Een treinreis zoals we hier maakten, zullen we nooit meer meemaken... Zo prachtig!!! We deden er vier uur over van Curitiba, waar we ondertussen al beland waren, naar Morretes. Deze rit loopt grotendeels door fenomenaal amazonegebied. Uiteraard is dit klein bier met het oerwoud op zich. Maar voor ons, simpel belgskes is dit ongelooflijke natuur. We reden tussen varens waarvan de bladeren zeker twee meter groot zijn. Teveel om op te noemen,maar een natuurpracht waarover ik nog lang zal dromen. Regen is hier normaal... tja, 't is hier niet voor niks zo groen... We zaten met nog drie koppels in een wagon en hadden dus veel ruimte om af en toe ergens anders te zitten, wat we dan ook deden om nog meer te zien. Precies of je hebt nooit genoeg van dit riume aanbod natuur. Op zeker moment stonden kinderen langs de treinrails om zoals in documentaires, te wuiven en de trein na te lopen. Voor hen is dit waarschijnlijk het middelpunt van het dagelijks gebeuren, de trein die passeert. Men verwittigde ons dat we hen niks mochten toewerpen want het zou niet de eerste keer zijn dat een kind zo door de trein gegrepen wordt.
We waren zo overdonderd door die pracht en praal dat we besloten een nachtje in Morretes te blijven. Gauw maar niet iogejaagd naar een verblijfplaats gezocht en gevonden. Een oud hotelletje aan een rivier, die ons kabbelend in slaap zou wiegen. Morretes is een pittoresk stadje dat beslist een bezoekje waard is. Natuurlijk zijn daar ook nog mooie uitlopers van de jungle en maakten we maar weer eens een fantastische wandeling, genietend van bomen en bloemen en vogeltjes om U tegen te zeggen.
Daarna namen we de bus en de boot naar Ilha do Mel. Op dit eiland rijden geen auto's. Hier doe je alles te voet via zandwegen omgeven met... inderdaad, de jungle. Het is eigenlijk wel een toeristisch oord, maar hier zitten enkel Brazilianen, en die zijn nog vriendelijk ook. Hier zitten we in een piepklein hostelletje. We worden zowat opgevreten door de muggen, maar genieten van het strand met mangroves, varens met hopen, palmbomen en noem maar op. Nou regent het en dus nemen we effe de tijd om nog wat te bloggen. Vanmorgen bezochten we een fort, natuurlijk in de toppen van de bergen. Een zeer leuke tocht en gelukkig waren we net voor enkele lawaaierige mensen boven geraakt. Wij houden er meer van zulke tochten in stilte te doen zo hoor en zie je veel meer van de fauna en flora.
Morgen vertrekken we van hieruit, dat wil zeggen nog heel wat overstappen van de ene bus naar de andere, naar Sao Paulo. We hebben kunnen arrangeren dat we niet meer naar Rio moeten om dan over te stappen in Sao Paulo. Het is zo zinloos als we hier toch zijn... Zo kunnen we een ietsje meer genieten van onze reis. Anders hadden we terug moeten afzakken naar Rio om daar al van in de voormiddag op het vliegveld te vertoeven. Nou moeten we in Sao Paulo pa om 18 a 19 u op het vliegveld zijn om hetzelfde vliegtuig te nemen.
Nog maar eens van profiteren, nu we internet kunnen gebruiken. Morgen vertrekken we alweer (naar Curitiba) en ik heb er geen flauw idee van wanneer we nog aan een comp kunnen. We gingen vanmorgen naar de watervallen. Da's een formidabel spectakel. Het is in het natuurpark een teveel aan toeristen, maar ik kan natuurlijk niet verlangen dat ik daar de boel voor mij alleen zou hebben. We deden de Braziliaanse kant van de watervallen. Je kan ook langs Argentinië. Dan moet je eerst je papieren regelen om Brazilië terug binnen te geraken. Niettegenstaande zou de Braziliaanse kant de mooiste zijn. De andere kant zou je meer beleven, zoals er onderdoor lopen enz... Nou, op een gegeven moment ben je zowat omgeven door watervallen en dat is op z'n minst een adembenemend moment. De wandeling die we daar deden was erg mooi. Vlinders die rond ons fladderden en spijtig genoeg trappen de mensen nogal wat duizendpoten dood. Ze zien ze gewoonweg niet kruipen over de paden omdat ze zo naar de watervallen in de verte staren. Zo'n duizendpoot is anders ook een apart insect. Redeijk groot en ik heb getracht de pootjes te tellen, maar tja... zoals ik altijd zeg op 't werk, ik tel 1,2, veel... dat gaat veel sneller.
Het is echt sprookjesachtig wanneer de vlinders rond je heen fladderen. Probeer daar maar eens foto's van te nemen. Tegen de tijd dat je je lens goed hebt ingesteld is de vlinder net weer weg. Maar genieten doe je'r daarom nog niet mider om.
Gisteravond gingen we een avondwandeling maken. We zagen een soort vuurvliegjes. Ik noem hen zo omdat het kleine vliegende flikkerlichtjes waren. Ze fladderden tussen de struiken aan de zijkant van de weg. Wat later zagen we twee uilen die ons spijtig genoeg niet erg dicht lieten komen, schuw als ze zijn. Tof se!!! We gingen in een plaatselijk eethuisje eten. Snikheet op het terrasje met plastieken tafeltje en stoelen. Aan de overkant van de straat was men twee vuren aan 't stoken. De frietjes waren niet zoals de onze maar toch best te eten. De kip, gebakken in kleinere stukjes, heel simpele kost, maar veel te veel. Hier hanteert men het systeem van betalen per gewicht niet, spijtig, want nu moest ik een hoop laten liggen. Daar maak ik zonde van.
De muggen lusten ons hier rauw. Om de bobbels van te krijgen...
Nou nog maar es effe een heerlijke plons in het zwembad doen en genieten met een heerlijke suco van abacaxi, met een knipoog naar Loide...
Leutig... Kom ik nog eens eindelijk aan een computer... Zeg ik tussendoor nog een kleinigheidje tegen Erik, na aan een jonge dame naast me gevraagd te heben of deze comp vrij is (in't Engels) Antwoordt zij versteld in 't Antwerps. Haar vriend die nu effe ligt te rusten woont zelfs achter onze hoek. Gelukkig kom ik hier niemand van 't werk tegen... oeffff...
