ondertussen zijn we alweer enkele dagen in mae sot. we zitten in een aardig guesthouse tussen een massa ngo-werkers die ook heel graag plezier maken savonds. soms wat lastig om in slaap te raken. ban thai, ons guesthouse heeft ook een tuin en dat heeft snachts dan weer zijn voordelen. we horen prachtige natuurgeluiden snachts. misschien zouden we kunnen schrikken van de dieren die we horen als we ze zouden zien in ons kamer, maar hun muziek is telkens weer een leutig concert waar we van genieten.
mae sot is een aangenaam stadje dicht bij de birmese, lees myanmar, grens. hier komt veel vanallesvolk. vele nationaliteiten en varieteiten. op gegeven moment hebben we ons neergewet met een iced latte op een drukke straathoe en gewoon genoten van het allegaartje. ach, het is wederzijds. ook wij worden bekeken.
gisteren zijn we via the bridge of friendship over de grens naar myanmar gewandeld. dat was een enorme ervaring. het verschil tussen thailand en myanmar is groot. er is in birma nog veel werk aan de winkel wat betreft het gemeenschapsleven. er zijn haast geen asfaltwegen. verharde modder als ge chanse hebt, maar amaai als het er nat bij ligt. we haddeb geluk want de zon scheen erg hard, het was snikheet. maar op een marktplaats had men met water bezig geweest en daar was het een smerige modderpoel. de birmese mannen deinzen er niet voor terug om hun testosteronaanvallen te botvieren. zelfs met erik aan mij zij gaan ze hun gangetje. op de lange duur werd het wel vervelend. maar dat was maar een tijdelijk obstakel. het weer werd tegen de middag te heet en dus keerden we terug naar het beschaafde mea sot.
vandaag hebben we een zeer speciale trip gedaan met zo n vanbusje, naar um phang. de trip ging vier uur duren, maar het werden er zes. volgestouwen met mensen en groenten ed, hebben we de tocht afgelegd. men zat ook op het dak en er stonden ook mannen achter op de tree van de van. het begon te regenen en tijdens het rijden wordt het erg koud, want we zitten hoog in de bergen. toen we hier kwamen wilden we enkele uren rondangen en dan terug tijden, maar dat lukte niet. resultaat... we zitten hier nu in een pracht van een guesthouse met een enorme tropische tuin in de regen. maar tis hier echt wel tof.
ik heb gemerkt dat er heel wat typfouten in mn verslagjes staan. ai ai ai... qwerty en slecht licht in samensapraak met chemie annemie zijn de schuldigen. hopelijk blijft het toch leesbaar.
vandaag is, was onze laatste dag in chiang mai. van,orgen bestelden we ons busticket voor mae sot. dat ligt tegen de birmese grens en zou een grote mengelmoes van culturen zijn. we weten niet of we daar aan een computer geraken, vandaar dat ik nu nog snel efkes teen en ander schrijf.
ik heb nog een thai massage gedaan. gedetineerde vrouwen die binnen het half jaar vrij zullen komen worden opgeleid om mee te kunnen in de samenleving en daaronder valt dus ook die massage. vriendelijke jonge vrouwen. wat de klanten betalen gaat integraal naar hen om dra mee te kunnen draaien en zo al een klein beginnersbudget te hebben. knap he.
daarna aten we tussen de chinezen en thai in een grote ruimte met ambiance. we hadden wel hulp nodig om aan eten te geraken want het was een systeem met bonnekes en we konden er niet aan uit. een lieve verantwoordelijke madam heeft ons geholpen, en het heeft beslist gesmaakt. we hebben heel wat gewandeld vandaag. het weer is snikheet en ik moet eerlijk bekennen dat het soms zwaar is. we lopen hier van de ene markt naar de andere. hier rijzen markten op elk moment van de dag plots op en de volgende dag staan ze dan weer ergens anders. net achter onze hoek is er momenteel een hele grote handcraftmarkt. op weg naar het hotel stonden we er plots middenin en druk dat het is, over de koppen lopen geblazen. ondertussen werkt den deet niet meer en worden we geattakeerd door vechtlustige muggen. nog wat bobbels erbij, valt niet meer op.
