Ja... Dit zijn van die momenten waar je met je neus op de realiteit wordt gedrukt. Alle dagen meer gewrichtspijnen. Ik kon daarnet de afwas niet in één keer doen. (Werkblad is eigenlijk te hoog waardoor ik wat voorovergebogen moet staan en dat geeft me nog meer last, maar dat zal beteren met de nieuwe keuken) Dus gestopt halfweg en vanmiddag de tweede helft. Ik probeer dan een verklaring te vinden. Ik ben meer moe, ik slaap meer, is het van te lang stil te liggen, want hoe langer ik inactief ben hoe meer ik stram en stijf wordt. Of heb ik een slechte matras? (Ik denk het wel maar ik kan niet alles in 1 keer aankopen, een mens moet prioriteiten stellen) Of is het omdat ik ouder wordt? Of zou mijn medicatie minder goed werken tijdens een stressvollere periode. Onderschat niet de invloed van de psyche op het lichaam. Ik overweeg van mijn medicatie 1 week te vervroegen. Misschien maandag bellen. Nu is het verder ploeteren. En toch actief blijven. Op een rustige manier. Want stil zitten maakt me nog slechter. Als ik 's morgens een warme douche kan nemen is het ook voor een stuk beter. Maar dat kan ik nu niet dus. Douche moet nog afgewerkt worden. En ik kan niet naar het dienstencentrum. In het weekend is dat gesloten. En dan denk ik, het is toch allemaal zo erg niet. Ik kan alles doen. Alleen wat trager. Ik rij met mijn fiets om boodschappen. (In beweging blijven) Ik moet niemand roepen om mij te helpen. Ik ben nog steeds onafhankelijk.
Ik weet het niet altijd van mezelf dat ik slechter aan het worden ben. Eerst geef je allerlei dingen de schuld. De uitstap van vorig weekend. De stress van de verbouwingen. Maar dan moet het beter worden na een paar dagen. En dat doet het niet. En dan na een week of 10 dagen, is het plots teveel. Je verdraagt het tot het vat vol is. En dan kan er niks meer bij.
En eigenlijk weet ik wat ik moet doen om me beter te voelen. Om het meer te zien zitten. Op stap naar het Ieperse. Oorlogskerkhoven ontdekken. (Daar zal ik het nog wel eens over hebben over mijn hobby) Maar zelfs dat kan ik nu niet. Te vermoeiend. Maar ik heb mijn foto's. De aandenkens aan de vorige uitstappen. En alles ordenen. Ik heb nog dagen werk. Maar is een onstpannend werk.
Ik weet dat het betert na mijn medicatie. Maar toch blijft die angst hangen. De medicatie zou nu eens plots niet meer moeten werken? Ik word ouder. Een mens gaat sowieso achteruit als hij ouder wordt. Ik heb het er in 1 van mij vorige bloggen al eens over gehad. Ik heb precies maar echt met mijn leven kunnen beginnen als ik al halfweg mijn leven was. En het zou nu eens moeten achteruit gaan. Dan heb ik echt wel een korte periode kwaliteit gehad. Te kort.
Maar goed. Nu doe ik wat ik moet doen. Boodschappen en zo. En er vanuit gaan dat ik beter word na de medicatie. En naar de goede dingen toeleven.
Ik heb goed nieuws. Ik heb vlak voor het pinksterweekend de verzekeringspolis getekend. Ik heb 5 verzekeringen geprobeerd, en joepi, eentje heeft me aanvaard. Dat betekend dus dat ik de werken bijna kan doen starten. Nu nog even wachten op een afspraak met de notaris voor het tekenen van de lening. Kwestie van helemaal zeker te zijn. Voor de rest goed. Toch meer last van mijn gewrichten. Eigenlijk de laatste weken veel last. Maar kan ook te maken hebben met de uitstap van verleden weekend. Ik was in Ciney 3 dagen met L. Retromoteur. Oude auto's. En L zijn auto stond daar ook tussen. We konden slapen bij een kennis. Maar toch. Ander huis, ander bed, plots veranderende tijdsindeling, drukte op de beurs. Te lang in de auto zitten. Ik ben op mijn best als de dagen zijn zoals ik gewend zijn. Dezelfde gewoontes, dezelfde structuur. Maar als je zo moet leven dan maak je ook niks mee. Dus doe ik het toch. Of... maak ik me teveel zorgen rond mijn verbouwingen? En geeft dat een weerslag op mijn ziekte? Ik denk het wel...
Meestal ben ik blij dat ik zo ver ben. Een eigen huis van mij alleen. Ik heb een slaapkamer beneden. Daarnaast een badkamer. Het heeft zo een ontzettend veilig gevoel dat als ik niet goed ben mij niet ver moet verplaatsen voor het basiscomfort. En straks een aangepaste keuken in hoogte verstelbaar. Zodat ik in mndere periodes zittend kan werken. Niet te geloven. Maar het wachten, en de organistatie van alles. Ik krijg er steeds minder en minder zin in.
Ik weet het, ik ben een beetje te negatief. Velen hebben het slechter dan mij. Ik moet nog wat geduld hebben. Lukt wel.