Ondertussen zaten we in The Pantanal. Mijn klak... is me dat een prachtgebied!!! De temperaturen liepen er in de zon tegen de 50 graden, met alçs toemaatje een hete wind. Het was goed uitkijken dus om te kunnen blijven meedraaien. We deden hier allerhande tochten. Zelfs met paard, terwijl wij nog nooit hebben paard gereden. Uitslag op de beentjes, ook al droeg ik een lange broek. Maar dat zal ook wel met zweten te maken hebben gehad. Da's niks, dat gaat snel over. Maar die blaren op mijn achterste is een ander paar mouwen... Ze liggen open en dat maakt het zitten moeilijk. Het was alleszins al dat gedoe wel waard, dubbel en dik. Pantanal is een formidabel natuurgebied dat ondertussen gelukkig wordt beschermt door de regering. Wij troffen de boel in droogte en hitte, maar voor 't zelfde geld kom je daar in de regen te zitten. Die buien mogen tellen. Een half jaar geleden stond het water in de uitschieters van de Amazone en de Praguayrivier drie meter hoger dan nu. Men is alle bruggen aan 't herstellen want die waren zo goed als weggewassen. Veel wild leven gezien, van apen (...) tot de tarantula en kaaimannen tot piranha's.
We reisden gisteren af naar Foz do Iguaçu. Hier komen de watervallenliefhebbers naartoe,want hier zijn de derde grootste ter wereld heb ik ergens gelezen. Vandaag uitblazen want erg moe van de hele lange reis. We reisden tenslotten toch langer dan twintig uur. Nu dus luie mie en jan en morgen vol energie de warme Amazone uitschieter in...
Ondertussenzijn we vanuit de prachtige stad Rionaar Belo Horizonte gereisd per bus. Vanwaar we onze geplande uitstap dedennaar Inhotim, de kunstsite, een must do.
Genoten van een prive opvoering door een sambagroepje kinderen.Fenomenaal!!!
Nu zijn we in Brasilia. Verdomd groot(s). Kunstmatige stad, futuristisch en daardoor merkwaardig aantrekkelijk. Morgen vertrekken we per vliegtuig naar Campo Grande. Datwordt pas echt avontuur beleven...
Zon,regen, sympathieke mensen maakt de vakantie...
Aankomst in Rio de Janero verliep goed. Op de trein naar Parijs hebben ze een tiepetje verwijderd die tussen de mazen van het betaalnet wilde glippen, maar gelukkig was geweld niet nodig. We reden zelfs 1ste klas, Snel en wel dus.
De vlucht verliep normaal... oeffff. Tijdens de reis zelfs wat gechat via de airlines-chat. Lollig eigenlijk. Een leuke manier om met andere reizigers in contact te komen. Allemaal verschillende nationaliteiten en ieder heeft zijn reisverhaal natuurlijk.
Het weer in Rio was wel warm maar overtrokken. De zon kwam effe piepen en later op de middag lieten we ons nat regenen. Maar da's nog niet zo slecht. Zo kan ons lichaam wat wennen aan de warmte. We zullen vanavond goed op tijd in bed liggen. We lopen hier drie uren achter op onze Belgische tijd. Da's niet zoveel. Het hotel is een prachtig gebouw. De wijk, Santa Teresa, zordt opgewaardeerd, net zoals het eilandje bij ons in Antwerpen. We zitten hier dus helemaal niet slecht. De mensen vallen goed mee. Best vriendelijk en geduldig. Taalproblemen zijn er niet echt. Het verkeer lijkt me op het eerste zicht nogal gevaarlijk. We hebben toch verschillende malen effe onze adem ingehouden toen de taxi ons naar het hotel reed. Hier wordt deftig gewrongen en gewroet. 't Is dus vrij normaal dat ik al direct een verkeersongeval opmerkte. Bon, geen gewonden voor zover ik weet.
We zijn sinds gisteren terug in San Francisco, maar helemaal niet in de stad. We zijn naar de landtong ten noorden van de stad getrokken om van daaruit nog wat natuurschoon te kunnen bezichtigen.
We zijn in Stinsonbeach beland. De Golden Gate Bridge over en dan dat stukje landtong in gereden. Hier zijn Redwoods, die we bezochten. Spijtig genoeg hebben we de kans niet gehad om sequoia's te zien. Die Redwoods zijn anders ook ferm de moeite, heel indrukwekkend. Ik ging op de wortel van zo'n sparreke zitten en had min of meer dezelfde houding als wanneer ik op nen ordinaire, gewone stoel zit. De hertjes liepen daar dartel hun ding te doen, de eekhoorntjes kwamen me een polleke geven of 't schol niet veel. Slangen hebben we niet meer gezien, twee keren is voldoende geweest, 'k ben er dik tevreden mee... Maar de vogelkes mochten ook weer tellen.
We zitten hier wel aan't strand, maar hier waait een verdomd koude wind. Als ik niet beter wist, zou ik denken dat ik op bus 23 zit, waar de airco maar weer eens veel te hoog staat... Vandaag bezochten we eerder toevallig nog eens een gebouw van Frank Lloyd Wright, in San Rafael. Ik had gisteren in een magazine gelezen, dat er vandaag een rondleiding was en had uiteraard absoluut geen moeite nodig om Erik te overtuigen. Hij is niet rap zo enthousiast om vroeg op te staan als vandaag... Een halve dag hebben we daaraan besteed en de rest hebben we Drakebay bezocht. Een ijzig koude wind, maar weer zagen we (voor de derde keer al) zeeolifantenjongen, een pracht van een landschap en de oceaan en de baai vanuit verschillende hoeken op pittoreske wijze. Een goei muziekske in de auto, de warme zon, die door de voorruit schijnt. Ach, wat is het leven toch schoon op vakantie. Maar gedomme kort...
Alles gepakt, of toch bijna, is het morgen tijd om de vlieger te pakken... of... zouden we'm missen...?
Elke keer flik ik het weer... Ik neem tussendoor notities om namen niet te vergeten, want ik ken mezelf heus wel. Telkens ik aan een computer geraak, heb ik net die notities niet bij me. Moet ik alles flink in m'n vakantiehoofd op een rijtje zetten om hier niet te gaan zitten beuzelen...
