Heel mooi liedje van Mira. Gewoon eens opzoeken op you-tube. En luisteren.
Ik ben in de fleur van mijn leven Dit zijn de dagen Mij hoort ge ni klagen,nee nee Want alles kan in dezen tijd Genen tijd te verliezen Ge moet alleen kunnen kiezen Ik wacht op u, gij wacht op mij Wij zitten in onze wachttijd Ik heb nog wat dromen En als ik straks mijn boontjes dop Zal ik ze uit laten komen Toen ons moeder zo oud was als ik Werd ze door 't leven al verstikt Ze was bezig aan haar tweede Papflessen en pampers Ni kunnen studeren In de fleur van het leven... Ben ik homo-bi of a-seksueel In mijn dieptste dromen een transseksueel Ons vader zegt "denkt daar goed over na" "Ge moet niet bang zijn" "Eender wa wij zien u graag" Ik moet dringend ergens nen berg gaan beklimmen Of aan een stuk of twintig relaties beginnen Want anders kruip ik in mijn kist Met het jammerlijk gevoel Dat ik iets heb gemist In de fleur van mijn leven... En misschien is uwen droom Uwen droom toch ni Ge had het maar gedroomd Ge staat daar op de top van de Mount Everest En het uitzicht is wel schoon Op z'n minst toch ongewoon Maar ge hebt geen gevoel meer in uw tenen En ge staat daar bovenal op uwen allenen In de fleur van uw leven...
Mensen die een dagtaak hebben hebben het soms te zwaar. Vooral als ze ook nog een huishouden moeten runnen en voor de kindjes zorgen. Ik heb het ook meegemaakt. En het maakt het nog eens zo zwaar als je lichaam niet altijd mee wilt. Maar als je uiteindelijk niet meer werkt (door je ziekte) is het niet opgelost. Een buitenstaander zal zeggen, amaai, thuis zijn en doen wat je wilt, wat een luxe! Maar je bent je structuur kwijt. Of je moet het jezelf opleggen. Soms lukt dat. En soms lukt dat niet. Het heeft met zoveel te maken. Het weer speelt ook een rol. Bij mij toch. Als de zon schijnt kan ik bergen verzetten. Mocht ik hier geen verantwoordelijkheden hebben ik ging in de wintermaanden naar het buitenland. Waar het warmer is. Ik heb meer en meer last van de koude. Was me dat een winter dit jaar! Maar goed. De structuur dus. Ik heb voor vandaag een lijst gemaakt met hoe ik mijn dag ga indelen. Met uren en alles in detail. Minder leuke dingen afgewisseld met leuke dingen. Ik ga me daar aan houden en ik denk dat ik vanavond meer tevreden zal zijn over mijn dag. Proberen toch?
Het zal nu ongeveer een jaar geleden zijn. Er was een voordracht gepland rond ziek zijn en vermoeidheid in het ziekenhuis waar ik in behandeling ben. Mijn behandelende specialist vroeg mij of ik geen getuigenis kon geven hoe ik doorheen de jaren omgegaan ben met mijn vermoeidheid. De voedingsdeskundige begon met wat theorie. Zij had informatie verzameld rond vermoeidheid. Het werd gelinkt aan CVS. Omdat er nog heel heel weinig bekend en verschenen is rond mijn ziekte en vermoeidheid. (Ziekte van Crohn) Je moet ergens een aanknopingspunt hebben natuurlijk. Na de pauze kwam ik aan de beurt. Ik had alles wat voorbereid met een power-point. Ik weet immers van mezelf, ik kan uren vertellen maar zomaar alles uit mijn mouw schudden zou niet gestructureerd zijn geweest. Het ging me goed af. De kernwoorden op de powerpoint waren genoeg om de verhalen te vertellen die eraan vastkleefden. Doorheen gans mijn verhaal was er eigenlijk één ding die belangrijk was. Ooit zei de specialist mij dat ik toch genoeg moest bewegen. Dat het niet was omdat je je soms moe voelde je niks mocht doen. Ik geloofde hem toen niet. Ik dacht, hoe kan dat nu? Je bent moe en je gaat nog meer dingen gaan doen? Dan word je toch wel meer moe... dacht ik. Gelukkig heb ik het zelf ondervonden dat het waar is wat hij zei. Toevallig. Door mijn verbouwingen had ik tijdelijk geen douche meer. Ik ging dus naar het zwembad en nam daar een douche. Toen dacht ik waarom zou ik niet eens zwemmen? Ik ben hier toch. Zo is de bal aan het rollen gegaan. Hoe meer ik zwom hoe meer energie ik kreeg. Ja, het werkte zelfs verslavend in het begin. Ik heb verschillende zwembaden geprobeerd. Waar het rustiger is. Dus meer sport = meer energie = meer dingen kunnen doen = je beter voelen in je vel = je beter voelen geestelijk. Nu voel ik het al gauw als ik het zwemmen nodig heb. Ook soms om mijn geest leeg te maken.
Een paar jaar geleden heb ik eens een 2-daagse gevolgd. Over 'je immuunstelsel als bondgenoot'. Begeleiding door een dokter. Die ziek zijn vanuit zijn standpunt benaderd. Volgens hem zijn immuumziekten een boodschap van ons diepere zelf. Daar heb ik ook heel veel geleerd. Toen merkte ik dat ik al op het goede spoor zat. En door het laatste duwtje tijdens die cursus ben ik er nog veel verder in geëvolueerd. Met omgaan met je ziekte, jezelf aanvaarden met je beperkingen. En kracht halen uit de dingen die je wel kan/doet. Een jaar later volgde ik een meerdaagse eutonie-cursus. Helemaal niks voor mij. Het stil liggen. Vreselijk! De lesgevers maakten me duidelijk dat ik me één moest voelen met mijn lichaam. Dat ik tegenstand bood. Op een bepaald moment kreeg ik een hoge bloeddruk. En dat was gewoon van te inactief te zijn en van een soort lichte dwang te ervaren van mee te doen aan die eutonie. Ik heb me uit de groep verwijderd en een grote rit met de fiets gereden. En toen voelde ik me weer goed.
Nog een jaar verder wilde ik een soort van vervolgcursus volgen. 5 namiddagen. Over jezelf aanvaarden als je ziek bent. Maar dat viel tegen. De groep bestond uit heel veel CVS patiënten. Er heerste een hele hoge negativiteit in de groep. Ik kreeg de indruk dat ik teruggeworpen werd in mijn eigen evolutie in mijn aanvaardingsproces. Ik kon eventueel blijven gaan om anderen te helpen. Maar toen was ik er nog niet rijp voor. Nu misschien wel. Ik ben na 2 keer niet meer geweest. Ik heb me alvast terug ingeschreven om nog eens die tweedaagse te volgen rond het immuumstelsel. Het beste wat ik ooit meegemaakt heb. Misschien kan ik getuigen.
Je balans vinden... Iedereen moet voor zichzelf uitmaken wat goed voor hem is. Voor de ene zal dat idd. eutonie of yoga of wat dan ook zijn. Voor anderen zal dat sporten zijn. En daartussenin ontspannen met je favoriet tv-programma, een goed boek of een gezellig etentje.
