Soms maak je iets mee, dat de rest van je leven gebrand staat in je geheugen. Verleden jaar toen ik als vrijwilliger mee was met een vakantie voor zieken heb ik iets heel speciaals meegemaakt. Op zo'n vakantie is er ook altijd een bonte avond. Dat wil zeggen dat iedereen die iets op het podium wil brengen dat kan doen. Een gedicht, een klein toneelstuk, een vertelling, zingen of een play-back nummer. Nu is het zo, ik zie graag mensen bezig op een podium maar doe ook graag zelf mee. Vooral een play-backnummer. Niet dat ik daar zo goed in ben maar ik vind het een uitdaging. Ik doe het ook liever met 2, dan sta je daar niet zo alleen op het podium. Ik vond dus een collega vrijwilliger die met mij samen wilde 'lady in red' brengen op het podium. Hij was dus Chris De Burgh, en ik de lady in red. Over het algemeen zijn het de dames die leiding geven in zo'n dingen en de heren die volgen. Maar bij ons was het omgekeerd. Hij wist hoe het moest, gaf mij instructies en hij kon er iets van! Ik dus wat in het rood gekleed, een rood stuk stof op de tafel en een rode bloem daarop. Elke dag oefenen tot we het konden. Je bouwt iets moois op en de spanning steeg ten top. Het was magisch, betoverend gewoon. Het gaf een band tussen ons, die ik met geen woorden kan beschrijven. Hoe je zo close kunt worden om dat ene doel te bereiken en daarna gaan je wegen uit elkaar en je weet niet of je elkaar nog terugziet. Maar als je elkaar ooit terugziet dan zal het wel zijn van "hé, weet je nog? De lady in red..." Ons enigste doel was iets brengen op het podium en de toeschouwers laten genieten van het schouwspel. En dat is ons gelukt en ik kan er nog altijd van nagenieten.
Dit is nu zo'n herinnering die je in een doosje stopt, en er soms terug uithaalt om er van te genieten...
Ik weet het, ik ben minder bezig met mijn blog. Maar je kan er dan van uitgaan dat ik druk bezig ben. En het me allemaal redelijk lukt. Soms zijn er perioden in mijn leven dat het allemaal vlot draait. Soms is dat minder. Deze winter heb ik heel erg afgezien van de koude. Ik heb dan ook meer last gehad van mijn gewrichten. Kwam het door de koude? Ondertussen is mijn medicatie aangepast. Omdat dit niet meer klopte met mijn lichaamsgewicht en je kan zeggen dat ik dat verschil goed voel. Ik heb de kiné kunnen stoppen en ook naar de hydrotherapie ga ik niet meer. Soms vergeet ik zelfs dat ik een ziekte heb. En dat is wel heel goed nieuws.
Ik heb ook vochtproblemen gehad in de badkamer ter hoogte van de douche en dat vocht ging ook door naar de gebuurs. Bij het vernemen van dat nieuws heb ik direct de tegels van de douche afgekapt. En ondertussen zijn de offertes binnen om de douche opnieuw aan te leggen. En nu in orde want de vorige aannemer heeft een fout begaan. Maar ik zal zo'n maand of 3 geen douche gehad hebben en dat is niet evident. Er zullen ook nog andere werken gebeuren aan mijn huis. En dat is, een aangepaste keuken, badkamerkasten, 2 nieuwe trappen en de gevels van het huis laten hervoegen. Dat is dus heel wat, het zal weer verbouwingsstress worden. En als ik nog wat premiegelden ontvangen heb laat ik een dressing maken. Maar goed, ik prijs me gelukkig, het kan allemaal en dat dankzij een goedkope hypothecaire lening van het Vlaams Woningfonds. Dat betekent heel wat papieren en 3 maand wachten tegen dat het in orde is maar het is het wachten waard. En we zijn nu al 2 maand ver.
Het zal deugd doen voor het eerst weer douchen in de nieuwe douche...