nog niet verteld maar eerder deze week ben ik van een rotsblok gegleden met als resultaat, een ferme blauw plek. gelukkig maar, niet meer dan dat. maar op dat moment hebben twee bloedzuigers ervan geprofiteerd om op mijn benen te kruipen, ongemerkt natuurlijk. even later merkte erik er ene op en sloeg hem weg. hij plakte stevig vast. een tijdje later zag ik er plots ene uit mijn sok kruipen. ik ging nogal ne gang se. doet niet piojn en kan geen kwaad. maar van mijn lijf moeten ze afblijven he. ondertussen zijn die wondjes ook genezen en heb ik geleerd dat als ik val, ik zeker direct maar beter kan opstaan en niet zitten bekomen...
enfin, khou het hierbij want moet stilaan gaan pakken.
ondertussen wijn we al enkele dagen in chiang mai. das in het noorden van het land. normaal gezien is het weer hier regenachtiger of op zijn minst koeler dan op de eilanden, maar das nu hele;aal niet waar. we hebben al twee dagen geen regen. oeffff... de eerste twee nachten verbleven we in een stijlvol en hip, modern hotel Morooms. echt tof. als ge niks te doen hebt moet ge maar ne keer surfen Morooms thailand ofzo. op de website staan fotos van de kamers. wij verbleven een nacht in de rat room en een nacht in de pig room. de receptionist is gewoonweg een schatje, maar ik moest wel oppassen want ik denk dat ie een boon had voor erik.
ondertussen zijn we budgetlower gegaan want we willen hier nog efkes blijven hangen. we zitten in gaps house. een guesthouse van -uiteraard- thai. chiang mai is een toffe stad. we zagen al heel wat tempels, maar dan op omze maier he. niet te devoot maar wel respectvol natuurlijk. vandaag reden we met de brommer de bergen in. das altijd pitoresk en de natuur hoort daar ook steeds bij. er is daar ook een tempel die heel populair is bij de thai. het was een toeristisch gedoe van jewelste, maar het ging wel.
tijdens omze wandeling zagen we een stort in de jungle. hoe de echte thai leven, een hanengevecht. nou, dat laatste hebben we wel gefotografeerd, maar nioet blijven bijwonen. morgen gaan we eens een kijkje nemen in het station. misschien reizen we ook met de trein verder.
vandaag,geloof het of niet, hadden we meer zon dan regen. dat was een perfecte timing want we deden een tour naar hong island. opgehaald aan ons hotel met een van. dan verzamelen op een centraal punt om dan met een groep een speedboot te nemenwe zaten onder een zeil en zagen tijdens het varen dus niet zoveel. we dede vier verschillende eilandjes van een archipel aan. heerlijk gezwommen. die kans mochten we niet voorbij laten gaan. in groep is toch altijd anders. je doet niet echt wat je wil en kijkt alsmaar naar het uur want je moet tijdig terug verzamelen. het laatste was hong island. mooi strand en lagune. en de zon daar gloeiend en glunderend bovenop. er zijn nogal wat mensen verbrand. bij ons valt het heel goed mee. ik heb me dan ook braafkes ingesmeerd.
we maakten op dat eiland ook een natuurwandeling. er liggen kapotte boten in de jungle verspreid. die zijn daar tijdens de tsunami beland en men laat ze over aan de natuur. we zagen plekken waar men gewonden verzamelde toen en waar anderen heenvluchtten. je wordt er stil van. nu is er een tsunamialarm. er staan ook aanduidingen voorvluchtwegen.
eens terug in het hotel waren we toe aan een flinke koude douche. ik heb ondertussen al flink wat muggenbeten. en ik heb gemerkt dat ik beslist niet de enige ben. naar de apotheker dus maar een zalf gehaald. en ja, we hebben deet bij maar ik kan me toch niet van smorgens tot savonds insmeren... morgen nemen we de vlieger naar chai mai. dat is naar het noorden. t schijnt daar erg mooi te zijn. velen raden het ons aan. hier hebben we een tikkeltje teveel hooi op de vork genomen. ik hoop dan maar dat het ons lukt om het dar wat rustiger aan te doen.
