worden is nog maar voor de helft gerealiseerd en de douche moet ook nog voorbereid worden met een waterwerende doek. Daarvoor is het weer wachten op de aannemer van het sanitair. De keukenbouwer is daarnet geweest om alles nog eens op te meten en alles nog eens te overlopen. Nog wat kleine wijzigingen aangebracht en op 1 en 2 sept. zouden ze de keuken komen plaatsen. Nu hopen dat ik de oude kan verkopen via het internet.
Voor de rest is het wachten en dromen. Ik moet nog wat schilderwerken doen in mijn zoon zijn kamer maar het lukt allemaal niet zo goed meer zoals een paar jaar geleden. De moed is wat minder na die paar jaar zelf klussen aan het huis.
Soms heb ik wat meer buiklast maar ik steek het op de stress van het regelen en het opjagen. Het liefste wat ik doe is er op uit trekken zodat ik niet geconfronteerd wordt met het onafgewerkte huis. Maar er moeten nu eenmaal ook dingen gebeuren in het huis, kuisen en koken en opruimen. Of ik ga zwemmen om te onstressen. L bengt me ook fleur in het leven, door hem zie ik het altijd weer meer zitten. Hij is me zo lief...
Binnen een dag of 2 geven ze warmer weer uit, dat werkt positief op het gemoed.
Op politiek terrein zijn de voorspellingen uitgekomen. Voor het eerst heb ik het gevoel dat er nu eens een redelijk gewone mens de voorkeur van vele mensen wegdraagt. Maar alleen zal hij nooit kunnen regeren natuurlijk. Hopelijk begint het weer niet van voor af aan. Wordt het communitair probleem opgelost en kunnen ze zich dan eens met de echte problemen bezighouden.
In mijn huis probeer ik voor het moment kleine dingen in orde te krijgen. Een nieuwe kleerkast voor in mijn zoon zijn kamer. Ik heb ze in elkaar gestoken maar voor de deuren te bevestigen moet ik wat hulp hebben. Die hulp komt wel maar even wachten. Ik heb ongeveer een datum voor het installeren van de nieuwe keuken. Komende zondag komt de keukenplaatser nog eens alles exact opmeten. Ik zet dan de oude keuken op het internet om te verkopen. Het is wel moeilijk om daarvoor een prijs te bepalen. Ik zal er mij nog eens moeten voor neerzetten en goed nadenken. Deze week zou de eerste aannemer een dag komen om de voorbereidingen te doen in de badkamer. Leidingen verleggen en de douche wat uitkappen om de EPDM doek aan te brengen en de afvoer ook wat verplaatsen. Maar is nog afwachten of het wel deze week zal zijn. Met de aannemers, het is niet het werk dat ze hebben, dat gaat wel meestal vlot, maar het is om ze hier te krijgen. Dat is altijd het probleem. Maar het is natuurlijk zo, als de ene niet begint kan de ander die moet volgen niet beginnen en zo schuift het maar op. De volgende weken zal het weer heel veel zijn van; dingen verplaatsen, stof opkuisen en alles opkuisen en terugzetten. En toch zou ik niet elders willen verblijven. Mijn huis is echt mijn biotoop en als ik het even niet zie zitten dan trek ik mij even terug in mijn slaapkamer. Ik zorg dat die altijd opgeruimd blijft, dan heb ik een rustpunt in het huis.
Ondanks mijn ziekte en de soms mindere perioden besef ik dat ik wel een goed leven heb. Ik heb de vrijheid om te doen en laten wat ik wil, en moet bvb. geen verlof nemen voor aannemers die komen werken. Ook al mis ik de structuur soms teveel van uit werken gaan. Maar het is wel zo als je weer opbouwt in het leven, en je leven steeds betert in alle opzichten, je het gevoel krijgt dat je aan het eindpunt geraakt en dat het niet veel beter meer kan worden. En dan verlies je dat grote doel. Want je doel heb je intussen bereikt. Nieuwe doelen moeten dan in de plaats komen en die heb ik wel maar daar kom ik nog op terug.