Deze week ben ik naar een vergadering geweest als voorbereiding voor een vakantie met zieken waar ik als vrijwilliger mee ga. Het is nu het derde jaar op rij dat ik mee ga met die groep. Het is altijd fijn mijn collega-vrijwilligers terug te zien. En straks ook de zieken waar ik help voor zorgen of waar we mee gaan wandelen met of zonder rolstoel. 3 jaar geleden ben ik eerder onverwachts met die groep meegegaan. Het was de eerste keer dat ik zo'n vakantie mee ging maken. En dat is enorm meegevallen. Ik heb er ondertussen al zo'n 8 vakanties meegemaakt, ook met andere groepen, maard deze groep vind ik het fijnst. Ik kan het niet echt verklaren waarom. Het geheel, een paar collega-vrijwilligers waar ik nog wat kan van leren. De mensen waar ik voor zorg. En de verantwoordelijke van de groep is zo'n lief mens. Ondertussen heb ik ook mijn plaatsje veroverd binnen de groep. Ik begeleidt het turnen en ben voor deze vakantie gebombardeerd tot animatieverantwoordelijke. Het is niet te onderschatten. Je bent van 7 uur op in de morgen, je moet zorgen voor iemand voor dat we gaan ontbijten. Je bent de ganse dag in de weer voor iemand anders. Je wandelt kilometers en kilometers naar de kust.
En het rare is eigenlijk het volgende. Ik sta nu aan de andere kant. Vroeger was ik de zieke die zorgen moest hebben. Nu ben ik in remissie (om het in dokterstermen te zeggen) en ben ik veel en veel energieker dan vroeger. Maar als ex-zieke voor andere mensen zorgen is niet zo evident. Je mag zelf niet meer met verdriet en onverwerkte dingen zitten uit je eigen ziektegeschiedenis. Je mag de pijn niet meer voelen als je de verhalen hoort van de mensen. Er moest daar dus een hele tijd overgaan voor ik rijp was om dat te doen. En eigenlijk is het heel simpel. Mijn praktijkervaring gebruik ik tenvolle. Ik doe nooit met mensen wat ik zelf niet kon verdragen als zieke. En ik doe wel met mensen wat ik graag had dat verzorgenden deden met mij. En dat is vooral luisteren en je inleven. En om me in te leven moet ik geen moeite doen. Ik heb het trouwens meegemaakt. En wees maar zeker dat ik er voldoening en genoegdoening uithaal.
Ik zie er al weer naar uit. Binnen een week of 3 vertrek ik voor 1 week.
Soms blijft het schip geladen met geluk voor de haven steken. Zwem er dan naartoe.
Jonathan Winters
Het heeft me al veel bezig gehouden. Waarom slagen sommigem mensen erin alle kansen te grijpen die hen kunnen vooruit brengen in hun leven? En waarom kunnen bepaalde mensen dat niet? Waarom stralen sommige mensen een negativiteit uit als ze ogenschijnlijk alles hebben om gelukkig te zijn? En waarom stralen sommige mensen die het moeilijk hebben in hun leven zoveel geluk uit? Iedereen heeft wel een andere definitie van geluk. Voor de enen is het een mooi huis, een mooie auto (of 2), een grote TV (of 2,3) en nog wat hebbedingen. Maar veelal is dat tijdelijk geluk. Het moment van de aankoop en het eerste gebruik. Maar daarna al weer aan het zoeken wat er nog wel moet gekocht worden. Geen wonder dat er meer en meer mensen zijn met betalingsproblemen.
Is het niet zo dat mensen die geen tegenslagen hebben in hun leven alles zo evident vinden? Dat als je moet vechten, je meer beseft wat geluk is. En daarmee bedoel ik, ECHT geluk. Niet ziek zijn. De dingen kunnen doen die je wil doen. Je kinderen zien vooruit gaan in het leven. Een paar vrienden. Of een partner waar het goed mee klikt.
Zoals het citaat zegt. 'Zwem er dan naartoe'. Je moet het zelf in handen nemen. Het vraagt soms enorm veel. Maar je plukt er de vruchten van.
Als je een chronische ziekte hebt en al een leven lang met ziekenhuizen, dokters en verpleging te maken hebt dan verzamel je door de jaren nogal wat verhalen. Evaringen. Ik kan er wel honderd vertellen. Wie weet komen ze mettertijd allemaal in deze blog. Niet alleen negatieve verhalen, ook positieve, en het goede is dat de positieve verhalen het best bewaard zijn gebleven in mijn geheugen.