ondertussen zijn we onze tweede dag in krabi. in het hoogseizoen moet dit enorm druk zijn, kan ik me inbeelden, maar nu is het hier gezellig druk. toeristisch is het hier beslist. gisteren maakten we een aangename wandeling door de mangrove. we waren er in mexico al wel eens door gevaren, maar die wandeling gaat trager en je ziet alles p je gemak. de stilte en nadien het geluid van het leven in de mangrove is overweldigend. heel tof dus.
we hadden al enorme regenbuien. vannacht een storm waarvan ik dacht dat onze kamer zou wegblazen. onze douche is openlucht en enkel koud water. iets dat ik niet gemakkelijk doe. maar de kamer stond me zodanig aan dat ik extra dapper wil zijn.
toen we gisteren over een markt liepen waren wij zeker niet de enige toeristen. er liepen ook ratten tussen de voedingsstallekes. daar hebben we niet gegeten dus. om te recupereren aten we dan maar in cafe europe... europees eten...
aangekomen in bangkok dedjuu is hier groot se. maar zeker de moeite. we besloten daarom een dagje laner te blijven. no rush, we are in vacation. temperatuur mag er zijn. hoewel ik regelmatig ijskoude handen heb van de airco in te skytrain enz... buiten is het heerlijk warm en vochtig. we eten geen geprepareerde insecten maar wel andere superlekkere gerechten.
bootocht over de rivier langs oa paalwoningen. het koninklijk paleis was voor mij verboden toegang wegens te kort gerockt en geen lange mouwen. daarom geniet ik er nu enorm van om dien royal efkes voor vervelende zak uit te maken, ook al is dit een soort politiestaat. hopelijk gaan ze niet teveel neuzen in het blognieuws...
we zagen hier trouwens ook indignados, samengetroept in het grote, mooie park hier dichtbij. ze willen een andere regering. hier groeit dus wederom protest. maar alles verloopt vredig. vriendelijke mensen hier. enfin, de gewone mensen toch... tot hiertoe hebben we het reuze naar onze zin.
zondag vliegen we naar krabi. richting zuiden. maar eerstnog een dagje bangkok.
Een treinreis zoals we hier maakten, zullen we nooit meer meemaken... Zo prachtig!!! We deden er vier uur over van Curitiba, waar we ondertussen al beland waren, naar Morretes. Deze rit loopt grotendeels door fenomenaal amazonegebied. Uiteraard is dit klein bier met het oerwoud op zich. Maar voor ons, simpel belgskes is dit ongelooflijke natuur. We reden tussen varens waarvan de bladeren zeker twee meter groot zijn. Teveel om op te noemen,maar een natuurpracht waarover ik nog lang zal dromen. Regen is hier normaal... tja, 't is hier niet voor niks zo groen... We zaten met nog drie koppels in een wagon en hadden dus veel ruimte om af en toe ergens anders te zitten, wat we dan ook deden om nog meer te zien. Precies of je hebt nooit genoeg van dit riume aanbod natuur. Op zeker moment stonden kinderen langs de treinrails om zoals in documentaires, te wuiven en de trein na te lopen. Voor hen is dit waarschijnlijk het middelpunt van het dagelijks gebeuren, de trein die passeert. Men verwittigde ons dat we hen niks mochten toewerpen want het zou niet de eerste keer zijn dat een kind zo door de trein gegrepen wordt.
We waren zo overdonderd door die pracht en praal dat we besloten een nachtje in Morretes te blijven. Gauw maar niet iogejaagd naar een verblijfplaats gezocht en gevonden. Een oud hotelletje aan een rivier, die ons kabbelend in slaap zou wiegen. Morretes is een pittoresk stadje dat beslist een bezoekje waard is. Natuurlijk zijn daar ook nog mooie uitlopers van de jungle en maakten we maar weer eens een fantastische wandeling, genietend van bomen en bloemen en vogeltjes om U tegen te zeggen.
