6.544 km van Zürich naar Mumbai
vliegtijd: +/- 9.30u
tijdverschil: 4.30u voor, op onze tijd.
De vliegreis verloopt uitstekend. Tijdens de korte vlucht naar Zürich, kregen
we een koffie en een muffin. Al wachtend in de 'gate', hadden we al een
heerlijke meegebrachte croissant gegeten. Ik had dus meer dan genoeg voor
ontbijt.
Tijdens de vlucht naar Mumbai, kregen we redelijk snel een lunch
aangeboden. Ik kreeg het niet allemaal op. Met een portie rode wijn om het te
helpen binnenglijden.
We hadden elk een schermpje waarmee we
verschillende mogelijkheden hadden. Zelf opteerde ik voor een documentaire
over Matisse en Picasso, en aansluitend nog eentje over Mozart. Heerlijk
verwend een dutje gedaan. Tja, wat wil je... 2 dagen na mekaar om 4u uit
bed en toch redelijk laat gaan slapen, eist z'n tol. We kregen een koptelefoon,
om op, niet in de oren te zetten. De muziek kies ik zelf. Licht klassiek, easy,
opera, pop of rock. Wat lectuur erbij, de vakantie begint vanaf je vertrek thuis
en dat voel ik. Ik dompel me wel bewust nog even onder in het luxegevoel,
beseffende dat die -voor ons- gewone dingen, de komende dagen wellicht niet
zo gewoon zullen zijn.
We zitten in de middenrij en hebben 3 zitplaatsen voor ons tweetjes. We
hebben meer ruimte dan sommige andere passagiers. De tol die we betalen
is, dat we niet door een raampje kijken. Nee... maar vanaf morgen, zullen we
genoeg te zien krijgen.
Van het vliegveld naar het guesthouse:
Een drukte van jewelste op het vliegveld. Het eerste kwartier heeft al iemand
met z'n kar vol bagage over m'n goed geschoeide voet gereden. ( 'k Heb het
dus gevoeld, maar voor de rest hangt alles nog vast). 'k Heb ik aan de
damestoiletten al flink m'n dametje moeten staan om voorstekers te mijden en we hebben aan het loket van de pre paid tax, goed moeten opletten dat
mensen zich niet simpelweg voor ons plaatsen in de rij. M'n eerste les: Laat
je niet doen!
De taxi's... wonderbaarlijke ambassador autootjes die met hopen,
claxonnerend de straten vullen. Een Sikh rijdt ons... Links houden! Ik vraag
me af wie, wie ontwijkt... Een knoop in m'n maag door de
Sinksenfooradrenaline in het Mumbaise verkeer.
Hare Krishna, worden we begroet. Hare Krishna... Erik 's eerste
teleurstelling. Hij mag niet enkel niet roken, maar hij mag zelfs geen
sigaretten op zak hebben. Hare Krishna, antwoorden we. Twee bijbels
sieren de tafel in onze sobere, maar propere kamer met airco. Ons hotel (guesthouse) Iskcon is een doolhof van gangen. Tempel en
kamers en gangen en wachters. Nee, geen oranje gewaden en kaalkoppen
met een sliertje haar. Wel gezangen ... Hare Krishna... ook voor u!
