"dolce far niente" in de praktijk Mijn eigen versie van "leven als god in Frankrijk"
17-02-2010
een helse maand
Volgende bestemming: België! Op reis naar eigen land dus. Op zoek naar wat rust en ontspanning na een helse maand. Ongeveer een maand geleden ben ik hier samen met een Portugese collega in het ondiepe (heel ondiep blijkt achteraf) water gesprongen. Samen hebben we ons eigen project, ons eigen huis opgestart.
Miki (3 jaar), Nathalie (5 jaar), Gabriel (12 jaar), Abdellah (13 jaar) en Andrea (14 jaar) staan sinds heden onder de deskundige (?) leiding van mijzelf en Ana Raquel Barreiros. 5 schatten van kinderen die terzelfdertijd elke dag de nagels aan mijn doodkist blijken te zijn. Het ene moment "carini" (lief), het andere moment onuitstaanbaar. Het ene moment een "bambino" die een half uur je doofschreeuwt, het andere moment een teenager die in crisis gaat. "Bambini" en "ragazzi" samen in één huis. Kinderen die nauwelijks een band met elkaar hebben samen in één huis. Met elk hun eigen voorhistorie en hun eigen problemen.
Een moeilijk evenwichtsoefening voor ons. 2 jongeren, 2 "operatori" (opvoeders) die weinig ervaring hebben met probleemkinderen. Maar we leren elke dag bij en "sbagliano s'impara" (bijleren doe je door fouten te maken).
Tot zover mijn eigen huis. Want daarnaast moet ik ook nog eens een aantal uren werken in 2 andere casa's (Casa Ragazzi en Casa Giovanni) waar ik één keer per week een nacht doe, plus de volgende dag tot na het middageten. Even weg van mijn eigen huis om mij onder te dompelen in een andere groep van andere kinderen, met weer elk hun verhaal en "problemi".
Een maand zonder ook maar één dag verlof, een maand waarin ik nauwelijks buiten de hekkens van il Villaggio ben geweest. Een maand waarin ik ook maar 6 euro (om "ciabatte" (pantoffels) te kopen) heb uitgegeven. één van de voordelen van deze job. Een zware job? Ongetwijfeld. Sociaal leven op dit moment? Minimaal. De zoektocht naar de liefde van mijn leven? Opgeschort. Affectie heb ik op dit moment toch in overvloed, al moet ik er inderdaad het geween en geschreeuw en de crisissen bij nemen.
Zonder verlof mag je meer dan letterlijk nemen. Want zoals ik al eerder verteld heb, woon ik inderdaad ook op m'n werk. Geen uitgaven voor huur, water, gas, elektricteit, internet, eten, maar ook weinig privacy en weinig vrije tijd. Al gaat het met die vrije tijd wel de goeie kant uit. Af en toe verschijnt er wel eens een uurtje om te lezen of om te studeren (m'n Duits heb ik nog steeds niet opgegeven, al zit ik na 4 maand nog steeds maar bij les 9 van de 30. Tot zover "il tedesco in 30 giorni").
Het worden ongetwijfeld 6 spannende en leerlijke maanden (zolang loopt mijn contract). En daarna zal ik wellicht meer dan één nacht moeten slapen om te beslissen of dit iets voor de lange termijn wordt.
Maar op dit moment kijk ik vooral uit naar vrienden en familie en Gent en Belgisch bier en Belgische frietjes en deftig brood en Belgische chocolade... Belgium, here I come!
Kenny (en Giordano van Casa Ragazzi die over m'n schouder meekijkt)
Ik ben Kenny De Baerdemaecker
Ik ben een man en woon in Vicenza (Italië) en mijn beroep is vrijwillger bij SOS Kinderdorpen in Vicenza (regio Veneto, Italia).
Ik ben geboren op 11/11/1983 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: politics / economics / news / history / languages / sport (running and swimming) / travelling.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
