"dolce far niente" in de praktijk Mijn eigen versie van "leven als god in Frankrijk"
24-01-2010
ademen
"Ti vedo spento"... In het Nederlands prachtig vertaald als 'ik zie je uitgeblust'. Een klein zinnetje dat ik toch al een paar keer hem mogen horen. Want hoe leuk dit werk ook is, het lichaam wil soms niet altijd mee met de geest. En "spento" zo voel ik mij nu toch wel even. 3 dagen van meer dan 14 uur achter de rug, waar ik bijna letterlijk de tijd niet meer vond om te ademen, om even op adem te komen.
Ik ben volop bezig om 'mijn project' op te starten; mijn eigen huis met (voorlopig) 4 probleemkinderen. En ik en Ana, mijn Portugese collega, hebben het al meteen 'aan onze rekker'. Maandagmiddag sociale inspectie en dus moet alles picco bello in orde zijn en terzelfdertijd zijn we volop bezig met het vertrouwen te winnen van onze kinderen.
En dat vertrouwen winnen, lukt voorlopig aardig. Op dit moment hebben we reeds 2 kindjes, een broertje van 3 en een zusje van 5. Het broertje heeft me al een paar keer met 'papa' aangesproken, dus dat zit wel goed. Het zusje haat af en toe wel eens iedereen op deze planeet en dus inclusief ik. Morgen verhuist dan ook een oudere jongen van 12 met wie ik vandaag naar Avatar ben gaan kijken en ook dat zit wel goed volgens mij. Een eerder stille jongen, maar ik heb wel het gevoel dat hij zich op zijn gemak bij mij voelt. Woensdag komt er dan een gloednieuwe jongen van buiten il Villaggio ons 'gezinnetje' vergezellen. Eentje van wie we de naam nog niet kennen, maar wel al de voorgeschiedenis: autoritaire vader en véél geweld. Resultaat: een teruggetrokken jongen, rustig, kalm, die vaak enkel met het geschreven woord communiceert. We zien wel... of we lezen het wel.
Het wordt een zware periode dat staat vast. Het sociaal leven wordt even opzij geschoven. Het liefdesleven daar spreken we niet meer over. Ik hoop alleen dat ik toch nog voldoende tijd zal hebben om te kunnen ademen; dat beetje tijd voor mijzelf die ik zo graag opvul met een eindje te gaan lopen om mijzelf te zuiveren en weer op te laden, elke dag de tijd te nemen om de toestand van de wereld door te nemen met krant in de hand en oog op het internet, met een half uurtje studeren mijn Italiaans en Duits onderhouden, mijn boek niet te lang onaangetast op m'n nachtkastje te laten liggen... Ook hier: we zien wel, want vanaf nu komen de kinderen op de eerste plaats...
Een moeilijke job. Dat is de reactie die ik telkens weer krijg als ik aan iemand vertel dat ik met probleemkinderen werk. Zwaar werk? Als je iets graag doet, als je elke dag met plezier naar het werk gaat, dan voel je volgens mij niet dat dit zwaar werk is.
Deze kinderen hebben stuk voor stuk mijn hart gestolen. En misschien nog meer heeft deze plek mijn hart gestolen. Kinderen uit probleemgezinnen, kinderen die als 'onhandelbaar' worden omschreven, kinderen die seksueel misbruikt zijn, kinderen die geweld van papa en of mama jaren hebben moeten ondergaan, kinderen die gewoon aan de kant zijn geschoven door hun ouders, ... die kinderen krijgen hier stuk voor stuk hun eigen plekje, krijgen liefde, aandacht en affectie, krijgen weer de kans om een kind te zijn, om te groeien, om het verleden achter zich te laten en te kijken naar een betere toekomst.
Elke dag zie ik een heel team van "operateri" (begeleiders en opvoeders) al hun energie steken in deze kinderen. Energie die veel verder gaat dan wat er in hun contract omschreven staat. Een job die een grote invloed heeft op je sociaal leven, want met deze kinderen loert een crisis elke dag om de hoek en dan komt het kind op de eerste plaats en kom je toch weer een paar uur later op dat feestje toe, schuif je pas tegen het dessert aan tafel bij je ouders (afhankelijk van de kookkunsten van je ouders kan dat soms een zegen zijn) of valt dat dagje strand ondanks het mooie weer toch in het water. Zo'n job slorpt ongetwijfeld veel energie op, maar het maakt je hopelijk ook rijker in je hoofd en gelukkig. Ik heb dan ook veel respect voor iedereen die hier in il Villaggio werkt.
Maar als ik mij hier dan toch zo goed voel, dan is dit misschien wel iets dat ik iets langer dan een jaar vrijwilligerswerk zou kunnen doen? Als vrijwilliger heb ik op dit moment een andere taak op het werk dan een "operateri"; een veel meer ondersteunende taak. Maar de voorbije maanden, heb ik heel vaak het gevoel gehad dat ik 'meer wou doen voor mijn kinderen'; dat ik eigenlijk een beetje de rol van een "operatere" wil spelen. Dat gevoel had ik al heel snel nadat ik hier in Vicenza 'voet aan wal had gezet'. En denker als ik ben, heb ik daar heel goed over nagedacht en mijn hart en verstand laten spreken. En omdat zowel mijn verstand als mijn hart mij hetzelfde influisterden ben ik vlak voor kerst naar onze "preside" (directrice) geweest om te melden dat ik mij hier goed voel en dat ik hier wel langer zou willen blijven dan een jaar.
