Niet te geloven, je ziet ze nog voor je als kleuter, en dan staan ze daar, in toga, afgestudeerd, dat doet je wat... Blij dat ze zo ver geraakt is, verdrietig soms dat ze zo goed als weg is... Ik dacht dat ik er door was, door dat loslatingsproces en kennelijk toch nog niet...
Ze glijden langs je vingers heen, en het moet ook zo natuurlijk... En zeggen dat er nog eentje wacht voor hetzelfde proces...