Enfin, ik begin er alvast mee, te vertellen, dat we even voorbij Los Angeles zitten. Gisteren waren we in Palm Springs. Echt wel een stadje om eventjes te vertoeven. Vergane glorie durft men wel eens zeggen, maar het is best pittig. We gingen naar een broadwayshow van bejaarden, echt de moeite. Deze mensen zijn ooit sterren van die shows geweest, die altijd zijn blijven meedraaien. De jongste is 67, de oudste echt waar 85. Die staan allemaal nog te springen, dansen en zingen in van die plumeaukleertjes en pitteleers op het podium. Een must see!!!
Alhoewel een stad midden in de woestijn. Ze flikken het wel, die Amerikanen. 't Is niet de eerste woestijnstad die we bezoeken. Wij merken niks van water tekort, hier wordt gretig gesproeid in tuinen en terrasjes. Het was daar snikheet en wanneer we een cafe met terras passeerden, vaporiseerde water langs de luifels aan de straatkant. Het water was net geen damp, maar ook geen druppel die je raakte. Niettegenstaande was het telkens wel verfrissend. We hadden een motel, niet duur, maar het leek op het eerste zicht wel proper. Toch maar voor alle zekerheid maar een nachtje besteld, wanneer we het echt zouden zien zitten, zouden we altijd nog een nachtje bij nemen. Maar... yep, hier komt het... 's Nachts voelde ik wat in mijn oor kriebelen en nee, het was Erik niet. Slaperig heb ik iets verwijderd waarvan ik even heb gedacht 'tjiens, wasda?' Maar ik was te slaperig en het drong niet echt door. Naderhand werd ik wakker van 'iets' dat over mijn lichaam liep. Het was snikheet dus dacht ik dat ik druipzweette. Wanneer ik merkte dat de zweetdruppel naar omhoog liep, was ik direct klaarwakker... D'r zat gedorie een beest op mij, en daar ben ik niet goed in se. Snel uit bed, beest dat ik niet ken verwijderd en op zoek in dat bed naar dat andere gespuis dat eerder in mijn oor zat. Want direct besefte ik dat er meer van datte was. En ja hoor, 'k heb het gevonden. Het is daar dus bij ene nacht gebleven.
We hebben nog het Joshua Tree National Park bezocht. Een yucabomenparadijs, prachtig, snikheet, maar zeker de moeite.
In de namiddag zijn we richting L.A. vertrokken. Om die stad te doorkruisen heb je vooral veel tijd nodig, want de ring rond Prijs is er niks tegen. Niettegenstaande hebben we niet erg veel fileleed gehad, maar het is enorm groot. Nu zijn we in een plaatske dat Thousand Oaks heet, even voorbij L.A. en we trekken seffes verder langs de kust. 't Zal nog wel wat worden om slaapplaats te vinden straks, want het weer is hier uitzonderlijk goed. We moeten straks voorbij een streek waar nu bosbranden woeden. Er zijn al 75 huizen vernield, hopelijk krijgen ze de boel snel onder controle.
't Is eenders waar je komt, ik hou enorm van de jovialiteit en de sarcastische jokes van de Amerikanen. 'k Denk da'k mogelijk nog wel es terugkom.
Het lukt nog eens hier wat te komen neerzetten. Ondertussen zitten we in Thoeson (Tucson). We hebben een hele reeks pretpar... euhhh... natuurparken met de nodige prachtnatuur, waaronder heel wat flora en ander leven, bewonderd. We zaten ondertussen in Utah, we bezochten nogal wat sites van de ancient Native Americans. Eigenlijk hou ik wel van die benaming, die men blijkbaar veel gebruikt. Het getuigt van toch eindelijk wat respect naar de oorspronkelijke bevolking toe. Vooral de Navajo's hun land bezochten we hier. Fotograferen is er echt niet bij, daarmee zou je je wel es heel wat moeilijkheden op je hals kunnen halen. En ik begrijp het echt wel. Uiteindelijk zijn deze mensen even volwaardig als wij, voor zover wij dat al zijn. The wounds are healing, but the scarrs remain... Zo zeggen zij dat. En je merkt dat echt wel hoor. Gisteren gingen we eten kopen in een winkel waar blijkbaar enkel Navajo's komen. Dat... trekken wij ons niet aan, een winkel is een winkel en uiteindelijk gun ik hen toch nog een ietsje meer inkomsten, voor zover wij dat kleine steentje kunnen bijdragen. De jongere mensen groeten je, maar de ouderen negeren je totaal. De blanken kopen niet in 'hun' winkels, zo blijkt...
We bezochten Canyonland tijdens ons tweedaags verblijf in Moab. Het was de bedoeling maar een nacht te blijven, maar ik wilde perse nog een heerlijke, lange tocht door een canyon maken en heb Erik kunnen overtuigen. Zalig klimmen en springen en niet vallen over die rotsen, het 'voelen' van zo'n canyon doet je (nou mij toch) iets hoor. We bezochten Canyonland in verschillende etappes omdat het zo groot is. Eigenlijk zijn het drie Canyons, welja, beter nog, 't is er ene, maar in drie gesneden door de Colorado River en de Green. Vanuit de rims gezien, overweldigend gewoon. Ik heb vastgesteld dat wanner je depri bent, hier beslist een bezoek moet brengen, niet om die diepe ravijnen in te springen, maar omdat je bij het zien van zoiets prachtig, je je direct stukken beter voelt, daarvan ben ik erg overtuigd.
Dan is er nog Arches, Capitol Reef, Gran Escalante, Bryce met z'n overweldigende stalagmietachtige rotsformaties... Daar heb ik nog ne ferme schrik gepakt door een verkeerd pad te kiezen en op een doodlopend steil stuk terecht gekomen te zijn. We hebben ene keer regen gehad, net op het moment dat we daar terug naar beneden moesten. Zware kleigrond deed me glijden en ik had absoluut geen houvast. Er viel op dat moment ijswater en hagel. Ik ben naar beneden gegleden op handen en voeten met als resultaat kilo's klei (en verdoemme da's zwaar se) aan handen en voetzolen. Blauwplekken is het enige dat ik er aan over heb gehouden, maar 'k heb m'n deel gehad voor deze vakantie. Elk jaar heb ik wel iets en ik moet toegeven dat het niet zo zielig is als vorig jaar met die cactuspunt. Maar tandjes bijten was het beslist wel op dat akelig moment.