En soms, heel soms gaat het in dit land snel.... maar dan wel heel snel. Vorige week al hebben ze mij hier een job aangeboden die ik ook aanvaard heb. En niet zomaar ééntje! Een job waar je een beetje gek voor moet zijn, maar niemand zal er aan twijfelen dat ik dat een beetje ben. Vanaf heel binnenkort ga ik dan ook als "operatere" aan de slag. 15 uur ga ik werken in Casa Ragazzi (het huis waar ik nu werk, met kinderen van 14 tem 16 jaar) en 15 uur in Casa Giovane (een huis buiten il Villaggio, met jongeren van 16 tem 18 jaar). Maar ik ga hier niet alleen werken, maar ook leven. Samen met een collega uit Portugal ga ik wonen in een huis met 7 kinderen. Die collega wordt daar zo een beetje de mama, die instaat voor, tja.... voor eigenlijk alles: het hele huishouden, eten, wassen, plassen, koken... En ik, tja ik... (oh my god, hou je vast aan de taken van de bomen)... ik word daar zo een beetje de.... inderdaad de papa. De papa die uit gaat werken en daarna thuiskomt om de handen uit de mouwen te steken om de last van de mama te verlichten.
Zoals ook in België wordt het eerst een contract voor 6 maand. 6 maand waar er ook weer heel vaak aan de toekomst zal gedacht worden. Want wat mis ik mijn Belgische vrienden en familie. Nu ja, in een eengemaakt Europa zonder grenzen, sta je snel Ryanair-gewijs in Brussel(-Zuid). En zoals ik eerder verteld heb, toen ik 2 van mijn vrienden vlak na kerst zag vertrekken op de luchthaven van Treviso stonden de tranen in mijn ogen. Maar daar staat tegenover dat ook gisteren de tranen in mijn ogen stonden toen ik een berichtje van mijn collega kreeg om mij aan te moedigen voor mijn eerste nacht op het werk: "In bocca al lupo! Grazie mille per quello che stai facendo... benvenuto nella nostra 'grande famiglia'... è bello averti con noi... sei grande!" (Veel succes! Hartelijk dank voor datgene dat je aan het doen bent hier... welkom in onze 'grote familie'... het is leuk je bij ons te hebben...sei grande!*)
Misschien is het wel een verhaal dat over 6 maand al zijn einde kent, maar misschien blijkt dat wel mijn 'roeping' te zijn (of klink ik nu te katholiek?). Feit is dat er een nieuwe uitdaging op mij afkomt, eentje waar ik met volle 'goesting' (wat hou ik toch van dat woord) naar uitkijk.
Kenny
(* een gepaste vertaling voor "sei grande" vind ik even niet, maar ik denk dat het duidelijk is dat het redelijk positief is)
Daar staan ze dan op de pagina van 1 januari 2010 in mijn gloednieuwe agenda: mijn goede voornemens voor het eerste jaar van een nieuw decenium. Ergens rond 22u op 31 december in het oude jaar uit mijn mouw geschud. Van de oorspronkelijke 5 die toen in mijn hoofd zaten, kwam ik al gauw aan 13 "intenzioni per il nuovo anno".
Enkele traditionele die elk jaar opduiken en al dan niet het einde van de maand januari zullen halen. En toch weer enkele nieuwe die specifiek met Italië en met mijn werk te maken hebben: - minstens één keer naar de stad van mijn dromen gaan, naar die ene stad waar ik mijn hart verloren heb: ROME (zou tegen eind april moeten gerealiseerd zijn). - geen angst meer hebben: ik heb de voorbije maanden gemerkt dat ik soms bang ben bij mijn kinderen om aan te dringen om ze iets te laten doen, bang voor hun reacties... die angst wil ik dit jaar proberen achterwege laten. Sterker in mijn schoenen staan dus (ik voel mij elke dag "groeien" op dat vlak, dus ook een realistische doelstelling).
Twee klassiekers staan er niet op dit jaar: - op de liefde van mijn leven botsen... t schijnt dat je daar niet achter moet zoeken - een deftige job vinden... "vast werk" zoals dat dan heet....
Wel één van die twee klassiekers lijkt ondertussen zo goed als gerealisseerd! En het is nog maar 10 januari. 2010 zou wel eens een goed jaar kunnen worden.
"Sto per piangere" zegt men zo mooi in het Italiaans. Ik stond op het punt om te wenen, klinkt dat dan in het Italiaans. De oververmoeid zal daar bij wel een rol gespeeld hebben. Maar toch... toen ik op weg was naar het werk en de voorbije dagen in mijn hoofd in samengevatte vorm liet afspelen, had ik het moeilijk. Moeilijk omdat ik de voorbije dagen vrienden op bezoek had en ik besefte hoeveel ik mijn vrienden hier mis. Toen ik nog 5 keer omkeek naar Michiel en Bennie op de luchthaven, besefte ik dat ik daarmee samen met hen ook weer voor een tijdje afscheid nam van vriendschap, van onnozel doen in je eigen taal, van grapjes maken in je eigen taal, van bepaalde dingen te delen met mensen, over bepaalde onderwerpen te praten. Het zal wel ook de periode van het jaar zijn; een periode die je liefst van al doorbrengt met mensen waarom je geeft, met vrienden en familie.
Vandaar dat ik ook zo genoten heb van kerstavond, omdat ik dat kon doorbrengen met 2 mensen waar ik om geef. En oudjaar breng ik door met mijn "nieuwe familie" zoals één van mijn kinderen het zo mooi verwoorde. Morgenvroeg vertrekken we voor 3 dagen naar Treviso om daar een oud jaar af te sluiten; een jaar met de gebruikelijke ups and downs, maar vooral een jaar waarin ik opnieuw heb ontdekt hoe het voelt om gelukkig te zijn. En dat gelukkig zijn heb ik voor een groot deel aan vriendschap en de kinderen om mij heen te danken. 2 dingen om te koesteren; ook in dat nieuwe jaar.
Hoe goed 2009 ook misschien was voor elk van jullie, toch hoop ik dat 2010 alleen maar beter kan worden.
Alweer even geleden dat ik hier nog iets geschreven heb. Het is dan ook
een beetje heel erg heel veel druk geweest de voorbije twee weken.
Dinsdag was er hier een feestdag: de onbevlekte ontvangenis van Marie.
En ook in Italië wordt dan de brug gemaakt en dus VERLENGD WEEKEND!!!!
Ja, voor de kinderen dus; niet voor mij. Ik heb wel recht op mijn
feestdag, maar die zal ik wel ergens in 2010 eens nemen, hoop ik.
