Gisteren hadden we ons treinticket naar Mumbai gekocht, voor woensdag 9/4.
We zouden om 10u am vertrekken, en om 21.45u aankomen. Een vroegere
trein kon niet meer, die is volzet. Uiteindelijk vonden we het toch té riskant.
Zelfs met een beetje vertraging zouden we ons erg moeten haasten naar het
vliegveld. We weten dat de verkeersellende enorm is in Mumbai, daarom is
het gewoonweg te riskant. Van het treinstation naar het internationale
vliegveld is een heel eind. Een man in het hotel raadde ons aan, het ticket te
annuleren en te ruilen voor eentje een dag vroeger. Ik was er direct voor te
vinden. Eigenlijk was dat mijn standpunt van in't begin, maar Erik wilde liever
niet meer in Mumbai overnachten. Nou, het maakt niet veel uit.
Vanmorgen
stonden we om 8u in het treinstation van Margao. Het lukte, mits lang
wachten, een papierwinkeltje én een opslag administratieve rompslomp, die
goed meeviel. We zullen hier dus overmorgen, dinsdag vertrekken met de
trein van 10u en 's avonds (12u later) in Mumbai arriveren, als alles goed
gaat.
Toen we om ongeveer 9u terug in het hotel waren, informeerden we of we
nog mee konden met de tourbus, voor een dagje Zuid-Goa. Dat ging
waarempel. We waren toerist onder de toeristen. Best leuk. Met een busje
vol Indische toeristen, waren wij de enige westerlingen. We bezochten weer
een koloniaal huis, maar als museum ingericht. Daar mochten we foto's
nemen. Het huis van gisteren was veel mooier, veel beter onderhouden en
authentieker, maar zo hadden we een fantastisch vergelijkingspunt, én foto's.
Er was ook een bijkomend museum met poppen in de trend van wat we in die
etalagekasten zagen bij de Hare Krishna. Trouwens, op ronde punten in de
steden en aangelegde stadstuintjes, of zelfs gewoon langs de straat, staan
hier in Goa nogal wat van die beelden. Een afbeelding van een priester of
een visser of andere arbeiders, heel kleurrijke standbeelden.
Er was ook nog
een kruidentuin die niet veel bevatte, en wat flora, vooral bomen.
Daarna bezochten we nog 2 grote tempels. Die zijn steeds wel
indrukwekkend, maar de tweede ben ik niet meer binnen gegaan. Ik heb
genoeg genoten van de buitenkant van het bouwwerk. Erik heeft deze
vakantie 2 memokaarten volgemaakt met z'n fotoaparaat, dus heb ik hem mijn
kaart geleend. Ik neem dus geen foto's meer, maar als ik echt wat wil, hoef ik
het maar te zeggen natuurlijk. Vandaag zijn er trouwens weer heel veel
genomen. De sfeer tijdens het rijden was goed. In't begin liep het wat
stroefjes, maar na een tijdje komen de meeste mensen wat losser en komen
de vragen en antwoorden en vlot het gesprek wel. Uiteindelijk haalt de
nieuwsgierigheid het... Zo stond er aan de inkom van het restaurant waar we
vanmiddag gingen eten, jasmijn, die bijzonder goed rook. Eerst trok Erik m'n
aandacht op de bloempjes, nadat ik al had vastgesteld hoe goed het wel rook.
Hij trok een klein bloempje voor me af, dat ik dan weer aan een vrouw liet zien
en ruiken, die me in't oog hield. Dat zijn kleine dingen, waarmee je zeer
makkelijk het ijs kan doen breken. In korte tijd, stonden we daar met een
groep te praten over bloemen, geurtjes, de uitstap op zich en natuurlijk ook
over hoe het leven is in ons verre België.
Toen we terugkwamen, deden we het strand nog aan voor een klein uurtje.
Het is zondag en er was een massa volk. Er was nog maar net een
visserssloep binnen gelopen en dat op zich, trok ook al heel wat mensen,
nieuwsgierig naar de buit. We zagen hoeveel moeite het kost zo'n sloep op
het droge te trekken en duwen. Men gebruikt de aanrollende golven als
duwkracht en houten balken om de sloep op te rollen. Een hele zware karwei,
die met een tiental mannen werd geklaard. Er zaten vandaag slangetjes in
het water, van ongeveer 30 cm. Nou, misschien zitten die er altijd wel,
vandaag zagen we verschillende mensen zo'n slangetje, fier om hun eigen
moed, tonen aan hun vrienden en terug het water inwerpen. Toen ik het
merkte, keek ik beter uit waar ik m'n voeten zette, want ik heb m'n deel wel
gehad...
Voor het avondeten, de goesting
begon stilaan terug te komen om te
eten, na m'n verteringsprobleem,
gingen we naar een typisch
Indische woktent. Het is de eerste
maal dat ik -wanneer ik er om
vraag- écht, pikkantloos eten krijg.
Het was superlekker, maar veel te
veel. Vader staat in een kleine
ronde kiosk (het lijkt een
verplaatsbare koker) te wokken. Er
is een beschutte eetplaats van
golfplaten en planken. Er staat een
naar mazoutruikende generator
met veel lawaai te draaien, want de
electriciteit valt hier in Colva
regelmatig (elke avond enkele
malen) uit, en dat is dus nu ook zo.
