"dolce far niente" in de praktijk Mijn eigen versie van "leven als god in Frankrijk"
13-07-2010
10 Mesi - 10 maanden - 10 Monate - 10 Months
14 settembre 2009. Dieci mesi fa. 10 maanden geleden stond ik in het station van Venezia Mestre te wachten op dé trein richting Vicenza, een stadje waar ik tot voor kort (en met mij heel m'n familie en al m'n vrienden) nog nooit van had gehoord. Klaar voor een nieuw avontuur, een nieuw hoofdstuk(je). Een uurtje voordien had ik nog net door het vliegtuigraam een glimp van de Italiaanse zon kunnen opvangen. En bij die glimp zou het voorlopig blijven. Vlak daarna dook ik een donker wolkendek in en toen ik daar op m'n trein stond te wachten zetten de hemelsluizen zich wagewijd open. Een week lang 15 graden en regen. Alvast op dat vlak was m'n vertrek naar Italië nog zo geen grote aanpassing. 14 luglio 2010. 10 maanden verder, 20 graden meer, stralende hemel, maar ook nu blijkt dat zo geen groot verschil te zijn met het weer in Belgenland, als ik vrienden en familie mag geloven. Zeggen dat ik mij hier ondertussen 'thuis' voel, is meer dan overdreven. Daarvoor is Vicenza voor mij veel te klein (100.000 inwoners, weinig als je een 'grootstad' (*) als Gent gewoon bent) en ontbreekt er wat leven, vooral tijdens de winter. Bars sluiten hier om 1 uur (weekdagen) of 2 uur (weekends). Dat verklaart meteen waarom ik nog nooit dronken ben geweest in Italië. Ook in België geraak ik nog niet zo ver vòòr 2 uur 's nachts. Ook ontbreekt de jeugd hier zowat. Op 2 kleine faculteiten van de universiteiten van Padova en Verona, ontbreekt hier elke vorm van studentenbestaan. Iedereen boven de 19 (ze moeten hier een jaartje langer op de schoolbanken zitten) die nog wat meer informatie in z'n brein wil proppen, trekt dan ook naar Padova, Verona of Venezia en blijft daar ook hangen (zoals de West-Vlamingen in Gent). Op zaterdagavond is de gemiddelde leeftijd in de bars dan ook dichter bij de 16 dan bij de 26 (mijn jeugdig aantal jaren op de teller). Net zoals België altijd m'n vaderland zal zijn, zal wellicht Gent altijd mijn 'vaderstad' zijn en wellicht de plek zijn waar ik misschien ooit 'honkvast' wordt. Zeggen dat ik hier gelukkig ben? Iedereen defineert geluk en gelukkig zijn op een andere manier. Voor mij is dat een opéénvolging van gelukzalige 'gevoelen'. Een momentje waarop je denkt 'verdorie, ik voel me goed' of 'dat heb ik goed gedaan, dat heb ik zelfs beter aangepakt dan ik dacht' of 'vroeger had ik dat niet gekund' of 'ik ben er op vooruitgegaan de voorbije weken, maanden'. Het blijft eventjes hangen en nadien ben je weer bezig met je dagdagelijkse beslommeringen, maar het blijft wel doorwerken. En die momentjes zijn er geweest de voorbije maanden, op regelmatige basis zelfs. Meer dan toen ik nog in België was. Ik heb een heel zware periode achter de rug. Februari, maart en april waren enorm zware maanden. Werken met kinderen uit probleemgezinnen is zonder twijfel een zware job. Emotioneel omdat er dagelijks conflicten zijn. Door een andere kijk op de wereld zit het conflict nu éénmaal ingebouwd in de relatie kind-volwassene. Wellicht ook de eerste keer dat ik mijzelf als volwassene definieer trouwens. Het effect van zelf kinderen 'te hebben'. En je blijft maar 'il operatore' (de begeleider/opvoeder) en niet 'il genitore' (de ouder). Maar ook met de directie treed je in conflict, want als er iets fout loopt, dan krijg je hier meer dan duidelijk te horen hoe 'fout' je wel bent geweest. Mijn directrice kan je daarbij serieus de grond in boren en dat is een paar blokken ver te horen, ook op vrijdagavond om 23 uur of zaterdagochtend om 7 uur (als ik nog in pygama sta). Het schouderklopje wanneer alles wel vlotjes loopt of respect voor het werk dat we doen, ontbreekt evenwel. Maar ook fysiek is dit niet te onderschatten. Ik slaap hier 6 nachten in een 'casa famiglia' en als 'operatore' ben ik altijd diegene die laatste gaat slapen en er eerst uit moet. De nachten met minder dan 5 uur zijn meer regelmaat dan uitzondering. 7 kinderen overtuigen om hun bed op te zoeken, is ook hier een dagelijks conflict. En dan ben ik al blij als het daarbij blijft. De politie mag iets te vaak langskomen bij ons of in één van de andere 'case' na middernacht, omdat iemand niet thuis is gekomen. 