Vanmorgen, hadden we uitgecheckt, al voor 8u. We gaan naar een ander...
We zullen enkele dagen in een cottage verblijven, in het Colmar Beach
Resort. Daar verblijven meer Indiërs. Het is authentieker en de sfeer zien we
zeker zitten. Daarenboven, is het goedkoop. We betalen hier maar 1.200rps,
wat een 20 is. Er is een zwembad, het eten is er heel lekker en het is er
rustig én aan het strand gelegen. Nu zijn we echt in vakantiesfeer... zalig
gewoon.
Vandaag reden we naar de vlooienmarkt in Anjun. We reden er meer dan
een uur over, maar we genoten van het magnifieke landschap. Met z'n
palbomenbossen in het dal en langs de rand van een rivier of een meer.
Grote velden, groen gras. Mensen hadden hopen koren afgesneden en
opgestapeld aan de rand van de autoweg. Daar zagen we hen dorsen, het
koren bewerken en bundelen. Het graan lag in grote hoeveelheden verspreid
in vakken, langszij de weg.
Een dode koe lag langs de weg toen we heen reden. Toen we een 5-tal
uurtjes later terugkeerden, lag ze er nog. Het was erg heet in de zon. We zijn
dus niet bepaald gestopt om ze beter te bekijken.
De markt op zichzelf is een aanrader. Oké, mensen willen verkopen en er
wordt gebedeld. Maar dàt zijn we ondertussen gewoon. Eigenlijk dringt men
hier niet zo aan als in de steden waar we eerder kwamen. Hier is meer
rijkdom, da's duidelijk merkbaar. Maar even terug naar de markt. Erik heeft
geld verdiend vandaag. Hij onderhandelt als de besten. We kochten 2
kasjmier sjaals, 1 paar oorbellen, een hangstoeltje voor Mieke, een tekening
in palmblad, henna en c.d.'s met prachtige Indische muziek. De markt is heel
groot en komt tot op het strand. De sfeer valt heel goed mee daar. Ook al is
in Goa, India niet typerend Indisch, er lopen ook hier soms tiepetjes rond, het
fotograferen de moeite waard.
De westerse invloed is hier -zelfs voor leken- merkbaar
aan de huizen. De Portugese bezetting heeft z'n sporen zeer
duidelijk nagelaten. Ook zie je hier niet zoveel gesluierde vrouwen. Die zijn
zeker wel aanwezig in dorpen buiten Goa.
Teruggekomen maakten we een strandwandeling. Pootje baden in het
heerlijk warme strandwater in de hoop dat het helpt m'n voet te ontzwellen.
Ondertussen krijg ik toch wat schrik dat het niet in orde komt met die voet,
tegen de dag dat ik terug moet gaan werken. Baden, ontsmetten, zalf en
propere pleister + ontstekingsremmers en pijnstillers innemen. Meer kan ik
echter niet doen... Vandaar nu daarbovenop, het baden in zeewater. Nog
wat afwachten dus en ondertussen, zal ik het morgen nog maar eens
overdoen.
We aten weer zeer lekker vanavond. Ik at haai met rijst. Toen ik zei dat het
niet 'spicy' mocht zijn, verzekerde men me dat het oké was. Maar dedjuu, die
saus was zo pikant... Toch, het was lekker, maar de saus heb ik gelaten voor
wat het was.
We kochten vanavond een fles rode Indische wijn: Madera.
Zeer speciaal... vooral fruitig van smaak. Naar mijn mening, té fruitig, maar
we steunen de economie en genieten van een glaasje rode, na ons
avondeten, rustig in onze cottage.
Na een heerlijk ontbijt, huren we
voor elk een fiets en trekken we er
op uit om wat mooie kiekjes te
nemen. Ditmaal niet van mensen,
maar vooral huisjes en natuur.
Fietsen is niet pijnlijk voor m'n voet.
Toch, fiets ik zeer gespannen, daar
ik haast geen rem heb. Het is hier
wat heuvelachtig, dus wanneer we
naar beneden rijden en er moet
geremd worden... Yep, uiterste
voorzichtigheid geboden dus.