Zoontje van max. 9 jaar bedient. Ik
zou me er kwaad om moeten
maken, maar hier is dat o, zo
normaal. Hij is echt een schattig
ventje dat m'n hart (en
waarschijnlijk dat van vele dames)
doet smelten. Ongegeneerd vraagt
hij wat je wil drinken en geeft hij
uitleg over het menu. Hij onthoudt
wat je opgeeft. Noteert niks (kan
het misschien niet). Hij kijkt af en
toe steels lachend, toch een beetje
aarzelend om, wanneer hij een
nieuwe kaars wil laten branden of
een pepsi uit de koelkast haalt. Hij
zingt tijdens het afruimen
binnensmonds en wast af. Hij is
enorm vurig in z'n job en heeft
nauwelijks de tijd even stil te staan
of zitten, want de zaak heeft goed
te doen. 't Was dan misschien niet
de meest hygiënische plaats om te
eten (er zaten meisjes die 2
honden bij hadden), de borden
werden allemaal in hetzelfde kleine,
beetje afwaswater gewassen, maar
het heeft me gesmaakt... en Erik
beslist ook!
Tussendoor genoteerd; Anekdote Mt Abu:
We willen eten, nou Erik heeft honger en vooral zin in de plaatselijke dis. We
vonden een typisch eethuis (niet moeilijk in Mt Abu, doordat het niet groot is)
die ook in de Lonely Planet staat. We nemen er plaats. Er zitten mensen te
eten. Een groep mensen, eet met de handen uit een inox schotel. Er staan
verschillende kleine kommetjes met allerhande sausen of bereidingen op, en
apart een kom rijst. Erik wil zo ook wel wat, maar we hebben er geen idee
van, hoe dat wel mag heten. De kelner spreekt geen Engels. We proberen
hem duidelijk te maken wat Erik wil, maar de kelner brabbelt wat
onverstaanbaars. Tot Erik zegt: 'Plate! We want plate!' De kelner gaat weg
en komt weer met zo'n inox schotel, maar wat kleiner... leeg. Hij gaat met z'n
hand in z'n broekzak en vist er een lepeltje uit. Naderhand konden we met
veel moeite begrijpen, dat we te laat waren voor dit eten, we moesten nog
enkele uurtjes wachten voor dit terug zou worden opgediend. Een
behulpzame kassier, kon ons dit met veel
omhaal aan ons westers verstand
brengen. En, nu weten we ondertussen
dat zo'n 'plate' thali heet...
Vandaag willen we het rustig aan doen. We zullen morgen de hele dag
reizen. Raar hoor, je doet niks in zo'n trein, maar wordt er wel moe van.
Langs de andere kant, hopen we nog wat van prachtige landschappen te
kunnen genieten. We shall see. Maar vandaag, rustig aan dus. We maakten
een flinke wandeling en waren eigenlijk te lang onderweg. De zon brandde al
veel te hard, toen we eindelijk terug kwamen. De wandeling was zaaaaa-lig.
Prachtige planten en bloemen hebben de mensen in hun tuinen staan. Er
wordt ijverig gebouwd. Als we hier binnen 10 jaar zouden kunnen terug
komen, zouden we waarschijnlijk versteld staan van de vele huizen, die erbij
gekomen zijn. Hier gaat de boel vol komen te staan. Vakantiehuizen en
hotels of guesthouses. Men is al aardig op weg, spijtig genoeg. De natuur zal
lijden onder de bloeiende economie der toerisme in dit gedeelte van India.
Tenzij de regering nog wat onderneemt. Buitenlanders mogen ondertussen
geen grond meer kopen. Een tijd terug kwamen hier vele Russen grond
kopen. Nu gebruikt men achterpoortjes. Buitenlanders kopen op naam van
iemand, woonachtig in Goa en de boel wordt onderling geregeld.
Terug naar onze wandeling. We
fotografeerden eindelijk- een
varken langs de weg. Want die zijn
er heus. We zagen een valk of
condor. Prachtig maar weeral van
kleuren, alhoewel niet kleurrijk, en
groots in z'n vlucht. De kingfisher,
blauw of groen, ze vliegen hier met
hopen. Het is zalig naar al die
fluitend-in-verschillendetoonaarden
vogels te luisteren. We
moeten goed luisteren, want dàt
zullen we heel lang niet meer zo
mooi horen. Honden zie je veel in
India, maar katten zien we tot
hiertoe enkel in Goa. Niet in grote
getale, maar ze zijn er.
M'n voet speelde me weer wat parten. Het moest rustig aan. We zijn
teruggekeerd langs de kortste weg, langs het strand. Af en toe pootje badend
in de gezwollen zee. Het was ondertussen flink heet geworden. We hadden
ons niet ingesmeerd, omdat het de bedoeling was eerder terug te zijn. Het
resultaat is natuurlijk dat ik me de laatste dag aan zee heb laten
zonverbranden. Dom, dom, dom. Maar, het valt nog mee. Er lopen hier
mensen rond die er echt niet uitzien, zo door en door verbrand. Mits een
degelijke huidverzorging, komt het bij mij dik in orde... oef!