'Slapen' en '8 uur' zijn ondertussen 2 dingen die in m'n hoofd niet meer met elkaar verbonden kunnen worden. Dat die '3 mesi' zo zwaar waren had eigenlijk veel minder met het voorgaande te maken dan met de manier waarop 'il Villaggio' beheert wordt door haar directice. Zonder al te veel inspraak werd de wellicht moeilijkste jongen van Vicenza aan mij en mijn collega (een portugees meisje met evenveel ervaring) toevertrouwd. De dagelijkse conflicten werden gauw 'uurlijkse' conflicten, de vermoeidheid steeg te top, de motivatie dook de dieperik in, depressie solliciteerde om onze nieuwe vriend te worden. Die jongen haalde al z'n 'talenten' boven, zorgde dat we ook 'i carabinieri' moesten uitnodigen bij de festiviteiten en maakte het voldoende bont om naar een gesloten gemeenschap overgeplaatst te worden. Ik werd ondertussen begin april gelukkig op een ander project geplaatst, dat me een pak meer voldoening en 'gelukzalige gevoelen/momenten' geeft. Naast het gelukkig(er) zijn, is er ook een gevoel van trots. Trots zijn op mijzelfs is iets waar ik het zelf altijd moeilijk mee heb gehad, omdat ik altijd gepoogd heb om er voor te zorgen dat mijn ouders trots op mij zouden zijn. Bij mijn grootouders heb ik dat gevoel altijd heel sterk gehad, bij mijn ouders is dat altijd heel sterk verborgen gebleven. Hoe vlot het hier ook allemaal is gelopen, het is niet evident om vrienden, familie, job voor een tijdje achter te laten en ergens opnieuw te beginnen, zonder te weten waar je eigenlijk aan begint, zonder te weten wat je te wachten staat. Het is een beslissing die je niet zomaar neemt, iets waar veel mensen niet eens zouden aan denken. Je moet het dus maar doen. Trots op mijzelf dus. En ik denk ook wel dat een aantal van mijn vrienden best jaloers op mij is. Veel van hen hebben ondertussen relatie en/of huis en/of carrière en hebben de mogelijkheid niet om te doen wat ik doe. Wellicht de eerst keer dat ik het toejuich dat ik niet in een relatie zat toen ik die beslissing nam, want anders was ik hier wellicht niet geraakt (de reden waarom ik nooit Erasmus heb gedaan). Deze ervaring, deze job doet me beseffen dat het verdorie wel moelijk moet zijn om zelf kinderen te hebben en dat dus wellicht ook mijn ouders af en toe moeten afgezien hebben, maar terzelfdertijd als ik mijzelf, mijn jeugd en mijn kattekwaad vergelijk met 'mijn' kinderen hier, wel dan vind ik toch dat m'n ouders verdorie veel geluk hebben gehad met mij. Uiteraard mis ik vrienden en familie (meer dan ik wellicht laat blijken), maar ik weet ook heel goed dat die me met open armen zullen ontvangen als ik terug voet aan wal zet in die prachtige Arteveldestad. Terzelfdertijd zijn er nieuwe vriendschapbanden gegroeid, zijn er nieuwe vrienden in mijn leven gekomen, ben ik in contact gekomen met Italiaanse jongeren, maar ook Poolse, Engels, Oostenrijkse, Portugese, Turkse, Slovaakse en een hele hoop Duitse, waardoor ik naast meer dan vlot Italiaans nu ook een mondje Duits spreek. Het geeft mij en m'n vrienden hier echt het gevoel deel uit te maken van een groter, Europees geheel. Is dit dan misschien die Europese identiteit die onze Europese Unie vooruit kan helpen, een identiteit die misschien langzaam groeit bij een deel van de huidige generatie jongeren? Een plek gevonden waar ik gelukkig(er) ben en dus ... hier blijven plakken? Lijkt logisch, maar toch niet. 'I veneti' en vooral 'i vincentini' staan gekend om hun koel en afstandelijk karakter, vooral voor alles wat van buiten de landsgrenzen komt en soms zelfs voor wat van ten zuiden van Rome komt. Wees gerust de Noord-Zuid rivaliteit is niet exclusief Vlaams-Waals en hier spreken ze wel dezelfde taal. Maar ook hier is de Siciliaan lui en werkloos en de Milanees actief en ondernemend. Mijn contract loopt af in augustus en wordt (op mijn verzoek) verlengd tot eind december. Midden januari begin ik immers aan een nieuw hoofdstukje. Zelfde land, andere stad: Rome. Ik heb 25 jaar in onrust rondgelopen in België, zoekend en verlangend naar stabiliteit, naar een parter, naar rust. Nu ik in tegengestelde richting wandel, voel ik me beter, ben ik gelukkiger, voel ik me rijk worden in mijn hoofd, werk ik beetje bij beetje aan dat zelfvertrouwen, waar ik zo naar verlang. Misschien is dit dan wel de weg die ik een tijdje moet bewandelen. K. (*) grootstad, ironisch bedoeld uiteraard; ik wil de Antwerpenaar niet schofferen
Ik ben Kenny De Baerdemaecker
Ik ben een man en woon in Vicenza (Italië) en mijn beroep is vrijwillger bij SOS Kinderdorpen in Vicenza (regio Veneto, Italia).
Ik ben geboren op 11/11/1983 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: politics / economics / news / history / languages / sport (running and swimming) / travelling.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
