Toch nog van thuis uit, meegeven hoe de lange treinreis van Goa naar Mumbai verliep. Daar we eerder heuse ervaringen hadden opgelopen, was ik heel erg argwanend vooraf. Slechte kledij aan... Genoeg gerief bij de hand om de boel op te kuisen, tot zelfs een washandje met zeep en een fles water (maar die heb je best altijd bij de hand)
Verbazing, verbazing, wéér hebben die Indiërs me zitten hé... Deze keer hebben we de luxe van een zeer propere zit/ligplaats. Zalig gewoon!!!
We hebben ons compartimentje zelfs voor ons alleen. We hebben gordijnen om de boel te sluiten. Eerst wil ik daar geen gebruik van maken, want ik vind het een vorm van separatisme... ahuuum... maar, alle anderen, de Indiërs dus, in de wagon doen het wél. Nou, ja... eens je gaat liggen, is het wel aangenamer de gordijnen te sluiten. Ik ben ook wel iemand die niet kan slapen als ik denk dat er vreemden voorbij lopen... 't Zal wel aan mijn ongerust geweten liggen zeker.
Het panorama dat ons wordt voorgeschoteld is ronduit for-mi-da-bel!!! Ik neem m'n schrift en noteer telkens ik iets nieuws zie of me een gedachte te binnen schiet. Het wordt uiteindelijk een heus artikel. Wanneer ik het nadien herlees, kan ik alles terug zien. Het is een enorme geheugensteun voor al die indrukken...
De reis verloopt zalig vlot, maar duurt tegelijk ook erg lang natuurlijk. Je wordt zo moe van zitten, hangen, liggen en steunen...
Wanneer we Mumbai naderen, rijden we langs heel wat voorwijken die me weer de harde realiteit onder ogen doen zien. Het is maar goed dat we na de hersenschimp 'Goa' , weer terug het andere Indië zien.
De trein heeft twee uur vertraging opgelopen, dus die 12u zijn er 14 geworden. Het is bijna middernacht wanneer we van de trein stappen en nou moeten we nog effe snel een hotelletje zoeken voor onze overnachting. Ik grapte altijd, zo van: anders moeten we onder de brug slapen... Maar hier heeft dat een zeer bittere bijsmaak. Overal rond het prachtige koloniale, grootse Victoriastation, liggen hele gezinnen op straat te slapen. En, echt waar, het is geen fantasie, maar ik zie de ratten tussen die mensen en hun karige spulletjes wegritsen, op zoek naar...
Ik griezel ervan.
Heel blij dat we redelijk snel een hotel vonden waar nog een kamertje vrij is, kunnen we onze ogen sluiten rond 1.30u
We hebben nog een dagje Mumbai voor de boeg, alvorens terug naar huis te keren...
Vanaf hier, lees je berichten die ik schreef tijdens de vakantie zelf. Ze zijn veel korter en direct op de bal gespeeld. Aangezien, ik m'n notities ondertussen thuis, rustig op de blog zette, zou ik deze notities kunnen schrappen. Toch, ik doe het zeker nog niet, daar ze gevoelsmatig voor mezelf belangrijk zijn. Zo ook, de reacties die ik hierop kreeg...
Hoe kon dat nu gebeuren? Dehli vergeten te vernoemen... ik moest me diep schamen. Maar dat doe ik lekker niet. Er is hier ook zoveel mee te maken en te zien en te doen en te voelen en te ruiken en te genieten en te walgen... maar kben echt blij er eens middenin te zitten.
Alvorens naar Goa, waar we nu zitten te vliegen, hebben we een dag uitgetrokken voor Dehli. Een stad om van te gaan lopen eigenlijk, maar toch ook met zn mooi kantjes.
Je zet er geen twee stappen zonder te worden lastig gevallen. Wanneer ik schrijf -lastig vallen- bedoel ik dat ook. Ik kan heus wel wat verdragen, maar hier heb je heel wat zelfbeheersing nodig tegen de opdringerigheid van sommigen. Mn voet speelde me serieus parten, erg gezwollen... Ik kon bijna niet gaan. Erik is nog wat dettol voor me gaan halen zodat ik mn voet kan baden alvorens verder te verzorgen.