Thuis, zou ik nooit met zo'n fiets de
weg op gaan. De hoofdweg is
gevaarlijk en al snel veranderen we
van strategie en doel. We nemen
de rustigere zijwegjes. We blijven
dus hangen in Colva en Benaulim,
maar het is de moeite om de niettoeristische
kant van deze -toch
wel grote dorpen- door te fietsen.
De Portugese invloed is hier
zodanig aanwezig, dat je je in
Algarve waant. Er rijdt een
vrachtwagen met de 2 woorden die
hier van belang zijn, bovenaan de
voorruit geplakt: Jezus Saves!
Goed om te lezen, de rijstijl van de
inheemsen in overweging nemend.
Alhoewel... op een bepaald
moment het geen haar scheelt of
Erik wordt door een auto gegrepen.
Ditmaal is Erik de onvoorzichtige,
vergetend dat men hier links rijdt.
Hij wil de straat oversteken om een
huis te fotograferen. Gelukkig, kan
deze automobilist tijdig alles
toegooien. Voor mijn hart is dit
echt niet goed. Het scheelde echt
niet veel.
Na een uur of 4 fietsen,
houden we het voor bekeken. Niet,
dat we verzadigd raken van de
prachtige natuur. Er fladderen
grote kleurrijke vlinders om ons
heen. We genieten weer van de
mooie vogels hier en daar. Op
veranda's zien we af en toe mooi
gekleurde hanen, ook biggetjes en
geiten en we zien ook wel eens
mannen, op stap met een grote os.
Honden lopen hier in horden. Hier
zijn ze vrij, maar voor de afgelegen
huisjes, dienen ze als huisbel.
De vissers wonen in armieterige hutten. Hun netten gespannen over aarden
schotels vol vis die ligt te drogen. Netten worden gerepareerd en
onderhouden, op open plaatsen waar het rustig is, desnoods aan de zijkant
van de weg.
We eten iets licht en we gaan naar het hotel.
Erik wil wat zwemmen. Ik niet,
want alle vrouwen gaan volledig gekleed het water in. Mij niet gezien. 'k Ga
me echt niet in bikini in dat zwembad begeven tussen die devote vrouwen...
Ik doe wel zoals die ene moslimvrouw, maar dan niet gesluierd en in westerse
kledij. Ik zet me op een bank en geniet in de schaduw van een zachte bries.
Erik wordt terecht gewezen. Er zit katoen in z'n zwembroek en dat mag
blijkbaar niet. Je mag enkel met nylonkledij in het zwembad. Ik heb toch m'n
twijfel dat de dames in nylon naar 't zwembad gaan, maar enfin, de baas is
baas hé. Nu mag Erik er wel in blijven, maar dan enkel en alleen nu. Voor
zover, genieten we dus van de luxe van een zwembad in het resort.
We rusten tijdens de heetste uren nog wat uit op ons terrasje. Er valt altijd
wel wat te zien, want hier logeren heel wat mensen. Veel Indiërs en enkele
westerlingen. We zien hen komen en gaan, ieder met z'n eigen maniertjes en
pak en zak, z'n vakantiegenoegens meesleurend.
Wanneer het heetste
moment voorbij is, maken we een strandwandeling. Pootje badend zoals
gisteren. We gaan nu in de andere richting en wanneer we na een hele tijd
terugkomen, lopen we een stukje duinen in. Achter die duinen is het een
prachtig zicht. Wanneer de zon stilaan wegzakt, zitten we te genieten van
een masala tea op een terrasje aan het strand. De kleuren van de
zonsondergang zijn formidabel. Dat krijgen we in onze streken niet te zien.
Het gaat snel, maar wanneer de zon is verdwenen, kunnen we nog een tijdje,
ondergedompeld in een koperen lucht, onze wandeling
hotelwaarts verder zetten.
O, what a night... Vannacht hebben maag en darmen het begeven. Den
toerist. Ellendig, maar niks aan te doen. We hadden tickets gekocht om een
uitstap te maken, maar die heeft men terugbetaald. Da's wel fijn.
Voor mij was het dus de hele dag bed houden met koorts als compagnon.
Erik heeft wat rondgewandeld in de omgeving en nog wat huisjes
gefotografeerd. Geen zuur gezicht, geen gemor... Af en toe, komt hij terug
binnen om te kijken of het goed met me gaat. Heel eerlijk... daar geniet ik wel
van, het fijne gevoel dat hij me bezorgt.
