' Je kinderen zijn je kinderen niet ', dat moet een boek geweest zijn. Ooit heb ik daarover gehoord toen ik nog studeerde. Toen kon ik niet weten wat daarmee bedoeld werd. Maar nu wel... Het is niks als ze klein zijn. Je geeft ze een droogje als ze nat zijn, je voedt ze als ze honger hebben, je speelt met hen want je wilt toch wel dat ze zich goed ontwikkelen, je (probeert) ze zo goed mogelijk op te voeden. De jaren gaan voorbij. Kleuterschool, lagere school, verjaardagen en verjaardagsfeestjes, middelbaar, verder studeren en zien dat het lukt... Of nog op zoek zijn naar de juiste studierichting... Op kot gaan. Zichzelf moeten redden dus. En weer zien dat het lukt. En dan zou je blij moeten zijn. Want het is dat wat je tenslotte wilde bereiken. Dat ze voor zichzelf kunnen zorgen. Op alle gebied.
Maar dat loslaten, dat is het moeilijkste van alles, werkloos zitten toekijken, wachten en hopen, en terug je eigen ding mogen doen en daar dan soms niet in lukken... Omdat je nog niet genoeg losgelaten hebt... Het je teveel bezig houdt...
Dit weekend was er zo één, je beleefd ze nu en dan, zalige weekend... Als je het verwacht valt het tegen, de onverwachtse dingen zijn nu eenmaal de leukste... Had het nu te maken met Valentijn? Kan zijn. Maar zalige weekends zijn er nu en dan wel. Het begon op vrijdagavond, uit eten in een Afrikaans restaurant, meer bepaald een Zuid-Afrikaans restaurant, het enigste in België. En heel lekker. Ik ben dus weer een ervaring rijker. Zaterdag heb ik een speciaal menu voorbereidt voor in de avond. Op het menu stond oa konijn, iets dat ik niet zo graag eet en ook niet zo graag maak, maar soms moet je wat water in de wijn doen. En toen ik L er zo zag van genieten, genoot ik er zelf ook van natuurlijk. Zondag was een dag van werken. Het tweede luik van het hout. Verzagen en op zijn plaats leggen. Daarna een heerlijke zwembeurt.
De koude blijft duren, het werkt op mij, ik wacht op de eerste tekenen van de lente en weet dat ik dan zal losbarsten, vol van energie. Maar het komt, en hoe langer je verlangt, hoe meer je er deugd van hebt dat het er eindelijk is.
Vandaag stel ik L op de hoogte van mijn blog. Als een surprise. En het volgende gedicht is voor hem. Omdat ik het niet altijd kan verwoorden.
Doosje
Ik zou je het liefste in een doosje willen doen en je bewaren, heel goed bewaren. Dan zou ik je verzekeren voor anderhalf miljoen en telkens zou ik eventjes het doosje opendoen en dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren. Dan lig je in de watten en niemand kan erbij, geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij. Ik zou je het liefste in een doosje willen doen en dan telkens even kijken, heel voorzichtig even kijken, en dan telkens even kijken en een zoen ...
Iedereen heeft wel zijn manier om uit iets te geraken wat hem teveel bezig houdt. Mijn manier is bezig zijn. Arbeid verrichten wat weinig concentratie vraagt. En gisteren was dit hout verzamelen. Ik noem het hout sprokkelen. Al kun je het natuurlijk niet vergelijken met de oudere tijden waar de mensen echt het bos in moesten om hout te zoeken om zichzelf wat te kunnen verwarmen. Maar goed, het is zoals mijn ma altijd zegt, verzamelen van hout voor de kachel geeft je 3 keer warmte. 1 keer bij het zoeken of verzamelen, 1 keer bij het verzagen en 1 keer bij het opbranden. Soms heb ik het gevoel dat ik een generatie of 2 te laat geboren ben. Mij leek het leven vroeger veel gemakkelijker. Mijn mooiste tijden heb ik beleefd op de boerderij bij mijn grootouders. Hoe ik tijdens het binnenhalen van het stro bvenop de kar mocht zitten. Hoe ik mijn peter bezig zag met het boerenpaard en de kar. Hoe ik mijn meter de koeien zag melken, ik daarbij zittende op een melkstoeltje en geobsedeerd door de staart van de koe die weg en weer sloeg. Hoe mijn peter in de bomen in de boomgaard klom om te schudden aan de boom om het fruit te doen vallen. En hoe ik mijn meter bezig zag boter te maken.