Onbevlekte ontvangenis dus... euh... Paus, duurt een zwangerschap
normaal geen 9 maanden... Want als ik goed kan tellen, is Maria erin
geslaagd om er een kleine 3 weken later en kleine te laten uitfloepen.
Geef toe, het klinkt waarschijnlijk goddelijk voor de meeste vrouwen.
Verlengd weekend dus om die goddelijke gebeurtenis te vieren en dus
alle kinderen 4 dagen thuis. Feest! Van de ene crisis naar de andere:
Jessica die zich kwaad maakt omdat ze maar zelf moet bij haar vriend
zien te geraken en niet als een prinsesje gevoerd kan worden, Allan die
wegloopt omdat hij 's avonds geen grote tas Italiaans koffie (1 zo'n
tas Italiaanse koffie en hij is een Duracell-konijn) mag drinken,
Nedzir die boos wegfietst van huis na een discussie met Jessica. Dat
belooft voor de Kerstvakantie, wanneer ze 10 dagen thuis zijn. Maar
Kerst is toch de tijd van pijs en vree, niet?
Maar al bij al keer ik elke avond met een goed gevoel naar huis terug,
omdat ik vaak vind dat ik de situatie goed heb aangepakt. Dat krijg ik
ook te horen van mijn verantwoordelijken. Niet evident met 7 kinderen
om je heen en in een andere taal. Meer en meer moet ik trouwens in m'n
eentje de boel draaiende zien te houden. Zouden ze waarschijnlijk ook
niet doen, als ze er geen vertrouwen in zouden hebben dat ik m'n
mannetje kan staan. Mijn verantwoordelijke is zodanig vaak in
vergadering met de directrice dat ik soms uren alleen ben met de
kinderen. Het feit dat ik er dan in slaag om alles (redelijk) vlot te
laten verlopen, geeft met inderdaad een boost van zelfvertrouwen. Dat
ik daar in slaag, heeft er wellicht ook wel mee te maken dat ik dit
werk supergraag doe. Werk? Vaak heb ik niet het gevoel dat ik aan het
werken ben. Tijd doorbrengen met kinderen, helpen met hun huiswerk,
koken, praten met hen wanneer er problemen zijn.... in mijn hoofd heb
ik niet het gevoel dat ik aan het werken ben. Mijn lichaam vertelt me
evenwel iets anders. Ik voel dat ik vermoeid ben deze week. Mijn
collega is een weekend in Duitsland en zodoende werk ik dus van zondag
tot en met zondag; 8 volle dagen dus. Maar Kerst komt er aan en 3
vrienden komen dan langs. Een beetje meer "relax" zit er aan te komen,
want ik heb dan ook 4 dagen vrij genomen. Al zal ik op Kerstdag toch
een paar uur gaan "werken", omdat ik mijn kinderen toch gezelschap wil
houden tijdens het kerstmaal. Op zo'n moment moet je eigenlijk bij je
familie zijn, maar dat is voor mij nu jammer genoeg niet haalbaar. Dat
was iets wat Alan mij vertelde deze week. Waarop hij meteen zei dat ik
met hen moet kerst vieren. "Logisch, want wij zijn nu je familie".
Hoezeer ze soms ettertjes zijn, met zo één zin krijg ik weer energie om
een er een hele week tegenaan te gaan met een hele resem overuren erbij
.
En die overuren doe ik eigenlijk zonder enig probleem en met plezier;
waarschijnlijk wel een teken dat dit echt wel een job voor mij is. Die
overuren mag ik eigenlijk zonder veel probleem opnemen, maar ik ben
zodanig graag op m'n "werk" dat ik daar wellicht niet zoveel gebruik
van wil maken. Voor ik naar Italië kwam, had ik nooit met kinderen
gewerkt en was ik wellicht niet de enige die enige twijfel had bij m'n
capaciteiten om met kinderen om te gaan. Na 3 maand kan ik mij nog
moeilijk een leven zonder kinderen voorstellen. Hoe erg mijn hoofdpijn
ook soms is als ik terugkeer naar huis, ik ben nog nooit zo vaak met
een gelukzalig gevoel terug naar huis gekeerd van het werk. Iets om
over na te denken als ik binnen 9 maand opnieuw op zoek moet naar werk.
Maar dat is iets om in 2010 over na te denken.
Kenny
ps. ik heb deze week m'n zonnebril weer boven water mogen halen... midden december... hoe fantastisch is dat?
Jessica - Matteo - Marta - Giordano - Allan - Nezir - Davide
Zo noemen 'mijn' kinderen dus. Allemaal kinderen uit probleemgezinnen. Jongens en meisjes die niet kunnen, willen of mogen leven bij hun ouders, in hun families. Wij proberen deze kinderen te helpen om op te groeien; om volwassenen te worden met een sterk verantwoordelijkheidsgevoel, maar ze tezelfdertijd nog de tijd en ruimte te gunnen om kind te zijn en van dat kind zijn te genieten voor het echte leven start. Voor veel van de kinderen is dat echt leven echter al enige tijd bezig. Al stel ik me de vraag of je kindermishandeling, seksueel misbruik, verwaarlozing wel onder de noemer 'het echte leven' moet plakken.
In mijn opleiding journalistiek heb ik geleerd dat je 'slachtoffers' niet bij naam mag noemen en zeker niet zonder hun toestemming en zeker als het om kinderen gaat, die nog eens extra breekbaar en fragiel zijn. Daarom vertel ik hier het verhaal onder een andere naam: Andrea (wat in Italia zowel een meisjes- als jongensnaam is).