Een paar jaar geleden heb ik proberen terug studeren. Ik heb een jaar de opleiding maatschappelijk assistent gevolgd in de hogeschool. Ik ben dit gestopt omdat ik tegelijkertijd een huis kocht en het moest verbouwd worden en ik kon het onmogelijk combineren. Maar in dat ene jaar heb ik ontzettend veel geleerd. Een docent vertelde over de behoeftenpyramide van Maslow. Hij zei dat als je niet voldaan bent in de onderste laag je niet kan doorstoten naar de volgende. De onderste laag is een lichamelijke behoefte. Je wil het warm hebben je wil eten als je honger hebt. De volgende laag is de behoefte aan veiligheid en zekerheid. Daarna de behoefte aan sociaal contact. Enz. De docent vertelde dat je maar kan doorstoten naar een hogere behoefte als de vorige voldaan is. Maar er zijn uitzonderingen zei hij. En daarmee bedoelde hij dat iemand die bvb niet voldaan is in zijn lichamelijke behoeften of zich niet veilig voelt toch eventueel doorstoot naar een hogere behoefte bvb.zichzelf ontplooien. Maar daar kom ik later nog op terug zei hij toen. Maar ik maakte het jaar niet af en dus ben ik het nooit te weten gekomen. Het houdt mij nu al een paar jaar bezig. Weet er iemand het antwoord? Stuur me dan een bericht aub.
Ik las dit weekend het artikel in de morgen over Emilie, Laetitia en Lauren die verleden jaar op 11 november aangereden zijn door een chauffeur die onder invloed was. Meer bepaald, het waren 2 ouderparen die getuigden. Het heeft me diep geraakt. Vooral het stuk waar één van de ouders de laatste uren beschreven van hun dochter. Emilie is nog gereanimeerd maar nadien bleek dat het geen nut meer had. De ouders werden geroepen en er stonden ook drie kameraden die haar wilden bezoeken. De ouders zeiden tegen die kameraden dat het einde in zicht kwam voor hun dochter. Die kameraden zijn beginnen sms'en. Emilie is gestorven omringd door veertig, vijftig vrienden. De anesthesist vroeg nog of hij die grote groep jongeren niet moest wegsturen. Maar nee, dat wilden de ouders niet .Ondanks het gegeven moet het toch een afscheid geweest zijn met een schoonheid in zich. Niet alleen.
Dat beeld, ik zie het zo voor mij, het moet enorm geweest zijn. De machines die piepen. Tussen die vrienden stonden ook toekomstige dokters. Wat dat voor hen moet betekend hebben dus...
En dan... Ik heb zelf een dochter die ook studente op de universiteit is. Die ook heel veel met de fiets op weg is. Die al twee keer gevallen is met haar fiets tussen het drukke stadsverkeer. Alleen schaafwonden. Gelukkig. Maar wel met druk voorbijrazend verkeer. Je mag er niet aan denken... En dan nog... Een zoon die aan het leren auto-rijden is. Ik kan me niet voorstellen dat hij ooit onder invloed zou auto-rijden. Hij drinkt nu bijna niet. Gaat niet zoveel uit zelfs. Hij houdt het graag rustig. Maar toch...
Je doet je best om hun de juiste waarden en normen bij te brengen. Maar er is een punt dat ze het alleen moeten doen. Het zal hen wel lukken zekers?
Een allesoverheersende rust is me overvallen vanavond. Zou het te maken hebben met het goede nieuws dat de brief onderweg is naar mij waarin staat dat de lening goedgekeurd is en waar ik opdracht zal krijgen om een afspraak te maken met de notaris? En met het telefoontje dat ik gedaan heb naar de eerste aannemer dat hij kan komen beginnen? En dat die de week van 14 juni al komt? Ik denk het... Dat het nu toch in orde komt en dat ik nu mijn gierenden zenuwen tot rust kan laten komen. Later zal ik denken, waar heb ik me toch druk over gemaakt...
Ik heb weer veel behoefte aan alleen zijn. Ik vraag me soms af waarom ik zo ben. Misschien is het mijn overlevingsstrategie om alles aan te kunnen. Als ik alleen ben, en dan vooral naar de avond toe, kan ik soms in een hoge toestand van zelfbewustzijn komen. Ik heb dit nodig nu en dan. Alles is dan goed, in balans. De momenten dat je alles loslaat. Dat zijn ook de beste slaapnachten. Die paar minuten vlak voor je indommelt zijn dan zalig. Intens tevreden. Allesoverheersend geluk. Nergens geen pijn of last meer want de medicatie doet al zijn werk. En inslapen met de wetenschap dat al de rest in orde komt...