Om 6.30u werd ik wakker gezongen door onze gelovigen. 'k Had chanse, het klonk niet vals en was niet enerverend. Om 7.30u zijn we dan maar opgestaan. Niet echt uitgeslapen, maar toch ook niet met ochtendhumeur. Vanwege de warmte is het aan te raden, het 's middags wat rustiger aan te doen, dus laat opstaan, is kostbare, koele uurtjes verspillen. We hadden 1.30u nodig om met de taxi in de stad te geraken. Nou, waar wij heen wilden, volgde de taxi de kustlijn. Zo zagen we de grootste moskee van India, volgens de taxichauffeur... of was het nu de grootste van Mumbai...? Ze lijkt een schiereilandje. Er werd een lange stenen pier voor aangelegd. Ze rijst als het ware uit het water teneinde die pier... mooi hoor. Toen we in de namiddag terukeerden, liep die pier vol mensen, richting moskee en terug. We ontbeten in Leopoldcafé, een plaats, sterk aangeraden door Lonely planet. Er zijn volgens mij heel wat Lonely planet aanhangers, want er zaten vele toeristen. Verder zagen we vandaag haast geen toeristen, alhoewel in het guesthouse nu ook een Nederlands en Amerikaans koppel vertoeven. We wandelden even door een krottenwijk. Je komt er terecht zonder het te beseffen. Zeker geen foto's genomen hoor. Zo'n ramptoerist ben ik niet. Vooral ik, voelde me niet echt gemakkelijk, dus zijn we met de eerste de beste mogelijkheid terug de andere kant opgegaan. Mensen slapen tussen golfplaten of gewoon op een lap stof op straat. Het is hier zo alledaags gewoon. Sommigen hebben te veel en anderen, haast niks. Ik voel me zo'n typisch chique, wittte madam, die hier komt rondsnuffelen in mensen hun miserie...
De warmte speelde ons parten en we keerden terug om te douchen en wat te rusten in het guesthouse. We besloten naderhand om daar nog wat rond te hangen. Er leek wat aan de hand in de bijhorende tempel. Erik overhaalde me om ook mee binnen te gaan. Schoenen uit en afgegeven, en met proper voeten mee naar binnen. Gelovigen deden hun ronde in de tempel. We zagen etalages met uitbeeldingen van passages uit hun heilig boek. Met poppen, en van die typische Indische kledij en kleurenpraal, worden de gelovigen overtuigd van hun schepper, hun god. Eerbiedig groeten, buigen, bidden ze devoot... Om buiten te gaan, passeerden we kramen met boeken en snuisterijen. We kochten niks natuurlijk, we vinden dit zuivere afzetterij. We bestelden wel een heerlijke kruidenthee. Thee, met melk en kruidnagel, gezoet met honing: masala tea. Heerlijk! Maar toch wel wat straf ongewoon spul, dat we niet volledig leeg durfden te drinken. Op een gegeven ogenblik, tijdens de wandeling, kwam plots een man af op Erik. Hij wees naar Erik 's oor en zei wat, maar we verstonden hem niet. Ik reageerde direct want dacht dat er een insect zat. Erik heeft een haartje op z'n oorlel. Eén enkel haartje maar, maar daar was het die man toch wel om te doen zeker... Plots zag ik een pincet in de man z'n hand schitteren. Allebei gesticuleerden we een duidelijk 'NO!', terwijl Erik geschrokken wegtrok. Nadien probeerde de man nog eens, maar dàt pakte niet. Naderhand namen we wat algemene foto's. Jonge meisjes, kinderen nog, droegen kruiken water op het hoofd. Een jongen was ajuin aan't pellen en snijden. Mannen aan't strijken... weer kwamen we tussen de sloppen terecht. Het is haast onvermijdelijk. De drukte werd ons teveel en we besloten om morgen een uitstap te doen, naar -hopelijk- wat meer rust.
Ik probeerde mails te sturen naar m'n knapperds, maar het lukte enkel naar David. Het programma blokkeerde steeds wanneer ik in m'n adressenbestand wilde. Ook nog snel, snel, een blogje geschreven in telegramstijl. Da's toch min of meer gelukt. Nalezen lukte echter ook niet.
We aten zeer lekker buffet in het guesthouse. Voor deze contreiën duur, maar het was overheerlijk. Trouwens, zo'n eten, bij ons klaargemaakt, betaal je zeker minstens 25. Wij betaalden nog geen 6 per persoon.