Genoeg stenen, vond Erik, dus zijn we van strategie veranderd. Naar het zuiden getrokken, gisteren richting Phoenix vertrokken, daar vandaag aangekomen om Taliesin West van Frank Lloyd Wright te bezichtigen. De architectenkenners onder jullie zullen wel begrijpen waarom we die moeite deden. Fenomenaal prachtig was het. We brandden in de zon, maar het was het beslist waard om bijna drie uren in die hete zon rond te hotsen.
En dan nog effe rap afgezakt naar Tucson dus. En... we zien het hier ook wel zitten. We zullen hier twee nachten blijven. Maar... kids ik denk ook aan jullie hoor. Alvast hele warme groetjes!
Totaal buiten verwachting, geraak ik nog eens op het internet. Hier is dat haast onmogelijk omdat iedereen hier z'n eigen computerke meeneemt. Aansluiting heb je dus wel op de meeste plaatsen, maar gene computer. Nu zijn we op weg naar Arches National Park. We stopten voor een heerlijke koffie onderweg, en kapoef, is hier toch wel een internetcafe, gerund door een hele vriendelijke dame die speciaal voor mij den boel in orde bracht zodat ik effe kon, kan en doe.
We zagen, voelden, proefden en genoten vooral van de Grand Canyon... Mensenlief, da's gewoonweg niet te beschrijven. 'k Heb dat natuurlijk wel geprobeerd in m'n eigen notities, maar die zijn voor later. Da's veel te veel om hier neer te pennen. Ik val steeds maar in herhaling hier. Die natuur, dat wijdse, dat grootse. Zelfs ik word er enorm stil van. Het tegenovergestelde gebeurt natuurlijk ook wel, dat ik er niet kan over zwijgen dus, ocharme Erik...
We verbleven met gemak een hele dag, je koopt daar trouwens een zevendagenpas, maar als we zo lang blijven, halen we onze deadline niet. Niet dat ik dat erg zou vinden se, maar mijne baas zou mijn excuuseke niet goed verteren vrees ik.
We rijden van het ene gebergte naar het andere. Dit weekeinde verbleven we in een stadje Bluff genaamd. In Utah... We zijn er drie nachten gebleven ons motel was fantastisch. We wandelden daar langs de San Juan River, de plaatselijke watervoorziening. Het is een echt puur pioniersstadje waarop de inwoners erg fier zijn en ze proberen de oude huizen in hun originele staat terug op te bouwen. Een oude dame vertelde me in geuren en kleuren het stadsverhaal. Dat zuiders accent waarmee ze hier spreken heeft me al meermaals doen lachen. 'k Probeer dat na te doen, maar 'k denk niet da'k er goed in ben.
Volgende nacht zullen we in Moab proberen te overnachten. Nu stillekes aan maken dat we weg zijn, om te proberen een degelijke plaats om te overnachten te vinden alvorens ons terug in de wijdse natuur te gooien, zoals we gisteren deden. 'k Heb Erik meegelokt op een trail dat mocht tellen. We hebben originele muurschilderingen gezien als top of the bill op dat trail. We moesten klimmem, slangen ontwijken, tussen rotsen door wringen en weer steil naar beneden, maar het was de moeite.
We zitten in een klein stadje Flagstaff genaamd. Twee uurtjes rijden naar de Grand Canyon, waar we morgen zo vroeg mogelijk naartoe trekken. Net fris gedoucht, zetten we ons in de zetel in de openbare ruimte van deze travellers hostel. Is er een vriendelijke joviale -zoals de meesten Amerikanen trouwens- kerel, die ons vraagt wat we morgen gaan doen. Ik vertel het hem en mogen we alle mogelijke vragen afvuren over de Canyons. Blijkt deze man gids te zijn in het National Park. We hebben er dus een les geschiedenis aardrijkskunde en wetenschappen opzitten. Priveles van een echte kenner, niet uit de boekskes.
Las Vegas is een ongeloofelijke fakestad, maar best leuk voor heel efkes dan... Die neonverlichtinen, die namaak-europese gebouwen waar iedereen zo gek van blijkt te zijn, trekt op geen botten. Daarom juist moesten we het zien natuurlijk. De gezichten, de uitdrukkingen van die gokkende mensen, wanneer ze verliezen aan die kaskes. Er wordt gevloekt, maar ook gelachen. Een vrouw zit als bezeten aan zo'n machientje terwijl haar moeder in een rolstoel naast haar zit mee te kijken. Ze wint een kleinigheid en gilt het uit van de pret, moeder zit mee te juichen in die rolstoel. Ik kijk er naar en geniet met volle teugen. We wandelen de boel af van het ene hotel casino naar het andere, maar ook naar de gewone wijken.
Hoover Dam wad Emotion voor mij, want daar kwam ik tot de vervelende vaststelling dat ik een verkeerde memokaart in het foto aparaat had steken, verdomme. Gelukkig had ik al wel enkele fotootjes genomen, maar gedaan is gedaan. Als ge me nog niet kwaad hebt gezien, was dat beslist het goede moment dat es mee te maken. Gelukkig heeft Erik m'n dagje gered. We gingen prompt op zoek naar een winkel met de juiste verkoopwaar, en die redding is gelukt. Ik kan m'n hartje weer ophalen.
Maar goed ook want het krioelt hier van de natuurparken. De natuur is hier zo prachtig. We rijden van de ene bergpas naar de andere, de ene besneeuwd, de andere een woestenij, weer een andere uit rotsen enz...
Manlief, ik ga nogal kunnen vertellen thuis hoor... jongens, hou jullie maar al vast aan mijn woordenstromen die jullie zullen bedelven!
Alvast onze warme, snikhete groetjes en hou jullie goed!!!
We gaan onze huurauto ophalen en dan zijn we de piste in... richting Sacramento.
We genoten van San Francisco. Prachtig weertje gehad. 'k Moet nogal smeren se, want de zon heeft al flink gebeten. Momasf gedaan (museum of modern art San Fr) om effe aan de zon te ontsnappen, ook al is't in de schaduw koud... vanwege de oceaanbries. Het was alleszins de ontsnapping waard.
Toffe mensen ontmoet. Maar tot m'n spijt heel veel daklozen gezien.. echt wel pakkend!
Goede vliegreis gehad. Alles verliep lekker vlotjes, zoals het hoort maar niet altijd is.
