Straks moet ik naar het ziekenhuis voor mijn 8-wekelijkse medicatie per infuus. Ik krijg overal pijn in mijn gewrichten en het strekt zich steeds verder uit. Maar ik heb altijd moed want ik weet dat de medicatie zijn werk zal doen en ik er dan weer zal kunnen tegenaan gaan. Niet dat ik graag naar het ziekenhuis ga, wie wel...? Maar het is nu beter dan vroeger. Toen de ziekte niet onder controle was moest ik onverwachts naar het ziekenhuis, bij opstoten, bij obstructies... Nu is het allemaal gepland en kan ik er mijn leven op instellen. Het is zelfs een deel van mijn leven geworden, ik ga er met mijn fiets naartoe want er zijn altijd problemen om te parkeren. Als ik in het ziekenhuis kom word ik wel altijd wat gespannen. Er lopen bijna altijd dezelfde dingen mis. Je moet je eerst aanmelden op de receptie en soms zijn ze daar niet op de hoogte dat ik kom. Dan naar het dagziekenhuis en daar gebeurt het dat ze niet direct weten in welke kamer ik moet gaan. Dan vraag ik aan de hoofdverpleegster of ze iemand wil sturen die goed kan prikken. Want na 28 jaar aders prikken in mijn lijf gaat het niet goed meer. Ze zijn verlittekend, denk ik. Soms lukt het dan ook niet. Dan moet ik naar de anesthesist. En dat is naar het operatiekwartier. Dan moet ik daar op een klein stoeltje zitten wachten tot er een anesthesist vrij is. En ik zit vlak voor de recovery te wachten. Daar waar iedereen rondloopt in het groen. Groene verpleging, groene dokters. Voor mij is dat gerelateerd aan operaties en ziek zijn. Wat ik ook zoveel meegemaakt heb. En ook zoveel in intensieve en recovery's vertoefd heb. Je begrijpt dus wel, dat ik wat gespannen ben. En goed dat ik de dag voor mijn komst nog eens het dagziekenhuis op de hoogte gesteld heb dat ik daadwerkelijk kom. Want dan kunnen zij de dokter helpen onthouden dat hij zeker het voorschrijft voor de apotheek klaarlegt voor de bereiding van mijn medicatie. Zodanig dat ik niet meer dan uur moet wachten tegen dat de verpleging het komt aanleggen. Zoals het al gebeurd is. Er kan dus nogal wat misgaan maar ik probeer te berusten. Maar je voelt wel, dat ik zo een wantrouwen ontwikkeld heb. Alles wat ik zelf niet in de hand heb gaat nogal dikwijls mis.
In het dagziekenhuis hebben ze normaal gezien nu kamers waar je in een ligzetel ligt en waar meerdere patiënten tegelijk medicatie toegediend krijgen. Ik heb dat geprobeerd. Maar dat is niks voor mij. Sommige patiênten brengen dan nog iemand mee en de kamer is veel te vol. Want tenslotte blijft het een kamer waar er normaal gezien maar 2 bedden staan. Ik vraag dus een kamer van 2. Met een bed. En soms met een beetje geluk krijg ik een kamer alleen. Of wordt het tweede bed niet bezet. Ik heb geen nood aan andere mensen hun verhalen van ziek zijn. Dat heb ik meer dan 25 jaar meegemaakt en dat wil ik niet meer. Ik kan het mijne dragen maar dat is dan ook genoeg. Ik kan het wel aanhoren op zo'n vrijwilligersvakantie met zieken. Dat is iets anders, dan is het mijn taak. Maar de dag dat ik daar niet meer tegen zou kunnen dan stop ik ermee. Trouwens zo'n ligzetel is veel te hard voor mij. Vooral als ik pijn heb in mijn gewrichten. En als ik daar dan lig,dan is het wachten tot de medicatie ingelopen is. En verlangen tot ik weer mag naar huis gaan. En weten dat ik weer helemaal beter wordt. Dat ik weer bergen kan verzetten. En dromen... En even tot rust komen...