Hij overhaalt me om te proberen toch
een kleine wandeling te maken en iets te drinken. Dus, zijn we even rustig op
een terrasje op 't strand gaan zitten om naar de zonsondergang te zien. Ik
krijg maar niet genoeg van de koperen gloed aan de horizon, na
zonsondergang. Daar dronk ik m'n eerste en enige kopje thee voor vandaag.
Zo leeg als wat, energieloos, wandel ik terug naar onze cottage, waar ik me
met veel plezier terug in bed neervlei. Erik haalde een pakje droge koekjes,
waarvan ik eentje heb gegeten.
Hopelijk morgen beter...
Stukken en stukken beter dan gisteren was ik vanmorgen. Een licht ontbijt
genomen dus, en dan besloten om de dag te starten met het reserveren van
een treinticket van Goa (Margao) naar Mumbai. Het wordt een rit van 12u en
we zullen ons nog redelijk mogen haasten om van het treinstation tijdig naar
de vlieghaven te geraken.
We reden met een taxi naar
Margao. Daarna deden we een
'huis'bezoek in Chandor. Het is
een typisch koloniale-stijl-huis.
Groot, met balzaal zelfs. Het huis
wordt nog bewoond door een
achterkleindochter van de
eigenaar, die het liet bouwen. Hij
was een hele authoriteit in de tijd
van de Portugese bezetting. De
meubels, wandversieringen en
decoratie allerhande (van Chinees
porcelein tot ebbenhouten snijwerk
en luchters uit Valle-Saint-
Lambert). Het oudje liet niet toe
om foto's te nemen, spijtig... maar
ze schuifelde dapper door het huis,
alle pronkstukken aantonend en
een deel familiegeschiedenis
vertellend in -naar Indische
maatstaven- zeer goed Engels. De
familie was alle grond verloren met
de historische, politieke
veranderingen, eigenlijk nog niet zo
heel veel jaren geleden, ten einde
van de kolonisatie. Sindsdien heeft
ze het huis open gesteld voor
bezichtiging. Je komt gratis binnen
en na afloop doet ze parmantig
ongegeneerd een doosje open,
waarin je een donnatie mag leggen.
Ze is eigenlijk stinkend rijk met wat
er aan antiquiteiten in het huis
staat. Maar moest ik in haar
schoenen staan, zou ik het ook
zeker niet verkopen.
We mochten
het aanpalend huis, behorend tot
dezelfde familie, ook bezoeken.
Hier was een man onze gids. Zijn
Engels was haast onverstaanbaar,
en hij liep er bij als een echte
sukkelaar. Onverzorgd... Toch is
hij de eigenaar van dàt deel van
het huis. Het huis was in dit
gedeelte veel minder goed
onderhouden, maar had zeker en
vast ook een enorme waarde aan
inrichting en inhoud.
Blij dat ik terug kon zitten, reden we naar de hoofdstad van Goa, Panaji. Een
redelijke afstand. De warmte bekwam me vandaag niet zo goed, dus het
tempo moest rustig blijven. Panaji is best aangenaam. De oude stad heeft
sfeervolle plaatsen en mooie huisjes. Toch, je waant je helemaal niet in India.
Ook hier is de Portugese invloed op de bouwstijlen enorm. Erik kreeg honger
en we namen plaats in een klein eethuisje. Daar verteerden we een thee, 2
cola's en een warme maaltijd voor 1 persoon, voor 48 rps (nog geen 1). Ik
viel haast achterover, hoe die mensen daarvan kunnen leven...? In deze
zaak werkten ook nog enkele jongens om op te dienen. Het binnenland is
spotgoedkoop voor verteer. O, ja, deze zaak was proper... nou, de keuken
hebben we niet gezien. Hopelijk is Erik morgen niet ziek.
De zwelling van m'n voet is zo goed als weg. Het stappen gaat stukken beter.
Nu heb ik enkel nog last op de plaats rondom de wonde. Tegen de tijd dat we
huiswaarts keren, zal ik terug in m'n schoenen kunnen, denk ik... Oefff!