De namiddag is eentje van rust, gekoeld internetcafé, koffietje drinken en heel
rustig inpakken. Natuurlijk ook nog wat op het terrasje van onze cottage zitten
en genieten van alle beweging en geluiden. De Indische, of beter
'Goa'zeemeeuw: Wij kennen ze wel, de meeuwen. Grote lawaaimakers,
vooral in de buurt van water te vinden. Wit met soms een vage vlek. Altijd
ijverig in de weer om een hapje lekkers te bemachtigen, agressie is
toegelaten. In Goa aan zee, zien we ze met hopen. Alleen, lijken ze heel erg
op onze kraaien. Ze zijn zwart, hebben ongeveer dezelfde grootte en bouw,
maar van hun nek tot bijna aan de snavel zijn ze bruin. Met hopen vinden we
ze in de palmbomen aan het strand. Het is aan te raden, nooit of te nimmer
onder zo'n boom plaats te nemen om rustig wat te verteren, want zo'n vogel is
heel vrijgevig, en je krijgt gegarandeerd de nodige portie poep over je heen.
Een uur te vroeg uit bed. 'k Zal 't nog niet snel afleren. We zijn dus te vroeg
voor het ontbijt en merken zo dat de jongens-kelners op de tafels slapen. Nu
kan ik flauw gaan doen en over hygiëne gaan lullen ('k zou wel gelijk hebben)
maar dàt vind ik eigenlijk niet erg, vergeleken met het feit dat die kerels om 7u
's morgens beginnen, en werken tot sluitingstijd. 'k Heb het niet weten sluiten,
dus dat zal wel laat genoeg zijn. En dan hebben die gastjes nog geen bed
om in te slapen.
Zo gauw de mannen alles hebben klaargezet, moeten we
ontbijten om tijdig te kunnen vertrekken naar Margao. Ze wassen aan een
lavabo in de zaak hun gezicht (net als in de film). Ze dienen opgemonterd,
ons een fijne dag toewensend, ons ontbijt op. Daarna maken we ons klaar en
nemen de taxi.
De trein... de trein? Ik hou m'n hart maar al vast voor de toestand waarin ie
kan verkeren. We hebben een ticket 'AC' (air conditioning). En... ik sta paf! 't
Is hier gedorie proper... heel proper. We hebben alle tijd om ons te installeren
en zitten rustig te wachten op het vertrek, met een luxegevoel. Dàt doen we
punctueel juist op tijd.
Ik word het maar niet gewend. We rijden door de jungle. Ik kan me makkelijk
inbeelden dat vertragingen hier normaal zijn. Restanten van eerdere
onweders, zoals hier en daar een reus van een afgeknakte boom, tot haast
tegen de rails, wijzen er op, dat de machinist maar beter uit z'n ogen kan
kijken. Dit lijkt zo onwezenlijk. Ik doe dit niet echt, ik zit in een droom of een
fantasie. Ik kijk of zit mee in een documentaire. Het prachtige groene Goa
groet me. Hoe krachtig de schoonheid van de natuur kan inspelen op het
gemoed, voel ik nog maar eens aan den lijve. Plots houdt het heel even op,
dan heeft de natuur moeten wijken voor de mens z'n bouwwoede, een werf,
een dorp, een station. Maar dat duurt niet lang. Al snel komen doornstruiken,
palmen allerhande en kleurrijke bloemen zich ongenaakbaar tonen aan hen
die 'zien'.
De jungle verandert in moerassen met vele
vogels (steltlopers), naar mangroves. Dan
weer een akker en een weiland met grazers,
met her en der weer grote waterplassen.
Wanneer we halt houden in Karmali, probeert
Erik een ruit te poetsen, maar het lukt niet.
Het is dubbel glas en het vocht zit in de
binnenkant. Ik ga op aanraden van Erik naar het toilet van de 1ste klasse.
Daar is zelfs toiletpapier... wauw... Het is voor mij de eerste maal dat ik op de
trein naar toilet ga, want da's niet mijn ding. Ook
niet in België, maar ja... 12u is zowiezo slecht
om op te houden, dus doe ik zulks liever nu,
wanneer we nog niet te lang aan't rijden zijn.
De natuur wijzigt. Minder palmbomen, rode
grond, meer loofbomen, zelfs een soort
cypressen denk ik. We houden nogal lang halt in Saevantwadi Rd. Er
stappen mensen op. Ze zoeken naar hun zitplaatsen. Deze plaatsen zijn
altijd genummerd. Aan de buitenkant van onze wagon hangt de lijst met
namen en zitplaatsen. Geen discusie nodig op deze manier. 't Is misschien
doemdenken, maar wanneer een zwaar ongeluk gebeurt, vergemakkelijkt dat
eventuele identificatie... Heel efficiënte papierwinkel heeft men in India.
12u rijden is toch veel gezegd, daar we na 3u reizen al verschillende malen,
lang (+/- 30 min. of lijkt het meer?) halt houden aan een station. Natuurlijk
gaat veiligheid voor, als eerst een andere trein een wissel of 't zelfde spoor
moet overrijden. Klagen mogen we zeker niet. Buiten is het snikheet, wij
zitten in een gekoelde wagon met een kussen in de rug. Waarom zouden we
klagen? Lunch is ondertussen besteld. Die zal men straks ook wel brengen.
In het plaatske Sindhudurg staan we toch héél lang stil. Bijna een uur.
