"dolce far niente" in de praktijk Mijn eigen versie van "leven als god in Frankrijk"
16-01-2010
vrijwillgerswerk wordt werk!!!
Een moeilijke job. Dat is de reactie die ik telkens weer krijg als ik aan iemand vertel dat ik met probleemkinderen werk. Zwaar werk? Als je iets graag doet, als je elke dag met plezier naar het werk gaat, dan voel je volgens mij niet dat dit zwaar werk is.
Deze kinderen hebben stuk voor stuk mijn hart gestolen. En misschien nog meer heeft deze plek mijn hart gestolen. Kinderen uit probleemgezinnen, kinderen die als 'onhandelbaar' worden omschreven, kinderen die seksueel misbruikt zijn, kinderen die geweld van papa en of mama jaren hebben moeten ondergaan, kinderen die gewoon aan de kant zijn geschoven door hun ouders, ... die kinderen krijgen hier stuk voor stuk hun eigen plekje, krijgen liefde, aandacht en affectie, krijgen weer de kans om een kind te zijn, om te groeien, om het verleden achter zich te laten en te kijken naar een betere toekomst.
Elke dag zie ik een heel team van "operateri" (begeleiders en opvoeders) al hun energie steken in deze kinderen. Energie die veel verder gaat dan wat er in hun contract omschreven staat. Een job die een grote invloed heeft op je sociaal leven, want met deze kinderen loert een crisis elke dag om de hoek en dan komt het kind op de eerste plaats en kom je toch weer een paar uur later op dat feestje toe, schuif je pas tegen het dessert aan tafel bij je ouders (afhankelijk van de kookkunsten van je ouders kan dat soms een zegen zijn) of valt dat dagje strand ondanks het mooie weer toch in het water. Zo'n job slorpt ongetwijfeld veel energie op, maar het maakt je hopelijk ook rijker in je hoofd en gelukkig. Ik heb dan ook veel respect voor iedereen die hier in il Villaggio werkt.
Maar als ik mij hier dan toch zo goed voel, dan is dit misschien wel iets dat ik iets langer dan een jaar vrijwilligerswerk zou kunnen doen? Als vrijwilliger heb ik op dit moment een andere taak op het werk dan een "operateri"; een veel meer ondersteunende taak. Maar de voorbije maanden, heb ik heel vaak het gevoel gehad dat ik 'meer wou doen voor mijn kinderen'; dat ik eigenlijk een beetje de rol van een "operatere" wil spelen. Dat gevoel had ik al heel snel nadat ik hier in Vicenza 'voet aan wal had gezet'. En denker als ik ben, heb ik daar heel goed over nagedacht en mijn hart en verstand laten spreken. En omdat zowel mijn verstand als mijn hart mij hetzelfde influisterden ben ik vlak voor kerst naar onze "preside" (directrice) geweest om te melden dat ik mij hier goed voel en dat ik hier wel langer zou willen blijven dan een jaar.
En soms, heel soms gaat het in dit land snel.... maar dan wel heel snel. Vorige week al hebben ze mij hier een job aangeboden die ik ook aanvaard heb. En niet zomaar ééntje! Een job waar je een beetje gek voor moet zijn, maar niemand zal er aan twijfelen dat ik dat een beetje ben. Vanaf heel binnenkort ga ik dan ook als "operatere" aan de slag. 15 uur ga ik werken in Casa Ragazzi (het huis waar ik nu werk, met kinderen van 14 tem 16 jaar) en 15 uur in Casa Giovane (een huis buiten il Villaggio, met jongeren van 16 tem 18 jaar). Maar ik ga hier niet alleen werken, maar ook leven. Samen met een collega uit Portugal ga ik wonen in een huis met 7 kinderen. Die collega wordt daar zo een beetje de mama, die instaat voor, tja.... voor eigenlijk alles: het hele huishouden, eten, wassen, plassen, koken... En ik, tja ik... (oh my god, hou je vast aan de taken van de bomen)... ik word daar zo een beetje de.... inderdaad de papa. De papa die uit gaat werken en daarna thuiskomt om de handen uit de mouwen te steken om de last van de mama te verlichten.
Zoals ook in België wordt het eerst een contract voor 6 maand. 6 maand waar er ook weer heel vaak aan de toekomst zal gedacht worden. Want wat mis ik mijn Belgische vrienden en familie. Nu ja, in een eengemaakt Europa zonder grenzen, sta je snel Ryanair-gewijs in Brussel(-Zuid). En zoals ik eerder verteld heb, toen ik 2 van mijn vrienden vlak na kerst zag vertrekken op de luchthaven van Treviso stonden de tranen in mijn ogen. Maar daar staat tegenover dat ook gisteren de tranen in mijn ogen stonden toen ik een berichtje van mijn collega kreeg om mij aan te moedigen voor mijn eerste nacht op het werk: "In bocca al lupo! Grazie mille per quello che stai facendo... benvenuto nella nostra 'grande famiglia'... è bello averti con noi... sei grande!" (Veel succes! Hartelijk dank voor datgene dat je aan het doen bent hier... welkom in onze 'grote familie'... het is leuk je bij ons te hebben...sei grande!*)
Misschien is het wel een verhaal dat over 6 maand al zijn einde kent, maar misschien blijkt dat wel mijn 'roeping' te zijn (of klink ik nu te katholiek?). Feit is dat er een nieuwe uitdaging op mij afkomt, eentje waar ik met volle 'goesting' (wat hou ik toch van dat woord) naar uitkijk.
Kenny
(* een gepaste vertaling voor "sei grande" vind ik even niet, maar ik denk dat het duidelijk is dat het redelijk positief is)
Ik ben Kenny De Baerdemaecker
Ik ben een man en woon in Vicenza (Italië) en mijn beroep is vrijwillger bij SOS Kinderdorpen in Vicenza (regio Veneto, Italia).
Ik ben geboren op 11/11/1983 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: politics / economics / news / history / languages / sport (running and swimming) / travelling.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