Erik is een leuk persoontje om steun te vinden bij het stappen, dus geniet ik van deze manier van intiem contact op straat, want een kusje kan er hier niet af, das zedenschennis heee...
Terug naar Goa, bereikt met de vlieger dus.
Hier lijkt niks op India. Een jaar geleden was ik in de Algarve in Portugal. tLijkt of ik er terug ben, buiten de Indiers op zich dan.
Deze streek is duidelijk economisch beter gesteld dan wat we tevoren zagen. Prachtige huisjes. Vandaag hebben we in de hoofdstad rondgewandeld, Anaji. De portugese bezetting speelt hier in het straatbeeld nog steeds een duidelijke rol.
Gisteren genikst want den toerist is komen meespelen. Voordeel is dat voetje dan goed gerust heeft en nu beter is. Zo zie je maar, alle slechte dingen hebben iets goeds...
Sorry hoor, kheb op me laten wachten, maar internet is niet altijd even makkelijk bereikbaar... en ik kreeg nog een bijkomend probleempje.
ik heb enkele reacties gelezen, snel, snel, maar ga dat thuis lekker volledig, genietend lezen. Ik denk dat het al even plezierig zal zijn dan hier naar jullie te zitten typen.
De reis van Pushkar naar Agra mocht tellen. We kregen de bovenste slaapbank in de trein, waar ik echt niet moeilijk ging over doen, maar de toestand van die bank was een echt schandaal. Vuil dat die boel was. Dus hebben we met wat water en wc-papier eerst die banken zo proper mogelijk gemaakt. We hadden -echt, zonder overdrijven- evengoed op straat kunnen gaan liggen. Wel degelijk liggen, want op die bovenste bank kan je niet zitten, dan zit je met je hoofd tegen het treinplafond. Maar ach, iedereen neemt dat gelaten. Met een krant ofzo kloppen die Indische fantasten hun plaatske schoon en niemand klaagt, dus hebben wij het gehouden bij wat zagen tegen mekaar. Het binnenrijden was een grote strontboel, want we zagen heel wat blote poepen ons kakkedorend begroeten vanuit de raampjes. De treinbedding word heel goed gebruikt dus. Een goed begin van de dag dus. Langs de andere kant is het erg genoeg dat mensen zo hun behoefte moeten doen uit gebrek aan beter.
Agra zelf is hectisch, hectischer, hectistist, wat het verkeer betreft. Ook de drukte is, ach... hilarisch? Het schiet me tekort aan woorden hier in India. Ik denk dat ik mezelf leer kennen deze reis. Ik wordt hard tegen een ander maar ook tegen mezelf hoor. Ik stel vast wat voor verwend ding ik ben... maar denk nu niet dat ik hier de hele dag loop te dingen af te wegen en niet geniet...
We bezochten een natuurpark in Barathpur, waar we verkozen te verblijven ipv in Agra. In dat park toerden we 7uren rond op een oude gehuurde fiets, die me trouwens een open blaar op mn achterste bezorgde. Ik had mn sandalen aan zoals elke Indier ook doet trouwens, maar ik kreeg de punt van een dor palmblad in mijn voet. Enkele uren later was de boel ontstoken. Op naar het ziekenhuis, want de boel zwol deftig op en de pijn was niet erg te harden. Ziekenhuis... een ware belevenis... dat komt nog wel in een blogje als ik terug thuis ben... maar het mooie is dat er een ziekenhuis was en dat ik ben opgevangen en dat ik dat ook weer eens heb meegemaakt.
We zijn vier dagen verder. Mn voet is nog goed dik en ontstoken, maar de hevige pijn is weg. Resultaat... We zijn afgezakt naar Goa en gaan het nu heel rustig aan doen. Slim he!!!
O, ja, we bezochten heel traag en hinkend de Taj Mahal. Das ook een manier om het nog beter te bekijken... Ook Fathepur sikri, de verlaten maar verdomd toeristisch drukke stad is echt de moeite om in rond te hinkelen.