Na te hebben genoten van een lekkere lunch, (weer eens een portie die ik niet
op kreeg) verschoven we het genot weer naar het visuele. We kwamen
voorbij leem- en strodorpen. Kleuren, zo zacht welkom roepend, dat je zou
willen dat de trein ook hier een uur zou halte houden. De grond wordt
ondertussen dor, maar de bomen kleuren het geheel groen bij. Rondom zien
we een bergketen. Aan de lucht verschijnt hier en daar een mooi wit wolkje
om het eentonige, heldere blauw te breken. Ook een grote, uitgedroogde
rotsachtige rivierbedding doet onze ogen open gaan van verbijstering voor de
schoonheid van het woeste.
Na 5u rijden, profiteren we van de lakentjes die we kregen en vleien ons effe
neer op propere sneeuwwitte lakens met kussen en dekentje. Alhoewel we
dat laatste eerder mee gebruiken als kussen, want kou hebben we zeker niet.
Slapen doe ik echter niet. Ik wil niks missen. Spijtig genoeg rijden we door
nogal wat tunnels. We rijden door berg en dal. Telkens we weer een tunnel
buiten rijden, is het ook weer volop genieten van de afwisselend groene en
dorre valleien met prachtige tot halfdode bomen, met rotsbodem, met z'n
vogels die m'n ogen met moeite kunnen volgen.
Wanneer we halt houden in Ratnagiri,
schrik ik helemaal niet meer op van vee
dat over het spoor loopt, op zoek naar wat
graaslekker. Het landschap krijgt af en
toe jungleboeknormen. Idyllisch mooi,
verhaaltjesparadijs. We zien de tijger,
beer en apen niet. De mensen die we
zien, komen, vrees ik voor hen, ook niet uit een sprookje. Alhoewel de
vrouwen, kleurrijk gekleed, inox-kannen met water op hun hoofd dragen.
Men heeft akkers op plateau'tjes aangelegd. Dat zal wellicht makkelijker
bewerkbaar zijn, dan schuin omhooghellende vlakten. Misschien is het ook
een manier om bij zware regenval, aardverschuivingen tegen te gaan... Toch
vallen tegen wil en dank die ogen eventjes toe. Gelukkig niet te lang. We
passeren hele kleine dorpjes. Ik denk terug aan de speelgoedboerderij van
m'n kinderen, toen ze klein waren. Minikoetjes en kalfjes en ander minivee.
Hier zijn er ook nog miniwaterputjes en minihooibergjes en uiteraard
minimensjes. Erg irreëel, nu zeker, onder de gouden stralen van de
ondergaande zon. Ondertussen arriveren we in Khed, waar we niet lang
blijven staan. Nee, de lange haltes zijn al een tijd voorbij, we moeten tijd
winnen. De hele dag door, lopen verkopers rond in de trein. De ene verkoopt
tsjai, de andere coffea nes, of samosa of cold drinks, tomato soup, cashew
nuts, sandwiches. Nee, als je geld bij hebt (het is echter niet duur, zeker niet
voor ons) sterf je heel zeker niet van honger of dorst.
Ik doe m'n best om nog zoveel mogelijk te zien. De zon is onder. Ik zie de
weerkaatsing van haar stralen tegen een witte stapel wolken, wat die haast
doet fluorisceren in de nog mooie blauwe lucht. Weer een tunnel ontneemt
me het daglicht. Wat is het leven hard, de dag doorbrengend in de trein... De
tunnel is lang. Ik vraag me stil af of ik me niet vergis. Misschien doken we
wel gewoon de stikzwarte nacht in. Maar, nee hoor. Wanneer we buiten
komen, zie ik weer een vlakte, omringd met bomen en bergen, schemeren.
Het wordt stilaan te donker. Ik leg me nog even en sluit m'n ogen. Het is een
lange reis.
We hebben veel vertraging opgelopen, wanneer we
Mumbai naderen met z'n voorsteden. We passeren
heel wat stations, maar gelukkig maar, stoppen we niet
overal. Wanneer we eindelijk uitstappen is het haast
23.30u. Nu nog een hotel gezocht. Erik had enkele tel.nrs en probeerde te
bellen vanuit het station, om te vragen of er kamers vrij waren. Dat lukte
echter niet. In de reisgids van Mumbai stonden blijkbaar verkeerde nrs. Na
wat heen en weer geloop (en in de duistere nacht nog een vette rat het
hazenpad weten kiezen, zich een weg banend tussen slapende mensen, hele
gezinnen, slapend op straat) en gerij, vonden we nog een kamer met
gemeenschappelijke badkamer in het 'Welcome' hotel. Na een verfrissende
douche, val ik prompt in een diepe slaap. Het loopt ondertusen tegen 1.30u.
Erik is vroeg wakker. Goedgeluimd staat hij te grappen en zingt hij de
ochtend tegemoet. Zelf heb ik het wat moeilijker, maar het werkt
aantstekelijk. Het duurt niet lang of ik ben al even goedgeluimd, fris gedoucht
en klaar voor onze laatste dag in India. We profiteren van het aangeboden
ontbijt, dat eigenlijk niets bijzonders is, maar daarom nog niet slecht. We
checken uit, maar mogen de bagage in het hotel achterlaten om later op te
pikken. Dan trekken we de stad in.