Nu Andrea is, net zoals al mijn kinderen, een tiener. Een echte tiener, met alle grillen die erbij komen. En Andrea probeert zo een beetje zijn/haar weg te vinden in het leven. Met vallen en opstaan. Net zoals een echte tiener. En het begin toen ik hem/haar leerde kennen, was het wat moeilijk werken. Veel tegenstand. Veel verwijten. Maar nu gaat alles plots redelijk vlot en is hij/zij heel lief. En dat heeft misschien te maken met het proces tegen zijn/haar papa dat dinsdag start. Andrea is jarenlang misbruikt geweest door zijn/haar vader. Met een broeksriem. Met medeweten van de moeder. Het jongere broertje dacht dat dit was, omdat zijn/haar broer niet affectief genoeg was met de vader en was steeds die vader aan het knuffelen om te voorkomen dat ook hij zou geslagen worden. Wat inderdaad gewerkt heeft, maar één keer werd ook het jongere broertje onder handen genomen en raakte gewond aan het oog. Sinds die dag draagt het jongere broertje altijd een bril, ook 's nachts. Een bril met glazen zonder sterkte, want z'n ogen zijn prima in orde. In z'n hoofd speelt echter het trauma van papa met de broeksriem. Dinsdag start van het proces dus. Goed zou je denken. Probleem: Andrea wil niets vertellen in de rechtbank. Waarbij de kans reëel is dat Andrea en broer terug moeten naar de papa. 'Dat wordt z'n dood', was de conclusie van mijn verantwoordelijke. Alvast één iemand zal het zeer moeilijk hebben als hij/zij inderdaad terug naar de papa moet. Maar ik heb een vaag vermoeden dat ik niet alleen zal zijn. Want als er iets in overvloed is in Villaggio SOS di Vicenza dan is het wel liefde; de mensen hier slagen er wonderwel in om kinderen zonder toekomst met een verschrikkelijk verleden opnieuw klaar te stomen voor het echt leven; een leven met een betere, mooie toekomst; een nieuwe start. Laat ons hopen dat dat ook voor Andrea het geval zal zijn.
En naast dit verhaal zou ik er nog een 70tal andere kunnen vertellen. Gelijkaardig en toch weer niet. 70 verhalen, 70 kinderen die een beter leven en een betere toekomst verdienen. Maar daar wordt elke dag aan gewerkt.
Mijn persoonlijke mening over al deze kinderen is, dat ze gezien hun verleden het nog niet zo slecht doen. Ze zijn soms moeilijk, missen vaak elke vorm van discipline en je moet soms alles 10 vragen of voordoen. Maar zijn niet veel kinderen zonder zo'n voorgeschiedenis niet ook zo vraag ik mij dan af?
Het klein beetje informatie dat ik hier krijg over hun verleden helpt me wel om beter te begrijpen 'waarom' ze soms bepaalde dingen zeggen of doen. Elke kind heeft z'n eigen manier om op dat 'verleden' te reageren. En dat helpt me wel denk ik om mij werk goed te doen. Dat hoop ik alvast.
Era una di quelle persone che probabilmente tutti, prima o poi, incontriamo almeno una volta nella vita. Quelle persone che per un motivo inspiegabile e misterioso ti agganciano e non riesci a lasciare finché non ti distruggono e ti fanno in mille pezzi. Anche a persone intelligenti può capitare. Quelle persone alle quali diamo un'importanza enorme: pendiamo dalle loro labbra, dal loro giudizio. Basta una parola negativa e tutti i complimenti che ci hanno fatto fino a qual momento non hanno più valore. Hanno il po di annientarti o innalzarti con una sola parola. Sono relazioni che non riesci a gestire; razionalmente capisci che ti fanno male, man non puoi liberartene perché nascono in te le stesse dinamiche mentali di un tossicodipendente. Tutti diventa ingestibile. Perfino una cosa semplice come mandare dei massaggi al telefono diventa oggetto di dubbi universali: L'ultimo messaggio inviato è il mio, che faccio: ne mando un altro perché non mi ha risposto, aspetto, chiamo con l'anonimo? Faccio quella offesa, o è meglio la versione spiritosa e simpatica? Inizio a offenderlo, dicendo che almeno per educazione doverebbe rispondermi?
Een griepweekje achter de rug ondertussen. En neen gelukkig geen "Influenza A", zoals ze de varkensgriep hier noemen (eigenlijk geen idee of ze het in mijn thuisland ondertussen ook zo noemen). Ik ben gelukkig niet geveld, maar 6 van mijn 7 kinderen wel en 2 van de 3 operatori en mijn collega-vrijwilligster. Resultaat: "le ore staordinarie per me". Overuren dus. En wie weet kan ik ze ooit recuperen. In dit land weet je zoiets nooit zeker. Ik vraag me zelfs af of ik ze wel allemaal zou willen recuperen. Als ik mijn 2 dagen vrij heb per week.... Ok, het doet wel even deugd om weg te zijn van het werk, maar 'mijn kinderen' mis ik dan toch wel. Een teken dat dit werk me toch wel bevalt denk ik. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik het gevoel dat ik echt iets concreets doe voor de samenleving, dat ik iemand vooruithelp en vooral dat mijn aanwezigheid een verschil maakt of kan maken. Ok, mensen moeten ook kunnen ontspannen (cfr. mijn job bij Kinepolis), en moeten op reis kunnen gaan (cfr. mijn job bij Thomas Cook) en uiteraard moet de overheid er zijn voor de mensen (cfr. mijn job bij de Vlaamse Overheid), maar hier deze kinderen helpen om te groeien, om uiteindelijk zelfstandig te worden, om volwassenen te worden met een sterk verantwoordelijkheidsgevoel en hen terzelfdertijd toe te laten om nog voldoende kind te kunnen zijn. Hier heb ik het gevoel veel concreter m'n steentje bij te dragen aan de samenleving.