Daarna namen we de bus en de boot naar Ilha do Mel. Op dit eiland rijden geen auto's. Hier doe je alles te voet via zandwegen omgeven met... inderdaad, de jungle. Het is eigenlijk wel een toeristisch oord, maar hier zitten enkel Brazilianen, en die zijn nog vriendelijk ook. Hier zitten we in een piepklein hostelletje. We worden zowat opgevreten door de muggen, maar genieten van het strand met mangroves, varens met hopen, palmbomen en noem maar op. Nou regent het en dus nemen we effe de tijd om nog wat te bloggen. Vanmorgen bezochten we een fort, natuurlijk in de toppen van de bergen. Een zeer leuke tocht en gelukkig waren we net voor enkele lawaaierige mensen boven geraakt. Wij houden er meer van zulke tochten in stilte te doen zo hoor en zie je veel meer van de fauna en flora.
Morgen vertrekken we van hieruit, dat wil zeggen nog heel wat overstappen van de ene bus naar de andere, naar Sao Paulo. We hebben kunnen arrangeren dat we niet meer naar Rio moeten om dan over te stappen in Sao Paulo. Het is zo zinloos als we hier toch zijn... Zo kunnen we een ietsje meer genieten van onze reis. Anders hadden we terug moeten afzakken naar Rio om daar al van in de voormiddag op het vliegveld te vertoeven. Nou moeten we in Sao Paulo pa om 18 a 19 u op het vliegveld zijn om hetzelfde vliegtuig te nemen.
Nog maar eens van profiteren, nu we internet kunnen gebruiken. Morgen vertrekken we alweer (naar Curitiba) en ik heb er geen flauw idee van wanneer we nog aan een comp kunnen. We gingen vanmorgen naar de watervallen. Da's een formidabel spectakel. Het is in het natuurpark een teveel aan toeristen, maar ik kan natuurlijk niet verlangen dat ik daar de boel voor mij alleen zou hebben. We deden de Braziliaanse kant van de watervallen. Je kan ook langs Argentinië. Dan moet je eerst je papieren regelen om Brazilië terug binnen te geraken. Niettegenstaande zou de Braziliaanse kant de mooiste zijn. De andere kant zou je meer beleven, zoals er onderdoor lopen enz... Nou, op een gegeven moment ben je zowat omgeven door watervallen en dat is op z'n minst een adembenemend moment. De wandeling die we daar deden was erg mooi. Vlinders die rond ons fladderden en spijtig genoeg trappen de mensen nogal wat duizendpoten dood. Ze zien ze gewoonweg niet kruipen over de paden omdat ze zo naar de watervallen in de verte staren. Zo'n duizendpoot is anders ook een apart insect. Redeijk groot en ik heb getracht de pootjes te tellen, maar tja... zoals ik altijd zeg op 't werk, ik tel 1,2, veel... dat gaat veel sneller.
Het is echt sprookjesachtig wanneer de vlinders rond je heen fladderen. Probeer daar maar eens foto's van te nemen. Tegen de tijd dat je je lens goed hebt ingesteld is de vlinder net weer weg. Maar genieten doe je'r daarom nog niet mider om.
Gisteravond gingen we een avondwandeling maken. We zagen een soort vuurvliegjes. Ik noem hen zo omdat het kleine vliegende flikkerlichtjes waren. Ze fladderden tussen de struiken aan de zijkant van de weg. Wat later zagen we twee uilen die ons spijtig genoeg niet erg dicht lieten komen, schuw als ze zijn. Tof se!!! We gingen in een plaatselijk eethuisje eten. Snikheet op het terrasje met plastieken tafeltje en stoelen. Aan de overkant van de straat was men twee vuren aan 't stoken. De frietjes waren niet zoals de onze maar toch best te eten. De kip, gebakken in kleinere stukjes, heel simpele kost, maar veel te veel. Hier hanteert men het systeem van betalen per gewicht niet, spijtig, want nu moest ik een hoop laten liggen. Daar maak ik zonde van.
De muggen lusten ons hier rauw. Om de bobbels van te krijgen...
Nou nog maar es effe een heerlijke plons in het zwembad doen en genieten met een heerlijke suco van abacaxi, met een knipoog naar Loide...