Het is ondertussen 9.30u en we nemen een taxi naar de 'potten- en
pannenmarkt'. 't Is al inox wat de potten slaan... Het is en blijft altijd leuk om
te zien. Die superkleine winkeltjes en werkplaatsen. Smalle straatjes met
voor de verandering, geen druk verkeer. Af en toe een auto, maar wel veel
volk. Volgens mij zitten we nu echt in de oude stad. De kant van de stad,
dichter bij Victoria trainstation, wat trouwens een prachtig Engels koloniaals,
of moet ik zeggen 'victoriaans' gebouw is. Het wordt gerenoveerd. Niet ver
daar vandaan, is het grote postgebouw in dezelfde stijl. Gelukkig worden
deze gebouwen niet met de grond gelijk gemaakt. Het hoort ook bij India, net
als de prachtige marmeren tempels, fijn uitgensneden, die men trouwens ook
renoveert.
Vandaag zagen we daarvan ook de verschillende fasen. De
marmeren plaat met de uit te snijden figuur in potlood getekend. Daarna over
het potlood zachtjes de figuur ingekrast, om dan verder uit te snijden en te
bewerken. Zeer leuk, om die verschillende stadia te kunnen zien.
We kochten allerhande spulletjes. Op een gegeven ogenblik waren we via
steegjes en winkeltjes bij een tempel gekomen. Erik wilde wat fotograferen,
tot één van de priesters teken deed dat hij moest volgen. Achter de tempel
was een stal met koeien die er heel erg verzorgd uitzagen. Er wordt gras en
voer verkocht. De gelovigen kopen en gaan het dan naar de koeien brengen.
Een man was het hooi in de stal aan't verversen. Erik werd uitgenodigd om
alles te fotograferen, op een min of meer dwangmatige manier... De priesters
zijn baas hé. Het gaat zo van: ahaaa manneke, gij wilt een foto? Ik zal je es
leren foto's te nemen se. Neem daar ook nog maar eentje, jaja, doe maar, ik
neem geen nee als antwoord, neem die foto nu toch maar. En daar, en daar,
en daar ook nog! En vergeet dàt niet te fotograferen hoor!...
We wandelden heel wat af. Het wordt erg druk, maar vooral door
voetgangers en mannen die lange, smalle stootkarren, vooruit duwen met al
hun kracht. Enkele meter bij me vandaan, zie ik plots een oude vrouw vallen.
Zomaar, ze struikelde niet, ze viel gewoon. Ze blijft wat trillend liggen. Het is
echt geen fantasie, maar er loopt bloed uit haar mond. Ik wil reageren maar
Erik houdt me tegen en trekt me wat mee naar de overkant van de straat. Er
zijn direct mensen rondom haar. Ik kan m'n ogen niet afwenden. Ik zie dat
men zich om haar bekommert. Even later zit ze recht. De meesten doen
verder hun ding. Het zindert wat na, maar ik kan haar toch niet helpen, 'k
moet realistisch blijven. Wij gaan dus ook verder, maar ik hoop dat de vrouw
geholpen wordt. Toch vraag ik me af... Misschien helpt men haar er boven
op. Misschien krijgt ze gepaste hulp en zelfs de nodige medicatie, om dan
weer verder op straat in hopeloze armoede te moeten overleven, zoals de rest
van de 60% van de bevolking.
Wanneer we onze bagage ophalen en ons nog wat wassen in het hotel, loopt
het stilaan tegen 16.30u. Tijdens de rit naar het vliegveld van 28 km, met de
taxi, waar we een uur voor nodig hebben, passeren we o.a. langs hele
krottenwijken. Ik begrijp het maar niet, dat zoiets 'gewoon' kan zijn. Zij
hebben nog geluk want ze hebben nog 'iets'. Een plaat boven hun hoofd.
Een piepklein, stinkend haventje om de karige spulletjes die ze met veel
moeite bemachtigd hebben, in onder te brengen. Ondertussen, probeer ik het
te vatten...
De portier van het hotel dat we net hebben verlaten, heeft zich
veel moeite getroost, zodat de taxichauffeur ons niet in 't zak zou zetten. Zeer
duidelijk heeft hij de chauffeur gemaand een afgesproken prijs en niks meer
aan te rekenen. Zo heeft hij natuurlijk van ons een in zijn ogen fikse fooi
verdiend. Ik probeer die twee tegenstrijdigheden steeds maar af te wegen,
maar ik kom er niet helemaal uit. Het is goed! Het is zeer goed, dat we van
het sprookjesachtige Goa nog eventjes terug de harde Indische realiteit zien,
alvorens huiswaarts te keren.
Achteraf:
Indiërs zeggen niet 'nee'. Beambten e.d. doen niet liever, want zij voelen hun
ego gestreeld, op die manier. Maar de gewone mens zegt niet nee. Het 'ja'-
knikken is ook iets dat ze niet kennen. Ze knikken, zo lijkt het, wat onzeker
zijwaarts met het hoofd. Ze zijn niet onzeker, het lijkt alleen maar zo. Dat
zorgt soms voor rare situaties. Ik ben niet lang genoeg in India geweest om
het te wennen, wel om het te leren kennen.
Indiërs hebben zeker een goede keuken. Wel is er overmatig gebruik van
kruiden. De simpelste dingen moeten scherp of pikant zijn. Misschien
hebben ze daarvoor een goede reden... ik durf het me inbeelden, maar zeker
ben ik niet.
Armoede is er in hele grote mate. Bedelen is spijtig genoeg een
broodwinning. Sommigen gaan zo ver zich te verminken om meer geld te
krijgen met de bedelstaf. Armoede wordt soms verkocht, soms tot vervelens
toe. Ik kan en wil niet wennen aan het idee dat, zij die rijk genoeg zijn, het
maar normaal vinden, dat haast bij hun voordeur, mensen op straat slapen.