Ondertussen waren ook mijn ouders hier in Vicenza voor een week. Ik bedank ze hartelijk om het Belgische weer mee te brengen (en niet terug mee te nemen!). Tot 10 dagen geleden was het hier 20 graden en zonnig. Nu echter zit heel Italië onder de regenwolken. Maar met mijn ouders heb ik dus wel tijdens mijn vrije tijd de streek hier verkend: de stad van Palladio (Vicenza) zelf natuurlijk, Verona, Venetië, Bassona del Grappa en Marostica stonden ondermeer op het programma. Venetië hebben non net op tijd kunnen bezoeken voordat het Aqua Alta was en het San Marcoplein weer een klein meertje werd. In Venetië wou ik trouwens naar een tentoonstelling over Leonarda Da Vinci gaan, maar mijn vader had daar geen zin in. En toen besefte ik plots hoe fantastisch het was om te kunnen zeggen: "Geen probleem, dan kom ik volgende weekend wel even terug". Een goedkoop weekje voor mij, want de mama en de papa zijn zo vriendelijk geweest om alle uitstapjes en al onze restaurantbezoekjes te betalen. Waarvoor dank. Mijn weegschaal vond het precies wat minder leuk.
En de fotoo'tjes hierboven zijn van de m'n eerste bezoekje aan Verona met m'n collega's Beyza (uit Istanbul) en Max (uit Aken). Inderdaad, toen het zonnetje nog scheen en toen ik nog mooie krullen in m'n haar had.
Hoe overleven al die ouders met tieners dat elke dag?
Zware dag op het werk; en die wil/moet ik even van mij afschrijven. Hoe mijn 'operatori' (verantwoordelijken) dat volhouden.... R-E-S-P-E-C-T Al kan ik aan de blik in hun ogen en hun gezucht wel afleiden dat ze ook soms niet meer weten van welk hout pijlen te maken.
één van onze jongens had vandaag een afspraak met zijn psycholoog. De vorige keer was ik met hem meegeweest en was hij van goedgemutst omgetoverd in een donderwolk dankzij de mama die ook bij de psycholoog aanwezig was. Deze keer had mijn collega hem vergezeld en was hij nog steeds het zonnetje in huis. Vlak voor het eten hadden we echter een 'riunione' met alle kinderen waar iedereen vrijuit z'n gedacht mocht zeggen. En toen barstte er de bom 'Allan'. De lont ervan is ons nog steeds een beetje vreemd, maar het zal wellicht iets met het spreekuurtje bij de psycholoog te maken hebben.
Schelden, roepen en tieren. Allan was al een tijdje met een schaar aan het 'spelen' op een manier die niet veel goeds deed vermoeden. Uiteindelijk heeft hij zich met die schaar in de badkamer opgesloten, waarop we de deur maar geforceerd hebben.
Ik spreek ondertussen vlot Italiaans, maar toch ... op zulke momenten is het nog steeds moeilijk voor mij om alles goed te kunnen begrijpen. En dan besef je ook dat het soms in de kleine details zit. Mijn kinderen doen heel de dag onnozel. Soms zijn ze aan het ruziën en het vechten, gewoon al spelend. Maar soms ook voor echt. En als je de taal niet bijna perfect beheerst is het hier soms moeilijk om het verschil te zien en of ik daadwerkelijk moet ingrijpen.
Op naar een nieuwe, hopelijke positievere dag na een hopelijk verkwikkende nachtrust.
Ja, waar waren we ook alweer gebleven? Na iets meer na een maand in het aards paradijs.... euh... Italië dus begin ik meer en meer m'n draai te vinden en raken m'n dagen ook meer en meer gevuld. Ik blijf hier trouwens genieten van een heerlijk weertje. 's Ochtends vroeg is het wel koud als ik mijn kinderen naar school voer, maar overdag stralende zon en in de voormiddag lukt het me nog steeds om in short en t-shirt te gaan lopen.
Dit weekend heb ik m'n eerste couch surfing ervaring gehad. Voor wie het principe niet kent: www.couchsurfing.org. Het resultaat voor mij was een gratis slaapplaats in het centrum van Milaan, een gratis rondleiding van een inwoner van de stad en aangenaam gezelschap bij 'la cena' (avondmaal) en 'la colazione' (ontbijt). Milaan zelf viel wat tegen. Ik was er zelf al even geweest 10 jaar geleden met m'n ouders, maar verder dan dat er massaal veel McDonalds waren, reikten m'n herinneringen niet. En ja, die waren er dus nog steeds. Bij gebrek aan alternatief heb ik trouwens vlak voor de terugkeer deze multinational verrijkt met 50 eurocent; de prijs van één hamburger. Milaan als stad viel dus wat tegen, maar ook voor m'n kredietkaart. Kenny die een boekhandel binnengaat ... altijd gevaarlijk. En omdat dé stad van de mode toch niet zoveel te bieden had voor nog een extra dag, heb ik zaterdag de trein verder richting Lago Di Como genomen. Samen met m'n boek (de Italiaanse vertaling van De Da Vinci Code) heb ik paar uurtjes doorgebracht aan het meer terwijl op de achtergrond het geroezemoes van de Ronde Van Lombardije weerklonk.
En op het werk? Gaat alles eigenlijk zoals het moet gaan. M'n Italiaans is opmerkelijk verbeterd de voorbije weken en m'n band met de kinderen wordt sterker. Het lukt me makkelijker om conversaties te volgen en vooral om ook zelf me er tussenin te werpen. En samen met m'n betere kennis van het Italiaans voel ik m'n zelfvertrouwen er ook op vooruit gaan.
Naast het werk is er natuurlijk nog een sociaal leven. En dat is voorlopig het enige puntje waar het wat minder gaat. De vriendschap ontbreekt wat voorlopig. Als ze er niet zijn besef je pas hoezeer vrienden belangrijk zijn in je leven. Ik probeer regelmatig af te spreken met mensen uit de buurt hier (lang leve social networking op het internet), maar voorlopig zonder al te veel resultaat. Maar zoiets vergt natuurlijk even tijd. Vooral de eindejaarsperiode zal misschien wat zwaar worden, denk ik. Tja, mijn kinderen zijn er dan ook natuurlijk en deze mooie jongen moet dan ook een aantal dagen werken. Voor Kerst heb ik gelukkig twee vrienden die zo vriendelijk zijn om me hier gezelschap te komen houden.
Gelukkig doe ik regelmatig iets samen met m'n collega's. Bij één van hen heb ik trouwens m'n eerste blauwtje in Italië gelopen vorige week. Maar ik heb er hem toch zomaar durven over aanspreken en daar ben ik ergens wel trots op, want ik denk dat ik dat in België niet zou gedurfd hebben.