Leutig... Kom ik nog eens eindelijk aan een computer... Zeg ik tussendoor nog een kleinigheidje tegen Erik, na aan een jonge dame naast me gevraagd te heben of deze comp vrij is (in't Engels) Antwoordt zij versteld in 't Antwerps. Haar vriend die nu effe ligt te rusten woont zelfs achter onze hoek. Gelukkig kom ik hier niemand van 't werk tegen... oeffff...
Ondertussen zaten we in The Pantanal. Mijn klak... is me dat een prachtgebied!!! De temperaturen liepen er in de zon tegen de 50 graden, met alçs toemaatje een hete wind. Het was goed uitkijken dus om te kunnen blijven meedraaien. We deden hier allerhande tochten. Zelfs met paard, terwijl wij nog nooit hebben paard gereden. Uitslag op de beentjes, ook al droeg ik een lange broek. Maar dat zal ook wel met zweten te maken hebben gehad. Da's niks, dat gaat snel over. Maar die blaren op mijn achterste is een ander paar mouwen... Ze liggen open en dat maakt het zitten moeilijk. Het was alleszins al dat gedoe wel waard, dubbel en dik. Pantanal is een formidabel natuurgebied dat ondertussen gelukkig wordt beschermt door de regering. Wij troffen de boel in droogte en hitte, maar voor 't zelfde geld kom je daar in de regen te zitten. Die buien mogen tellen. Een half jaar geleden stond het water in de uitschieters van de Amazone en de Praguayrivier drie meter hoger dan nu. Men is alle bruggen aan 't herstellen want die waren zo goed als weggewassen. Veel wild leven gezien, van apen (...) tot de tarantula en kaaimannen tot piranha's.
We reisden gisteren af naar Foz do Iguaçu. Hier komen de watervallenliefhebbers naartoe,want hier zijn de derde grootste ter wereld heb ik ergens gelezen. Vandaag uitblazen want erg moe van de hele lange reis. We reisden tenslotten toch langer dan twintig uur. Nu dus luie mie en jan en morgen vol energie de warme Amazone uitschieter in...
Ondertussenzijn we vanuit de prachtige stad Rionaar Belo Horizonte gereisd per bus. Vanwaar we onze geplande uitstap dedennaar Inhotim, de kunstsite, een must do.
Genoten van een prive opvoering door een sambagroepje kinderen.Fenomenaal!!!
Nu zijn we in Brasilia. Verdomd groot(s). Kunstmatige stad, futuristisch en daardoor merkwaardig aantrekkelijk. Morgen vertrekken we per vliegtuig naar Campo Grande. Datwordt pas echt avontuur beleven...
Zon,regen, sympathieke mensen maakt de vakantie...
Aankomst in Rio de Janero verliep goed. Op de trein naar Parijs hebben ze een tiepetje verwijderd die tussen de mazen van het betaalnet wilde glippen, maar gelukkig was geweld niet nodig. We reden zelfs 1ste klas, Snel en wel dus.
De vlucht verliep normaal... oeffff. Tijdens de reis zelfs wat gechat via de airlines-chat. Lollig eigenlijk. Een leuke manier om met andere reizigers in contact te komen. Allemaal verschillende nationaliteiten en ieder heeft zijn reisverhaal natuurlijk.
Het weer in Rio was wel warm maar overtrokken. De zon kwam effe piepen en later op de middag lieten we ons nat regenen. Maar da's nog niet zo slecht. Zo kan ons lichaam wat wennen aan de warmte. We zullen vanavond goed op tijd in bed liggen. We lopen hier drie uren achter op onze Belgische tijd. Da's niet zoveel. Het hotel is een prachtig gebouw. De wijk, Santa Teresa, zordt opgewaardeerd, net zoals het eilandje bij ons in Antwerpen. We zitten hier dus helemaal niet slecht. De mensen vallen goed mee. Best vriendelijk en geduldig. Taalproblemen zijn er niet echt. Het verkeer lijkt me op het eerste zicht nogal gevaarlijk. We hebben toch verschillende malen effe onze adem ingehouden toen de taxi ons naar het hotel reed. Hier wordt deftig gewrongen en gewroet. 't Is dus vrij normaal dat ik al direct een verkeersongeval opmerkte. Bon, geen gewonden voor zover ik weet.