Er was die ene chirurg in dat ziekenhuis... Zo een warme mens... Zo één waarvan ik altijd dacht, zo moet een vader zijn... Ik noem hem dokter R. Hij was het die mij de diagnose gaf van mijn ziekte. Nogal gauw eigenlijk. Want je moet weten, toen jaren geleden, kwam deze ziekte nog niet zo veel voor zoals nu, en het gebeurde vrij veel dat men nogal eens verkeerde diagnoses stelde. Zo heb ik toch nog gelezen. Maar goed, hij vertelde het me. Ik was 17 jaar. Wat moest ik ermee? Ik wist natuurlijk toen nog niet wat me allemaal te wachten stond. Gelukkig maar. Een paar jaar later werd ik verwezen naar een andere dokter, dokter B. Die meer gespecialiseerd was in de behandeling van mijn ziekte. Best ook een goeie dokter, en heel begaan, maar door bepaalde gebeurtenissen kon ik niet onder behandeling blijven bij hem.
Maar ik ging het nu hebben voor dokter R. Hij was chirurg dus als ik een operatie moest ondergaan kwam hij weer ten tonele. Dokter R had het me bij de diagnose gezegd dat het een heel ambetante ziekte was. Vooral de manier waarop hij het zei deed me achteraf beseffen dat hij me wilde verwittigen. Behoeden voor de pijn, de geestelijke pijn. Hoe hij zijn medeleven toonde. Hoe hij tijdens mijn herstel na operaties op mijn bed kwam zitten, opbeurende woorden zei, alles positief benaderde. En zelfs zijn hand op mijn arm legde om zijn woorden kracht bij te zetten. Raar, hoe je als patiënt na jaren onder behandeling bij een dokter zo'n band kunt opbouwen... Of net niet raar? Hij weet tenslotte veel van jou... En je moet je overgeven want het zijn zij die je kunnen helpen. Eigenlijk was dokter R veel te goed, te gevoelig om dokter te zijn. Zo denk ik er nu over. Trouwens, ondertussen is hij weg uit het ziekenhuis, zomaar gestopt met 'dokter zijn', door problemen binnenskamers in het ziekenhuis. Als patiënt weet je er het fijne niet van en dat hoort ook zo. Maar zijn weggaan kwam ook net na een periode waar ik heel heel ziek geweest was, een paar operaties na elkaar ondergaan had. En waar hij me niet kon helpen en hij het ook vreselijk vond dat hij niks voor mij kon doen. Ik ben dan naar het gasthuisberg in Leuven gegaan en het is in orde gekomen, om een lang verhaal kort te maken. Maar wat ik nooit, nooit zal vergeten is het volgende. Toen ik hoorde dat hij wegging ben ik nog één keer bij hem geweest. Een soort van afscheid, en voor hem lag het ook heel gevoelig. Hij vertelde me dat hij hem nog levendig herinnerde dat ik daar als 17-jarige bij hem stond, terwijl hij me het nieuws moest vertellen van mijn ziekte. Kwam het door herinneringen of door de manier waarop hij het ziekenhuis moest verlaten? Allebei misschien? Had hij het moeilijk met afscheid nemen en loslaten? Want plots begon die daar te wenen. Stel je voor. Ik stond daar, machteloos. En ook de pijn voelende van het afscheid. Ik ben er dagen, weken, maanden niet goed van geweest. Zo een schat van een dokter...
Gisteren voor de eerste keer naar de schaakclub geweest om te leren schaken. Eigenlijjk vooral proberen. Niet zozeer proberen of het schaken wel voor mij is maar eerder of ik me daar goed zou voelen tussen die groep mensen en of ik het welgekomen-gevoel ging hebben. En dat had ik zeker en vast. Dus nu bijt ik me er helemaal verder in vast. Ik zie al uit naar de volgende zondag!
Heel mooi liedje van Mira. Gewoon eens opzoeken op you-tube. En luisteren.
