"dolce far niente" in de praktijk Mijn eigen versie van "leven als god in Frankrijk"
24-03-2010
Lange dagen... 2 maanden aan de slag als
Alweer heel lang geleden dat ik hier nog iets van mij heb laten horen. Mijn doortocht in Belgiës mooiste stad heeft vrienden en familie hopelijk genoeg informatie opgeleverd over mijn leven hier in Vicenza.
Lang geleden, wellicht ook, omdat ik het hier heel lange dagen zijn soms: van 6u30 's ochtends tot ??? Hoe ziet zo'n gemiddelde dag er dan ongeveer uit?
6u30: tuuuuuuuuuuuutttttt .... ach neen, wacht, Kenny wordt steeds vanzelf wakker, zonder de wekker van mijn gsm die ik voor alle veiligheid toch de avond voordien heb ingesteld. Ik ben al blij als ik er in slaag om tot ongeveer half zeven te slapen. Vaak word ik zo ergens wakker rond half zes, of als ik pech heb al rond half vijf. Nachtrust, o nachtrust, waar ben jij ook alweer gebleven? 6u30 dus: opstaan om Abedellah wakker te maken, want die wil 's ochtends eerst een douche nemen. Gevolgd door Gabriel die om 7u00 moet opstaan. En dan zijn de kleintjes aan de buurt: 7u30 wens ik een goeiemorgen aan Miki (3,5 jaar) en krijg ik in ruil een onweerstaanbare glimlach (hoe zou ik mijn dag beter kunnen beginnen?) en de geur van wat die nacht in z'n pamper is beland. Mijn Portugese collega Ana ontfermt zich ondertussen over zijn zusje Nathalie (gewoonlijk zonder glimlach maar ook zonder geurtjes). Douche, ontbijt, 10 minuutjes Barbapapà, La Pimpa of Shrek en Nathalie vertrekt naar school met Ana. Ik moet dan nog 45 minuten wachten om Miki naar school te brengen. Het eerste uurtje in zijn school is immers een uurtje waar alle kinderen in de centrale ruimte of buiten samen spelen en dat is voor hem een beetje te druk. Miki raakt snel geagiteerd als er te veel mensen rond hem zijn. Ergens tussendoor dondert ook Andrea uit zijn bed. Die moet pas rond 9:15 op school zijn.
10u00: terug thuis. Alle kinderen op school. Het uitgelezen moment om even op adem te komen denk je dan. Maar dat is dan ook enkel als er geen "riunione" gepland staat "in direzione", of een afspraak met een leerkracht of een "supervisione", of een afspraak met "l'assistente sociale" of "uno psicologo".
13u00: ja wacht, eigenlijk moet dat 12u00 zijn, want dan begin ik aan het middagmaal. De standaard-pasta met tomatensaus proberen wij een beetje aan te vullen met groenten. Mijn collega eet enkel vegetarisch dus dat helpt. Nog nooit zoveel groeten gegeten als hier.
14u00: of iets vroeger is "il pranzo" voorbij, is de keuken weer pico bello in orde en dan hebben we rust tot 15 uur. Tja rust, dat is dan ook enkel als er geen "riunione" gepland staat "in direzione", of een afspraak met een leerkracht of een "supervisione", of een afspraak met "l'assistente sociale" of "uno psicologo". (U heeft een déjà vu?)
15u00-17u00: "i compiti"; 2 uurtjes waarin het huiswerk geprogrammeerd staat. Toen ik een tiener was, hield mijn moeder zich ver weg van mijn bureau. Altijd een goed student geweest, zeker? Daar staat tegenover dat ik geen nul komma nul hielp in het huishouden, wat mijn kinderen hier dus wel moeten doen: afwassen, tafel dekken, afruimen, keuken vegen en dweilen, vuilnis wegdoen, badkamer dweilen en kuisen (in ruil voor zakgeld weliswaar; zonder die motivatie zouden ze geen "cazzo" (eufemistisch vertaald: niets) doen)
16:00: Miki en Nathalie zijn terug van school. "I compiti" laat ik op dat moment over aan mijn collega en ik focus mij op de kleintjes: uurtje buiten spelen in het park hier, tekening maken, tv kijken, spelletje spelen af en toe in combinatie met een huil- roep- of schreeuwbui.
