"dolce far niente" in de praktijk Mijn eigen versie van "leven als god in Frankrijk"
12-12-2009
Werk?
Alweer even geleden dat ik hier nog iets geschreven heb. Het is dan ook
een beetje heel erg heel veel druk geweest de voorbije twee weken.
Dinsdag was er hier een feestdag: de onbevlekte ontvangenis van Marie.
En ook in Italië wordt dan de brug gemaakt en dus VERLENGD WEEKEND!!!!
Ja, voor de kinderen dus; niet voor mij. Ik heb wel recht op mijn
feestdag, maar die zal ik wel ergens in 2010 eens nemen, hoop ik.
Onbevlekte ontvangenis dus... euh... Paus, duurt een zwangerschap
normaal geen 9 maanden... Want als ik goed kan tellen, is Maria erin
geslaagd om er een kleine 3 weken later en kleine te laten uitfloepen.
Geef toe, het klinkt waarschijnlijk goddelijk voor de meeste vrouwen.
Verlengd weekend dus om die goddelijke gebeurtenis te vieren en dus
alle kinderen 4 dagen thuis. Feest! Van de ene crisis naar de andere:
Jessica die zich kwaad maakt omdat ze maar zelf moet bij haar vriend
zien te geraken en niet als een prinsesje gevoerd kan worden, Allan die
wegloopt omdat hij 's avonds geen grote tas Italiaans koffie (1 zo'n
tas Italiaanse koffie en hij is een Duracell-konijn) mag drinken,
Nedzir die boos wegfietst van huis na een discussie met Jessica. Dat
belooft voor de Kerstvakantie, wanneer ze 10 dagen thuis zijn. Maar
Kerst is toch de tijd van pijs en vree, niet?
Maar al bij al keer ik elke avond met een goed gevoel naar huis terug,
omdat ik vaak vind dat ik de situatie goed heb aangepakt. Dat krijg ik
ook te horen van mijn verantwoordelijken. Niet evident met 7 kinderen
om je heen en in een andere taal. Meer en meer moet ik trouwens in m'n
eentje de boel draaiende zien te houden. Zouden ze waarschijnlijk ook
niet doen, als ze er geen vertrouwen in zouden hebben dat ik m'n
mannetje kan staan. Mijn verantwoordelijke is zodanig vaak in
vergadering met de directrice dat ik soms uren alleen ben met de
kinderen. Het feit dat ik er dan in slaag om alles (redelijk) vlot te
laten verlopen, geeft met inderdaad een boost van zelfvertrouwen. Dat
ik daar in slaag, heeft er wellicht ook wel mee te maken dat ik dit
werk supergraag doe. Werk? Vaak heb ik niet het gevoel dat ik aan het
werken ben. Tijd doorbrengen met kinderen, helpen met hun huiswerk,
koken, praten met hen wanneer er problemen zijn.... in mijn hoofd heb
ik niet het gevoel dat ik aan het werken ben. Mijn lichaam vertelt me
evenwel iets anders. Ik voel dat ik vermoeid ben deze week. Mijn
collega is een weekend in Duitsland en zodoende werk ik dus van zondag
tot en met zondag; 8 volle dagen dus. Maar Kerst komt er aan en 3
vrienden komen dan langs. Een beetje meer "relax" zit er aan te komen,
want ik heb dan ook 4 dagen vrij genomen. Al zal ik op Kerstdag toch
een paar uur gaan "werken", omdat ik mijn kinderen toch gezelschap wil
houden tijdens het kerstmaal. Op zo'n moment moet je eigenlijk bij je
familie zijn, maar dat is voor mij nu jammer genoeg niet haalbaar. Dat
was iets wat Alan mij vertelde deze week. Waarop hij meteen zei dat ik
met hen moet kerst vieren. "Logisch, want wij zijn nu je familie".
Hoezeer ze soms ettertjes zijn, met zo één zin krijg ik weer energie om
een er een hele week tegenaan te gaan met een hele resem overuren erbij
.
En die overuren doe ik eigenlijk zonder enig probleem en met plezier;
waarschijnlijk wel een teken dat dit echt wel een job voor mij is. Die
overuren mag ik eigenlijk zonder veel probleem opnemen, maar ik ben
zodanig graag op m'n "werk" dat ik daar wellicht niet zoveel gebruik
van wil maken. Voor ik naar Italië kwam, had ik nooit met kinderen
gewerkt en was ik wellicht niet de enige die enige twijfel had bij m'n
capaciteiten om met kinderen om te gaan. Na 3 maand kan ik mij nog
moeilijk een leven zonder kinderen voorstellen. Hoe erg mijn hoofdpijn
ook soms is als ik terugkeer naar huis, ik ben nog nooit zo vaak met
een gelukzalig gevoel terug naar huis gekeerd van het werk. Iets om
over na te denken als ik binnen 9 maand opnieuw op zoek moet naar werk.
Maar dat is iets om in 2010 over na te denken.
Kenny
ps. ik heb deze week m'n zonnebril weer boven water mogen halen... midden december... hoe fantastisch is dat?
Ik ben Kenny De Baerdemaecker
Ik ben een man en woon in Vicenza (Italië) en mijn beroep is vrijwillger bij SOS Kinderdorpen in Vicenza (regio Veneto, Italia).
Ik ben geboren op 11/11/1983 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: politics / economics / news / history / languages / sport (running and swimming) / travelling.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
.