Ik ben in de fleur van mijn leven Dit zijn de dagen Mij hoort ge ni klagen,nee nee Want alles kan in dezen tijd Genen tijd te verliezen Ge moet alleen kunnen kiezen Ik wacht op u, gij wacht op mij Wij zitten in onze wachttijd Ik heb nog wat dromen En als ik straks mijn boontjes dop Zal ik ze uit laten komen Toen ons moeder zo oud was als ik Werd ze door 't leven al verstikt Ze was bezig aan haar tweede Papflessen en pampers Ni kunnen studeren In de fleur van het leven... Ben ik homo-bi of a-seksueel In mijn dieptste dromen een transseksueel Ons vader zegt "denkt daar goed over na" "Ge moet niet bang zijn" "Eender wa wij zien u graag" Ik moet dringend ergens nen berg gaan beklimmen Of aan een stuk of twintig relaties beginnen Want anders kruip ik in mijn kist Met het jammerlijk gevoel Dat ik iets heb gemist In de fleur van mijn leven... En misschien is uwen droom Uwen droom toch ni Ge had het maar gedroomd Ge staat daar op de top van de Mount Everest En het uitzicht is wel schoon Op z'n minst toch ongewoon Maar ge hebt geen gevoel meer in uw tenen En ge staat daar bovenal op uwen allenen In de fleur van uw leven...
Mensen die een dagtaak hebben hebben het soms te zwaar. Vooral als ze ook nog een huishouden moeten runnen en voor de kindjes zorgen. Ik heb het ook meegemaakt. En het maakt het nog eens zo zwaar als je lichaam niet altijd mee wilt. Maar als je uiteindelijk niet meer werkt (door je ziekte) is het niet opgelost. Een buitenstaander zal zeggen, amaai, thuis zijn en doen wat je wilt, wat een luxe! Maar je bent je structuur kwijt. Of je moet het jezelf opleggen. Soms lukt dat. En soms lukt dat niet. Het heeft met zoveel te maken. Het weer speelt ook een rol. Bij mij toch. Als de zon schijnt kan ik bergen verzetten. Mocht ik hier geen verantwoordelijkheden hebben ik ging in de wintermaanden naar het buitenland. Waar het warmer is. Ik heb meer en meer last van de koude. Was me dat een winter dit jaar! Maar goed. De structuur dus. Ik heb voor vandaag een lijst gemaakt met hoe ik mijn dag ga indelen. Met uren en alles in detail. Minder leuke dingen afgewisseld met leuke dingen. Ik ga me daar aan houden en ik denk dat ik vanavond meer tevreden zal zijn over mijn dag. Proberen toch?
Het zal nu ongeveer een jaar geleden zijn. Er was een voordracht gepland rond ziek zijn en vermoeidheid in het ziekenhuis waar ik in behandeling ben. Mijn behandelende specialist vroeg mij of ik geen getuigenis kon geven hoe ik doorheen de jaren omgegaan ben met mijn vermoeidheid. De voedingsdeskundige begon met wat theorie. Zij had informatie verzameld rond vermoeidheid. Het werd gelinkt aan CVS. Omdat er nog heel heel weinig bekend en verschenen is rond mijn ziekte en vermoeidheid. (Ziekte van Crohn) Je moet ergens een aanknopingspunt hebben natuurlijk. Na de pauze kwam ik aan de beurt. Ik had alles wat voorbereid met een power-point. Ik weet immers van mezelf, ik kan uren vertellen maar zomaar alles uit mijn mouw schudden zou niet gestructureerd zijn geweest. Het ging me goed af. De kernwoorden op de powerpoint waren genoeg om de verhalen te vertellen die eraan vastkleefden. Doorheen gans mijn verhaal was er eigenlijk één ding die belangrijk was. Ooit zei de specialist mij dat ik toch genoeg moest bewegen. Dat het niet was omdat je je soms moe voelde je niks mocht doen. Ik geloofde hem toen niet. Ik dacht, hoe kan dat nu? Je bent moe en je gaat nog meer dingen gaan doen? Dan word je toch wel meer moe... dacht ik. Gelukkig heb ik het zelf ondervonden dat het waar is wat hij zei. Toevallig. Door mijn verbouwingen had ik tijdelijk geen douche meer. Ik ging dus naar het zwembad en nam daar een douche. Toen dacht ik waarom zou ik niet eens zwemmen? Ik ben hier toch. Zo is de bal aan het rollen gegaan. Hoe meer ik zwom hoe meer energie ik kreeg. Ja, het werkte zelfs verslavend in het begin. Ik heb verschillende zwembaden geprobeerd. Waar het rustiger is. Dus meer sport = meer energie = meer dingen kunnen doen = je beter voelen in je vel = je beter voelen geestelijk. Nu voel ik het al gauw als ik het zwemmen nodig heb. Ook soms om mijn geest leeg te maken.