Soms kan ik het niet bevatten. Ik weet nog hoe mijn leven vroeger was. (Soms vertel ik op deze blog wel iets daarover maar alleen ik ken de gevoelens daarbij) Ik weet hoe mijn leven nu is. Wat ik nu kan en doe is veel en veel meer dan dat ik ooit durven dromen heb. Dan denk ik, ok, nu ga ik mijn huis kunnen afwerken, een nieuwe ingrichte keuken (wat ik nog nooit had in mijn leven) die dan ook nog eens aangepast is aan mij. Ik voel me de koning te rijk. En dat heeft niks met geld te maken. En dan denk ik, het kan niet blijven voortduren, er zal een moment komen dat dit zal gebeuren of dat zal gebeuren... En zo mag je niet denken want dan kan je niet genieten van dit moment. Dat weet ik wel maar toch steekt het de kop op. Het is raar als je je hele leven moet opboksen hebt tegen allerlei dingen en het dan plots wel goed gaat. (Soms wat minder goed maar dat is niks meer vergeleken met vroeger) Het voelt zo aan als iets van 'nu komen de vette jaren'... Wat heb ik nog te dromen? Naar wat verlang ik nog? Ik heb het gevoel dat ik alles heb. Er moet steeds een verlangen zijn toch? Er zijn nog een aantal dingen, dat wel. Ik wil toch weer wat werken, maar niet meer voor een werkgever, daar heb ik mijn buik van vol, ik vertel later nog wel een keer waarom. Ik wil een opleiding volgen en dan op zelfstandige basis in bijberoep werken. Daar heb ik het ook nog wel eens over. Maar eerst een jaar leren. Want ik moet het diploma hebben om te kunnen starten. Ik wil mezelf veilig stellen. Want het gaat niet goed met ons landje. Als ze nu al zeggen dat er geen geld genoeg zal zijn voor de pensioenen, wat zal het volgende dan zijn waar ze geen geld voor zullen hebben? Voor de vervangingsinkomen? Ik wil dus sparen voor later. Wat ik nog nooit kunnen doen heb.
Ik heb geluk. Ik weet het. Ik kan nog wat werken. Dat lukt. Niet altijd. Maar meestal wel. Doen dus. Ik voel me lichamelijk en geestelijk veel beter als ik wat kan werken. Dat heb ik genoeg ervaren hier toen ik aan het huis aan het werken was. Dus gaan ervoor!
De pijn van mijn gewrichten is bijna helemaal weg. Raar. Vreemd. Dat ik maar wist hoe het kwam. Ik zou het voorkomen natuurlijk. Toch heb ik gisteren contact opgenomen met het ziekenhuis en ik moet morgennamiddag gaan voor mijn medicatie. Het moeilijke is, ik weet niet altijd of het erg genoeg is om het ziekenhuis te contacteren of niet. De specialist zegde me al dikwijls: "Als je zoveel last hebt moet je vlugger komen voor je medicatie". Dus heb ik de stap gezet. Ik heb altijd geleerd van flink te zijn en alles te dragen wat er gebeurt in je leven. Alleen gebeurt er bij de ene meer dan de andere natuurlijk. En dan hangt het af van je draagkracht of je het aankunt of niet. Je rekbaarheid. Het is iets wat in een mens zit. Of niet zit... Ik ben zoveel keer in ziekenhuizen geweest. Ik heb zoveel andere patiënten gezien en meegemaakt. Ieder mens is anders en uniek. Ook zieke mensen. Ik heb ook al mensen meegemaakt die genieten van ziek zijn. De aandacht die ze dan krijgen... Sommigen kiezen ervoor om patiënt te worden. Maar dat zal ook wel ergens zijn oorsprong hebben.
Maar goed. Ik heb heel wat minder last. Dus kan ik deze namiddag naar de foto-cursus in Ieper. Ik vertrek deze voormiddag al. En ga nog eens naar het Flanders Field museum, want er is een nieuwe tijdelijke tentoonstelling die ik nog niet gezien heb. En misschien ga ik ook eens het onderwijsmuseum gaan bekijken.