En ik? Wat was ik trots toen ik de melkkannen mocht aan de poort gaan zetten tegen dat ze opgehaald werden. Veel te zwaar voor mij maar ik deed het!
Eigenlijk is het belangrijk om de balans te vinden tussen werk en ontspanning. Voor iedereen is dit zo.. Maar het is moeilijker als je lichaam niet altijd mee wil. Het is soms schipperen. Maar goed, de boodschap is, blij zijn met wat je wel kunt en goed doet, en dat is heel wat!
De laatste dagen teveel bezig met iets en van daaruit moeilijk alles op een rijtje kunnen zetten. Dus ook minder in staat om iets deftigs op mijn blog te zetten. Maar de volgende vers verwoord voor een groot stuk wel mezelf. En is wie weet ook van toepassing op anderen.
Wie mij liefheeft
Laat mij los Wie mij kent Kent mijn afwezigheid Verwacht geen antwoord Aanvaardt de stilte En neemt genoegen Met wat nooit genoeg is Lacht Met mijn goede voornemens En verdraagt de verte Van mijn gedachten.
Stel je voor... je word geboren en het ziet er naar uit dat je leven loopt zoals de meesten. Normaal. Eten, slapen, eerste stapjes, eerste woordjes, kleuterklas, lagere school, wat puberen, enz. Plots aan je 17 jaar voel je je niet goed. Huisdokter wimpelt het af. Tot je naar de specialist gestuurd wordt. Want de klachten bljven duren. Al gauw wordt een diagnose gesteld. Chronische ziekte. Een jaar of 2 later nog een diagnose erbij. Tweede chronische ziekte. Er wordt je meegedeeld dat deze 2 chronische ziektes nogal eens samen voorkomen. Je bent nog jong, je beseft het niet goed. Je leeft je leven. Je krijgt een relatie, trouwen, en kindjes krijgen. Ondertussen ziekteopstoten, ziekenhuisopnames, heel veel medicatie, pijn, ziekte nooit echt stabiel te krijgen. Operaties. Veel operaties. Door het oog van de naald kruipen. Foutje van de chirurgen? Nog weinig dokters vertrouwen dus. Overleven. Niet evolueren. Stilstaan. Eerste energie gaat namelijk naar kindjes. En naar uit werken gaan. Want je wilt het niet toegeven dat je minder bent/kunt dan een ander. Neen. je wil zelfs beter zijn om dat te bewijzen. Je gaat compenseren. Want wil je lichaam niet mee als een ander dan zal je geest het wel overnemen. En dus wil je de beste zijn.
Stel je voor... hoe kwaad je bent, zo kwaad dat dat jou allemaal overkomt, en hoe die kwaadheid en de negativiteit overheerst. Niet wetende dat dat misschien wel je ziekte helpt in stand houden.
Stel je nu eens voor... 20 jaar na de eerste diagnose, nieuwe medicatie. Niet iedereen kan ze krijgen. Heel duur maar meeste kosten worden gedragen door de maatschappij. Je kan ze krijgen.Want je hebt een zwaar operatieverleden. Je bent blij. Maar je verwacht er niet veel van, maar alles proberen natuurlijk.
En stel je dan voor... In 1 klap wordt je beter. Alle symptonen nog miniem aanwezig. Energie. Vooral dat. Veel energie. Wat moet je ermee? Dan plots wel evolueren. Want je hebt de kracht. Je verandert totaal. Helemaal. Alsof je betoverd werd. Je wil alleen verder. Je MOET alleen verder. Want je voelt dat je tegengehouden wordt in je evolutie.