Vanavond op't strand gaan zitten en nog wat foto's genomen van een
prachtige zonsondergang. Erik heeft ondertussen geproefd van de Arabische
zee. Warm water met woeste golven. Natuurlijk gingen we ook nog eten. Ik
dacht aan yoghurt (curd), maar om dàt als avondeten te vragen in een
restaurant, is een beetje genant. Ik zag dat er curd with rice in het menu
stond. Dus vroeg ik dat maar, na eerst te hebben geïnformeerd of dat
gewoonweg yoghurt met rijst is. Na beaming werd me dat dus opgediend. Er
zaten natuurlijk weer allerhande kruiden bij. De yoghurt had een zure smaak
(redelijk logisch), té pikant voor mij, én met zoete rozijnen, wat iets teveel
variatie in één bord leek. 'k Heb het niet opgegeten, ik kreeg het niet binnen.
Het werd dus uiteindelijk een portie gewone yoghurt met een glas thee. Er
gaat geen dag voorbij of ik leer nog wel wat...
Gisteren hadden we ons treinticket naar Mumbai gekocht, voor woensdag 9/4.
We zouden om 10u am vertrekken, en om 21.45u aankomen. Een vroegere
trein kon niet meer, die is volzet. Uiteindelijk vonden we het toch té riskant.
Zelfs met een beetje vertraging zouden we ons erg moeten haasten naar het
vliegveld. We weten dat de verkeersellende enorm is in Mumbai, daarom is
het gewoonweg te riskant. Van het treinstation naar het internationale
vliegveld is een heel eind. Een man in het hotel raadde ons aan, het ticket te
annuleren en te ruilen voor eentje een dag vroeger. Ik was er direct voor te
vinden. Eigenlijk was dat mijn standpunt van in't begin, maar Erik wilde liever
niet meer in Mumbai overnachten. Nou, het maakt niet veel uit.
Vanmorgen
stonden we om 8u in het treinstation van Margao. Het lukte, mits lang
wachten, een papierwinkeltje én een opslag administratieve rompslomp, die
goed meeviel. We zullen hier dus overmorgen, dinsdag vertrekken met de
trein van 10u en 's avonds (12u later) in Mumbai arriveren, als alles goed
gaat.
Toen we om ongeveer 9u terug in het hotel waren, informeerden we of we
nog mee konden met de tourbus, voor een dagje Zuid-Goa. Dat ging
waarempel. We waren toerist onder de toeristen. Best leuk. Met een busje
vol Indische toeristen, waren wij de enige westerlingen. We bezochten weer
een koloniaal huis, maar als museum ingericht. Daar mochten we foto's
nemen. Het huis van gisteren was veel mooier, veel beter onderhouden en
authentieker, maar zo hadden we een fantastisch vergelijkingspunt, én foto's.
Er was ook een bijkomend museum met poppen in de trend van wat we in die
etalagekasten zagen bij de Hare Krishna. Trouwens, op ronde punten in de
steden en aangelegde stadstuintjes, of zelfs gewoon langs de straat, staan
hier in Goa nogal wat van die beelden. Een afbeelding van een priester of
een visser of andere arbeiders, heel kleurrijke standbeelden.
Er was ook nog
een kruidentuin die niet veel bevatte, en wat flora, vooral bomen.
Daarna bezochten we nog 2 grote tempels. Die zijn steeds wel
indrukwekkend, maar de tweede ben ik niet meer binnen gegaan. Ik heb
genoeg genoten van de buitenkant van het bouwwerk. Erik heeft deze
vakantie 2 memokaarten volgemaakt met z'n fotoaparaat, dus heb ik hem mijn
kaart geleend. Ik neem dus geen foto's meer, maar als ik echt wat wil, hoef ik
het maar te zeggen natuurlijk. Vandaag zijn er trouwens weer heel veel
genomen. De sfeer tijdens het rijden was goed. In't begin liep het wat
stroefjes, maar na een tijdje komen de meeste mensen wat losser en komen
de vragen en antwoorden en vlot het gesprek wel. Uiteindelijk haalt de
nieuwsgierigheid het... Zo stond er aan de inkom van het restaurant waar we
vanmiddag gingen eten, jasmijn, die bijzonder goed rook. Eerst trok Erik m'n
aandacht op de bloempjes, nadat ik al had vastgesteld hoe goed het wel rook.