Ja... Dit zijn van die momenten waar je met je neus op de realiteit wordt gedrukt. Alle dagen meer gewrichtspijnen. Ik kon daarnet de afwas niet in één keer doen. (Werkblad is eigenlijk te hoog waardoor ik wat voorovergebogen moet staan en dat geeft me nog meer last, maar dat zal beteren met de nieuwe keuken) Dus gestopt halfweg en vanmiddag de tweede helft. Ik probeer dan een verklaring te vinden. Ik ben meer moe, ik slaap meer, is het van te lang stil te liggen, want hoe langer ik inactief ben hoe meer ik stram en stijf wordt. Of heb ik een slechte matras? (Ik denk het wel maar ik kan niet alles in 1 keer aankopen, een mens moet prioriteiten stellen) Of is het omdat ik ouder wordt? Of zou mijn medicatie minder goed werken tijdens een stressvollere periode. Onderschat niet de invloed van de psyche op het lichaam. Ik overweeg van mijn medicatie 1 week te vervroegen. Misschien maandag bellen. Nu is het verder ploeteren. En toch actief blijven. Op een rustige manier. Want stil zitten maakt me nog slechter. Als ik 's morgens een warme douche kan nemen is het ook voor een stuk beter. Maar dat kan ik nu niet dus. Douche moet nog afgewerkt worden. En ik kan niet naar het dienstencentrum. In het weekend is dat gesloten. En dan denk ik, het is toch allemaal zo erg niet. Ik kan alles doen. Alleen wat trager. Ik rij met mijn fiets om boodschappen. (In beweging blijven) Ik moet niemand roepen om mij te helpen. Ik ben nog steeds onafhankelijk.
Ik weet het niet altijd van mezelf dat ik slechter aan het worden ben. Eerst geef je allerlei dingen de schuld. De uitstap van vorig weekend. De stress van de verbouwingen. Maar dan moet het beter worden na een paar dagen. En dat doet het niet. En dan na een week of 10 dagen, is het plots teveel. Je verdraagt het tot het vat vol is. En dan kan er niks meer bij.
En eigenlijk weet ik wat ik moet doen om me beter te voelen. Om het meer te zien zitten. Op stap naar het Ieperse. Oorlogskerkhoven ontdekken. (Daar zal ik het nog wel eens over hebben over mijn hobby) Maar zelfs dat kan ik nu niet. Te vermoeiend. Maar ik heb mijn foto's. De aandenkens aan de vorige uitstappen. En alles ordenen. Ik heb nog dagen werk. Maar is een onstpannend werk.
Ik weet dat het betert na mijn medicatie. Maar toch blijft die angst hangen. De medicatie zou nu eens plots niet meer moeten werken? Ik word ouder. Een mens gaat sowieso achteruit als hij ouder wordt. Ik heb het er in 1 van mij vorige bloggen al eens over gehad. Ik heb precies maar echt met mijn leven kunnen beginnen als ik al halfweg mijn leven was. En het zou nu eens moeten achteruit gaan. Dan heb ik echt wel een korte periode kwaliteit gehad. Te kort.
Maar goed. Nu doe ik wat ik moet doen. Boodschappen en zo. En er vanuit gaan dat ik beter word na de medicatie. En naar de goede dingen toeleven.
Ik heb goed nieuws. Ik heb vlak voor het pinksterweekend de verzekeringspolis getekend. Ik heb 5 verzekeringen geprobeerd, en joepi, eentje heeft me aanvaard. Dat betekend dus dat ik de werken bijna kan doen starten. Nu nog even wachten op een afspraak met de notaris voor het tekenen van de lening. Kwestie van helemaal zeker te zijn. Voor de rest goed. Toch meer last van mijn gewrichten. Eigenlijk de laatste weken veel last. Maar kan ook te maken hebben met de uitstap van verleden weekend. Ik was in Ciney 3 dagen met L. Retromoteur. Oude auto's. En L zijn auto stond daar ook tussen. We konden slapen bij een kennis. Maar toch. Ander huis, ander bed, plots veranderende tijdsindeling, drukte op de beurs. Te lang in de auto zitten. Ik ben op mijn best als de dagen zijn zoals ik gewend zijn. Dezelfde gewoontes, dezelfde structuur. Maar als je zo moet leven dan maak je ook niks mee. Dus doe ik het toch. Of... maak ik me teveel zorgen rond mijn verbouwingen? En geeft dat een weerslag op mijn ziekte? Ik denk het wel...
Meestal ben ik blij dat ik zo ver ben. Een eigen huis van mij alleen. Ik heb een slaapkamer beneden. Daarnaast een badkamer. Het heeft zo een ontzettend veilig gevoel dat als ik niet goed ben mij niet ver moet verplaatsen voor het basiscomfort. En straks een aangepaste keuken in hoogte verstelbaar. Zodat ik in mndere periodes zittend kan werken. Niet te geloven. Maar het wachten, en de organistatie van alles. Ik krijg er steeds minder en minder zin in.
Ik weet het, ik ben een beetje te negatief. Velen hebben het slechter dan mij. Ik moet nog wat geduld hebben. Lukt wel.
Jullie zullen dit videofragment misschien al kennen, het is werkelijk heel mooi om te zien, het geeft me kracht als ik daar naar kijk!