Is me dat leuk schrikken... De mensen zijn hier erg sympathiek! In eerste instantie werden we gecontroleerd door een Hongaar, die Brugge kent. De taxichauffeur die ons naar het hotel reed, is een Japanner, die Brugge ook kent en weet dat wij, Belgen tweetalig zijn. We zitten in het Latinogedeelte in San Francisco, dus Spaans kan hier lekker ook. Vanmorgen ontbeten we met een 'buurland-koppel' en converseerden we in't Frans. Wat zijn Amerikanen vraag ik me af he... we bevinden ons tussen een heerlijke mensenmengelmoes.
De chauffeurs van het openbaar vervoer geven hier een niet te schatten uitleg en hebben een oergeduld met al die hopen toeristen. Op die bussen en streetcars, trams dus... komen we makkelijk in contact met die losse Amerikanen. Er heerst een orde die wij in Antwerpen niet kennen en toch gaat alles er losjes aan toe.
Alcatraz van ver gezien. Daar ik weet da'k geen heilig bieke ben, zijn we'r maar van weg gebleven. Het is een drukte van belang en dan hoeft het voor ons niet zo. We konden het goed zien vanop de Golden Gate Bridge, maar hebben geen foto genomen omdat het waarschijnlijk niet goed zal te zien zijn van zo ver op de foto, De brug was goed zichtbaar, gene mist dus... goed he!
Fantastisch weer! Morgen maar goed smeren of ik ga heus te erg zonverbranden, en da's echt de bedoeling niet.
Tijdig opgestaan om eerst te ontbijten en met de eerste bus, om 8.30u naar Essaouira te rijden. Dat was een uurtje rijden zoals eerder deze week. Daar aangekomen, namen we de petit taxi naar het busstation. En daar konden we direct instappen op de bus naar Marakesh. Het werd erg heet op de bus, dat had ik min of meer verwacht door die mooie rode zonsondergang gisteren. We stopten dikwijls, dus liet ik Erik met een glimlach weten dat we op een boemelbus zaten. Overal leek het markt te zijn en in bijna elk dorp was er een drukte van belang. Op een gegeven ogenblik wilden vele mensen opstappen, waaronder een familie (veronderstel ik) met een reeks kinderen en moemoe... Zij vonden geen zitplaats en de chauffeur wilde hen terug laten uitstappen wat enkele van hen ook deden. De chauffeur nam terug plaats en om één of andere reden kwamen deze mensen terug op de bus. Ondertussen waren nog anderen opgestapt. Nog minder plaats dus op de bus, dus nog steeds tumult en een hoop mensen zonder zitplaats. Daar deze bussen in gammele staat zijn en lange trajecten afleggen, is het niet aan te raden veel staande passagiers mee te nemen. De chauffeur kwam dus maar weer op een autoritaire manier de mensen van de bus dwingen. 't Was in't Arabisch natuurlijk, maar ik begreep wel dat ze de taxi moesten nemen volgens onze chauffeur. Waarschijnlijk moesten ze niet zo ver en trok hij daarom die conclusie. Bon... ze stapten dus met z'n allen weer af.
Omdat we absoluut niet tijdgebonden waren, vond ik dit wel amusant. Je merkt wel dat er mensen zijn in de bus die geërgerd een diepe zucht nemen, maar iedereen respecteert de chauffeur zijn woord of oordeel. Even later doet een vrouw plots teken om te stoppen en ze stapt samen met een kokhalzend meisje van het vehicel. We rijden niet door berg en dal, we rijden door een heuse vlakte, maar de weg is in een niet-zo-goede conditie. Vele van deze mensen, nemen volgens mij de bus niet dikwijls en dat zorgt voor dit soort toestanden. Daar wij vlak aan de achterste deur, die zich min of meer halverwege de bus bevindt, zijn gaan zitten en er geen houvast is voor hen, die daar op- of afstappen, grijpen velen naar mijn knieën om een steun te vinden. Er zijn er ook die een steun zoeken en naar de zetel willen grijpen. Doordat wij daar zitten, zoeken ze dan maar een steunpunt op de trap zelf of de vloer. Zo dacht ik even dat het kokhalzende meisje, ze zocht immer ook een houvast, haar werk over mijn schoot zou doen. Opgelucht zag ik dat ze zich kon inhouden tot ze van de toch wel steile trap was gedaald.
We reden weer verder tot we na een tijd stil hielden aan de rand van de weg en zowel de chauffeur als de 2 begeleiders uit de bus tapten en over en weer liepen. In de bus zochten passagiers reikhalzend naar een verklaring voor dit oponthoud. Of de Marokkaanse reizigers een reden vonden, weet ik niet, maar wij vonden die alleszins niet. Maar niet getreurd want nog niet zo lang later hernamen we onze weg. Dit duurde echter niet lang. Aan een benzinestation gekomen, moest de bus door over en weer gemanoeuvreer, gedraaid worden. Op deze baan met enkel één rijvak in elke richting was dat niet zo evident. Vooral omdat er nogal wat verkeer passeert op deze enige baan. Wij dachten dat de chauffeur wilde tanken, maar bleek dat we naast een andere bus gingen staan. Onze sympathieke chauffeur ging een collega helpen die met z'n bus in panne stond. Toeschouwers hadden ze genoeg. Passagiers van 2 bussen stonden toe te kijken en het nodige commentaar te leveren. Een deel van hen was natuurlijk uiterst tevreden met de hulp, zodat ze eindelijk hun weg zouden kunnen verder zetten. Wie weet hoe lang stonde ze daar al. De andere helft, hun ongenoegen uitend over het oponthoud, want hoeveel tijd zouden we nog verliezen. Voor ons beiden maakte het niet zoveel uit. We hadden wel wat last van de warmte. Onze bus was niet zo fris en stilstaande werd het er goed heet. Uitstappen verbeterde dit euvel enkel op het gebied, dat we onze benen konden strekken en Erik z'n sigaretje roken. We waren dan wel aan een benzinestation, maar blijkbaar had er niemand bezwaar tegen.
Toen ik uitstapte en aan een ongeveer 10-jarige wilde vragen waar ik een vuilbak kon vinden, liep hij van me weg. Oei... ik had er niet bij stil gestaan dat we maar in een klein dorpje waren beland, waar men geen toeristen gewoon is waarschijnlijk. Of, ik moet er vreselijk uit gezien hebben... Ik had wel een sjaal over mijn schouders, maar blijkbaar trok ik toch net iets teveel de aandacht. Een camionette met 4 à 5 mannen stopte, toeterde en ze riepen me vanalles toe. Ze gebaarden me, maar ik wuifde hen weg. Een man die met onze bus mee reed, wees me tenslotte de vuilbak die ik niet vond, zodat ik snel en opgelucht van dat verdomde blikje af geraakte en maar beter terug bij Erik en pak en zak kon gaan plaats nemen.