Ieder zijn plaats? Waarmee ik het caste-systeem veroordeel.
Overleven maakt van een mens een egoïstisch wezen. Voor Indiërs is dat
niet anders. Ieder voor zich, in de eerste plaats, is zeer duidelijk in het
verkeer, of als er -waar dan ook- moet aangeschoven worden. Aan loketten
bijvoorbeeld, of aan een kraampje, het maakt niet uit. Niettegenstaande, is de
zorg voor mekaar ook zeer groot. Ze hebben mekaar nodig om te kunnen
overleven en zijn heel erg verdraagzaam tegenover mekaar. 't Lijkt een
tegenstrijdigheid, maar het is een logisch gegeven.
Wanneer we enkele uren wachten voor onze doorreis naar Brussel, in de
transitzone in Zurich, voel ik me bekeken. Ik ben gekleed in enkele lichte
truitjes over mekaar en m'n losse, makkelijke reisbroek, die ik in India droeg,
telkens we een trein of busreis maakten. Eén schoen heb ik los, vanwege
m'n nog steeds pijnlijke voet. Met m'n sandalen kon ik al wat beter overweg.
Maar ja, hier is het echt geen sandalenweer. Het is hier 30°C kouder dan
gisteren in Mumbai.
Wanneer ik langzaam naar de hele, moderne en propere toiletten wandel,
word ik door goedgeklede reizigers bekeken in der minne. Met deze kledij
was ik in India een 'Madam', hier... een vagebond.
Erik loopt wat rond. Hij
vertelt me dat we seffes maar beter een koffie gaan drinken, waarop ik hem
vraag hoeveel dat eigenlijk kost, hier in het dure Zwitserland. Als w'er een
koekje of iets bijnemen, betalen we een nachtverblijf in India... de wereld op
z'n kop... of, mijn logica op z'n kop?
De laatste dag in India, in Mumbai dus... Omdat er toch zoveel afval in de
straten ligt, heb ik zowat de hele vakantie nieuwsgierig uitgekeken naar gelijk
welke soort vuilnisophaaldienst. Ik heb vele mensen afval zien wegvegen,
enkele meter verder, meer uit de weg. Ik heb het echter helemaal niet zien
wegruimen of ophalen. Alleen... die allerlaatste dag. Het lijkt wel of het de
ultieme clou van de vakantie moest zijn. Het ecologische hoogtepunt bij
uitstek. Heb ik 3 vuilniswagens gezien. Zowat de modellen die we thuis ook
zien rijden, een beetje ouder misschien. Let wel, ik heb ze gezien, maar niet
in werking. Toch vond ik een zekere soort bevrediging. Gerustgesteld dat er
toch iets bestaat als een ophaaldienst, kan ik veel te vroeg naar m'n zin, de
reis terug naar huis, aanvatten.
Bijna een maand, is veel te kort. Wanneer ik de kans krijg, en het fysiek
aankan, wil ik best nog terug naar India. Maar minstens voor een half jaar tot
een jaar, zodat het lichaam eerst rustig kan wennen aan klimaat en
verandering van eten en omstandigheden. Nu moest het allemaal veel te snel
om toch maar een heel klein deeltje te kunnen zien, van dit grote, grootse
land. Er leven, zou ik zeker niet willen. Als vrouw, vind ik India niet
uitnodigend genoeg. Toch, is het prachtig, dat een cultuur, je zo aan't denken
kan zetten.
Toch nog van thuis uit, meegeven hoe de lange treinreis van Goa naar Mumbai verliep. Daar we eerder heuse ervaringen hadden opgelopen, was ik heel erg argwanend vooraf. Slechte kledij aan... Genoeg gerief bij de hand om de boel op te kuisen, tot zelfs een washandje met zeep en een fles water (maar die heb je best altijd bij de hand)
Verbazing, verbazing, wéér hebben die Indiërs me zitten hé... Deze keer hebben we de luxe van een zeer propere zit/ligplaats. Zalig gewoon!!!
We hebben ons compartimentje zelfs voor ons alleen. We hebben gordijnen om de boel te sluiten. Eerst wil ik daar geen gebruik van maken, want ik vind het een vorm van separatisme... ahuuum... maar, alle anderen, de Indiërs dus, in de wagon doen het wél. Nou, ja... eens je gaat liggen, is het wel aangenamer de gordijnen te sluiten. Ik ben ook wel iemand die niet kan slapen als ik denk dat er vreemden voorbij lopen... 't Zal wel aan mijn ongerust geweten liggen zeker.
Het panorama dat ons wordt voorgeschoteld is ronduit for-mi-da-bel!!! Ik neem m'n schrift en noteer telkens ik iets nieuws zie of me een gedachte te binnen schiet. Het wordt uiteindelijk een heus artikel. Wanneer ik het nadien herlees, kan ik alles terug zien. Het is een enorme geheugensteun voor al die indrukken...
De reis verloopt zalig vlot, maar duurt tegelijk ook erg lang natuurlijk. Je wordt zo moe van zitten, hangen, liggen en steunen...
Wanneer we Mumbai naderen, rijden we langs heel wat voorwijken die me weer de harde realiteit onder ogen doen zien. Het is maar goed dat we na de hersenschimp 'Goa' , weer terug het andere Indië zien.