Nieuw leven dus. Nieuwe start. Goede keuze. Niet altijd gemakkelijk. Zeker in het begin niet. En nu alles overzien. En zien dat het goed is.
Maar probeer je nu eens echt voor te stellen... Dat je echte leven maar begint als je al halfweg je leven bent. Dat je je nu voelt zoals een 20-jarige zicht voelt. Qua kracht en energie dan. Maar dan wel met meer levenservaring. Alsof je je leven omgekeerd leeft. Want je wordt nog altijd beter en beter. Te vergelijken met de film "the curieus case of Benjamin Button". Tranen met tuiten heb ik geweend bij het zien van die film. Alsof ik de hoofdrol had.
En stel je eens voor hoe dankbaar je dan bent... Dat je je leven als een cadeautje opnieuw hebt mogen uitpakken...
Ik ben op het idee gekomen van een blog te starten door B. Hij is er ook nog niet lang mee bezig. Ik was er al wel eens in gedachten mee bezig maar wist niet goed hoe ik te werk moest gaan. Nu is het dus echt. Bedankt bij deze, B, om me de weg te wijzen. En nog veel meer bedankt voor je tomeloze hulp bij mij aan het huis. En dat brengt mij naar het thema vrienden. Wanneer kan je iemand als vriend benoemen? Als je aan die vriend denkt met een goed gevoel. Met sommigen heb je veel contact, met anderen minder, en soms ja, zie je ze zo goed als nooit meer. En toch blijf ik ze vrienden noemen. Soms is het moeilijk in contact te blijven. Afstand, werk en bezigheden spelen een rol. Maar toch, een kort, soms onverwacht contact kan deugd doen. En je herbeleefd in een flits alle leuke dingen die je samen beleefd hebt. Je hebt er een leuke tijd me beleefd en dat zijn dan weer leuke herinneringen. Ik koester ze voor altijd. De vrienden en de herinneringen.
Mis je dan een vriend als je hem niet meer ziet? Minder dan vroeger. Die vriend is een deel geworden van jezelf. Voor altijd in je hart. In een klein hokje in je hart. En soms haal je er hem even uit. Om nog na te genieten. En dan stop je hem er weer in. Veilig en geborgen. Voor altijd, voor altijd...
De één heeft meer ruimte nodig dan de ander om zich goed te voelen. Voor de enen is het alleen zijn vreselijk, voor de anderen is het zalig. Geef mij maar de stilte en niemand om me heen. Niet altijd natuurlijk maar toch bij tijd en stond. Door de stilte kan je beter alles overdenken. En je krijgt alles op een rijtje. Als je eenmaal je angsten en aanvallen van eenzaamheid te boven ben gekomen ervaar je als het ware een gevoel van betovering van het alleen zijn. Je gedachten nemen een grote vlucht, je emoties komen tot rust en er daalt een diepe vrede neer in je ziel. Het is dat waar het in het leven om draait.
Vandaag een dag van genieten van mijn eigen gezelschap dus.
Volgens Epicurus lag het geluk in het verlichten van het menselijke lijden. Daar kan ik me helemaal in vinden. Vanavond nog meegemaakt. Ik heb terug een peesontsteking aan mijn rechterarm, al een dag of drie. Het steekt van aan mijn hand en trekt door tot aan mijn schouderblad. s' Avonds is dit altijd op zijn ergste. Tot ik het niet meer kan verdragen van de pijn en dan neem ik een pijnstiller. Het gaat niet weg maar het doet iets minder pijn. En als het moment van minder pijn komt dan kan ik weer vanalles doen en voel een intens moment van geluk. Je moet niet verlangen naar pijn en ziek zijn. Maar wat ik wel al heel veel ondervonden heb is het volgende. Tijdens het ziek zijn voel je je slecht. Lichamelijk en geestelijk. Maar daarna als het over is en je beter bent ken je de grootste momenten van geluk. Ik zou zelfs durven zeggen, je weet meer dat je leeft, je beseft meer wat gezondheid is. Je krijgt het gevoel alsof je de hele wereld aankan. Kennen mensen die nooit ziek zijn of nooit pijn hebben dan geen gevoel van geluk? Minder denk ik. Je moet eerst laag gaan vooraleer hoogtes te kennen. Maar goed, morgen misschien beter naar de dokter en bij de kinesist het programma laten aanpassen. Het zal wel overgaan, dat heeft het altijd al gedaan.
