Elke keer flik ik het weer... Ik neem tussendoor notities om namen niet te vergeten, want ik ken mezelf heus wel. Telkens ik aan een computer geraak, heb ik net die notities niet bij me. Moet ik alles flink in m'n vakantiehoofd op een rijtje zetten om hier niet te gaan zitten beuzelen...
Enfin, ik begin er alvast mee, te vertellen, dat we even voorbij Los Angeles zitten. Gisteren waren we in Palm Springs. Echt wel een stadje om eventjes te vertoeven. Vergane glorie durft men wel eens zeggen, maar het is best pittig. We gingen naar een broadwayshow van bejaarden, echt de moeite. Deze mensen zijn ooit sterren van die shows geweest, die altijd zijn blijven meedraaien. De jongste is 67, de oudste echt waar 85. Die staan allemaal nog te springen, dansen en zingen in van die plumeaukleertjes en pitteleers op het podium. Een must see!!!
Alhoewel een stad midden in de woestijn. Ze flikken het wel, die Amerikanen. 't Is niet de eerste woestijnstad die we bezoeken. Wij merken niks van water tekort, hier wordt gretig gesproeid in tuinen en terrasjes. Het was daar snikheet en wanneer we een cafe met terras passeerden, vaporiseerde water langs de luifels aan de straatkant. Het water was net geen damp, maar ook geen druppel die je raakte. Niettegenstaande was het telkens wel verfrissend. We hadden een motel, niet duur, maar het leek op het eerste zicht wel proper. Toch maar voor alle zekerheid maar een nachtje besteld, wanneer we het echt zouden zien zitten, zouden we altijd nog een nachtje bij nemen. Maar... yep, hier komt het... 's Nachts voelde ik wat in mijn oor kriebelen en nee, het was Erik niet. Slaperig heb ik iets verwijderd waarvan ik even heb gedacht 'tjiens, wasda?' Maar ik was te slaperig en het drong niet echt door. Naderhand werd ik wakker van 'iets' dat over mijn lichaam liep. Het was snikheet dus dacht ik dat ik druipzweette. Wanneer ik merkte dat de zweetdruppel naar omhoog liep, was ik direct klaarwakker... D'r zat gedorie een beest op mij, en daar ben ik niet goed in se. Snel uit bed, beest dat ik niet ken verwijderd en op zoek in dat bed naar dat andere gespuis dat eerder in mijn oor zat. Want direct besefte ik dat er meer van datte was. En ja hoor, 'k heb het gevonden. Het is daar dus bij ene nacht gebleven.
We hebben nog het Joshua Tree National Park bezocht. Een yucabomenparadijs, prachtig, snikheet, maar zeker de moeite.
In de namiddag zijn we richting L.A. vertrokken. Om die stad te doorkruisen heb je vooral veel tijd nodig, want de ring rond Prijs is er niks tegen. Niettegenstaande hebben we niet erg veel fileleed gehad, maar het is enorm groot. Nu zijn we in een plaatske dat Thousand Oaks heet, even voorbij L.A. en we trekken seffes verder langs de kust. 't Zal nog wel wat worden om slaapplaats te vinden straks, want het weer is hier uitzonderlijk goed. We moeten straks voorbij een streek waar nu bosbranden woeden. Er zijn al 75 huizen vernield, hopelijk krijgen ze de boel snel onder controle.
't Is eenders waar je komt, ik hou enorm van de jovialiteit en de sarcastische jokes van de Amerikanen. 'k Denk da'k mogelijk nog wel es terugkom.
Het lukt nog eens hier wat te komen neerzetten. Ondertussen zitten we in Thoeson (Tucson). We hebben een hele reeks pretpar... euhhh... natuurparken met de nodige prachtnatuur, waaronder heel wat flora en ander leven, bewonderd. We zaten ondertussen in Utah, we bezochten nogal wat sites van de ancient Native Americans. Eigenlijk hou ik wel van die benaming, die men blijkbaar veel gebruikt. Het getuigt van toch eindelijk wat respect naar de oorspronkelijke bevolking toe. Vooral de Navajo's hun land bezochten we hier. Fotograferen is er echt niet bij, daarmee zou je je wel es heel wat moeilijkheden op je hals kunnen halen. En ik begrijp het echt wel. Uiteindelijk zijn deze mensen even volwaardig als wij, voor zover wij dat al zijn. The wounds are healing, but the scarrs remain... Zo zeggen zij dat. En je merkt dat echt wel hoor. Gisteren gingen we eten kopen in een winkel waar blijkbaar enkel Navajo's komen. Dat... trekken wij ons niet aan, een winkel is een winkel en uiteindelijk gun ik hen toch nog een ietsje meer inkomsten, voor zover wij dat kleine steentje kunnen bijdragen. De jongere mensen groeten je, maar de ouderen negeren je totaal. De blanken kopen niet in 'hun' winkels, zo blijkt...
We bezochten Canyonland tijdens ons tweedaags verblijf in Moab. Het was de bedoeling maar een nacht te blijven, maar ik wilde perse nog een heerlijke, lange tocht door een canyon maken en heb Erik kunnen overtuigen. Zalig klimmen en springen en niet vallen over die rotsen, het 'voelen' van zo'n canyon doet je (nou mij toch) iets hoor. We bezochten Canyonland in verschillende etappes omdat het zo groot is. Eigenlijk zijn het drie Canyons, welja, beter nog, 't is er ene, maar in drie gesneden door de Colorado River en de Green. Vanuit de rims gezien, overweldigend gewoon. Ik heb vastgesteld dat wanner je depri bent, hier beslist een bezoek moet brengen, niet om die diepe ravijnen in te springen, maar omdat je bij het zien van zoiets prachtig, je je direct stukken beter voelt, daarvan ben ik erg overtuigd.
Dan is er nog Arches, Capitol Reef, Gran Escalante, Bryce met z'n overweldigende stalagmietachtige rotsformaties... Daar heb ik nog ne ferme schrik gepakt door een verkeerd pad te kiezen en op een doodlopend steil stuk terecht gekomen te zijn. We hebben ene keer regen gehad, net op het moment dat we daar terug naar beneden moesten. Zware kleigrond deed me glijden en ik had absoluut geen houvast. Er viel op dat moment ijswater en hagel. Ik ben naar beneden gegleden op handen en voeten met als resultaat kilo's klei (en verdoemme da's zwaar se) aan handen en voetzolen. Blauwplekken is het enige dat ik er aan over heb gehouden, maar 'k heb m'n deel gehad voor deze vakantie. Elk jaar heb ik wel iets en ik moet toegeven dat het niet zo zielig is als vorig jaar met die cactuspunt. Maar tandjes bijten was het beslist wel op dat akelig moment.
Genoeg stenen, vond Erik, dus zijn we van strategie veranderd. Naar het zuiden getrokken, gisteren richting Phoenix vertrokken, daar vandaag aangekomen om Taliesin West van Frank Lloyd Wright te bezichtigen. De architectenkenners onder jullie zullen wel begrijpen waarom we die moeite deden. Fenomenaal prachtig was het. We brandden in de zon, maar het was het beslist waard om bijna drie uren in die hete zon rond te hotsen.
En dan nog effe rap afgezakt naar Tucson dus. En... we zien het hier ook wel zitten. We zullen hier twee nachten blijven. Maar... kids ik denk ook aan jullie hoor. Alvast hele warme groetjes!
