Telkens wanneer het mooi weer is, warm, komt de gedachte bij me op om eens een fietsvakantie te houden. Naar het Noorden van Frankrijk. Eventueel tot in Picardië. Maar tot nu toe is het nog niet het moment geweest. Ofwel kosten voor de verbouwingen, ofwel wachten op aannemers. Maar ik heb nu toch al wat boeken van de bib in huis gehaald. Om routes te plannen. Want er moet nogal wat gepland worden. Routes, B&B, campings, bezienswaardigheden en vooral de route's aanpassen waar er oorlogskerkhoven te bezichtigen zijn. Als het ooit zo ver is dan moet ik ook wat materiaal aanschaffen. Sterke fietszakken en zo. Regenkledij. Mocht ik dit eens kunnen doen, dan zou dit echt de kroon zijn op het werk, het vele werk hier aan het huis. Tegelijkertijd besef ik dat het wel zwaar zou zijn, ik zou niet al te lange routes mogen voorzien. Ofwel met de trein en fiets reizen naar een vertrekpunt in Frankrijk en dan van daar terugkeren. Maar het liefst zou ik van hier vertrekken. Het lijkt me een enorme uitdaging. En een overwinning. Ik heb de indruk dat mijn leven soms te gemakkelijk geworden is.Ik weet het... raar om dat te zeggen... Maar ik kan het kortweg zo samenvatten, de eerste helft van mijn leven heb ik tegen nogal wat moeten opboksen, en nu moet ik dat nog miniem doen. Een mens wordt dat zo rap gewend dat alles goed gaat. En ik heb de indruk dat je dan minder kunt genieten en blij zijn. Ik zou het ook bewust alleen doen, zo'n fietsvakantie. Als een vorm van kluizen, maar toch wel eens wat mensen zien, op afstand dan. Maar altijd kom je wel iemand tegen die blijft hangen. En die voor altijd een leuke herinnering blijft.
Verder plannen dus... En dromen... Ooit doe ik het wel...