18u00: alweer tijd om het eten voor te bereiden. "La cena", met vlees en veel groeten. De kleintjes zitten (hopelijk) rustig voor de buis en de anderen zijn (hopelijk) buiten basket of voetbal aan het spelen zonder 'casino' (in de praktijk: een ruit in gooien, een vuistslag verkopen, een auto beschadigen, op zoek te gaan naar joints of bier te gaan kopen) te maken.
20:15: tijd om de kleintjes richting Klaas Vaak te voeren. Ik neem Miki voor mijn rekening. We lezen samen niet een beetje in één van z'n boekjes. Barbapà is ook hier een favoriet samen met Winnie the Pooh. Na 20 minuutjes doe ik het licht uit om inderdaad 'nana' te doen. En dan is het wachten tot onze jongsten in slaap valt. Want alleen lukt nog niet; daarvoor is zijn angst voor 'il lupo' (de wolf) nog een beetje te groot.
21u00: ook Nathalie is dankzij mijn collega in dromenland.
22u30: ja waar zit die overtuigingskracht alweer om Andrea, Abdù en Gabriel richting slaapkamer te krijgen?
23u00: als alles goed gaat (gebeurt wel één keer per week of zo) is dit ongeveer het moment dat ik alvast mijn ene been in het bed leg. Mijn oren wel gespitst of het in de slaapkamer van de jongens rustig blijft, want morgenvroeg zullen ze weer al hun energie nodig hebben om vroeg uit hun bed te geraken. En ik zal die energie nodig hebben om hen te overtuigen als het weer eens niet zo vlot gaat.
En wat komt daar nog bij? Een hele reeks conflicten en ruzies:tussen onze kinderen onderling, met kinderen uit andere huizen, tussen ons en de kinderen. De ene ruzie al wat zwaarder dan de andere. Kinderen die weglopen van 'il Villaggio' is hier schering en inslag, dus dat Abdù al meermaals een extra ommetje heeft gemaakt verontrust me al niet meer. Scheldwoorden, tja, dat proberen we binnen de perken te houden, maar ons Nathalie pikt ze maar al te graag op aan de keukentafel en Andrea en Abdù weten zich soms echt niet in te houden. Het 25cm grote mes dat Abdù voor m'n neus hield was al iets minder vriendelijk en zolang het geduw van Andrea geen vuistslag (wat de normale gang van zaken is in zijn leefwereld) wordt, zal ik mij ook maar geen zorgen maken.
Ach ja, tussendoor moeten we ook nog "la spesa" (de boodschappen) doen en het huis een beetje netjes houden. En dat allemaal 6 dagen per week. Over de zondag spreken we niet, want dat is een dag buiten categorie. Klein en groot thuis een hele dag is de garantie op "casino" (chaos en wanorde, problemen en conflicten).
Conclusie na 2 maand als "educatore" hier. Het is verdomd zwaar en dat begint niet alleen mijn geest, maar ook m'n lichaam te merken. Een verkoudheid die maar niet verdwijnt (hopelijk helpt de eerste lentezon wat), een acuut gebrek aan energie en nachtrust, conflicten en discussies die nog eens zoveel energie en tijd vergen, weinig tijd voor mijzelf. Daar tegenover staat dat dit absoluut leerrijk is voor mijzelf, om mij persoonlijkheid verder te ontwikkelen, bij te leren. En voor mij Italiaans... Als dit gaan taalbad is, dan weet ik het ook niet meer. In juni doe ik mee aan een examen van de Universiteit van Siena om een attest C1 te behalen. C1 is het niveau vastgesteld door de Europese Unie dat gelijkstaat aan 'nearly native speaker'.
31 augustus, dan loopt mijn contract hier af. Dit langer dan augustus volhouden op deze manier lijkt me waarschijnlijk onmogelijk. Het vergt een beetje te veel, zowel emotioneel en fysiek, als sociaal (sociaal leven buiten het werk? Nul komma nul). Deze job voor 38 uur in de week, dat lijkt me dan weer wel haalbaar. Maar augustus is nog ver weg en ik houd alle opties open.
Ik ben Kenny De Baerdemaecker
Ik ben een man en woon in Vicenza (Italië) en mijn beroep is vrijwillger bij SOS Kinderdorpen in Vicenza (regio Veneto, Italia).
Ik ben geboren op 11/11/1983 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: politics / economics / news / history / languages / sport (running and swimming) / travelling.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