Erik heeft problemen met het nietroken. We maken een wandeling. Ik stop z'n sigaretten in m'n tas en tijdens die wandeling kan hij dan eentje opsteken. Vanavond, was hij veel te snel. Hij had z'n pakje al vast om eentje te roken en vroeg ondertussen aan de eerste de beste die hij een klein parkje zag buiten komen, of wij daar ook mochten wandelen. Die eerste de beste was een Hare Krishnavolgeling. De man bekeek Erik vies en ging verder. Ik dacht da'k stikte van de pret. Mijn man is een slecht bedrieger, da's duidelijk. Even later, toen we een wacht passeerden, dicht bij onze kamer, wilde hij de sleutel uit z'n zak nemen en liet de aansteker pardoes vallen. Volgens mij, zoekt hij het om betrapt te worden én buitengesmeten. Morgen slapen we misschien onder een brug, wie weet...
De warmte, de wandelingen, de uurverandering... het peigert een mens wel
af. We sliepen als rozen. Van het vroege vertrek naar Sanjai Gandhi
National Park, kwam niet veel in huis. We arriveerden pas rond 11u.
Voor ontbijt hadden we enkel thee. We wilden ontbijten in het guesthouse,
maar daar serveert men enkel kruidenthee. Die is wel lekker, maar gisteren
was die toch redelijk sterk. Daarom achtten we't beter, gewone thee te
drinken. Niet te krijgen bij de Hare Krishna, want men mag geen builtjes
gebruiken daar, om 'hogere-sferen' redenen. Dus, zijn we ons
verontschuldigend, weggegaan en trokken we naar een kraampje dichtbij, om
een cup of tea. Bleek dat ook kruidenthee te zijn, maar helemaal niet zo
pittig. Best te smaken hoor. Eten durfden we er echter niet...
Met de taxi reden we een uur naar het park. We passeerden een totaal
andere kant van de miljoenenstad (16 miljoen asjeblieft) Massa's
krotwoningen voorbijglijdend, wanneer we niet stil stonden in de files. Het
verkeer is enorm stresserend. Ik weet waarover ik het heb. Nogal wat
collega's zouden een tripje Bombay moeten maken om daarvoor immuun te
worden thuis. Ik heb ondertussen al goed geleerd me tijdens het rijden er niet
aan te laten vangen, en m'n ogen de kost te geven met alle andere dingen die
ik zie. Wanneer we stilstaan en er stopt een motoriksja (tsjoek tsjoek) naast
ons, zijn wij de attractie voor de Indiërs, terwijl alles hier een attractie is voor
ons.
Na het uit de taxi stappen aan het National Park, kwamen terstond arme
mensen op me af. Het is onmogelijk op zo'n moment iets te geven, dan zou
je bestormd worden. Drie vrouwen en een meisje van een jaar of 15
omsingelden me en het meisje nam me bij de arm. Ze begon aan me te
trekken. Ik moest heus kracht gebruiken om los te komen. Erik had het niet
gemerkt, hij dacht dat ik net achter hem liep. Het maant me toch aan
voorzichtiger te wezen. Deze mensen hadden geen kwade bedoelingen,
maar bedelden. Ik zou in dezelfde situatie waarschijnlijk hetzelfde doen.
Maar ik blijf nu toch dichter bij Erik, als we krotwoningen passeren. Want men
scharrelt natuurlijk naar de zwakste schakel, da's logisch. Dat
lichaamscontact zijn wij, westerlingen helemaal niet gewoon, het moet echt
wennen... Ik was verwittigd voor de armoede. Maar ik schrik toch wat van
mezelf. 'k Vind mezelf redelijk harteloos omdat ik het van me af zet. Langs
de andere kant, kan simpele 'ik' niet veel veranderen aan deze sukkelaars
hun situatie. Het wordt heel hoog tijd dat de regering wat onderneemt tegen
het kaste-systeem, zodat ook armen, onderwijs krijgen en sociale rechten.