Hij trok een klein bloempje voor me af, dat ik dan weer aan een vrouw liet zien
en ruiken, die me in't oog hield. Dat zijn kleine dingen, waarmee je zeer
makkelijk het ijs kan doen breken. In korte tijd, stonden we daar met een
groep te praten over bloemen, geurtjes, de uitstap op zich en natuurlijk ook
over hoe het leven is in ons verre België.
Toen we terugkwamen, deden we het strand nog aan voor een klein uurtje.
Het is zondag en er was een massa volk. Er was nog maar net een
visserssloep binnen gelopen en dat op zich, trok ook al heel wat mensen,
nieuwsgierig naar de buit. We zagen hoeveel moeite het kost zo'n sloep op
het droge te trekken en duwen. Men gebruikt de aanrollende golven als
duwkracht en houten balken om de sloep op te rollen. Een hele zware karwei,
die met een tiental mannen werd geklaard. Er zaten vandaag slangetjes in
het water, van ongeveer 30 cm. Nou, misschien zitten die er altijd wel,
vandaag zagen we verschillende mensen zo'n slangetje, fier om hun eigen
moed, tonen aan hun vrienden en terug het water inwerpen. Toen ik het
merkte, keek ik beter uit waar ik m'n voeten zette, want ik heb m'n deel wel
gehad...
Voor het avondeten, de goesting
begon stilaan terug te komen om te
eten, na m'n verteringsprobleem,
gingen we naar een typisch
Indische woktent. Het is de eerste
maal dat ik -wanneer ik er om
vraag- écht, pikkantloos eten krijg.
Het was superlekker, maar veel te
veel. Vader staat in een kleine
ronde kiosk (het lijkt een
verplaatsbare koker) te wokken. Er
is een beschutte eetplaats van
golfplaten en planken. Er staat een
naar mazoutruikende generator
met veel lawaai te draaien, want de
electriciteit valt hier in Colva
regelmatig (elke avond enkele
malen) uit, en dat is dus nu ook zo.
Zoontje van max. 9 jaar bedient. Ik
zou me er kwaad om moeten
maken, maar hier is dat o, zo
normaal. Hij is echt een schattig
ventje dat m'n hart (en
waarschijnlijk dat van vele dames)
doet smelten. Ongegeneerd vraagt
hij wat je wil drinken en geeft hij
uitleg over het menu. Hij onthoudt
wat je opgeeft. Noteert niks (kan
het misschien niet). Hij kijkt af en
toe steels lachend, toch een beetje
aarzelend om, wanneer hij een
nieuwe kaars wil laten branden of
een pepsi uit de koelkast haalt. Hij
zingt tijdens het afruimen
binnensmonds en wast af. Hij is
enorm vurig in z'n job en heeft
nauwelijks de tijd even stil te staan
of zitten, want de zaak heeft goed
te doen. 't Was dan misschien niet
de meest hygiënische plaats om te
eten (er zaten meisjes die 2
honden bij hadden), de borden
werden allemaal in hetzelfde kleine,
beetje afwaswater gewassen, maar
het heeft me gesmaakt... en Erik
beslist ook!
Tussendoor genoteerd; Anekdote Mt Abu:
We willen eten, nou Erik heeft honger en vooral zin in de plaatselijke dis. We
vonden een typisch eethuis (niet moeilijk in Mt Abu, doordat het niet groot is)
die ook in de Lonely Planet staat. We nemen er plaats. Er zitten mensen te
eten. Een groep mensen, eet met de handen uit een inox schotel. Er staan
verschillende kleine kommetjes met allerhande sausen of bereidingen op, en
apart een kom rijst. Erik wil zo ook wel wat, maar we hebben er geen idee
van, hoe dat wel mag heten. De kelner spreekt geen Engels. We proberen
hem duidelijk te maken wat Erik wil, maar de kelner brabbelt wat
onverstaanbaars. Tot Erik zegt: 'Plate! We want plate!' De kelner gaat weg
en komt weer met zo'n inox schotel, maar wat kleiner... leeg. Hij gaat met z'n
hand in z'n broekzak en vist er een lepeltje uit. Naderhand konden we met
veel moeite begrijpen, dat we te laat waren voor dit eten, we moesten nog
enkele uurtjes wachten voor dit terug zou worden opgediend. Een
behulpzame kassier, kon ons dit met veel
omhaal aan ons westers verstand
brengen. En, nu weten we ondertussen
dat zo'n 'plate' thali heet...