Toen we onze weg verder zetten -de andere bus startte weliswaar- konden we zonder verder oponthoud rijden tot in Marakesh.
We namen een kamer in hotel Du Pacha voor 30, met airco en badkamer. Na een heerlijke douchebeurt, gingen we op stap. Eerst en vooral naar een cybercafé om te achterhalen of ons vliegtuig voor morgen op het geplande uur vertrekt. We hebben haast een uur geprobeerd op het web, maar kregen niet de gevraagde informatie. Telefonisch lukte het ook maar weer niet, dus besloten we op goed geluk het beste te hopen.
We aten in een snack goed ons buikje rond en genoten nog tijdens onze allerlaatste wandeling van de dikwijls goedgeluimde, vriendelijk Marokkaanse medemens in Marakesh. Naderhand volgden we de match tussen Engeland en Zweden in het salon van het hotel. Alles in klaarheid gebracht om morgenvroeg om 6.30u te vertrekken aan het hotel. 't Zit er op!
----------------------------------------------------------------
- Vaste prijzen zijn hier in Marokko niet, zo lijkt het. De busreisprijzen verschillen als men 2X dezelfde rit onderneemt. Hetzelfde geldt ook voor de taxi. Ook moet je goed opletten of men juist weer geeft.
Waarschijnlijk door het tekort aan geld heeft men hier hard leren onderhandelen. Armoede is er zeker, maar ook het niet juist besteden van het karige geld. Een man die met gescheurde, vuile kledij, zonder schoeisel, op straat ligt te slapen, kan evengoed wel een gsm en/of mp-3 speler bezitten. Of, ik zie het vanop een te grote afstand, dat kan ook natuurlijk. Waarmee ik bedoel dat ik de dingen niet in hun juiste context zie of geplaatst krijg... Trouwens, achteraf bekeken, zie je dat fenomeen ook bij ons. Mensen geven voorkeur aan statussymbolen...
- Vele kinderen moeten onderwijs missen en gaan de bedeltoer op, of werken mee in de zaak van hun ouders. Zij onderhandelen zo goed als volwassenen. Heel dikwijls gaat achter de vriendelijkheid een aanzet tot onderhandelen of 'trachten te verkopen' gepaard. Ook hun 'heilig boek' of godsdienst wordt gebruikt om iets verkocht, of op z'n minst wat van anderen gedaan te krijgen. Voedsel is er, maar geen grote variëteit van groenten.
- Vooral buiten de steden zijn mensen op mekaar aangewezen. Men helpt mekaar. Het is ook dikwijls noodzaak. Gehandicapten, ouderen, kunnen niet leven van het karige dat ze bezitten. Ik denk dat vrouwen alleen, met kinderen ook heel moeilijk overleven. Dus bedelt men, maar velen die niet veel lijken te hebben, geven ook. Op sociaal vlak kan nog heel veel werk verricht worden, vanuit de politiek. Op straat zijn vrouwen nederig, maar op eigen terrein (in een kraam, winkel ofzo) staan ze flink hun mannetje.
Nou, oef... het zit er bijna op. De koffer is zo goed als gepakt. Onze laatste avond in Sidi Kaouki is ingezet. Vandaag zijn we hier ook de hele dag gebleven. We bleven vanmorgen wat langer in onze kamer en terras rondhangen, want we wilden telefoneren naar de luchtvaartmaatschappij om te weten of ons vertrekuur voor overmorgen hetzelfde is gebleven, of niet. Toch hebben we na allerhande mogelijkheden te hebben geprobeerd, geen chanse gehad. Ook niet met de vaste telefoon van het hotel. Morgen zullen we dan vanuit Marakesh proberen. Eventueel met internet, als het telefonisch nog steeds niet lukt.
Daarna hebben we nog een strandwandeling gemaakt in de tegenovergestelde richting van gisteren. Het strand is oneindig lang, zo lijkt het. In deze richting was het ook beter begaanbaar en properder. Maar de wind waaide erg hard. Ik kon m'n hoedje niet ophouden, het vloog van m'n hoofd. We hadden ons voordien goed ingesmeerd tegen overdadige zon en da's maar goed ook. Gisteren heeft de zon m'n nek wat verbrand, dus had ik een sjaaltje aan en een t-shirt met mouwen en dàt was echt wel nodig. Door blootsvoets door het zachte zand te schuren, waren m'n voeten na de wandeling zeer proper. In de stad werden ze zo vuil dat ik m'n voetzolen niet schoon genoeg kreeg met douchen. We passeerden tijdens deze wandeling een kudde geiten, een kudde koeien en een groepje of 2 honden, waarnaar Erik toch éénmaal stenen moest werpen, omdat er één te agressief naderde. Die hond begreep de boodschap en liet ons dan maar passeren. De zoo op 't strand...
Terug in het hotel, hadden we een douche nodig om ons van het zand in huidplooien, haren en oren te ontdoen. We waren vandaag voor 0,5% Bedoeïenen in strandwoestenij. Het is maar al te duidelijk waarom die mensen van top tot teen zijn ingepakt. Dat heeft niets met godsdienst maar alles met zand, wind en zon te maken.
Aan de bewuste kraampjes aten we frieten met sla en brood. We hadden geen zin in kip, vlees of vis. Trouwens, de porties zijn zo groot genoeg. Het smaakte ons en verzadigd gingen we nog enkele hotels langs om te vergelijken met het onze. Zowel interieur als prijs. Conclusie is, dat we goed zitten, waar we zitten. Chiquer is duurder en niet zo chique is wat goedkoper, ze zijn aardig op mekaar afgesteld. Eigenlijk zijn de prijzen redelijk hoog als je vergelijkt met de levensstandaard. Daartegenover staat dat wanneer je vergelijkt met Londen, Parijs of Milaan, het hier stukken voordeliger is. De mensen hier zijn ook veel vriendelijker dan in die grote steden. Ook al ben je vergeleken met hen een blanke, welverdienende bluffer, men groet je vriendelijk of spreekt je aan over een kleine algemeenheid.