Het gebeurt wel eens en het is lang geleden maar dit is nog eens een nacht dat ik wakker geworden ben en niet meer kan inslapen. En wat ik na al die jaren wel geleerd heb is dat het geen zin heeft van te blijven draaien in bed, het is beter op te staan en iets te gaan doen tot de slaap terugkomt. Ik herinner me nog levendig die nachten dat ik de slaap niet meer kon vatten een paar jaar geleden toen mijn verbouwingen in volle gang waren. Misschien het piekeren en het tellen en rekenenen die me wakker hielden. Of die nacht met die wolkbreuk en het water dat binnenliep in het half verbouwde huis en ik constant op de waak met mijn zaklamp stellig overtuigd dat ik de brandweer ging moeten roepen om het water weg te krijgen. Maar die kwamen niet wegens niet erg genoeg, er waren veel mensen veel slechter af dan mij. Dan zelf naar het stadsmagazijn gereden en zandzakjes gehaald. Maar achteraf gezien was het inderdaad allemaal niet zo erg. Ik woonde boven en beneden was er al beton gegoten en er stond geen kostbaar materiaal dat waterschade kon oplopen. En toch, het was één van de leukste en gelukkgiste perioden in mijn leven, mijn huis was vreselijk dat moment maar ik wist hoe het ging worden. En het is beter geworden dan mijn verwachtingen, ook al ben ik nog niet klaar. En voor de problemen die ik had of heb, is het zoals een vriend me ooit zei: "always when you have a problem, the solution is coming by himself". Ofwel waren er engelen die langskwamen, ik koester ze dan ook.
Neen, het is nu geen piekeren, het is meer even je leven overlopen tot nu toe, en eindigen met de gedachte, goed, het is ok, ondanks moeilijke momenten die geweest zijn. En altijd 100% gelukkig zjn bestaat niet, je moet het halen uit die geluksmomenten. Die je opgeslaan hebt als herinneringen. En waar je naar terug gaat om moed uit te putten.
Ik vraag me af waar deze blog naartoe gaat? Het kan alle kanten uit. Over mijn verbouwingen? Over toffe gebeurtenissen in mijn leven? Over toffe mensen die mijn levenspad kruisen?
Of steek een pluim op iemands anders hoed, dan maak je hem blij!
Daarnet een pluim gekregen van C. En een tekstje om even over na te denken en wat verder te filosoferen. "Een pluim is vederlicht en heeft dus wat meer tijd nodig om neer te dalen." Zou het niet mooi zijn, kunnen zweven in de lucht zo traag, vrij en vrolijk, geen richting moeten geven, gaan waar de wind je brengt, helemaal los van alles...
Nog maar 1 iemand heeft weet van mijn blog en het is C. Spannend eigenlijk. Ik doe nog een beetje verder zonder dat ik het verder vertel. (Als dat lukt...)
Dit is dan de start van mijn blog. Nog even nadenken over mijn eerste onderwerp. Het komt wel.
Toch alvast een stukje poëzie.
En op een dag
stond zij oog in oog met het geluk
En om het te vieren haalde ze slingers uit de kast de wijn uit de kelder Versierde het hele huis Stak de kaarsen aan Zette de glazen op tafel Ging nog even naar boven om iets gemakkelijks aan te doen Liep zingend de trap af naar beneden En hoorde opeens een deur dichtslaan...