Vandaag willen we het rustig aan doen. We zullen morgen de hele dag
reizen. Raar hoor, je doet niks in zo'n trein, maar wordt er wel moe van.
Langs de andere kant, hopen we nog wat van prachtige landschappen te
kunnen genieten. We shall see. Maar vandaag, rustig aan dus. We maakten
een flinke wandeling en waren eigenlijk te lang onderweg. De zon brandde al
veel te hard, toen we eindelijk terug kwamen. De wandeling was zaaaaa-lig.
Prachtige planten en bloemen hebben de mensen in hun tuinen staan. Er
wordt ijverig gebouwd. Als we hier binnen 10 jaar zouden kunnen terug
komen, zouden we waarschijnlijk versteld staan van de vele huizen, die erbij
gekomen zijn. Hier gaat de boel vol komen te staan. Vakantiehuizen en
hotels of guesthouses. Men is al aardig op weg, spijtig genoeg. De natuur zal
lijden onder de bloeiende economie der toerisme in dit gedeelte van India.
Tenzij de regering nog wat onderneemt. Buitenlanders mogen ondertussen
geen grond meer kopen. Een tijd terug kwamen hier vele Russen grond
kopen. Nu gebruikt men achterpoortjes. Buitenlanders kopen op naam van
iemand, woonachtig in Goa en de boel wordt onderling geregeld.
Terug naar onze wandeling. We
fotografeerden eindelijk- een
varken langs de weg. Want die zijn
er heus. We zagen een valk of
condor. Prachtig maar weeral van
kleuren, alhoewel niet kleurrijk, en
groots in z'n vlucht. De kingfisher,
blauw of groen, ze vliegen hier met
hopen. Het is zalig naar al die
fluitend-in-verschillendetoonaarden
vogels te luisteren. We
moeten goed luisteren, want dàt
zullen we heel lang niet meer zo
mooi horen. Honden zie je veel in
India, maar katten zien we tot
hiertoe enkel in Goa. Niet in grote
getale, maar ze zijn er.
M'n voet speelde me weer wat parten. Het moest rustig aan. We zijn
teruggekeerd langs de kortste weg, langs het strand. Af en toe pootje badend
in de gezwollen zee. Het was ondertussen flink heet geworden. We hadden
ons niet ingesmeerd, omdat het de bedoeling was eerder terug te zijn. Het
resultaat is natuurlijk dat ik me de laatste dag aan zee heb laten
zonverbranden. Dom, dom, dom. Maar, het valt nog mee. Er lopen hier
mensen rond die er echt niet uitzien, zo door en door verbrand. Mits een
degelijke huidverzorging, komt het bij mij dik in orde... oef!
De namiddag is eentje van rust, gekoeld internetcafé, koffietje drinken en heel
rustig inpakken. Natuurlijk ook nog wat op het terrasje van onze cottage zitten
en genieten van alle beweging en geluiden. De Indische, of beter
'Goa'zeemeeuw: Wij kennen ze wel, de meeuwen. Grote lawaaimakers,
vooral in de buurt van water te vinden. Wit met soms een vage vlek. Altijd
ijverig in de weer om een hapje lekkers te bemachtigen, agressie is
toegelaten. In Goa aan zee, zien we ze met hopen. Alleen, lijken ze heel erg
op onze kraaien. Ze zijn zwart, hebben ongeveer dezelfde grootte en bouw,
maar van hun nek tot bijna aan de snavel zijn ze bruin. Met hopen vinden we
ze in de palmbomen aan het strand. Het is aan te raden, nooit of te nimmer
onder zo'n boom plaats te nemen om rustig wat te verteren, want zo'n vogel is
heel vrijgevig, en je krijgt gegarandeerd de nodige portie poep over je heen.
Een uur te vroeg uit bed. 'k Zal 't nog niet snel afleren. We zijn dus te vroeg
voor het ontbijt en merken zo dat de jongens-kelners op de tafels slapen. Nu
kan ik flauw gaan doen en over hygiëne gaan lullen ('k zou wel gelijk hebben)
maar dàt vind ik eigenlijk niet erg, vergeleken met het feit dat die kerels om 7u
's morgens beginnen, en werken tot sluitingstijd. 'k Heb het niet weten sluiten,
dus dat zal wel laat genoeg zijn. En dan hebben die gastjes nog geen bed
om in te slapen.
