"dolce far niente" in de praktijk Mijn eigen versie van "leven als god in Frankrijk"
20-10-2009
waar waren we ook alweer gebleven? (*)
Ja, waar waren we ook alweer gebleven? Na iets meer na een maand in het aards paradijs.... euh... Italië dus begin ik meer en meer m'n draai te vinden en raken m'n dagen ook meer en meer gevuld. Ik blijf hier trouwens genieten van een heerlijk weertje. 's Ochtends vroeg is het wel koud als ik mijn kinderen naar school voer, maar overdag stralende zon en in de voormiddag lukt het me nog steeds om in short en t-shirt te gaan lopen.
Dit weekend heb ik m'n eerste couch surfing ervaring gehad. Voor wie het principe niet kent: www.couchsurfing.org. Het resultaat voor mij was een gratis slaapplaats in het centrum van Milaan, een gratis rondleiding van een inwoner van de stad en aangenaam gezelschap bij 'la cena' (avondmaal) en 'la colazione' (ontbijt). Milaan zelf viel wat tegen. Ik was er zelf al even geweest 10 jaar geleden met m'n ouders, maar verder dan dat er massaal veel McDonalds waren, reikten m'n herinneringen niet. En ja, die waren er dus nog steeds. Bij gebrek aan alternatief heb ik trouwens vlak voor de terugkeer deze multinational verrijkt met 50 eurocent; de prijs van één hamburger. Milaan als stad viel dus wat tegen, maar ook voor m'n kredietkaart. Kenny die een boekhandel binnengaat ... altijd gevaarlijk. En omdat dé stad van de mode toch niet zoveel te bieden had voor nog een extra dag, heb ik zaterdag de trein verder richting Lago Di Como genomen. Samen met m'n boek (de Italiaanse vertaling van De Da Vinci Code) heb ik paar uurtjes doorgebracht aan het meer terwijl op de achtergrond het geroezemoes van de Ronde Van Lombardije weerklonk.
En op het werk? Gaat alles eigenlijk zoals het moet gaan. M'n Italiaans is opmerkelijk verbeterd de voorbije weken en m'n band met de kinderen wordt sterker. Het lukt me makkelijker om conversaties te volgen en vooral om ook zelf me er tussenin te werpen. En samen met m'n betere kennis van het Italiaans voel ik m'n zelfvertrouwen er ook op vooruit gaan.
Naast het werk is er natuurlijk nog een sociaal leven. En dat is voorlopig het enige puntje waar het wat minder gaat. De vriendschap ontbreekt wat voorlopig. Als ze er niet zijn besef je pas hoezeer vrienden belangrijk zijn in je leven. Ik probeer regelmatig af te spreken met mensen uit de buurt hier (lang leve social networking op het internet), maar voorlopig zonder al te veel resultaat. Maar zoiets vergt natuurlijk even tijd. Vooral de eindejaarsperiode zal misschien wat zwaar worden, denk ik. Tja, mijn kinderen zijn er dan ook natuurlijk en deze mooie jongen moet dan ook een aantal dagen werken. Voor Kerst heb ik gelukkig twee vrienden die zo vriendelijk zijn om me hier gezelschap te komen houden.
Gelukkig doe ik regelmatig iets samen met m'n collega's. Bij één van hen heb ik trouwens m'n eerste blauwtje in Italië gelopen vorige week. Maar ik heb er hem toch zomaar durven over aanspreken en daar ben ik ergens wel trots op, want ik denk dat ik dat in België niet zou gedurfd hebben.
(*) cfr. de fantastische tv-reeks van Geert Mak: In Europa.
Ik ben Kenny De Baerdemaecker
Ik ben een man en woon in Vicenza (Italië) en mijn beroep is vrijwillger bij SOS Kinderdorpen in Vicenza (regio Veneto, Italia).
Ik ben geboren op 11/11/1983 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: politics / economics / news / history / languages / sport (running and swimming) / travelling.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