We zijn sinds gisteren terug in San Francisco, maar helemaal niet in de stad. We zijn naar de landtong ten noorden van de stad getrokken om van daaruit nog wat natuurschoon te kunnen bezichtigen.
We zijn in Stinsonbeach beland. De Golden Gate Bridge over en dan dat stukje landtong in gereden. Hier zijn Redwoods, die we bezochten. Spijtig genoeg hebben we de kans niet gehad om sequoia's te zien. Die Redwoods zijn anders ook ferm de moeite, heel indrukwekkend. Ik ging op de wortel van zo'n sparreke zitten en had min of meer dezelfde houding als wanneer ik op nen ordinaire, gewone stoel zit. De hertjes liepen daar dartel hun ding te doen, de eekhoorntjes kwamen me een polleke geven of 't schol niet veel. Slangen hebben we niet meer gezien, twee keren is voldoende geweest, 'k ben er dik tevreden mee... Maar de vogelkes mochten ook weer tellen.
We zitten hier wel aan't strand, maar hier waait een verdomd koude wind. Als ik niet beter wist, zou ik denken dat ik op bus 23 zit, waar de airco maar weer eens veel te hoog staat... Vandaag bezochten we eerder toevallig nog eens een gebouw van Frank Lloyd Wright, in San Rafael. Ik had gisteren in een magazine gelezen, dat er vandaag een rondleiding was en had uiteraard absoluut geen moeite nodig om Erik te overtuigen. Hij is niet rap zo enthousiast om vroeg op te staan als vandaag... Een halve dag hebben we daaraan besteed en de rest hebben we Drakebay bezocht. Een ijzig koude wind, maar weer zagen we (voor de derde keer al) zeeolifantenjongen, een pracht van een landschap en de oceaan en de baai vanuit verschillende hoeken op pittoreske wijze. Een goei muziekske in de auto, de warme zon, die door de voorruit schijnt. Ach, wat is het leven toch schoon op vakantie. Maar gedomme kort...
Alles gepakt, of toch bijna, is het morgen tijd om de vlieger te pakken... of... zouden we'm missen...?
Elke keer flik ik het weer... Ik neem tussendoor notities om namen niet te vergeten, want ik ken mezelf heus wel. Telkens ik aan een computer geraak, heb ik net die notities niet bij me. Moet ik alles flink in m'n vakantiehoofd op een rijtje zetten om hier niet te gaan zitten beuzelen...
Enfin, ik begin er alvast mee, te vertellen, dat we even voorbij Los Angeles zitten. Gisteren waren we in Palm Springs. Echt wel een stadje om eventjes te vertoeven. Vergane glorie durft men wel eens zeggen, maar het is best pittig. We gingen naar een broadwayshow van bejaarden, echt de moeite. Deze mensen zijn ooit sterren van die shows geweest, die altijd zijn blijven meedraaien. De jongste is 67, de oudste echt waar 85. Die staan allemaal nog te springen, dansen en zingen in van die plumeaukleertjes en pitteleers op het podium. Een must see!!!
Alhoewel een stad midden in de woestijn. Ze flikken het wel, die Amerikanen. 't Is niet de eerste woestijnstad die we bezoeken. Wij merken niks van water tekort, hier wordt gretig gesproeid in tuinen en terrasjes. Het was daar snikheet en wanneer we een cafe met terras passeerden, vaporiseerde water langs de luifels aan de straatkant. Het water was net geen damp, maar ook geen druppel die je raakte. Niettegenstaande was het telkens wel verfrissend. We hadden een motel, niet duur, maar het leek op het eerste zicht wel proper. Toch maar voor alle zekerheid maar een nachtje besteld, wanneer we het echt zouden zien zitten, zouden we altijd nog een nachtje bij nemen. Maar... yep, hier komt het... 's Nachts voelde ik wat in mijn oor kriebelen en nee, het was Erik niet. Slaperig heb ik iets verwijderd waarvan ik even heb gedacht 'tjiens, wasda?' Maar ik was te slaperig en het drong niet echt door. Naderhand werd ik wakker van 'iets' dat over mijn lichaam liep. Het was snikheet dus dacht ik dat ik druipzweette. Wanneer ik merkte dat de zweetdruppel naar omhoog liep, was ik direct klaarwakker... D'r zat gedorie een beest op mij, en daar ben ik niet goed in se. Snel uit bed, beest dat ik niet ken verwijderd en op zoek in dat bed naar dat andere gespuis dat eerder in mijn oor zat. Want direct besefte ik dat er meer van datte was. En ja hoor, 'k heb het gevonden. Het is daar dus bij ene nacht gebleven.
