Het is al weer van 6 mei geleden dat ik hier was op mijn blog. Ondertussen nog eens zo'n vol-van-energie-dag beleefd. Maar evengoed een paar zware dagen. Precies een mini-opstoot van mijn ziekte. Gewrichtspijnen en wat meer buiklast. Ondertussen is het terug goed. Hoe komt dit dan denk ik? Heb ik me zorgen gemaakt? Misschien wel. Dat ik me innerlijk wat opjaag in het ganse zoeken-naar-een schuldsaldoverzekering-gedoe. Alle dagen uitzien naar de post of ik brieven vind van verzekeringsmaatschappijen. Met positief nieuws dat ze me een verzekering aanbieden ofwel negatief nieuws. Intussen (proberen) er zo min mogelijk aan te denken maar je wordt er sowieso alle dagen mee geconfronteerd. Verbouwingen die stil ligggen en je leeft er wel midden in... Maar gelukkig borrelen de positieve gedachten regelmatig op. Ik ben niet meer zo ziek als vroeger en als het eens een paar dagen minder gaat dan weet ik dat het terug in orde komt zonder direct een dokter te moeten raadplegen of naar het ziekenhuis te gaan. En ik heb een eigen huis. (Ja, bij mij zit er een baksteen in mijn maag, een zware...) En mijn kinderen doen het goed. En wat ik nooit voor mogelijk gehouden had, ik ken nu al meer dan 2 jaar L, en wat wij hebben met elkaar is meer, veel meer dan ik ooit voor mogelijk gehouden heb. Gisteren waren we in Chimay. Een rondrit met oude auto's. Vermoeiend, dat wel, zo een ganse dag er op uit. Maar leuk en ik was heel tevreden achteraf.
Ooit zei me iemand eens het volgende. Als je gevraagd wordt hoe het met je gaat en als je kunt antwoorden, ik voel me tevreden dan is dat eigenlijk al heel wat. Altijd 100% gelukkig bestaat niet. Het zijn de geluksmomenten waar je het mee moet doen. Maak een som van je leven. En maak er dan een gemiddelde van. En die uitkomst zegt of je tevreden kunt zijn of niet.