Het National Park is prachtig. Nou, alvast de Kanheri grotten. Een
boedistische tempel uit de 1ste eeuw, uit de rotsen gehouwen. Een berg,
volledig gebruikt als tempel ter ere van Boedha. De afbeeldingen zijn dan
misschien niet in al te beste staat. Het is een prachtwerk. Zo zijn er heel wat
leefruimten uitgehouwen en enkele ruimten prachtig versierd. Het moet een
huzarenstuk geweest zijn, rekening houdend met het eenvoudige materiaal
dat daarvoor toen gebruikt werd. Door de vele trappen die we moesten
beklimmen, deed het me wel wat denken aan de Azteken. Verder zijn deze
tempels eigenlijk niet te vergelijken met de grote steden der Maya's.
We reden in een treintje door het park. Er is namelijk ook een deel safaripark.
We zagen wellicht niet alles. Een gekooide leewin. Een hert. Enkele vogels
in de verte. Het safariparkgevoel was echter zoek, niet dat het me ergerde.
Het was allemaal vreemd genoeg voor me. Ik genoot van een groep
schoolkinderen die onder begeleiding meereden. Meisjes van een
koranschool. Een gesluierde lerares sprak me aan, maar kon geen woord
Engels. De conversatie werd dus, kort en bondig geuit met een wisselende
glimlach. Apen met de vleet, toefden daar in de bomen. Die zullen we nog
wel meer zien. Er komen zoveel mensen van 't binnenland naar de stad in de
hoop op een beter leven, dat ze zich in het park vestigen. Een deel staat vol
krotten, een deel is een vuilnisstort. Gelijk waar je gaat of staat, armoede zie
je overal.
Toch deed de rust in het park goed.
De drukte van gisteren was zo
overweldigend, dat het voor mij geen 2 dagen hoefde. We aten erg lekker in
een vegetarisch eethuis, tegenover het park. Er was een aparte ruimte voor
mannen alleen. Wij werden verwezen naar de ruimte voor vrouwen en
familie. Op aanraden van Erik heb ik geen gebruik gemaakt van het sanitair.
Hij is m'n meterke 'ja' of 'nee'.
In de namiddag maakten we nog
een wandeling langs het strand.
Gewoon om naar de mensen te
kijken. Gisteren heb ik 1 man in
zwembroek gezien. Vandaag veel
volk, maar iedereen gekleed. Ook
hier gaan vrouwen en meisjes met
bedekte armen en benen in zee.
Ik zit in de lounge te schrijven. Net naast de gebedsruimte van de Hare
Krishna. Al zingend en dansend, begeleid met trom en belletjesgerinkel, zie
ik ze door het raam. 't Is eens wat anders dan StuBru... Alhoewel, de oranje
tenuekes nu toch rondlopen, met striemend staartje, prijkend aan de
achterzijde van een kaalkop.
Eén os zag ik tot hiertoe op straat. Eén schaap en ook één geit. Ik had heel
wat meer dieren verwacht. Ooit heb ik wel eens wat vernomen over de
massa's koeien die opstroppingen in het verkeer veroorzaken en dat men er
wat ging aan doen. Nou, ik heb alvast de niet bedriegende indruk, dat er hier
beslist wat is tegen ondernomen.
Nog eens een wandeling op het terrein rond
guesthouse en tempel, leverde ons een gesprek met een Amerikaans
volgeling op. De man sprak ons aan. Hij richtte z'n conversatie vooral naar
Erik. 'k Heb het vermoeden dat vrouwen hier niet kunnen gemeden worden,
en daarom 'maar' worden aanvaard. Hij vertelde over Hare Krishna in
Amerika. Men heeft ze daar niet graag. Maar hij heeft er niet echt problemen
mee. Nu is hij hier 4 maanden. Ik wilde hem vragen stellen, maar heb het
gelaten, mits hij oogcontact vermeed. Dàt gesprek heeft ons tijdens een
hapje lekkers (made by H.K.) doen filosoferen over godsdienssten, heerlijk
buiten g ezeten in de zwoele avondlucht.