(*) cfr. de fantastische tv-reeks van Geert Mak: In Europa.
04.30: Marçin (m'n roommate) staat op om de eerste trein richting Milaan te nemen. Kenny wordt wakker en slaagt er niet meer in om terug in slaap te vallen. 06.30: Kenny kruipt (u mag het zich zo ook visualiseren) uit z'n bed om de kinderen op tijd naar school te kunnen brengen. 07.00: 3 Italiaanse koffies (molto forte!) vlak voor de trip naar school. 08.00: terugkeer naar school te voet, want een plotse 'gomma bucata' (platte band) verhindert me om m'n trip al fietsend verder te zetten. 08.15: band blijkt niet te herstellen; 'bicci rotta'... op naar een Italiaanse fietsenmaker. 11.00: Kenny neemt de beste auto van il Villaggio en vertrekt naar il supermercato voor de dagelijkse inkopen. 11.01: Een 16-jarige tiener rijdt in m'n weg, dus maai ik die even doodleuk op z'n Italiaans van de weg.
Accidenti! Il mio primo incidente con una macchina! (Verdorie! Mijn eerste ongeluk(je) met een auto!). Het was minder erg dan hier boven wellicht klinkt en ook minder mijn fout. Kort samengevat (en mijn gekleurde versie van de feiten): ik kwam uit een zijstraat waar ik voorrang moest verlenen, maar omdat het even verderop rood was, wou een auto me laten passeren, maar net op dat moment natuurlijk kwam er een scooter af. Die laatste probeerde nog te remmen, maar gleed weg over een plas water. En.... BOOM! Nauwelijks schade en niemand gewond, maar toch... En omdat ik dus uit een zijweg kwam, ben ik dus in de fout.
14.00: Kenny onderneemt een tweede poging om de inkopen te doen. Zonder kleerscheuren deze keer. Maar staat er toch wel een identieke auto iets verder dan die van mij. Koffer is open, maar zit vol met rommel (wat me al aan het denken had moeten zetten) en de inkopen belanden in de koffer. Kenny probeert de deur open te doen, maar dat lukt zelfs na 3 pogingen niet en kijkt vervolgens in de auto... en merkt dat die er toch wel iets anders uitziet dan een klein half uurtje geleden. Boodschappen dus in de verkeerde auto geladen.
Resultaat in België: Kenny voelt zich 'bah!' en gaat met een slecht gevoel slapen. Resultaat In Italië: Kenny loopt wat gestresseerd rond (het gevolg daarvan leest u hierboven bij 14.00), maar denkt al gauw dat morgen weer een nieuwe dag is.
Maar ik ga toch zo meteen even m'n dag doorspoelen met een goedkope wijn samen met de collega's. Viva Italia!
8u10 op een zondagochtend in Italië en ik zit al een uur van de ene nieuwssite naar de andere te surfen. M'n interesse voor actualiteit heb ik gelukkig niet in België achtergelaten. En het is één van de manieren om op een aangename manier wat aan m'n kennis van het Italiaans te werken.
Maar 8u10 dus. Ik deel hier samen een kamer met een Poolse collega en die is deze ochtend rond half zeven richting Bologna vertrokken en dus was het voor mij ook uit met de slaappret rond dat uur. Los daarvan blijf ik zelfs in Italië een slechte slaper. 9 uur is m'n maximum tot nu toe, maar de andere dagen open ik m'n ogen standaard ergens tussen 7 en 8 uur. Zelfs als ik de dag voordien 'le ore piccole' heb opgezocht.
En die slaap had ik eigenlijk wel een beetje nodig. De voorbije week was best wel zwaar, en dan vooral m'n laatste werkdag. Tussen 3 en 5 moeten de kinderen immers hun 'compiti' (huiswerk) doen en het is altijd een helse karwei om hen zover te krijgen; en vooral de jongens dan. Tieners hé. Ook donderdag dus. Ik had eerst een half uurtje voetbal gespeeld met Giordano en toen moesten we dus samen z'n huiswerk maken, maar dan wou hij plots m'n hulp niet. Met het antwoord 'così' als reden; zomaar dus. Uiteindelijk toch gezien dat hij fouten aan het maken was en ik als barmhartige ziel toch maar opnieuw m'n hulp aangeboden, maar ik botste opnieuw op een muur. Vervolgens bekeek hij doodleuk de rest van z'n oefeningen et voilà: "Die oefeningen snap ik niet, dus heb ik gedaan." (maar dan in het Italiaans uiteraard) Met héél Antwerpen, maar dus niet met mij. En dus heb ik mij voor de eerste keer lichtjes kwaad gemaakt. In het Italiaans. M'n eerste woordenwisseling in het Italiaans. Er zullen er wellicht nog volgen dacht ik toen, maar ik wist niet dat die er dezelfde dag nog zat aan te komen. Want dan was er nog Allan die z'n huiswerk algebra moest maken en die had duidelijk geen zin. Dus zijn we een uur bezig geweest om één oefening te maken, waar hij dus heel de tijd met opzet fouten heeft zitten maken, zelfs bij het overschrijven. Wat resulteerde in een zondvloed van 'parolace' (scheldwoorden) en een Kenny 'di nuovo arrabbbiato' (opnieuw boos dus). Met bloed, zweet en tranen dus. Figuurlijk uiteraard.... Voorlopig toch
En toch heb ik met een goed gevoel m'n week afgesloten. Ik was ergens wel trots op mezelf dat ik aardig m'n mannetje kon staan tegenover Alan en Giordano in m'n nieuwe taal. Wat zeker niet zo evident is voor mij, want ik ben eigenlijk wel iemand die met iedereen bevriend wil zijn, en in dat wereldbeeld past het niet echt dat je kwaad bent of wordt op iemand. Dat wereldbeeld is met het ouder worden uiteraard wel wat gewijzigd en wellicht zal dat nog meer het geval zijn de komende maanden.