De treinreis van 6 uur (van Mount Abu naar Pushkar) mocht er best zijn. Nee, ik heb het niet over de markt, maar echt wel over de treinreis
Was het nu politie of waren de heren militairen, dat weet ik niet, maar Erik viel alleszins bij hen best in de smaak. Ze nodigden hem uit om bij hen te zitten, er was geen ontsnappen aan. Hij mocht van hen in tegenstelling tot ieder ander passagier roken op de trein, maar hij deed het niet... Zij negeren reglementen, maar uiteindelijk viel het nog goed mee
Mount Abu is een heel mooie plaats. Prachtige natuur alsook de Delwara tempel. Marmer uitgesneden als kant. Tussen de 1000 en 500 jaren oud. Hij bestaat uit verschillende fasen. Een huzarenstuk !!!
Nu zijn we dus in Pushkar, de heilige stad in de woestijn. We logeren in half tent half huisjes en worden behandeld als koningen want er zit verder haast niemand. Wat moet doorgaan voor priesters, proberen ons wat aan te smeren, maar we kennen hun truukjes en we lopen er niet in.
annekdote; een geit eet alles, dat is geweten. We hebben genoten van eentje die zich bezig hield met het snoepen van een motor. mmmmm Lekkere handvaten. mmmm Lekker zadel. Iedereen liet begaan, want het is blijkbaar normaal. Ik weet niet wat ze had voor desert...
Morgen vertrekken we met de nachttrein naar Agra. We verwachten een helse drukte daar. Maar nu eerst nog wat mensen begapen en zelf als een rariteit aangegaapt worden hier in de woestijn.
we zitten en blijvenin udaipur tot na holy. alles en iedereen is in voorbereiding daarvoor. koeien olifanten kamelen, nou... dromedarissen, geiten, en open riolering... tel dat maar op... ik ben er nu wel zeker van dat ik in india zit. de confrontatie met de armoede is hard. niettegenstaande is het hier prachtig. hier filosofeert een mens. hier moet je nadenken... de darmen eisen hun tol al... veel te vroeg, maar hopelijk helpt het met de medicatie die we bijhebben en dieet. zoals altijd... bijkomen op vakantie zal ik nu dus ook wel niet doen een leuke annecdote: we lopen over straat in Mumbai er komt een man naar erik en zegt dat er wat mis is met zn oor ik zie iets glinsteren in de man zn hand blijkt het een pincet te zijn. hij wil een haartje uit eriks oorlelletje trekken... a f b l i j v e n man! wordt er van onzentwege gereageerd en snel verder gelopen
we moeten flink ons mannetje staan, anders worden we de loef afgestoken hier is het steeds met je ellebogen werken om iets te bekomen ook al gaat het over een simpel ticket voor de trein dat haalden we gisteren... een leuke belevenis
de mensen zijn gastvrij, vriendelijk en we namen al heel wat fotootjes, denkende aan een vriendin die het vroeg met haar kids in gedachten
de warmte? ik kijk het niet na... heerlijk warm, dus schaduw moet regelmatig worden opgezocht voor de gezondheid...
vanavond gaan we naar dansen en vuurdopen van babys kijken en morgen worden we aarschijnlijk volgeklad met verf
we werden vanmorgen gewekt door het gezang van de hare krishna.
die hebben chanse dat ze niet vals zingen.
mumbai is goed voor een dag want veel te druk. maar we hangen want we reserveerden voor nog twee nachten. maar ik ben een goede plantrekker. morgen trekken we naar het ghandipark en gaan we daar een en ander bezoeken. ten eerste zijn we dan uit de immense drukte en ten tweede zitten en wandelen we het tussen het groen, nou ja... als het er al groen zal zijn, we verwachten dat het er wat koeler is.
we hebben toch een kamer met airco, warm water en proper bed... en... naar tschijnt ist eten hier lekker. dat gaan we direct eens uitproberen se... raar getypt, kweet het. qwerty is niet mijn ding, en dat peeceeke loopt hier gemakkelijk vast. kmag dus al blij zijn dak wat kan sturen zowiezo...
't Is bijna zo ver... We tellen af... Erik heeft een guesthouse vastgelegd voor de eerste 3 nachten in Mumbai. We zullen rond 23u arriveren met de vlieger. In Zaventem vertrekken we rond 7.30u.
Eigenlijk valt de vliegtijd heel goed mee, daar we ook nog moeten overstappen in Zurich.
Wat het guesthouse betreft. Het is van Hare Krishna. Dat belooft hé... Straks kom ik bekeerd terug naar huis...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