Een paar jaar geleden heb ik eens een 2-daagse gevolgd. Over 'je immuunstelsel als bondgenoot'. Begeleiding door een dokter. Die ziek zijn vanuit zijn standpunt benaderd. Volgens hem zijn immuumziekten een boodschap van ons diepere zelf. Daar heb ik ook heel veel geleerd. Toen merkte ik dat ik al op het goede spoor zat. En door het laatste duwtje tijdens die cursus ben ik er nog veel verder in geëvolueerd. Met omgaan met je ziekte, jezelf aanvaarden met je beperkingen. En kracht halen uit de dingen die je wel kan/doet. Een jaar later volgde ik een meerdaagse eutonie-cursus. Helemaal niks voor mij. Het stil liggen. Vreselijk! De lesgevers maakten me duidelijk dat ik me één moest voelen met mijn lichaam. Dat ik tegenstand bood. Op een bepaald moment kreeg ik een hoge bloeddruk. En dat was gewoon van te inactief te zijn en van een soort lichte dwang te ervaren van mee te doen aan die eutonie. Ik heb me uit de groep verwijderd en een grote rit met de fiets gereden. En toen voelde ik me weer goed.
Nog een jaar verder wilde ik een soort van vervolgcursus volgen. 5 namiddagen. Over jezelf aanvaarden als je ziek bent. Maar dat viel tegen. De groep bestond uit heel veel CVS patiënten. Er heerste een hele hoge negativiteit in de groep. Ik kreeg de indruk dat ik teruggeworpen werd in mijn eigen evolutie in mijn aanvaardingsproces. Ik kon eventueel blijven gaan om anderen te helpen. Maar toen was ik er nog niet rijp voor. Nu misschien wel. Ik ben na 2 keer niet meer geweest. Ik heb me alvast terug ingeschreven om nog eens die tweedaagse te volgen rond het immuumstelsel. Het beste wat ik ooit meegemaakt heb. Misschien kan ik getuigen.
Je balans vinden... Iedereen moet voor zichzelf uitmaken wat goed voor hem is. Voor de ene zal dat idd. eutonie of yoga of wat dan ook zijn. Voor anderen zal dat sporten zijn. En daartussenin ontspannen met je favoriet tv-programma, een goed boek of een gezellig etentje.
' Je kinderen zijn je kinderen niet ', dat moet een boek geweest zijn. Ooit heb ik daarover gehoord toen ik nog studeerde. Toen kon ik niet weten wat daarmee bedoeld werd. Maar nu wel... Het is niks als ze klein zijn. Je geeft ze een droogje als ze nat zijn, je voedt ze als ze honger hebben, je speelt met hen want je wilt toch wel dat ze zich goed ontwikkelen, je (probeert) ze zo goed mogelijk op te voeden. De jaren gaan voorbij. Kleuterschool, lagere school, verjaardagen en verjaardagsfeestjes, middelbaar, verder studeren en zien dat het lukt... Of nog op zoek zijn naar de juiste studierichting... Op kot gaan. Zichzelf moeten redden dus. En weer zien dat het lukt. En dan zou je blij moeten zijn. Want het is dat wat je tenslotte wilde bereiken. Dat ze voor zichzelf kunnen zorgen. Op alle gebied.
Maar dat loslaten, dat is het moeilijkste van alles, werkloos zitten toekijken, wachten en hopen, en terug je eigen ding mogen doen en daar dan soms niet in lukken... Omdat je nog niet genoeg losgelaten hebt... Het je teveel bezig houdt...
Dit weekend was er zo één, je beleefd ze nu en dan, zalige weekend... Als je het verwacht valt het tegen, de onverwachtse dingen zijn nu eenmaal de leukste... Had het nu te maken met Valentijn? Kan zijn. Maar zalige weekends zijn er nu en dan wel. Het begon op vrijdagavond, uit eten in een Afrikaans restaurant, meer bepaald een Zuid-Afrikaans restaurant, het enigste in België. En heel lekker. Ik ben dus weer een ervaring rijker. Zaterdag heb ik een speciaal menu voorbereidt voor in de avond. Op het menu stond oa konijn, iets dat ik niet zo graag eet en ook niet zo graag maak, maar soms moet je wat water in de wijn doen. En toen ik L er zo zag van genieten, genoot ik er zelf ook van natuurlijk. Zondag was een dag van werken. Het tweede luik van het hout. Verzagen en op zijn plaats leggen. Daarna een heerlijke zwembeurt.