Zo gauw de mannen alles hebben klaargezet, moeten we
ontbijten om tijdig te kunnen vertrekken naar Margao. Ze wassen aan een
lavabo in de zaak hun gezicht (net als in de film). Ze dienen opgemonterd,
ons een fijne dag toewensend, ons ontbijt op. Daarna maken we ons klaar en
nemen de taxi.
De trein... de trein? Ik hou m'n hart maar al vast voor de toestand waarin ie
kan verkeren. We hebben een ticket 'AC' (air conditioning). En... ik sta paf! 't
Is hier gedorie proper... heel proper. We hebben alle tijd om ons te installeren
en zitten rustig te wachten op het vertrek, met een luxegevoel. Dàt doen we
punctueel juist op tijd.
Ik word het maar niet gewend. We rijden door de jungle. Ik kan me makkelijk
inbeelden dat vertragingen hier normaal zijn. Restanten van eerdere
onweders, zoals hier en daar een reus van een afgeknakte boom, tot haast
tegen de rails, wijzen er op, dat de machinist maar beter uit z'n ogen kan
kijken. Dit lijkt zo onwezenlijk. Ik doe dit niet echt, ik zit in een droom of een
fantasie. Ik kijk of zit mee in een documentaire. Het prachtige groene Goa
groet me. Hoe krachtig de schoonheid van de natuur kan inspelen op het
gemoed, voel ik nog maar eens aan den lijve. Plots houdt het heel even op,
dan heeft de natuur moeten wijken voor de mens z'n bouwwoede, een werf,
een dorp, een station. Maar dat duurt niet lang. Al snel komen doornstruiken,
palmen allerhande en kleurrijke bloemen zich ongenaakbaar tonen aan hen
die 'zien'.
De jungle verandert in moerassen met vele
vogels (steltlopers), naar mangroves. Dan
weer een akker en een weiland met grazers,
met her en der weer grote waterplassen.
Wanneer we halt houden in Karmali, probeert
Erik een ruit te poetsen, maar het lukt niet.
Het is dubbel glas en het vocht zit in de
binnenkant. Ik ga op aanraden van Erik naar het toilet van de 1ste klasse.
Daar is zelfs toiletpapier... wauw... Het is voor mij de eerste maal dat ik op de
trein naar toilet ga, want da's niet mijn ding. Ook
niet in België, maar ja... 12u is zowiezo slecht
om op te houden, dus doe ik zulks liever nu,
wanneer we nog niet te lang aan't rijden zijn.
De natuur wijzigt. Minder palmbomen, rode
grond, meer loofbomen, zelfs een soort
cypressen denk ik. We houden nogal lang halt in Saevantwadi Rd. Er
stappen mensen op. Ze zoeken naar hun zitplaatsen. Deze plaatsen zijn
altijd genummerd. Aan de buitenkant van onze wagon hangt de lijst met
namen en zitplaatsen. Geen discusie nodig op deze manier. 't Is misschien
doemdenken, maar wanneer een zwaar ongeluk gebeurt, vergemakkelijkt dat
eventuele identificatie... Heel efficiënte papierwinkel heeft men in India.
12u rijden is toch veel gezegd, daar we na 3u reizen al verschillende malen,
lang (+/- 30 min. of lijkt het meer?) halt houden aan een station. Natuurlijk
gaat veiligheid voor, als eerst een andere trein een wissel of 't zelfde spoor
moet overrijden. Klagen mogen we zeker niet. Buiten is het snikheet, wij
zitten in een gekoelde wagon met een kussen in de rug. Waarom zouden we
klagen? Lunch is ondertussen besteld. Die zal men straks ook wel brengen.
In het plaatske Sindhudurg staan we toch héél lang stil. Bijna een uur.
Na te hebben genoten van een lekkere lunch, (weer eens een portie die ik niet
op kreeg) verschoven we het genot weer naar het visuele. We kwamen
voorbij leem- en strodorpen. Kleuren, zo zacht welkom roepend, dat je zou
willen dat de trein ook hier een uur zou halte houden. De grond wordt
ondertussen dor, maar de bomen kleuren het geheel groen bij. Rondom zien
we een bergketen. Aan de lucht verschijnt hier en daar een mooi wit wolkje
om het eentonige, heldere blauw te breken. Ook een grote, uitgedroogde
rotsachtige rivierbedding doet onze ogen open gaan van verbijstering voor de
schoonheid van het woeste.