Op naar een nieuwe werkweek. En ja, die begint dus voor mij wel degelijk op zondagochtend.
Als Berlusconi hier met escortdames mag spelen, dan mogen wij ook af en toe eens onnozel doen, niet? Foto's van het verjaardagsfeestje van Sille, m'n collega uit Estland. En foto's van tja,... hoe omschrijf je zoiets?
Politiek in Italië. Meer entertainment dan besturen. Het moddergooien van links naar rechts zit hier sterk ingebakken in de politieke cultuur. Met 'Papì' (zo noemen z'n aanhangers hem hier) Berlusconi als kampioen. Uitspraken zoals "de oppositie is de grootste supporter van de economische crisis" en "de linkerzijde in dit land is anti-Italiaans" zijn schering en inslag.
De grootste protagonist van dat entertainment is uiteraard 'Il Cavaliere' (een ander koosnaampje voor Papì). In de linkse pers ligt Berlusconi (73 jaar sinds deze week) al enige tijd zwaar onder vuur vanwege een aantal seks- en drugsfeestjes in z'n buitenverblijf in de buurt van Rome. Berlusconi & Co zouden daar prostituees hebben ontvangen en cocaïne hebben gebruikt. Een van de escortdames beweert dat ze 2000 euro heeft gekregen om seks te hebben met Berlusconi. De dames en de geestverruimende middelen werden 'aangeboden' door een goeie vriend van Berlusconi, de zakenman Tarantini, die volgens het Italiaans gerecht een spilfiguur is in de Siciliaans maffia. De escort die een nacht met de premier zou hebben doorgebracht heeft trouwens deze week haar verhaal gedaan in 'Annozero', een politiek praatprogramma op Rai Due. De rechterzijde heeft zware druk uitgeoefend op de Rai, maar wonder boven wonder is het programma toch op antenne kunnen gaan en heeft een recordaantal van 7 miljoen kijkers gehaald. Een escortdame in een politiek praatprogramma? Politiek = entertainment!
En om het verhaal helemaal compleet te maken, vroeg Berlusconi's vrouw eerder dit jaar de echtscheiding aan, omdat hij een 'ongepaste' relatie zou hebben met een 18-jarig model. Waar blijft de maîtresse van Van Rompuy? Waar is die hete stoot van Leterme?
Misschien nog even aan toevoegen dat ik deze week werd verrast door de volgende uitspraak van Silvio: "Wij hebben moraliteit in de Italiaanse politiek gebracht". U leest het goed. Hoe gaat dat spreekwoord ook alweer? Zelfkennis is het begin van ... ? Of bestaat daar geen Italiaanse variant van?
En de oppositie? Die slaagt er niet in de bal in het open doel te krijgen. Verdeeldheid overheerst.
Berlusconi krijgt alles uitgelegd aan de "Giacomo con il casco" en dus zit deze regering wellicht de rit volledig uit. En ik zal zeker niet van m'n stoel vallen als Berlusconi bij de volgende verkiezingen terug als overwinnaar uit de bus valt.
Politiek saai? Niet in dit land. Het lijkt wel een slecht geregiseerde film.
Met vallen en opstaan gaat het hier ondertussen. Een goeie dag lijkt telkens afgewisseld te worden door een mindere dag. Is het in België soms anders als je aan iets nieuws begint? Op z'n minst kan ik hier begin oktober nog steeds in short, shirt en met zonnebril op om half acht om m'n krant gaan
Vorige zondag is hier een nieuw 'casa' geopend: "casa adolescenti". De kinderen die hier de komende maanden en jaren zullen wonen, leven, eten en slapen, komen uit andere bestaande gemeenschapshuizen. Om de overgang naar een nieuwe huis/thuis niet te bruusk te laten verlopen, zijn we vorig weekend met z'n allen naar Casa Alpina 'in montagna' getrokken. Met z'n allen dat zijn dan de 2 operatore Francesca en Chiara en ik en Desiree, m'n Italiaans-Duitse collega-vrijwilligster.
Het resultaat van het weekend was een Kenny met hoofdpijn. Onze kinderen komen allemaal van andere huizen waar ze samenleefden met kinderen van verschillende leeftijden en ze zowat de oudste van het huis waren. Nu komen deze jongeren (allen tussen 14 en 16 jaar) samen in één huis. Een bende onhandelbare tieners bij elkaar dus Garantie op het veelvuldig gebruik van de uitspraak 'che casino, che confusione' door de eigenaar van deze blog. En inderdaad tijdens het weekendje in de bergen was het inderdaad al zover. Roepen, tieren, schreeuwen, klagen en zagen. Zoals alle tieners zeker? Het is al even geleden dat ik er zelf nog één was, maar ik meen mij te herinneren dat ik zelf niet zo erg was. Mijn moeder leest deze blog ook dus ze mag me gerust tegenspreken. (Haar kennende zal ze dat ook doen in haar volgende mail die richting Italië vertrekt.)
En toch.... moeilijk als ze soms zijn deze jongeren, zijn ze vaak heel hartelijk en affectief tegenover mij en ook heel geïnteresseerd naar mijn achtergrond. Ik meen mij te herinneren dat ikzelf NIET zo was als tiener.
Grootste probleem tot nu toe is vooral taalkundig. Ik heb gemerkt dat het niet altijd evident is om bij kinderen van die leeftijd een vorm van gezag te hebben als je de taal niet voldoende beheerst. Een normale conversatie voeren is op zich geen probleem, maar als er geschreeuwd en geklaagd wordt, moet ik mij in m'n hoofd te veel bezighouden met begrijpen wat er gezegd wordt en gepast reageren is dan vaak zo goed als onmogelijk. Maar elke dag leer ik bij en ik ben er van overtuigd dat ik ben de korste keren die tieners gepast van antwoord zal kunnen dienen .
Conclusie voor mij tot nu toe: het zal wellicht een moeilijk jaar worden, zeker in het begin. Ik heb het gevoel dat ik hier veel te leren heb. Dat ik veel KAN leren en dat ik veel ZAL leren. En ik ben al een paar keer op mijzelf gebotst. Confronterend, maar leerrijk. Positief niet?