De koude blijft duren, het werkt op mij, ik wacht op de eerste tekenen van de lente en weet dat ik dan zal losbarsten, vol van energie. Maar het komt, en hoe langer je verlangt, hoe meer je er deugd van hebt dat het er eindelijk is.
Vandaag stel ik L op de hoogte van mijn blog. Als een surprise. En het volgende gedicht is voor hem. Omdat ik het niet altijd kan verwoorden.
Doosje
Ik zou je het liefste in een doosje willen doen en je bewaren, heel goed bewaren. Dan zou ik je verzekeren voor anderhalf miljoen en telkens zou ik eventjes het doosje opendoen en dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren. Dan lig je in de watten en niemand kan erbij, geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij. Ik zou je het liefste in een doosje willen doen en dan telkens even kijken, heel voorzichtig even kijken, en dan telkens even kijken en een zoen ...
Iedereen heeft wel zijn manier om uit iets te geraken wat hem teveel bezig houdt. Mijn manier is bezig zijn. Arbeid verrichten wat weinig concentratie vraagt. En gisteren was dit hout verzamelen. Ik noem het hout sprokkelen. Al kun je het natuurlijk niet vergelijken met de oudere tijden waar de mensen echt het bos in moesten om hout te zoeken om zichzelf wat te kunnen verwarmen. Maar goed, het is zoals mijn ma altijd zegt, verzamelen van hout voor de kachel geeft je 3 keer warmte. 1 keer bij het zoeken of verzamelen, 1 keer bij het verzagen en 1 keer bij het opbranden. Soms heb ik het gevoel dat ik een generatie of 2 te laat geboren ben. Mij leek het leven vroeger veel gemakkelijker. Mijn mooiste tijden heb ik beleefd op de boerderij bij mijn grootouders. Hoe ik tijdens het binnenhalen van het stro bvenop de kar mocht zitten. Hoe ik mijn peter bezig zag met het boerenpaard en de kar. Hoe ik mijn meter de koeien zag melken, ik daarbij zittende op een melkstoeltje en geobsedeerd door de staart van de koe die weg en weer sloeg. Hoe mijn peter in de bomen in de boomgaard klom om te schudden aan de boom om het fruit te doen vallen. En hoe ik mijn meter bezig zag boter te maken.
En ik? Wat was ik trots toen ik de melkkannen mocht aan de poort gaan zetten tegen dat ze opgehaald werden. Veel te zwaar voor mij maar ik deed het!
Eigenlijk is het belangrijk om de balans te vinden tussen werk en ontspanning. Voor iedereen is dit zo.. Maar het is moeilijker als je lichaam niet altijd mee wil. Het is soms schipperen. Maar goed, de boodschap is, blij zijn met wat je wel kunt en goed doet, en dat is heel wat!
De laatste dagen teveel bezig met iets en van daaruit moeilijk alles op een rijtje kunnen zetten. Dus ook minder in staat om iets deftigs op mijn blog te zetten. Maar de volgende vers verwoord voor een groot stuk wel mezelf. En is wie weet ook van toepassing op anderen.
Wie mij liefheeft
Laat mij los Wie mij kent Kent mijn afwezigheid Verwacht geen antwoord Aanvaardt de stilte En neemt genoegen Met wat nooit genoeg is Lacht Met mijn goede voornemens En verdraagt de verte Van mijn gedachten.