We hebben nog het Joshua Tree National Park bezocht. Een yucabomenparadijs, prachtig, snikheet, maar zeker de moeite.
In de namiddag zijn we richting L.A. vertrokken. Om die stad te doorkruisen heb je vooral veel tijd nodig, want de ring rond Prijs is er niks tegen. Niettegenstaande hebben we niet erg veel fileleed gehad, maar het is enorm groot. Nu zijn we in een plaatske dat Thousand Oaks heet, even voorbij L.A. en we trekken seffes verder langs de kust. 't Zal nog wel wat worden om slaapplaats te vinden straks, want het weer is hier uitzonderlijk goed. We moeten straks voorbij een streek waar nu bosbranden woeden. Er zijn al 75 huizen vernield, hopelijk krijgen ze de boel snel onder controle.
't Is eenders waar je komt, ik hou enorm van de jovialiteit en de sarcastische jokes van de Amerikanen. 'k Denk da'k mogelijk nog wel es terugkom.
Het lukt nog eens hier wat te komen neerzetten. Ondertussen zitten we in Thoeson (Tucson). We hebben een hele reeks pretpar... euhhh... natuurparken met de nodige prachtnatuur, waaronder heel wat flora en ander leven, bewonderd. We zaten ondertussen in Utah, we bezochten nogal wat sites van de ancient Native Americans. Eigenlijk hou ik wel van die benaming, die men blijkbaar veel gebruikt. Het getuigt van toch eindelijk wat respect naar de oorspronkelijke bevolking toe. Vooral de Navajo's hun land bezochten we hier. Fotograferen is er echt niet bij, daarmee zou je je wel es heel wat moeilijkheden op je hals kunnen halen. En ik begrijp het echt wel. Uiteindelijk zijn deze mensen even volwaardig als wij, voor zover wij dat al zijn. The wounds are healing, but the scarrs remain... Zo zeggen zij dat. En je merkt dat echt wel hoor. Gisteren gingen we eten kopen in een winkel waar blijkbaar enkel Navajo's komen. Dat... trekken wij ons niet aan, een winkel is een winkel en uiteindelijk gun ik hen toch nog een ietsje meer inkomsten, voor zover wij dat kleine steentje kunnen bijdragen. De jongere mensen groeten je, maar de ouderen negeren je totaal. De blanken kopen niet in 'hun' winkels, zo blijkt...
We bezochten Canyonland tijdens ons tweedaags verblijf in Moab. Het was de bedoeling maar een nacht te blijven, maar ik wilde perse nog een heerlijke, lange tocht door een canyon maken en heb Erik kunnen overtuigen. Zalig klimmen en springen en niet vallen over die rotsen, het 'voelen' van zo'n canyon doet je (nou mij toch) iets hoor. We bezochten Canyonland in verschillende etappes omdat het zo groot is. Eigenlijk zijn het drie Canyons, welja, beter nog, 't is er ene, maar in drie gesneden door de Colorado River en de Green. Vanuit de rims gezien, overweldigend gewoon. Ik heb vastgesteld dat wanner je depri bent, hier beslist een bezoek moet brengen, niet om die diepe ravijnen in te springen, maar omdat je bij het zien van zoiets prachtig, je je direct stukken beter voelt, daarvan ben ik erg overtuigd.