Vandaag m'n fotocamera eens meegenomen naar het werk en een aantal foto's gemaakt. Dit weekend gaan we met de kinderen van mijn huis 'casa adolescenti' 'in montagna'. Meer foto's zullen dus ongetwijfeld volgen volgende week.
Zondag was hier een prachtige dag. 25 tot 30 graden en geen wolkje aan de hemel. Samen met 2 collega's heb ik eerst een bezoek gebracht aan Padova.
Padovo is een aangenaam stadje, dat vooral bekend staat in de regio en in de rest van Italië om z'n unversiteit. Na Bologna de oudste universiteit van het land. Opgericht in 1222.
Alle winkels waren gesloten dus na 2 uur stelde één van m'n collega's voor om gewoon door te treinen richting Venetië. M'n collega Marçin van Polen was immers nog nooit in Venetië geweest en stond te poppelen om tussen duizenden anderen richting San Marco plein te trekken. Op het plein was het inderdaad over de koppen lopen, maar de weg naar het San Marcoplein was een aanéénschakeling van verlaten straatjes.
Een eerste bezoekje aan Padova en Venetië dus, maar zeker niet het laatste. Zeker omdat dit uitstap je mij in totaal 2 x 3,85 euro heeft gekost; m'n ticket van Vicenza naar Venetië en terug.
Zaterdag m'n eerste ontdekkingstocht door de stad gedaan mét m'n 'macchina fotografica al mano'. Ondertussen toch ook maar vrijdagavond een pintje gaan drinken. Ik heb maar het goedkoopste bier genomen en dat viel best goed mee. Wat de smaak betreft toch. De prijs was iets minder: 3,3 euro. Een wijntje in een chique bar kost dan weer slechts 2 euro hier. 'Friendliness not included' mogen ze dan wel aan de ingang vermelden. In België zijn we zeker niet zo 'aperto e socievole' als hier in Italië, maar de vriendelijkheid is hier vaak ver te zoeken, zeker in bars en restaurants.
Ondertussen te weten gekomen dat het antwoord 'bo' waar ik het in een vorig berichtje over had. Gewoon de plaatselijke uitdrukking is voor 'non lo so'; ik weet het niet dus.
Eerste werkweek achter de rug. De energie ontbreekt me voorlopig volledig om nog m'n sportschoenen aan te trekken. Forse questa week end. Dit weekend wel eens met het fototoestel op stap in deze stad van Palladio. Morgenochtend 'prova di guida' met een 'furgone'; de bestelwagen waarmee de kinderen hier worden vervoerd. En daarna dus 't stad in. Een van de rijkste steden van Italië. Maar we hebben eergisterenavond 'nel bar' toch slechts 0,80 euro betaald voor onze wijn. 3 euro voor een Heineken ga ik niet betalen, dus het wordt hier een jaarte overleven op de Italiaans wijn. Maar als er iemand mij een bezoek wil brengen, dan graag naast de vereiste reep Côte d'Or ook ne Jupiler aub!
Straks met de collega's naar gratis concertjes in het stadspark...
Ik heb tijdens mijn middelbaar veel medestudenten zien vloeken tijdens de lessen van wiskunde. Try doing it in another language! één van m'n taken hier is de kinderen helpen met hun huiswerk en omdat ik dus in een ver verleden nog 8 uur wiskunde heb gedaan mocht ik even gauw helpen bij het huiswerk geometrie van een 14 jarige. Nu weet ik meteen dat ik nog net weet hoe je de oppervlakte van een vierkant en een rechthoek berekent, maar een trapezium... nessuna idea! Maar moeilijk gaat ook en na ongeveer een uur hebben we samen toch één oefening kunnen afwerken.
Volgende huiswerk: de tafels van vermenigvuldiging in het Engels. Huiswerk voor een meisje van 9 jaar, die huiswerk maken zowat het ergst vindt dat haar kan overkomen en dus geen 2 seconden kan stilzitten en na elk getal 3 keer moet herhalen dat ze geen zin meer heeft. En elke keer opnieuw duidelijk laat blijken dat ze het volgende antwoord niet weet door simpelweg 'Bo' te zeggen. Enfin, weer een uur verder voor mij. Veel complimentjes gehad vandaag dus ik kan wel met een gerust gemoed m'n bed opzoeken.
Het is hier eindelijk gestopt met regenen. Onafgebroken geregend tussen 5 uur vanochtend en 5 uur vanmiddag. Maar de vermoeidheid is beetje te groot om eens een stapje in de wereld te zetten. En m'n loopschoen blikken ook nog steeds. Forse domani! Vedremo!
Ik ben Kenny De Baerdemaecker
Ik ben een man en woon in Vicenza (Italië) en mijn beroep is vrijwillger bij SOS Kinderdorpen in Vicenza (regio Veneto, Italia).
Ik ben geboren op 11/11/1983 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: politics / economics / news / history / languages / sport (running and swimming) / travelling.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Sto per piangere" zegt men zo mooi in het Italiaans. Ik stond op het punt om te wenen, klinkt dat dan in het Italiaans. De oververmoeid zal daar bij wel een rol gespeeld hebben. Maar toch... toen ik op weg was naar het werk en de voorbije dagen in mijn hoofd in samengevatte vorm liet afspelen, had ik het moeilijk. Moeilijk omdat ik de voorbije dagen vrienden op bezoek had en ik besefte hoeveel ik mijn vrienden hier mis. Toen ik nog 5 keer omkeek naar Michiel en Bennie op de luchthaven, besefte ik dat ik daarmee samen met hen ook weer voor een tijdje afscheid nam van vriendschap, van onnozel doen in je eigen taal, van grapjes maken in je eigen taal, van bepaalde dingen te delen met mensen, over bepaalde onderwerpen te praten. Het zal wel ook de periode van het jaar zijn; een periode die je liefst van al doorbrengt met mensen waarom je geeft, met vrienden en familie. 
.