Stel je voor... je word geboren en het ziet er naar uit dat je leven loopt zoals de meesten. Normaal. Eten, slapen, eerste stapjes, eerste woordjes, kleuterklas, lagere school, wat puberen, enz. Plots aan je 17 jaar voel je je niet goed. Huisdokter wimpelt het af. Tot je naar de specialist gestuurd wordt. Want de klachten bljven duren. Al gauw wordt een diagnose gesteld. Chronische ziekte. Een jaar of 2 later nog een diagnose erbij. Tweede chronische ziekte. Er wordt je meegedeeld dat deze 2 chronische ziektes nogal eens samen voorkomen. Je bent nog jong, je beseft het niet goed. Je leeft je leven. Je krijgt een relatie, trouwen, en kindjes krijgen. Ondertussen ziekteopstoten, ziekenhuisopnames, heel veel medicatie, pijn, ziekte nooit echt stabiel te krijgen. Operaties. Veel operaties. Door het oog van de naald kruipen. Foutje van de chirurgen? Nog weinig dokters vertrouwen dus. Overleven. Niet evolueren. Stilstaan. Eerste energie gaat namelijk naar kindjes. En naar uit werken gaan. Want je wilt het niet toegeven dat je minder bent/kunt dan een ander. Neen. je wil zelfs beter zijn om dat te bewijzen. Je gaat compenseren. Want wil je lichaam niet mee als een ander dan zal je geest het wel overnemen. En dus wil je de beste zijn.
Stel je voor... hoe kwaad je bent, zo kwaad dat dat jou allemaal overkomt, en hoe die kwaadheid en de negativiteit overheerst. Niet wetende dat dat misschien wel je ziekte helpt in stand houden.
Stel je nu eens voor... 20 jaar na de eerste diagnose, nieuwe medicatie. Niet iedereen kan ze krijgen. Heel duur maar meeste kosten worden gedragen door de maatschappij. Je kan ze krijgen.Want je hebt een zwaar operatieverleden. Je bent blij. Maar je verwacht er niet veel van, maar alles proberen natuurlijk.
En stel je dan voor... In 1 klap wordt je beter. Alle symptonen nog miniem aanwezig. Energie. Vooral dat. Veel energie. Wat moet je ermee? Dan plots wel evolueren. Want je hebt de kracht. Je verandert totaal. Helemaal. Alsof je betoverd werd. Je wil alleen verder. Je MOET alleen verder. Want je voelt dat je tegengehouden wordt in je evolutie.
Nieuw leven dus. Nieuwe start. Goede keuze. Niet altijd gemakkelijk. Zeker in het begin niet. En nu alles overzien. En zien dat het goed is.
Maar probeer je nu eens echt voor te stellen... Dat je echte leven maar begint als je al halfweg je leven bent. Dat je je nu voelt zoals een 20-jarige zicht voelt. Qua kracht en energie dan. Maar dan wel met meer levenservaring. Alsof je je leven omgekeerd leeft. Want je wordt nog altijd beter en beter. Te vergelijken met de film "the curieus case of Benjamin Button". Tranen met tuiten heb ik geweend bij het zien van die film. Alsof ik de hoofdrol had.
En stel je eens voor hoe dankbaar je dan bent... Dat je je leven als een cadeautje opnieuw hebt mogen uitpakken...
Ik ben op het idee gekomen van een blog te starten door B. Hij is er ook nog niet lang mee bezig. Ik was er al wel eens in gedachten mee bezig maar wist niet goed hoe ik te werk moest gaan. Nu is het dus echt. Bedankt bij deze, B, om me de weg te wijzen. En nog veel meer bedankt voor je tomeloze hulp bij mij aan het huis. En dat brengt mij naar het thema vrienden. Wanneer kan je iemand als vriend benoemen? Als je aan die vriend denkt met een goed gevoel. Met sommigen heb je veel contact, met anderen minder, en soms ja, zie je ze zo goed als nooit meer. En toch blijf ik ze vrienden noemen. Soms is het moeilijk in contact te blijven. Afstand, werk en bezigheden spelen een rol. Maar toch, een kort, soms onverwacht contact kan deugd doen. En je herbeleefd in een flits alle leuke dingen die je samen beleefd hebt. Je hebt er een leuke tijd me beleefd en dat zijn dan weer leuke herinneringen. Ik koester ze voor altijd. De vrienden en de herinneringen.
Mis je dan een vriend als je hem niet meer ziet? Minder dan vroeger. Die vriend is een deel geworden van jezelf. Voor altijd in je hart. In een klein hokje in je hart. En soms haal je er hem even uit. Om nog na te genieten. En dan stop je hem er weer in. Veilig en geborgen. Voor altijd, voor altijd...