Na 5u rijden, profiteren we van de lakentjes die we kregen en vleien ons effe
neer op propere sneeuwwitte lakens met kussen en dekentje. Alhoewel we
dat laatste eerder mee gebruiken als kussen, want kou hebben we zeker niet.
Slapen doe ik echter niet. Ik wil niks missen. Spijtig genoeg rijden we door
nogal wat tunnels. We rijden door berg en dal. Telkens we weer een tunnel
buiten rijden, is het ook weer volop genieten van de afwisselend groene en
dorre valleien met prachtige tot halfdode bomen, met rotsbodem, met z'n
vogels die m'n ogen met moeite kunnen volgen.
Wanneer we halt houden in Ratnagiri,
schrik ik helemaal niet meer op van vee
dat over het spoor loopt, op zoek naar wat
graaslekker. Het landschap krijgt af en
toe jungleboeknormen. Idyllisch mooi,
verhaaltjesparadijs. We zien de tijger,
beer en apen niet. De mensen die we
zien, komen, vrees ik voor hen, ook niet uit een sprookje. Alhoewel de
vrouwen, kleurrijk gekleed, inox-kannen met water op hun hoofd dragen.
Men heeft akkers op plateau'tjes aangelegd. Dat zal wellicht makkelijker
bewerkbaar zijn, dan schuin omhooghellende vlakten. Misschien is het ook
een manier om bij zware regenval, aardverschuivingen tegen te gaan... Toch
vallen tegen wil en dank die ogen eventjes toe. Gelukkig niet te lang. We
passeren hele kleine dorpjes. Ik denk terug aan de speelgoedboerderij van
m'n kinderen, toen ze klein waren. Minikoetjes en kalfjes en ander minivee.
Hier zijn er ook nog miniwaterputjes en minihooibergjes en uiteraard
minimensjes. Erg irreëel, nu zeker, onder de gouden stralen van de
ondergaande zon. Ondertussen arriveren we in Khed, waar we niet lang
blijven staan. Nee, de lange haltes zijn al een tijd voorbij, we moeten tijd
winnen. De hele dag door, lopen verkopers rond in de trein. De ene verkoopt
tsjai, de andere coffea nes, of samosa of cold drinks, tomato soup, cashew
nuts, sandwiches. Nee, als je geld bij hebt (het is echter niet duur, zeker niet
voor ons) sterf je heel zeker niet van honger of dorst.
Ik doe m'n best om nog zoveel mogelijk te zien. De zon is onder. Ik zie de
weerkaatsing van haar stralen tegen een witte stapel wolken, wat die haast
doet fluorisceren in de nog mooie blauwe lucht. Weer een tunnel ontneemt
me het daglicht. Wat is het leven hard, de dag doorbrengend in de trein... De
tunnel is lang. Ik vraag me stil af of ik me niet vergis. Misschien doken we
wel gewoon de stikzwarte nacht in. Maar, nee hoor. Wanneer we buiten
komen, zie ik weer een vlakte, omringd met bomen en bergen, schemeren.
Het wordt stilaan te donker. Ik leg me nog even en sluit m'n ogen. Het is een
lange reis.
We hebben veel vertraging opgelopen, wanneer we
Mumbai naderen met z'n voorsteden. We passeren
heel wat stations, maar gelukkig maar, stoppen we niet
overal. Wanneer we eindelijk uitstappen is het haast
23.30u. Nu nog een hotel gezocht. Erik had enkele tel.nrs en probeerde te
bellen vanuit het station, om te vragen of er kamers vrij waren. Dat lukte
echter niet. In de reisgids van Mumbai stonden blijkbaar verkeerde nrs. Na
wat heen en weer geloop (en in de duistere nacht nog een vette rat het
hazenpad weten kiezen, zich een weg banend tussen slapende mensen, hele
gezinnen, slapend op straat) en gerij, vonden we nog een kamer met
gemeenschappelijke badkamer in het 'Welcome' hotel. Na een verfrissende
douche, val ik prompt in een diepe slaap. Het loopt ondertusen tegen 1.30u.