Dan is er nog Arches, Capitol Reef, Gran Escalante, Bryce met z'n overweldigende stalagmietachtige rotsformaties... Daar heb ik nog ne ferme schrik gepakt door een verkeerd pad te kiezen en op een doodlopend steil stuk terecht gekomen te zijn. We hebben ene keer regen gehad, net op het moment dat we daar terug naar beneden moesten. Zware kleigrond deed me glijden en ik had absoluut geen houvast. Er viel op dat moment ijswater en hagel. Ik ben naar beneden gegleden op handen en voeten met als resultaat kilo's klei (en verdoemme da's zwaar se) aan handen en voetzolen. Blauwplekken is het enige dat ik er aan over heb gehouden, maar 'k heb m'n deel gehad voor deze vakantie. Elk jaar heb ik wel iets en ik moet toegeven dat het niet zo zielig is als vorig jaar met die cactuspunt. Maar tandjes bijten was het beslist wel op dat akelig moment.
Genoeg stenen, vond Erik, dus zijn we van strategie veranderd. Naar het zuiden getrokken, gisteren richting Phoenix vertrokken, daar vandaag aangekomen om Taliesin West van Frank Lloyd Wright te bezichtigen. De architectenkenners onder jullie zullen wel begrijpen waarom we die moeite deden. Fenomenaal prachtig was het. We brandden in de zon, maar het was het beslist waard om bijna drie uren in die hete zon rond te hotsen.
En dan nog effe rap afgezakt naar Tucson dus. En... we zien het hier ook wel zitten. We zullen hier twee nachten blijven. Maar... kids ik denk ook aan jullie hoor. Alvast hele warme groetjes!
Totaal buiten verwachting, geraak ik nog eens op het internet. Hier is dat haast onmogelijk omdat iedereen hier z'n eigen computerke meeneemt. Aansluiting heb je dus wel op de meeste plaatsen, maar gene computer. Nu zijn we op weg naar Arches National Park. We stopten voor een heerlijke koffie onderweg, en kapoef, is hier toch wel een internetcafe, gerund door een hele vriendelijke dame die speciaal voor mij den boel in orde bracht zodat ik effe kon, kan en doe.
We zagen, voelden, proefden en genoten vooral van de Grand Canyon... Mensenlief, da's gewoonweg niet te beschrijven. 'k Heb dat natuurlijk wel geprobeerd in m'n eigen notities, maar die zijn voor later. Da's veel te veel om hier neer te pennen. Ik val steeds maar in herhaling hier. Die natuur, dat wijdse, dat grootse. Zelfs ik word er enorm stil van. Het tegenovergestelde gebeurt natuurlijk ook wel, dat ik er niet kan over zwijgen dus, ocharme Erik...
We verbleven met gemak een hele dag, je koopt daar trouwens een zevendagenpas, maar als we zo lang blijven, halen we onze deadline niet. Niet dat ik dat erg zou vinden se, maar mijne baas zou mijn excuuseke niet goed verteren vrees ik.
We rijden van het ene gebergte naar het andere. Dit weekeinde verbleven we in een stadje Bluff genaamd. In Utah... We zijn er drie nachten gebleven ons motel was fantastisch. We wandelden daar langs de San Juan River, de plaatselijke watervoorziening. Het is een echt puur pioniersstadje waarop de inwoners erg fier zijn en ze proberen de oude huizen in hun originele staat terug op te bouwen. Een oude dame vertelde me in geuren en kleuren het stadsverhaal. Dat zuiders accent waarmee ze hier spreken heeft me al meermaals doen lachen. 'k Probeer dat na te doen, maar 'k denk niet da'k er goed in ben.
Volgende nacht zullen we in Moab proberen te overnachten. Nu stillekes aan maken dat we weg zijn, om te proberen een degelijke plaats om te overnachten te vinden alvorens ons terug in de wijdse natuur te gooien, zoals we gisteren deden. 'k Heb Erik meegelokt op een trail dat mocht tellen. We hebben originele muurschilderingen gezien als top of the bill op dat trail. We moesten klimmem, slangen ontwijken, tussen rotsen door wringen en weer steil naar beneden, maar het was de moeite.