De trein heeft twee uur vertraging opgelopen, dus die 12u zijn er 14 geworden. Het is bijna middernacht wanneer we van de trein stappen en nou moeten we nog effe snel een hotelletje zoeken voor onze overnachting. Ik grapte altijd, zo van: anders moeten we onder de brug slapen... Maar hier heeft dat een zeer bittere bijsmaak. Overal rond het prachtige koloniale, grootse Victoriastation, liggen hele gezinnen op straat te slapen. En, echt waar, het is geen fantasie, maar ik zie de ratten tussen die mensen en hun karige spulletjes wegritsen, op zoek naar...
Ik griezel ervan.
Heel blij dat we redelijk snel een hotel vonden waar nog een kamertje vrij is, kunnen we onze ogen sluiten rond 1.30u
We hebben nog een dagje Mumbai voor de boeg, alvorens terug naar huis te keren...
Vanaf hier, lees je berichten die ik schreef tijdens de vakantie zelf. Ze zijn veel korter en direct op de bal gespeeld. Aangezien, ik m'n notities ondertussen thuis, rustig op de blog zette, zou ik deze notities kunnen schrappen. Toch, ik doe het zeker nog niet, daar ze gevoelsmatig voor mezelf belangrijk zijn. Zo ook, de reacties die ik hierop kreeg...
Hoe kon dat nu gebeuren? Dehli vergeten te vernoemen... ik moest me diep schamen. Maar dat doe ik lekker niet. Er is hier ook zoveel mee te maken en te zien en te doen en te voelen en te ruiken en te genieten en te walgen... maar kben echt blij er eens middenin te zitten.
Alvorens naar Goa, waar we nu zitten te vliegen, hebben we een dag uitgetrokken voor Dehli. Een stad om van te gaan lopen eigenlijk, maar toch ook met zn mooi kantjes.
Je zet er geen twee stappen zonder te worden lastig gevallen. Wanneer ik schrijf -lastig vallen- bedoel ik dat ook. Ik kan heus wel wat verdragen, maar hier heb je heel wat zelfbeheersing nodig tegen de opdringerigheid van sommigen. Mn voet speelde me serieus parten, erg gezwollen... Ik kon bijna niet gaan. Erik is nog wat dettol voor me gaan halen zodat ik mn voet kan baden alvorens verder te verzorgen.
Erik is een leuk persoontje om steun te vinden bij het stappen, dus geniet ik van deze manier van intiem contact op straat, want een kusje kan er hier niet af, das zedenschennis heee...
Terug naar Goa, bereikt met de vlieger dus.
Hier lijkt niks op India. Een jaar geleden was ik in de Algarve in Portugal. tLijkt of ik er terug ben, buiten de Indiers op zich dan.
Deze streek is duidelijk economisch beter gesteld dan wat we tevoren zagen. Prachtige huisjes. Vandaag hebben we in de hoofdstad rondgewandeld, Anaji. De portugese bezetting speelt hier in het straatbeeld nog steeds een duidelijke rol.
Gisteren genikst want den toerist is komen meespelen. Voordeel is dat voetje dan goed gerust heeft en nu beter is. Zo zie je maar, alle slechte dingen hebben iets goeds...
Sorry hoor, kheb op me laten wachten, maar internet is niet altijd even makkelijk bereikbaar... en ik kreeg nog een bijkomend probleempje.
ik heb enkele reacties gelezen, snel, snel, maar ga dat thuis lekker volledig, genietend lezen. Ik denk dat het al even plezierig zal zijn dan hier naar jullie te zitten typen.
De reis van Pushkar naar Agra mocht tellen. We kregen de bovenste slaapbank in de trein, waar ik echt niet moeilijk ging over doen, maar de toestand van die bank was een echt schandaal. Vuil dat die boel was. Dus hebben we met wat water en wc-papier eerst die banken zo proper mogelijk gemaakt. We hadden -echt, zonder overdrijven- evengoed op straat kunnen gaan liggen. Wel degelijk liggen, want op die bovenste bank kan je niet zitten, dan zit je met je hoofd tegen het treinplafond. Maar ach, iedereen neemt dat gelaten. Met een krant ofzo kloppen die Indische fantasten hun plaatske schoon en niemand klaagt, dus hebben wij het gehouden bij wat zagen tegen mekaar. Het binnenrijden was een grote strontboel, want we zagen heel wat blote poepen ons kakkedorend begroeten vanuit de raampjes. De treinbedding word heel goed gebruikt dus. Een goed begin van de dag dus. Langs de andere kant is het erg genoeg dat mensen zo hun behoefte moeten doen uit gebrek aan beter.
Agra zelf is hectisch, hectischer, hectistist, wat het verkeer betreft. Ook de drukte is, ach... hilarisch? Het schiet me tekort aan woorden hier in India. Ik denk dat ik mezelf leer kennen deze reis. Ik wordt hard tegen een ander maar ook tegen mezelf hoor. Ik stel vast wat voor verwend ding ik ben... maar denk nu niet dat ik hier de hele dag loop te dingen af te wegen en niet geniet...
We bezochten een natuurpark in Barathpur, waar we verkozen te verblijven ipv in Agra. In dat park toerden we 7uren rond op een oude gehuurde fiets, die me trouwens een open blaar op mn achterste bezorgde. Ik had mn sandalen aan zoals elke Indier ook doet trouwens, maar ik kreeg de punt van een dor palmblad in mijn voet. Enkele uren later was de boel ontstoken. Op naar het ziekenhuis, want de boel zwol deftig op en de pijn was niet erg te harden. Ziekenhuis... een ware belevenis... dat komt nog wel in een blogje als ik terug thuis ben... maar het mooie is dat er een ziekenhuis was en dat ik ben opgevangen en dat ik dat ook weer eens heb meegemaakt.