De één heeft meer ruimte nodig dan de ander om zich goed te voelen. Voor de enen is het alleen zijn vreselijk, voor de anderen is het zalig. Geef mij maar de stilte en niemand om me heen. Niet altijd natuurlijk maar toch bij tijd en stond. Door de stilte kan je beter alles overdenken. En je krijgt alles op een rijtje. Als je eenmaal je angsten en aanvallen van eenzaamheid te boven ben gekomen ervaar je als het ware een gevoel van betovering van het alleen zijn. Je gedachten nemen een grote vlucht, je emoties komen tot rust en er daalt een diepe vrede neer in je ziel. Het is dat waar het in het leven om draait.
Vandaag een dag van genieten van mijn eigen gezelschap dus.
Volgens Epicurus lag het geluk in het verlichten van het menselijke lijden. Daar kan ik me helemaal in vinden. Vanavond nog meegemaakt. Ik heb terug een peesontsteking aan mijn rechterarm, al een dag of drie. Het steekt van aan mijn hand en trekt door tot aan mijn schouderblad. s' Avonds is dit altijd op zijn ergste. Tot ik het niet meer kan verdragen van de pijn en dan neem ik een pijnstiller. Het gaat niet weg maar het doet iets minder pijn. En als het moment van minder pijn komt dan kan ik weer vanalles doen en voel een intens moment van geluk. Je moet niet verlangen naar pijn en ziek zijn. Maar wat ik wel al heel veel ondervonden heb is het volgende. Tijdens het ziek zijn voel je je slecht. Lichamelijk en geestelijk. Maar daarna als het over is en je beter bent ken je de grootste momenten van geluk. Ik zou zelfs durven zeggen, je weet meer dat je leeft, je beseft meer wat gezondheid is. Je krijgt het gevoel alsof je de hele wereld aankan. Kennen mensen die nooit ziek zijn of nooit pijn hebben dan geen gevoel van geluk? Minder denk ik. Je moet eerst laag gaan vooraleer hoogtes te kennen. Maar goed, morgen misschien beter naar de dokter en bij de kinesist het programma laten aanpassen. Het zal wel overgaan, dat heeft het altijd al gedaan.
Het gebeurt wel eens en het is lang geleden maar dit is nog eens een nacht dat ik wakker geworden ben en niet meer kan inslapen. En wat ik na al die jaren wel geleerd heb is dat het geen zin heeft van te blijven draaien in bed, het is beter op te staan en iets te gaan doen tot de slaap terugkomt. Ik herinner me nog levendig die nachten dat ik de slaap niet meer kon vatten een paar jaar geleden toen mijn verbouwingen in volle gang waren. Misschien het piekeren en het tellen en rekenenen die me wakker hielden. Of die nacht met die wolkbreuk en het water dat binnenliep in het half verbouwde huis en ik constant op de waak met mijn zaklamp stellig overtuigd dat ik de brandweer ging moeten roepen om het water weg te krijgen. Maar die kwamen niet wegens niet erg genoeg, er waren veel mensen veel slechter af dan mij. Dan zelf naar het stadsmagazijn gereden en zandzakjes gehaald. Maar achteraf gezien was het inderdaad allemaal niet zo erg. Ik woonde boven en beneden was er al beton gegoten en er stond geen kostbaar materiaal dat waterschade kon oplopen. En toch, het was één van de leukste en gelukkgiste perioden in mijn leven, mijn huis was vreselijk dat moment maar ik wist hoe het ging worden. En het is beter geworden dan mijn verwachtingen, ook al ben ik nog niet klaar. En voor de problemen die ik had of heb, is het zoals een vriend me ooit zei: "always when you have a problem, the solution is coming by himself". Ofwel waren er engelen die langskwamen, ik koester ze dan ook.
Neen, het is nu geen piekeren, het is meer even je leven overlopen tot nu toe, en eindigen met de gedachte, goed, het is ok, ondanks moeilijke momenten die geweest zijn. En altijd 100% gelukkig zjn bestaat niet, je moet het halen uit die geluksmomenten. Die je opgeslaan hebt als herinneringen. En waar je naar terug gaat om moed uit te putten.
Ik vraag me af waar deze blog naartoe gaat? Het kan alle kanten uit. Over mijn verbouwingen? Over toffe gebeurtenissen in mijn leven? Over toffe mensen die mijn levenspad kruisen?