We raakten aan de praat met de Bedouïen, waarvan we gisteren 2 armbanden kochten. We gaven hem een pak koffie en wat kledij. Hij kuste Erik en was heel blij.
Daarna nog een laatste muntthee gaan verbruiken en genoten van een zeer vlugge, maar prachtig rode zonsondergang. Direct de wekker zetten om vroeg te ontbijten en dan te vertrekken naar Marakesh.
Tussendoor: Tom & Co, uit Wondelgem met adres en telefoonnummer. Brabantse nachten. De mooiste t-shirts uit Vlaanderen treffen we hier op de buiten, aan Marokkaanse lichamen prijkend.
Vandaag zijn we niet weg geweest uit Sidi Kaouki. Onze gastvrouw had vandaag vrij en dus hielp een andere vriendelijke dame ons aan het ontbijt. We begonnen vandaag met uitdelen van wat t-shirts die we met deze bedoeling hadden meegebracht. En onze gastvrouw mocht vanmorgen de spits afbijten. Ze was zeer blij en bedankte verschillende malen. Gelukkig heb ik nog een identiek zelfde t-shirt voor onze andere gastvrouw. Erik wil ook aan de werkmannen van het hotel t-shirts geven. De mensen hier, kunnen dat best gebruiken. Hier zie je zelden iemand rondlopen in degelijke kledij. Het is gewoon te duur voor hen om nieuwe kleren te kopen, denk ik.
We maakten een wandeling van 2 uur langs de stranddijk. Er ligt een asfaltweg parallel met het strand en via die weg vertrokken we. Na een tijdje besloten we een kleine kasseiweg in te slaan, wat dichter naar het strand toe. We zagen een bergriviertje dat uitmondt in de zee, met hoog water. Nu was de zee laag en dus konden we voorzichtig oversteken over kasseien zonder natte voeten te krijgen. We waren voorzichtig, wetende dat zowel schorpioenen als slangen kunnen nestelen in zo'n steenrijk gebied. Het was ondertussen erg warm aan't worden en ik had natuurlijk niet gedacht aan zonnebescherming. Resultaat is, dat ik nu zit te schrijven met een rood verbrande nek.
Er waadden enkele reigers in het zoetwater. Uiteraard nogal wat zeemeeuwen en nog kleine vinnige steltlopertjes die ik niet ken. We kwamen maar heel weinig mensen tegen onderweg. Het was een prachtige wandeling als ik maar niet lette op oude schoenen, verroeste blikken of plastiek flessen en zakken. Spijtig voor zo'n mooi stuk natuurgebied. Op de terugweg zagen we verschillende hagedissen en een doodgereden slang. Dat was een redelijk groot exemplaar, maar spijtig, een dood exemplaar. Dan zijn er nog de scarabeëen, die ik ondertussen heb leren kennen. We lopen her en der beten op van insecten, maar merken dat enkel aan de rode bobbels die verschijnen.
Teneinde onze wandeling zijn we dichtbij het hotel aan de kraampjes een muntthee gaan drinken. Er liepen bedoeïenen die probeerden spullen te verkopen. Erik was opgestaan om enkele foto's te nemen. Eén van deze mensen kwam naar me toe en zei me dat mijn man hem naar me had toegestuurd. Daar ik even niet had opgelet, had ik er geen idee van, maar toch bedacht ik dat de kans nogal klein was dat hij dat zomaar zou zeggen... Hij begon armbanden uit te halen die ik even aan moest proberen. Erik kwam erbij zitten en eigenlijk was het wel een leuke bedoening. De manier waarop hier ge- en afgeboden werd vond ik zeer leuk. Enfin, we hebben 2 zogezegd zilveren armbanden gekocht. Gemaakt door bedoeïenen (denken we) voor 6 't stuk en dus niet te duur (denken we).
Na een verfrissende douche heb ik eventjes genoten van een zonnebad op ons terrasje, terwijl Erik op bed lag. Deze keer had ik me goed ingesmeerd. Daarna zijn we nog gaan wandelen en genoten we met kijken naar de surfers. Vandaag was er wel wat volk op het strand, sommige mensen hadden duidelijk een vrije dag. Er was veel wind en ik voelde de zon branden. Omdat ik het niet vertrouwde en zeker niet wil verbranden (maar da's achteraf bekeken toch gebeurd) zijn we ons nog wat beter gaan aankleden, om nadien sardienen te eten aan de bewuste kraampjes.
We zijn daar dan maar wat blijven rondhangen. Erik is nog even wat t-shirts gaan halen om enkele zeer vriendelijk jongens, die zo'n shirt goed kunnen gebruiken cadeau te geven. Zalig gewoon om deze stralende gezichten te zien. We gunnen deze gasten van harte een pleziertje.
De dag koelde snel af. Om half acht keerden we naar ons hotel om op een lekker warme kamer te gaan uitbollen.
We sliepen goed in, moe van de reis en waarschijnlijk ook de wandeling en verandering van lucht (dat pleegde mijn grootmoeder vroeger altijd te zeggen). Rond 3u vannacht werd ik wakker van geritsel. Op onze schoenen -die op de vloer stonden tegen de muur- lagen 3 lege plastiek zakjes. Vandaar kwam het geritsel. Ik wilde in eerste instantie Erik niet wekken, wetende dat het nog nacht was. Een uur wist ik dus niet, maar het was nog pikdonker. Al zittend tastte ik op de muur naar de lichtschakelaar zonder hem echter te vinden. Natuurlijk werd Erik wakker. Lichtjes zuchtend hoorde hij mijn relaas aan. Denkende dat de lichtschakelaar dichter bij de deur was (vanuit bed kon ik er in dat geval niet aan), vroeg Erik me het licht aan te doen. Maar ik wilde, of beter durfde niet uit bed te stappen, daar ik zeker was dat er IETS was. Erik echter vond door één keer keer zijn arm uit te strekken, de bewuste schakelaar en knipte.