We zijn vier dagen verder. Mn voet is nog goed dik en ontstoken, maar de hevige pijn is weg. Resultaat... We zijn afgezakt naar Goa en gaan het nu heel rustig aan doen. Slim he!!!
O, ja, we bezochten heel traag en hinkend de Taj Mahal. Das ook een manier om het nog beter te bekijken... Ook Fathepur sikri, de verlaten maar verdomd toeristisch drukke stad is echt de moeite om in rond te hinkelen.
De treinreis van 6 uur (van Mount Abu naar Pushkar) mocht er best zijn. Nee, ik heb het niet over de markt, maar echt wel over de treinreis
Was het nu politie of waren de heren militairen, dat weet ik niet, maar Erik viel alleszins bij hen best in de smaak. Ze nodigden hem uit om bij hen te zitten, er was geen ontsnappen aan. Hij mocht van hen in tegenstelling tot ieder ander passagier roken op de trein, maar hij deed het niet... Zij negeren reglementen, maar uiteindelijk viel het nog goed mee
Mount Abu is een heel mooie plaats. Prachtige natuur alsook de Delwara tempel. Marmer uitgesneden als kant. Tussen de 1000 en 500 jaren oud. Hij bestaat uit verschillende fasen. Een huzarenstuk !!!
Nu zijn we dus in Pushkar, de heilige stad in de woestijn. We logeren in half tent half huisjes en worden behandeld als koningen want er zit verder haast niemand. Wat moet doorgaan voor priesters, proberen ons wat aan te smeren, maar we kennen hun truukjes en we lopen er niet in.
annekdote; een geit eet alles, dat is geweten. We hebben genoten van eentje die zich bezig hield met het snoepen van een motor. mmmmm Lekkere handvaten. mmmm Lekker zadel. Iedereen liet begaan, want het is blijkbaar normaal. Ik weet niet wat ze had voor desert...
Morgen vertrekken we met de nachttrein naar Agra. We verwachten een helse drukte daar. Maar nu eerst nog wat mensen begapen en zelf als een rariteit aangegaapt worden hier in de woestijn.
we zitten en blijvenin udaipur tot na holy. alles en iedereen is in voorbereiding daarvoor. koeien olifanten kamelen, nou... dromedarissen, geiten, en open riolering... tel dat maar op... ik ben er nu wel zeker van dat ik in india zit. de confrontatie met de armoede is hard. niettegenstaande is het hier prachtig. hier filosofeert een mens. hier moet je nadenken... de darmen eisen hun tol al... veel te vroeg, maar hopelijk helpt het met de medicatie die we bijhebben en dieet. zoals altijd... bijkomen op vakantie zal ik nu dus ook wel niet doen een leuke annecdote: we lopen over straat in Mumbai er komt een man naar erik en zegt dat er wat mis is met zn oor ik zie iets glinsteren in de man zn hand blijkt het een pincet te zijn. hij wil een haartje uit eriks oorlelletje trekken... a f b l i j v e n man! wordt er van onzentwege gereageerd en snel verder gelopen
we moeten flink ons mannetje staan, anders worden we de loef afgestoken hier is het steeds met je ellebogen werken om iets te bekomen ook al gaat het over een simpel ticket voor de trein dat haalden we gisteren... een leuke belevenis
de mensen zijn gastvrij, vriendelijk en we namen al heel wat fotootjes, denkende aan een vriendin die het vroeg met haar kids in gedachten
de warmte? ik kijk het niet na... heerlijk warm, dus schaduw moet regelmatig worden opgezocht voor de gezondheid...
vanavond gaan we naar dansen en vuurdopen van babys kijken en morgen worden we aarschijnlijk volgeklad met verf
we werden vanmorgen gewekt door het gezang van de hare krishna.
die hebben chanse dat ze niet vals zingen.
mumbai is goed voor een dag want veel te druk. maar we hangen want we reserveerden voor nog twee nachten. maar ik ben een goede plantrekker. morgen trekken we naar het ghandipark en gaan we daar een en ander bezoeken. ten eerste zijn we dan uit de immense drukte en ten tweede zitten en wandelen we het tussen het groen, nou ja... als het er al groen zal zijn, we verwachten dat het er wat koeler is.
we hebben toch een kamer met airco, warm water en proper bed... en... naar tschijnt ist eten hier lekker. dat gaan we direct eens uitproberen se... raar getypt, kweet het. qwerty is niet mijn ding, en dat peeceeke loopt hier gemakkelijk vast. kmag dus al blij zijn dak wat kan sturen zowiezo...
't Is bijna zo ver... We tellen af... Erik heeft een guesthouse vastgelegd voor de eerste 3 nachten in Mumbai. We zullen rond 23u arriveren met de vlieger. In Zaventem vertrekken we rond 7.30u.
Eigenlijk valt de vliegtijd heel goed mee, daar we ook nog moeten overstappen in Zurich.
Wat het guesthouse betreft. Het is van Hare Krishna. Dat belooft hé... Straks kom ik bekeerd terug naar huis...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