De electriciteit bleek echter alweer terug te zijn afgesloten of wat dan ook. We hadden geen licht. Dus, in het pikdonker op de tast op zoek naar het pillicht. Er lag teveel bij mekaar op die éne tafel, die we hadden. Dus die lamp vond hij ook niet. Oké, volgende oplossing waren de lucifers en kaars. Toen die eindelijk brandde was het geritsel natuurlijk afgelopen. Eens we dan maar terug in bed lagen en het donker was, begon het terug. Deze keer had Erik de lamp bij zich gehouden en had hij direct weer licht gemaakt. Nou, een monster vonden we niet direct... Erik opende de voordeur en daar onder vond hij een kakkerlak waarop hij gestaag z'n maatje 43 op plantte om het beestje daarna met veel liefde een trap te geven zodat het enkele meters verder belandde tussen de beplanting in het tuintje van ons hotel.
Naïef als wij zijn, dachten we -waarschijnlijk ook uit gemakzucht- dat we van het kwade verlost waren. Toch... geen AMEN. We lagen amper terug te soezebollen in bed en weer hoorden we het geritsel. Toch een monster dan? Oké... die wijsneus zou Erik nog wel beter leren kennen. Erik deed namelijk al het werk (waarvoor ik hem nog deftig moet bedanken). Ik, daarentegen, zegde wat ik dacht te moeten zeggen (of commanderen?) vanuit het veilige bed. De drie plastiek zakken waren al eerder gekeurd door mijn lieve man en hij had ze aan de enige kapstok aan de muur gehangen. Nu echter ging hij stuk voor stuk na waaruit het geritsel kwam. En... dat lukte. Met wat geduld en doorzettingsvermogen vindt men wat men zoekt. Het beestje zag Erik niet, maar in de donkere zak zat alleszins de oorsprong van onze zoektocht. Raus damitt!!
En toen... sliepen we verder.
We wisten dat de eerste bus naar Essaouira om 8.30u vertrok, maar haastten ons daar toch niet om. Vakantie is vakantie, hier zijn we in de eerste plaats om te onthaasten. Die bus dan maar gemist, maar rustig ontbeten om dan met veel geduld de volgende bus, waarvan we absoluut geen vertrekuur wisten, op te wachten. Ondertussen genoten we van het zicht en de beweging. Niet dat het in dit dorpje druk is, maar 't is toch leuk het komen en gaan, af te zien.
Het bewolkte en er dreigde regen te vallen, dus besloten we tijdens het wachten toch maar eventjes terug naar ons hotelletje te gaan om wat warmers aan te trekken. Net toen we bijna daar waren, zagen we de bus aankomen, typisch natuurlijk. Dan maar het zekere voor het onzekere genomen en gehoopt dat het weer niet slecht zou worden. De bus op en voor 6dh p.p. naar Essaouira.
Het is daar veel rustiger dan in Marakesh. Eerst zijn we door de soukh gewandeld. Die is groot en redelijk overzichtelijk. Je wordt er niet zo gepushed als in Marakesh en dat maakte de wandeling toch wel wat aangenamer.
Vandaag hebben we wel wat geld uitgegeven. Maar ik denk niet dat we nog veel zullen kopen. Een houten haarspeld voor Caroline, een houten armband voor Loide en een houten kam met de tanden ver uiteen voor David. Dat had ik hem ooit eens beloofd en dat komt hem goed van pas met z'n lange kullende haren. We kochten een blikken kandelaar voor 1 kaars en tegelijk 5 draagtassen, gemaakt uit verpakkingen. Best kleurrijk. De recyclagespullen beginnen erg in trek te raken. Tegelijkertijd maak je reclame voor het product waarvan je de verpakking hebt gebruikt. Door deze spullen samen te kopen, kreeg Erik er een ietsie pietsie meer af. Hij is gelukkig als hij kan en mag afbieden.
(Terwijl ik hier in het tuintje voor onze hotelkamer zit te schrijven, raak ik even geobsdeerd door een mier van wel 3 cm lang, die hier voorbij komt gestoven. Gelukkig alleen... Dat monster is een pak groter dan een vlieg. Daardoor zou ik niet graag gebeten worden. Voeten opgetrokken dus. 't Is een zwarte en legt in korte tijd een serieuze afstand af. Maar hij keert steeds weer. Verder op dit tuinterras bevindt zich nog een tweede exemplaar).
Terug naar onze uitstap...
We zagen spiegels, schotels en doosjes, heel mooi, uit blik gemaakt. Enfin, de kader van de spiegel dan toch. Erik haalde z'n trukkendoos boven, maar het mocht niet echt baten. Er werd zo rond de pot gedraaid, dat Erik enkel nog een klein cadeautje voor mij kon lospeuteren bij z'n aankoop... En dat was... een gerecycleerde draagtas. Dus nu hebben we daarvan 6 exemplaren. Ik wéét gewoon heel zeker dat we daarmee wel iemand nog een plezier zullen doen. We vonden ook een zeer aardig houten (waarschijnlijk afvalhout) schildpad. Het schild is bedekt met een stuk van een plastieken bal. Prachtig gewoon, maar toch duur betaald. Hier in Essaouira is het zeer moeilijk onderhandelen.
We aten gegrilde stukken vis en garnaal voor 60dh samen, met brood en 1 cola inbegrepen. Het was nog lekker ook, en de bediening was superbe, met een lach. Die lach behoorde tot een jongetje dat feitelijk op school zou moeten zitten.
Zowel met de heenrit vanmorgen als de terugrit vanmiddag op de bus, kregen we ticketcontrole. Dat vond ik echt wel grappig. Deze controleur doet z'n werk alleen. Hij is niet herkenbaar door een uniform, enkel door z'n autoritaire uitstraling en heeft duidelijk geen last van gelijk welke vorm van agressie.
Eens terug in het hotel deden we ons tegoed aan een douche, die blijkbaar hersteld is. We krijgen namelijk geen plas water meer in de kamer. We zijn dus weer dik tevreden en genieten verder. Nog even rustig een koffie met een koekje gaan verorberen bij één van de kraampjes dicht bij aan het strand. Terwijl we daar zaten, zagen we een scarabee rondvliegen. Nou, voor dàt beestje maak ik toch ook liever een omweg. Toen we terug naar het hotel gingen, ging de zon stilaan onder en kregen we net stroom. Zeer goed, zo konden we de batterij voor het fototoestel terug opladen, want we hebben hier de laatste foto nog niet genomen.
In Essaouira bezochten we even het hotel 'Villa Maroc'. Da's een typische riad, omgebouwd tot hotel. Een prachtig gebouw met binnentuin in vierkant en daarrond de statige patio's met gangen en kamers. Een aanrader om te bekijken.
